ลำดับตอนที่ #6
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : [TEENTOP SF] 1440 (l.joe x chunji)
TITLE : 1440
PAIRING : L.JI / CHUNJOE (l.joe x chunji)
RATE : PG
WRITER :`midnight'sun.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
จนกระทั่งตอนนี้ จนผมกำลังจะนอน เพลงนี้ก็ยังก้องในหัวผม ... ให้ตายสิบยองฮอน! นอนๆๆ!
-1440-
"อ่า แอลโจมาแล้วหรอ"
ซองยอลถามผมที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องสี่ ผมเห็นผู้หญิงหลายคนหน้าแดงด้วยล่ะ.. ช่วยไม่ได้ก็ผมมันฮอตนี่!
"อืม เพิ่งมาถึงน่ะ"
"ชอนจีอ่า มานี่หน่อย"
ซองยอลจะทำอะไร! นายจะทำให้ตัวฉันสลายหรอ!
"มะ..มีอะไรหรอ"
"คือว่าตอนเที่ยงอ่ะ แอลมันไม่ว่างไปกินข้าวกับแอลโจน่ะ นายช่วยไปแทนได้ไหม?"
อีซองยอล!!! นายคิดจะทำอะไร!!!!!
"จะดีหรอ?"
"นายไม่ต้อง......"
"ดีมากเลยล่ะชอนจี!"
ซองยอลรีบพูดตัดบทผม นี่กะจะไม่ให้ผมปฏิเสธเลยว่างั้น?
"นายกลับห้องไปได้ละ แอลโจ"
"กลับแน่ๆน่า"
พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่....?
พักเที่ยง
"เอ่อ ชอนจี..."
ผมเป็นคนเริ่มพูดก่อน
"มะ..มีอะไรหรอ"
"นายชอบดูบาสไหม?"
"อ่อ.. ก็นิดหน่อยน่ะ"
"พอดีว่าเย็นนี้ฉันมีแข่งบาสน่ะ ถ้านายพอจะมีเวลา...ไปดูได้ไหม"
ขอกัดลิ้นตัวเองแปปได้ไหมครับ....?
"อ่อ อื้อ"
"นายเอาเบอร์ฉันไปนะ เผื่อหาฉันไม่เจอน่ะ... ฉันไปซ้อมก่อนนะ"
ผมยื่นเศษกระดาษที่เขียนเบอร์ผมไปให้ชอนจี ก่อนที่ผมจะเดินเลี่ยวไปที่โรงยิม ทำไมใจมันเต้นแบบนี้อีกแล้วนะ..?
-1440-
"ชอนจีอยู่ไหนนะ..?"
ผมพูดกับตัวเองแล้วกวาดสายตาไปรอบๆโรงยิม ทั้งๆที่น่าจะสะดุดตาแต่กลับมองไม่เห็น?
"แน่ะๆๆ นั่งอยู่กับซองยอลนู่น"
แอลพูดพร้อมชี้ไปที่สแตนแถวหน้า นั่นชอนจีจริงๆด้วย เอ้ะ แล้วซองยอลจะกวักมือเรียกผมทำไม?
"มีอะไรซองยอลเรียกมาทำไม?"
"เฮ้ย สู้ๆนะ ครั้งนี้แข่งกับห้องหนึ่งเชียวนะ เอ้อๆ ฝากบอกแอลด้วยว่าตั้งใจแข่ง"
จะหวานกันก็ไปหวานไกลๆผม! - ___ -
"หวานเกินไปละๆๆ ไปละนะ"
"อะ..เอ่อ แอลโจ"
"หืม?"
พระเจ้า! ชอนจีพูดกับผมก่อน..
"เอ่อ...เ่อ่อ... สู้ๆนะ"
"อื้อ"
ผมไม่ได้ฝันใช่ไหมครับ ทั้งเสียงทั้งหน้า.. ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าชอนจียิ้มเขินๆ แค่นี้ก็มีกำลังใจแล้ว!
"แหม่ ไม่เท่าไหร่เลยนะมึง"
"กูแค่ได้กำลังใจนิดๆหน่อยๆเอง.. แฟนมึงก็ฝากกำลังใจมาให้มึงน่ะ"
"ของมันแน่อยู่ละ"
"อ้วกทีเถอะ - _ - รีบไปแข่งดีกว่าหน่า"
ผมจะแข่งแล้ว ต้องทำให้ได้ !!
.
.
.
"กรี้ดดดดดดดดดดด แอลโจโอป้าทำแต้มแล้ววว!"
"วันนี้แอลโจโอป้าเท่เนอะเธอ ทำแต้มได้ตั้งหลายลูกแน่ะ"
"เนอะๆ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด"
"ปี๊ดดดดดดดด! หมดเวลา ห้องห้าชนะครับ!"
"กำลังใจดีเนอะมึง"
"ซองยอลอยู่ไหน"
"ถามถึงแต่แฟนกู มึงเริ่มชอบแฟนกูหรอ กูไม่ให้หรอกนะเว้ย!"
"ใครบอกมึง! กูจะฝากเค้กไปให้ชอนจีเว้ย!"
"นั่นไง พูดถึงมาเลย"
"ซองยอลฝากเค้กไปให้ชอนจีหน่อย"
"อ่า งั้นแปปนะ"
ซองยอลวิ่งไปหาชอนจีที่กำลังจะเดินออกจากโรงยิม ผมไม่รู้นะว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน แล้วซองยอลก็วิ่งกลับมา
"ชอนจีน่ะ เขินด้วยแหละ"
"อื้อ"
"แน่ะๆ ดีใจอ่ะดิ"
"มาก!"
"ฉันแนะนำนะ นายฝากอะไรก็ได้ไปให้ชอนจีทุกวัน แล้วฝากฉันดีป่ะ?"
"โอเคๆ งั้นกลับบ้านละนะ"
"อื้อ"
มีความสุข... ตั้งแต่ให้กำลังใจแล้ว.. น่ารักมาก.... ทำไมนะ ผมไม่เคยมีความสุขขนาดนี้เลย....
1เดือนผ่านมา 14 กุมภาพันธ์์
"วันนี้วันวาเลนไทน์~"
"แอลมึงอารมณ์ดีจังนะ"
"แน่นอน เพราะวาเลนไทน์นี่กูไม่เหงาเพราะกูมีแฟนแล้ว วะฮ่าฮ่า~"
"โด่ววว เกรงใจคนอย่างกูบ้างดิ"
"แล้วมึงไม่มีของให้ชอนจีอ่อวะ? ตอนนี้มึงสนิทกับเขามากเลยนะเว้ย"
".....ความลับว่ะมึง"
"โด่วววว"
"เอ้อเดี๋ยวตอนเย็นมึงส่งกูไปเอาลูกโป่งกับกุหลาบที่หน้าโรงเรียนด้วย"
"เซอร์ไพส์ล่ะสิ"
"เออ"
"กูอยากดูจัง ว่าแต่มึงมีเรื่องให้กูช่วยไหม"
"มีแน่ๆ มึงพอจะรู้จักคนที่จัดรายการวิทยุโรงเรียนเราไหม"
"เออ สนิทมากด้วย"
"ฝากบอกมันว่าตอนบ่ายสองสี่สิบเปิดเพลง 1440 ของ ฮอกัก ให้กูหน่อย"
"ฮั่นแน่ะ เซอร์ไพส์น่าจะใหญ่นะ"
"เออน่า"
ผมต้องรีบเอาจดหมายไปวางบนโต๊ะชอนจีก่อนล่ะ :)
CHUNJI PART
ใครเอาจดหมายมาวางไว้บนโต๊ะผมล่ะ? ผมควรจะเปิดมันอ่านดีไหม? อ่านเลยดีกว่า..
'บ่ายสองสิบนาทีมาที่ห้องห้า บนโต๊ะครูจะมีจดหมายอยู่ มาด้วยนะ'
บ่ายสองสิบนาที? ผมควรจะไปสินะ... ลองดูหน่อยก็แล้วกัน
14.10 น.
ผมเดินมาที่ห้องห้าแล้วเห็นจดหมายบนโต๊ะครูแล้ว มันเขียนว่าอะไรเนี่ย?
'มาที่โรงยิม แถวม้านั่งห้องพักนักกีฬา'
จดหมายพวกนี้ไม่ได้นำทางผมไปไหนใช่ไหม? เดินไปเรื่อยๆดีกว่า.. กว่าจะถึงโรงยิมคงใช้เวลานาน.. ผมไม่มีเวลามากด้วยสิ..
L.JOE PART
"แอลมึงช่วยกูถือกุหลาบไปสวนหลังโรงเรียนหน่อย เดี๋ยวก็ต้องถือลูกโป่ง"
"เออๆ มึงเซอร์ไพส์มึงอลังการไปว่ะ"
"เออน่าๆๆ"
"แล้วตอนนี้ชอนจีอยู่ไหน?"
"กูกำลังถ่วงเวลาชอนจีอยู่น่ะ"
"ห้ะ"
"มันไม่สำคัญหรอกว่ะ แต่มึงบอกคนเปิดเพลงยัง"
"กูบอกแล้วว่าตอนบ่ายสองสี่สิบ"
"โอเค... เตรียมตัวเสร็จแล้วเหลือแค่รอเวลาและเจ้าตัวก็เท่านั้น"
"ตอนนี้สองโมงสามสิบห้าแล้ว เดี๋ยวก็คงมา..... เดี๋ยวกูดูต้นทางให้"
"เออๆ"
ผมยืนถือช่อดอกกุหลาบหนึ่งช่อแล้วมีการ์ดใบหนึ่งเขียนว่า '1440' แล้วก็ถือลูกโป่งสีแดงอีกสามสิบใบ.... นี่ก็ใกล้แล้วสินะ...
"แอลโจๆๆ มาแล้วๆๆ"
มาแล้ว..... ผมตื่นเต้นจัง..
"เอ่อ...แอลโจ"
"นายเห็นจดหมายพวกนั้นแล้วใช่ไหม?"
"อะ..อื้อ"
"เป็นของฉันเอง"
"จริงหรอ?"
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
"ฉันชอบนาย"
เป๊ะดีมาก..... ผมยื่นลูกโป่งไปให้ชอนจี แค่ลูกโป่งมันก็ไม่อลังการสิ หนึ่งในลูกโป่งตรงปลายสายป่านมันมีแหวนอยู่วงนึงที่ผมผูกติดไว้ และแน่นอนว่าชอนจีก็เห็นมัน
"นายชอบฉัน?"
"อืม...."
"จริงๆหรอ?"
"จะเชื่อไม่เชื่อก็ฟังเพลงเอาสิ"
"เพลงนี้นายเป็นคนขอหรอ"
"อืม"
"อ่า...."
"ชอนจีคบกันนะ"
"อะ..เอ่อ...."
ช่อดอกกุหลาบถูกยื่นไปให้ชอนจีโดยผมเอง
"นี่รอคำตอบนะเนี่ย... เอางี้ดีกว่า ถ้านายคิดเหมือนฉัน ให้นายสวมแหวนนั่นภายในสิบวิ"
"ไม่มีตัวเลือกเลยหรอ?"
"10"
"9"
"8"
"7"
"6"
"5"
นี่ ไม่คิดจะสวมจริงหรอ? ผมไม่อยากแห้วนะ!
"4"
"3"
สวมเถอะๆ ขอร้อง...
"2"
"สวมแล้วนี่ไง"
ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง! ชอนจีสวมแหวนนั่นจริงๆ ผมโผเข้ากอดชอนจีทันที
"ตอนนี้ชอนจีเป็นแฟนแอลโจแล้วนะครับ!!!!!!!!"
ผมตะโกนไปเล่นๆจนชอนจีหน้าแดงแล้วตบบ่าผม
"บ้า!"
"ไม่ได้บ้า"
"ว่าแต่ 1440 หมายถึงอะไรหรอ?"
"ในหนึ่งชั่วโมงมีหกสิบนาที หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง.. ฉันคิดถึงนายทุกชั่วโมงเลยยังไงล่ะ"
"โอ้ย บ้าจริง! ฉันเขินนะ"
"เดี๋ยวก็ชินน่า"
"แอลโจตามฉันมานี่หน่อย"
ตอนนี้ชอนจีลากผมไปที่ห้องสี่ จะพาผมไปไหนล่ะเนี่ย?
"กล่องนี่ ... ฉันทำให้นาย"
ชอนจีหยิบกล่องใบใหญ่อันนึงแล้วยื่นให้ผม ผมเปิดดูข้างในก็พบว่า มันมีรูปผมตั้งแต่อยู่มอต้น! มีทุกรูปที่ผมอัพลง... แล้วก็มีตุ๊กตาหมีกับกุหลาบในกล่อง
"นะ...นี่นาย?"
"อื้อ ฉันชอบนายตั้งแต่มอต้นแล้ว"
ชอนจีชอบผมมาก่อนงั้นหรอ! พรหมลิขิตเกินไปแล้ว!
"ขอบคุณนะ..."
"ขอบคุณอะไรกันล่ะ"
"วันนี้เดินกลับบ้านด้วยกันนะ"
"อื้อ"
วันนี้คงเป็นวันแรกที่ผมเดินจับมือกับคนรักกลับบ้าน ก็ทุกวันผมกลับบ้านคนเดียวนี่นา.. จากนี้ผมคงจะมีความสุขล่ะนะ คึคึ ;)
이렇게 너를 사랑하는 나보다
ผมรักคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
날 사랑하는 니가 됐으면
ผมหวังว่าคุณเองจะรักผมตอบเช่นกัน
너를 기다리는 지금
ผมเฝ้ารอแต่คุณคนเดียว
하늘에 감사해 니가 내게 있으니
ผมขอขอบคุณสวรรค์ ที่ส่งคุณให้มาอยู่กับผม
니가 나를 보며 웃고 있으니
ที่ทำให้คุณมอบรอยยิ้มให้ผมคนนี้
PAIRING : L.JI / CHUNJOE (l.joe x chunji)
RATE : PG
WRITER :`midnight'sun.
-----------------------------------------------------------------------------------------------------
ผมเริ่มมีอาการแปลกๆ... ตั้งแต่เจอผู้ชานหน้าหวานคนนั้น... คนที่ผมเดินชน... แล้วถามชื่อกับห้องไปโต้งๆ...
"แอลโจ มึงเหม่ออะไรวะ"
"กูไม่ได้เหม่อนะแอล"
"ไม่เหม่อแต่มึงใจลอยว่างั้น?"
"กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น = _ ="
"โถ่ๆ พอกูบอกมึงว่าไอ่อาการของมึงน่ะ มันเป็นรักแรกพบ มึงต้องมาไตร่ตรองขนาดนี้เลยหรอ?"
"อ่าว แล้วมึงคิดว่าไอ่การเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นหน้าเขาไม่แปลกหรอวะ ขนาดแม่กูก็ยังเห็นเป็นหน้าหมอนั่นเลย"
"ไม่แปลกว่ะ เขาเรียกว่าอาการคิดถึงเว้ย"
"จะอาการอะไรก็ช่าง..."
"รีบจีบนะเว้ย ชอนจีเขาฮอตไม่แพ้นายหรอกว่ะ"
"แต่กูไม่ได้สนิทกับชอนจีนี่หว่า ชอนจีอยู่ห้องสี่ อีกอย่างเราอยู่ห้องห้า โอกาสที่จะสนิทแทบไม่มี"
"อย่างน้อยมึงก็แค่เอาของไปให้สักอย่างสองอย่างก็ได้"
"กูไม่กล้าเอาไปให้ตรงๆหรอกนะเว้ย!"
"ฝากแฟนกูิสิ มึงลืมแล้วหรอว่าแฟนกูอยู่ห้องสี่ - __ -"
"แล้วแฟนมึงสนิทกับชอนจีหรอ?"
"ก็ในระดับหนึ่ง... เย็นนี้เดี๋ยวกูเรียกซองยอลมาคุยเรื่องชอนจีกับมึงละกัน"
"เออๆ"
ผมควรจะเรียกมันว่า้รื่องบังเอิญไหมครับ? คือผมไม่เคยรู้เลยว่าซองยอลสนิทกับชอนจี... แต่ก็เอาเถอะๆๆ
ตกเย็น
"ซองยอลอ่า มีนี่หน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย"
แหม่ ทีเรียกแฟนนี่แตกต่างกับผมสิ้นเชิงอ่ะ.. - _______ -
"หืม มีอะไรอ่ะ"
"คือแบบว่าไอ่เตี้ยแอลโจมันชอบชอนจีว่ะ"
"มึง! ไอ่คิมมยองซู อย่ายุ่งกับส่วนสูงกู!! - _ -"
"อ้อ แบบนี้นี่เอง~ อยากรู้ข้อมูลหรอ~"
"ก็ทำนองนั้น"
ผมพูดพลางยักไหล่
"เดี๋ยวช่วย... พรุ่งนี้ตอนเย็น พวกนายมีแข่งบาสใช่ป่ะ?"
"อืม"
"พรุ่งนี้ตอนเช้านายมาห้องสี่ได้ป่ะ?"
"เฮ้ย จะดีหรอ?"
"น่านะ เอาเป็นว่าอย่าลืมล่ะ พรุ่งนี้เช้า ป่ะแอลกลับบ้านกันเถอะๆๆ"
"อ่อ อืม บายว่ะแอลโจ กลับบ้านดีๆ"
"กูไม่ใช่เด็กแล้วนะมึง = _ ="
ไอ่อาการที่ผมว่า.... พูดจริงๆนะ มันเกิดตลอด 1440 นาที เลยอ่ะ... ซึ่งก็ทั้งวันอ่ะแหละ ผมเป็นมาได้สักพักแล้ว....
ผมว่าผมรีบกลับบ้านดีกว่า... โอ้ะ คนตรงหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าคุ้นๆนะ นั่น! ชอนจีนี่นา!! เฮ้ยๆๆ ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ป่ะ?
ผมรีบขยี้ตาแล้วปรีบสายตาแล้วมองไปที่เดิม... อ่าวไม่ใช่นี่นา .. นี่ผมมองเห็นเด็กมอปลายเป็นหมอนั่นได้ยังไง?
ผมว่าอาการหนักแล้วนะ.. ผมควรรีบกลับบ้าน ผมสาวเท้ากลับบ้านให้เร็วที่สุด...
"อ่าว บยองฮอนกลับมาแล้วหรอลููก"
"ครับๆ กลับมาแล้ว.... เฮ้ย!!!!"
ผมรีบขยี้ตาแล้วมองไปที่หน้าแม่ใหม่ นี่ผมเป็นขนาดนี้เลยหรอ? เห็นหน้าแม่เป็นหมอนั่น ...
"อะไรติดที่หน้าแม่หรอ?"
"ปะ..เปล่าครับแม่"
ผมยิ้มแหย่ๆ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องแล้วโยนกระเป๋าไว้บนโต๊ะ แล้วเปิดทีวี ปกติผมไม่ได้กลับบ้านเร็วขนาดนี้หรอก...
อยู่ๆก็อยากกลับเร็ว อ่า.. วันนี้มีรายการเพลงนี่ เปิดดูดีกว่า
"วันนี้คุณฮอกักออกเพลงใหม่ใช่ไหมคะ เป็นเพลงที่น่าสนใจมากทีเดียว เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราไปฟังกันเลยดีกว่าค่ะ"
"แอลโจ มึงเหม่ออะไรวะ"
"กูไม่ได้เหม่อนะแอล"
"ไม่เหม่อแต่มึงใจลอยว่างั้น?"
"กูไม่ได้เป็นอะไรทั้งนั้น = _ ="
"โถ่ๆ พอกูบอกมึงว่าไอ่อาการของมึงน่ะ มันเป็นรักแรกพบ มึงต้องมาไตร่ตรองขนาดนี้เลยหรอ?"
"อ่าว แล้วมึงคิดว่าไอ่การเห็นทุกสิ่งทุกอย่างเป็นหน้าเขาไม่แปลกหรอวะ ขนาดแม่กูก็ยังเห็นเป็นหน้าหมอนั่นเลย"
"ไม่แปลกว่ะ เขาเรียกว่าอาการคิดถึงเว้ย"
"จะอาการอะไรก็ช่าง..."
"รีบจีบนะเว้ย ชอนจีเขาฮอตไม่แพ้นายหรอกว่ะ"
"แต่กูไม่ได้สนิทกับชอนจีนี่หว่า ชอนจีอยู่ห้องสี่ อีกอย่างเราอยู่ห้องห้า โอกาสที่จะสนิทแทบไม่มี"
"อย่างน้อยมึงก็แค่เอาของไปให้สักอย่างสองอย่างก็ได้"
"กูไม่กล้าเอาไปให้ตรงๆหรอกนะเว้ย!"
"ฝากแฟนกูิสิ มึงลืมแล้วหรอว่าแฟนกูอยู่ห้องสี่ - __ -"
"แล้วแฟนมึงสนิทกับชอนจีหรอ?"
"ก็ในระดับหนึ่ง... เย็นนี้เดี๋ยวกูเรียกซองยอลมาคุยเรื่องชอนจีกับมึงละกัน"
"เออๆ"
ผมควรจะเรียกมันว่า้รื่องบังเอิญไหมครับ? คือผมไม่เคยรู้เลยว่าซองยอลสนิทกับชอนจี... แต่ก็เอาเถอะๆๆ
ตกเย็น
"ซองยอลอ่า มีนี่หน่อย มีเรื่องจะคุยด้วย"
แหม่ ทีเรียกแฟนนี่แตกต่างกับผมสิ้นเชิงอ่ะ.. - _______ -
"หืม มีอะไรอ่ะ"
"คือแบบว่าไอ่เตี้ยแอลโจมันชอบชอนจีว่ะ"
"มึง! ไอ่คิมมยองซู อย่ายุ่งกับส่วนสูงกู!! - _ -"
"อ้อ แบบนี้นี่เอง~ อยากรู้ข้อมูลหรอ~"
"ก็ทำนองนั้น"
ผมพูดพลางยักไหล่
"เดี๋ยวช่วย... พรุ่งนี้ตอนเย็น พวกนายมีแข่งบาสใช่ป่ะ?"
"อืม"
"พรุ่งนี้ตอนเช้านายมาห้องสี่ได้ป่ะ?"
"เฮ้ย จะดีหรอ?"
"น่านะ เอาเป็นว่าอย่าลืมล่ะ พรุ่งนี้เช้า ป่ะแอลกลับบ้านกันเถอะๆๆ"
"อ่อ อืม บายว่ะแอลโจ กลับบ้านดีๆ"
"กูไม่ใช่เด็กแล้วนะมึง = _ ="
ไอ่อาการที่ผมว่า.... พูดจริงๆนะ มันเกิดตลอด 1440 นาที เลยอ่ะ... ซึ่งก็ทั้งวันอ่ะแหละ ผมเป็นมาได้สักพักแล้ว....
ผมว่าผมรีบกลับบ้านดีกว่า... โอ้ะ คนตรงหน้าซุปเปอร์มาร์เก็ตหน้าคุ้นๆนะ นั่น! ชอนจีนี่นา!! เฮ้ยๆๆ ผมไม่ได้ตาฝาดใช่ป่ะ?
ผมรีบขยี้ตาแล้วปรีบสายตาแล้วมองไปที่เดิม... อ่าวไม่ใช่นี่นา .. นี่ผมมองเห็นเด็กมอปลายเป็นหมอนั่นได้ยังไง?
ผมว่าอาการหนักแล้วนะ.. ผมควรรีบกลับบ้าน ผมสาวเท้ากลับบ้านให้เร็วที่สุด...
"อ่าว บยองฮอนกลับมาแล้วหรอลููก"
"ครับๆ กลับมาแล้ว.... เฮ้ย!!!!"
ผมรีบขยี้ตาแล้วมองไปที่หน้าแม่ใหม่ นี่ผมเป็นขนาดนี้เลยหรอ? เห็นหน้าแม่เป็นหมอนั่น ...
"อะไรติดที่หน้าแม่หรอ?"
"ปะ..เปล่าครับแม่"
ผมยิ้มแหย่ๆ แล้วก็เดินเข้าไปในห้องแล้วโยนกระเป๋าไว้บนโต๊ะ แล้วเปิดทีวี ปกติผมไม่ได้กลับบ้านเร็วขนาดนี้หรอก...
อยู่ๆก็อยากกลับเร็ว อ่า.. วันนี้มีรายการเพลงนี่ เปิดดูดีกว่า
"วันนี้คุณฮอกักออกเพลงใหม่ใช่ไหมคะ เป็นเพลงที่น่าสนใจมากทีเดียว เพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา เราไปฟังกันเลยดีกว่าค่ะ"
하루 1440번
วันๆ นึงผมคิดถึงคุณ 1440 ครั้ง
계속 니가 생각나 내가 좀 집착이 있나 할 정도로
ผมคงตกหลุมรักคุณเข้าแล้ว
가만히 TV를 보다
ผมเอาแต่ดูทีวีไม่พูดไม่จา
계속 니가 생각나 드라마 여주인공들보다
แล้วก็เอาแต่คิดถึงคุณ ยิ่งกว่าสนใจนางเอกในละครซะอีก
떨리는 맘은 놀이기구를 타고
หัวใจผมเต้นรัวอย่างกับนั่งรถไฟเหาะ
니 얼굴보다 좋아서 땅을 보는 건 아냐
ผมไม่หันมองไปที่ไหน เพราะไม่มีอะไรจะดีไปกว่าใบหน้าคุณ
간지러워 했던 말은 내가 다하고
ผมพูดแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจ
내가 좀 이상해졌나 봐
มันต้องเกิดอะไรขึ้นกับผมแน่ๆ
널 이렇게 사랑하는 나보다
ผมรักคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
나를 사랑하는 니가 됐으면
ผมหวังว่าคุณเองจะรักผมตอบเช่นกัน
내 머리속에 사는 그대가
คุณคือคนที่วนเวียนอยู่ในหัวผม
하늘 위를 걷는 날 봤으면 널 이렇게 바라보는 나보다
มีเพียงแต่คุณเท่านั้นที่จะมองผม ตอนที่เดินข้ามฟากฟ้านี้ได้
나만 바라보는 니가 됐으면
ผมมองคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
너를 기다리는 지금 이상한 떨림이
ผมเฝ้ารอแต่คุณคนเดียว
나를 더 설레게 해
ความรู้สึกอันสั่นไหว มันทำให้ใจดวงนี้เต้นรัว
오늘은 뭔가 될 거 같은 DAY
วันนี้จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
차가 막혀도 모든 게 아름답고
หากสื่อไปถึงคุณได้ ทุกสิ่งก็คงสวยงาม
지나가는 연인 보면 나도 같이 설레고
เมื่อผมมองคู่รักที่เดินผ่านไปมา หัวใจผมก็เต้นรัวไปกับพวกเค้า
봐도 보고싶어 넌 뭘 하고 있을지
ผมมองเห็นคุณ แต่ก็ยังคิดถึงคุณ อยากรู้ว่าคุณนั้นทำอะไรอยู่
하루 종일 너만 생각나
ผมเอาแต่คิดถึงคุณทั้งวันทั้งคืน
วันๆ นึงผมคิดถึงคุณ 1440 ครั้ง
계속 니가 생각나 내가 좀 집착이 있나 할 정도로
ผมคงตกหลุมรักคุณเข้าแล้ว
가만히 TV를 보다
ผมเอาแต่ดูทีวีไม่พูดไม่จา
계속 니가 생각나 드라마 여주인공들보다
แล้วก็เอาแต่คิดถึงคุณ ยิ่งกว่าสนใจนางเอกในละครซะอีก
떨리는 맘은 놀이기구를 타고
หัวใจผมเต้นรัวอย่างกับนั่งรถไฟเหาะ
니 얼굴보다 좋아서 땅을 보는 건 아냐
ผมไม่หันมองไปที่ไหน เพราะไม่มีอะไรจะดีไปกว่าใบหน้าคุณ
간지러워 했던 말은 내가 다하고
ผมพูดแล้วก็รู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจ
내가 좀 이상해졌나 봐
มันต้องเกิดอะไรขึ้นกับผมแน่ๆ
널 이렇게 사랑하는 나보다
ผมรักคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
나를 사랑하는 니가 됐으면
ผมหวังว่าคุณเองจะรักผมตอบเช่นกัน
내 머리속에 사는 그대가
คุณคือคนที่วนเวียนอยู่ในหัวผม
하늘 위를 걷는 날 봤으면 널 이렇게 바라보는 나보다
มีเพียงแต่คุณเท่านั้นที่จะมองผม ตอนที่เดินข้ามฟากฟ้านี้ได้
나만 바라보는 니가 됐으면
ผมมองคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
너를 기다리는 지금 이상한 떨림이
ผมเฝ้ารอแต่คุณคนเดียว
나를 더 설레게 해
ความรู้สึกอันสั่นไหว มันทำให้ใจดวงนี้เต้นรัว
오늘은 뭔가 될 거 같은 DAY
วันนี้จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
차가 막혀도 모든 게 아름답고
หากสื่อไปถึงคุณได้ ทุกสิ่งก็คงสวยงาม
지나가는 연인 보면 나도 같이 설레고
เมื่อผมมองคู่รักที่เดินผ่านไปมา หัวใจผมก็เต้นรัวไปกับพวกเค้า
봐도 보고싶어 넌 뭘 하고 있을지
ผมมองเห็นคุณ แต่ก็ยังคิดถึงคุณ อยากรู้ว่าคุณนั้นทำอะไรอยู่
하루 종일 너만 생각나
ผมเอาแต่คิดถึงคุณทั้งวันทั้งคืน
จนกระทั่งตอนนี้ จนผมกำลังจะนอน เพลงนี้ก็ยังก้องในหัวผม ... ให้ตายสิบยองฮอน! นอนๆๆ!
-1440-
"อ่า แอลโจมาแล้วหรอ"
ซองยอลถามผมที่เพิ่งเดินเข้ามาในห้องสี่ ผมเห็นผู้หญิงหลายคนหน้าแดงด้วยล่ะ.. ช่วยไม่ได้ก็ผมมันฮอตนี่!
"อืม เพิ่งมาถึงน่ะ"
"ชอนจีอ่า มานี่หน่อย"
ซองยอลจะทำอะไร! นายจะทำให้ตัวฉันสลายหรอ!
"มะ..มีอะไรหรอ"
"คือว่าตอนเที่ยงอ่ะ แอลมันไม่ว่างไปกินข้าวกับแอลโจน่ะ นายช่วยไปแทนได้ไหม?"
อีซองยอล!!! นายคิดจะทำอะไร!!!!!
"จะดีหรอ?"
"นายไม่ต้อง......"
"ดีมากเลยล่ะชอนจี!"
ซองยอลรีบพูดตัดบทผม นี่กะจะไม่ให้ผมปฏิเสธเลยว่างั้น?
"นายกลับห้องไปได้ละ แอลโจ"
"กลับแน่ๆน่า"
พระเจ้าเล่นตลกอะไรกับผมกันแน่....?
พักเที่ยง
"เอ่อ ชอนจี..."
ผมเป็นคนเริ่มพูดก่อน
"มะ..มีอะไรหรอ"
"นายชอบดูบาสไหม?"
"อ่อ.. ก็นิดหน่อยน่ะ"
"พอดีว่าเย็นนี้ฉันมีแข่งบาสน่ะ ถ้านายพอจะมีเวลา...ไปดูได้ไหม"
ขอกัดลิ้นตัวเองแปปได้ไหมครับ....?
"อ่อ อื้อ"
"นายเอาเบอร์ฉันไปนะ เผื่อหาฉันไม่เจอน่ะ... ฉันไปซ้อมก่อนนะ"
ผมยื่นเศษกระดาษที่เขียนเบอร์ผมไปให้ชอนจี ก่อนที่ผมจะเดินเลี่ยวไปที่โรงยิม ทำไมใจมันเต้นแบบนี้อีกแล้วนะ..?
-1440-
"ชอนจีอยู่ไหนนะ..?"
ผมพูดกับตัวเองแล้วกวาดสายตาไปรอบๆโรงยิม ทั้งๆที่น่าจะสะดุดตาแต่กลับมองไม่เห็น?
"แน่ะๆๆ นั่งอยู่กับซองยอลนู่น"
แอลพูดพร้อมชี้ไปที่สแตนแถวหน้า นั่นชอนจีจริงๆด้วย เอ้ะ แล้วซองยอลจะกวักมือเรียกผมทำไม?
"มีอะไรซองยอลเรียกมาทำไม?"
"เฮ้ย สู้ๆนะ ครั้งนี้แข่งกับห้องหนึ่งเชียวนะ เอ้อๆ ฝากบอกแอลด้วยว่าตั้งใจแข่ง"
จะหวานกันก็ไปหวานไกลๆผม! - ___ -
"หวานเกินไปละๆๆ ไปละนะ"
"อะ..เอ่อ แอลโจ"
"หืม?"
พระเจ้า! ชอนจีพูดกับผมก่อน..
"เอ่อ...เ่อ่อ... สู้ๆนะ"
"อื้อ"
ผมไม่ได้ฝันใช่ไหมครับ ทั้งเสียงทั้งหน้า.. ไม่รู้ผมคิดไปเองรึเปล่าว่าชอนจียิ้มเขินๆ แค่นี้ก็มีกำลังใจแล้ว!
"แหม่ ไม่เท่าไหร่เลยนะมึง"
"กูแค่ได้กำลังใจนิดๆหน่อยๆเอง.. แฟนมึงก็ฝากกำลังใจมาให้มึงน่ะ"
"ของมันแน่อยู่ละ"
"อ้วกทีเถอะ - _ - รีบไปแข่งดีกว่าหน่า"
ผมจะแข่งแล้ว ต้องทำให้ได้ !!
.
.
.
"กรี้ดดดดดดดดดดด แอลโจโอป้าทำแต้มแล้ววว!"
"วันนี้แอลโจโอป้าเท่เนอะเธอ ทำแต้มได้ตั้งหลายลูกแน่ะ"
"เนอะๆ กรี้ดดดดดดดดดดดดดดด"
"ปี๊ดดดดดดดด! หมดเวลา ห้องห้าชนะครับ!"
"กำลังใจดีเนอะมึง"
"ซองยอลอยู่ไหน"
"ถามถึงแต่แฟนกู มึงเริ่มชอบแฟนกูหรอ กูไม่ให้หรอกนะเว้ย!"
"ใครบอกมึง! กูจะฝากเค้กไปให้ชอนจีเว้ย!"
"นั่นไง พูดถึงมาเลย"
"ซองยอลฝากเค้กไปให้ชอนจีหน่อย"
"อ่า งั้นแปปนะ"
ซองยอลวิ่งไปหาชอนจีที่กำลังจะเดินออกจากโรงยิม ผมไม่รู้นะว่าสองคนนั้นคุยอะไรกัน แล้วซองยอลก็วิ่งกลับมา
"ชอนจีน่ะ เขินด้วยแหละ"
"อื้อ"
"แน่ะๆ ดีใจอ่ะดิ"
"มาก!"
"ฉันแนะนำนะ นายฝากอะไรก็ได้ไปให้ชอนจีทุกวัน แล้วฝากฉันดีป่ะ?"
"โอเคๆ งั้นกลับบ้านละนะ"
"อื้อ"
มีความสุข... ตั้งแต่ให้กำลังใจแล้ว.. น่ารักมาก.... ทำไมนะ ผมไม่เคยมีความสุขขนาดนี้เลย....
1เดือนผ่านมา 14 กุมภาพันธ์์
"วันนี้วันวาเลนไทน์~"
"แอลมึงอารมณ์ดีจังนะ"
"แน่นอน เพราะวาเลนไทน์นี่กูไม่เหงาเพราะกูมีแฟนแล้ว วะฮ่าฮ่า~"
"โด่ววว เกรงใจคนอย่างกูบ้างดิ"
"แล้วมึงไม่มีของให้ชอนจีอ่อวะ? ตอนนี้มึงสนิทกับเขามากเลยนะเว้ย"
".....ความลับว่ะมึง"
"โด่วววว"
"เอ้อเดี๋ยวตอนเย็นมึงส่งกูไปเอาลูกโป่งกับกุหลาบที่หน้าโรงเรียนด้วย"
"เซอร์ไพส์ล่ะสิ"
"เออ"
"กูอยากดูจัง ว่าแต่มึงมีเรื่องให้กูช่วยไหม"
"มีแน่ๆ มึงพอจะรู้จักคนที่จัดรายการวิทยุโรงเรียนเราไหม"
"เออ สนิทมากด้วย"
"ฝากบอกมันว่าตอนบ่ายสองสี่สิบเปิดเพลง 1440 ของ ฮอกัก ให้กูหน่อย"
"ฮั่นแน่ะ เซอร์ไพส์น่าจะใหญ่นะ"
"เออน่า"
ผมต้องรีบเอาจดหมายไปวางบนโต๊ะชอนจีก่อนล่ะ :)
CHUNJI PART
ใครเอาจดหมายมาวางไว้บนโต๊ะผมล่ะ? ผมควรจะเปิดมันอ่านดีไหม? อ่านเลยดีกว่า..
'บ่ายสองสิบนาทีมาที่ห้องห้า บนโต๊ะครูจะมีจดหมายอยู่ มาด้วยนะ'
บ่ายสองสิบนาที? ผมควรจะไปสินะ... ลองดูหน่อยก็แล้วกัน
14.10 น.
ผมเดินมาที่ห้องห้าแล้วเห็นจดหมายบนโต๊ะครูแล้ว มันเขียนว่าอะไรเนี่ย?
'มาที่โรงยิม แถวม้านั่งห้องพักนักกีฬา'
จดหมายพวกนี้ไม่ได้นำทางผมไปไหนใช่ไหม? เดินไปเรื่อยๆดีกว่า.. กว่าจะถึงโรงยิมคงใช้เวลานาน.. ผมไม่มีเวลามากด้วยสิ..
L.JOE PART
"แอลมึงช่วยกูถือกุหลาบไปสวนหลังโรงเรียนหน่อย เดี๋ยวก็ต้องถือลูกโป่ง"
"เออๆ มึงเซอร์ไพส์มึงอลังการไปว่ะ"
"เออน่าๆๆ"
"แล้วตอนนี้ชอนจีอยู่ไหน?"
"กูกำลังถ่วงเวลาชอนจีอยู่น่ะ"
"ห้ะ"
"มันไม่สำคัญหรอกว่ะ แต่มึงบอกคนเปิดเพลงยัง"
"กูบอกแล้วว่าตอนบ่ายสองสี่สิบ"
"โอเค... เตรียมตัวเสร็จแล้วเหลือแค่รอเวลาและเจ้าตัวก็เท่านั้น"
"ตอนนี้สองโมงสามสิบห้าแล้ว เดี๋ยวก็คงมา..... เดี๋ยวกูดูต้นทางให้"
"เออๆ"
ผมยืนถือช่อดอกกุหลาบหนึ่งช่อแล้วมีการ์ดใบหนึ่งเขียนว่า '1440' แล้วก็ถือลูกโป่งสีแดงอีกสามสิบใบ.... นี่ก็ใกล้แล้วสินะ...
"แอลโจๆๆ มาแล้วๆๆ"
มาแล้ว..... ผมตื่นเต้นจัง..
"เอ่อ...แอลโจ"
"นายเห็นจดหมายพวกนั้นแล้วใช่ไหม?"
"อะ..อื้อ"
"เป็นของฉันเอง"
"จริงหรอ?"
10
9
8
7
6
5
4
3
2
1
"ฉันชอบนาย"
널 이렇게 사랑하는 나보다
ผมรักคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
나를 사랑하는 니가 됐으면
ผมหวังว่าคุณเองจะรักผมตอบเช่นกัน
내 머리속에 사는 그대가
คุณคือคนที่วนเวียนอยู่ในหัวผม
하늘 위를 걷는 날 봤으면 널 이렇게 바라보는 나보다
มีเพียงแต่คุณเท่านั้นที่จะมองผม ตอนที่เดินข้ามฟากฟ้านี้ได้
ผมรักคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
나를 사랑하는 니가 됐으면
ผมหวังว่าคุณเองจะรักผมตอบเช่นกัน
내 머리속에 사는 그대가
คุณคือคนที่วนเวียนอยู่ในหัวผม
하늘 위를 걷는 날 봤으면 널 이렇게 바라보는 나보다
มีเพียงแต่คุณเท่านั้นที่จะมองผม ตอนที่เดินข้ามฟากฟ้านี้ได้
เป๊ะดีมาก..... ผมยื่นลูกโป่งไปให้ชอนจี แค่ลูกโป่งมันก็ไม่อลังการสิ หนึ่งในลูกโป่งตรงปลายสายป่านมันมีแหวนอยู่วงนึงที่ผมผูกติดไว้ และแน่นอนว่าชอนจีก็เห็นมัน
"นายชอบฉัน?"
"อืม...."
"จริงๆหรอ?"
"จะเชื่อไม่เชื่อก็ฟังเพลงเอาสิ"
나만 바라보는 니가 됐으면
ผมมองคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
너를 기다리는 지금 이상한 떨림이
ผมเฝ้ารอแต่คุณคนเดียว
나를 더 설레게 해
ความรู้สึกอันสั่นไหว มันทำให้ใจดวงนี้เต้นรัว
오늘은 뭔가 될 거 같은 DAY
วันนี้จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
라 랄라랄라 라 라 랄라랄라 라
라 랄라랄라 라 라
라 랄라랄라 라 라 랄라랄라 라라 랄라라
ผมมองคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
너를 기다리는 지금 이상한 떨림이
ผมเฝ้ารอแต่คุณคนเดียว
나를 더 설레게 해
ความรู้สึกอันสั่นไหว มันทำให้ใจดวงนี้เต้นรัว
오늘은 뭔가 될 거 같은 DAY
วันนี้จะต้องมีอะไรเกิดขึ้นแน่ๆ
라 랄라랄라 라 라 랄라랄라 라
라 랄라랄라 라 라
라 랄라랄라 라 라 랄라랄라 라라 랄라라
"เพลงนี้นายเป็นคนขอหรอ"
"อืม"
"อ่า...."
"ชอนจีคบกันนะ"
"อะ..เอ่อ...."
ช่อดอกกุหลาบถูกยื่นไปให้ชอนจีโดยผมเอง
"นี่รอคำตอบนะเนี่ย... เอางี้ดีกว่า ถ้านายคิดเหมือนฉัน ให้นายสวมแหวนนั่นภายในสิบวิ"
"ไม่มีตัวเลือกเลยหรอ?"
"10"
"9"
"8"
"7"
"6"
"5"
นี่ ไม่คิดจะสวมจริงหรอ? ผมไม่อยากแห้วนะ!
"4"
"3"
สวมเถอะๆ ขอร้อง...
"2"
"สวมแล้วนี่ไง"
ผมไม่อยากจะเชื่อสายตาตัวเอง! ชอนจีสวมแหวนนั่นจริงๆ ผมโผเข้ากอดชอนจีทันที
"ตอนนี้ชอนจีเป็นแฟนแอลโจแล้วนะครับ!!!!!!!!"
ผมตะโกนไปเล่นๆจนชอนจีหน้าแดงแล้วตบบ่าผม
"บ้า!"
"ไม่ได้บ้า"
"ว่าแต่ 1440 หมายถึงอะไรหรอ?"
"ในหนึ่งชั่วโมงมีหกสิบนาที หนึ่งวันมียี่สิบสี่ชั่วโมง.. ฉันคิดถึงนายทุกชั่วโมงเลยยังไงล่ะ"
"โอ้ย บ้าจริง! ฉันเขินนะ"
"เดี๋ยวก็ชินน่า"
"แอลโจตามฉันมานี่หน่อย"
ตอนนี้ชอนจีลากผมไปที่ห้องสี่ จะพาผมไปไหนล่ะเนี่ย?
"กล่องนี่ ... ฉันทำให้นาย"
ชอนจีหยิบกล่องใบใหญ่อันนึงแล้วยื่นให้ผม ผมเปิดดูข้างในก็พบว่า มันมีรูปผมตั้งแต่อยู่มอต้น! มีทุกรูปที่ผมอัพลง... แล้วก็มีตุ๊กตาหมีกับกุหลาบในกล่อง
"นะ...นี่นาย?"
"อื้อ ฉันชอบนายตั้งแต่มอต้นแล้ว"
ชอนจีชอบผมมาก่อนงั้นหรอ! พรหมลิขิตเกินไปแล้ว!
"ขอบคุณนะ..."
"ขอบคุณอะไรกันล่ะ"
"วันนี้เดินกลับบ้านด้วยกันนะ"
"อื้อ"
วันนี้คงเป็นวันแรกที่ผมเดินจับมือกับคนรักกลับบ้าน ก็ทุกวันผมกลับบ้านคนเดียวนี่นา.. จากนี้ผมคงจะมีความสุขล่ะนะ คึคึ ;)
이렇게 너를 사랑하는 나보다
ผมรักคุณยิ่งกว่าใครๆ ทั้งนั้น
날 사랑하는 니가 됐으면
ผมหวังว่าคุณเองจะรักผมตอบเช่นกัน
너를 기다리는 지금
ผมเฝ้ารอแต่คุณคนเดียว
하늘에 감사해 니가 내게 있으니
ผมขอขอบคุณสวรรค์ ที่ส่งคุณให้มาอยู่กับผม
니가 나를 보며 웃고 있으니
ที่ทำให้คุณมอบรอยยิ้มให้ผมคนนี้
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ตอนนี้ไรท์แต่งตอนมึนมากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก อย่าลืมเม้นนะ เพราะ
กำลังจะอัพแต่คอมค้าง.. เลยต้องพิมพ์ใหม่หมดเลย T _ T ยากลำบากมากกก ; - ;
เป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะะะ
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น