คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : S T O R Y [1] : Rain sound or your sound? [YG ver.]
Title: Rain sound or your sound?
Author: Janlo_B.P.C
Pairing: Yongguk ♥ You
Genre: Drama
~ ผู้หญิงอย่างคุณมันก็เหมือนกับความสับสน มีทั้งคำถามและคำตอบที่วกวน
ผมปิดปากเงียบ ฝังความรักของสองเราไว้กับคำล่ำลา ~
“พี่ค่ะ เรารีบกลับกันดีกว่า ฝนจะตกแล้วน่า” ร่างบางน่าทะนุถนอม ดวงตากลมโตกำลังจ้องมองคนรักของตัวเองที่กำลังนั่งยิ้มมองใบหน้าน่ารักนั้น ร่างสูงทำได้เพียงยิ้มบางๆกลับไปให้ ก่อนจะฉวยมือบางเอาไว้แล้วดึงให้เดินไปด้วยกัน
“ยงกุกค่ะ พี่มีอะไรรึเปล่า เมื้อกี้มองหน้าฉันแล้วยิ้มอยู่คนเดียว หน้าฉันมีอะไรแปลกเหรอค่ะ” ร่างบางถามขึ้นเบาๆตอนที่เดินตามร่างสูงที่กำลังจับมือตัวเองเดินตรงกลับหอในขณะที่ตอนนี้ฝนใกล้จะตกแล้ว
“เปล่านิ ฉันแค่ชอบมองหน้าเธอ ก็แค่นั้น” ร่างสูงตอบออกมาเบาๆก่อนจะกระชับมือบอบบางไว้แน่นแล้วเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้น เมื่อรู้สึกว่าฝนใกล้จะตกเต็มที
“เหรอค่ะ” ร่างบางตอบรับสียงอ่อยกับคำพูดตรงๆจากร่างสูงตรงหน้า ก่อนจะเดินตามร่างสูงไปเรื่อย โดยไม่พูดอะไรอีก
...
“ที่รักครับ ทำงานเสร็จรึยังครับ ผมจะไปรับ” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยผ่านโทรศัพท์เครื่องหรู และปลายสายคือคนรักของเขา แต่เขาเริ่มรู้สึกว่ามันเริ่มไม่เหมือนเดิม เพราะคำตอบที่เธอเอ่ยออกมานี่ไง
“ขอโทษนะค่ะ คือฉันยังทำงานไม่เสร็จนะค่ะ แล้วก็ไม่แน่ใจว่าจะเสร็จตอนไหน ขอโทษจริงๆนะค่ะ เดี๋ยวฉันจะโทรหาอีกครั้งนะค่ะ แค่นี้นะค่ะ ฉันรักพี่นะค่ะ” เธอปฏิเสธนัดของเราอีกแล้ว
บัง ยงกุกพยายามไม่คิดอะไรแต่นี่มันไม่ใช่ครั้งแรกและเธอก็บอกแบบนี้มาหลายครั้งแล้ว แต่เขาก็ยังพยายามที่จะเชื่อ...เชื่อใจเธอ ไม่ว่ามันจะทำให้เขาเจ็บปวดแค่ไหน
“จะออกไปไหนเหรอ” ร่างสูงเอ่ยถามเมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินผ่านหลังโซฟาที่เขากำลังนั่งดูทีวีอยู่ เขารู้ว่าเธอจะต้องออกไปหาเพื่อนอีก...
“ไปหาเพื่อนนะค่ะ เดี๋ยวฉันกลับมานะ” และใช่เธอกำลังจะไปหาเพื่อนอีกครั้ง หลังจากที่เธอบอกว่าเธอออกไปหาเพื่อนมาแล้ว..หลายครั้ง
เฮ้อ..นี่เขาทนได้ยังไงนะ เพราะรักใช่ไหม ที่ทำให้เขาทนได้ถึงขนาดนี้ แต่ความรู้สึกนี้ก็ไม่ได้หายไปจากเขา จนวันหนึ่ง...
วันนี้อากาศไม่สนใสนัก ท้องฟ้ามืดครึ้มตั้งแต่เช้า ทำให้หลายๆคนอยากจะนอนหลับอยู่บ้าน ไม่อยากออกไปไหน แต่ไม่ใช่สำหรับเขา วันนี้เป็นวันที่เขารู้สึกเจ็บปวดที่สุด...เธอคนนั้น บอกกับเขา บอกกับเขาด้วยคำที่ทำร้ายเขาที่สุด
“บัง ยงกุก” น้ำเสียงเย็นชาที่เขาไม่เคยได้รับจากร่างบางตรงหน้าตลอดระยะเวลาที่เราคบกันมาถึง 3ปี ใช่เขาทนกับความทรมาณมาได้ตั้งหลายปี ตอนแรกเราก็รักกันดีแต่หลังจากวันหนึ่งเธอก็เริ่มเปลี่ยนไป ตั้งแต่ผู้ชายที่ชื่อว่า...อู๋ อี้ฟาน เดินเข้ามาในชีวิตของพวกเรา
“มีอะไรเหรอ หื้อ” ยงกุกตอบกลับด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำปกติ เขาพยายามที่จะไม่แสดงความรู้สึกนั้นออกมา เขาแค่กลัวว่าเธอจะรู้สึกผิด เขาก็แค่คิดว่าเธอจะเสียใจบ้างที่จะทิ้งเขาได้ ก็แค่ได้แต่คิดเท่านั้นเหละ บัง ยงกุก
“คือ...ฉัน ฉันว่าเรา...เราเลิกกันเถอะ” เลิกกัน... เธอจะรู้สึกยังไงนะ ตอนที่พูดคำนี้ออกมา สายฝนด้านนอกเริ่มโปรยปรายลงมาหลังจากเสียงคำรามของสายฟ้าที่ผ่าลงมาให้แสงสว่างเล็กน้อย ก่อนที่มันจะมืดสนิทอีกครั้ง มืดสนิทเหมือนกับหัวใจของผม
“ถ้าเธอต้องการ..ฉันก็ไม่สามารถห้ามอะไรได้ โชคดีนะ” ร่างสูงตอบได้เพียงเท่านั้นก่อนที่ร่างบางจะเดินหายไปพร้อมกับสายฝนที่โหมกระหน่ำลงมา
“ถ้าเธอต้องการ..ฉันก็ไม่สามารถห้ามอะไรได้ โชคดีนะ” พูดออกไปได้ยังไงกันนะบัง ยงกุกนายเข้มแข็งขนาดนั้นเลยเหรอ ตอนนี้แค่แรงจะยืนนายยังไม่มีเลย ทำไมนายถึงพูดประโยคนั้นออกไปได้ ฮ่าๆ ขำตัวเองเป็นบ้าเลย นายมันน่าสมเพช บัง ยงกุก
3 เดือนผ่านไป...
“เฮ้ บัง ยงกุกนายเป็นอะไรวะเพื่อน” เสียงแหบต่ำทักขึ้นพร้อมกับแรงหนักๆที่กระทบลงบนไหล่ของร่างสูง คิม ฮิมชานเพื่อนของยงกุก ผู้มาพร้อมรอยยิ้มสดใสเสมอ เขาอยากยิ้มสดใสได้เหมือนกับฮิมชานจังเลย ทำไมเขาถึงยิ้มไม่ออกนะ ก็ตั้งแต่ที่เธอคนนั้นออกไปจากชีวิตเขา รอยยิ้มที่คอยสดใสของผมที่มาพร้อมกับรอยยิ้มสดใสของเธอ เขาไม่เคยลืม
“ย่าห์ บัง ยงกุก จะเหมออีกนานไหมครับ ชวนกระผมมาเนี้ย มีอะไรรึเปล่า”
“เปล่า” ยงกุกตอบออกไปเบาๆ ตอนนี้เขานั่งอยู่ที่คาเฟ่แถวๆที่ทำงาน ก็สงสัยตัวเองว่าจะมาที่นี้ทำไม มาที่ๆมีเรื่องราวของเขาและเธอคนนั้นทำไม ให้หัวใจยิ่งคิดถึงเธอ แต่เขาก็ตอบตัวเองไม่ได้ หลังจากที่ปล่อยตัวเองเดินเล่นไปเรื่อยๆก็มาหยุดอยู่ที่ร้านแห่งนี้
~ ผมเดินอย่างลำพังไปตามถนนที่ทอดยาว ไปคาเฟ่และโรงหนังที่เคยไปเป็นประจำ
ผมยังคงขังตัวเองไว้กับความทรงจำเหล่านั้น แล้วคุณล่ะ? ~
“บัง ยงกุก ฉันไม่รู้นะว่านายกำลังเศร้าหรือเป็นอะไรแต่ตอนนี้ ขอเหอะ เลิกทำหน้าแบบนั้นแล้วสั่งอาหารซักที ฉันหิวแล้วว่ะ” เหอะ เขาล่ะอยากจะงาบหัวไอ้บ้านี่จริงๆเลย คนเขากำลังเศร้าอยู่นะเว้ย แทนที่มันจะปลอบใจ...เฮ้อ
เวลาเดินทางไปอย่างรวดเร็ว แต่มันไม่ได้ทำให้ยงกุกลืมภาพความทรงจำเหล่านั้นได้เลย ไม่เคยลืมเลยซักนิดเดียว
“พี่ค่ะ ฉันอยากกินเค้กสตอเบอรี่”
“ก็กินสิ ฉันเลี้ยงเอง”
“จริงนะค่ะ ไม่หลอกกันน้า” ดวงตากลมโตจ้องคนตัวสูงตาแป้ว ตอนนี้พวกเขากำลังอยู่หน้าร้านคาเฟ่แห่งหนึ่ง อยู่ดีคนตัวเล็กก็โพล่งขึ้นมาว่าอยากกินเค้กสตอเบอรี่ แล้วเขาจะว่าอะไรได้นอกจาก...ตามใจ
“อื้อ จริงสิ”
“เย้ พี่ยงกุกใจดีจังเลย รักพี่จังเลยค่ะ”
เค้กสเตอเบอรี่ถูกนำมาวางน่าร่างสูงที่กำลังเหม่อมองมันด้วยรอยยิ้มบางๆ เขาไม่ได้ชอบเค้กเลย สาบาน แต่ที่ซื้อมาเพราะคนคนนั้นชอบไง
“นายกินเค้กด้วยเหรอ สเตอเบอรี่ซะด้วย เลี่ยนนะเนี้ย” เพื่อนตัวขาวทักขึ้นมาเมื่อเห็นเมนูที่ร่างสูงสั่งเมื่อครู่ เมื่อกี้ได้ยินไม่ถนัด
“เปล่าหรอก ฉันแทบจะเกลียดมันด้วยซ้ำ” เพื่อนตัวขาวทำหน้างงเล็กน้อย เกลียดแล้วจะสั่งมาทำไม สั่งมานั่งมองเล่นเหรอ ฮิมชานเริ่มคิดว่าเพื่อนคนนี้ประสาทแล้วล่ะ
“แล้วจะสั่งมาทำไมกัน” บ่นเล็กน้อยก่อนจะก้มลงจัดการกับของหวานตรงหน้าอย่างเอร็ดอร่อย ยงกุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะนั่งมองเค้กชิ้นปานกลางตรงหน้าอีกครั้งก่อนจะยิ้มจางๆ
ผมคิดถึงคุณจริงๆนะ ยิ่งตอนที่ฝนตกแบบนี้ มันยิ่งทำให้ผมคิดถึงคุณ ที่รัก...
~ ผมไม่รู้ว่านี่มันคือเสียงของฝนหรือเสียงของคุณกันแน่
เสียงนี้กำลังพร่ำเรียกหาผมอยู่ใช่ไหม? ผมคิดถึงคุณแต่เพียงฝ่ายเดียวรึเปล่า?
เสียงฝนนี้จะช่วยปลอบประโลมผมได้งั้นเหรอ?
คุณเคยรู้สึกถึงความรู้สึกในใจของผมบ้างไหม? ผมยังคงคิดถึงเพียงแต่คุณตลอดเวลา ~
“บัง ยงกุกเรากลับกันเถอะนุ ผมอิ่มแล้วล่ะ อ่าฝนก็เริ่มซาแล้ว รีบกลับก่อนที่มันจะตกหนักอีกครั้งเถอะ” คนตัวขาวตรงหน้าทักขึ้นเรียกสายตาของร่างสูงให้หันไปมองยังนอกร้าย ตอนนี้ฝนเริ่มซาแล้วจริงๆ แต่เขาคิดว่าอีกไม่นานมันก็คงจะตกหนักอีกครั้ง
“ยงกุก ฉันไม่ชอบฤดูฝนเลยนะ มันทำให้ฉันเปียก ไปไหนก็ลำบาก แถมยังชื้นแฉะอีก” คนตัวเล็กบ่นออกมาเบาๆ เรียกรอยยิ้มบางที่มุมปากของคนตัวสูงที่กำลังถือร่มให้กับคนตัวเล็กเพื่อเดินกลับหอพร้อมกัน
“แต่ฉันว่าถ้ามีเธอเดินข้างๆ ไม่ว่าฤดูไหนมันก็โอเคนะ”
“ย่าห์ พูดอะไรเนี้ย เลี่ยนที่สุดเลยบัง ยงกุก”
“ฉันพูดความจริงนิ”
“พอแล้วค่ะ รีบกลับบ้านเร็ว” คนตัวเล็กตัดบทก่อนที่จะก้มหน้าหลบซ่อนสีแดงระเรื่อบนใบหน้าใส ยงกุกทำได้เพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะเดินต่อไปเรื่อยๆ
เขาคิดว่าตอนนี้เขาคงจะเกลียดทุกฤดู เพราะไม่ว่าจะวันไหน ฤดูไหนเขาก็ไม่มีเธอเดินข้างกายอีกแล้ว ร่างสูงพาตัวเองกลับมาที่หออีกครั้ง หลังจากบอกลาเพื่อนตัวขาวแล้ว และก็เป็นอย่างที่เขาคิดหลังจากที่เขากลับบ้านมา อาบน้ำแต่งตัวเสร็จเรียบร้อย ก่อนจะลงมาดูทีวีด้านล่าง ฝนห่าใหญ่ก็ตกลงมาอีก อ่า แต่เขาคิดว่าเขาคงจะเกลียดหน้าฝนมากที่สุด ไม่มีเพราะมันชื้นแฉะหรือเดินทางลำบาก แต่ทุกครั้งที่มีฝนตก เสียงที่ตามหลอกหลอนเขาทำเอาเขานอนแทบไม่หลับ
คำบอกลา...
บัง ยงกุกคิดว่าตัวเองคงไม่สามารถลืมเวลานั้นได้จริงๆ ทุกวินาที ทุกละอองอากาศตอนนี้มันช่างหนาวเหน็บพร้อมๆกับความเจ็บปวดกับน้ำเสียงสั่นที่บอกลากันก่อนที่เธอจะหายไปพร้อมกับสายฝน
แล้วเขาจะทำอะไรได้ เขาคงไม่สามารถลืมมันได้แน่นอน ทุกคืนทำได้เพียงข่มตานอนให้หลับ ก่อนจะต้องตื่นมารับแสงตะวันยามเช้าของวันใหม่ แล้วเมื่อไหร่เขาจะลืมเธอได้กัน
“พี่ค่ะ ดูสายฝนสิ มันตกแรงมากๆเลยอ่ะ”
“ยงกุก ทำไมพี่ถึงไม่รีบปิดหน้าต่างค่ะ ฝนสาดเปียกหมดแล้วนะ”
“พี่ค่ะ ฉันอยากกินโกโก้ร้อย ฝีมือพี่จังเลย ทำให้หน่อยนะค่ะ”
“พี่ค่ะ ฉันรักพี่นะ ฉันรักพี่จริงๆนะค่ะ”
รักฉัน... แล้วทำไมถึงทิ้งฉันไปละ
~ ที่ข้างนอกหน้าต่างนั่นเสียงสายฝนโปรยปรายดังขึ้น
ผมยังคงนึกถึงความทรงจำระหว่างสองเรา
ในวันที่ฝนตกหนักเช่นนี้
ผมคิดถึงคุณและจูบแสนอ่อนโยนของสองเรา
ผมยังคงนึกถึงความทรงจำระหว่างสองเรา
ผมจะอยู่อย่างไรเมื่อปราศจากคุณ
## เป็นไงกันบ้างอ่ะ อยากได้รับคำชมเหลือเกินค่ะ ฟินหรือไม่ อะไรอย่างไรบอกกันผ่านคอมเม้นไดนะค่ะ ^^
### ฝากผลงานเรื่องต่อไปของไรเตอร์เจนด้วยน่า ขอบคุณมากๆอีกครั้งค่ะ ^^
ความคิดเห็น