คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : รักที่ 10 : สู่โอซาก้า
Title : Taboo Love
Author : FesenyAReseT
Rating : PG-13
Author Note : นิยายเรื่องนี้คือ Au ซึ่งหมายถึงไม่อิงความเป็นจริง เพราะเช่นนั้นจะมีตัวละครใหม่และสถานที่หรือเรื่องราวที่ไม่เหมือนจริง
คำเตือน : นิยายเรื่องนี้เป็นชายรักชาย ใครรับไม่ได้ปิดไปซะนะครับ ขอร้องว่าอย่าแบนหรือด่ากัน เพราะเราเตือนท่านแล้ว ยิ่งไปกว่านั้นคือห้ามหลอกเลียนไปเป็นนิยายของตนเองครับ หากจะเผยแผ่กรุณาขออนุญาติกันก่อนและลงเครดิตด้วยนะครับ หากใครต้องการลองของก็ได้นะครับ แล้วจะได้รู้กันว่าผมจะทำยังไง หึหึ....
รักที่ 10 : สู่โอซาก้า
“คิดถึงหน้าน้องชายฝาแฝดของตัวเองรึเปล่า ยามิคาเงะ เรย์นิ?...ไม่สิ...ต้องเรียกว่า...”
“มหาอนเมียว ไทโร เรย์นิ”
ด้วยคำพูดนั้นเรียกให้ยูคิมูระเบิกตากว้าง ...แต่แล้วลางสังหรณ์ของเขาก็ถูกต้องจริงๆ ในเรื่องที่ ยามิคาเงะ เรย์นิ และ มหาอนเมียว ไทโร เป็นคนเดียวกัน ...หากแต่ที่ตกใจมากกว่าคือ เรย์สะเป็นน้องชายฝาแฝดของเรย์นิ!
“หกปีแล้วสินะ...ที่ไม่ได้พบกับเจ้า...หากพูดกันตามตรงแล้ว เจ้าไม่ควรมาอยู่ที่นี่ ...เรย์สะ” ดวงเนตรขวาของเรย์นิลืมขึ้น ปรากฏเป็นสีแซปไฟร์
“ข้าไม่ควรมาอยู่ที่นี่? ใครกันแน่ที่ไม่ควรจะอยู่ที่นี่... ไม่ควรจะมีชีวิตอยู่!!” คมดาบสั้นในมือของเรย์สะเข้าฟาดฟันพี่ชายฝาแฝดของตนเองอย่างรวดเร็ว หากแต่เรย์นิเองก็ใช้คาตานะคู่ของตนเองรับได้อย่างแม่นยำเช่นเดียวกัน!
“เรย์นิ!!”
“อย่าเข้ามาขอรับ! เขาไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่ท่านจะรับมือได้ด้วยมือเปล่า และไม่ใช่คนที่คนธรรมดาอย่างท่านจะสู้ได้ด้วย!!” เมื่อถูกถีบเข้าที่ท้องทำเอากระเด็นไปกระแทกต้นไม้อย่างแรงจนมันหักโคนลงมา เลือดไหลลงมาจากศีรษาะเนื่องจากการกระแทก สติเลือนลางจนดับลง
“กลับกันเถอะขอรับ...ท่านโนบุชิเงะ” เรย์สะค่อยๆ ย่างก้าวเข้าไปหาร่างบางที่ทำอะไรไม่ถูก
....กลับไปกันเถอะขอรับ เพื่อให้ท่านเป็นของข้าแต่เพียงผู้เดียว
ยืนมือออกไปเมื่อให้ร่างนั้นจับมือเขาตอบ ...แต่ไม่ได้เป็นอย่างที่เขาคิด ...เมื่อเสือน้อยแห่งไคปัดมือของเขาออก
“....ท่าน....โนบุ...ชิเงะ?”
“ทำไมละเรย์สะ....เรย์นิเป็นพี่ชายของท่านไม่ใช่หรือ!!” ตะคอกใส่อย่างโกรธเคืองละคนเจ็บปวด ....ทำไมคนที่เขานับถือและเชื่อมั่นถึงเป็นแบบนี้ไปได้!
“ท่าน....ไม่มีทางเข้าใจหรอกว่าข้าได้รับความทุกข์อะไรมาจากเขาบ้าง!!!” ตะตอกกร้าวด้วยความโกรธเคืองก่อนที่สิ่งที่เขาไม่คาดคิดจะเกิดขึ้นเมื่อมือบาง...ตบเข้ามีหน้าของเขาอย่างแรง!
เพียะ!
“....ท่าน” หันกลับมาด้วยความตะลึงงัน ใบหน้านั้นอาบด้วยน้ำตาริมฝีปากเม้มแน่นราวกับสะกดอารมณ์โกรธ
“ข้าไม่นึกว่าท่านจะเป็นอย่างนี้...ท่านมันปีศาจชัดๆ”
-ไสหัวไปซะ ไอ้ปีศาจ!!!-
-แค่ข้างเดียวก็น่ากลัวจนไม่รู้จะทำอย่างไรอยู่แล้ว! ข้าคลอดปีศาจนี่ออกมาได้อย่างไร!!-
-สำหรับข้า เจ้าไม่ใช่ปีศาจ-
ดวงเนตรคู่สีออดอายกระตุกก่อนที่มือของเขาจะคว้าเข้าที่ข้อมือบางก่อนจะกระชากอย่างแรงจนยูคิมูระหลุดเสียงร้อง
“โอ้ย! ทำอะไรของท่านกัน เรย์สะ!?”
“ท่านต้องกลับไปกับข้าเดี๋ยวนี้! ข้าจะไม่ปล่อยให้ท่านไป ท่านเป็นของข้า!!” ถึงแม้ดวงเนตรจะไม่เหมือนกับคนทั่วไป หากแต่เขาแน่ใจว่าตอนนี้มันต้องวาวโรจน์ด้วยความโกรธเป็นแน่!
“ไม่! ข้าไม่ไป!” รั้งตนเองกลับอย่างหวาดกลัว ...คนตรงหน้าไม่ใช่เรย์สะที่เขารู้จัก เป็นเพียงแค่ปีศาจบ้าเลือดตัวหนึ่งเท่านั้น!
“ข้าไม่ให้ท่านไปไหนทั้งนั้น ท่านเป็นของข้าเพียงคนเดียว!!”
“ข้าไม่ใช่ของเจ้า!!!”
ด้วยคำตะคอกนั้นทำเอาการเคลื่อนไหวทั้งหมดของเรย์สะหยุดลง เขาหันมามองร่างบางที่ดึงมือตนเองกลับ เอ่ยกลับด้วยน้ำเสียงเรียบหากแต่บาดลึกเข้าไปในจิตใจของเรย์สะ...
“ข้าเป็นของบงเท็นมารุ”
...บงเท็นมารุ....
...คือชื่อเดิมของนายเหนือหัว...
ทำไมถึงเป็นเขาอีกแล้ว!
ไม่ทันจะได้ทำอะไรต่อหมอกสีขาวโรยตัวลงมาจากท้องฟ้ายามค่ำคืนปกคลุมไปรอบบริเวณจนยากจะมองเห็น ร่างบางผมสีน้ำตาลถูกรั้งออกจากตรงหน้าของชิโนบิหนุ่ม โดยมีมือของใครบางคนมาปิดปากของเขาเอาไว้
“อือ!” เบิกตากว้างอย่างตื่นกลัวหากแต่เสียงที่ได้ยินข้างหู ทำให้วางใจได้
“ข้าเองขอรับ เรย์นิขอรับ” เรย์นิเอ่ยด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา ก่อนที่ดวงเนตรสีออดอายจะกวาดไปรอบๆ ที่มองเห็นเพียงหมอก
“มิเก็นสึมาช่วยเราแล้วขอรับ...เขาจะพาท่านไปที่โอซาก้าอย่างโปรดภัยแน่นอนไม่ต้องเป็นห่วงขอรับ...แล้วข้าจะตามไป”
สิ้นเสียงร่างของยูคิมูระก็ถูกหมอกดูดเข้าไปพร้อมกับหมอกรอบบริเวณ เหลือเพียงสองชิโนบิเท่านั้น...
“...หมาเฝ้าบ้านถึงกับออกมาช่วยเจ้านายเลยรึ” แฝดน้องแห่งตระกูลไทโรกุมตาขวาซึ่งเป็นสีนิลราวกับสะกดอะไรบางอย่าง
“เขาไม่ใช่หมาเฝ้าบ้านหรอกนะ เรย์สะ” ผู้เป็นพี่เอ่ยทั้งๆ ที่ตนเองยังไม่สามารถยืนให้ตรงได้ด้วยอาการมึนงงจากการที่หัวกระแทก “แต่เป็นทายาทแห่งภูติหมอก และหมอที่เก่งที่สุดในแคว้นไคต่างหาก”
“...มิเก็นสึ...มิน่าชื่อถึงคุ้นหูนั่ง... โชโฮ มิเก็นสึ หมอเทวดาแห่งไคนี่เอง ...ไม่นึกเลยว่าไทโรจะมีตัวหมากที่ดีขนาดนี้ ...” ฝ่ายเรย์สะดูเหมือนจะไม่โจมตีหากแต่เขายังคงจับดวงเนตรข้างนั้นเอาไว้
“ไม่ฆ่าข้าตอนนี้ละ เรย์นิ...เดี๋ยวจักไม่มีโอกาสเสียก่อนนะ” ว่าด้วยรอยยิ้มหากแต่ได้สีหน้าอมทุกข์ของอีกฝ่ายมาแทน
“หากทำได้ ข้าคงทำไปแล้ว....ละ”
“ใครจะลอบเข้ามาในปราสาทรึไง? นายท่านถึงให้ท่านคาตาคุระอยู่ที่ปราสาท ถ้างั้นพวกเรามาตั้งกำลังพลอยู่ที่นี่ทำไม?” เมื่อเวลานานเข้าเหล่าทหารก็เริ่มตั้งคำถามเกี่ยวกับการกระทำของเจ้านายตัวเองที่บัดนี้ยังคงยืนมองท้องฟ้ายามค่ำคืนอยู่เช่นเคย
“นายท่านคิดจะทำอะไรกันแน่? ศัตรูจะมาทางนี้รึไง เป็นไปไม่ได้หรอก”
ไม่ทันขาดคำหมอกก็โรยตัวลงรอบบริเวณค่ายทหารโอชูที่มังกรตาเดียวนำทัพมา พวกเขาต่างตื่นตระหนกกับสภาพโดยรอบจนทำอะไรไม่ถูก
“นายท่านอยู่ที่ไหนขอรับ!”
“มองไม่เห็นอะไรเลย!”
“อยู่ๆ หมอกก็ลงแบบนี้ ฝีมือปีศาจแน่เลย!”
“ไม่ใช่หรอก ต้องเป็นควันของพวกชิโนบิแน่!”
“บ้ารึเปล่า! เจ้าไม่เห็นรึว่ามันเป็นหมอกจริงๆ!!”
“Shut up!! หนวกหูจริงๆ โวยวายแล้วได้อะไรขึ้นมากันเล่า!!” เสียงและประโยคที่ไม่ว่ายังไงก็ไม่มีทางคิดเป็นคนอื่นไปได้ดังมาจากทางไหนสักทางที่จะมองไม่เห็น แต่ก็ยังทำให้เหล่าทหารแห่งโอชูใจชื้นขึ้นมาก
“นายท่านไม่เป็นอะไรนะขอรับ!”
“ถ้ายังไม่หุบปากคนที่จะเป็นคือพวกเจ้า!!” ด้วยคำพูดที่ตอกกลับมาทำเอาทุกคนปิดปากฉับแบบไม่ต้องคิดอะไรอีกเลย...
ดวงเนตรข้างเดียวกวาดไปรอบๆ อย่างหวาดระแวง ....เขาไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ...หรือจะเป็นภูติพรายที่เป็นลูกน้องที่มหาอนเมียวเลี้ยงเอาไว้.... แต่แล้วเขาก็สัมผัสได้...ถึงมือที่ยื่นออกมาจากหมอก!
ฟุบ! ดาบในมือของมาซามุเนะฟันไปที่ตำแหน่งที่มือยื่นมาอย่างแม่นยำและรวดเร็ว
“โอ๊ะ ...เกือบไปๆ” เสียงที่ออกกวนๆ และไม่คุ้นเคยเรียกให้มาซามุเนะขมวดคิ้วมุ่น หมอกค่อยๆจางตัวลงทำให้ทุกคนที่อยู่ที่นั้นสามารถมองเห็นร่างของผู้มาพร้อมสายหมอกได้
เขาเป็นชายที่มีอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับมาซามุเนะ มีเรือนผมสีเขียวเข้มออกเป็นสีใบไม้ ดวงเนตรสีทับทิมออกแนวกวนยังคงจดจ่อที่มังกรตาเดียวไม่ละไปไหน...หากแต่สิ่งที่อยู่ในมือของชายตรงหน้ามังกรตาเดียว...คือกล่องไม้ที่ใช้เก็บปิ่น...
“ข้า โชโฮ มิเก็นสึ ทายาทภูติแห่งหมอกจะขอรับสิ่งนี้ไปก่อนก็แล้วกันนะขอรับ ท่านมังกรตาเดียว” รอยยิ้มกวนที่ฉายชัดบนใบหน้าของคนตรงหน้ารู้สึกจะทำให้ความโกรธของมังกรหนุ่มมากขึ้นกว่าเดิม
“ไม่จริงน่า! เขาคือโชโฮ มิเก็นสึ หมอเทวดาแห่งไค ไม่ใช่เหรอ!?” ทหารคนหนึ่งอุทานขึ้นมาเมื่อมองเห็นชายคนนั้นชัดเจนขึ้น
“ใช่แล้ว ข้าเป็นหมอเทวดาแห่งไค ขอบคุณทหารบางคนที่ไปเป็นคนไข้ให้ข้าด้วยนะ” เขายิ้มออกมาพร้อมโบกมือให้น้อยๆ ...พร้อมกับที่มังกรตาเดียวพุ่งเข้าไป!
เคร้ง! คาตานะในมือของคนทั้งสองกระทบกันอย่างแรงจนแขนสั้นสะท้าน
“อันตรายๆ ท่านนี่เป็นคนที่ชอบเล่นทีเผลอจริงๆ เลยนะ” ยิ้มออกมาก่อนที่จะดันดาบของตนเองกลับทำให้มังกรหนุ่มถอยหลังไปเล็กน้อยแต่ก็ยังคงกดดาบเอาไว้
“เอาคืนมา...” เขาเค้นเสียงออกมาทั้งๆ ที่กัดฟันแน่นอย่างโกรธเคือง หากแต่คนตรงหน้า...กลับแย้มยิ้มออกมา...
“เสียใจด้วยนะขอรับ... ข้าจะขอรับฝากเอาไว้ก่อน”
“เจ้า!......?!” อยู่ๆ ร่างของชายผมสีเขียวก็สลายกลายเป็นหมอกลอยขึ้นท้องฟ้าทำให้มาซามุเนะเซเล็กน้อยเพราะลงแรงกับการกดดาบมากเกินไป
“ฮะฮะฮะ วันนี้ข้าคงต้องขอตัวก่อนนะ มังกรตาเดียว ...ไม่ต้องห่วงหรอกข้าจะดูแลให้เป็นอย่างดีเลย ทั้งสิ่งที่อยู่ภายในกล่องใบนี้... และพยัคฆ์ของพวกข้าที่ได้ไปถึงโอซาก้าเป็นที่เรียบร้อยแล้ว”
เสียงหัวเราะคลอเคลียกับสายลมยามค่ำคืนจางหายไปพร้อมหมอกจากชายผู้นั้น....มาซามุเนะปักดาบลงพื้นก่อนจะตะโกนออกมาอย่างเจ็บแค้น
“โธ่เว้ย!!!!!”
~
กลับมาที่ปราสาทโอชู
ชุริเก็นในมือของชิโนบิหนุ่มร่วงหล่นลงพื้นโดยที่เจ้าของหอบหายใจหนักอย่างเหนื่อยอ่อน ...ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าคนตรงหน้าไม่ได้เอาจริง แต่พยายามจะทำให้เขาเหนื่อยจนหมดแรงต่างหาก!
“ท่าน...คิดจะ...แฮ่ก....ทำอะไรกันแน่....ท่านคาตาคุระ”
“เรื่องนี้ข้าคงบอกเจ้าไม่ได้หรอก ซารุโทบิ... เอาเป็นว่าช่วยหลับไปก่อน เพราะไม่งั้นข้าคงจะดำเนินแผนยากขึ้น!” ด้ามดาบกระแทกเข้าที่ท้องของชิโนบิหนุ่มที่ไม่เหลือแรงจะหลบอย่างแรงจนทรุด แต่ก็ล้มลงในอ้อมแขนของร่างสูงได้พอดี
“...ท่านนี่...ใจร้ายชะมัด...” ...ก่อนที่สติจะดับวูบลง ...ตาขวามังกรช้อนร่างบางของชิโนบิหนุ่มขึ้นก่อนที่จะหันไปที่ต้นไม้ต้นหนึ่งที่อยู่ด้านขวา
“ข้ารู้ว่าเจ้าอยู่ตรงนั้น ฟูมะ โคทาโร่”
“ประสาทสัมผัสแหลมคมดีนี่” ร่างของชิโนบิหนุ่มผมสีน้ำตาลแดงปรากฏขึ้นที่ต้นไม้ต้นนั้น เขากระโดดลงมาจากต้นไม้ เดินมายืนอยู่เบื้องหน้าของตาขวามังกร
“ข้าคิดอยู่แล้วว่าเจ้าต้องมาในคืนนี้”
“ทำไม? ข้ามาช่วยรักแรกของตัวเองไม่ได้รึไง” รอยยิ้มแสยะที่ฉายบนใบหน้าของอีกฝ่ายทำเอาโคจูโร่กระตุกคิ้วอย่างรู้สึกหงุดหงิดชอบกล แต่ก็ยอมส่งร่างในอ้อมแขนให้อีกฝ่าย...ที่แน่ใจว่าจะต้องพาร่างบางไปยังที่ปลอดภัยแน่...
“คงไม่ใช่ว่ามีใครสั่งเจ้ามาหรอกนะ”
“ไม่มีหรอก ข้ามาด้วยตัวเอง ...แต่ถ้าเป็นตัวช่วยของชิโนบิผมทองคนนั้นละก็...ดอกไม้ต้องห้ามเป็นคนส่งมา เพื่อไม่ให้คากะคาเงะทำร้ายเขาได้” ตอบด้วยใบหน้าเรียบเฉย หากแต่ก็เป็นสิ่งที่ทำให้โคจูโร่สงสัยปนตกใจ ...ใครกันที่ถูกส่งมาขัดขวางปีศาจตนนั้น...ที่แม้แต่นินจาในตำนานอย่างคนตรงหน้ายังแพ้
“ใครกันที่ถูกส่งมา?”
ฟูมะหันกลับมาด้วยใบหน้านิ่งเรียบ หากแต่คำพูดกลับทำให้โคจูโร่ตกตะลึงมากกว่าเดิม
“เคยได้ยินชื่อเรียกนี้ไหมละ....ชื่อเรียกที่ว่า”
“ขบวนร้อยอสูร”
ติดตามตอนต่อไป
คนอ่านกับคอมเม้นหายไปไหนหมดแล้วอ่า~ หมดไฟแล้วอ่า~ (/เหม่อลอย)
ความคิดเห็น