คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ลำดับตอนที่ 8
<~Chapter 5~>
ล่วงเข้าสู้วันที่ห้า ที่ผมกับไอ้แม็กซ์ใช้ชีวิตอยู่ห้องเดียวกัน…..
บอกตรงๆว่าอึดอัดมากกกกกกกกกกกกกกกกกกก กอ ไก่ ล้านๆๆๆๆตัว ก็คือต่างคนต่างไม่คุยกันไง ผมเกลียดมัน มันเกลียดผม เราเกลียดกัน จะมีก็ตอนที่ไอ้แม็กซ์แขวะผมในบางครั้ง แต่ผมก็เมินมัน มันก็จะอาละวาดปาข้าวของ ตอนแรกๆผมก็เป็นคนเก็บนะ ไปๆมาๆเริ่มรำคาญ ไม่เก็บแม่งละ
ไลน์!~
Golf Gob : เป็นไงบ้างมึง ตายห่ายัง
Sing Song : ไม่ใช่ก็ใกล้เคียง อึดอัดชิบหายเลยว่ะ
Golf Gob : แล้วทำไมไม่คุยกัน
Sing Song : กูจะเมินมัน มันทำให้กูเจ็บ มันก็ต้องเจ็บบ้าง กูจะไม่ทนโง่ให้มันเหยียบย่ำน้ำใจกูอีกแล้ว
ฟึ่บ!
“เฮ้ย!” ผมหันขวับไปทันที “ไอ้เชี่ยแม็กซ์ เอาโทรศัพท์กูมา!!”
“ทำไม พลอดรักกับผัวมึงไว้เหรอถึงให้ดูไม่ได้น่ะ”
“กูจะคุยอะไรกับไอ้กอล์ฟก็เรื่องของกู มึงอย่าเสือก!!”
“กูจะเสือก มึงจะทำไม!”
“ไอ้…..!!”
พอเห็นว่าผมด่ากลับไม่ออก ไอ้แม็กซ์ก็แสยะยิ้มอย่างผู้เหนือกว่าแล้วกดเลื่อนดูข้อความไลน์ที่ผมแชทกับไอ้กอล์ฟไปเรื่อยๆ จนกระทั่งสบโอกาสมันเผลอ ผมจึงยกขาสองข้างขึ้น เล็งเป้าหมายไว้คือต้นขาของมัน
“ไอ้สัส นี่มึงด่ากูให้ผัวมึงฟังเหรอ มึงนี่โคตรจะ…โอ๊ย!!!!” ผมอัดแรงที่เท้าถีบมันเข้าไปเต็มๆ! โทรศัพท์ของผมที่อยู่ในมือไอ้แม็กซ์ร่วงลงพื้นดังตุ้บ ผมจึงรีบกระโจนเข้าไปคว้ามันมาทันที
“ไอ้ซอง!! ไอ้เหี้ย!!! มึงถีบกู!!!!!” พอตั้งตัวไอ้ ไอ้แม็กซ์ก็พุ่งตัวมากระชากคอเสื้อผมอย่างโกรธแค้น แววตาเต็มไปด้วยความโมโหฉายชัดอยู่ หน้าแดงก่ำเพราะเส้นเลือดสูบฉีด ถามว่าผมกลัวมั้ยน่ะเหรอ นิดๆนะ แต่มันออกจะสะใจมากกว่า
“มึงมาสาระแนเรื่องของกูเองนะไอ้แม็กซ์”
“ฮึ่ย!!!” มันปล่อยคอเสื้อผมอย่างหงุดหงิดสุดๆ แล้วเดินกระทืบเท้าปึงปังไปนอนที่เตียงตัวเอง ผมมองการกระทำของคนตรงหน้าแล้วก็นึกขำกับตัวเองอยู่ในใจ จากนั้นก็เดินไปอ่านหนังสืออยู่บนเตียงของตัวเอง
ผมกับมันจะอยู่ในสภาพแบบนี้อีกนานแค่ไหนกันนะ ผมไม่เข้าใจเลยจริงๆ ทำไมมันจะต้องแอนตี้พวกเกย์ขนาดนี้ แล้วทำไมผมถึงยังคงรักมันมากขนาดนี้ เวลาผ่านมาตั้งหลายปี แต่หัวใจผมก็ยังเหมือนเดิม
เฮ้ออออ ปวดใจจัง T^T
ฟิ้ววววว
กึกๆๆๆๆ
ไม่ใช่เสียงอะไรหรอก เสียงฟันผมกระทบกันนี่แหละ!
อูยยยยย ยามลมโชยโบกโบยพัดมา ช่างหนาวกายาเสียนี่กระไร อากาศหนาวแบบนี้นี่ประหยัดค่าแอร์ไปได้เยอะแน่ๆ ขนาดตอนกลางวันยังแทบจะแข็ง กลางคืนจะขนาดไหน ผมเลยขลุกอยู่แต่ในห้อง ไม่กล้าออกไปไหน เพราะมันหนาวมากกก
เดี๋ยวพอหน้าร้อนละก็ผมคิดถึงหน้าหนาวแน่ๆ เอ๊ะ คงไม่ต้องรอนานขนาดนั้นหรอก แค่สองวันก็คงหายหนาวละ หนาวนี่หนาวแค่สองวัน ร้อนงี้ร้อนทั้งปี หน้าร้อนก็ร้อน หน้าฝนก็ร้อน หน้าหนาวก็ร้อน บางทีหน้าร้อนฝนก็ตก! น่ารักๆจริงประเทศไทย
โอยยยย หนาวไม่ไหวแล้วโว้ยยยยยยยยยยยยย
ฟึ่บๆๆๆๆ พู่วววว
ผมเอามือสองข้างถูๆกันแล้วเป่าลมออกจากปาก เลียนแบบในซีรี่ส์ มันก็ช่วยได้อยู่นะ
ฟึ่บๆๆๆๆ พู่ววว
ฟึ่บๆๆๆๆ พู่ววววว
ฟึ่บๆๆๆ
“นั่นมึงทำอะไร”
=O= ผมหันไปอย่างงงๆ เมื่อไอ้แม็กซ์มันถามถึงกิจกรรมแก้หนาวของผม
“ทำอะไรเกรงใจกูบ้าง จะไปชักว่าวก็ไปทำในห้องน้ำ มาทำตรงนี้มันทุเรศลูกตา!”
ชะ….ชักว่าว!? -O-!!!!
“เมื่อกี้มึงบอกว่ากูทำอะไรนะ”
“ชักว่าวไงไอ้เหี้ย”
“ชักว่าวบ้านป้ามึงดิ!! กูถูมือแก้หนาวไอ้สัส!!”
“มึงอย่ามาแถ!! ก็เห็นๆอยู่ว่ามึงเอามือทำอะไรตรงเป้ากางเกง!”
“กูถูมือมันจะได้อุ่นๆโว้ยยย มึงไม่เคยดูซีรี่ส์ฮอร์โมนรึไงวะ” ผมกระเด้งตัวขึ้นจากเตียงมาเถียงมัน มันมองยังไงวะว่าผม…. อ๊ากกกกกกก บัดสีบัดเถลิง >_<
“หะ…-O-” ไอ้แม็กซ์ทำหน้าเอ๋อแดกแล้ววิ่งมาดูตำแหน่งบนเตียงที่ผมเคยนั่งเมื่อกี้ จากนั้นก็เลื่อนสายตามาที่เป้ากางเกงผม พร้อมกับมืออีกสองข้าง พอรู้ว่าตัวเองเข้าใจผิดมาก็กระแอมเสียงเก๊กหน้าแก้อายทันที
“อ๋อ…เหรอ”
“คราวหน้าจะด่าคนอื่นน่ะแหกตาดูก่อน ไม่ใช่ว่าคิดเองเออเองแล้วมาว่าเขาฉอดๆๆ เดี๋ยวหน้ามึงจะแตกหมอไม่รับเย็บ!”
“…เออ” มันทำหน้าเจื่อน ว่ะฮะฮ่า คราวนี้มันเถียงผมไม่ได้โว้ยยยย สะใจสัสๆ >O<
“ยิ้มอะไรของมึง” มันถามผมด้วยน้ำเสียงเหวี่ยงๆ
“สะใจใครบางคน” ผมพูดลอยหน้าลอยตาเพื่อให้มันโมโหเล่นๆ
“มึงไม่ต้องมาลอยหน้าลอยตาเลยนะ คิดว่าเรื่องแค่นี้จะทำให้มึงเอาชนะกูได้งั้นเหรอ คิดผิดแล้วไอ้หนู!”
“J”
ผมยิ้มให้มัน แต่มันไม่ใช่ยิ้มแห่งความเป็นมิตรแน่ๆ นั่นทำให้ไอ้แม็กซ์ฟึดฟัดเมื่อเอาชนะผมไม่ได้ หึ นี่มันยังน้อยไปด้วยซ้ำเมื่อเทียบกับสิ่งที่มันทำกับผม พอนึกถึงแล้วน่ะ…..สิ่งที่มันทำ เลวร้ายกว่านั้นเยอะ
ไม่สิ ยังใช้คำพูดไม่สะใจ….เลวทราม! จะเหมาะกว่า
ด่ามันในใจจนพอ ผมก็เหลือบตาไปมองรองเท้าผ้าใบของตัวเองที่เริ่มเลอะไปด้วยสารพัดขี้ฝุ่น ขี้ดิน คราบน้ำ บลาๆๆ ซักซะหน่อยดีกว่า
ผมเดินไปหิ้วรองเท้าแล้วไปที่ระเบียงซึ่งเป็นตำแหน่งสำหรับซักเสื้อผ้า จริงๆก็อยากจะไปจ้างเขาซักที่ร้านนะ แต่ขี้เกียจเดินลงไป (เอ๊ะ เดี๋ยวนะ -*-)
“คนอย่างมึงน่ะ มันก็เหมือนรองเท้า”
ผมเงยหน้าไปหาเสียงทุ้มต่ำช้าๆ ไอ้แม็กซ์กอดอกพิงประตูมองผมด้วยสายตารังเกียจขยะแขยง ผมไม่อยากต่อปากต่อคำกับมัน จึงก้มหน้าซักรองเท้าในมือตัวเองต่อ
“รู้มั้ยว่าทำไม” มันย้ายตำแหน่งมายืนข้างๆผม “เพราะมันสกปรกไงล่ะ แปดเปื้อน น่ารังเกียจ เป็นสิ่งของชั้นต่ำ! สัมผัสแต่เชื้อโรค เต็มไปด้วยขยะ ของเน่าๆ ต่อให้ซักให้ล้างแค่ไหนมันก็ต้องกลับไปสกปรกอยู่ดี”
“จะด่าทั้งทีใช้คำพูดให้มันสละสลวยกว่านี้หน่อยได้มั้ย ตกภาษาไทยป่ะเนี่ย กลับไปเรียนกับครูเพ็ญศรีซะนะ”
“ปากดีนักนะมึง!”
“ถ้ากูเป็นรองเท้า มึงก็คงเป็นเชื้อโรคที่ติดอยู่ตามพื้นอย่างที่มึงว่า”
“!!!”
“คนที่สกปรกยิ่งกว่าก็คือคนที่มาด่าคนอื่นเขาแปดเปื้อน ด่าเขาแล้วไม่รู้จักมองดูตัวเองว่าสะอาดพอแล้วรึยัง คนที่เขาจิตใจสะอาดเขาจะไม่มาใส่ความ โยนสิ่งเน่าๆให้คนอื่นเพื่อที่จะให้ตัวเองดูดี เหมือนอย่างมึงไงไอ้แม็กซ์ มึงดีพอแล้วเหรอที่มาด่ากู? มึงจิตใจบริสุทธิ์ผุดผ่องขนาดนั้นเลยหรอ? มึงลองย้อนกลับไปดูตัวเองซิว่ามึงมีเชื้อโรคอะไรแฝงอยู่ในจิตใจของมึงบ้าง ถึงกูจะไม่ใช่คนสะอาดอะไรแต่กูไม่เคยด่าใคร ไม่เคยระรานใคร ไม่เคยยกตัวเองว่าอยู่เหนือกว่าใคร ไม่เคยพูดจาดูถูกใครเหมือนที่มึงกำลังทำ”
“ทำมาเป็นปากเก่ง! ยังไงกูก็ดีกว่ามึง! กูไม่ใช่พวกตุ๊ดแบบมึง กูไม่ใช่สิ่งมีชีวิตอัปลักษณ์แบบมึง! กูไม่ใช่สิ่งมีชีวิตที่สกปรกโสโครกแบบมึง!! ไอ้ตัวน่ารังเกียจ!!!”
“ที่กูพูดไปไม่เข้าสมองมึงเลยรึไงวะ” ผมยืนขึ้นเต็มความสูงเพื่อประจันหน้ากับมัน “ใจที่มันสกปรกน่ะ มึงล้างเองไม่เป็นกูล้างให้ก็ได้”
ซ่าาา!!!!!
“อ๊ากกกกก!!! ไอ้เหี้ยซอง!! ไอ้เวรตะไล!!!! มึงทำอะไรของมึง!!”
“ล้างคราบเน่าๆให้มึงไง” ผมวางกะละมังซักรองเท้าลงกับพื้น ตอนนี้น้ำที่เคยอยู่ในกะละมังลงไปประทับบนตัวของไอ้แม็กซ์จนเปียกไปหมดแล้วเรียบร้อย เหม็นเลยสิมึง ฮ่าๆๆ
“มึงกล้าดียังไง!!!!” ไอ้แม็กซ์ที่กำลังโกรธจัดพุ่งเข้ามาจะกระชากคอเสื้อผม ผมเอาขาข้างนึงยกขึ้นถีบมันเต็มแรงจนมันล้มลงไปหงายหลัง จากนั้นก็หยิบรองเท้าที่ยังซักไม่เสร็จปาอัดหน้ามันจนมันร้องโอ๊ย ริมฝีปากผมเหยียดยิ้มด้วยความสะใจ มองคนตรงหน้าที่เอามือกุมหน้าผากตัวเองด้วยความเจ็บปวด
“มึงเคยทำเลวกับกูได้ ในตอนนี้กูก็ต้องทำเลวกับมึงได้ จำเอาไว้ว่ามึงไม่ได้มีมือมีตีนคนเดียว!!”
ความคิดเห็น