Sorry My Lady ขอโทษทีผมเป็นคุณชาย

SORRY MY LADY ขอโทษทีผมเป็นคุณชาย

 

ตอนที่ 1 >>

          เสียงรถสปอร์ตเครื่องแรง ดังอยู่ท่ามกลางถนนที่เงียบสงัด แม้เวลานี้จะเป็นเวลากลางวัน แต่ถนนสายนี้ก็ยังคงความเงียบสงบเช่นเดียวกับในเวลากลางคืน

                รถบีเอ็มดับเบิลยูราคาแพงชนิดแค่เฉียด ขนหน้าแข้งก็คงร่วง ได้จอดด้วยความรวดเร็วหน้าคฤหาสน์หลังหนึ่ง ก่อนผู้ที่ขับรถวัยประมาณ 18 ต้นๆจะเดินลงจากรถด้วยอาการที่นิ่งเฉย ราวกับว่าเขาเป็นเจ้าชายที่กำลังเดินลงจากราชรถคันงามและกำลังเดินมุ่งตรงไปยังปราสาทหลังใหญ่ตรงหน้า

 

                อ้าว...คุณชายปริ๊นท์มาพอดี เชิญเลยครับ เสียงของพ่อบ้านสูงวัยดังขึ้นหลังจากชายหนุ่มเดินเข้ามาในคฤหาสน์ ในห้องโถงอันใหญ่โตหรูหรานี้ไม่ได้มีเพียงแค่เขากับพ่อบ้านสูงวัยเท่านั้น ยังมีชายหนุ่มอายุไล่เลี่ยกับเขาอีก 3 คนนั่งอยู่ที่ชุดรับแขกฝังมุกแท้ เขาไม่รู้หรอกว่าเหตุผลอะไรที่พ่อบ้านคนนี้จะต้องโทรศัพท์ตามเขามาให้มาที่นี่...บ้านบิดาของเขา...ซึ่งเขาเองก็ไม่ได้มานานนับ 10 ปี

                คุณชายก็มากันครบแล้วนะครับ ผมขอแนะนำตัวอย่างเป็นทางการ ผมชื่อวิลเลี่ยม แอนเดอร์สัน เป็นเลขาส่วนตัวของ มิสเตอร์อเล็กซ์ เกร็กสันด์ คุณพ่อของคุณชายทั้งหมดครับ

                อย่ามาตลกพ่อบ้านวิน คุณจะเป็นเลขาอะไรนั่นไปได้ยังไง คุณเป็นพ่อบ้านที่ดูแลบ้านให้คุณพ่อไม่ใช่หรือไง ชายหนุ่มที่พ่อบ้านสูงวัยเรียกว่า คุณชายปริ๊นท์ ได้เอ่ยขึ้นอย่างเรียบๆ

                นั่นสิ...อีกอย่าง พ่อของผมก็ไม่ได้เป็นมิสเตอร์อะไรทั้งนั้นด้วย เขาชื่อนายเล็ก เป็นช่างเขียนรูปธรรมดาๆ อยู่สนามหลวงเท่านั้นแหละ ไม่ใช่มิสเตอร์อเล็กซ์อะไรอย่างที่คุณพูดด้วย ชายหนุ่มอีกคนพูดสวนขึ้น

                ขอโทษด้วยครับคุณชายอาร์ตติส อย่างที่คุณชายพูดนั้น ผมคิดว่าอาจจะเป็นความเข้าใจผิดของคุณชายตั้งแต่เด็กนะครับ ความจริงแล้วคุณพ่อของคุณชายอาร์ตติสชื่อมิสเตอร์อเล็กซ์ครับไม่ใช่นายเล็กอย่างที่คุณชายเข้าใจ

                ยังไงผมก็ไม่เข้าใจอยู่ดี แม่เคยเล่าให้ฟังว่าพ่อผมชื่อนายเล็ก ทำไมแม่ต้องโกหกผมด้วย คุณวิลเลี่ยมคุณโกหกอะไรผมหรือเปล่า

                มิได้ครับคุณชาย ผมไม่กล้าเอาข้อมูลปลอมมาโกหกคุณชายหรอกครับ

                ผมสงสัย ชายหนุ่มที่นั่งเงียบมานานได้เอ่ยขึ้นหลังจากพ่อบ้านได้พูดจบลง ทำไมคุณต้องเรียกพวกเราว่าคุณชายด้วยล่ะครับ ทั้งๆที่พวกเราไม่ได้รู้จักคุณเลย อ้อ...แต่บางคนอาจจะรู้จักมาก่อน ชายหนุ่มมองไปยังปริ๊นท์ ซึ่งกำลังนั่งไขว่ห้างอย่างสบายใจ

                เป็นคำถามที่ดีมากเลยครับคุณชายคาบิว สาเหตุที่ผมต้องเรียกคุณๆทุกคนว่าคุณชายก็เพราะ... พ่อบ้านเงียบไปสักครู่ก่อนจะเอ่ยประโยคที่ทำให้ชายหนุ่มทั้ง 4 คนตกใจเป็นอย่างยิ่ง นั่นคือ... ก็คุณๆทุกคนเป็นพี่น้องกัน คุณชายทุกคนเป็นลูกชายของมิสเตอร์อเล็กซ์ เกร็กสันด์ครับ

 

                ไม่จริงอ่ะ อย่ามาโกหกพวกผมหน่อยเลย ดูจากหน้าตาพวกผมก็อายุเท่าๆกัน แล้วจะเป็นพี่น้องกันได้ยังไง ยังไม่เคยเจอหน้ากันมาก่อนเลยด้วยซ้ำ ชายหนุ่มที่ไม่ได้มีบทสนทนาอะไรตั้งแต่เริ่มต้นได้เอ่ยขึ้นทันทีที่รู้เหตุผล

                สมแล้วนะครับที่คุณชายเป็นลูกชายของคุณท่าน คุณชายพีท คุณถามคำถามเดียวกับที่คุณท่านได้คิดไว้เลยครับ ด้วยเหตุนี้คุณท่านจึงเอาวิดิโอม้วนนี้มาเปิดให้คุณชายชม แล้วคุณชายก็จะเข้าใจเองครับ พ่อบ้านเอาวิดิโอในมือเดินไปยังเครื่องเล่นวิดิโอราคาแพงซึ่งวางอยู่ตรงหน้า ก่อนจะมีภาพของใครบางคนปรากฏขึ้นที่หน้าจอโทรทัศน์จอยักษ์

                คุณพ่อ!!! ชายหนุ่มทุกคนเอ่ยขึ้นพร้อมกัน

                ไหนพ่อบ้านบอกว่าคุณพ่อรักษาตัวอยู่ที่อังกฤษ แล้วมาอยู่ในนี้ได้ไง ปริ๊นท์เอ่ยด้วยน้ำเสียงตกใจแต่ก็ยังคงความเงียบขรึมเช่นเดิม

                เชิญคุณชายชมเถอะครับ แล้วคุณชายจะเข้าใจเอง พ่อบ้านวิลเลี่ยมเอ่ยก่อนจะเดินไปปิดไฟให้ห้องโถงมืดสนิทลง

 

                สวัสดีลูกรักของพ่อทุกๆคน ปริ๊นท์ อาร์ตติส คาบิว พีท ลูกๆอาจจะสงสัยว่าทำไมพ่อถึงมายืนพูดอยู่ตรงนี้ได้ ทั้งๆที่พ่อควรจะรักษาตัวอยู่ที่ไหนซักแห่ง ถูกต้องแล้ว ตอนนี้พ่อกำลังรักษาตัวอยู่ที่อังกฤษ แต่พ่อยังคงมีปัญหาอยู่ในใจซึ่งมันทำให้พ่อไม่สามารถรักษาตัวอย่างสงบได้ เสียงของชายหนุ่มสูงวัยในโทรทัศน์เอ่ยขึ้นช้าๆ ก่อนอื่นพ่อต้องบอกว่า พ่อรักแม่ของลูกๆทุกคนเท่ากัน ไม่ได้รักใครคนอื่นมากกว่า ดังนั้นลูกทุกคนพ่อรักเท่ากันเสมอ ติดแต่เพียงปัญหาบางอย่างที่พ่อไม่สามารถพาลูกทุกคนให้มาอยู่ด้วยกันได้ ทำให้ลูกๆจึงไม่เคยเจอหน้ากัน และไม่เคยรู้ว่าตัวเองมีพี่น้องที่อายุเท่ากันอยู่...

                จะเป็นพี่น้องกันได้ไง ผมหล่อกว่าพวกนี้ตั้งเยอะ พีทพูดขัดขึ้นขณะดูวิดิโอ

                ลูกไม่ใช่ลูกที่เกิดจากแม่เดียวกัน แต่พ่อก็รักทุกคนเท่ากัน ตอนนี้ลูกก็อายุ 18 กันแล้ว พ่อจึงคิดว่าลูกๆควรจะรู้ความจริงและมีสิทธิในการเป็นลูกของพ่อเท่าเทียมกันทุกคน คนในวิดิโอหยุดกระแอมไอเบาๆ ก่อนจะพูดต่อ ต่อไปนี้ให้ลูกๆฟังคำแนะนำจากเลขาวิลเลี่ยม เชื่อฟังและปฏิบัติตาม แล้วพ่อจะกลับไปหาลูกๆทุกคน อีกไม่นานคงเจอกันนะ พูดจบภาพในวิดิโอก็ตัดไป ทิ้งความเงียบให้เข้ามาในห้อง

 

                คุณชายเข้าใจแล้วนะครับ ทำไมผมจึงเรียกทุกคนมาที่นี่

                เรื่องไร้สาระ มีแค่นี้ใช่ไหม ผมจะได้กลับ ปริ๊นท์ลุกแล้วคว้ากุญแจเตรียมเดินออกไปจากห้อง

                เดี๋ยวครับคุณชายปริ๊นท์ ขอให้ฟังให้จบก่อนได้ไหมครับ แล้วค่อยไป เลขาวิลเลี่ยมเอ่ยขึ้นจนทำให้ปริ๊นท์ต้องชงัก หยุดเดิน

                พ่อบ้าน...เอ้ย...เลขาวิลเลี่ยมมีอะไรก็รีบพูดมาเถอะครับ ผมรีบ ปริ๊นท์พูดแล้วกระแทกตัวเองให้นั่งลงที่เดิม

                ด้วยคำสั่งที่คุณท่านได้มอบไว้ให้ผมแจ้งให้คุณชายทราบมีดังนี้... เลขาวิลเลี่ยมเปิดกระดาษบางอย่างออกจาซองสีน้ำตาลในมือ ทรัพย์สินของคุณท่านมีดังนี้ บ้านพร้อมที่ดินทั้งในและต่างประเทศ รถยนต์ เรือยอร์ชและเงินสดในธนาคารอีกกว่า 10 แห่งมีมูลค่ากว่า 1000 ล้านบาทจะเป็นของคุณชายทุกคน

                จริงหรอครับ 1000 ล้านจะเป็นของผมหรอครับ พีททำหูตาผึ่งทันทีที่ได้ยินคำว่า 1000 ล้านบาท

                คุณชายทุกคนจะได้แน่นอนครับ ถ้าหากคุณชายปฏิบัติตามข้อบังคับดังนี้... เลขาเงียบไปซักพักก่อนจะอ่านต่อ คุณชายปริ๊นท์ คุณชายอาร์ตติส คุณชายคาบิวและคุณชายพีทจะต้องใช้ชีวิตอยู่ในบ้านหลังเดียวกัน ใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน เรียนหนังสือด้วยกันดูแลรักใคร่กันอย่างสามัคคี ปฏิบัติตามกฎของบ้านอย่างเคร่งครัดเป็นเวลา 1 ปีแล้วทรัพย์สินทั้งหมดจะเป็นของคุณชายอย่างแน่นอนครับ

                พ่อผมเป็นแค่ช่างเขียนรูปธรรมดาจะมีเงินเป็นพันล้านได้ไง มั่วแล้วคุณเลขา อาร์ตติสเอ่ยด้วยน้ำเสียงกลั้วหัวเราะ

                พ่อผมเป็นเจ้าของหมู่บ้านจัดสรรต่างหาก ไม่ใช่ช่างเขียนรูปจนๆอย่างที่นายว่า พีทพูด

                ไม่ใช่ๆ คุณพ่อเป็นเจ้าของร้านอาหารต่างหาก ไม่ใช่ช่างเขียนรูปจนๆแล้วก็เจ้าของหมู่บ้านอะไรนั่นด้วย คาบิวเอ่ยขึ้นหลังจากพีทพูดจบ

                พวกนายทุกคนนั่นแหละผิด ปริ๊นท์พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา คุณพ่อเป็นเจ้าของโชว์รูมรถยนต์ต่างหาก ไม่ใช่ช่างเขียนรูป เจ้าของหมู่บ้านแล้วก็เจ้าของร้านอาหารอย่างที่พวกนายพูด ปริ๊นท์พูดขึ้นบ้าง

                พ่อเป็นช่างเขียนรูป

                พ่อเป็นเจ้าของหมู่บ้าน

                คุณพ่อเป็นเจ้าของร้านอาหาร

                คุณพ่อเป็นเจ้าของโชว์รูมรถยนต์

 

                หยุดครับคุณชาย เลขาวิลเลี่ยมยกมือขึ้นห้ามศึกย่อยๆที่กำลังเกิดขึ้นภายในบ้าน อย่าลืมสิครับว่าต้องสามัคคีกัน เลขาวิลเลี่ยมพูดขึ้นอีกครั้ง ที่คุณชายทุกคนพูดนั้นไม่ผิดหรอกครับ ถูกต้องแล้วครับที่คุณชายทุกคนพูด คุณท่านไม่ใช่เพียงแค่เป็นช่างเขียนรูปแต่เป็นจิตรกรที่วาดรูปให้กับราชินีแห่งพระราชวังแวซายด์ที่ฝรั่งเศส ที่สำคัญคุณท่านมีแกลเลอรี่ทั่วโลกกว่า 20 แห่งครับ

                โห...พ่อเจ๋งมากเลยอ่ะ เป็นจิตรกรที่ฝรั่งเศสด้วยหรอเนี่ยะ อาร์ตติสพูดด้วยน้ำเสียงตื่นเต้น

                ไม่ใช่แค่เป็นจิตรกรเท่านั้นครับ คุณท่านเป็นเจ้าของอสังหาริมทรัพย์ในต่างประเทศ 20 แห่งและในประเทศไทยอีก 10 แห่งครับ ดังนั้นที่คุณชายพีทพูดไว้ก็ไม่ผิดครับ

                นึกว่าเป็นแค่เจ้าของหมู่บ้านธรรมดา มีอยู่ที่ต่างประเทศด้วยหรอเนี่ยะ พีทพูด

                แล้วที่เป็นเจ้าของร้านอาหารล่ะครับ เป็นร้านอาหารธรรมดาหรือเปล่า คาบิวถามด้วยความสงสัย

                แน่นอนครับว่าไม่ใช่แค่ร้านอาหารธรรมดา แต่เป็นร้านอาหารอิตาลีที่มีร้านอยู่ในโรงแรมต่างๆทั่วโลกครับ เลขาหันไปยังปริ๊นท์ที่เงียบไม่ได้พูดอะไร คุณชายปริ๊นท์ไม่มีอะไรสงสัยเกี่ยวกับคุณพ่อหรอครับ

                ไม่หรอกครับ ไร้สาระ ปริ๊นท์พูดเรียบๆ ก่อนจะหันหลังเตรียมเดินออกจากบ้าน ผมไม่สนใจสมบัติอะไรของคุณพ่อหรอก ปริ๊นท์เตรียมตัวเดินออกจากบ้านไป

                ถ้าหากคุณชายก้าวออกจากบ้านนี้ไป มรดกทุกอย่างที่ผมได้กล่าวไว้เมื่อสักครู่ จะถือเป็นโมฆะ และจะไม่มีใครได้สมบัติอะไรเลย สมบัติที่มีคุณท่านจะนำไปบริจาคให้กับคนพิการทางปัญญาครับ

                แล้วทุกคนก็ร้องขึ้นพร้อมกันโดยมิได้นัดหมาย เฮ้ย...!!! ว่าอะไรนะ

 

                ถ้าพวกนายอยากได้สมบัติ ไม่เห็นต้องเอาฉันเข้ามาเกี่ยว ปริ๊นท์เอ่ยอย่างเซ็งๆ ขณะปิดประตูรถคันงามของตนเอง

                นายก็ได้ยินที่เลขาวิลเลี่ยมพูดไม่ใช่หรือไง ถ้าคนใดคนหนึ่งออกไป เราที่เหลือก็จะไม่ได้อะไรจากคุณพ่อเลย คาบิวพูดขณะหยิบบางอย่างออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ใช่บ้านหลังนี้หรือเปล่า

                ไหนๆ ฉันดูเอง อาร์ตติสคว้ากระดาษจากมือของคาบิวมากางดู 99/99 กรีนพาร์คแลนด์ ก็บ้านหลังนี้แหละ

                งั้นเราก็เข้าบ้านกันเถอะ ฉันอยากพักผ่อนแล้ว พีทคว้ากระเป๋าเป้ขึ้นสะพายหลังแล้วเดินนำหน้าทุกคนเข้าไปในบ้านหลังใญ่ตรงหน้า จากนั้นทุกคนก็เดินตามพีทเข้าบ้านไป