คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : [KAIDO]-ALONE-9
“หาวว” คยองซู หาววอดๆ แล้วยกมือให้ปิดปากตัวเอง เขารู้สึกอ่อนล้าแปลกๆ
แต่เขาก็พยายามส่ายหัว เพื่อไล่ความง่วงออกไป ไม่ได้ๆวิชานี้สำคัญมาก
“แค่นี้แหละนะ อย่าลืมทำการบ้านกันล่ะ” คุณครูที่สอนภูมิศาสตร์พูดขึ้น
“ค้าบบบบบบบบบบบบบบบ” นักเรียนทุกคนในห้องลากเสียงยาวๆ เพราะความง่วงจัด คุณครูส่ายหัวอย่างเอือมระอา
“อีกห้านาที กริ๊งจะออก ผมจะปล่อยพวกคุณก่อน” พอพูดจบ คุณครูก็เดินออกจากห้องเรียน เสียงเฮดังลั่นตามหลังของคุณครูไป คยองซูยิ้มบางๆ หมดคาบแล้ว กลับบ้านดีกว่า~
เขาเริ่มค้นของใต้โต๊ะตัวเอง แล้วเจอกับกล่องเล็กๆที่ได้มาก่อนหน้าที่ชานยอลจะพูดไม่ได้
นี้มันของขวัญที่จงอินให้นิน่า ลืมไปเลย คยองซูคิด แล้วยื่นมือไปหยิบกล่องใบเล็กมาใส่ในกระเป๋ากางเกง
“ฉันเป็นห่วงชานยอลฮยองจัง เมื่อไหร่จะหายนะ” เพื่อนร่วมของห้องของคยองซูพูดขึ้น
“นั้นสิ ดีโอ นายพอจะรู้มั้ยว่า ฮยองเขาจะหายเมื่อไหร่อ่ะ” เพื่อนอีกคนตะโกนถามคยองซู ใช้ชื่อเล่นที่คนในชั้นเรียกกัน สงสัยจะออกเสียงง่ายกว่า คยองซู
“ไม่แน่ใจน่ะ เดี๋ยวจะไปถามรูมเมทฮยองเขา ให้ล่ะกันนะ” ดีโอตอบอย่างเป็นมิตร
เพื่อนสองคนพยักหน้ารับ แล้วหันไปคุยกันต่อ เกี่ยวกับน้องรหัสเอาของมาให้ แต่ของดันไม่ถูกใจ คนตาโตได้ยินก็สะดุ้ง เขาก็ได้ของจากน้องรหัสเหมือนกันนะ ตะ..แต่ว่า ยังไม่ได้เปิด……
เขาควรจะตั้งความหวังจากของขวัญของเด็กดำๆที่ชื่อ จงอินดีมั้ย ? -____-
แต่เอาเถอะ เด็กคนนี้มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นซะหน่อย คยองซูนึกปลอบใจตัวเอง
“เอาล่ะ! เก็บของเสร็จแล้ว กลับบ้านได้” คยองซูพูดกับตัวเอง พลางสะพายกระเป๋ากลับบ้าน
วันนี้เขากลับบ้านไปด้วยความตื่นเต้นและอยากรู้อยากเห็น เพราะเขาอยากจะเปิดของขวัญที่ได้จากน้องรหัสของเขาแล้วล่ะ!!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
ทางด้านจงอินที่กำลังแยกทางกลับหอจากเซฮุน
"แล้วนายซื้ออะไรให้พี่คยองซู?" เซฮุนถามเพื่อนตัวดำที่มากับตัวเอง
".................... ความลับ.." คนถูกถามก็ตอบ
"ไม่บอกก็ไม่ต้องบอก"
"อืมม ไม่บอก"
"ประชดน่ะเว้ย...“ เซฮุนพูด พลางทำหน้าเอือมระอาใส่เพื่อน เดี๋ยวนี้หัดมีความลับ
ต้องหาทางเปลี่ยนเรื่อง!! จงอินคิดในใจ พลางนึกหาเรื่องคุย
"แล้วพี่ลู่ฮานอยู่ชั้นไหน?" จงอินถามเพื่อนของเขา ด้วยน้ำเสียงเรียบเฉย
"ชั้น4"
"อ้ออออ งั้นฉันไปก่อนล่ะ พอดีห้องอยู่ชั้น2"
"ไปเถอะ ไม่ได้ห้าม"
"เออ ไปแน่"
พอพูดจบจงอินก็หันหลังจะเดินกลับห้องตัวเอง
แต่เรามากับเซฮุนเลยนะเว้ย จะทิ้งมันได้ไง โบกมือให้กำลังใจมันหน่อยดีกว่า จงอินคิด
ตั้งแต่เกิดมาไม่เคยบ้ายบายมันจะทำยังไงดีหวะ ?
สุดท้ายก็ตัดสินใจว่า.....
จงอินหันย้อนกลับไปหาเพื่อนตัวเอง แล้วเก็กท่าโบกมือให้อย่างเกร็งๆ
“ฮึ้ยย รีบเดินต่อดีกว่าหวะ” เขาพูดเบาๆกับตัวเอง อย่างเสียเซลฟ์ แล้วเดินต่อไปเรื่อยๆจนถึงหน้าห้องของตัวเอง
เขาควักกุญแจจากกระเป๋ากางเกงแล้วเปิดประตู ก็เจอกระดาษเอสี่ ที่มีข้อความอยู่ แปะไว้ที่ประตูห้องด้านใน มันเขียนว่า
“พี่ไม่อยู่ประมาณสามวัน ฝากห้องด้วยนะไค จากรูมเมทของนาย”
ความจริงที่ว่า มีแต่เพื่อนๆพี่ๆที่สนิทจะเรียกเขาว่าจงอิน แต่คนอื่นจะเรียกว่าไคมากกว่า เขาก็ได้แต่สงสัยว่า ทำไมจะต้องตั้งชื่อใหม่ให้มันยุ่งยาก = =
ทิ้งห้องอีกแล้วเหรอ จงอินขมวดคิ้ว แล้วปิดประตูดังปัง !!
“รามยอนอีกแน่ๆวันนี้” จงอินพูดขึ้นเสียงดัง
ที่จงอินอารมณ์เสียไม่ใช่อะไรหรอก แค่รูมเมทที่เป็นพ่อครัวหัวป่าของเขาไม่อยู่ ทำให้เขาไม่ได้กินอาหารชุดใหญ่หลายวัน
การอยู่คนเดียวโดยที่กินรามยอนสามวันติดกัน มันไม่ใช่เรื่องตลกเลย !!
หลังจากนั้น เขาก็อาบน้ำ กินข้าว แล้วนั่งดูทีวี......
เฮ้ออ เหงาจังหวะ จงอินคิด แล้วบึนปาก
จงอินตัดสินใจกดเบอร์โทรศัพท์ไปหาคนๆนึง ที่ไม่ใช่เพื่อนอย่างเซฮุนแน่นอน(?)
ตู้ดดด ตู้ดด~
“[ฮัลโหลววว]” คนปลายสายลากเสียงยาวๆ
“ฮยองครับ ทำอะไรอยู่” จงอินพูดด้วยน้ำเสียงสดใส
บางคนคงทายออกว่า จงอินโทรไปหาใคร หึหึ -..-
“[อ๋ออ ฮยองกำลังจะเปิดของขวัญที่นายให้ละ]”
“เฮ้ย!! ไม่เอาๆ ไม่ต้องเปิดต่อหน้าผมสิ” จงอินรีบตอบปฎิเสธด้วยน้ำเสียงลนลาน
“[ตอนนี้นายเห็นฮยองป่ะ แล้วฮยองเห็นนายป่ะ]” คนปลายสายเริ่มออกเสียงเหวี่ยง
เอ่อหวะ คุยโทรศัพท์ มันไม่เห็นหน้า! จงอินเอามือตบหน้าผากตัวเองเบาๆ
“[ว่าไงล่ะ แต่เอาเถอะ ฮยองน่ะเปิดไปเรียบร้อยแล้ว ฮ่า ฮะ]”
“ตามใจๆ ว่าแต่ ฮยองชอบมั้ยครับ?”
“[อื้มม]” คยองซูตอบมาเสียงสดใส
คนที่โทรไปก็ ชูกำปั้นขึ้นมา สำเร็จ!! จงอินรู้สึกอารมณ์ดีอีกครั้ง
“[อา..เออ..มะม๊าเรียกฮยองแล้วอ่ะ บาย~]”
ตู้ด ตู้ด ตู้ด~
หว่า น่าเสียดายจัง จงอินคิด
เฮ้ย แต่เสียงตอนพูดมะม๊ามันน่ารักจังหวะ -//-
หลังจากนั้น คิมจงอินก็นั่งยิ้มอยู่คนเดียวในห้อง !!
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
“ฮู้ว เกือบไปแล้วเรา” คยองซูพูด พลางเอามือที่กำมือถือไว้แตะอก
ตอนนี้หัวใจของเขามันเต้นแทบไม่เป็นจังหวะ เพราะอะไร? คยองซูผู้รักเรียนไม่สามารถหาคำตอบได้ แม้จะขบคิดเท่าไหร่ ก็นึกไม่ออก....
ตอนที่จงอินเงียบสายไป เขาก็เปิดกล่องของขวัญเล็กๆนั้นอย่างเงียบๆก็พบว่า
มันมีนาฬิกาอยู่ สายนาฬิกาเป็นซิลิโคนสีน้ำตาล หน้าปัดมีตัวเลขโรมันติดไว้ แทนตัวเลข 1-12 แล้วมีกระโน้ตแนบมาว่า
“เวลาถือเป็นสิ่งสำคัญ เพราะฉะนั้นอย่าละเลยเวลาไปนะครับ จากคิมจงอิน”
คยองซูรู้สึกชอบนาฬิกาเรือนนี้แปลกๆ สงสัยได้จากน้องรหัสที่แสนใกล้ตัวล่ะมั้ง เลยรู้สึกแปลกๆ แถมเป็นของที่มีความหมาย
“อา...เออ..มะม๊าเรียกฮยองแล้วอ่ะ บาย~” เขาโกหก เพื่อกลบเกลื่อนความรู้สึกตัวเอง
ความจริงเขาอยู่บ้านคนเดียว...
แล้วทำไมเขาจะต้องใจเต้นแรงขนาดนี้ด้วยล่ะ? เขาชอบคิมจงอินเหรอ แค่เขาให้นาฬิกาเนี่ยนะ เป็นไปไม่ได้
ฉันจะทำยังไงต่อไปดีนะ..
“เฮ้อออออออออออ~..” เขาถอนหายใจ ขณะที่กำลังหั่นแครอทเป็นลูกเต๋า
Talk with writer
เม้าท์มอยกับไรเตอร์คนที่สาม
ดองๆๆ ตอนนี้โด้เริ่มสงสัยในความรู้สึกของตัวเองแล้วละคะ อีกไม่นานคงจะมีเหตุผลได้ล่ะมั้งง.. แต่ที่แน่ๆไรเตอร์ปั่นมาก ผิดพลาดตรงไหนก็ขอโทษด้วยนะคะ แถมสั้นด้วย กลัวรีดเดอร์รอนานเลยอัพสั้นๆไปก่อน ฮ่าๆๆ หวังจะได้มีโอกาสรีไรท์นะคะ
สุดท้ายขอบคุณที่ติดตามกันนะคะ
:) Shalunla
ความคิดเห็น