คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #245 : 243
รวนหนิงรู้สึกพูดไม่ออกไปชั่วขณะ เธอไม่เคยเห็นใครที่เหมือนเจ้าของร้านนี้มาก่อน เขาเพิ่งทิ้งพวกข้างนอกแล้วกลับมาฆ่าแมงมุมในเกมอย่างหน้าตาเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาก่อน
“อย่างไรก็ตามพวกเขาเหล่านั้นมาได้อย่างไร?” รวนหนิงชี้ไปที่หวังชานและคนอื่นๆ ที่กำลังเดินออกจากร้าน “เป็นเพราะพวกเขาพบว่าสิ่งของเหล่านี้ของเจ้าไม่น่าประทับใจใช่มั้ย!?”
“พี่รวน ..” ซูโมชี้ไปที่กระดานดำเล็กๆ และพูดต่อว่า “ผู้เล่นแต่ละคนสามารถเล่นได้แค่หกชั่วโมงต่อวันเท่านั้นและหัวหน้าบอกให้พวกเขาออกไปเมื่อหมดเวลา .. ”
ซูโมกำลังคิดว่าธุรกิจของหัวหน้าเขาทำให้เขาสับสนเล็กน้อย แม้ว่าที่นี่จะมีสิ่งที่ดี แต่การทำแบบนี้อาจทำให้ลูกค้าโกรธ แล้วถ้าหากลูกค้าโกรธละจะเกิดอะไรขึ้นกับเขาหรือเปล่า!?
รวนหนิง “…” เธอคิดในหัว หึ! หากเจ้าทำธุรกิจต่อไปด้วยวิธีนี้ละก็ข้าว่าลูกค้าคงจะไม่กลับมาเป็นแน่ รวนหนิงมองว่าแม้สิ่งต่างๆ ในร้านจะสามารถทำให้กระบวนการเพาะปลูกดีขึ้นอย่างรวดเร็วแต่ก็ยังมีสิ่งอื่นที่มีลักษณะคล้ายกัน
การละทิ้งสิ่งอื่นๆ เพียงมื้ออาหารทางจิตวิญญาณและสมุนไพรทางจิตวิญญาณที่เธอกินในแต่ละวันเองก็สามารถเร่งการฝึกฝนของเธอได้ ยิ่งไปกว่านั้นการควบแน่นทางจิตวิญญาณและห้องเพาะปลูกที่สร้างขึ้นจากหินวิญญาณก็ถือเป็นตัวช่วย
มีวิธีที่ดีกว่าในเมืองชั้นใน! พวกเขามีสิ่งที่แปลกและน่าประหลาดใจเช่นเม็ดยาอายุวัฒนะที่ช่วยในเรื่องความแข็งแรงในการเพาะปลูก หนึ่งเม็ดสามารถทำให้ผู้ปลูกฝังมีการเติบโตพัฒนาอย่างแข็งแกร่ง แต่เสียอย่างเดียวมันมีผลข้างเคียง!
ตอนนี้เธอคิดทบทวนแล้วว่ามีหลายวิธีที่จะเพิ่มความแข็งแกร่งในการฝึกฝนของแต่ละคน ถือว่าวิธีในร้านของฟางฉีนั้นไม่เหมืนอใคร แต่มันก็ไม่ใช่ทางออกสุดท้ายซะทีเดียว
ดังนั้นเธอจึงรู้สึกว่าลูกค้าอาจจะไปที่อื่นเพื่อเพาะปลูกในเวลาที่ฟางฉีปฏิเสธ ขณะที่เธอกำลังหมกมุ่นครุ่นคิดโมน้อยก็กล่าวเสริมโดยที่ไม่รู้ความคิดของเธอ “พี่รวนข้าได้ยินมาว่าลูกค้ากล่าวพวกเขาจะขอยืมคนจากตระกูลเถาเพื่อมาช่วยเล่นเกม!”
รวนหนิงเกือบขาทรุด!
พวกเขาจะยืมคนมาช่วยเล่นเกม!? คนจากตระกูลเถา!? หัวใจรวนหนิงแทบหล่นลงสู่ตาตุ่ม เมื่อเธอนึกถึงร่างที่ทรงอิทธิพลที่มีคนจำนวนมากเป็นพรรคพวก
พวกเขาสามารถเล่นเกมได้เอง เหตุใดพวกเขาจึงต้องขอคนมาเพื่อช่วย เพื่อฆ่าพวกคนเหล่านั้นในเกม!? ทำไมพวกเขาแลดูปัญญาอ่อนกันเสียจริง
ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกได้ว่าสถานการณ์นั้นค่อนข้างแปลก เธอหันมองฟางฉีอย่างสงสัย .. ฟางฉีที่มัวแต่เล่นเกมโดยไม่สนใจเธอ เขากำลังยุ่งอยู่กับการล่าแมงมุม
“เสี่ยวหยูใช้ฮีล! ล่อแมงมุมตัวนี้อีกตัว ใช่! แบบนั้น ฆ่าตัวนี้ก่อน!”
“ข้าจะลองเกมเจ้ากระบี่ขั้นเทพ ข้าอยากจะรู้ว่ามันเป็นยังไงกัน!” รวนหนิงไม่อยากสงสัยมันอีกต่อไป เธอชุดเงินในกระเป๋าขึ้นมาวางบนเคาน์เตอร์
“พี่รวน ท่านไม่เฝ้าร้านหรอ!?”
“วันนี้ข้าปิดเร็ว” รวนหนิงตะโกนเธอนั่งลงหน้าคอม “ข้าจะมานั่งเล่นที่นี่เพื่อรอดูว่าร้านข้าของเจ้าจะถูกทุบเมื่อไร!”
เธอรู้วิธีเล่นเกมเนื่องจากมองดูหวังชานมาสักพัก
เธอเลือกอาชีพนักเวทย์ เนื่องจากเคยเห็นหวังชานและคนอื่นๆ เล่นเธอเลือกใช้นามแฝง หลังจากมองนามแฝงของตัวเองก็สังเกตเห็นได้ว่าฟางฉีหันมาจ้องมองหน้าจอของเธอ
“อะไร!?”
“ข้าว่าท่านเปลี่ยนชื่อมั้ย?”
“คืออะไร?” จากนั้นรวนหนิงรีบวิ่งออกจากหมูบ้านเพื่อออกไปล่าเนื้อทันที
หลังจากฆ่าไก่ไปบางตัว ตอนนี้เธอเริ่มค้นพบบางอย่าง .. มันเกิดอะไรขึ้น!? กำลังในการเพาะปลูกของข้าเริ่มเพิ่มขึ้น .. โดยไม่ต้องทำอะไรเพิ่มเติมเลยงั้นหรอ?
.. เป็นไปได้อย่างไร? เธอรู้สึกไม่เชื่อ อย่างไรก็ตามวิธีการต่างๆ ในเมืองที่สามารถเร่งการเติมโตของการฝึกฝนต้องปรับแต่งสาระสำคัญเพื่อให้สมดุล แต่นี่การเล่นเกมมันไม่ต้องปรับอะไรเลย
เธอเริ่มได้รับพลังทีละนิด มันเป็นพลังภายในที่บริสุทธิ์ .. ที่สำคัญมันเติบโตอย่างรวดเร็ว
เป็นไปได้อย่างไร!? เธอรู้สึกประหลาดใจมากจนพูดไม่ออก เหมือนมีสิ่งแปลกๆ มากมายในเมืองนี้ แต่นี่ถือเป็นวิธีที่ดีที่สุดในการเพิ่มความแข็งแกร่งด้านการเพาะปลูกของเธออย่างที่ไม่เคยได้รับมาก่อน
แม้แต่ปู่ย่าตายายที่อาศัยอยู่ที่เมืองชั้นในเองก็อาจไม่เคยค้นพบวิธีที่ยอดเยี่ยมแบบนี้มาก่อนแน่นอน ถือเป็นเรื่องที่น่าตกใจไม่น้อย!
เพราะอย่างน้อยๆ หากพวกเขาใช้ยาหรือใช้วิธีอื่นพวกเขาก็ต้องมานั่งปรับสาระสำคัญเพื่อความสมดุล ในทางตรงกันข้าม ที่นี่กลับให้พลังภายในอันบริสุทธิ์โดยไม่ต้องปรับสมดุลใดๆ ด้วยตัวเองเผลอๆ มันอาจบริสุทธิ์กว่าที่เธอเคยได้รับมาหลายเท่า!
มันช่างเหลือเชื่อ! ด้วยความคิดนี้เองเธอยังคงฆ่าสัตว์ปนะหลาดและตามล่ากวางไก่ต่อไปเพื่อนำมาเป็นรายได้ แม้ในระยะแรกจะยังคงได้เพียงกำไรอันเล็กน้อยก็ตาม
…
ณ คาเฟ่ในเมืองจิวหัว หวังเกวียงสมาชิกระดับสูงของกองทัพจิวหัวถูกลากตัวมาที่นี่เพื่อเล่นเกม อย่างไรก็ตามสถานการณ์เงินในเกมของเขาตอนนี้ดูร่อยหรอ
“ไปล่ากวางกันมั้ย?” เพื่อนร่วมทีมของเขาบางคนก็ร่อยหรอไม่แพ้กัน
ขณะที่พวกเขาพูดคุยกัน กวางตัวหนึ่งก็ผ่านมาทางนี้พอดี แต่ก่อนที่พวกเขาจะสังหารหรือลงมือดันถูกตัดหน้าด้วยผู้หญิงคนหนึ่งเสียก่อน
“เอ้ะ!?” พวกเขาบางคนจำได้ว่างมีคนรอบฆ่ารองผู้บังคับบัญชากงและเก็บของที่ตก
“หรือเราจะ ..”
“มันไม่ดี หวังเกวียงเราเจอคนในร้านทุกวัน ..” มีคนพยายามเกลี้ยกล่อมเขา
“ทำไมละ? เธอไม่รู้ว่าข้าเป็นใครซะหน่อย!” หวังเกวียงกล่าว “อย่างไรก็ตามข้าใช้นามแฝงในเกม นางจะหาข้าเจอได้อย่างไร?”
“หรือไม่นางอาจจเป็นคนที่มาจากอาณาจักรทะเลดวงดาวก็เป็นได้ รองผู้บังคับกงบอกว่าเราต้องฆ่าพวกเขาให้สิ้นเมื่อไรก็ตามที่เราเจอพวกเขา!” พวกเขาพูดคุยและตัดสินใจก่อนจะรีบลงมือฟันดาบ!
“อ๊าาาา!” เสียงกรีดร้องดังขึ้น
รวนหนิงมองดูเนื้อกวางที่หล่นกระจายเต็มพื้น เธอรู้สึกโกรธ “แม่งเอ้ย! พวกมันกล้าที่จะจู่โจมข้า!” เธอทำหน้าบูดบึ้งอย่างไม่สบอารมณ์
ที่สำคัญกว่านั้นเนื้อกวางที่เธอสะสมมานานนั้นถูกลักไปแล้ว!
“เจ้าตะโกนทำไม?” ฟางฉีที่นั่งข้างรวนหนิงเอ่ยถามทันทีเมื่อได้ยินเสียงกรีดร้อง
“ข้าถูกฆ่าตายและข้าสูญเสียเนื้อกวางไปมากมาย!” หลังจากนั้นเธอก็มองพวกเขาด้วยสายตาเกลียดชัง
“เกวียงหญิงคนนั้นอยู่ที่นี่” การพูดคุยกันดังขึ้น
“อ๊าาา!” เสียงโหยหวนของเธอดังขึ้นอีกครั้ง เธอถูกฆ่าตายและของตกเช่นเคย จากนั้นเธอพบว่าฟางฉีที่ยืนข้างหลังกำลังเฝ้ามอง
เขากำลังดู! รวนหนิงทำหน้าบูดเมื่อเห็นว่านอกจากเธอจะโดนฆ่าแล้วเขายังไม่ช่วยอะไร แค้นก็แค้นแถมยังโดนแอบมองอีก!
“ท่านไม่คิดจะมาช่วยข้าบ้างหรอ!?”
ฟางฉีชี้ไปที่โทเค็นที่ดูคล้ายดาบสังหารมังกรที่หน้าประตูและยิ้มให้เธอ “นี่เจ้า .. สนใจเข้าร่วมสมาคมมั้ย?”
ความคิดเห็น