คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : บทที่ 2
Au Fan Fiction Reborn ~Taboo Love~
: 8059 10069 D18
บทที่ 2
:ReseT.
ร่างของชายหนุ่มผมสีขาวสะอาดเดินไปตามปราสาทของตนอย่างสบายๆ ใบหน้านั้นยิ้มแย้มราวกับว่าโลกนี้ชั่งสงบสุขนัก รอยสักใต้ดวงตานั้นทำให้ใบหน้านั้นดูดีขึ้น ยูกาตะสีขาวสมตัวขับให้มีเสน่ห์ขึ้น
“นี้ โชจัง” เอ่ยด้วยน้ำเสียงสบายๆแต่กลับทำให้ข้ารับใช้คนสนิทอย่าง ‘อิริเอะ โชอิจิ’ ผวาได้
“ข-ขอรับ ท่านเบียคุรัน”
“เธอยังจำข้าหลวงการคลังของวังหลังนครซากุระได้รึเปล่า” รอยยิ้มที่ปรากฏบนใบหน้าของชายหนุ่มยังคงประดับเช่นเดิม โชอิจิขมวดคิ้วอย่างสงสัยทำไมนายของเขาถึงได้พูดถึงเรื่องนี้กัน?
“จำ…จำได้ขอรับ ทำไมหรือขอรับ”
“เปล่าหรอก พรุ่งนี้ช่วยเตรียมการเรื่องงานให้หน่อยนะเพราะว่าข้าจะไปนครซากุระ” หันมาส่งรอยยิ้มให้กับข้ารับใช้หนุ่มที่สะดุ้งเฮือก
“แต่…แต่พรุ่งนี้ท่านเบียคุรันมีงานเลี้ยงกับท่านหญิงผู้เป็นคู่หมั่นนะขอรับ! ท่านจะ…!”
“อย่าให้ข้าต้องพูดซ้ำสองนะ โชอิจิ” ดวงตาสีอเมทริสต์คู่นั้นวาวโรจน์เสียจนน่ากลัว ทำให้โชอิจิกลืนคำพูดต่อไปลงคอทันที รีบเปลี่ยนคำพูดก่อนเงาหัวตัวเองจะไม่มีในอีกไม่อีกกี่นาทีข้างหน้า
“งะ งั้นข้ากับสปาน่าจะรีบดำเนินการเดี๋ยวนี้ขอรับ” รีบวิ่งออกไปก่อนที่ผู้เป็นนายจะพิโรธ ไม่มีใครที่จะกล้าหือกับองค์ชายน้อยบุตรชายของสองผู้ยิ่งใหญ่แห่งนครเหนือนี้เป็นแน่…
‘เห็นหัวขาวๆแบบนี้นึกว่าตาเฒ่าซะมากกว่านะครับ ข้าเลยไม่ทันนึกว่าเป็นองค์ชายน้อยนครเหนือ’
เธอเป็นคนแรกเลยนะที่ตอกหน้าข้าแบบนั้นต่อหน้าขุนนางทุกคนรวมถึงเจ้าสองนครใหญ่แล้วด้วย…แม้แต่ตอนนี้ก็ยังจำใบหน้าของเจ้าที่พูดแบบนั้นกับข้าได้อยู่… รออีกหน่อยเถอะ…บทลงโทษของเธออยู่ไม่ไกลแล้วละ…
“มุคุโร่คุง”
บัดนี้ใบหน้าของเจ้านครซากุระบูดบึงเสียจนใครๆก็ต่างบอกว่าไม่เคยเห็นเจ้านครเป็นเช่นนี้มาก่อนคงเป็นเพราะข้าหลวงการคลังวังหลังที่เอ่ยคำพูดแบบนั้นไปต่อหน้าองค์ชายน้อยของนครเหนือก็เป็นได้ ดวงตาสีใบไม้แห้งของ ‘ซาวาดะ สึนะโยชิ’ มองสารที่ฝั่งนครเหนือส่งมาให้อย่างร้อนใจ
“เรียวเฮ แรมโบ้ ไปตามข้าหลวงวังหลัง…โรคุโด มุคุโร่มาสิ” เอ่ยคำสั่งทำให้ข้ารับใช้สองคนรีบวิ่งออกไปทันที
ไม่นานข้าหลวงผู้ที่ต้องการพบมากที่สุดก็มาปรากฏตรงหน้า เขาเป็นชายหนุ่มวัยเดียวกัน เรือนผมสีไพลินยาวและดวงเนตรสองสีที่จ้องมาที่นายเหนืออย่างไม่หวาดหวั่นนั้นทำให้รับรู้ทันที่ว่าทำไมชายคนนั้นจึงหมายปอง
“เจ้าคือโรคุโด มุคุโร่?”
“ขอรับ” แม้ถ้อยคำจะสุภาพแต่ใบหน้ารำคาญที่แสดงออกมาสมกับเป็นผู้เอ่ยคำด่าสบประมาทองค์ชายน้อยแห่งนครเหนือจริงๆ เพราะถึงขนาดตัวเขาซึ่งเป็นเจ้าภาพงานในวันนั้นก็แทบกดอารมณ์โกธรจนอยากตบหัวขาวๆให้ทิ่มลงไปติดกับพื้นดินเบื้องล่างเกือบไม่ได้ แถมยังมีการลวนลามทางสายตากับบาจิลของเขาอีกต่างหาก! (ห่วงเมียก็บอกมาเหอะ/me)
“ในวันงานทำไมเจ้าถึงไปสบประมาทองค์ชายแห่งนครเหนือได้ละ” หากมีสาเหตุที่ถูกใจข้าอาจจะยกความดีความชอบให้นะเออ! (ซะงั้น)
“องค์ชายนครเหนือ?” ขมวดคิ้วอย่างสงสัยข้าหลวงการคลังวังหลังอย่างเขาจะไปรู้จักจ้าวใหญ่โตที่ไหนได้ แต่เมื่อลองย้อนกลับไปตอนร่วมงาน…คนที่เขาด่าไปในงานนั้นมีเพียง…
“อ้อ! ไอ้ลิงเผือกนั้นเอง!”
พูดถึงองค์ชายน้อยแห่งนครเหนือด้วยคำนี้เนี่ยนะ!
“ถามว่าทำไมผมถึงด่า ‘ไอ้ลิงเผือก’ แบบนั้นนะเหรอครับ…คงจะหมั่นไส้จนรู้สึกว่าแค่เหยียบให้จมดินมันยังน้อยไปละมั้งครับ”
เอาไปร้อยคะแนนเต็ม!
“แต่ถึงจะเป็นแบบนั้นเจ้าก็ไม่ควรพูดแบบนั้นนะ องค์ชายน้อยเขาเสียหน้าเต็มๆเลยนะ”สึนะโยชิพยายามเก็บความสะใจในคำพูดของชายผมทรงสับปะรดเอ่ยออกไปแบบนั้น มุคุโร่กระตุก
“คึหึหึ…แล้วยังไงครับก็นั้นหน้าเขาไม่ใช่หน้าผมนี้นา”
โวว! คนๆนี้ละที่จะต่อกรณ์เรื่องความกวนกับเบียคุรันได้เจ๋งสุด!
สึนะโยชิแอบยิ้มอยู่ในใจ ก่อนเอ่ยสิ่งที่ทำให้มุคุโร่ต้องเบิกตากว้างอย่างไม่อยากเชื่อ
“เจ้าถูกย้ายไปประจำการหน่วยกองพระคลังนครเหนือนี้เป็นเรื่องที่เบียคุรันยื่นเรื่องมา”
---TBC.---
กลับมาอีกครั้งครับ ผมต้องขออภัยที่ต้องแก้ไขอะไรหลายอย่าง ลืมบทนำอะ T__T ยังไงก็อ่านแล้วเม้นนะครับ
ความคิดเห็น