คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 :
“หึ”
มันเอามือปัดเสื้อตัวเองสองสามครั้งแล้วยันตัวลุกขึ้น
มุมปากของมันเหยียดยิ้มร้ายก่อนจะกอดอกจ้องหน้าผมด้วยแววตาหาเรื่อง
“เอางั้นก็ได้”
“…”
“กูกับมึงจะได้เปิดสงครามกันอย่างเต็มรูปแบบซะที!”
พลั่ก!
มันประกาศกร้าวแล้วเตะรองเท้าผ้าใบของผมจนกระเด็นไปอีกทาง
แล้วเดินออกนอกห้องไปโดยไม่หันกลับมา ทุกวันนี้ยังไม่ใช่สงครามอีกหรอ
นี่ผมว่ามันสุดๆแล้วนะ ถ้ามันจะต้องเต็มรูปแบบมากกว่านี้ผมคงกระอักเลือดตายแน่ๆ
เอาวะ! สู้เว้ย!!
23:57 น.
ป่านนี้ไอ้แม็กซ์ก็ยังไม่กลับ
ผมก้มมองนาฬิการอบที่สามร้อยกว่าๆสลับกับมองไปที่บานประตู
ก็นะ ยังไงมันก็เป็นห่วงว่ะ ทั้งรักทั้งเกลียด เข้าใจผมนะ T^T
00:17 น.
.
.
00:49 น.
.
.
01:22 น.
.
.
01:59 น.
เฮ้ย!! นี่มันจะตีสองแล้วนะ
มันหายไปไหนของมันวะ ปกติคนอย่างมันจะกลับห้องมาอ่านหนังสือ
หรือถ้าวันไหนมันเกิดขยะแขยงขี้หน้าผมมันก็ไปหาที่อ่านของมันเอง
อย่างมากแค่ห้าทุ่มกว่าๆก็กลับละ แต่นี่มันตีสองละนะ
ไปไหนของมึงวะแม็กซ์…..
Rrrrrrrr
:+: พีท :+:
“ว่าไงไอ้พีท” ผมกดรับสาย
พีทเป็นเพื่อนอีกคนของผมเอง มันเรียนคณะบริหารธุรกิจ แต่มันออกจะนิสัยแบบว่า
ติดเที่ยวอ่ะ ติดจัดเลยแหละ
[ซอง
เพื่อนที่เป็นรูมเมทมึงที่ชื่อแม็กซ์อ่ะ]
“อาฮะ…” ใจผมเริ่มเต้นแรง
[ใช่คนตัวสูงๆ หล่อๆ ขาวๆ
ใส่สายรัดข้อมือตัว M ป่ะวะ]
“เออ ใช่ มึงเจอมันหรอ” ผมถามด้วยเสียงร้อนรนสุดๆ
ไอ้พีทเจอมันหรอ แล้วมันอยู่ที่ไหน ทำไมไม่กลับหอสักที
[ใช่ ตอนนี้กูอยู่ผับ
กูเห็นเพื่อนมึงเมาเละหมดสภาพเลย อ้วกไปหลายรอบละเนี่ย แม่งหมดคราบเด็กแพทย์เลยว่ะ]
“ว่าไงนะ!!” ผมกระเด้งตัวขึ้นมาทันที
“แล้วมันไปเมาแบบนั้นได้ไงวะ มันอยู่กับใคร”
[ตอนแรกเพื่อนมันก็มาด้วยสองสามคน
แต่กลับกันไปหมดแล้ว เหลือเพื่อนมึงอยู่คนเดียว แต่แม่งน่าอิจฉาว่ะ เพื่อนมึงหล่อ
สาวสวยๆที่กูเล็งไว้แม่งไปอ่อยมันหมดเลย]
“แล้วมันก็ยังเมาเละไม่ได้สติอยู่นั่นน่ะนะ”
[เออ อย่างกับหมาข้างถนน
มึงมารับเพื่อนมึงกลับหอเลยไป]
“อยู่ผับไหน….”
Tena Pub
ผมบึ่งรถมาที่ผับตามที่ไอ้พีทบอกทันที
ผับนี้ผมเคยมาสองสามครั้ง เวลามีสังสรรค์กับเพื่อนๆ
ไม่ก็เวลาเซ็งๆก็มานั่งดริ๊งเล่น ที่นี่เป็นผับไฮโซ
ส่วนใหญ่ก็มีแต่พวกมีตังค์ทั้งนั้นแหละที่มา
“เฮ้! ไงไอ้ซอง”
“ไอ้พีท ไอ้แม็กซ์อยู่ไหน” ผมปรี่เข้าไปหาไอ้พีททันที
มันบุ้ยปากไปทางนึงพร้อมกับชี้นิ้ว “นั่นไง หมดสภาพมั้ยล่ะ”
ผมหันตามที่ไอ้พีทชี้
แล้วก็เห็นผู้ชายตัวสูงใส่เสื้อยืดสีขาว กางเกงยีนส์ขายาว เมาหมดสภาพจริงด้วย
หมดแบบหมด เละแบบเละ
“เชี่ยแม็กซ์เอ๊ย” ผมพึมพำแล้ววิ่งไปหามันทันที
ในมือมันยังถือแก้วเหล้าอยู่เลย บนโต๊ะก็มีอีก 1 2 3 4….โอ๊ย
ขี้เกียจนับแม่งเยอะชิบหาย ตอนนี้ต้องหิ้วมันกลับก่อน ปล่อยไว้แย่แน่
“ไอ้แม็กซ์ กลับห้อง”
ผมบอกมันพลางสอดมือเข้าไปใต้แขนมัน พยุงตัวมันขึ้นยืน
“อะไร! มึงเป็นใครวะ”
มันตะโกนถามแล้วหรี่ตามองผม
“กูเป็นใครก็เรื่องของกูเหอะ มึงกลับห้องเดี๋ยวนี้”
“ไม่กลับโว้ยยยย กลับไปแม่งก็ไปเจอไอ้เหี้ยตุ๊ด! ขยะแขยงขี้หน้า!”
“มึงว่าไงนะ!!”
ผมตะโกนด้วยความโมโหแล้วโยนมันลงนั่งโซฟาตามเดิม เมาก็ปากหมา ไม่เมาก็ปากหมา
ไอ้เหี้ยนี่
“กูไม่ใช่ตุ๊ด!”
“ตุ๊ด! ตุ๊ดๆๆๆ ตุ๊ดๆๆๆ ไอ้ซองเป็นตุ๊ด
ตะละล๊าาา”
มันร้องเพลงโหวกเหวกโวยวายเหมือนคนบ้า
ผมกัดฟันกรอดด้วยความโกรธสุดขีด แต่เอาเถอะ! ถือซะว่ามันเมา
ผมพยุงตัวมันขึ้นมาอีกครั้งแล้วลากมันไปที่รถอย่างทุลักทุเล จากนั้นก็ขับรถกลับหอ
ระหว่างทางมันเอาแต่โวยวายไม่หยุด ตอนมันเมานี่โคตรผิดกับตอนมันปกติเลย เป็นไงล่ะ
ไอ้คุณชายแม็กซ์ ตอนนี้อย่างกับหมาข้างถนน!
“อ้าว ไอ้หนุ่ม ทำไมเพื่อนเมาเละแบบนั้นล่ะ” รปภ.หน้าหอถามเมื่อเห็นผมพยุงไอ้แม็กซ์ลงมาจากรถ
“ไม่รู้มันครับ สงสัยเรียนหนักเลยเครียด”
ผมตอบแล้วลากมันขึ้นห้องอย่าเร็ว เดี๋ยวมีคนมาเห็นมันจะแย่
นักศึกษาแพทย์สุดหล่อเมาเละหมดสภาพ เพจก๊อซซิบมันต้องตั้งชื่อเรื่องแบบนี้แน่
เชื่อผมป่ะ
ตุ้บ!
ผมเหวี่ยงมันลงกับเตียงแล้วเอาผ้าชุบน้ำกับถุงพลาสติกมาวางไว้ข้างๆเตียง
ค่อยๆเช็ดตัวมันให้กลิ่นเหล้าหายสักหน่อย เหม็นอย่างกับกองขี้
“อึ้ก! อ้วกกก~ :O~”
ผมรีบเอาถุงพลาสติกมารองปากมันทันที
พร้อมๆกับลูบหลังมันไปด้วย แล้วก็เอาผ้าเช็ดมุมปาก
พอเห็นว่ามันอาการดีขึ้นแล้วผมก็เอาของไปเก็บให้เรียบร้อย
“มึงเกลียดกูมากเลยหรอแม็กซ์”
ผมทิ้งตัวลงนั่งข้างๆมัน “วันนั้น….กูไม่ควรพูดออกไปเลย”
ผมพูดแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา พอนึกถึงวันนั้นทีไร ก็ยังเสียใจไม่หาย
“ไม่อย่างนั้น ตอนนี้กูกับมึงคงยังเป็นเพื่อนกันอยู่”
ผมจับมือมันเบาๆ
ไม่ให้มันรู้ตัว ยิ้มเศร้าน้อยๆแล้วลุกขึ้นจากเตียง
ฟึ่บ!
“เฮ้ย!!! ไอ้แม็กซ์” ผมตะโกนลั่นเมื่อไอ้คนเมามันดึงตัวผมลงมาแล้วจับกดไว้กับเตียง
มันจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่อ่านไม่ออก ใบหน้าแดงก่ำเพราะฤทธิ์เหล้า ผมพยายามดิ้นแต่ก็ไม่เป็นผม
เพราะมันแรงเยอะกว่าผมมาก
“ไอ้แม็กซ์! มึงจะทำอะไร ปล่อย!!”
“อย่าดิ้นสิ”
มันก้มหน้าลงมามองผมแล้วยิ้มน่ากลัว
“กูบอกให้ปล่อย! มึงจะทำอะไรกู!!!”
“ทำเป็นกลัว
ชอบผู้ชายไม่ใช่เหรอ จะดิ้นทำไมนักหนา”
“กูชอบผู้ชาย! แล้วมันเกี่ยวอะไรกับที่มันมาจับกูกดเตียงไว้แบบนี้! ปล่อยกู!!”
“มึงคิดว่ากูไม่รู้เหรอ….ว่ามึงคิดยังไงกับกู”
“….วะ…ว่าไงนะ”
“คิดว่ากูไม่รู้หรอว่ามึงน่ะชอบกู”
“…” หน้าผมชาวาบ มัน….รู้เหรอ รู้ตั้งแต่เมื่อไหร่
แล้วรู้ได้ยังไง
“หึ”
มันหัวเราะเบาๆ
“ตลกละ
ใครบอกมึง”
“ใครบอกกูไม่ต้องไปเสือกอยากรู้หรอก
มึงควรอยากรู้ว่ากูจะทำอะไรต่อจากนี้ดีกว่า”
“มึงจะทำอะไร”
ผมใจเต้นรัวๆ
“มึงอยากมีผัวนักไม่ใช่หรอ
เดี๋ยวกูจะสนองให้มึงเอง!!!”
“สัสแม็กซ์!!!!
มึงอย่า!!!”
ความคิดเห็น