เจ้าสาวจำเป็น

ลำดับตอนที่ #42 : ความจริงที่ถูกเปิดเผย

                     ภควัตรออกไปธนาคารเพื่อเตรียมเงินสดห้าล้านบาทใส่กระเป๋าไว้หลังรถรอเวลาเพื่อไปแลกกับตัวหญิงสาวที่เขารักและลูกของเขา ชายหนุ่มไม่เคยคิดเสียดายเงินแม้แต่บาทเดียวถ้ามันแลกกับความปลอดภัยของเธอเขายอมเสียเงินมากกว่านี้ขอแค่เธอกับลูกไม่เป็นอะไร เมื่อทุกอย่างถูกเตรียมพร้อมแล้วเขาจึงขับรถกลับบ้านเพื่อวางแผนกับบิดาอีกครั้งเพื่อความปลอดภัยของหญิงสาวและลูก
 
                     "ทุกอย่างพร้อมนะตาวัตรแกล่ะเตรียมเงินพร้อมหรือยัง แน่ใจนะว่าจะไปคนเดียว" คุณภัทรถามชายหนุ่มอีกครั้ง
                     "ครับ ผมไม่อยากให้พวกมันไหวตัวแล้วทำอันตรายแป้งกับลูก" ชายหนุ่มยืนยันตามที่โจรมันบอกเพราะเขาไม่อยากให้หญิงสาวได้รับอันตรายใด ๆ
                     "แล้วเรื่องของอรอุมาคุณพ่อกับคุณแม่จัดการเรียบร้อยนะครับผมไม่อยากให้แป้งเขากังวล" ชายหนุ่มถามถึงเรื่องของน้องสาวภรรยา
                     "พ่อกับแม่จัดการให้แกแล้วไม่ต้องเป็นห่วง ตอนนี้หนูแอ๊นท์เขาไปหาคุณประยุทธกับแม่เขาเมืองนอกแล้วส่วนเรื่องเงินพอก็ให้เขาไปตามสมควร" ชายหนุ่มยกมือไหว้ขอบคุณบิดากับมารดาอย่างทราบซึ้งที่ท่านเห็นใจเขาและภรรยา
                     "ผมต้องขอบคุณ คุณพ่อกับคุณแม่มากนะครับที่ช่วยจัดการเรื่องให้" คุณภัทรตบบ่าลูกชายเบา ๆ อย่างให้กำลังใจ
                     "ไม่เป็นไรหรอกลูกคนเรามันก็ต้องมีปัญหาแตกต่งกันไปอย่าคิดมากคืนนี้ช่วยลูกสะใภ้ของพ่อกับแม่มาให้ได้แล้วกัน"
                     "พาหนูแป้งกลับมาให้ได้นะตาวัตร แม่เป็นห่วงหลานไม่รู้ว่าป่านนี้จะเป็นยังไงกันบ้างทั้งแม่ทั้งลูกเฮ้อ เวรกรรมจริงจริ๊งใครกันนะช่างใจดำคิดทำเรื่องเลว ๆ แบบนี้ได้ลงคอ"  คุณพอฤดีบอกกับลูกชาย
                     "ครับคุณพ่อคุณแม่ ผมจะต้องพาลูกสะใภ้กับหลานมาคืนคุณพ่อคุณแม่ให้ได้อย่างแน่นอนครับ" ชายหนุ่มรับปากอย่างหนักแน่น
                     "แม่ดีใจนะที่วัตรน่ะโตเป็นผู้ใหญ่เสียที ตั้งแต่มีครอบครัวนี่ลูกรู้ตัวไหมว่าลูกดูมีชีวิตชีวามากขึ้นไม่ใช่ภควัตรคนเดิมที่เอาแต่บ้างานเคร่งขรึมกับงาน จริงจังกับการใช้ชีวิตทุกอย่างเหมือนเมื่อก่อน  เพราะหนูแป้งใช่ไหมที่ทำให้ลูกของแม่เปลี่ยนไป" คุณพอฤดียกมือลูบหัวลูกชายเบา ๆ
                     "ผมไม่รู้เหมือนกันครับคุณแม่ว่าผมเปลี่ยนตัวเองได้ยังไงตั้งแต่ที่เธอเข้ามาชีวิตผมมันดูวุ่นวายมากขึ้นกว่าเดิม มีเรื่องกวนใจอยู่ทุกวันแต่มันก็เป็นความวุ่นวายที่ผมอยากจะให้มันอยู่กับผมอย่างนี้ตลอดไปครับ" พูดจบเขาก็ยิ้มอย่งเขิน ๆ
                     "แล้วหนูแป้งเขารู้หรือเปล่าว่าเรารู้สึกยังไงกับเขาน่ะตาวัตร" คุณพอฤดีถามลูกชาย
                     "ยังหรอกครับผมไม่กล้าจะบอกเธอตรง ๆ แล้วอีกอย่างเธอคงไม่ได้รักผมหรอกครับคุณแม่" ชายหนุ่มพูดด้วยความน้อยใจ
                     "อะไรกัน นี่แกดูไม่ออกเลยเหรอว่าเขารู้สึกยังไงกับแกน่ะตาวัตร แกนี่มันซื่อบื่อจริง ๆ" คุณพอฤดีต่อว่าลูกชายของตัวเองที่ฉลาดทุกเรื่องแต่เรื่องแบบนี้ตายตั้งแต่เริ่ม
                     "แกนี่มันจริง ๆ เลยนะ หนูแป้งน่ะเขารักแกมาก มากเสียจนคนรอบข้างเขารู้กันหมดยกเว้นแต่แกคนเดียวนี่แหละที่ยังโง่หลงแม่วีวี่อะไรนั่นอยู่" คุณพอฤดีเหน็บแนม
                     "ผมไม่ได้หลงนะครับคุณแม่ ผมกับวีวี่เราคุยกันเข้าใจแล้วครับว่าจะเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้น" ชายหนุ่มบอก

                     "แกคิดว่าผู้หญิงคนนั้นจะเลิกรากับแกง่าย ๆ เหรอตอนนี้ได้ยินข่าวว่าติดยางอมแงมขายบ้านขายรถเป็นหนี้เป็นสิน แม่นั่นจะจับแกล่ะสิไม่ว่า" คุณพอฤดีเสริมต่อ
                    
                      "เอาเป็นว่าผมจะระวังตัวนะครับคุณแม่เรื่องวีวี่ตอนนี้ผมขอไปเตรียมตัวก่อนนะครับ" ชายหนุ่มลุกขึ้นไปชั้นสองเพื่อนเตรียมตัวและของบางอย่างให้พร้อม นานมากแล้วที่เขาไม่ได้แตะต้องมันคืนนี้อาจจะต้องใช้อีกครั้งก็เป็นได้ มือหนาจับวัตถุสีดำทมึนยกขึ้นมาดูก่อนจะยัดตรงเอวด้านหลังไว้

                     
                      "นี่พวกแกฆ่ามันหรือยัง" เสียงแหลมดังมาจากอุปกรณ์สื่อสาร
                      "คืนนี้แหละฉันจะจัดการฆ่ามันด้วยมือของฉันเอง" นายทอมบอกกับนายจ้างสาว
                      "มัวชักช้าอยู่นั่นแหละเดี๋ยวพ่อแกก็ตามถึงตัวหรอกจะทำอะไรก็รีบ  ๆ ทำล่ะอย่าให้เรื่องมันสาวมาถึงฉันไม่อย่างนั้นเงินส่วนที่เหลือพวกแกก็อย่าหวังว่าจะได้ละกัน" พูดจบหญิงสาวก็วางสายไปทันทีโดยที่ไม่รอให้อีกฝ่ายตอบรับหรือปฏิเสธ

                      "ฉันไม่รอให้พ่อมันสาวมาถึงตัวฉันได้ง่าย ๆ หรอกนังคนสวย ฉันแค่ขอส่วนที่ฉันจะได้จากผัวอีนังนี่เพิ่มแค่นั้นเอง" นายทอมหัวเราะอย่างมีความสุขกับแผนการที่ตัวเองได้วางเอาไว้
                      "เฮ้ย ไอ้หมีแกเตรียมรถพร้อมหรือยังวะ ยาสลบล่ะเชือกด้วยนะ" ชายร่างท้วมที่เป็นลูกพี่สั่งลูกน้องเตรียมของที่จะใช้คืนนี้ให้พร้อม พวกมันแทบจะทนรอเวลาให้ถึงเที่ยงคืนไม่ไหว เงินล้านจะมากองตรงหน้าพวกมันแบบที่ว่าชาตินี้ทั้งชาติก็ไม่มีปัญญาหามาได้


                    24.00 น. พวกมันมายังสถานที่นัดหมายตรงเวลาเป๊ะแต่ก็ยังช้ากว่าชายหนุ่มที่จะมาไถ่ตัวหญิงสาวคืน
                    "มาเร็วดีเหมือนกันนี่" ทั้งสองคนลงจากรถมาโดยไม่ลืมที่จะใส่ผ้าคลุมหน้าเพื่อปกปิดใบหน้าที่แท้จริงของมัน 
                    "เมียฉันอยู่ไหน" ชายหนุ่มไม่สนใจที่มันพูดถามหาหญิงสาวทันทีเมื่อไม่เห็น
                    "ใจเย็น ๆ สิ ไอ้หน้าหล่อให้ข้าตกลงกับเอ็งก่อน ว่าไงเงินห้าล้านอยู่ไหน เงินสด ๆ นะไม่เอาเช็คไม่รับรูดบัตร ฮ่ะฮาๆๆๆ" ทั้งสองโจรหัวเราะเป็นเสียงเดียวกัน
                    "เงินฉันเตรียมให้แกครบหมดแล้วจะเอาไปนับก็ได้นะ แต่ต้องปล่อยเมียฉันมาก่อน ว่าไง"
                    ภควัตรต่อรองกับพวกโจร พวกมันสองคนมองหน้ากันก่อนที่คนเป็นลูกพี่จะพยักหน้าให้อีกคนพาตัวหญิงสาวออกมาจากในรถ สภาพของเธอตอนนี้ดูอ่อนเพลียถูกมัดแขนไขว้หลังเอาไว้และใช้ผ้าปิดปากเธอไม่ให้ส่งเสียง นายหมีลากหญิงสาวลงมาจากรถอย่างแรงก่อนจะเหวี่ยงเธอลงไปกองกับพื้น  เมื่อเห็นชายหนุ่มผู้เป็นสามีเธอถึงกับน้ำตาคลอเพราะไม่คิดว่าเขาจะมาช่วยเธอ แต่ที่มาช่วยก็คงเพราะไม่อยากมีตราบาปติดตัวไปมากกว่า เปรมมิกาคิดอย่างน้อยใจ
                    "แป้งเป็นยังไงบ้างอดทนอีกหน่อยนะพี่จะพากลับบ้านเราแล้ว พวกแกปล่อยเธอเดี๋ยวนี้เลยนะไม่อย่างนั้นฉันจะโยนเงินทั้งหมดนี่ลงน้ำไปซะ" ชายหนุ่มทำท่าจะโยนกระเป๋าใส่เงินทิ้งลงแม่น้ำขู่จนพวกมันหน้าเหวอด้วยกลัวว่าเขาจะโยนมันลงไปจริง ๆ
                    "อย่า ๆ เราตกลงกันได้น่าไอ้หน้าหล่อ ใจเย็น ๆ ก่อน" นายทอมพยายามจะควบคุมสถานการณ์
                    "วางกระเป๋าเงินไว้ตรงนั้นแล้วถอยออกไปข้าจะให้ลูกน้องข้าไปหยิบกระเป๋ามา เมื่อข้าได้เงินแล้วแกก็พาเมียของแกไปได้ตกลงไหม" นายทอมต่อรอง
                    "ก็ได้" ภควัตรตอบตกลงสั้น ๆ ก่อนจะวางกระเป๋าที่ใส่เงินสดห้าล้านไว้ตรงนั้นแล้วเดินถอยออกไป ทุกการกระทำของพวกมันเขาจับตาดูอยู่ไม่ให้คลาดสายตา  นายทอมส่งสัญญาณให้ลูกน้องไปยกกระเป๋าที่ใส่เงินนั้นมาก่อนที่จะนับเงินสด ๆ พวกมันกำลังให้ความสนใจอยู่กับเงินในกระเป๋า ชายหนุ่มเห็นว่าพวกมันไม่ได้สนใจเขาจึงแอบย่องไปด้านหลังพวกมันจนถึงตัวหญิงสาวแก้เชือกที่ผูกข้อมือของเธอออกดึงผ้าปิดปากลงแล้วจูงแขนเธออ้อมไปอีกด้านก่อนที่พวกมันจะรู้ตัว
           
                    "พี่วัตรจะไปไหนคะ" เสียงเล็กแหลมดังขึ้นทำให้พวกนายทอมและนายหมีรีบหันไปตามเสียง
                    "วีวี่หนีเร็วเดี๋ยวพวกมันรู้ตัว" ชายหนุ่มดึงแขนหญิงสาวอีกคนให้ตามมา โดยไม่ทันได้สนใจหญิงสาวอีกคนที่สะดุดขาตัวเองล้มลงทั้งที่เขาเพิ่งจะช่วยออกมาได้ สองโจรเห็นดังนั้นจึงรีบไปฉุดตัวเปรมมิกาขึ้นและจับเป็นตัวประกันทันที
                    "จะหนีไปไหนเหรอคนสวย" นายหมีจับแขนเธอไขว้หลังเอาไว้โดยที่ลูกพี่ของมันเอาปืนจ่อตรงข้างขมับของเธอ ภตวัตรหันกลับมาช่วยภรรยาแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเธอตกอยู่ในเงื้อมมือของพวกมันอีกครั้งและคราวนี้คงไม่ง่ายที่จะชิงตัวเธอมาเหมือนตอนแรกแน่ ๆ
                    "พี่วัตรรีบหนีเถอะค่ะ" เสียงของวิลาวัลย์ดังขึ้นพร้อมกับลากแขนของชายหนุ่มให้ไปตามแรงดึงของเธอ ภควัตรขืนตัวเองไว้ไม่ยอมขยับไปไหนเขาหันมามองหน้าวิลาวัลย์อย่างเอาเรื่องชักแขนของตัวเองกลับอย่างแรง
                    "ไม่ พี่จะไปช่วยแป้งวีวี่รีบหนีไปก่อนเถอะแล้วไปตามตำรวจมาช่วยพี่ ไปสิ" ชายหนุ่มออกปากไล่แต่หญิงสาวอดีตคู่ขายังไม่ยอมขยับไปไหน
                    "ไม่ค่ะ พี่วัตรรักมันมากเหรอคะ" ชายหนุ่มเงียบไม่ตอบคำถามที่เธอถาม แต่คำถามนั้นมันดังพอที่จะทำให้หญิงสาวอีกคนได้ยินและก็รอที่จะฟังคำตอบเช่นกัน
                    "รักมันมากใช่ไหมคะ วีวี่ถามพี่วัตรตอบวีวี่มาเดี๋ยวนี้นะ พี่วัตรได้ยินไหม รักมันมากใช่ไหม พี่วัตรห่วงมันใช่ไหม" วิลาวัลย์เขย่าร่างเขาอย่างแรงแต่ก็ไม่มีการเคลื่อนไหวใด ๆ ทั้งสิ้นของชายหนุ่ม
                    "ใช่พี่ห่วงแป้ง พี่ห่วงลูก" ชายหนุ่มตอบ
                    "ถ้าอย่างนั้นพี่วัตรก็ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ อีกไม่กี่อึดใจเปรมมิกาก็จะสบายมากกว่านี้แล้วล่ะค่ะ"
                    "เธอหมายความว่ายังไงวีวี่" ชายหนุ่มถามด้วยความสงสัยแล้วเธอก็ระเบิดเสียงหัวเราะออกมาอย่างคนเสียสติ
                    "พวกแกสองคนจัดการมันได้เลย ฆ่ามันแล้วโยนทิ้งลงแม่น้ำซะให้ปลากิน" วิลาวัลย์หันไปสั่งสองคนที่เธอว่าจ้าง
                    "นี่วีวี่หมายความว่า" ชายหนุ่มอึ้งไม่คิดว่าเธอจะเป็นคนวางแผนทั้งหมด เธอนี่เองที่เป็นคนอยู่เบื้องหลังเรื่องราวเลวร้าย