คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Part 2 จอมโจรสีฟ้า
Neteiru Seven Day
Title : ความปรารถนา
Author : FesenyAReseT [Feat. Sentei Ten]
Rating : PG-13
Author Note : นิยายเรื่องนี้มาจากละครสดของกลุ่ม
คำเตือน : มันมั่วที่สุด
Part 2 จอมโจรสีฟ้า
ดวงเนตรสีฟ้ากระจ่างมองท้องฟ้าสีคราม มือเรียวของชายหนุ่มเลิกผ้าคลุมสีน้ำตาลเก่าๆ ขึ้นเพื่อให้มองเห็นชัดขึ้น นานแค่ไหนแล้วกันนะที่เขาไม่ได้เห็นท้องนภาสีฟ้าในยามนี้…เพราะว่าเขามองเห็นเพียงนภายามราตรีเพียงเท่านั้น
“เนีย!” เสียงของหญิงสาวดังจากด้านหลังเรียกให้เด็กหนุ่มผมสีทองสะดุ้งเฮือกราวกับหัวใจตกลงไปอยู่ตาตุ่ม
“ไล โครอส เรียบร้อยแล้วหรือ?” ตัวตลกหนุ่มหันกลับไปมองหญิงสาวและเด็กชายที่เดินเข้ามาหาตนเอง ไล โครอสยื่นชุดสีแดงให้เขา เนียขมวดคิ้วอย่างงุนงงทำไมถึงเอาชุดนี้ให้เขาละ?
“ชุดตัวตลกของเจ้าเด่นเกินไป เปลี่ยนเป็นชุดนี้จะดีกว่า” ราวกับรู้ แม่มดสาวตอบคำถามที่อยู่ในหัวของคนผมสีทองอย่างตรงประเด็น เนียรับชุดไปดู เนื้อผ้าของมันค่อนข้างบางและเบาดูก็รู้ว่าเป็นผ้าชั้นดีที่หาได้ยากและยังราคาสูงมากเสียด้วย
“ไล โครอส… ดูแล้ว มันคงราคาสูงมาก…”
“ใส่ๆ ไปเถอะ อย่าบ่นมากนักเลย” หญิงสาวบอกปัดก่อนเดินสวนร่างของคนผมสีทองภายใต้หมวกคลุมสีน้ำตาลเก่าๆ ไปอย่างไม่ใส่ใจ ฝ่ายอาลาดินฉีกยิ้มอย่างร่าเริงก่อนดึงปลายผ้าคลุมของตัวตลกหนุ่ม พูดด้วยน้ำเสียงรื่นเริง
“พี่ชายๆ มาเปลี่ยนชุดทางนี้ เดี๋ยวผมจะนำทางไปเองนะฮะ” ว่าพลางเดินนำไปโดยไม่รอคนผมทองที่ตอนนี้ดวงตาสู้แสงไม่ได้อย่างแรงถึงได้ไปหาผ้าคลุมมาใส่ แต่นั่นก็เป็นสาเหตุรอง สาเหตุหลักคือ ชุดของเขามันเด่นเกินอย่างที่ไล โครอสบอกนั้นแหละ
ไม่นานนักฝ่ายหญิงสาวที่กลายเป็นผู้รอก็หันไปมองทางเสียงสดใสร่าเริงของเด็กชายอันแสนคุ้นเคย หรือก็คืออาลาดิน ข้างๆ ของเด็กชาย คือชายหนุ่ม…ที่สวมผ้าคลุมและใส่หมวกคลุม…
แล้วมันจะใส่ผ้าคลุมอีกทำไมละน่ะ?
“เป็นไงบ้างละ เนีย” เมื่อทั้งสองเดินเข้ามายืนใกล้ๆ หญิงสาวก็เอ่ยถามผู้เป็นเจสเตอร์ซึ่งอยู่ในสถานะปั้นหน้าไม่ถูกประหม่าเกินทน ไอ้ชุดแสนบางเบานี่มันอะไรฟระ? แต่ก็มีลักษณะดีกว่าชุดเจสเตอร์ของเขาละน่า! …มั้งนะ…
“แตกต่างจากชุดเจสเตอร์มากเลยละ แต่ก็เบาดี”
“สามร้อยเหรียญ…” ไล โครอสเอ่ยออกมาอย่างแผ่วเบาแต่ก็ทำให้คนผมทองได้ยินอย่างชัดเจน เขาอุทานเสียงหลง “สามร้อยเหรียญ?! ไล โครอส มันไม่…” ไม่ทันจะพูดจบโครอสก็แทรกขึ้นมาเสียก่อน
“แพงไป? ใช่ มันแพงมากรู้ไว้ด้วย เนีย! เพราะงั้นเวลาสู้เจ้าต้องช่วยพวกเราอย่างเต็มที่ให้คุ้มกับค่าชุดตัวนี้! ต้องคอยหาเงินเข้ากลุ่ม! จัดการเรื่องเสบียงและเรื่องต่างๆ ในกลุ่ม!!”
เจ้าหนี้หน้าเลือด!! ค่าชุดตัวเดียวแต่ให้ทำงานเยี่ยงทาส แลกทั้งตัว! เธอมันแม่มด!!!
“ตะ แต่ ไล โครอส…” อยากจะเถียงจนตัวสั่นแต่ดูรังสีอุนตร้าคอสโม่(?)ที่คุณเธอแผ่ออกมาสิ เป็นหน่วยกล้าตายยังไงก็ไม่กล้าหรอก! ดวงเนตรสีฟ้ากระจ่างของเจสเตอร์หนุ่มหมื่นปีหันไปขอความช่วยเหลือจากเด็กชายผู้มีดวงตาสีเดียวกัน ทว่า… อาลาดินทำปากจู๋ดูน่ารักน่าหยิกชูสองนิ้วด้วยมือสองข้างจิ้มแก้มตัวเอง พร้อมกับ…
“อาโนเนะ”
อาโนเนะบ้านปะป๋าเธอน่ะสิอาลาดิน!! นี่มันอะไร! กลุ่มนี้มันชื่อกลุ่มใช้เยี่ยงทาสรึไง! ใช้เยี่ยงทาสสินะ!!
“ข้าไม่เอาชุดนี้แล้วโครอส! อาลาดิน! ชุดเจสเตอร์ข้าอยู่ไหน!!” ไม่เคยอยากจะบ้าเท่านี้มาก่อนเลยจริงๆ! พระเจ้าครับ! ท่านทำยังไงถึงดลใจให้ผมมาอยู่กับพวกเขาได้ครับเนี่ย!!!! อาลาดินทำตาวิ้งๆ ใสซื่อกว่าเดิม
“เผาไปแล้วฮะ”
แม่เจ้า!! กระทืบเด็กจะผิดไหมเนี่ย!!!!
โครอสแตะไหล่เนีย ก่อนเอ่ยปลอบใจ “ทำใจซะ เนีย เป็นเกียรติแค่ไหนแล้วที่เจ้าได้เขากลุ่มโดยไม่ต้องสู้”
นั่นมันไม่ใช่ประเด็นแล้วเจ้!!! อ้าก!!! พระเจ้าครับ ผมเป็นแค่ผนึกของลูซิเฟอร์นะครับ ผนึก! ไม่ใช่ตัวลูซิเฟอร์จริงๆ นะครับ! ขอร้องละ ท่านช่วยเอาความซวยของผมไปให้ไอ้ลูซิเฟอร์ทั้งหมดทั้งมวลทีเถอะ!!
“เอาละออกเดินทางได้แล้ว เราเสียเวลามากแล้ว” โครอสเดินนำไปโดยมีอาลาดินให้ท้าย…ทิ้งไว้เพียงคนผมทองสวมผ้าคลุมที่ตอนนี้กำลังอยู่ในสถานะ…สลายไปกับสายลม…
ง่า… พระเจ้าครับ ช่วยบันดาลผู้ช่วยให้ผมสักคนได้ไหมครับ แบบว่า… ผมรับมืออิสองตัวเนี่ยไม่ไหวอะ…
“เนีย! เสร็จรึยัง!!” เสียงของนางมารร้าย เอ๊ย ไม่ใช่ หมายถึงแม่มดสาวโครอสดังมาตามสายลมเรียกให้ขี้ข้า เอ๊ย ผู้ร่วมเดินทางอย่างเนียที่กำลังซาวข้าวอยากจะเป็นน้ำที่ไหลไปทางน้ำตกลงเหวไปเลย… เมื่อซาวข้าวเรียบร้อย ชายหนุ่มก็เดินถือหม้อข้าวไปทางกระโจมที่มีหนึ่งสาวหนึ่งเด็กรออยู่ ดูสิขนาดมืดแล้วเขายังไม่ได้นั่งเป่าขลุ่ยอย่างที่เคยเป็นเลย ขลุ่ยที่รักจ๋า!! พ่อขอโทษ!!!~
ในขณะที่กำลังเซ็งชีวิตอยู่นั่นเอง เงาสีดำร่างหนึ่งก็พุ่งเข้าหาร่างของชายผมสีทอง เงาของคน…ซึ่งถือของมีคมเช่นมีดเงาวาว…
“เนียซังช้าจังเลย บู่ๆ…” อาลาดินทำแก้มป่องอย่างเบื่อเซ็ง ไอ้คนซาวข้าวมันหายหัวไปไหน? นั่นคือคำถามที่อยู่ในหัวของแม่มดสาว หรือเธอใช้งานมันหนักเกินไปรึไง? จะว่าไปแล้วเจ้านั้นก็อยู่ที่ลานแสดงอมตะมาตั้งหมื่นกว่าปีไม่ได้ออกไปไหนแล้วเธอไปใช้งานหนักขนาดนั้นคงจะไม่ไปเป็นลมเป็นแล้งที่ไหนละมั้ง? เดี๋ยวก่อน… มันอยู่ที่นั่นมาหมื่นปี…ไม่ออกไปไหน… แล้วมันกินอะไรหว่า?
“ฮึก…ฮึก” เสียงสะอื้นดังออกมาจากความมืด ใกล้เข้ามาเรื่อยๆ เรียกให้อาลาดินหน้าซีดเผือด ร่างกายเกิดปฏิกิริยาอัตโนมัติ กระเด้งตัวไปเกาะหลังโครอสราวกับปลิงตัวหนึ่ง
“…” ฝ่ายโครอสมองทางต้นเสียงพร้อมกับขมวดคิ้ว เป็นถึงแม่มดถ้ากลัวภูตผีก็แย่น่ะสิ…เอ่อ…หัวข้อนี้กับอาลาดินคงตกไป…ละมั้งนะ?
“ฮือ~” แต่แล้วร่างของเด็กหญิงคนหนึ่งเดินออกมาจากความมืด เธอมีเรือนผมสีโกเมนคู่กับดวงตาเดียวกัน ชุดสีขาวกับผิวขาวเนียนของเธอทำให้ขนพองสยองกร้าวได้อย่างดี(แน่นอนว่ากับอาลาดิน) ดวงเนตรสีนิลของแม่มดสาวสแกนดูเด็กหญิงตรงหน้าก่อนที่จะได้บทสรุป
“ไม่ใช่ผีหรอก อาลาดิน”
“เอ๋?” ครามนี้อาลาดินเบิกดวงตาสีฟ้าใสของตนเองพิศดูบ้าง “จริงด้วย ไม่ใช่ผี”
นี่พ่อคุณเป็นพ่อมดแขนงไหนเนี่ย? แล้วแบบนี้ถ้าเป็นพวกเดียวกันแต่งผีแบบน่ากลัวมากๆ จะไม่ปล่อยเวทย์ถล่มทลายเลยรึไง?
“เจ้าเป็นใคร?” โครอสเอ่ยถามเด็กสาวที่เอาแต่ร้องไห้สะอึกสะอื้นจนตอนนี้เริ่มสร้างความรำคาญให้แล้ว ขนาดโครอสถามไปกว่าห้านาทีแล้วคุณเธอยังไม่หยุดร้องเลย คราวนี้เส้นเลือดจึงปูดขึ้นมาบนหน้าผากของหญิงสาว…
“นี่! ยัยหนู! ข้าถามว่าเจ้าเป็นใคร!!”
เฮือก! ได้ผล คราวนี้เด็กหญิงเงยหน้าขึ้นมามองคนทั้งสองที่รอคำตอบ
“หนู…หนูชื่อนาเทียร่า…” นาเทียร่าเว้นระยะเล็กน้อยก่อนที่จะพูดต่อ “หนู…หนูหาเทสไม่เจอ”
“เทส??”
“เจ้า…เป็นใครกัน…” เนียเค้นเสียงออกมาทั้งๆ ที่ตนเองโดนกดลงกับพื้นและมีมีดสั้นจ่อคอของเขาเอาไว้ เพราะมาแบบกะทันหันเกินไปเขาจึงตั้งรับไม่ทัน ส่วนอีกฝ่ายซึ่งเป็นคนพุ่งเข้ามาทำร้ายเขายังคงเงียบสนิทไม่แม้จะขยับ ก็เข้าใจว่าการจะทำให้เป้าหมายหยุดการเคลื่อนไหวมันก็มีวิธีนี้ แต่โทษวะ…มันหนักคอดๆ อะ
“เจ้า…คือลูซิเฟอร์สินะ…” ในที่สุดอีกฝ่ายก็เอ่ยออกมาจนได้ และตอนนี้สิ่งที่อยู่ในหัวของเนียก็คือ… ใครมันจะเป็นเจ้าปีศาจบ้านั่นกันวะ?
“ไม่ใช่…”
“คิดว่าหลอกข้าได้หรือ…ไอวิญญาณของเจ้ากับเขาเหมือนกัน” เป็นผนึกของมันก็ต้องมีไอเหมือนกันดิ โง่เปล่า? เดี๋ยวก่อน…ไอวิญญาณตรูก็มีน่าแต่โดนของลูเฟอร์กลบไปซะเยอะอ่านะ
“ข้าว่ามันต้องมีอะไรเข้าใจผิดแน่…” ว่าไปนั่น ที่บอกว่าไอวิญญาณเหมือนกันน่ะมันถูกทุกประการนั่นแหละ…
“น้ำตาซาตานอยู่ที่ไหน” ด้วยทำพูดนั่นก็ทำให้เนียเบิกตากว้าง “เจ้ารู้เรื่องนี้ได้ยังไง!!”
ราวกับได้อะไรบางอย่างที่ตนอยากได้ เจ้าของมีดคมหัวเราะออกมาเล็กน้อย “ท้ายที่สุดเจ้าก็เป็น
ลูซิเฟอร์”
“ไม่ใช่โว้ย!!”
พลั่ก!! ร่างของชายถือมีดกระเด็นไปทางแม่น้ำอย่างแรงด้วยการเตะของคนผมสีทองที่ตีลังกากลับหลังสองตลบขึ้นยืนอีกครั้ง
“บอกว่าไม่ใช่ก็คือไม่ใช่ไงเล่า! คนสมัยนี้มันเป็นอะไรกันเนี่ย” ประโยคแรกตะโกน ประโยคหลังบ่นแต่ดูเหมือนว่ามันจะไม่ใช่เวลามาบ่นนี่หว่า…
มีดสั่นสิบเล่มพุ่งเข้าหาคนผมสีทองอย่างรวดเร็ว แต่สำหรับเจสเตอร์ผู้มีความสามารถรอบด้านอย่างเขามีหรือจะมองไม่เห็นความเร็วของมัน ลองไปโดนยัยหมูอ้วนเจ้าของคณะฝึกเล่นมีดสั้นดูสิ! แล้วจะรู้เลยว่ามันหมูมาก! เนียดึงผ้าคลุมขึ้นมาใช้ปัดมีดสั้นทั้งสิบให้ตกพื้นลงก่อนจะสังเกตเห็นว่าร่างของคู่ต่อสู้เข้ามาประชิดแล้ว!
“ช้ามากเลยเพื่อน…”
พรึบ! ผ้าคลุมสีเดียวกันของคนทั้งสองสะบัดตามการขยับตัวอย่างรวดเร็ว ต่างฝ่ายต่างกรีดยิ้มออกมา เมื่อเห็นว่าคอของตนเอง…ถูกจ่อด้วยมีดคมกริบ
“ฝีมือไม่เลวนี้…มีดเจ้า…คมไม่น้อยเลย” ชายผู้มีเรือนผมสีน้ำเงินเอ่ยอย่างชื่นชม เพียงพริบตาคนผมสีทองก็สามารถทำให้หมวกคลุมของเขาขาดเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อยอย่างง่ายดาย
“เจ้า…ก็เช่นกัน” เนียเลียเลือดซึ่งไหลจากแก้มขวาของตนเอง ความเร็วของคนผมสีน้ำเงินนั่นน่าชื่นชมนัก แต่ดูจากสถานการณ์แล้ว…เสียเปรียบคู่…
“ดูเหมือนเจ้าจะเป็นหัวขโมยเก่านะ” เนียว่าพลางใช้หางตาสำรวจหาที่กำบังชั่ววินาที ฝ่ายคนผมน้ำเงินเองก็เช่นกัน ความเสียเปรียบแบบนี้เขาเองก็พึ่งจะเจอนี่แหละ ดูก็รู้เลยว่าคนตรงหน้าต้องไม่ธรรมดา ยิ่งไปกว่านั้นยังชักมีดสั้นออกมาจากตรงไหนก็ไม่รู้อีกต่างหาก
“ไม่ใช่หัวขโมยเก่าหรอก แต่เป็นจอมโจรเลยต่างหาก!!” กระโดดถอยหลังออกไปก่อนที่จะสาดเข็มพิษออกมาจากผ้าคลุมสีน้ำตาล เนียตีลังกากลับหลังหลบเข้าไปอยู่หลังต้นไม้ใหญ่ ก็จริงที่เสียเปรียบคู่ แต่ดูท่าทางแล้วตอนนี้เขาคงยังทำอะไรอีกฝ่ายไม่ได้มากเพราะยังไม่รู้สาเหตุว่าอีกฝ่ายต้องการน้ำตาซาตานไปเพื่ออะไร
“ว่าแต่เจ้าเถอะ มีความเร็วเทียบเท่าจอมโจรแบบนี้…หัวขโมยเก่ารึไง?” ควงมีในมือของตนเองอย่างนึกสนุก ไม่ได้เจอคู่ต่อสู้ที่สูสีกันแบบนี้มานานเท่าไรแล้วนะ?
“ไม่ใช่หัวขโมยเก่าหรอก…อดีตตัวตลกต่างหาก!!” พริบตาที่พูดจบเขาก็พุ่งเข้าไปเตะจอมโจรหนุ่มอย่างแรงจนอีกฝ่ายกระเด็นตกลงไปในแม่น้ำที่สูงแค่เข่า
“ตอบข้ามา จอมโจรผมสีน้ำเงิน… เจ้าต้องการน้ำตาซาตานไปทำไม?” เนียเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบเย็น เขาปลดผ้าคลุมสีน้ำตาลเก่าๆ ออก ก่อนก้าวลงไปในแม่น้ำ
“ข้าจำเป็นต้องบอกเจ้าด้วยหรือ?” ดูเหมือนจอมโจรหนุ่มจะรู้แล้วว่าคนตรงหน้ากำลังจะเอาจริง เขาจึงปลดผ้าคลุมของตนเองโยนออกไปที่ฝั่งซึ่งอยู่ด้านหลังตนเอง เนียดึงมีสั้นสองเล่มออกมาจากปลอกแขนของตนเอง “นามของข้าคือ เจสเตอร์ เนีย จงขานนามของเจ้ามา”
“จอมโจร…เทส” จอมโจรหนุ่มเองก็ดึงอาวุธของตนออกมาจากฝักที่เหน็บไว้กับเข็มขัด เนียควงมีดในมือตนเองก่อนที่จะกระตุกยิ้ม
“ดูเหมือนเราตั้งอัดกันสักรอบแล้วค่อยมาต้องวงคุยกันดีๆ แล้วละมั่ง?”
“คิดเหมือนกันเลย…”
-+-+-+- FIN. Part 2 And TBC to Part 3 -+-+-+-
ความคิดเห็น