คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 :
<~Chapter 8~>
ไม่ นี่ไม่ใช่ฝัน….
ผมดึงผ้าห่มออกจากตัว แล้วมองไปที่คนที่นอนอยู่ข้างๆ แค่นั้นน้ำตาผมมันก็ไหลออกมา นี่มัน…เรื่องมันบานปลายมาถึงขนาดนี้ได้ยังไง
ผมไม่น่าออกไปรับมันเลย!!
ผมปาดน้ำตาออก ยันตัวลุกขึ้นจากเตียงช้าๆ แล้วเดินเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัว ทำไม ทำไมทุกอย่างมันกลายมันเป็นแบบนี้ ทำไมมันถึง….ทำแบบนี้ ไอ้แม็กซ์
“อูยยยย เชี่ยเอ๊ย! มึนหัวชิบหาย” เสียงทุ้มดังมาจากบนเตียง ผมทำเป็นไม่สนใจ แต่น้ำตามันมาคลอที่เบ้าตาแล้วเรียบร้อย
“เฮ้ย เฮ้ย!!!!” มันส่งเสียงร้องตกใจเมื่อสำรวจร่างกายตัวเองแล้วไม่มีเสื้อผ้า แต่มันกลับกระจัดกระจายอยู่เต็มห้องไปหมด ผมยังคงเงียบ หยิบหนังสือ สมุด ปากกาใส่กระเป๋าสะพายใบโปรด เตรียมตัวไปเรียน และในขณะที่ผมกำลังจะเปิดประตู เสียงทุ้มของไอ้แม็กซ์ก็ตวาดขึ้นมาจนดังไปทั่วห้อง
“ไอ้ซอง! มึงทำอะไรกู!!!!”
“…กูทำอะไร”
“มึงนี่แม่ง…อุบาศว์!! กูไม่สนใจแล้วมึงก็จับกูด้วยวิธีนี้หรอ ไอ้สัส! ไอ้ชาติหมา!”
“ใครกันแน่ที่อุบาศว์วะไอ้สัส!!!” ผมตะคอกกลับไปแล้วผลักอกไอ้แม็กซ์อย่าแรง “สันดานมึงยังไม่เคยเปลี่ยน เหี้ยยังไงก็เหี้ยอย่างนั้น มึงฟังกูนะ เมื่อคืนมึงไปเมาเละเทะที่ผับ แล้วเพื่อนกูไปเห็นมันเลยโทรมาบอกกู กูก็อุตส่าห์ไปรับมึงกลับหอ กลัวว่ามึงจะไปสำส่อนจนเอดส์แดก! แล้วมึงแม่ง….ทำเหี้ยๆกับกูแบบนี้ทำไมวะ ฮะ!! ไอ้แม็กซ์!!!!”
“มึงอย่ามาตอแหลไอ้ซอง” มันตะคอก ริมฝีปากของมันเหยียดยิ้มจนผมรู้สึกหวั่นๆ “มึงชอบกูหนิ อยากได้กูจนตัวสั่นงี้หรอ เลยตอแหลสร้างเรื่องว่ากูทำเหี้ยไรกับมึง ทั้งๆที่มึงจัดฉาก ใช่ป่ะ? เพราะกูไม่มีทางทำอะไรอุบาศว์แบบนั้นกับสัตว์ชั้นต่ำอย่างมึงหรอกไอ้ซอง!!!!”
“มึงต่างหากที่สัตว์ชั้นต่ำ! คิดอะไรต่ำๆแบบนี้ได้แสดงว่าสันดานมึงก็ไม่สูงไปกว่านี้หรอก! ถึงกูจะชอบมึง แต่กูก็ไม่ได้แรดขนาดจัดฉากว่าได้กับมึงเหมือนในละคร แล้วให้มึงมารับผิดชอบกูหรอก มันทุเรศ!”
“…”
“ในเมื่อมึงไม่ยอมรับในความเหี้ย! ของตัวมึงเอง ก็ดี”
“…?”
“กูก็ไม่อยากจะจำหรอก เหตุการณ์นรกๆแบบนั้นน่ะ” ผมแค่นหัวเราะ “มึงไม่ทำ กูไม่จำ ก็จบ วิน-วินทั้งสองฝ่าย”
“ไอ้ซอง…!” มันกัดฟันกรอด
“อะไร มึงยังจะเอาอะไรอีก” ผมสะพายกระเป๋าขึ้นบนบ่า “ถ้ามันมากเรื่องนัก ก็ถือซะว่าแม่งไม่มีอะไรเกิดขึ้น แค่นั้นก็จบ”
“มึง…”
“J” ผมยิ้ม จากนั้นก็กระแทกประตูปิดอย่างแรงแล้วเดินออกจากห้องไป
ฮึก..ฮึก..
อยู่ต่อหน้ามันทำเป็นเก่ง พอลับตาปุ๊บน้ำตามันก็ไหลออกมา แหงสิ ใครมันจะกล้ามีน้ำตาต่อหน้าคนที่มันเกลียดเรา….แต่เรารักมันวะ
เรื่องเมื่อคืนขอบอกเลยว่าแม่งสะเทือนใจผมมาก ถึงผมจะชอบมันก็จริง แต่ผมไม่ดีใจเลยสักนิด มันชอบมัน แต่มันเกลียดผม แล้วตอนนี้ผมก็เริ่มเกลียดมันแล้วด้วย สิ่งที่มันทำมันหนักเกินไปว่ะ มัน…ผมไม่ไหว ใครเป็นคนคิดคติที่ว่าเซ็กส์มันเป็นส่วนหนึ่งของความรักวะ เมื่อคืนนี้มันไม่ใช่ความรักเลยสักนิด มันมีแต่ความเกลียด ความเมา ความทุเรศ ความอุบาศว์
ทำไมผมต้องมาเจออะไรแบบนี้ด้วยวะ เรื่องเหี้ยๆทุกอย่างนี่มันเริ่มมาจากตรงไหน
มันผิดพลาดมาจากตรงไหน….
ผิดตรงที่…ผมไปรับมันที่ผับ
ผิดตรงที่…ผมกับมันบังเอิญได้อยู่ห้องเดียวกัน
ผิดตรงที่…มันเมา
ผิดตรงที่…มันรู้ว่าผมชอบมัน
ผิดตรงที่…ผมบ้าเผลอไปบอกมันวันนั้นว่าผมชอบผู้ชาย
ผิดตรงที่…ผมชอบผู้ชาย
หรือผิดตรงที่…ผมรักมัน
ผมไม่เข้าใจว่ามันไปพลาดตรงจุดไหน เรื่องราวมันถึงเลยเถิดมาขนาดนี้ จากตอนแรกเราก็เป็นเพื่อนสนิทกัน ซึ่งมันก็ดีอยู่แล้ว แล้วผม…ไปรักมันทำไม
คนบนโลกมีมากมายให้ผมรัก มีเยอะแยะที่เหมือนกับผม ชอบผู้ชายเหมือนผม และอาจจะโชคดีตรงที่…ถ้าผมชอบเขา เขาก็อาจจะชอบผมด้วย
ทำไมต้องเป็นมัน…
ทำไมต้องเป็นมัน คนที่เกลียดในสิ่งที่ผมเป็น และไม่มีวันที่คำว่ารักของมันจะถูกมอบมาให้ผม
ไม่มีวันที่มันจะรักผม
แล้วผมรักมันทำไมวะ!!!!
ทำไมวะ!!! ทำไมต้องเป็นมัน!!!!
“ไอ้เหี้ยซอง มึงใจเย็นๆ เดี๋ยวก็อกแตกตายห่าหรอก” ไอ้กอล์ฟพูดเตือนผมที่กำลังซัดเหล้าเข้าปากขวดที่ห้า ผมโทรตามมันมาที่ผับ ผมบอกมันว่าเครียด อยากกินเหล้า แต่มันยังไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้นกับผม
“ปล่อยกูไอ้กอล์ฟ กูอยากกิน” ผมปัดมือมันออกแล้วดื่มเหล้าที่เหลืออยู่ประมาณก้นขวดแบบรวดเดียวหมด “พี่ครับ ขออีกขวดนึงครับ”
“มึงหยุดเลย! พี่ครับไม่เอาแล้วครับ ขอบคุณครับ”
“ไรมึงวะไอ้กอล์ฟ! กูบอกว่ากูจะกิน”
“ไอ้ซอง มึงพอได้แล้ว” มันยื่นแบงก์พันให้พนักงานแล้วหันมาจ้องหน้าผม “มึงเล่าให้กูฟังเดี๋ยวนี้ มึงเป็นอะไร”
“ฮึก…ไอ้กอล์ฟ” ผมร้องไห้ออกมาแล้วกอดเพื่อนสนิทแน่น ตอนนี้ผมรู้สึกว่า ชีวิตผมเหลือแค่มัน ผมรู้สึกเหมือนผมอยู่บนหน้าผา ผมโหวงไปหมด ผม…ผมไม่ไหว
ผมตัดสินใจเล่าทุกอย่างให้ไอ้กอล์ฟฟัง ไอ้กอล์ฟโมโหมากจนเกือบจะปรี่ไปเอาเรื่องไอ้แม็กซ์ที่ห้อง แต่ผมห้ามมันไว้ ถ้าเกิดไอ้กอล์ฟไปเจอไอ้แม็กซ์ อะไรมันคงแย่กว่านี้ ไอ้แม็กซ์มันคงจะดูถูกเพื่อนผม มันคงจะหาว่าผมกับไอ้กอล์ฟเป็นแฟนกัน ซึ่งผมรับไม่ได้ ผมเจ็บมาเกินพอแล้ว ถ้าเพื่อนผมโดนด่าอีก ผมคงประสาทกินจนเอามีดแทงตัวตาย
“แล้วมึงจะทำไงต่อไปไอ้ซอง”
“กูคง…ทำอะไรไม่ได้” ผมปาดน้ำตาแล้วถอนหายใจยาว “กูก็คงจะทำเป็นไม่สนใจมัน พยายามลืมเหตุการณ์เมื่อคืนนี้ คนอย่างไอ้แม็กซ์ มันไม่เคยแพ้อะไร แต่มันจะแพ้เมื่อมีใครทำเป็นไม่สนใจมัน”
“มึงหมายความว่าไง”
“กูไม่อยากยุ่งกับมัน จะมีแต่มันแหละที่ชอบมาเสือกเรื่องของกู เพราะงั้นกูต้องทำเหมือนมันไม่มีตัวตน…ไอ้แม็กซ์มันแพ้ทางตรงนี้แหละ มันเป็นพวกชอบเรียกร้องความสนใจ พอกูเมินมันมากๆ เดี๋ยวมันก็เบื่อจนเลิกยุ่งกับกูไปเอง”
“แล้วถ้ามันยิ่งโกรธมึงแล้วมันยิ่งทำอะไรเหี้ยๆกับมึงยิ่งกว่านี้ล่ะ”
“ไม่มีอะไรเหี้ยไปกว่านี้แล้วล่ะกูว่า” ผมยิ้มสมเพชให้ตัวเอง “ช่างแม่งเหอะ ถือซะว่ามันไม่เคยเกิดขึ้น”
“มึงแน่ใจนะว่ามึงจะทำได้”
“….อย่างน้อยขอแค่กูไม่อ่อนแอให้มันเห็นก็พอ”
ความคิดเห็น