Sf [ Valentine Of Vongola ] My Cute Lover 1896 - Sf [ Valentine Of Vongola ] My Cute Lover 1896 นิยาย Sf [ Valentine Of Vongola ] My Cute Lover 1896 : Dek-D.com - Writer

    Sf [ Valentine Of Vongola ] My Cute Lover 1896

    Pattii3

    ฟิคสั้น เซท Valentine คู่ 1896 100%

    ผู้เข้าชมรวม

    2,586

    ผู้เข้าชมเดือนนี้

    4

    ผู้เข้าชมรวม


    2.58K

    ความคิดเห็น


    30

    คนติดตาม


    37
    เรื่องสั้น
    อัปเดตล่าสุด :  3 มี.ค. 55 / 23:01 น.
    ดูเพิ่มเติม


    ข้อมูลเบื้องต้น
    เรื่องนี้เป็นคู่ของ  Hibari & Chrome


    1896

     


    ชอบจัง  -..-
                             เรื่องนี้เป็นเรื่องสั้นนะคะ   เป็น TYL จะเป็นยังไง ไปลองอ่านเองนะคะ ><;;
    M U S I CCAFE : LUN LA
    ตั้งค่าการอ่าน

    ค่าเริ่มต้น

    • เลื่อนอัตโนมัติ
      • ฟอนต์ THSarabunNew
      • ฟอนต์ Sarabun
      • ฟอนต์ Mali
      • ฟอนต์ Trirong
      • ฟอนต์ Maitree
      • ฟอนต์ Taviraj
      • ฟอนต์ Kodchasan
      • ฟอนต์ ChakraPetch

    Sf [  Valentine  Of   Vongola ] My Cute Lover 1896

     

     

     

     

                    “จิ้บ  จิ้บ จิ้บ ~

     

                    “เอ๋?  คุณนกน่ารักจังเลย  เหมือนฉันเคยเห็นคุณที่ไหนมาก่อนเลย”

     

     

                                    หญิงสาวร่างบอบบาง ในชุดกระโปรงเข้ารูป แขนกุด สีขาว ความยาวประมาณเข่า ผมสีองุ่นที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระพลิ้วตามแรงลมอ่อนๆ  ดวงตากลมโตสวยเข้ากับคิ้วที่ได้รูป จมูกโด่งสัน เข้ากับริมฝีปากเรียวเล็กสีพีชธรรมชาติ    ผิวทั้งเรือนร่างขาวอมชมพู บ่งบอกว่าเธอถูกดูแลเป็นอย่างดีและเธอก็ดูแลตัวเองเป็นอย่างดี เช่นกัน 

                                   

                                    หญิงสาวนั่งบนสนามหญ้าสะอาด พิงกับต้นไม้ใหญ่ให้เงาร่มรื่นย์ที่อยู่ในสวนของปราสาทวองโกเล่แฟมิลี่ ... ที่ตรงนี้เป็นที่ประจำของเธอ  เกือบทุกวันเธอจะนำหนังสือ หรือไม่ก็สมุดแดอะรี่ มานั่งอ่านและนั่งเขียนตรงนี้ เวลาประมาณนี้  วันนี้ก็เช่นกัน

    ที่เธอมานั่งตรงนี้  ที่เหมือนจะเป็นปกติเช่นกับทุกวัน แต่ ไม่เลย

     

                    “คิคิ...คุณนกจ้องหน้าฉันแบบนั้นทำไมน่ะ”

     

              “จิ้บ  จิ้บ จิ้บ ~

     

              ที่วันนี้ไม่ปกติเหมือนทุกวันก็เพราะ เธอเจอกับนกตัวสีเหลืองอ่อน ตาเล็ก  มาเล่นกับเธอ เหมือนถูกเลี้ยงจนเชื่องเลย!

     

                    “ท่าทางเชื่องดีจังเลย .... เจ้าของของคุณคงเลี้ยงคุณมาอย่างดีแน่ๆเลย...”

     

                    “อยู่นี่นี่เอง  ...  ฮิเบิร์ด ฉันจะไปแล้วนะ...”

     

                                    หลังจากที่ประโยคคำพูดของยินสาวจบลง ไม่นานก็มีเสียงทุ้มนุ่ม ดังขึ้นพร้อมกับ ชายร่างสูงโปรง ในชุดศูทรสีดำเสื้อเชิ้ตด้านในสีม่วงอ่อน กับเนกไท สีม่วงเข้ม ....  ผมสีดำระต้นคอ  ดวงตาเรียวเล็กคมกริบราวเหยี่ยวอินทรี  จมูกโด่ง เข้ากับในหน้าเรียวยาวและริมฝีปางบางมีสีอ่อนๆ

     

              “ขะ คุณ ... เมฆา...”

                    “....”

     

                                    หญิงสาวเบิกตากว้างเล็กน้อย  ก่อนจะพูดพึมพำ เบาๆ อย่างขัดๆ ตระกุ ตระกะ  เธอจ้องมองบนหน้าของเขาแว็บหนึ่งก่อนจะหลบสายตาจากเขา และเส มองไปทางอื่นพรางคิดในใจว่า

     

                                    ฉันนึกออกแล้ว .. ว่าเคยเห็นนกตัวนี้ ...ที่ไหน...

     

                    “ทำไม ฮิเบิร์ดถึงมาอยู่กับเธอได้?”

     

                    “ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันค่ะ  พอรู้สึกตัว ...  ฮิเบิร์ดก็มาอยูบนตักของฉันแล้ว”

     

                    “.........”

     

                                    เมื่อเขาได้รับคำตอบแล้วก็นิ่งเงียบ และละสายตาจาก เธอมองไปอีกทาง ที่ตรงนี้เงียบกริบ   มีแค่เสียงลมพัดผ่านไปเบาๆ  ก่อนที่จะรู้สึกอึดอัดไปมากกว่านี้เธอจึงเป็นฝ่ายเริ่มชวนเขา คุยก่อน

     

                    “คุณเมฆา  มาทำอะไรที่อิตาลี่หรอคะ?”

     

                    “แล้ว  เธอยุ่งอะไรด้วย ?”

     

                    “.......”

     

                                    เมื่อเธอได้รับคำตอบ ที่ไม่ใช่คำตอบหากแต่เป็นการย้อนถามกลับ  เธอสะดุ้งน้อยๆ ก่อนจะก้มหน้าหงุด  มองเจ้านกน้อยบนตัก ที่กำลังหลับใหลอยู่

     

                                    เมฆาหนุ่มมองเธอที่ก้มหน้าหงุดด้วยหางตาเพียงแว๊บเดียวและเกลือกตากลับไปทางอื่นเช่นเดิม  และค่อยๆนั่งลงบนพื้นข้างๆ  เธอ  พรางพูดว่า

     

                    “ช่วยไม่ได้ ... ในเมื่อฮิเบิร์ดหลับแบบนี้ฉันก็คงต้องรอให้มันตื่น”

     

                    “.....”

     

                                    เป็นอีกครั้งนึงที่เธอ หันไปมองเขาอย่างรวดเร็ว แต่ครั้งนี้ เธอมองเขาได้นานกว่าปกติและที่น่าประทับใจที่สุดคือ.... เธอได้เห็นรอยยิ้มน้อยๆของเขาและสายตาที่อ่อนโยนเวลาช่วงหนึ่งที่เขามองนกน้อยบนตักของเธอ  ...  น่าแปลกสำหรับเธอ เพียงเค่รอยยิ้มแค่นั้นกลับทำให้ก้อนเนื้อตรงกลางเยื้องข้างซ้ายของเธอที่หน้าอก เต้นไม่ได้จังหวะ ... อุณหภูมิในร่างกายสูงขึ้น  เหมือนเวลาได้หยุดลงไป เธอนั่งจ้องเขาตาค้างแบบนั้น อย่างไม่รู้สึกตัว  ทันใดนั้นเอง คนที่โดนจ้องก็รู้สึกตัวขึ้น

     

     

                    “ เธอ จ้องฉันทำไม?”

     

                    “..ปะ ป่าวค่ะ!! คือ  คือว่า เมื่อกี้ฉันกำลังคิดอะไรไปเรื่อยน่ะค่ะ..”

     

                    “หึหึ ...”

     

                                    เขาหัวเราะในลำคอ  ทิ้งหลังลงกับพื้อสนามหญ้า มือทั้งสองข้างวางทับกันอยู่ล่างศรีษะ และหลับตาลงช้าๆพร้อมกับพูดว่า

     

                    “ห้ามให้ใครส่งเสียงดังเวลาฉันหลับ”

     

                                    เขาเว้นคำและลืมตา มองไปทางเธอและก็พูดต่อ

     

                    “แค่เสียง เธอขยับฉันก็ตื่นแล้ว...”

     

                                    เขาหลับตาลงช้าๆอีกครั้ง เธอมองเขาอย่างอึ้งๆ กับพฤติกรรมของเขา  

     

                    เวลาผ่านไปซักพักหนึ่ง

     

                                    เธอนั่งอยู่เฉยๆ ไม่ขยับแม้แต่นิด  ในสมองของเธอ คิดถึงแต่เรื่องอื่นๆ เหมือนคนเหม่อลอย   แถวนี้เงียบจริงๆ เงียบจนได้ยินเสียงลมหายใจของคนที่นอนอยู่ข้างๆ เป็นลมหายใจที่ช้าอย่างสม่ำเสมอ  เธอหันไปมองคนๆนั้นอย่างช้าๆ  ก่อนจะเริ่มพิจารณาคนข้างตัวในใจ

    คุณเมฆา .... ไม่สิ่ คุณฮิบาริ เคียวยะ  ผู้พิทักษ์แห่งเมฆาของวองโกเล่ เตชิโม่ .... ช่างเป็น ... คนที่มองไม่ออกเลยว่า คิดอะไรอยู่กันแน่?  แท้จริงแล้วตัวตนของเขาเป็นอย่างไร?  เมฆางั้นหรอช่างอยู่สูงเหลือเกิน  สายหมอกที่ไม่ค่อยมีตัวตนแบบเรานั้น เทียบไม่ได้เลย ....ความสุขุมเย็นชานั่น  เป็นเพียงแค่เปลือกภายนอกใช่มั้ย  คะ คุณเมฆา...

     

     

                                    เมื่อเธอคิดอะไรเพลินๆยังไม่ทันจบ  เปลือกตาเธอก็เริ่มปรือ หย่อนลง คอขอเธอเริ่มเอนอียงช้าๆที่ต้นไม้ใหญ่  และหลับลง ....  ช่วงนี้เธอเองก็มีภารกิจเยอะ ไม่ค่อยจะได้พักผ่อนซักเท่าไหร่ เธอคงจะเหนื่อย และอยากพัก เหมือนกับเขาเป็นแน่

     

              เวลาเริ่มผ่านไป แถวๆนั้นก็ยังคงเงียบมาก  และมีแค่ลมพัดอ่อนๆทำให้ไม่รู้สึกร้อน  ทำให้เขาและเธอ คงหลับสบายล่ะนะ

     

     

     

     

     

     

     

     

                       ในช่วงที่ฮิบาริมาอยู่ที่อิตาลี่ เขาก็ได้เจอกับ โคลม ทุกวัน เช่นเวลาอาหารเช้า  ที่อิตาลี่ตอนนี้มีผู้พิทักษ์ของวองโกเล่อยู่แค่ สองคนเท่านั้น เพราะคนอื่นๆต่างก็มีงานทั้งนั้น เว้นแต่  บอสเตชิโม่ ได้ลาพักร้อนไปเที่ยวกับภรรยาสุดที่รักของเขาหลังจากที่ไม่ค่อยมีเวลาให้มานาน 

     

                                    ฮิบารินั้นไม่ได้เจอโคลมแค่ตอนเช้าเท่านั้น เจอในสวนของวองโกเล่ในช่วงกลางวันด้วย  เกือบทุกวันเขาจะมาที่นี่ ซึ่งเขาเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ... คงอาจเป็นเพราะ .... อยากเห็นหน้า  อยากอยู่ใกล้ๆ ...  อยากจะคุย กับเธอ โคลม โดคุโร่ คนนั้น ก็ได้   แต่ถึงแม้ว่าเขาจะพูดหรือตอบสั้นๆเล็กน้อย  แค่นั้น ในใจของเขากลับรู้สึกมีความสุขมาก  แต่ทางกลับกัน  มันเริ่มอ่อนแอลง...

     

     

    ตอนนี้ฮิบาริอยู่ที่อิตาลี่มา 2เดือนแล้ว

     

                    เช่นเดียวกับทุกวัน ในเวลาบ่ายๆแบบนี้ เขาจะต้องเดินมาที่สวน ณ ต้นไม้ที่เดิมเหมือนทุกวัน แต่หน้าแปลกที่วันนี้เค้าไปแล้วยังไม่เจอกับโคลมเลย  เขายืนตรงนั้นเป็นเวลา เกือบครึ่งชั่วโมงแต่ยังไม่เห็นวี่แวว ของเธอเลย  เขาจึงค่อยๆเดินมาจากตรงนั้นไปยังปราสาทช้าๆ  ภายนอกของเขาดูเหมือนปกติดี เดินอย่างมีฟอร์ม ทำเป็นไม่ใส่ใจอะไร แต่ว่า ภายในใจของเขาในตอนนี้ กลับตรงข้ามกันอย่างยิ่ง  ....  เขาอยากจะเดินเร็วๆ  ออกตามหาเธอคนนั้นอย่างสุดชีวิต  ในหัวก็คิดมากเรื่องของเธอ  กลัวเธอจะเป็นอะไรไป ... ให้ตายเถอะทำไมเขาถึงทำเป็นใจเย็นได้ขนาดนี้นะ !

     

     

                   ภายในห้องนอน สีครีมสวยงาม  มีหญิงสาวนั่งอยู่ที่หน้าโต๊ะเครื่องแป้งเธอนั่งอยู่ตรงนั้นเป็นเวลานานมากๆ ตรงหน้าของเธอนั้น มีสมุดขนาดกลางหนานิดหน่อย หุ้มด้วยหนังสีม่วง  วางเอาไว้  ดวงตาของเธอเหม่อลอยจ้องสมุดตรงหน้าอยู่อย่างนั้น นานมากแล้ว

    ในหัวของเธอเต็มไปด้วยเรื่องราวของเธอที่บันทึกเกี่ยวกับ คนๆนึงซึ่งเธอตกหลุมรักเขาตั้งแต่วันที่เขามาที่นี่  เขาและเธอได้พบกันทุกวัน

    ทานข้าวเช้าและเย็นด้วยกัน  พบกันที่สวนตอนกลางวัน  และในตลอดความทรงจำของเธอที่มีเขานั้น ถึงแม้มันจะแค่สองอาทิตย์แต่เขากลับเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งของชีวิตของเธอไปเสียแล้ว  ถ้าวันนึงเธอกับเขาจะต้องจากกัน  เธอจะทำยังไงล่ะ?  ถ้าจะให้ตัดใจจากเขาละก็ ...ไม่มีทางเป็นแน่  เพราะความรักของเธอที่มีต่อเขานั้น มาเพิ่มขึ้นๆ ทุกๆวัน และเธอเองก็คิดว่า เธอไม่คู่ควรกับเขาหรอก  เขาเป็นถึงเมฆา จะมาคิดอะไรกะอีแค่ สายหมอกผู้ที่ไม่มีใครต้องการแบบเธอกัน  ......  

     

                    ในระหว่างที่เธอนั่งเหม่ออยู่นั้นก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น  เสียงนั่นทำให้เธอสะดุ้งนิดหน่อย และเดินไปที่ประตูนั้นและแง้มออก เล็กน้อย  และเธอก็ต้องตกใจเพราะคนที่อยู่หน้าประตูนั่นแหละ

     

     

                    “วันนี้ ... ทำไมไม่ไปที่นั่น..?” 

     

                              ฮิบาริถามโคลมด้วยน้ำเสียงห้วนๆเหมือนเช่นเคย  เธอตกใจกับคำถามของเขานิดหน่อย ก่อนจะตอบ

     

                    “วันนี้ ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย ไม่อยากออกไปไหน”

                                    เธอตอบคำถามด้วยแววตาที่เศร้าสร้อย น้ำเสียงไม่สดใสเหมือนปกติ  หลังจากที่เธอตอบ เขานิ่งเงียบ...เขาดูออกว่าเธอต้องมีเรื่องอะไรไม่สบายใจอยู่แน่ๆ เสี้ยววินาทีตอนที่เขาคิดว่าเธอทุกข์ใจ เขารู้สึกว่าหัวใจของเขาเจ็บแปล๊บขึ้นมาเฉยๆเขานิ่งไปพักนึง

    ก่อนจะเดินหันหลังจากไปจากประตู

     

                    “.....อย่าเข้าใจผิดล่ะ ที่ฉันมาถามเป็นเพียงมารยาทของคนที่ต้องอยู่ในบ้านเดียวกันเท่านั้น”

     

                                    เขาหันหลัง และเดินจากไปพรางพูดขึ้น   ....   เขาพูดนั้นทำให้คนที่ได้ยินตรงประตูแถบไม่มีแรง

     

                    อย่าลืมสิ...โคลม โดคุโร่ เค้าจะมาใส่ใจกับเราทำไม คำถามที่เขาถามเรามานั้น ... เป็นเพียงแค่มารยาทเท่านั้นเอง เราอย่าสำคัญตัวผิดไปสิ่....

     

     

                                    เธอคิดในใจเช่นนั้น  ก่อนจะปิดประตูอย่างช้าๆ และเดินไปนั่งที่เตียงเหมือนคนไม่มีเรี่ยวแรง

     

     

    ทางด้านฮิบาริ

     

                                    เมฆาหนุ่ม...นั่งอยู่ในห้องทำงาน  เขารู้สึกไม่สบอารมณ์ต่อเหตุการณที่เพิ่งผ่านไปเมื่อกี้ ... 

               วันนี้ ยัยนั่นดูแปลกๆ?

     

     

                       คำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวของเขา...เป็นคำถามที่ทำเอาเขาหงุดหงิดตลอดทั้งวัน   ผู้พิทักษ์แห่งเมฆา ผู้ที่ไม่เคยสนใจใครเลย  กลับมานั่งกลุ้มใจเพียงเพราะเธอคนเดียว  ทำไมกัน?  …. 

     

               หรือว่าเธออยู่คนเดียว อาจจะเบื่อ เหงา? กัน

     

                    หรือไม่เธออาจจะต้องการออกไปข้างนอกบ้าง?

     

    .

    .

    .

                                   

              ตอนนี้เป็นเวลา  เที่ยงคืนกว่า  ซึ่งเป็นเวลานอนของคนปกติทั่วไป แต่โคลม โดคุโร่ ผู้พิทักษ์ของวองโกเล่ ที่เขาลือกันว่าเป็นผู้หญิงที่งดงามนั้นยังคงไม่นอน ตอนนี้เธออยู่ในชุดนอนสีครีม สายเดี่ยว กระโปรงยาวแค่เขา ใบหน้าของเธอแม้เป็นเวลานอน แต่ก็ยงคงสวยอยู่ทั้งๆที่ไม่มีการแต่งแต้มเครื่องสำอางค์ใดๆทั้งนั้น    

     

                                    เธอหยิบนิตสารมานั่งอ่านได้ซักพัก เธอก็ว่ามันลงกับโต๊ะตัวเล็กหน้าโซฟาในห้องของเธอ   เวลาป่านี้แล้วเธอยังไม่ง่วงเลยซักนิด  ไม่ว่าจะข่มตาหลับอย่างไรเธอก็นอนไม่หลับซักที  คงเป็นเพราะ เมื่อตอนเย็นนั้น เธอไม่เห็นคนๆนึงลงมาทานข้าวเลย  เขาไปไหนกันนะ ?   เธออยากจะเดินไปดูที่ห้องของเขาที่อยู่ข้างๆนักอยากถามว่าเขาได้ทานอะไรหรือยัง? ไม่สบายตรงไหนหรือป่าว  แต่ว่าเธอก็คิดอีกช่นกันว่า เธอไม่มีสิทธิ์ที่จะไปถามเขาเยี่ยงนั้นได้    แต่ว่า เธอก็อยากรู้อยู่ดี   เธอจึงเดินไปหยิบผ้าไม่บางมากนักมาคลุมที่ไหล่และเดินออกจากห้องไป

     

     

                                    เมื่อเธอ เดินมาถึงห้องข้างๆนั้น  เธอจึงตัดสินใจเคาะประตู  พอเธอเคาะแล้วก็ยืนอยู่เป็นเวลานาน ทว่า ไม่มีเสียงใดๆตอบรับทั้งสิ้น 

     

                    “คุณฮิบาริ!!

     

                                    เธอตะโกนเรียกเขา  พรางเคาะประตูไปด้วย  ก็ยังคงเงียบอยู่เช่นเดิม  ... หรือว่าเขาจะไม่อยู่จริงๆนะ? ....เธอคิดแบบนั้น

    แต่ไม่ใช่ที่เดียวที่เธอจะมาหาเขาซักหน่อย .... คิดได้แบบนั้นเธอจึงรีบเดินไปที่ห้องทำงานของเขาทันที

     

     

    Hibari  part

     

     

                       ผมนั่งเคลียงานให้เสร็จภายในคืนนี้  ให้ตายเถอะ! ซักวันนึงผมจะขย้ำ !! เจ้าซาวาดะ  ที่โบ้ยงานให้ผมเป็นคนจัดการแทนเยอะขนาดนี้  หึๆ เอาเวลาไปพักร้อนกับน้องซาซางาวะ  ถ้ามันกลับมาเมื่อไหร่ ...  รับรอง ผมฆ่ามันแน่

     

     

                    ก๊อก ก๊อก ก๊อก!!

     

     

              “คุณฮิบาริอยู่มั้ยคะ?”

     

     

                                    ผมละความสนใจจากเอกสารบนโต๊ะมองไปที่ประตูทันที  ไม่ทันที่ผมจะได้ตอบอะไร ประตูก็ถูกเปิดออกทันที

     

                    “คุณอยู่ที่นี่ นี่เอง  เฮ้อออ”

     

                    “.....”

     

                                    ผมมองเธอที่อยู่ตรงหน้า  ยัยนี่ตามหาผมทำไม? - -  แล้วทำไมยังไม่นอนอีก  มันจะตีหนึ่งแล้วนะ!

     

              “เธอมีธุรอะไร?”

     

                    “เอ่ออ  คือว่า .......”

     

                                    ผมเลิกสนใจเธอละสายตากลับมาที่เอกสารเหมือนเดิม  ....  ให้ตายสิ่  ใส่ชุดอะไรของเธอเนี้ยะ? ... จะมายั่วผมหรือยังไง??  ดีนะที่เป็นผมที่เห็น  ยัยนี่ตอบอ้ำอึ้งจังเลยนะ?

     

                    “.....”

     

                    “อ้อ  จริงสิ่คะ คุณฮิบาริ  เมื่อตอนเย็น ฉันเห็นคณลงมาทานข้าว  คุณทำอะไรหรอคะ?”

     

                    “เธอตอบไมตรงคำถามผม”

     

                                    ผมพูดด้วยน้ำเสียงเค้นคำตอบจากเธอ  แต่ก็ดูเธอเหมือนไม่ร็สึกอะไรเท่าไหร่ - -

     

                    “คุณก็บอกฉันมาก่อนสิ่คะ”

     

     

                    “ผมไม่หิว! … ทีนี้ก็ตอบผมได้แล้วว่ามาหาผมมีธุระอะไร?”

     

                    “ คือ ฉัน  ฉัน .... นอนไม่หลับเลย...”

     

                    “หืมมม? ??”

     

                                    แต่ ยัยนี่มาก็ดีเหมือนกัน ....  ผมอยากเห็นหน้าเธอพอดี  วันนี้เราได้เจอกันแค่ไม่กี่ครั้งเอง  มันรู้สึกแปลกๆน่ะ เวลาที่ไม่เจอกัน มันเหมือนกับว่า มีอะไรหายไปในวันนี้

     

     

                    “คุณ ฮิบาริ ทานอะไรหรือยังคะ?”

     

                    “ถามทำไม? ...  ฉันไม่ว่างขนาดนั้นหรอก...”

     

                    “งั้นเดี๋ยวฉันจะไปหาอะไรให้คุณทานนะคะ”

     

                    “......”

     

                    “รอแปปนะคะ!!!

     

                                    ยัยนี่ - - ผมยังไม่ได้ตอบอะไรเลยนะ  แต่...ทำไมผมถึงมีความสุขลึกๆขนาดนี้กันนะ

     

    .

    .

    .

     

              “มาแล้วค่ะ !~

     

     

    End  Hibari part

                                    หลังจากที่เธอหายไป ซักพัก  ก็เดินกลับมา พร้อมถาดเล็กๆ  ในถาด มีทั้งเค้กและขนมปังครัวซอง 2-3ชิ้น แก้วขนาดเล็ก มีน้ำที่มีกลิ่นหอมอ่อนๆรสกาแฟ  มันฟุ้งไปทั่วห้องเลยล่ะ

     

                    “ฉันจะวางไว้ตรงนี้นะคะ”

     

                                    เธอวางถาดลงที่โต๊ะขนาดเล็ก ที่มีโซฟาสีสวยครีมออกน้ำตาลล้อมเป็นวงกลม ห่างจากโต๊ะทำงานของเขาเพียงนิดเดียว

    เธอนั่งลงบนโซฟา อยู่ซักพัก   ฮิบาริสงสัยเล็กน้อยว่าทำไมเธอถึงยังไม่ไปไหนอีก?

     

                    “หมดธุระของเธอแล้วนี่? ออกไปได้แล้ว”

     

                    “เอ่อ  คุณมาทานก่อนสิ่คะ”

     

                    “หึ ถ้าฉันทานแล้ว ก็หมดธุระของเธอใช้มั้ย?”

     

                                    เขาลุกขึ้นยืนจากโต๊ะทำไง เดินไปที่โซฟา ...  แปลกๆนะ แทนที่เขาจะนั่งตรงข้ามเธอ แต่เขากลับมานั่งข้างๆเธอซะงั้น..

     

                    “ทำไมวันนี้งานคุณงานเยอะจังเลยล่ะคะ?”

     

                    “...หึหึ  เพราะเจ้าซาวาดะบอสของเธอหนีไปเที่ยวน่ะสิ่”

     

                    “แต่ว่า คุณจะไม่สบายได้นะคะ นี่มันก็ดึกแล้วด้วย”

     

                    “ยุ่ง....”

     

                    “.....”

     

                                    ฮิบาริกัดครัวซอง และจิบกาแฟ ไปด้วย โคลมนั่งเงียบกริบ มองสำรวจไปรอบๆห้อง 

     

                    “ฉันทานแล้ว  ทีนี้หมดธุระของเธอแล้วล่ะ”

     

                    “แต่ว่า  ของฉันนั่งอย่ที่นี่ด้วจนกว่าคุณจะทำงานเสร็จได้มั้ยคะ .... ฉันนอนไม่หลับจริงๆ”

     

                    “ .........”

                                    เขามองเธอก่อนจะพยักหน้าลงเบาๆ แล้วลุกขึ้นยืนเดินไปทำงานต่อที่โต๊ะ  โคลมยิ้มน้อยๆกับคำตอบที่ได้รับ

     

                   

                    เวลาเริ่มผ่านไปเช่นเคย

     

                                    ไม่มีบทสนทนาระหว่างเขากับเธอซักคำเป็นเวลาชั่วโมงกว่าๆ  ฮิบาริยังคงนั่งทำงานต่อไปเช่นเดิม  โคลมที่นั่งอยู่ที่โซฟาก็ง่วงเต็มที   แต่เธอก็ยังดันทุรังที่จะตื่นต่อไป  ฮิบาริเอง มองไปทางเธอที่กำลังจะหลับ เขายิ้มบางๆ โดยแทบจะมองไม่ออกเลยว่านั่นเป็นยิ้ม ... 

    .

    .

    .

     

                    ผ่านไป 30 นาที 

     

                                    ตอนนี้โคลมเองก็หลับบนโซฟาตัวยาวไปเสียแล้ว  ในห้องนั้นเงียบกริบจริงๆ  ฮิบาริที่ทำงานมาตลอดทั้งวัน  ก็ลุกขึ้น...

    ใช่แล้ว ... งานที่เขาตั้งแต่เช้า  มันเสร็จหมดแล้ว  เขาหาวนิดหน่อย  และมองไปยังโซฟาที่มีร่าบางๆ นอนคดตัวอยู่  เขาเดินไปที่โซฟาช้าๆ  และเบาที่สุด  เพราะเขากลัวว่าเธอจะรู้สึกตัวตื่น   เขาเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าโซฟาตัวที่เธอนอนอยู่ เขาค่อยๆนั่งลงที่ขอบโซฟาตัวนั้นเบาๆ ....... เขามองใบหน้าของเธอตอนหลับ

     

                                    เธอดูน่าเอ็นดูยิ่งนัก ....  ขนาดเธอหลับตา  ใบหน้าของเธอยังสวยขนาดนี้....

     

                                    ฮิบาริ จ้องมองหน้าเธออย่างไม่รู้เบื่อ เขาเอานิ้วเกลี่ยไรผมที่ปกอยู่บนหน้าของเธอ  เขาตกอยู่ในภวังค์ช่วงหนึ่ง  เขาลูบไล้ใบหน้าของเธออย่างเบามือ  สายตาของเขาสำรวจใบหน้าเธอไปเรื่อยนมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากของเธอ ...  สีแดงอมชมพูที่เป็นธรรมชาติบนปากที่เรียวเล็กของเธอ  เขาจ้องมาอยู่นาน นิ้วมือของเขาแตะเบาๆที่ริมฝีปากของเธอ ... 

     

     

                                    เขารู้สึกว่า ... อยากเป็นเจ้าของริมฝีปากนี้  ตลอดไป .... และ อยากจะดูแลเธอตลอดไป  ถึงเขาจะไม่ใช่คนที่แคร์ใครซักเท่าไหร่  เขาเป็นคนที่วางตัวและพูดจาค่อนข้างจะทำร้ายจิตใจของคนอื่น   ถึงเขาจะพยายามจะปฏิเสธใจตัวเองอย่างไร แต่เขาคงไม่สามารถที่จะปฏิเสธที่จะรักเธอได้   ใช่ ..!  ตอนนี้เขารักเธอเข้าแล้วจริงๆ

     

                                    ฮิบาริค่อยๆโน้มหน้าเข้าไปจูบที่ริมฝีปากของเธออย่างนุ่มนวล     ซักพัก เขาก็จูบที่หน้าผากของเธออย่างแผ่วเบา  แล้วค่อยๆอุ้มตัวเธอขึ้นจากโซฟาอย่าเบามือที่สุด  และอุ้มเธอไปที่ห้องนอนของเธอ

    Chrome part

     

     

              ฉันได้ยินเสียงเก้าอี้ ถูกเคลื่อนออกช้าๆ  คุณฮิบาริ ... คงจะทำงานเสร็จแล้วล่ะ  ฉันยังไม่อยากจะลุกหรอก รอให้คณฮิบาริมาเรียกซะก่อน  ซักพัก ฉันได้ยินเสียงคุณฮิบาริเดินมาที่โซฟา  และมาหยุดที่หน้าของฉัน เขานั่งลงที่ขอบโซฟา ?  ทำไมไม่เรียกฉันซะทีนะ หรือว่าเค้จะอุ้มเราไปที่ห้องนอนกัน ...?   พะ เพ้อเจ้อ ! -////-  นี่เธอคิดอะไรอยู่น่ะ โคลม  โดคุโร!!!!

     

              ซักพักฉันก็ต้องตกใจกับการกระทำของคุณฮิบาริ ... เขาเกลี่ยผมที่ปกหน้าฉันอยู่เย่าเบามือ  ฉันแกล้งทำเป็นนอนหลับให้เนียนที่สุด ไม่ขยับใดๆเลย  มือของคุณฮิบาริ  ลูบที่หน้าของฉันเบาๆ ทั้งเปลือกตา  คิ้ว  ไล่มาตามสันจมูก  และริมฝีปากของฉัน   นี่เขารู้หรือป่าวว่าฉันไม่ได้หลับ  ฉันตื่นอยู่  หรือเขารู้แล้วเขาต้องการจะแกล้งฉันให้หัวใจฉันปั่นป่วนเล่นกันนะ

                    แต่สิ่งที่ฉันควรตกใจมากกว่านั้นคือ  คุณฮิบาริ  จูบฉัน เป็นจูบที่ไม่ได้แค่ปากชนกัน แต่มันเป็นจูบที่ เขาใช้ริมฝีปาของเขาเม้มที่ริมฝีปากล่างและบนของของฉันสองครั้ง  ....  มันช่างเป็นรสชาติที่อ่อนโยนและอบอุ่นยิ่งนัก ไม่นานนัก เขาก็ถอนริมฝีปากของเขาออกช้าๆ แล้วเลื่อนไป จุมพิษบนหน้าผากของฉันเบาๆ และอุ้มฉันขึ้นเบาๆ  ......  ตอนนี้ร่างกายของฉันขยับไม่ได้จริงๆ  ตัวฉันชาไปทั้งตัว ไม่กล้าที่จะลืมตาขึ้น   นี่ฉันคงกำลังฝันอยู่สิ่นะ  .... ใช่สิ่ ... มันต้องเป็นความฝันแน่ๆ  คุณฮิบาริ ... ไม่มีทางที่จะทำแบบนี้กับเราจริงๆ

    แต่ถ้าหากนี่เป็นความฝันจริงๆ ....  ฉันก็ขอมีความสุขกับความฝันนี้  ... เป็นไปได้ไม่อยากที่จะตื่นอีกเลย

     

    End  Chrome  Part







    20%



    เช้าวันต่อมา

    Chrome  part

     

                    ฉันยังตกใจเรื่องเมื่อคืนนี้ไม่หายเลย  รู้สึกสบสนไปหมด  คุณฮิบาริเค้าคิดอะไรอยู่นะ....

     

    ฉันเดินออกจากห้องไปตามทางไปที่โต๊ะทานอาหาร แต่ระหว่างทาง เหมือนฉันได้ยินเสียงคนทะเลาะกันด้วย

     

    “งั้นเราเลิกกันดีกว่ามั้งคะ ฮารุก็ไม่ได้อยากเป็นตัวปัญหาที่น่ารำคาญ ของคุณหรอกค่ะ แล้วฮารุก็ทนมามากแล้ว ! .... คุณไม่เคยสนใจฮารุเลย  คุณไม่เคยมีเวลาให้ฮารุเลย ฮายาโตะ!!

     

    “ถ้าเธอคิดว่า  มันเป็นทางออกที่ดี ก็แล้วแต่เธอแล้วกัน!!

     

                    ฉันชะลอความเร็วของอัตราเดินลงและหยุดเป็นศูนย์ นั่นมัน คุณฮารุ กับ ผู้พิทักษ์วายุ นี่นา เค้ามาทำอะไรกันที่นี่ นะ?

     

    “แอบฟังเรื่องของคนอื่นมันไม่ดีนะ...”

     

                    เสียงทุ้มห้วนๆพูดข้างๆหูฉัน ฉันรีบหันตัวกลับไป และฉันก็รู้สึกว่า อุหภูมิในร่างกายสูงขึ้นทันที... ก็ใช่สิ่ เจ้ของเสียงนี่ คุณ ฮิบารินี่ ......  แต่ที่อุณหภูมิสูงขึ้นแบบนี้เป็นเพราะหน้าเราอยู่ใกล้กันมากตะหาก -///////-

     

    “ไม่คิดจะขอบคุณรึไง... ผมเป็นคนพาคุณมาส่งที่ห้องนะ”

     

    “เอ่อ.... ขอบคุณนะคะ ...”

     

                    พอพูดถึงเรื่องเมื่อคืนแล้วมันทำให้ก้อนเนื้อด้านซ้ายเต้นแรงเข้าไปอีก ฉันว่าฉันจะตายเพราะหัวใจวายนี่แหละ

     

    “ผมไม่รับคำขอบคุณแบบนี้หรอก เมื่อติดหนี้บุญคุณผมแล้ว ...มันง่ายเกินไป”

     

    “เห? แล้ว?”

     

    “เย็นนี้ คุณต้องออกไปข้างนอกกับผม แต่งตัวรอผมได้เลย แล้วผมจะมารับตอนหกโมงเย็น”

     

                    คุณฮิบาริพูด แล้วก็เดินจากไป ว่าแต่ไป? ไปไหน?ล่ะ 

     

    “ฮาฮิ!!!! โคลมจัง ...”

    “คุณฮารุ มาทำอะไรที่นี่หรอคะ?”

     

     

    “ฮารุ มาตามหาคนที่ ฮารุเคยรักค่ะ  แต่ตอนนี้ไม่แล้ว....”

     

                    ฉันกำลังจะเริ่มเดินไปยังโต๊ะอาหารเช้าแล้ว แต่เจอคุณฮารุซะได้

    “ใจเย็นๆนะคะคุณฮารุ เดี๋ยวมันก็จะดีเองค่ะ”

     

    “ค่ะ ... ฮารุจะพยายาม งั้นฮารุขอตัวไปจัดเสื้อผ้าก่อนนะคะ”

     

                    ฉันยิ้มให้คุณฮารุ แล้วคุณฮารุก็เดิน สวนไป  กว่าฉันจะได้ทานข้าวก็ปาไป เกือบครึ่งชั่วโมงแล้ว - -

     

     

     

     

     

     

                    หลังจากที่ทานอาหารเช้าเสร็จ ฉันก็กลับมาที่ ห้องนอนของตัวเอง นั่งจมปุกอยู่ที่ เตียงใหญ่  พยายามคิดซ้ำไปซ้ำมากับคำถามที่ค้างคาใจฉันเป็นอย่างมาก

     

     

                    คุณฮิบาริ จะพาไปไหน?

     

              ตอนนี้ก็เริ่มเกือบบ่ายโมงแล้ว ฉันควรแต่งตัวรอเลยรึป่าวนะ   แต่ว่าเรายังไม่รู้เลยว่าเค้าจะพาเราไปไหน  อาจจะชวนไปช่วยทำภารกิจก็ได้  แต่ไม่ว่าจะไปไหนก็ช่าง แค่ไปกับเค้า ที่ไหนก็ได้ ฉันก็จะไปด้วยเสมอ.....คิดได้ดังนั้นฉันจึงเริ่ม เปิดตู้เสื้อผ้าหาชุดใส่ทันที

     

     

    End Chrome part

     

     

     

    เวลาประมาณ เกือบ  หกโมงเย็น

     

     

                    “เธอนี่ ตรงเวลาดีนี่ แถมยังเสร็จก่อนเวลาอีกด้วย ตื่นเต้นรึไง ที่ฉันชวนมาน่ะ?”

    “ฉันว่างตะหาก เลยเสร็จเร็ว”

     

                    ในรถคันสีดำ BMW  ซึ่งมีผู้ขับเป็นถึงผู้พิทักษ์เมฆาเชียวนะ  ข้างๆก็เป็นใครไปไม่ได้ นั่นคือ สาวสายหมอก โคลม โดคุโร่

    เธอคนนี้เป็นคนที่โชคดีมาก  เพราะเธอได้นั่นรถ ออกไปข้านอกที่มีฮิบาริเป็นคนขับหลายครั้งแล้ว  และเธออาจเป็นแคนเดียวก็ได้ที่ได้นั่งรถที่มี ฮิบาริเป็นคนขับ

     

    “คุณฮิบาริ ว่าแต่ คุณจะพาไปไหนคะ?”

     

     

    “ไปถึงเดี๋ยวเธอก็รู้เองแหละ”

     

                    หมดบทสนทนานี้  ก็ไม่มีคำพูดหรือเสียงใดๆเลย ไม่นานนัก ก็ก็หยุดวิ่ง

     

    “ถึงแล้ว”

     

    “เอ๋?  คุณพาฉันมาทานอาหารเย็นที่นี่หรอคะ  แต่ว่า คุณจองได้ยังไงคะ กว่าจะได้ เป็นเดือนๆเลย”

     

    “เธอนี่ ไม่รู้จักผมรึไง?”

     

                    โคลมเงียบ และเดินตามหลังฮิบาริ มาเรื่อยๆ  เว้นระยะห่างประมาณสามก้าว  เว้นทำไมนะหรอ?  ก็เพราะ เธอคิดว่าถ้ามีคนเข้าใจผิด เมฆาคนนั้นจะเดือดร้อนน่ะสิ่(คนดีว่ะ - -)

     

    “ทำไมทำแบบนั้น?”

     

    “ทำอะไรคะ?”

     

    “รังเกียจผมรึไงเดินแบบนั้นน่ะ?”

     

     

                    เมฆาไม่เพียงแต่พูด เขาคว้ามือสายหมอกมาจับไว้เบาๆ  และก็เริ่มเดินต่อ  อัตราเร็วของเขาลดลง เค้าเดินช้าๆ เพื่อให้เธอเดินตามทัน  โคลมตัวแข็งทื่อ เธอเขิลนิดหน่อย ก็แค่เหงื่อแตกเท่านั้น 

     

                    ฮิบาริ  พาเดินมาที่ห้อง V.I.P  พนักงานเลื่อนประตูพื่อให้พวกเขาเข้าไป  ข้างใน โรงแมนติกมาก  โต๊ะอาหารูกจัดอย่างดี มีอาหารตั้งเต็มโต๊ะ  ตรงกลางโต๊ะมีเทียนตั้งอยู่ สามเชิง

     

    “เธอนั่งตรงนี้”

     

    “.....”

     

                    โคลมเลื่อนเก้าอี้ตัวใหญ่ออก และทิ้งตัวนั่งลงให้ถนัด  ฮิบาริเช่นกัน เขานั่งตรงข้ามกับเธอ

     

    “คิก.... คุณฮิบารินี่ โรแมนติกจังเลยนะคะ  แฟนๆ คุณคงอิจฉาฉันมากแน่ๆเลย”

     

    “....”

     

                    โคลมเริ่มบทสนทนาอีกครั้ง ฮิบาริไม่ได้ตอบอะไร ทั้งสองเริ่มดำเนินการทานอาหารบนโต๊ะจากนั้นก็ไม่มีคำพูดใดอีกเลย จนทานเสร็จ

     

                    กิจกรรม ทานอาหารเย็นก็ได้จบลง ทั้งสอง ก็ขับรถกลับ กัน นี่เป็นเวลาเกือบ สองทุ่มแล้ว ถนนสองข้างทางถูกประดับไปด้วย

    ไปสีสลัว งดงาม

     

    “ทำไม คุณฮิบาริ ไม่ชวน คุณคุซาคาเบะมาด้วยกันล่ะคะ?”

     

                    โคลมเป็นฝ่ายเปิดบทสนทนาก่อนอีกตามเคย

    “วุ่นวาย”

     

    “ถ้าคุณกลัววุ่นวายทำไมคุณไม่มาคนเดียวล่ะ?”

     

    “เธอพูดเหมือนไม่อยากมากับผม?”

     

    “.......”

     

                    โคลมเงียบไม่ตอบอะไรต่อ   ฮิบาริเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อยถึงปานกลาง

     

    เอี้ยด!!

              “เธอไม่อยากมากับผม จริงๆรึไง?”

     

                    “ไม่ใช่แบบนั้นค่ะ ฉันแค่สงสัยว่าทำไมถึงต้องเป็นฉันด้วย ที่คุณชอบชวนออกไปไหนมาไหน?”

     

                    “.....”

     

                    “มันทำให้ฉันคิดเข้าข้างตัวเอง ....  บ่อยๆ”

     

                    “.....”

     

                    “คุณฮิบาริ คุณทำแบบนี้ คุณคิดยังไงกับฉัน?”

     

                    “.....”

     

                    “ช่างเถอะค่ะ ฉันแค่สงสัยเท่านั้นเอง รบขับ กลับคฤหาสน์ดีกว่า ^^

     

                                    ฮิบาริก็ไม่พูดอะไรและเริ่มออกรถ เพื่อกลับ   ในรถเงียบอีกครั้ง 

     

     

     

    เมื่อรถหยุดนิ่งแล้ว

     

                    โคลมเดินออกจากรถอย่างรวดเร็ว  ก่อนจะถูกคว้าแขนเอาไว้

     

    “เธอจะไปไหน ?  หนี้เรายังไม่จบ”

     

    “.....”

     

                    ไม่ทันที่โคลมจะได้พูดอะไร ก็ถูกฮิบาริลากไปซะแล้ว  ทั้งสองเดินมาหยุดอยู่ที่สวนที่เดิม ที่เจอกันตอนกลางวันบ่อยๆ ในตอนกลางคืน ตรงนี้สวยกว่าต้องเช้าซะอีก  มันเสาโครมไฟสีสลัวๆ สองสามตั้น แต่เพราะควมมืด ทำให้ตรงนั้น ไม่ค่อยสว่างมากเท่าไหร่

     

    “คุณพาฉันเดินมาตรงนี้ทำไมคะ?”

     

    “เธอนี่ถามมากจริง- -“

     

    “แล้ว?”

     

    “ผมค้างคาเรื่องที่เธอพูดในรถเมื่อกี้...”

     

    “ทำไมหรอคะ?”

     

    “อะไรคือ ที่เธอคิดเข้าข้างตัวเอง”

     

    “......”

     

    “อย่าเงียบ .... ตอบผมมา”

     

                    ฮิบาริเดินเข้าไปใกล้ตัวโคลม โคลมถอยหลังห่างจนหลังติดต้นไม้ใหญ่  ใบหน้าของฮิบาริใกล้โคลม เว้นระยะห่างไม่ถึงคืบ

     

    “คือ ...”

     

    “......”

                    โคลมเริ่มหัวใจเต้นเร็วขึ้นกว่าปกติ  เริ่มทำอะไรไม่ถูก ก็แหม ใกล้ซะขนาดนี้

     

    “ตอบผมมา”

     

    “คือ ....  ที่ฉันบอกว่า .... คิดเข้าข่างตัวเองนั้น หมายความว่า ฉันไม่อยากคิดไปเองว่าคุณชอบฉัน ....”

     

    “หึหึ ... เธอนี่โง่จริงๆ”

     

    “นั่นสิ่นะคะ  ฉันนี่โง่จริงๆเลย คุณจะมาชอบฉันได้ยังไงกัน? ฮ่ะๆ”

     

                    โคลมแสร้งหัวเราะ ใจของเธอเจ็บแป๊บ น่าอายจริงๆ

     

    “ที่ฉันบอกว่าเธอโง่ เพราะ เธอไม่รู้จริงๆรึไง”

     

    “เอ๋??ทำไมหรอคะ?”

    “ก็....”

     

                    เสียงของฮิบาริเงียบไป เขาก้มไปที่ข้างใบหูก่อนจะพูดคำๆนึงด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนเบาๆ ทำเอาคนที่ได้ยินนั้น แถบไม่มีแรง น้ำตาคลอลูกตา

     

    “เข้าใจรึป่าว??”

     

    “....”

     

                    โคลมยังคงยืนอึ้ง  เธอยืนมองใบหน้าของเขาแบบนั้น น้ำตาเริ่มอาบแก้ม

    “เธอเข้าใจอะไรยากจังนะ ต้องให้ผมปฎิบัติด้วยใช่มั้ยถึงจะเข้าใจน่ะ?”

    “.........”

     

                    ฮิบาริก้มหน้ามาใกล้โคลมอีกครั้ง ก่อนจะริมฝีปาก จุมพิตที่หน้าผากของเธอ แก้ม  เขาหยุดแปปนึง ก่อนจะตัดสินใจ ประกบริมฝีปากของเธอ  โคลมหลับตาลงแขนทั้งสองข้างของเธอคล้องคอฮิบาริเอาไว้ รับสัมผัสทุกอย่างจากเขา  ฮิบาริ จูบโคลม คราวนี้เป็นจูบที่ยาวนาน ฮิบาริ ได้ถ่ายทอดความรู้สึกที่มีต่อโคลมผ่านรสจูบที่แสนหวาน ปานกลืนกิน แต่ไม่สมบูรณ์  ไม่นานเขาก็ถอนริมฝีปากออก

    โคลมกอด ฮิบาริแน่น ฮิบาริเองก็กอดเธอเช่นกัน (เชอะ -3- หวานเกินและ)   

     

     

    ฮิบาริ เดินมาส่งโคลมที่หน้าห้องของเธอ เมื่อถึงหน้าห้องแล้ว โคลมหันหน้ามาหาฮิบาริ

     

    “คุณฮิบาริ ขอบคุณมากสำหรับอาหาร”

     

    “ถ้าผมกลับญี่ปุ่นแล้ว เธอไปกับผมได้มั้ย?”

     

    “แต่ ฉันจะไปกับคุณในฐานะอะไรคะ  มันไม่ดีหรอกค่ะ”

     

    “ก็แต่งงานกับผมซะสิ่ จะได้มีฐานะเป็นภรรยาผม ผมจะดูแลคุณอย่างดี”

     

    “คิกๆ มันเป็นการขอแต่งงานที่ห้วนๆจังเลยนะคะ”

     

    “ตกลงตามนั้นนะ”

     

                    ฮิบาริ รีบหันตัวเพื่อเดินไปห้องตัวเองหลังจากพูดจบ

     

    “เดี๋ยวค่ะ!~

     

                    ฮิบาริหยุดเดิน  โคลมรีบเดินมาใกล้ฮิบาริ

    “คุณรีบจังเลยนะคะ ฉันยังไม่ได้บอกราตรีสวัสดิ์คุณเลย”

     

                    โคลมเขย่งตัวจูบที่ปากฮิบาริเบา แปปเดียว และรีบเดินกลับไป แต่ก็ถูกรั้งแขนไว้ก่อน

    “ราตรีสวัสดิ์ผมทำไม?”

     

    “เอ๋?”

     

    “ยังไงคืนนี้เราก็ได้เจอกันอีก”

     

    “.......”

     

    “เดี๋ยวผมจะมาราตรีสวัสดิ์คุณ เป็นร้อยรอบเลย โคลม”

     

    “พะพูดอะไรน่ะคะ-//////////////-“

     

    “เตรียมตัวไว้แล้วกัน หึหึ.... ผมอยากให้คุณเรียกผมว่าเคียวยะ”

     

    “อื้อ เคียวยะ”

     

                    ฮิบาริ ได้ยินแล้ว ก็ยิ้มอย่างพอใจ และเดินเข้าห้องของตัวเองไป  โคลมเองก็เช่นกัน วันนี้เค้าทั้งคู่มีความสุขมากถึงมากที่สุด

    โคลมจะเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวของฮิบาริตลอดไป... ไรเตอร์ฟันธง ฮ่าๆๆๆๆ

     

     

     

                     

     ไรท์เตอร์ขี้ลืม มาอัพ ตอน ตี2ของวันที่ 14 จนได้ ขออภยด้วยนะคะ

    ก็จบไปแล้วว กับวาเลนไทน์ 1896  อ่าน+เม้นด้วยนะคะ ขอบคุณที่ติดตามมากๆนะคะ ><

                   

     


    รีวิวจากนักอ่าน

    Empty Review

    นิยายเรื่องนี้ยังไม่มีรีวิว

    มาเป็นคนแรกที่เขียนรีวิวนิยายให้กับนิยายเรื่องนี้กัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    30ความคิดเห็น

    กำลังโหลด...

    30ความคิดเห็น

    กำลังโหลด...
    ×
    แทรกรูปจากแกลเลอรี่ - Dek-D.com
    L o a d i n g . . .
    x
    เรียงตาม:
    ใหม่ล่าสุด
    ใหม่ล่าสุด
    เก่าที่สุด
    ที่กำหนดไว้
    *การลบรูปจาก Gallery จะส่งผลให้ภาพที่เคยถูกนำไปใช้ถูกลบไปด้วย

    < Back
    แทรกรูปโดย URL
    กรุณาใส่ URL ที่ขึ้นต้นด้วย
    http:// หรือ https://
    กำลังโหลด...
    ไม่สามารถโหลดรูปภาพนี้ได้
    *เมื่อแทรกรูปเป็นการยืนยันว่ารูปที่ใช้เป็นของตัวเอง หรือได้รับอนุญาตจากเจ้าของ และลงเครดิตเจ้าของรูปแล้วเท่านั้น
    < Back
    สร้างโฟลเดอร์ใหม่
    < Back
    ครอปรูปภาพ
    Picture
    px
    px
    ครอปรูปภาพ
    Picture