✾ VEGETABLE ✾ [KRISYEOL EXO]

ลำดับตอนที่ #1 : VEGETABLE -1-

PART ONE






เด็กหนุ่มอายุรุ่นราว17ปีหน้าตาบ้านๆใส่แว่นหนาเตอะตัวผอมแห้งกำลังซ้อมกีตาร์กับเพื่อนของเขาอยู่อย่างตั้งอกตั้งใจจนกระทั่งมีชายตัวสูงอายุห่างกับเขา1ปีวิ่งมาในห้องซ้อมอย่างเร่งรีบก่อนจะถามเสียงดัง


"ใครชื่อปาร์ค ชานยอล" รุ่นพี่ร่างสูงตะโกนถามแล้วกวาดตาไปรอบห้องซ้อม
.
.
.
'รุ่นพี่คริสดูดีมากเลย'


"เอ่อ..ผมครับ" ชานยอลรับแบบกล้าๆกลัวพร้อมขยับแว่นขึ้น


"พี่อยากให้เราไปช่วยลงบาสให้หน่อย คนมันขาดนะ" รุ่นพี่ร่างสูงเดินมากลางห้องซ้อมแล้วจับข้อมือบางของชานยอลเชิงขอร้อง


"อ่า..ผมกลัวครับ..เอ่อ..ผม.." ชานยอลพูดอย่างตะกุกตะกักสับสนและไม่มั่นใจในเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นตอนนี้


"เราไม่ต้องกลัวนะ พี่ชื่อคริสได้ทุนมาเรียนอยู่ชมรมบาส คงเล่นไม่เป็นสินะเรา? " คริสยิ้มบางๆและยีหัวชานยอลเบาๆอย่างเป็นมิตร
.
.
.
'ผมรู้จักรุ่นพี่แล้ว..ผมรู้จักมานานแล้ว..'


"ครับ..แต่ผมต้องซ้อมกีตาร์" ชานยอลพูดเหตุผลหรือข้ออ้างให้คริสฟัง


"ชานยอลไปเถอะ เดี๋ยวฉันไปเรียกพี่เลย์มาเล่นให้ก็ได้" เพื่อนตัวเล็กนักร้องนำของวงบอกชานยอลด้วยหน้าตาเบื่อหน่ายเต็มทนราวอยากไล่ไปให้ไกล


"แกแน่ใจนะแบคฮยอน" ชานยอลกัดริมฝีปากตัวเองบ่งบอกถึงความลังเลในใจของตัวให้คนภายนอกได้รับรู้


"เออสิว่ะจะไปก็ไป คนที่เล่นกีตาร์เป็นก็มีเยอะแยะ ถึงพี่เลย์ไม่เล่นก็มีเซฮุนอีกอยู่ดี อย่าห่วงเลยเพื่อน" แบคฮยอนอธิบายยาวแล้วยิ้มละมุนกับชื่อเซฮุนคนที่อยู่ในประโยค


"งั้นเราตกลงแล้วใช่ไหม? " คริสถามชานยอลมองด้วยสายตาคาดหวังและลุ้นระทึกมาก


"โอเคครับ" ชานยอลตอบก่อนจะขยับแว่นขึ้นตามฉบับตัวเองแล้วยิ้มหวานให้คริส


"งั้นไปกันเดี๋ยวพี่สอนเราเอง" คริสพูดจบก็จับมือชานยอลวิ่งเยาะๆออกไปตรงดิ่งไปที่สนามบาส ชานยอลวิ่งตามด้วยหัวใจที่เต้นแรงเขาอายและเขินจึงใช้มือข้างที่ว่างขยับแว่นอีกครั้งระหว่างวิ่ง

 

"ลองวิ่งรอบสนามบาส10รอบสิ" คริสบอกชานยอลแล้วดันหลังชานยอลให้ออกวิ่ง


"รุ่นพี่ครับผมไม่ไหวแล้ว แฮ่กๆ" ชานยอลวิ่งรอบสนามบาสได้ประมาณ7รอบแล้วตะโกนกลับมาด้วยท่าทางเหน็ดเหนื่อย


"อีกนิดเดียวน้องชานยอลวิ่งต่อไป" คริสตะโกนกลับ พอชานยอลวิ่งได้ถึงรอบที่9ขาของชานยอลเหมือนเริ่มอ่อนแรงตาพร่ามัวทำให้เขาสลบลงไปกับพื้นของสนามพร้อมเสียงกระทบพื้นดังลั่น


"เฮ้ย! ชานยอล เป็นอะไร? ชานยอล!!" คริสรีบวิ่งไปดูอาการของชานยอลก่อนจะช้อนตัวร่างบ้างในอ้อมแขนไปส่งห้องพยาบาล
.
.
.
'เป็นอะไรเนี่ย รู้ไหมว่ามีคนเป็นห่วง'


"เขาเป็นอะไรมา?" คุณครูห้องพยาบาลท่าทางธรรมะธรรมโมรีบวิ่งไปหาคนป่วยอย่ารีบร้อน


"วิ่งรอบสนามบาส9รอบแล้วเป็นลมครับ" คริสเหงื่อแตกพลั่กพูดออกมาด้วยสายตาเป็นห่วงอย่างมาก


"งั้นครูขอตรวจก่อนนะ" คุณครูดึงม่านแล้วทำการตรวจอาการของชานยอลด้วยใบหน้าเคร่งเครียด


"เอ๋! ตัวผอมซีดไม่มีเรียวแรงอย่างนี้ต้องขาดสารอาหารแน่ๆ " คุณครูพูดออกมาขณะสำรวจนิ้วมือไปเรื่อยๆ


"เล็บขาวซีดอย่างนี้ได้ขอสรุปทางสัญชาตญาณความรู้สึกว่าเป็นโรคขาดสารอาหารวิตามินไม่กินผักชัวร์ๆ ฟันธงครับ!" คุณครูพูดด้วยใบหน้าเคร่งเครียดก่อนจะจดอะไรหยิกหยิกลงไปในกระดาษแล้วดึงม่านออกมา

"ครูทึกครับ เป็นไงบ้างครับ " คริสวิ่งถลาไปหาคุณครูอีทึกโดยทันที


"แม่เจ้าโว้ย! จะห่วงอะไรขนาดนี้ห้ะ!? อกอีทึกจะแตกถลามาไม่ดูเลยนักเรียนคริส!" อีทึกวีนแตกแล้วดุคริสเล็กน้อย


"ผมขอโทษครับ แล้วชานยอลเป็นไงบ้างครับ?" คริสพูดด้วยน้ำเสียงสำนึกผิดก่อนจะถามคำถามใส่อีทึก


"ปาร์ค ชานยอล ร่างกายไม่ค่อยแข็งแรงขาดสารอาหารพวกวิตามินเกลือแร่" คุณครูอีทึกพูดด้วยใบหน้าสบายๆ


"แล้วต้องทำไงครับ?" คริสถามอย่างเคร่งเครียดด้วยสายตาที่แนวแน่จริงจัง


"กินผัก! จบประเด็น! เชื่อทึกรับรองคอนเฟริมชัวร์" พูดจบคุณครูอีทึกก็ออกไปข้างนอกทิ้งคริสไว้ในห้องพยาบาลกับคนป่วยบนเตียง


"ตื่นได้แล้วเรา" คริสมองหน้าชานยอลแล้วยีหัวชานยอลเบาๆ


"ใครปลุกห้ะ! บอกแล้วอย่าปิดไฟไง!" ชานยอลฟึดฟัดแล้วลืมตาขึ้นมาอย่าหัวเสียอารมณ์ร้อน


"เป็นไงบ้าง? หื้ม? "คริสโน้มหน้าถามใกล้ๆจนลมหายใจอุ่นๆของคริสปะทะกับใบหน้าของชานยอล


"เฮ้ย!" ชานยอลตกใจจึงอุทานออกมาเสียงดังลั่นห้องพยาบาล
.
.
.
'ตึกตัก ตึกตัก'
.
.
'ทำไมหัวใจมันเค้นแรงอย่างนี้ ให้ตายเถอะปาร์คชานยอล'


"ไม่กินผักหรอเรา? " คริสถามอย่างสนใจอยากรู้คำตอบของชานยอล


"ก็มันไม่อร่อยนี่ แหวะ!แค่เห็นก็อยากจะอ้วก " ชานยอลทำท่าขยะแขยงเต็มทีราวกับมันมีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัว


"พี่จะทำให้เราชอบผักให้ได้เลย" คริสลากชานยอลไปที่โรงอาหารของโรงเรียนทุดคนในโรงอาหารต่างมองด้วยสายตาประหลาดว่าทำไมเจ้าชายคริสสุดฮอตถึงปรากฎตัวพร้อมกับมือกีตาร์วงดีของโรงเรียน


"เฮ้! รุ่นพี่มาทำไมเนี่ย?" ชานยอลเอ่ยถามแล้วมองคริสตาปริ่มแต่คริสกลับยักไหล่ไม่ตอบชานยอล


"ป้าครับเอาผัดผัก2จานครับ" คริสสั่งป้าเจ้าของร้านข้าวราดแกงพร้อมส่งสายตาเชิงบอกให้ทำเร็วๆ


"รุ่นพี่ผมไม่กิน!" ชานยอลบอกเสียงแข็งพร้อมหน้าตาที่บูดบึ้งเต็มทน


"ทำไมทำหน้าอย่างงั้นละ หื้ม?" คริสบีบจมูกชานยอลเบาๆด้วยความเอ็นดูและความน่ารักของชานยอล


"ไม่เอาไม่กินไม่ชอบไม่อยากกิน" ชานยอลโวยวายเสียงดังจนคนบริเวณนั้นต่างหั่นมามองแล้วซุบซิบกันใหญ่


"ไม่อายคนอื่นเขารึไง ทำตัวเป็นเด็กไปได้นะเรา อีกอย่างเรียกรุ่นพี่ห่างเหินไปไหม?" คริสพูดพลางหัวเราะเบาๆและขยี้หัวชานยอล


"แล้วจะให้ผมเรียกว่าอะไรละครับ? ชานยอลพองแก้มแล้วยู่จมูกแล้วมองคริสที่ตัวสูงกว่า


"เรียกพี่คริสคนหล่อมาก" คริสยิ้มกวนๆส่งให้ชานยอลก่อนจะเดินมานั่งที่โต๊ะ


"เรียกพี่คริสพอแล้ว แบร่! "ชานยอลแลบลิ้นปิ้นตาใส่คริสที่นั่งตรงข้ามและมองจานข้าวอย่างขยาด


"ชานยอลรู้ไหมถ้ากินผักจะทำให้เราขับถ่ายง่ายร่างกายแข็งแรงผิวพรรณเปล่งปลั่งสายตาดีไม่ทรูบโทรมสมองดีอีกทั้งยังสร้างภูมิคุ้มกันต่างๆและยังมีประโยชน์อีกมากมาย ที่เราเป็นลมเมื่อกี้สายตาไม่ดีตัวทรูบโทรมหน้าตาไม่หล่อเพราะไม่กินผักไง ที่พี่หล่ออย่างนี้เพราะพี่กินผักทุกชนิดเลยไง" คริสอธิบายร่ายยาวให้ชานยอลที่นั่งฟังจนจะหลับคาโต๊ะ

"ก็ได้..ผมจะพยายามกินมัน" ชานยอลจิ้มตรงผักกาดแล้วงาบเข้าปากก่อนจะสำลักแล้วหยิบน้ำดื่มตามลงไปอย่างรวดเร็ว


"แหยะ! ไม่อร่อยเลย " ชานยอลทำท่าขนลุกแล้วมองค้อนคริส


"ก็กินชิ้นเล็กๆสิ ต้องให้ป้อนใช่ไหมถึงจะกินได้" คริสตักผักเข้าปากชานยอลสลับกับเข้าปากตัวเองจนหมดทั้งสองจาน


"เห็นไหมก็กินได้นิเรา อร่อยใช่ไหมล่ะ?" คริสยิ้มบางๆไปให้ชานยอลก่อนออกแรงจูงร่างบางตรงดิ่งไปที่สนามบาสอีกครั้งหนึ่ง


"ที่กินอร่อยก็เพราะพี่นั้นแหละ" ชานยอลพึมพำกับตัวเองเบาๆไม่ให้คริสได้ยินในสิ่งที่เขาพูด


"ห้ะ!? พูดว่าอะไรนะเรา? พี่ไม่ได้ยินเลย" คริสหันกลับมามองชานยอลและรอคำตอบจากชานยอล


"เอ่อ..คือ..ป่าวครับ" ชานยอลยิ้มกว้างให้คริสแล้วเดินต่อไป


"วันนี้พี่ให้เรานั่งดูพี่ซ้อมก่อนนะเดี๋ยวพรุ่งนี้พี่ซ้อมให้เราอีกทีละกันนะ" คริสพาชานยอลมานั่งที่เก้าอี้แล้วยิ้มให้ชานยอลก่อนเดินจากไปซ้อมบาสกับเพื่อนคนอื่นๆ


"รอยยิ้มแบบนี้ไม่เคยมีใครได้รับมัน.." คิม จงแด รุ่นเดียวกับชานยอลแต่หน้ารุ่นบุกเบิกเอยด้วยน้ำเสียงลี้ลับราวมีปริศนาซ่อนไว้อยู่


"ใช่เลย โด้สัมผัสได้ โด้รู้สึกถึงพลังบางอย่าง" โด คยองซู รุ่นเดียวกับชานยอลดูภายนอกอาจจะไม่เต็มแต่ไอคิวเกิน180 พูดเห็นด้วยกับจงแดแล้วเดินจากไปกับจงแดเงียบๆ


"เอ๊ะ! มันสองตัวพูดอะไรเนี่ย! " ชานยอลสะบัดหัวไปมาก่อนจะจดจ้องกับสิ่งที่อยู่ในสนามอยู่

ผ่านไปนานหลายนาทีชานยอลฟุบหลับลงที่เก้าอี้อีกตัวไปนาน


"ชานยอล! อ่าว หลับซะละ " คริสเดินมาจับหัวของหัวของชานยอลแล้วนั่งลงที่เก้าอี้อีกตัวแล้วจับหัวชานยอลวางไว้ที่ตักอย่างนุ่มนวลพลางลูบเส้นผมชานยอลราวกล่อมให้หลับ


"ทำไมพี่ต้องเป็นห่วงเราด้วยนะ เราจะรู้อะไรไหมว่าเราน่ารักขนาดไหนนะปาร์คชานยอล" คริสยิ้มกับสิ่งที่ตัวเองพูดแล้วเอื้อมมือถอดแว่นตาของชานยอลออก
.
.
.
'ตึกตัก ตึกตัก'
.
.
'หัวใจเต้นแรงขนาดนี้คงเป็นเพราะเราไงชานยอล'


"แล้วยิ่งถอดแว่นก็ยิ่งน่ารัก จะไม่ให้พี่หลงเราได้ไง เด็กน้อย" คริสจับแก้มชานยอลอย่างนุ่มนวลแล้วค่อยๆโน้มหน้าจุมพิตริมฝีปากชานยอลอย่างเบาบางแต่เต็มไปด้วยความอบอุ่น


"ชานยอลตื่นได้แล้วครับ ขี้เซามากนะเนี่ย" คริสกระซิบข้างหูของชานยอลอย่างแผ่วเบาแล้วเขย่าตัวชานยอลเพื่อให้ตื่นขึ้นมา


"อือ เสร็จ..ละ อ้ะ!" ชานยอลรีบลุกขึ้นนั่งทำให้ปลายจมูกของเขาทั้งสองชนกันอย่างไม่ได้ตั้งใจ

ชานยอลหยุดนิ่งราวต้องมนต์สะกด สายตาทั้งสองคนสอดผสาผกันอยู่นานจนเริ่มเห็นริ้วบางข้างแก้มของชานยอล


"ดึกแล้วนะ รีบกลับบ้านกันเถอะ" คริสตัดบทออกมาทำให้ชานยอลหลุดออกจากภวังค์และเด้งตัวออกจากคริสในทันที


"แว่น เอ๋? แว่นอยู่ไหน?" ชานยอลคลำใบหน้าเมื่อไม่พบแว่นจึงล้วงกระเป๋ากางเกงซ้ำไปมาอยู่หลายรอบ


"อ่ะ แว่นของเราพี่เก็บไว้ให้" คริสใส่แว่นให้ชานยอลแล้วยิ้มละมุนไปให้รอบหนึ่งก่อนจะจับข้อมือชานยอลแล้วเดินตรงดิ่งไปที่ป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียน


"พี่คริสส่งผมแค่นี้ก็ได้ครับ ผมกลับแล้วนะครับ ขอบคุณครับ" ชานยอลโค้งให้คริสแล้วเตรียมเดินขึ้นรถเมล์เที่ยวสุดท้ายของวันที่พึ่งมาจอดไม่นานนี้เอง


"เดี๋ยว! ดึกแล้วอย่ากลับคนเดียวเลย เดี๋ยวพี่ไปส่งเราที่บ้านก็ได้" คริสรั้งข้อมือชานยอลไว้ทำให้พลาดรถเมล์เที่ยวสุดท้ายของวันไปแล้วชานยอลคงปฏิเสธไม่ได้


"อ่า..ไหนๆรถเมล์ก็ไปแล้ว ก็ได้ครับถ้าฮยองจะไปส่ง เอ๋ะ?! แล้วจะไปอย่างไง?" ชานยอลสลดเล็กน้อยแต่ก็ยิ้มกลับไปตามฉบับของตนแต่ก็ยังมีข้อสงสัยอยู่


"พี่เอารถมานะ จอดเลยจากตรงนี้นิดหน่อยเอง" คริสตอบคายความสงสัยให้ชานยอลกระจ่างชัดในทันที

คริสไม่รอช้ารีบคว้าขอมือชานยอลให้เดินตามมายังรถสีดำคันหรูรุ่นใหม่ของเขาแล้วเปิดประตูให้ชานยอลขึ้นรถแล้วอ้อมกลับมาเปิดประตูขึ้นเองแล้วเร่งรถออกทันที


"พี่คริสรู้จักทางบ้านผมหรอ?" ชานยอลหันมาถามคริสแล้วเอียงคอน้อยๆราวหมาน้อยเวลาวงสัยอะไรบางอย่าง

เมื่อคริสเห็นก็ทำให้นึกเอ็นดูจนเผลอลูบแก้มชานยอลไปมาจนเสียงแตรรถคันข้างหลังเร่งให้ออกตัวจากสี่แยกทำให้คริสหลุดออกจากพวังค์


"ไม่รู้หรอก บอกทางสิทางไหน?" คริสส่ายหน้าทั้งไล่ความคิดออกไปและเชิงบอกชานยอลว่าไม่รู้จริงๆ


"เลี้ยวขวาแล้วตรงไปเรื่อยๆจนถึงสวนสาธารณะก็เข้าซอยไปบ้านผมสีฟ้าครับ" ชานยอลบอกทางคริสให้คร่าวๆแล้วนั่งมองข้างทางไปเรื่อยๆ


"พี่ว่าเราตอนใส่แว่นดูเอ๋อดีนะ ฮ่าๆ" คริสบอกกับชานยอลแล้วหัวเราะออกมาจนทำให้ชานยอลเสียเซลฟ์ไป


"ขนาดนั้นเลย มันต้องตลกแน่" ชานยอลเบ้ปากนิดๆแล้วขยับแว่นตัวเองขึ้นจากนั้นก็นั่งเท้าคางครุ้นคิด


"ไม่ขนาดนั้น แต่มันก็น่ารักแบบเอ๋อๆนะ" คริสบอกกับชานยอลราวปลอบใจไม่ให้คิดมาก


"อ้ะ! ถึงบ้านแล้ว ขอบคุณครับที่มาส่ง" ชานยอลก้มหัวให้คริสแล้วเปิดประตูออกไปเตรียมจะเข้าบ้าน


"ชานยอลต่อไปนี้พี่จะมารับมาส่งเรานะ เอาเป็นว่าตกลงละกัน อย่าหนีล่ะ" คริสเปิดกระจกตะโกนบอกชานยอลแล้วพูดเองเออเองแล้วขับรถจากไปเลย

ชานยอลเข้าบ้านแล้วกินข้าวพูดคุยกับครอบครัวจนพักใหญ่แล้วขึ้นไปทำการบ้านคณิตศาสตร์ที่มีมากมายมหาศาลและยากมากในหนึ่งจึงทำให้เขาทำเสร็จในเวลาสี่ทุ่มกว่าๆจากนั้นเขาก็ทำธุระส่วนตัวเสร็จเรียบร้อย ก่อนนอนเขาไปยืนหน้ากระจกแล้วพำพัมบางอย่างกับตัวเองแล้วยิ้มบางๆก่อนจะรเข้าสู่หวงนิทรา





"ปาร์คชานยอลคนนี้จะเปลี่ยนตัวเองให้ดูว่าจะไม่เอ๋อซื่อบื้ออีกต่อไป แล้วพี่คริสจะเห็นผมเปลี่ยนแปลงแน่นอน"

Tbc.




------------------------------------------------------------------------------------
สวัสดีรีดเดอร์ที่น่ารักทุกคน นี่เป็นฟิคคริสยอลของเดทอีกเรื่องหนึ่งแต่ครั้งนี้เดทแต่งคนเดียวนะหวังว่าทุกคนคงจะยังติดตามผลงานของเดทอยู่ ถึงเรื่องเก่าเดทจะไม่อัพเท่าไหร่แต่เรื่องนี้เดทจะพยายามอัพอย่างแน่นอน หวังว่าทุกคนคงมีความสุขกัขฟิคของเดทนะ ถ้ามีข้อผิดพลาดอะไรก็ฝากติชมเดทด้วยนะ ขอเม้นเยอะเป็นกำลังใจให้เดทด้วยนะ จุ้บๆๆ

 

:)  Shalunla