รักสุดหัวใจยัยกิมจิ(ตอนที่1)
^^ วันนี้ลงตอนแรกให้อ่านนะคะ
ผู้เข้าชมรวม
61
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ตอนที่ 1
“ ซึงฮยอนๆ ทางนี้ “
ฉันหันกลับไปตามเสียงเรียกของเพื่อนสาว
“ นี่ ซึงฮยอน ฉันตามหาเธอทั่วโรงอาหารแล้วนะยะ ยัยบ๊อง “ กยองวอน เพื่อนสนิทของฉันเอง ส่วนซึงฮยอนคือชื่อของฉัน ^O^
“ ก็แหม๋ เธอเข้าห้องน้ำนานจะตาย ฉันเลยมารอที่โรงอาหารยังไงล่ะ” ^^
“ เหรอยะ ไม่ใช่ว่าเธอแอบหนีมากินก่อนฉันนะ “ =.='
“ เออ เอาล่ะ วันนี้เรากินอะไรกันดี? เนงมยอนมั้ย? ฉันไม่ได้กินนานแล้วล่ะ” –o-
“ ดีเหมือนกัน ฉันก็อยากกิน” ><
“ กยองวอนๆ เห็นนั่นมั้ย มันลดราคาด้วยล่ะ “ o.o
“ จริงด้วย ถ้าเธอเลี้ยงฉัน มันจะดีมากเลยล่ะ” ><
“ โธ่ ยัยจอมงก “ -.- แล้วกยองวอนก็ลากฉันเข้าไปในร้านอาหารประจำที่เราสองคนกินกันทุกมื้อเที่ยงวัน ร้านนี้ตกแต่งก็ปานกลางนะ ส่วนใหญ่จะขึ้นชื่อเรื่องรสชาติอาหารมากกว่าน่ะ
Part of me
ฉันชื่อ ซึงฮยอน อายุ 20 ปี ความจริงฉันเเป็นคนไทยนะ ชื่อไทยของฉันคือ เหมียว สาเหตุที่ฉันต้องมาเรียนที่นี่เพราะว่าฉันสอบชิงทุนของรับบาลได้น่ะ มันบังเอิญดีไหมล่ะ ฮี่ๆ ^^ ฉันมีน้องสาวหนึ่งคน ชื่อ มิว เธออายุน้อยกว่าฉันสองปี ตอนนี้เรียนอยู่ที่ไทย มีฉันคนเดียวที่ต้องมาอยู่ที่เกาหลี โชคดีที่ฉันมีอาทำงานเป็นเชฟอยู่ที่โรงแรม ฉันเลยมีที่พักฟรีโดยที่ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายน่ะ ฉันย้ายมาอยู่ที่นี่ได้ประมาณสองเดือนแล้วล่ะ ฉันเองก็เลยมีเพื่อนสาว ซึ่งสนิทมาก
เธอชื่อ กยองวอน เธอดูแลฉันดี ราวกับมีไกด์ส่วนตัวเลยล่ะ ^^
“ เอาล่ะทุกคน หวังว่าวันนี้คงเข้าใจนะที่เรียนไป ใครมีอะไรจะถามอีกไหม ? “ มิสคิมซึล อาจารย์ประจำวิชา ดาราศาสตร์ ที่เข้มงวดที่สุดในชั้นปี
“ โอเค ไม่มีใครสงสัยอะไรใช่ไหม ขอให้ทุกคนเตรียมตัวกับการสอบเก็บคะแนนประจำวิชาในวันพรุ่งนี้ด้วยนะ โชคดี เอาล่ะฝนจะตกแล้ว พวกเธอรีบไปเถอะ” มิสคิมซึล บอกลาพร้อมกับคว้าร่มสีเหลืองประจำตัวของเธอไปด้วย
“ ซึงฮยอน วันนี้ฉันต้องรีบกลับบ้านนนะ เพราะว่าที่บ้านมีธุระด่วน เธอกลับเองได้ใช่ไหม” กยองวอนพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อน
“ ได้สิ สบายมาก ไม่ต้องห่วง เอาไว้เจอกันนะ”
กยองวอนรีบวิ่งฝ่าสายฝนไปอย่างรวดเร็ว –o- บ้าจริงนี่เธอเป็นม้ารึไงนะ วิ่งเร็วชะมัดเลย
ฉันเดินกลับบ้านพร้อมกับร่มสีฟ้าลายเสือที่แม่ซื้อให้ในวันเกิดตอนอายุ 19 ปี –o- ขอบคุณค่ะแม่ วันนี้หนูได้ใช้มันแล้ว
บ้าจริงนะ ทำไมวันนี้ฝนถึงตก ทั้งๆที่ไม่ใช่ดูฝนซะหน่อย โธ่ !! และในวันปกติ กยองวอนจะมาส่งฉันที่บ้านทุกวัน เพราะมันคือทางผ่านที่เธอไปทำงานที่ร้านอาหาร แถวบ้านๆฉันน่ะ แต่วันนี้ฉันต้องกลับคนเดียว =.=’ บ้าจริงเชียว ทำไมวันนี้มันดูเหมือนไกลกว่าเดิมจังนะ
และทันทีที่ฉันมาถึงบ้าน....
แกร๊ก !!
อ๊ะ !! ฉันจำได้ว่าก่อนออกจากบ้านฉันล๊อคประตูเรียบร้อยแล้วนี่หน่า –o- ทำไมมันถึงเปิดได้ล่ะ หรือว่าเราคงลืมจริงๆ
ฉันเดินเข้ามาภายในประตูบ้านพร้อมกับมีรอยน้ำหยด น้ำหยดด?? มาจากไหน? ที่นี่ไม่มีหลังคารั่วนะ ให้ตายเถอะ ฉันเริ่มใจเสียแล้วนะ *o* ฉันเดินตามรอยน้ำหยดไปเรื่อยๆ และเริ่มหวาดกลัวนิดๆ เพราะบ้านหลังนี้ฉันอยู่คนเดียว เป็นบ้านที่อาหมู อาของฉันเช่าเอาไว้ให้
ฉันตามรอยน้ำหยดเป็นทาง ตามไปจนถึงในครัว ....
ฟืดๆฝุดฝิดๆ =..=' กลิ่นซอสถั่วเหลือง บ้าจริง !!
ภายในครัวไม่กว้างเท่าไหร่ ขนาดปานกลางพอใช้ได้ เพราะฉันเองไม่ค่อยได้ทำกับข้าวเท่าไหร่ -o-
ว่าแต่ไอ้รอยหยดน้ำนี่น่าสงสัยจริงแฮะ ?? หลังคารั่วเหรอ? =''= (ฉันแหงนมองบนเพดาน) เอ... ก็ไม่มีหนิ
และฉันก็เดินตามรอยน้ำหยดไป
จนกระทั่ง......
กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!
ผลงานอื่นๆ ของ ปลาทูน้อยย ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ ปลาทูน้อยย
ความคิดเห็น