ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : chapter 4 ; do you know?
CHAPTER 4
"ยงกุก"
"ห้ะ"
"นายว่าน้องนายแปลกๆไปป่ะ?"
"อืม .. ฉันก็ว่างั้น"
ยงกุกพูดพลางทำท่าครุ่นคิด ก็ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นน้องชายตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อนนี่นา..
"นายรู้จักเพื่อนสนิทน้องนายป่ะ"
"รู้ดิทำไมจะไม่รู้"
"ลองถามดิ"
"จะดีหรอ?"
"หรือนายไม่อยากรู้ว่าน้องนายเป็นอะไร?"
ฮิมชานพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย ใครว่าเขาไม่อยากรู้ล่ะ โคตรอยากรู้เล้ยย!
"งั้นเดี๋ยวลองโทรถามดูละกัน"
"เปิดลำโพงด้วย!"
"แหมะ ทีเรื่องคนอื่นนี้อยากรู้จังนะเหยิน - -;"
"ใครเหยินห้ะ ไอ่เหงือกก!!!!!!! = _ =+"
"ชู่ว! เบาๆ เดี๋ยวจุนฮงตื่น"
จุนฮงน่ะหลับไปได้สักสิบนาทีแล้ว.. ขืนเสียงดังละก็.. เขาสองคนก็ไม่ได้รู้น่ะสิว่าจุนฮงเป็นอะไร..
"รีบๆโทรสิ"
"กำลังน่า.."
[ตู๊ด..........ตู๊ด.............ตู๊ด.............]
"รับสิ จงออบ.."
[ตู๊ด.........ตู๊ด...ฮัลโหล?]
"อ่า จงออบอ่า นี่ฮยองเองนะ"
[อ่า ว่าไงครับยงกุกฮยอง?]
"นี่ นายคิดว่าจุนฮงแปลกไปไหม?"
[อ่า... ไม่นี่ครับ]
"งั้นหรอ..."
ห้ะ ขนาดเพื่อนสนิทอย่างจงออบยังไม่รู้เลย?
[อ้อ! แต่มีเรื่องนึงนะฮยอง]
"เรื่องอะไร"
[วันนี้อ่ะ อยู่ๆจุนฮงก็ส่งข้อความมาหาผม]
"มันแปลกตรงไหนห้ะ?"
[ไม่ใช่แค่นั้นนะฮยอง มันถามผมว่าถ้าหัวใจเต้นแบบแทบจะระเบิดนี่หมายความว่าไง]
"ห้ะ?"
[มันบอกว่าเพราะอยู่ใกล้คนๆนึง]
"..."
[ผมเลยบอกมันว่า สงสัยมันอ่ะจะชอบเขา ตกหลุมรักเขางี้]
"เข้าใจๆ ก็ว่าทำไมวันนี้จุนฮงหน้าแดงแปลกๆ"
[โห หน้าแดงด้วยหรอ ไม่น่าจะใช่จุนฮงแล้วมั้งงง~ ฮ่าาาฮ่าา]
"นายไปนอนเถอะ ดึกแล้วพรุ่งนี้มีเรียนนี่นา"
[อ้อใช่ เอ้อ ฮยองถ้าผมรู้ความคืบหน้าเดี๋ยวบอก]
"โอเคๆ ขอบใจ"
[บายครับฮยอง]
"บาย"
"น้องนายถ้าจะอากาหนักนะฉันว่า....."
"หนักมากเถอะ..."
"ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ น้องนายไปตกหลุมรักใครเข้า ฮ่าฮ่า"
"คงจะคนที่โรงเรียนอ่ะแหละ"
"ท่าทางจะสวยน่าดู.."
"บ้าหรอ โรงเรียนชายล้วน"
"อื้อหืออ ชักจะอยากเห็นหน้าแล้วสิ ฮ่าฮ่า"
"พอเถอะนอนๆ"
"ปิดไฟด้วยเหงือก"
"ครับเหยิน"
คอยดูนะพรุ่งนี้จะล้อให้สมกับที่ล้อเขาไว้เล้ย! ;)
"ทำไมวันนี้ตื่นเช้า"
บังยงกุกเอ่ยถามน้องชายแท้ๆอย่างสงสัย ปกติจุนฮงจะตื่นสายไม่ใช่...........?
"ก็อยากตื่นเช้าบ้างไม่ได้รึไง"
ดูมันพูดสิครับ.....................
"รีบตื่นเพราะอยากไปเจอใครรึเปล่า?"
"ฮิ้ววววววว"
อยู่ๆฮิมชานก็ส่งเสียงมาจากส่วนไหนก็ไม่รู้ของบ้าน แล้วเดินออกมาอยากร่าเริง
"ปะ .. เปล่าซะหน่อย!"
"แอบไปชอบใครหรอจุนฮง~"
ฮิมชานพูดล้อจุนฮง พร้อมกับหัวเราะไปด้วย ดูสิ ตอนนี้จุนฮงหน้าแดงหมดแล้ว ~
"ไม่ได้ชอบใครสักหน่อย!"
"รีบไปกันเถอะน่า จะสนองให้สักวันละกัน อยากไปเช้านี่"
"ฮยอง!"
"ขึ้นรถดิ"
"ฮึ่ย!"
จุนฮงสาวเท้าเดินเข้าไปในรถแล้วนั่งกอดอกทำท่ากระฟัดกระเฟียดบ่นอยู่คนเดียว พี่ชายทั้งสองก็ได้แต่มองหน้ากัน แล้วก็ขำ เด็กหนอเด็ก..
.
.
.
.
.
.
"นี่ จุนฮงที่เมื่อวานถามอ่ะ คนนั้นคือใครหรอ?"
"อย่าถามได้ป่ะจงออบ เมื่อเช้าเพิ่งโดนล้อมาเองนะ..!"
"เอ้า~ ก็อยากรู้อ่ะ นายไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา~"
"ก็บอกว่า....."
"จุนฮงของฮยองทำอะไรอยู่หรอ?"
นั่น! พูดไม่ทันขาดคำ
"แดฮยอนฮยอง~!"
จงออบทักทายแดฮยอนอย่างสดใส
"ฮยองมาได้ไง"
"มาตามเสียงหัวใจไงครับเด็กน้อย :)"
จงออบรู้สึกว่าบรรยากาศมันชักจะชวนอ้วกไปแล้วนะ........
"บะ..บ้าน่าฮยอง!"
"ก็เขินไม่ใช่หรอครับแฟนที่รัก :)"
แฟน? เฮ้ยแฟน..... แฟน!!!!!! จงออบคนนี้อยากจะตบหน้าตัวเองสักร้อยรอบ ความฝันหรอ!! จุนฮงมีแฟน? นี่เขาต้องฝันแน่ๆ..
"ไม่เขิน!"
"อ่า..คือ.."
จงออบพูดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก
"ฮยองกับจุนฮงเป็นแฟนกันระ..หรอ?"
"ไม่ใช่นะจงออบ ฮยองเขาแค่ละ..."
"ใช่ ฮยองกับจุนฮงเป็นแฟนกันแล้ว"
ขอเวลาเป็นลมสามสิบวิครับ.......................
"ไม่จริงใช่รึเปล่า?"
"ไม่เชื่อหรอเดี๋ยวฮยองพิสูจน์ให้ดู.."
พูดจบ แดฮยอนโน้มหน้าไปหอมแก้มรุ่นน้องที่นั่งหน้าแดงไปฟอดนึง ทำเอาจุนฮงอึ้งอย่างบอกไม่ถูก...
"ฮยองอ่ะ!"
"จุนฮงหน้านายแดงอย่างลูกมะเขือเทศอ่ะ!! ฮ่าฮ่า"
จงออบหัวเราะชอบใจ ยิ่งทำให้จุนฮงหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
"จุนฮงไปกับฮยองหน่อยสิ"
"อะไรเนี่ยฮยอง.."
"เถอะน่า"
"แล้วจงออบล่ะฮยอง?"
"ไปสวีทกันเถอะน่า~ เดี๋ยวฉันนั่งทำการบ้านก่อน เดี๋ยวโรงเรียนจะเข้าแล้ว นายทำเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่"
การบ้านอะไร! เมื่อวานไม่มีการบ้านนะจงออบ!!
.
.
.
.
.
.
"ฮยองพาผมมาด้วยทำไม?"
"ทำไม พาแฟนมาเดินเล่นมันผิดหรอ? ฮ่าฮ่า"
แดฮยอนพูดพลางจับมือจุนฮงแกว่งไปแกว่งมา จุนฮงหน้าแดงอีกแล้วนะ!
"ฮยองอ่ะ.."
"พะ...พี่แดฮยอนคะ.."
อยู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงต่างโรงเรียนเดินเข้ามาหาแดฮยอน
"มะ..มีอะไรหรอครับ?"
"ฉะ...ฉันให้พี่นะคะ!"
พอเด็กผู้หญิงคนนั้นพูดเสร็จก็ยื่นเค้กชิ้นเล็กมาให้แดฮยอน
แต่ทำไมจุนฮงรู้สึกหงุดหงิด....?
"อ่อ ขอบคุณนะครับ"
"พะ..พี่พอจะมีเวลาคุ..คุยกับฉันหน่อยได้ไหมคะ?"
"อ่อ พี่ไม่..."
"ฮยองคุยไปเถอะ ผมไม่ขวางนะ ตามสบาย ผมไปล่ะ"
จุนฮงรีบสบัดมือแดฮยอนก็ทันที แล้วหมุนตัวเดินออกจากวงสนทนาทันที
"จุนฮงเดี๋ยว...."
มันสายไปแล้ว.......... จุนฮงเดินไปซะแล้ว....
ทำไมขอบตาของจุนฮงถึงรู้สึกร้อนแปลกๆ? แล้วอารมณ์หงุดหงิดตอนนั้นล่ะ? คืออะไร? ก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอ แดฮยอนก็แค่เล่นๆกับเขาเท่านั้น..
ไม่ใช่หรอ?
"อ่าวจุนฮง แดฮยอนฮยองล่ะ"
"..."
จุนฮงไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วชี้ไปที่ข้างหลัง พอบอกจงออบได้ว่า แดฮยอนอยู่แถวๆนั้น
"จุนฮง เป็นอะไร...?"
"มะ..ไม่นี่"
"แต่หน้านายดูซีดๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า?"
"เปล่านี่..."
"นายไปห้องพยาบาลเถอะ"
"แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรนะ.."
"ไปเถอะน่า!"
แล้วจงออบก็ลากจุนฮงไปห้องพยาบาลจนได้...
.
.
.
"อ่า มีไข้นิดหน่อยจ้ะ"
"หรอครับ"
"สงสัยจะเครียดล่ะจ้ะ"
"อ่อ ครับ"
"นอนพักดีกว่าจ้ะ"
"เอางั้นหรอครับครู?"
"ก็เดี๋ยวก็ฝากเพื่อนเราไปบอกครูสิ ว่าเราไม่สบายน่ะ"
"อ่อ...."
"อย่าหักโหมนะจ้ะ.."
"ครับ"
"อะไรนะ จุนฮงอยู่ห้องพยาบาล?"
"อื้ม จงออบเล่าให้ฟังน่ะ"
"เป็นไข้หรอ"
"ก็คงจะแบบนั้น.."
"เฮ้อ..."
"นายทำน้องเขาเครียดนะรู้เปล่า?"
"?"
"เมื่อไหร่จะบอกทุกอย่างกับน้องเขาซะทีล่ะ ฉันขี้เกียจเล่นละครแล้วนะเว้ย"
"สนิทกับน้องเขามากกว่านี้ แล้วฉันจะค่อยๆบอกทีละอย่าง.."
"นายนี่ ทำแบบนี้น้องเขาเครียดนะเว้ย น้องเขาคงจะคิดว่านายแค่เล่นเป็นแฟนเฉยๆ ไม่ได้จริงจัง"
"ฉันจริงจังเว้ย!"
"ฉันก็แค่พูดในมุมมองของน้องเขา ก็เท่านั้น"
ยองแจพูดพลางยักไหล่ ก็แหมไอ่เพื่อนคนเนี่ย ความลับเยอะจะตาย!
"นายน่ะ น่าจะบอกน้องเขาไปตรงๆนะเว้ย"
"...."
"อย่างน้อย... ไปดูน้องเขาหน่อยเป็นไง?"
"?"
"ทำน้องเขาเครียดไปรับผิดชอบเลยดิ ฮ่าฮ่า"
"งั้นฝากลาครูด้วย ว่าไปดูแลคนป่วย"
"อืม ไปเถอะๆ"
นี่ล่ะน้า จองแดฮยอน...
.
.
.
.
.
"หลับแล้วหรอเนี่ย?"
"..."
ที่จริงจุนฮงยังไม่หลับ แต่แค่ไม่อยากลืมตาก็เท่านั้นเอง...
"เด็กบ้าเอ้ย เป็นอะไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้"
"..."
"ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย...."
แดฮยอนพูดพลางลูบหัวจุนฮงอย่างทะนุถนอม เก็บอาการไว้จุนฮง........
"วันหลังอย่าทำให้เป็นห่วงรู้รึเปล่า..."
พูดเสร็จแดฮยอนก็จับมือของจุนฮงมาทาบที่อกข้างซ้าย นายได้ยินรึเปล่าจุนฮง....
"พี่รู้ว่านายคงไม่ได้ยิน.."
"..."
จุนฮงรู้สึกได้ว่าเสียงหัวใจของแดฮยอนแทบไม่ต่างอะไรกับเขา ตอนที่แดฮยอนจับมือเขาเลย...
"หัวใจพี่.... มันกำลังบอกทุกอย่างกับนายอยู่นะ :)"
"..."
จุนฮงได้แต่อึ้งอยู่ในใจเท่านั้น ตอนนี้เขารู้สึกได้ว่าหน้าเขาร้อนมาก...
"รู้ตัวเองบ้างได้ไหม..?"
ตอนนี้จุนฮงไม่รับรู้อะไรสักอย่างแล้ว.. เพราะประโยคก่อนหน้านี้... ราวกับความฝัน... แล้วจุนฮงก็หลับไป....
"ตื่นแล้วหรอ"
จุนฮงกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังไม่ไปไหน... นี่เฝ้าเขาจริงๆหรอ?
"อือ"
"กินยาก่อนสิ"
แดฮยอนพูดยิ้มๆ แล้วยื่นเม็ดยา กับแก้วน้ำไปให้จุนฮง
จุนฮงกินยาเสร็จแล้ว.. เขาคงหายห่วงได้แล้วมั้ง?
"ฮยองมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?"
"สิบนาทีที่แล้วเอง"
โกหก... จุนฮงพูดในใจ
"แล้วครูไม่ว่าหรอ?"
"ไม่ว่าหรอก"
"ฮยองนี่ กี่โมงแล้วอ่ะ"
"บ่ายสองโมงเกือบสาม"
เขาหลับยาวขนาดนั้นเลยหรอ? นี่จะเลิกเรียนแล้วนี่นา....
"นี่ผมหลับยาวขนาดนั้นเลยหรอ?"
"คงจะแบบนั้น"
"จะเลิกเรียนแล้วนี่นา"
"ไปหาอะไรกินกัน"
"ห้ะ"
"หน้าโรงเรียนมีร้านเบเกอรี่เปิดใหม่ ลองไปดูหน่อยไหม?"
"ก็ดีนี่ฮยอง"
"ไปกันเถอะ"
.
.
.
.
.
.
"ห้ะ อะไรนะ วันนี้ไม่อยู่บ้าน?"
[ขอโทษด้วยนะจุนฮงอ่า ฮยองมีงานเยอะ เลยต้องค้างบ้านเพื่อน]
"แล้วผมจะอยู่กับใครอ่ะ?"
[ไม่รู้อ่ะ แค่นี้นะ เพื่อนมันเร่งทำงาน]
"อือๆ ก็ได้"
ซวยมากถึงที่สุด... เขาควรจะลองโทรไปหาจงออบ
"ฮัลโหลจงออบ"
[มีอะไร]
"เย็นนี้ไปค้างด้วยกันหน่อย"
[ไม่ว่าง]
"โถ่ จงออบอ่า.."
[ไปขอแฟนนายสิ แค่นี้นะ]
"จงออบอ่า.."
"มีอะไรหรอจุนฮง"
"เย็นนี้ ... ผมอยู่บ้านคนเดียว.."
"เดี๋ยวฮยองไปค้างด้วยก็ได้"
"ฮยองไปได้หรอ?"
"อื้อ เดี๋ยวฮยองขับรถไปที่บ้าน ก่อนไปบ้านนายไง"
"ก็ได้ฮยอง.."
"ป่ะ"
"ไปกันเถอะ"
มันจะบังเอิญไปรึเปล่านะ ถ้าทุกคนจะไม่อยู่บ้านน่ะ คึคึ :)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อื้อหืออออออ พี่แด้เสี่ยวได้ใจค่ะ...... ความลับมันจะค่อยๆเผยออกมา
ทีละนิสส ~ อดใจรอไปก่อน มันจะค่อยๆออกมา กิกิ . _ .
อย่าลืมติดตามนะจ่ะ <3
:) Shalunla
"ยงกุก"
"ห้ะ"
"นายว่าน้องนายแปลกๆไปป่ะ?"
"อืม .. ฉันก็ว่างั้น"
ยงกุกพูดพลางทำท่าครุ่นคิด ก็ร้อยวันพันปีไม่เคยเห็นน้องชายตัวเองเป็นแบบนี้มาก่อนนี่นา..
"นายรู้จักเพื่อนสนิทน้องนายป่ะ"
"รู้ดิทำไมจะไม่รู้"
"ลองถามดิ"
"จะดีหรอ?"
"หรือนายไม่อยากรู้ว่าน้องนายเป็นอะไร?"
ฮิมชานพูดพร้อมยิ้มเล็กน้อย ใครว่าเขาไม่อยากรู้ล่ะ โคตรอยากรู้เล้ยย!
"งั้นเดี๋ยวลองโทรถามดูละกัน"
"เปิดลำโพงด้วย!"
"แหมะ ทีเรื่องคนอื่นนี้อยากรู้จังนะเหยิน - -;"
"ใครเหยินห้ะ ไอ่เหงือกก!!!!!!! = _ =+"
"ชู่ว! เบาๆ เดี๋ยวจุนฮงตื่น"
จุนฮงน่ะหลับไปได้สักสิบนาทีแล้ว.. ขืนเสียงดังละก็.. เขาสองคนก็ไม่ได้รู้น่ะสิว่าจุนฮงเป็นอะไร..
"รีบๆโทรสิ"
"กำลังน่า.."
[ตู๊ด..........ตู๊ด.............ตู๊ด.............]
"รับสิ จงออบ.."
[ตู๊ด.........ตู๊ด...ฮัลโหล?]
"อ่า จงออบอ่า นี่ฮยองเองนะ"
[อ่า ว่าไงครับยงกุกฮยอง?]
"นี่ นายคิดว่าจุนฮงแปลกไปไหม?"
[อ่า... ไม่นี่ครับ]
"งั้นหรอ..."
ห้ะ ขนาดเพื่อนสนิทอย่างจงออบยังไม่รู้เลย?
[อ้อ! แต่มีเรื่องนึงนะฮยอง]
"เรื่องอะไร"
[วันนี้อ่ะ อยู่ๆจุนฮงก็ส่งข้อความมาหาผม]
"มันแปลกตรงไหนห้ะ?"
[ไม่ใช่แค่นั้นนะฮยอง มันถามผมว่าถ้าหัวใจเต้นแบบแทบจะระเบิดนี่หมายความว่าไง]
"ห้ะ?"
[มันบอกว่าเพราะอยู่ใกล้คนๆนึง]
"..."
[ผมเลยบอกมันว่า สงสัยมันอ่ะจะชอบเขา ตกหลุมรักเขางี้]
"เข้าใจๆ ก็ว่าทำไมวันนี้จุนฮงหน้าแดงแปลกๆ"
[โห หน้าแดงด้วยหรอ ไม่น่าจะใช่จุนฮงแล้วมั้งงง~ ฮ่าาาฮ่าา]
"นายไปนอนเถอะ ดึกแล้วพรุ่งนี้มีเรียนนี่นา"
[อ้อใช่ เอ้อ ฮยองถ้าผมรู้ความคืบหน้าเดี๋ยวบอก]
"โอเคๆ ขอบใจ"
[บายครับฮยอง]
"บาย"
"น้องนายถ้าจะอากาหนักนะฉันว่า....."
"หนักมากเถอะ..."
"ฉันล่ะอยากรู้จริงๆ น้องนายไปตกหลุมรักใครเข้า ฮ่าฮ่า"
"คงจะคนที่โรงเรียนอ่ะแหละ"
"ท่าทางจะสวยน่าดู.."
"บ้าหรอ โรงเรียนชายล้วน"
"อื้อหืออ ชักจะอยากเห็นหน้าแล้วสิ ฮ่าฮ่า"
"พอเถอะนอนๆ"
"ปิดไฟด้วยเหงือก"
"ครับเหยิน"
คอยดูนะพรุ่งนี้จะล้อให้สมกับที่ล้อเขาไว้เล้ย! ;)
-YOU DON'T KNOW-
"ทำไมวันนี้ตื่นเช้า"
บังยงกุกเอ่ยถามน้องชายแท้ๆอย่างสงสัย ปกติจุนฮงจะตื่นสายไม่ใช่...........?
"ก็อยากตื่นเช้าบ้างไม่ได้รึไง"
ดูมันพูดสิครับ.....................
"รีบตื่นเพราะอยากไปเจอใครรึเปล่า?"
"ฮิ้ววววววว"
อยู่ๆฮิมชานก็ส่งเสียงมาจากส่วนไหนก็ไม่รู้ของบ้าน แล้วเดินออกมาอยากร่าเริง
"ปะ .. เปล่าซะหน่อย!"
"แอบไปชอบใครหรอจุนฮง~"
ฮิมชานพูดล้อจุนฮง พร้อมกับหัวเราะไปด้วย ดูสิ ตอนนี้จุนฮงหน้าแดงหมดแล้ว ~
"ไม่ได้ชอบใครสักหน่อย!"
"รีบไปกันเถอะน่า จะสนองให้สักวันละกัน อยากไปเช้านี่"
"ฮยอง!"
"ขึ้นรถดิ"
"ฮึ่ย!"
จุนฮงสาวเท้าเดินเข้าไปในรถแล้วนั่งกอดอกทำท่ากระฟัดกระเฟียดบ่นอยู่คนเดียว พี่ชายทั้งสองก็ได้แต่มองหน้ากัน แล้วก็ขำ เด็กหนอเด็ก..
.
.
.
.
.
.
"นี่ จุนฮงที่เมื่อวานถามอ่ะ คนนั้นคือใครหรอ?"
"อย่าถามได้ป่ะจงออบ เมื่อเช้าเพิ่งโดนล้อมาเองนะ..!"
"เอ้า~ ก็อยากรู้อ่ะ นายไม่เคยเป็นแบบนี้นี่นา~"
"ก็บอกว่า....."
"จุนฮงของฮยองทำอะไรอยู่หรอ?"
นั่น! พูดไม่ทันขาดคำ
"แดฮยอนฮยอง~!"
จงออบทักทายแดฮยอนอย่างสดใส
"ฮยองมาได้ไง"
"มาตามเสียงหัวใจไงครับเด็กน้อย :)"
จงออบรู้สึกว่าบรรยากาศมันชักจะชวนอ้วกไปแล้วนะ........
"บะ..บ้าน่าฮยอง!"
"ก็เขินไม่ใช่หรอครับแฟนที่รัก :)"
แฟน? เฮ้ยแฟน..... แฟน!!!!!! จงออบคนนี้อยากจะตบหน้าตัวเองสักร้อยรอบ ความฝันหรอ!! จุนฮงมีแฟน? นี่เขาต้องฝันแน่ๆ..
"ไม่เขิน!"
"อ่า..คือ.."
จงออบพูดขึ้นมาอย่างตะกุกตะกัก
"ฮยองกับจุนฮงเป็นแฟนกันระ..หรอ?"
"ไม่ใช่นะจงออบ ฮยองเขาแค่ละ..."
"ใช่ ฮยองกับจุนฮงเป็นแฟนกันแล้ว"
ขอเวลาเป็นลมสามสิบวิครับ.......................
"ไม่จริงใช่รึเปล่า?"
"ไม่เชื่อหรอเดี๋ยวฮยองพิสูจน์ให้ดู.."
พูดจบ แดฮยอนโน้มหน้าไปหอมแก้มรุ่นน้องที่นั่งหน้าแดงไปฟอดนึง ทำเอาจุนฮงอึ้งอย่างบอกไม่ถูก...
"ฮยองอ่ะ!"
"จุนฮงหน้านายแดงอย่างลูกมะเขือเทศอ่ะ!! ฮ่าฮ่า"
จงออบหัวเราะชอบใจ ยิ่งทำให้จุนฮงหน้าแดงยิ่งกว่าเดิม
"จุนฮงไปกับฮยองหน่อยสิ"
"อะไรเนี่ยฮยอง.."
"เถอะน่า"
"แล้วจงออบล่ะฮยอง?"
"ไปสวีทกันเถอะน่า~ เดี๋ยวฉันนั่งทำการบ้านก่อน เดี๋ยวโรงเรียนจะเข้าแล้ว นายทำเสร็จตั้งแต่เมื่อวานแล้วนี่"
การบ้านอะไร! เมื่อวานไม่มีการบ้านนะจงออบ!!
.
.
.
.
.
.
"ฮยองพาผมมาด้วยทำไม?"
"ทำไม พาแฟนมาเดินเล่นมันผิดหรอ? ฮ่าฮ่า"
แดฮยอนพูดพลางจับมือจุนฮงแกว่งไปแกว่งมา จุนฮงหน้าแดงอีกแล้วนะ!
"ฮยองอ่ะ.."
"พะ...พี่แดฮยอนคะ.."
อยู่ๆก็มีเด็กผู้หญิงต่างโรงเรียนเดินเข้ามาหาแดฮยอน
"มะ..มีอะไรหรอครับ?"
"ฉะ...ฉันให้พี่นะคะ!"
พอเด็กผู้หญิงคนนั้นพูดเสร็จก็ยื่นเค้กชิ้นเล็กมาให้แดฮยอน
แต่ทำไมจุนฮงรู้สึกหงุดหงิด....?
"อ่อ ขอบคุณนะครับ"
"พะ..พี่พอจะมีเวลาคุ..คุยกับฉันหน่อยได้ไหมคะ?"
"อ่อ พี่ไม่..."
"ฮยองคุยไปเถอะ ผมไม่ขวางนะ ตามสบาย ผมไปล่ะ"
จุนฮงรีบสบัดมือแดฮยอนก็ทันที แล้วหมุนตัวเดินออกจากวงสนทนาทันที
"จุนฮงเดี๋ยว...."
มันสายไปแล้ว.......... จุนฮงเดินไปซะแล้ว....
-YOU DON'T KNOW-
ทำไมขอบตาของจุนฮงถึงรู้สึกร้อนแปลกๆ? แล้วอารมณ์หงุดหงิดตอนนั้นล่ะ? คืออะไร? ก็ถูกแล้วไม่ใช่หรอ แดฮยอนก็แค่เล่นๆกับเขาเท่านั้น..
ไม่ใช่หรอ?
"อ่าวจุนฮง แดฮยอนฮยองล่ะ"
"..."
จุนฮงไม่ตอบอะไร แค่ยิ้มเจื่อนๆ แล้วชี้ไปที่ข้างหลัง พอบอกจงออบได้ว่า แดฮยอนอยู่แถวๆนั้น
"จุนฮง เป็นอะไร...?"
"มะ..ไม่นี่"
"แต่หน้านายดูซีดๆนะ เป็นอะไรรึเปล่า?"
"เปล่านี่..."
"นายไปห้องพยาบาลเถอะ"
"แต่ฉันไม่ได้เป็นอะไรนะ.."
"ไปเถอะน่า!"
แล้วจงออบก็ลากจุนฮงไปห้องพยาบาลจนได้...
.
.
.
"อ่า มีไข้นิดหน่อยจ้ะ"
"หรอครับ"
"สงสัยจะเครียดล่ะจ้ะ"
"อ่อ ครับ"
"นอนพักดีกว่าจ้ะ"
"เอางั้นหรอครับครู?"
"ก็เดี๋ยวก็ฝากเพื่อนเราไปบอกครูสิ ว่าเราไม่สบายน่ะ"
"อ่อ...."
"อย่าหักโหมนะจ้ะ.."
"ครับ"
-YOU DON'T KNOW-
"อะไรนะ จุนฮงอยู่ห้องพยาบาล?"
"อื้ม จงออบเล่าให้ฟังน่ะ"
"เป็นไข้หรอ"
"ก็คงจะแบบนั้น.."
"เฮ้อ..."
"นายทำน้องเขาเครียดนะรู้เปล่า?"
"?"
"เมื่อไหร่จะบอกทุกอย่างกับน้องเขาซะทีล่ะ ฉันขี้เกียจเล่นละครแล้วนะเว้ย"
"สนิทกับน้องเขามากกว่านี้ แล้วฉันจะค่อยๆบอกทีละอย่าง.."
"นายนี่ ทำแบบนี้น้องเขาเครียดนะเว้ย น้องเขาคงจะคิดว่านายแค่เล่นเป็นแฟนเฉยๆ ไม่ได้จริงจัง"
"ฉันจริงจังเว้ย!"
"ฉันก็แค่พูดในมุมมองของน้องเขา ก็เท่านั้น"
ยองแจพูดพลางยักไหล่ ก็แหมไอ่เพื่อนคนเนี่ย ความลับเยอะจะตาย!
"นายน่ะ น่าจะบอกน้องเขาไปตรงๆนะเว้ย"
"...."
"อย่างน้อย... ไปดูน้องเขาหน่อยเป็นไง?"
"?"
"ทำน้องเขาเครียดไปรับผิดชอบเลยดิ ฮ่าฮ่า"
"งั้นฝากลาครูด้วย ว่าไปดูแลคนป่วย"
"อืม ไปเถอะๆ"
นี่ล่ะน้า จองแดฮยอน...
.
.
.
.
.
"หลับแล้วหรอเนี่ย?"
"..."
ที่จริงจุนฮงยังไม่หลับ แต่แค่ไม่อยากลืมตาก็เท่านั้นเอง...
"เด็กบ้าเอ้ย เป็นอะไรมากรึเปล่าก็ไม่รู้"
"..."
"ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย...."
แดฮยอนพูดพลางลูบหัวจุนฮงอย่างทะนุถนอม เก็บอาการไว้จุนฮง........
"วันหลังอย่าทำให้เป็นห่วงรู้รึเปล่า..."
พูดเสร็จแดฮยอนก็จับมือของจุนฮงมาทาบที่อกข้างซ้าย นายได้ยินรึเปล่าจุนฮง....
"พี่รู้ว่านายคงไม่ได้ยิน.."
"..."
จุนฮงรู้สึกได้ว่าเสียงหัวใจของแดฮยอนแทบไม่ต่างอะไรกับเขา ตอนที่แดฮยอนจับมือเขาเลย...
"หัวใจพี่.... มันกำลังบอกทุกอย่างกับนายอยู่นะ :)"
"..."
จุนฮงได้แต่อึ้งอยู่ในใจเท่านั้น ตอนนี้เขารู้สึกได้ว่าหน้าเขาร้อนมาก...
"รู้ตัวเองบ้างได้ไหม..?"
ตอนนี้จุนฮงไม่รับรู้อะไรสักอย่างแล้ว.. เพราะประโยคก่อนหน้านี้... ราวกับความฝัน... แล้วจุนฮงก็หลับไป....
-YOU DON'T KNOW-
"ตื่นแล้วหรอ"
จุนฮงกระพริบตาปริบๆ เมื่อเห็นคนตรงหน้ายังไม่ไปไหน... นี่เฝ้าเขาจริงๆหรอ?
"อือ"
"กินยาก่อนสิ"
แดฮยอนพูดยิ้มๆ แล้วยื่นเม็ดยา กับแก้วน้ำไปให้จุนฮง
จุนฮงกินยาเสร็จแล้ว.. เขาคงหายห่วงได้แล้วมั้ง?
"ฮยองมาตั้งแต่เมื่อไหร่น่ะ?"
"สิบนาทีที่แล้วเอง"
โกหก... จุนฮงพูดในใจ
"แล้วครูไม่ว่าหรอ?"
"ไม่ว่าหรอก"
"ฮยองนี่ กี่โมงแล้วอ่ะ"
"บ่ายสองโมงเกือบสาม"
เขาหลับยาวขนาดนั้นเลยหรอ? นี่จะเลิกเรียนแล้วนี่นา....
"นี่ผมหลับยาวขนาดนั้นเลยหรอ?"
"คงจะแบบนั้น"
"จะเลิกเรียนแล้วนี่นา"
"ไปหาอะไรกินกัน"
"ห้ะ"
"หน้าโรงเรียนมีร้านเบเกอรี่เปิดใหม่ ลองไปดูหน่อยไหม?"
"ก็ดีนี่ฮยอง"
"ไปกันเถอะ"
.
.
.
.
.
.
"ห้ะ อะไรนะ วันนี้ไม่อยู่บ้าน?"
[ขอโทษด้วยนะจุนฮงอ่า ฮยองมีงานเยอะ เลยต้องค้างบ้านเพื่อน]
"แล้วผมจะอยู่กับใครอ่ะ?"
[ไม่รู้อ่ะ แค่นี้นะ เพื่อนมันเร่งทำงาน]
"อือๆ ก็ได้"
ซวยมากถึงที่สุด... เขาควรจะลองโทรไปหาจงออบ
"ฮัลโหลจงออบ"
[มีอะไร]
"เย็นนี้ไปค้างด้วยกันหน่อย"
[ไม่ว่าง]
"โถ่ จงออบอ่า.."
[ไปขอแฟนนายสิ แค่นี้นะ]
"จงออบอ่า.."
"มีอะไรหรอจุนฮง"
"เย็นนี้ ... ผมอยู่บ้านคนเดียว.."
"เดี๋ยวฮยองไปค้างด้วยก็ได้"
"ฮยองไปได้หรอ?"
"อื้อ เดี๋ยวฮยองขับรถไปที่บ้าน ก่อนไปบ้านนายไง"
"ก็ได้ฮยอง.."
"ป่ะ"
"ไปกันเถอะ"
มันจะบังเอิญไปรึเปล่านะ ถ้าทุกคนจะไม่อยู่บ้านน่ะ คึคึ :)
------------------------------------------------------------------------------------------------------------------
อื้อหืออออออ พี่แด้เสี่ยวได้ใจค่ะ...... ความลับมันจะค่อยๆเผยออกมาทีละนิสส ~ อดใจรอไปก่อน มันจะค่อยๆออกมา กิกิ . _ .
อย่าลืมติดตามนะจ่ะ <3
:) Shalunla
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น