นางฟ้าสลำ

                  ตุบ!

                           ร่างบางของหญิงสาวถูกโยนลงบนโต๊ะ ท้ามกลางความมืดสลัวสายตาของคนที่ลงมือยังคงจับจ้องร่างเธอราวกับ   เป็นเหยื่อที่ยากจะปล่อยไป

                  “คุณจะทำอะไร”

                  แม้จะรู้ว่าเป็นรองอยู่เต็มประตูหญิงสาวก็ยังพยายามพูดให้สติของคนที่อยู่ตรงหน้ากลับคืนมา แต่คำพูดนั้นไม่แม้แต่จะส่งไปถึงหูของเขาด้วยซ้ำ ชายหนุ่มขยับเข้ามาขวางการหนีของหญิงสาว มือข้างหนึ่งของเขารวบแขนทั้งสองข้างของหญิงสาวไว้ ส่วนมืออีกข้างจับขาของคนข้างล่างให้แยกออกแล้วแทรกตัวเขาเข้าไปเพื่อไม่ให้คนข้างล่างหนีเขาได้

                  “ฉันอุตส่าห์ทำดีกับเธอแล้วนะ”

                  ชายหนุ่มกระซิบที่ข้างหูของหญิงสาวพร้อมกับการลงโทษหญิงสาวด้วยปลายลิ้นชื้น แล้วเพิ่มระดับความเสียวซ่าน  ด้วยการดูดที่ลำคอของหญิงสาวจนเกิดรอยแดง

                  “อะ อ่า...”

                  หญิงสาวครางออกมาโดยไม่รู้ตัว เสียงใสๆนั่นยิ่งทำให้คนข้างบนออกแรงมากขึ้น

                   “ชอบสินะ”

                  ชายหนุ่มหยุดการจัดการกับคอเรียว แล้วหันมาจัดการกับริมฝีปากบาง ความหวานที่ได้จากปากบางนั่นช่างหอมหวานยิ่งกว่าที่เขาเคยจินตนาการไว้เสียอีก  การที่เขาอดกลั่นความปรารถนาที่มีต่อหญิงสาวไว้จนป่านนี้ถือว่าเกินความคาดหมาย 

                   “ปะ..ปล่อยนะ...คุณไม่มีสิทธิ์”

                  หญิงสาวสะบัดหน้าหนีจากการรุกรานของเรียวปากที่ลวงล้ำเข้ามา

                   “จะเป็นไปได้ยังไง...ในเมื่อฉันเป็นคนซื้อเธอมา”

                 ชายหนุ่มมองร่างสวยด้วยสายตาราวกับเสือที่จ้องมองเหยื่ออันโอชะ เธอกล้ามากที่สะบัดหน้าหนีจูบเขา นิสัยดื้อรั้นของหญิงสาวมันขัดอารมณ์เขาสิ้นดี!

                   “มากกว่านี้...ฉันก็มีสิทธิ์”

                        ชายหนุ่มใช้มือที่ว่างเริ่มลงมือกระชากเสื้อของหญิงสาวออกอย่างไม่ปรานี เผยให้เห็นชั้นในสีดำที่มีเนื้อขาวนวลล้นออกมา มันช่างกระตุ้นความต้องการของเขาจนไม่อาจจะระความสนใจในร่างนั้นได้ ชายหนุ่มใช้มือดันชั้นในนั้นขึ้น แล้วก้มลงเลียที่ยอดอกของหญิงสาวอย่างห้ามใจไม่ได้ คนข้างล่างได้แต่บิดไปมาด้วยความเสียวซ่าน เหงื่อเริ่มรินไหลออกมามากขึ้นเพราะความร้อนที่แผ่ออกมาออกมาจากคนด้านบนบวกกับห้องที่อบอ้าว

                  “ได้โปรดหยุดเถอะ”

                 ในเมื่อใช้ไม้แข็งไม่ได้หญิงสาวก็พยายามใช้ไม้อ่อน เพื่อไม่ให้คนข้างบนเดือดไปกว่านี้

                  “หึ”

                  ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผล แถมคนด้านบนก็เริ่มรุกรานมากขึ้น ชายหนุ่มหันมาปลดเสื้อของตนเองบ้าง

                  “หยุดนะ..หยุดเถอะ”

                 ท่าไม่ดีแล้ว หญิงสาวเริ่มดิ้น จนมือทั้งสองข้างที่ถูกคนตัวใหญ่จับกุมเริ่มคลายออก

                  “ฤทธิ์เยอะนักนะ”

                      ชายหนุ่มออกแรงกดข้อมือบางจนคนข้างล่างน้ำตาซึม 

                 ชายหนุ่มเลิกกระโปรงสีหวานของหญิงสาวขึ้น เขามองเรียวขาขาวที่ถูกเขาอ้าออกไปจนถึงต้นขาที่ให้สัมผัสนิ่มนวลและเขาก็สัมผัสไปถึงส่วนที่อยู่สูงกว่านั้น ชายหนุ่มกระชากปราการสุดท้ายของหญิงสาวออกแล้วใช้มือเคล้นคลึงความเป็นหญิงของเธออย่างรุ่นแรง เขาไม่สนว่าหญิงสาวจะเป็นอย่างไร อารมณ์ของเขาตอนนี้มันอยากจะฉีกคนด้านล่างออกเป็นชิ้นๆ ทั้งโกรธ โมโห  ปรารถนา อารมณ์มากมายต่างถ่าถมใส่เขาไม่หยุด จะหยุดยังไงล่ะ คงมีแต่หนทางเดียว..คือต้องปลดปล่อยไปกับหญิงสาว ให้หนัมใจ

                  “ยะ..อย่า” หญิงสาวพูดทั้งน้ำตา

                  แต่คงสายเกินไปแล้ว เมื่อหญิงสาวสัมผัสกับความเป็นชายของคนที่อยู่ด้านบน เธอไม่อยากจะคิดเลยถ้าเกิดคนตรงหน้าใส่มันเขาไปตรงส่วนนั้นของเธอมันจะเจ็บขนาดไหน แล้วเธอจะต้องทำยังไงถึงจะหยุดคนตรงหน้าได้

                  “อย่าช้าเหรอ..ได้” 

                  ชายหนุ่มไม่รอช้าที่จะกระแทรกสะโพกยัดความเป็นชายเข้าไปยังจุดอ่อนไหวของหญิงสาวความคับแน่นของช่องทางนั่นตอกรัดเขาจนแทบใจจะขาด เขาขยับสะโพกเร่งจังหวะอย่างป่าเถื่อน โดยไม่สนใจน้ำตาที่เจิ่งนองเต็มหน้าของหญิงสาว เพราะความเจ็บปวดจากส่วนนั้น ราวกับร่างกายกำลังถูกมีดเฉือนเนื้อ ท่ามกลางความมืดชายหนุ่มไม่รู้เลยว่าส่วนล่างของหญิงสาวกำลังเจิ่งนองไปด้วยเลือดที่ออกมาจากส่วนนั้น

                  “จะ..เจ็บ..หยุดเถอะ..ฉันกลัวแล้ว”

                  หญิงสาวได้แต่มองเขาทั้งน้ำตา ยอมแล้ว ขอแค่ให้เขาหยุด  ความเจ็บที่เขามอบให้มันทรมานหญิงสาวทั้งจิตใจและร่างกาย 

                  “เจ็บสิดี จะได้จำ ว่าอย่าคิดทรยศต่อฉัน”

                        ชายหนุ่มบีบแก้มนิ่มๆหญิงสาวจนเกิดรอยแดง ถ้าเธอไม่ได้ไปมีความสัมพันธ์กับศัตรูเขา ทั้งที่เขาเห็นเจ้าหล่อนกับมันอยู่ด้วยกันในห้องในสภาพผ้าขนหนูผืนเดียวแล้วจะให้เขาคิดยังไงถ้าไม่ใช่มั่วกัน

                  “ฉันไม่เคยคิดอย่างนั้นเลยนะ”

                  “แค่ยอมรับความผิดของตัวเองมันยากนักรึไง”

                  “ไม่มีวัน ในเมื่อฉันไม่ได้ทำผิด”

-  1 -

                     “เอาอีกแล้วนะแก..ไอ้คิน”

                        ชายหนุ่มลดหนังสือลงมองเหล่ตาหน้าศิวาผู้เป็นเพื่อน ที่ตอนนี้กำลังเดือดกับข่าวฉาวเป็นหัวข้อหลัก และคู่ควงสาวคนล่าสุดของศิวา

                  “จะได้รู้ไง..ว่าหล่อนนอกใจแก”

                  ภาคินพูดด้วยท่าทางสบายเหมือนว่าเป็นเรื่องปกติ ดีเท่าไหร่แล้วที่เขาช่วยให้เพื่อนของเขาตาสว่าง เห็นธาตุแท้ของผู้หญิงร้ายๆแบบนั้น

                  “ฮือๆ ไอ้บ้าแกเป็นคนพาหลอนเข้าม่านรูดไม่ใช่เหรอ” ใช่อยู่ที่เขาเป็นคนพาหล่อนเข้าม่านรูด และนัดนักข่าวไปแอบถ่ายภาพเขาที่กำลังพาหญิงร้ายเข้าม่านรูด

                  “แต่หล่อนเป็นคนชวนนะ” ถ้าหล่อนไม่เสนอเขาก็ไม่สนองหรอก

                  “แล้ว..แกสองคนเสร็จกันไหม”

                   ศิวาจ้องภาคินเขม็ง ทำราวกับว่าภาคินเป็นผู้ร้ายต้องสงสัย ทางภาคินออกจะลังเลแต่ก็ต้องตอบไปตามความจริงที่เขาดันเผอสนองหล่อนมากเกินไป

                  “อืม..แต่ฉันป้องกันสองชั้นเลยนะ..แกไม่ต้องห่วงฉันหรอก”

                  “ฉันไม่ห่วงแกซักนิด!!!!”

                  ศิวาไม่ได้โกรธเรื่องที่ภาคินยุ่งกับ(อดีต)ผู้หญิงของเขาหรอก เพราะเขารู้อยู่แล้วว่าหล่อนคบกับเขาเพื่อเกาะเขาดัง แต่ที่เขาโมโหภาคินที่ชอบทำอะไรที่ไม่ห่วงภาพลักษณ์ของตัวเอง แม้จะรู้ว่าเขาทำงานอยู่เบื้องหลัง แต่สื่อหลายสำนักก็เฝ้าติดตาม ชีวิตประจำวันอยู่ เขาจึงห่วงว่าคนอื่นจะมองภาคินในแง่ลบมากกว่าบวก

                  ภาคินเป็นลูกของเพื่อนพ่อเขา พ่อแม่ของภาคินเสียชีวิตเพราะอุบัติเหตุทางเรือ  ตอนนั้นภาคินอายุแค่สิบขวบเอง หลังจากนั้นพ่อผมก็รับเขาเข้ามาอยู่ในความปกครอง ถึงตอนแรกผมจะไม่ค่อยชอบภาคินเท่าไหร่ก็เถอะ แต่พอเห็นความสามารถของภาคินแล้ว เขากับรู้สึกนับถือในความสามารถ ตลอดเวลาหลายปีเขาและภาคินเติบโตมาด้วยกัน ปัจจุบันเขาเป็นผู้บริหารของบริษัทอาหารสดแช่แข็ง บริษัทผลิตรถยนต์สปอร์ตรายใหญ่ และ เป็นหุ้นส่วนรายใหญ่ของห้างชื่อดัง โดยมีภาคินเป็นที่ปรึกษาอยู่เบื้องหลังความสำเร็จทุกอย่าง

5

                        “ผู้หญิงแบบนั้นแกไปหาซื้อตามซ่องก็ได้นิ”

                  ภาคินพูดพร้อมกับเลื่อนหนังสือขึ้นมาบังแสงที่กำลังรบกวนการพักผ่อนของเขา  เมื่อคืนกว่าจะเคลียร์งานเสร็จ และอะไรหลายอย่างที่ควรจะเป็นหน้าที่ของผู้บริหาร แต่คนอย่างศิวา แต่เจ้าตัวกลับโยนมาให้เขาจัดการซะนี่(เพียรจิตชะมัด)

                  “แกอย่าเมินฉันสิ!!”

                  ศิวาพยายามเรียกร้องความสนใจ

                  ปัง!

                  “พี่คิน คุณพ่อท่านเรียกน่ะ” 

                  ศิวัตท์หนุ่มแว่นมาดขรึมซึ่งมีอาชีพที่เป็นสัตวแพทย์ประจำสวนสัตว์ แต่ช่วงนี้ค่อนข้างว่างก็เลยมาช่วยงานที่บริษัทแทน น้องชายของศิวาเปิดประตูเข้ามาขัดขวางบทสนทนาของพี่ชายทั้งสอง

                  “คุณลุงกลับมาแล้วเหรอ”

                        ภาคินลุกยืนเต็มตัว บิดขี้เกียจไปมา เสื้อเชิ้ตที่ถูกปลดกระดุมบนออกสามเม็ดเผยให้เห็นแผ่นอกกำยำที่ทำให้หญิงหลายคนต่างหลงใหล แม้แต่ชายด้วยกันยังอิจฉา

                  “เรื่องอะไรอีกนะ ตาแก่นั่น”

                  ภาคินเซ็ตผมและจัดการแต่งตัวให้เข้าที่ แล้วเดินออกจากห้องทำงานของตน ไปยังห้องประชุมใหญ่

                  ห้องประชุม

                        ภายในห้องประชุมปรากฏเพียงชายที่ผมบนศีรษะเริ่มเป็นสีดอกเกือบเต็มหัว  แม้เห็นแค่เพียงแผ่นหลังเขาก็รู้ว่าความน่าเกร็งขามมิได้ลดลงเลย แม้อายุจะเพิ่มขึ้น

                  “มาแล้วเหรอจ้ะ ที่รากกกก”

                  ศิวพงค์วิ่งเข้าไปกอดหลานรักแทบจะฝังร่างเข้าไปในตัวภาคิน(ผมนี่ขนลุกเลย)

                  “พอเถอะครับลุง”

                        ภาคินแกะตัวศิวพงค์ที่เหนียวยิ่งกว่ากาวตราช้างออก  ภาคินอยากให้คนอื่นเห็นลุงเขาในเวลานี้จริงๆ ชายที่ใครๆต่างก็กลัว สัตว์ร้ายที่ใครๆต่างก็เล่าขาน อีกด้านนิสัยยังกะเด็ก

                  “มีอะไรจะใช้ผมอีกล่ะ”

                  ศิวพงค์ผละออกจากตัวของภาคิน  แล้วนั่งลงบนเก้าอี้ประธาน  เสือเฒ่าอย่างเขากะว่าจะหาความสุขในบั้นปลายชีวิตซะหน่อยแต่ดันมีงานเข้าซะงั้น

                  “เดาได้เยี่ยม..ลุงอยากให้แกไปรับของให้หน่อย”

                  “ที่ไหนครับ”

                  “ซ่อง”

                  อีกด้านหนึ่ง.......

                  “จะไปตายที่ไหนก็ไป!!!”

                        หญิงสาวกระโดดหลบขวดเหล้าที่ผู้เป็นพ่อโยนใส่ หลายครั้งแล้วที่เป็นอย่างนี้ ตั้งแต่เด็กเธอกับแม่ถูกทำร้ายโดยชายขี้เมามาตลอด พอแม่ตายเธอก็ยิ่งโดนทำร้ายมากกว่าเดิม เธอต้องทำงานหนักเป็นสองเท่าเพื่อจ่ายค่าเช่าบ้านที่เทียบเท่ารังหนูแล้วยังต้องเลี้ยงพ่อขี้เมาที่เอาแต่เมาไปวันๆ

                  “พ่อพอเถอะ..เลิกดื่มได้แล้ว”

                  เธอพยายามเข้าไปขอขวดเหล้าจากมือของพ่อดีๆ  แต่พ่อของกลับฟาดขวดใส่แขนเรียวของเธออย่างแรง น้อยคนนักที่จะทนอยู่กับพ่อแบบนี้ เพราะการปลูกฝังที่ดีของแม่ จึงทำให้เธอเป็นคนที่รู้จักคุณคน อย่างน้อยพ่อก็เป็นผู้ให้กำเนิด

                  “แกเอาเงินมาให้ฉันเดียวนี้!!”

                  “พ่อ..รินทร์ไม่มีหรอกนะ”

                  “แกทำงานอยู่ใช่มั้ย..ไปเอาเงินเดือนมาสิ”

                  “พ่อ....”

                  ผัวะ!!  เพล็ง!!

                  หน้าผากของหญิงสาวปรากฏโลหิตสีแดงสดไหลออกมา  ปากแผลที่ถูกเปิดด้วยขวดเหล้าไม่ได้ทำให้เจ็บไปมากกว่าจิตใจ  ที่พ่อแท้ๆตนเป็นคนทำลาย หลายครั้งที่ต้องเจ็บตัว แต่ก็ไม่มีสักครั้งที่เธอจะไม่เจ็บที่ใจ เธอควักเงินในกระเป๋าวางลงที่พื้น พ่อขี้เมาเห็นเงินวางอยู่ก็รีบคานเข้ามาเอาเงินราวกับหมาตัวหนึ่ง เธอระอายเหลือเกิน แม้มีหลายครั้งที่โดยแบบนี้ แต่ครั้งนี้มันหนักเกินไปแล้ว ไม่มีแล้วความอดทน จบสิ้นกันซักที!!       

                  หญิงสาวทนมองภาพที่อยู่ตรงหน้าไม่ได้  จึงตัดสินวิ่งหนีออกไป  ในใจก็ยังคงเจ็บ จะมีใครบ้างไหมที่เข้าใจเธอ คุณแม่ที่อยู่บนฟ้าจะรู้ไหมว่าเธอขมขื่นมากแค่ไหน 

                  “ทำไมชีวิตฉันมันถึงน่าสมเพศอย่างนี้”

                  หญิงสาวเดินบนสะพานไม้ท่ามกลางความมืด คงมีแต่ดาวที่เขาจะระบายความในใจได้  ดวงหน้าหวานนั่งเม่อลอย  แม้ยามเศร้าหญิงสาวก็ยังคงดูดียังคงดูดี