รักสุดหัวใจยัยกิมจิ(ตอนที่1)

ตอนที่ 1

“ ซึงฮยอนๆ  ทางนี้   “

ฉันหันกลับไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสาว

“ นี่ ซึงฮยอน ฉันตามหาเธอทั่วโรงอาหารแล้วนะยะ ยัยบ๊อง “ กยองวอน เพื่อนสนิทของฉันเอง ส่วนซึงฮยอนคือชื่อของฉัน ^O^

“ ก็แหม๋ เธอเข้าห้องน้ำนานจะตาย ฉันเลยมารอที่โรงอาหารยังไงล่ะ” ^^

“ เหรอยะ  ไม่ใช่ว่าเธอแอบหนีมากินก่อนฉันนะ “ =.='

“ เออ เอาล่ะ วันนี้เรากินอะไรกันดี? เนงมยอนมั้ย? ฉันไม่ได้กินนานแล้วล่ะ” –o- 

“ ดีเหมือนกัน ฉันก็อยากกิน” ><

“ กยองวอนๆ เห็นนั่นมั้ย มันลดราคาด้วยล่ะ “  o.o

“ จริงด้วย ถ้าเธอเลี้ยงฉัน มันจะดีมากเลยล่ะ” ><

“ โธ่ ยัยจอมงก “ -.-  แล้วกยองวอนก็ลากฉันเข้าไปในร้านอาหารประจำที่เราสองคนกินกันทุกมื้อเที่ยงวัน ร้านนี้ตกแต่งก็ปานกลางนะ  ส่วนใหญ่จะขึ้นชื่อเรื่องรสชาติอาหารมากกว่าน่ะ

Part of me

ฉันชื่อ ซึงฮยอน  อายุ 20 ปี  ความจริงฉันเเป็นคนไทยนะ ชื่อไทยของฉันคือ เหมียว   สาเหตุที่ฉันต้องมาเรียนที่นี่เพราะว่าฉันสอบชิงทุนของรับบาลได้น่ะ  มันบังเอิญดีไหมล่ะ ฮี่ๆ ^^  ฉันมีน้องสาวหนึ่งคน ชื่อ  มิว เธออายุน้อยกว่าฉันสองปี ตอนนี้เรียนอยู่ที่ไทย มีฉันคนเดียวที่ต้องมาอยู่ที่เกาหลี   โชคดีที่ฉันมีอาทำงานเป็นเชฟอยู่ที่โรงแรม ฉันเลยมีที่พักฟรีโดยที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายน่ะ  ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ประมาณสองเดือนแล้วล่ะ ฉันเองก็เลยมีเพื่อนสาว ซึ่งสนิทมาก

เธอชื่อ กยองวอน  เธอดูแลฉันดี ราวกับมีไกด์ส่วนตัวเลยล่ะ  ^^

 ........................................................................

“ เอาล่ะทุกคน หวังว่าวันนี้คงเข้าใจนะที่เรียนไป ใครมีอะไรจะถามอีกไหม ? “ มิสคิมซึล อาจารย์ประจำวิชา ดาราศาสตร์ ที่เข้มงวดที่สุดในชั้นปี

“ โอเค ไม่มีใครสงสัยอะไรใช่ไหม   ขอให้ทุกคนเตรียมตัวกับการสอบเก็บคะแนนประจำวิชาในวันพรุ่งนี้ด้วยนะ โชคดี เอาล่ะฝนจะตกแล้ว พวกเธอรีบไปเถอะ”  มิสคิมซึล บอกลาพร้อมกับคว้าร่มสีเหลืองประจำตัวของเธอไปด้วย

“ ซึงฮยอน วันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านนนะ เพราะว่าที่บ้านมีธุระด่วน  เธอกลับเองได้ใช่ไหม” กยองวอนพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อน

“ ได้สิ สบายมาก ไม่ต้องห่วง เอาไว้เจอกันนะ”

กยองวอนรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างรวดเร็ว –o-  บ้าจริงนี่เธอเป็นม้ารึไงนะ วิ่งเร็วชะมัดเลย

ฉันเดินกลับบ้านพร้อมกับร่มสีฟ้าลายเสือที่แม่ซื้อให้ในวันเกิดตอนอายุ 19 ปี –o- ขอบคุณค่ะแม่ วันนี้หนูได้ใช้มันแล้ว

บ้าจริงนะ ทำไมวันนี้ฝนถึงตก ทั้งๆที่ไม่ใช่ดูฝนซะหน่อย   โธ่ !!  และในวันปกติ กยองวอนจะมาส่งฉันที่บ้านทุกวัน  เพราะมันคือทางผ่านที่เธอไปทำงานที่ร้านอาหาร แถวบ้านๆฉันน่ะ  แต่วันนี้ฉันต้องกลับคนเดียว  =.=’  บ้าจริงเชียว ทำไมวันนี้มันดูเหมือนไกลกว่าเดิมจังนะ

และทันทีที่ฉันมาถึงบ้าน....

แกร๊ก !! 

อ๊ะ !!  ฉันจำได้ว่าก่อนออกจากบ้านฉันล๊อคประตูเรียบร้อยแล้วนี่หน่า –o-  ทำไมมันถึงเปิดได้ล่ะ  หรือว่าเราคงลืมจริงๆ 
 

ฉันเดินเข้ามาภายในประตูบ้านพร้อมกับมีรอยน้ำหยด    น้ำหยดด?? มาจากไหน?   ที่นี่ไม่มีหลังคารั่วนะ ให้ตายเถอะ ฉันเริ่มใจเสียแล้วนะ   *o*  ฉันเดินตามรอยน้ำหยดไปเรื่อยๆ  และเริ่มหวาดกลัวนิดๆ  เพราะบ้านหลังนี้ฉันอยู่คนเดียว เป็นบ้านที่อาหมู อาของฉันเช่าเอาไว้ให้ 
 

ฉันตามรอยน้ำหยดเป็นทาง ตามไปจนถึงในครัว ....

ฟืดๆฝุดฝิดๆ =..='  กลิ่นซอสถั่วเหลือง บ้าจริง !! 
 ภายในครัวไม่กว้างเท่าไหร่ ขนาดปานกลางพอใช้ได้ เพราะฉันเองไม่ค่อยได้ทำกับข้าวเท่าไหร่ -o-  
ว่าแต่ไอ้รอยหยดน้ำนี่น่าสงสัยจริงแฮะ ??  หลังคารั่วเหรอ?  =''=  (ฉันแหงนมองบนเพดาน)  เอ... ก็ไม่มีหนิ  


และฉันก็เดินตามรอยน้ำหยดไป 

จนกระทั่ง......


กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!