BLACK TECH INTERNET CAFE SYSTEM ระบบอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ในต่างโลก (นิยายแปล)

ลำดับตอนที่ #58 : การติดเกมDIABLOของร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่

ตอนที่ 56 

การติดเกมDIABLOของร้านอินเทอร์เน็ตคาเฟ่

"เกมที่พวกเขากำลังเล่นอยู่ในตอนนี้เรียกว่า Diabio? " หลังจากที่ใบหรั่งได้ฟังฟางฉีอธิบายเกี่ยวกับเกมเขาก็ได้คิดย้อนกลับไปตอนที่เขาเห็นปีศาจปรากฎอยู่หน้าจอและเขาก็คิดได้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

"แต่.......มันวิเศษจริงเหรอ?" ใบหรั่งเป็นผู้ปลูกฝังที่มีทะเลวิญญาณมากมายมหาศาลเมื่อเขาก้าวผ่านดินแดนแม่น้ำหยวน

อย่างไรก็ตามเขาไม่เคยได้ยินอะไรที่มันมหัศจรรย์เท่านี้มาก่อน

เจียวเสี่ยวหยูเธอเองก็ตั้งใจฟังเนื้อหาของเกมเช่นเดียวกัน เธอเคยได้ยินฟางฉีกล่าวแนะนำเกมมานับครั้งไม่ถ้วยและอดที่จะพึมพำกับตัวเองว่า "เกมนี้มันเป็นเกมที่ดีจริงเหรอ"

ฮึ!เธอพนันได้เลยว่าเขาพูดเกินจริงไปมาก! เจี่ยงเสี่ยวหยูคิดอย่างโมโห

ใบหรั่งหลังจากที่เขาได้รับฟังข้อมูลเกมมาจากฟางฉีแล้วเขายังไม่มั่นใจในคำพูดของฟางฉีเท่าไรนัก อย่างไรก็ตามขนาดคนจากตำหนักเพลิงฟ้ายังมาที่ร้านนี้เพื่อเล่นเกมนี้อย่างน้อยมันต้องมีบางสิ่งบางอย่างที่ดีเกี่ยวกับเกมนี้แน่ เนื่องจากเขามาที่นี่เพื่อสืบหาข้อมูลข่าวสารดังนั้นเพื่อข้อมูลข่าวสารเขาต้องเล่นเกมนี้ด้วยใช่ไหม

สำหรับผู้ปลูกฝังอย่างเขาแล้วคริสตัลสิบผลึกนั้นมันไม่มากเท่าไรนัก เขายังอดสงสัยไม่ได้ว่าเกมนี้มันสนุกหรือตื่นเต้นบ้างหรือเปล่า

"ข้าควรจะลองไหม?" ใบหรั่งขมวดคิ้วของเขาในขณะที่เขาหยิบคริสตัลออกมาสิบผลึก อย่างไรก็ตามแทนที่เขาจะส่งมอบให้กับฟางฉีเลยเขาก็ยังถามกับฟางฉีอีกครั้งว่า "เจ้าแน่ใจน่ะว่าเกมของเจ้าคุ้มค่ากับผลึกคริสตัลมากมายขนาดนี้"

ฟางฉีตอบอย่างมั่นใจว่า "ลูกค้าทุกคนภายในร้านของข้าดูเหมือนว่าพวกเขาเป็นคนโง่เหรอ?"

หากเกมมันไม่คุ้มค่าอย่างที่เขาว่าร้านของเขาคงไม่มีลูกค้ามากมายขนาดนี้หรอกหากคนที่คิดได้คิดเป็นก็จะเห็นว่ามันคุ้มค่าคริสตรัลที่จ่ายไปหรือไม่

"ได้ข้าจะลองดู!" อย่างไรก็ตามเขายังคงสงสัยอยู่ "แต่ถ้าข้าลองแแล้วมันไม่ดีข้าจะทำทุกอย่างให้ชีวิตของเจ้าไม่มีความสุขแม้ร้านของเจ้าจะโด่งดังก็ตาม"

เจียงเสี่ยวหยูเธอได้ฟังดันนั้น เธอก็อดไม่ได้ที่จะกรอกดวงตาของเธอขึ้นบนฟ้าทันที เธอได้เห็นว่าผู้ปลูกฝังที่มีพลังมากมายกว่าเขายังถูกเตะออกไปจากร้านในพริบตามาแล้ว นับประสาอะไรกับเขาที่มีพลังเพียงน้อยนิด

อย่างไรก็ตามเธอยังมีข้อสงสัยเกี่ยวกับเกมนี้อยู่ มันสนุกขนาดนั้นเหรอ มันเป็นแค่การต่อสู้ในสถานที่ต่างๆเท่านั้น

หากเกมนี้มันเป็นอย่างนั้น Diablo ก็คงไม่เป็นที่นิยมในตอนนี้แน่

หลังจากที่ใบหรั่งได้เข้ามาในเกมแล้วเขาก็มองเห็นท้องฟ้าที่มือครึ้มปกคลุมอยู่ทั่วค่ายพักแรมและมองเห็นผู้คนเดินผ่านกันไปมา โลกนี้มันทำให้ผู้เล่นสามารถซึมซับบรรยากาศและแรงกดดันที่มีอยู่ในเกมอย่างรวดเร็ว

ใบหรั่งที่ถูกบรรยากาศตอนนี้กดดันทำให้ร่างกายตอนนี้เขาถูกกระตุ้นให้ออกไปผจญภัยแล้วตอนนี้

"สวัสดีคนแปลกหน้า"

"เขา...พูดสวัสดีข้า" ใบหรั่งตัวแข็งทื่อเนื่องจากเขาไม่เคยคิดว่าจะมีใครเข้ามาทักทายเขา จากนั้นเขาก็เริ่มสอบถามเกี่ยวกับข้อมูลภายในค่ายพักแห่งนี้

ในขณะที่เขาคุยกับหัวหหน้าค่ายพักแรม ใบหรั่งก็ได้รับข้อมูลข่าวสารภายในเกมอย่างรวดเร็วรววมไปถึงโศกนาฏกรรมของทริสแทรม รวมไปถึงตำนานของอาราม............

ใบหรั่งเป็นผู้ปลูกฝังที่ออกสำรวจสถานที่ต่างๆภายในโลกแห่งความเป็นจริงและในเกมนี้ตัวละครที่เขาเลือกก็เป็นนักผจญภัยเหมือนกับชีวิตจริงของเขา ดังนั้นตอนนี้เขารู้สึกเหมือนว่าเขายังอยู่ในโลกของความเป็นจริงแต่บังเอิญได้เดินทางเข้ามาในสถานที่ที่มีมนต์ขลัง

"ไม่ต้องกังวลท่านหัวหน้าค่ายพักข้าจะฆ่าปีศาจเหล่านั้นทั้งหมด"ใบหรั่งกล่าวเมื่อเขาได้รับฟังข้อมูลในค่ายที่พักแรมแห่งนี้ทั้งหมด

ยิ่งเขาใช้เวลาในเกมมากเท่าไรเขายังยิ่งได้รับรู้ว่าเกมนี้มันมีเสน่ห์มากแค่ไหน

"ข้าควรจะเล่นต่อไปอีกสักพักแล้ว...."ใบหรั่งพึมพำกับตัวเอง "หลังจากที่ข้าฆ่าหัวหน้าระดับนี้และค้นหาข้อมูลเกี่ยวกับ  Frozen Armor (เกราะน้ำแข็ง) ว่ามันคืออะไร..."

-ครึ่งชัวโมงต่อมา-

ผู้ปลูกฝังวัยกลางคนและผู้ปลูกฝังหญิงสาวสีแดงกำลังร้อนใจกันอยู่ด้านนอก

"ผู้อาวุโสซางพี่ชายเข้าไปที่นั่นนานแล้วทำไมเขายังไม่ออกมาผู้อาวุโสคิดว่ามีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นกับเขาหรือเปล่า?" ผู้หญิงสีแดงกล่าวถามในขณะนี้ใบหน้าของเธอตอนนี้เเต็มไปด้วยความกังวลใจ

ผู้อาวุโสซางเขาลูบหนวดเครายาวของเขาแล้วกล่าวว่า "พี่ชายใบของเจ้ายังสืบหาข้อมูลอยู่เขามักจะพิจารณาข้อมูลที่สำคัญทำไมตอนนี้เขายังไม่ออกมาเลย"

"เราควรเข้าไปข้างในและดู?"

"ใช่" ซางหยานตอบ "ถ้ามีอะไรเกิดขึ้นจริงเราสามารถช่วยเขาออกมาได้"

"นั่นเป็นความคิดที่ดี"

พวกเขาทั้งสองคนเดินเข้าไปในร้านและรู้สึกโล่งใจเมื่อเห็นทหารว่าไม่ได้หยุดยั้งพวกเขาให้เขามาในร้าน พวกเขาสามารถมองเห็นใบหรั่งผู้ที่กำลังตั้งใจเล่น Diablo อย่างขมักขเม้น

"พี่ชายใบ!"ซางหยานรีบเดินเข้าไปหาเขาแล้วถามว่า "พวกเขาไม่ยอมให้ท่่านจากไปใช่หรือเปล่า?"

"เอ๊ะ...." ใบหรั่งเกาหัวเมื่อเห็นพวกเขาแสดงท่าทางกังวลใจ ไทำไมพวกเจ้าทั้งสองคนถึงเข้ามา?"

"มันมากกว่าครึ่งชั่วโมงแล้วแต่พี่ชายยังอยู่ที่นี่ "ซางหยานตอบ "เธอเป็นห่วงเจ้าที่ที่อยู่ภายในร้านว่าพวกเขาได้ทำการกักขังเจ้าและไม่ยอมปล่อยให้เจ้าออกไปใช่หรือไม่"

"ใช่แล้ว"หญิงสาวสีแดงก็พูดเรื่อยเปื่อยเปลี่ยนหัวข้อไปอย่างรวดเร็ว "เรายังต้องไปหา....มันสำคัญมากและเราจะไม่ยอมเสียเวลาอีกต่อไป"

"มันผ่านมาครึ่งชัวโมงแล้วเหรอ?" ใบหรั่งยังมีเวลาเหลือในเกมอีกมาก ครึ่งชั่วโมงมันผ่านไปแล้วเหรอ?

"พวกเจ้ารอก่อน!" ใบหรั่งรู้สึกอาย "ให้เวลาข้าอีกครึ่งชั่วโมงข้าต้องฆ่าหัวหน้าแดนแห่งความชั่วร้ายก่อน!"

"อะไรเหรอหัวหน้าแดนแห่งความชั่วร้าย?" อีกสองคนรู้สึกถึงภัยอันตรายทันที "เราสามารถช่วยเจ้าได้ไหม?"

ใบหรั่งนึกย้อนกลับไปถึงความสนุกสนานของอันเฉิงและพรรคพวกของเขาที่เล่นเกมด้วยกันหมายความว่าพวกเขาสามารถทำภารกิจให้สำเร็จได้รวดเร็วขึ้น!

เขาพยักหน้าทันทีและตะโกนว่า "ได้!เจ้าของร้านเจ้าช่วยเปิดการใช้งานของพวกเขาได้ไหม? เราต้องการเล่นเป็นเวลาหนึ่งชั่วโมง!"

"ทำไมเราต้องเปิดใช้งานเพื่อต่อสู้กับหัวหน้าดินแดนแห่งความชั่วร้าย" ทั้งสองคนต่างสับสนในคำพูดของใบหรั่ง

แต่ในไม่ช้า..............

"ผู้อาวุโสซาง! ปล่อยสลักเกลียวชาร์จแล้ว"

"สลักเลียวน้ำแข็ง น้ำแข็ง น้ำแข็ง!"

"ข้าจะจัดการกับลูกน้องมันเอง!พวกเจ้าไปฆ่าหมอพีที่ร่วงหล่น!"

"ทนอีกครั้งหนึ่ง! หัวหน้าพวกมันกำลังจะระเบิดแล้ว!"

"ทำไมชื่อของรายการนี้เป็นสีเหลือง"

"รองเท้าบูทของสเกลตัน!ข้าไม่รู้ว่ามันจะมีอะไรแบบนี้!"

พวกเขารู้สึกตื่นเต้นที่ได้เห็นสิ่งของทื่ยอดเยี่ยมปรากฏอยู่ตรงหน้าพวกเขา!

"เกมนี้มันน่าสนใจ!" ดวงตาของซางหยานเบิกกว้างขึ้น "เราต้องการเล่นอีกชั่วโมง!"

เจี่ยงเสี่ยวหยูเดินไปหาพวกเขาแล้วถามอย่างสงสัยว่า "เจ้าไม่ได้บอกหรอกหรือว่ามีอย่างอื่นที่ต้องทำ............?"

พวกเขายังไม่ได้ลองไอเท็มที่วิเศษเลย

"ทำไมเราไม่ลอง......"ใบหรั่งกล่าวแนะนำ "ลองไอเท็มสีเหลืองนี้ก่อน...พวกเจ้าจะสามารถเรียนรู้ทักษะใหม่ได้เช่นกันจากนั้นเราสามารถออกจาก....."

"ฟังดูเข้าท่าดี"ซางหยานตอบกับ "เราไปในภายหลังได้สิ่งนั้นจะไม่หนีเราไปไหน"

"ใช่เกมนี้น่าสนใจจริงๆลองเล่นไปอีกสักพักเถอะ"

อีกหนึ่งชั่วโมงหลังจากนั้น...........................

"ทักษะนรกนี้มันเจ๋งมาก!"

"เมื่อข้าใช้ เกราะน้ำแข็ง นี้สัตว์ประหลาดจะหยุดทันทีที่พวกมันถูกเกราะน้ำแข็งของข้ามันยอดเยี่ยมมาก!"

"ทำไมถึงไม่มีคาถาเหล่านี้ในชีวิตจริง...."

"คาถาเหล่านี้.......ซับซ้อนเกินไป!บางทีพวกมันอาจมีอยู่จริง!"

"เร็วเข้าเถอะมาลองทำต่อไป!"

"เรามาถึงที่ฝังศพ!เรากำลังจะได้พบหับนกกาเหว่าเลือด!"

"โปรดเพิ่มให้เราอีกหนึ่งชั่วโมง!"

เจียงเสี่ยวหยูพูดไม่ออก

หลังจากที่พวกเขาส่งผลึกคริสตัลให้เธอ เธอจ้องเขม็งไปทางฟางฉีด้วยความสงสัยว่าเขาใส่สารเสพติดในเกมนี้หรือไม่?

ยิ่งเธอคิดถึงมันมากเท่าไรเธอก็ยิ่งระมัดระวังตัวมากขึ้นเท่านั้น เจ้าของร้านเป็นผู้ปลูกฝังที่ชั่วร้ายหรือไม่?

ด้วยความคิดนี้เจียงเสี่ยวหยูรู้สึกเหมือนจะร้องไห้แล้วตอนนี้ เธอพึมพำกับตัวเองว่า "ทำไมข้าถึงกำลังรู้สึกว่ากำลังทำงานอยู่ในสถานที่ที่ชั่วร้าย..?"

***********************************

แปลจะเสร็จแล้วหรือเซฟกลับมาอีกทีหายหมดได้แปลใหม่เลยเซ็ง!!!!!!