ลำดับตอนที่ #3
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : VEGETABLE -3- (100%)
PART THREE
เวียงครึกครื้นเฮฮาปาจิโก๊ะในห้องเรียนยังคงดังสนั่นหวั่นไหวแม้ในเวลานี้จะเป็นเวลาเข้าห้องเรียนแล้วก็ตามแต่ในวันนี้ดูเหมือนจะเป็นวันโชคดีของเด็กมอปลายปีสองห้องบีที่คุณครูประจำวิชาประวัติศาสตร์แบบอีพีโปรแกรม(?)ไม่สามารถมาสอนได้จึงทำให้คาบนี้ว่าง เฮ่!!!!!
"เสียงดังขนาดนี้จะนั่งสมาธิเรียกพลังได้บ่น่อ" คิมจงแดพ่อมหาประจำโรงเรียนประธานชมรมเข้าวัดเข้าเวียงนั่งตั้งสมาธิสะกดลมปรานให้อยู่ในกับเนื้อกับตัวแต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำไม่ได้
"โด้ว่าโด้สัมผัสได้ มีพลังบางอย่างอีกแล้ว กลิ่นมาเลย โด้รับไม่ได้ใครกินหนูในห้อง โด้รูโด้เห็น" คยองซูตาเหลือกโพลงเมื่อสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดเพราะกลิ่นที่เขาสัมผัสได้ช่างลี้ลับมาก
"ฮึ้ย โด้นายพูดอะไรสยองที่สุด ได้กลิ่นทีขนลุกไปถึงวิลไลเลย" แบคฮยอนสะดิ้งพร้อมขนแขนสแตนด์อัพขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
"พวกมึงเป็นเชี่ยไรกัน กูแค่ตด.." ชานยอลเงยหน้าจากโต๊ะแล้วพูดออกมาเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่มันสร้างความเดือดร้อนให้กับเพื่อนร่วมห้อง
"ไอควายเผือกชานชานมึงตดหรอ ไอเวร" เสียงหัวหน้าห้องหน้านิ่งหล่อลื่นคิมมยองซูตะโกนด่าด้วยเสียง180เดซิเบลดังจนชานยอลสะดุ้งทำให้กระดูกทั้งค้อนโกนในหูชั้นกลางสั่นจนเซิ้งได้
"ชานยอลมึงกินไข่ต้มกับถั่วลิสงมาหรอห๊าาาา~~ " แดฮยอนขึ้นเสียงสูงแปดชั้นถามชานยอลไปเพราะปวดเง็กกับกลิ่น..ของชานยอล
"กูคงแดกผักเยอะไปเลยปวดท้องว่ะ โทษทีนะทุกคน" ชานยอลขยับแว่นให้เข้าที่เกาท้ายทอยเบาๆแล้วรีบวิ่งตรงดิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างสุดกำลังแต่ก็ต้องตกใจกับภาพข้างหน้า
.
.
.
.คริสยืน...อยู่
"เอ่อ.." ชานยอลสตั้นไปสามวิก่อนจะหน้าขึ้นสีเล็กๆแล้ววิ่งเข้าห้องส้วมในทันที
"อะอ้าว ชานยอลนิหรือว่าจะเห็น..." คริสตกใจเล็กก่อนจะมองมังกรของเขาเองแล้วรีบใส่กางเกงในทันทีก่อนทำหน้าเรียบเฉยให้เป็นปกติดังเดิม
"เสียงดังขนาดนี้จะนั่งสมาธิเรียกพลังได้บ่น่อ" คิมจงแดพ่อมหาประจำโรงเรียนประธานชมรมเข้าวัดเข้าเวียงนั่งตั้งสมาธิสะกดลมปรานให้อยู่ในกับเนื้อกับตัวแต่ดูเหมือนว่าเขาจะทำไม่ได้
"โด้ว่าโด้สัมผัสได้ มีพลังบางอย่างอีกแล้ว กลิ่นมาเลย โด้รับไม่ได้ใครกินหนูในห้อง โด้รูโด้เห็น" คยองซูตาเหลือกโพลงเมื่อสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอดเพราะกลิ่นที่เขาสัมผัสได้ช่างลี้ลับมาก
"ฮึ้ย โด้นายพูดอะไรสยองที่สุด ได้กลิ่นทีขนลุกไปถึงวิลไลเลย" แบคฮยอนสะดิ้งพร้อมขนแขนสแตนด์อัพขึ้นมาอย่างบ้าคลั่ง
"พวกมึงเป็นเชี่ยไรกัน กูแค่ตด.." ชานยอลเงยหน้าจากโต๊ะแล้วพูดออกมาเหมือนว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นแต่มันสร้างความเดือดร้อนให้กับเพื่อนร่วมห้อง
"ไอควายเผือกชานชานมึงตดหรอ ไอเวร" เสียงหัวหน้าห้องหน้านิ่งหล่อลื่นคิมมยองซูตะโกนด่าด้วยเสียง180เดซิเบลดังจนชานยอลสะดุ้งทำให้กระดูกทั้งค้อนโกนในหูชั้นกลางสั่นจนเซิ้งได้
"ชานยอลมึงกินไข่ต้มกับถั่วลิสงมาหรอห๊าาาา~~ " แดฮยอนขึ้นเสียงสูงแปดชั้นถามชานยอลไปเพราะปวดเง็กกับกลิ่น..ของชานยอล
"กูคงแดกผักเยอะไปเลยปวดท้องว่ะ โทษทีนะทุกคน" ชานยอลขยับแว่นให้เข้าที่เกาท้ายทอยเบาๆแล้วรีบวิ่งตรงดิ่งไปเข้าห้องน้ำอย่างสุดกำลังแต่ก็ต้องตกใจกับภาพข้างหน้า
.
.
.
.คริสยืน...อยู่
"เอ่อ.." ชานยอลสตั้นไปสามวิก่อนจะหน้าขึ้นสีเล็กๆแล้ววิ่งเข้าห้องส้วมในทันที
"อะอ้าว ชานยอลนิหรือว่าจะเห็น..." คริสตกใจเล็กก่อนจะมองมังกรของเขาเองแล้วรีบใส่กางเกงในทันทีก่อนทำหน้าเรียบเฉยให้เป็นปกติดังเดิม
"สบายจุงอิอิกำเบย" ชานยอลเดินออกจากห้องแล้วก็จ้องตกใจกับคริสที่ยืนจัดทรงผมอยู่หน้ากระจกแล้วหันมามองเขาก่อนจะลากเขาติดกำแพง
"ชานยอล.." คริสกดเสียงต่ำทำให้ดูมีสเน่ห์จนชานยอลหลงอยู่ในพวังค์ก่อนจะเริ่มหายเอ๋อได้น้อยๆ
"ห้ะ?! ครับ? เอ๋? ทำไม?" ชานยอลเบนหน้าหนีอย่างมึนๆอึนๆแบบไม่เข้าใจอะไร
"เมื่อกี้เราเห็นอะไรรึป่าว?" คริสยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วจ้องเข้าไปในดวงตากลมของชานยอลเพื่อค้นหาคำตอบที่ต้องการของเขา
"เห็นอะไร? ไม่เห็นหรอกครับ ใครจะกล้ามอง" ชานยอลรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็วพร้อมหน้าขึ้นสีหัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะเพลง machine
"ก็ดีแล้ว เพราะพี่ก็อายเรา" คริสผละตัวออกมายิ้มบางๆแล้วเกาท้ายทอยเบาๆแก้ขัดเขินอายเมื่อกี้ ชานยอลมองการกระทำนั้นแล้วเดินไปที่อ่างล้างมือแล้วจุ่มมือล้างโดยทันที
"นี่แหน่ะ!" ชานยอลสะบัดน้ำไปหาคริสแล้วหัวเราะชอบใจดิ้นพรากๆตรงนั้นจนคริสเห็นแล้วหมั่นไส้เบาๆ
"เล่นอย่างนี้หรอเราเดี๋ยวเจอพี่จะหนาวพึ่งไปดูนักเรียนไทยเขาเล่นอย่างนี้รับรองไม่พลาดแน่!" คริสเอามือกวักน้ำใส่ชานยอลแล้วสะบัดๆไปสองสามทีก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำ
"เห้ย! "ชานยอลถอดแว่นออกมาเช็ดแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะขยี้ตาเบาๆแล้วกลับไปใส่แว่นขยับให้เข้าที่แล้วพุ่งตัวไปหาคริส
"โอ๊ะ! จะพุ่งมาทำไมเด็กน้อย" คริสลูบหัวชานยอลไปมาแล้วเริ่มกลายเป็นยีหัวสะมากกว่าเขาหัวเราะเบาๆกับความน่ารักของชานยอล
"ง่ะ ผมเสียทรงเดี๋ยวไม่หล่อ" ชานยอลเอามือจัดแต่งปัดปายทรงผมไปมาแล้วยู่ปากไม่พอใจเล็กๆ
"วันนี้อย่าลืมมาซ้อมนะเรา พี่ไปก่อนนะ" คริสยิ้มให้โบกมือลาแล้วเดินหันหลังไปทางบันไดเพื่อขึ้นไปห้องเรียน
"พี่คริสครับ ผมไม่ว่างวันนี้ขอโทษนะครับ " ชานยอลรั้งแขนคริสไว้จนต้องหันหน้ามาหาชานยอลพูดออกไปก่อนโค้งขอโทษด้วยความรู้สึกผิด
"อ่า งั้นไม่เป็นไรครับ เราไปทำธุระของเราเถอะ พี่เข้าใจ " คริสพยักหน้ายิ้มกว้างไปให้แล้วเดินไปที่บันไดแล้วเจอเพื่อนในกลุ่มพอดีจึงขึ้นไปที่ห้องเรียน
"ตุ้ยจางๆ ใครอ่ะที่คุยด้วย น่ารักมากจีบได้ไหม? สเปคกูเลยว่ะ" บังยงกุกมองที่ชานยอลอย่างเคลิ้มก่อนจะถามคริสไปอย่างไม่เคยรับรู้อะไรเลย
"เท่าที่รู้ชานยอลก็ไม่มีแฟน มึงจะจีบก็จีบไปสิ.." คริสหันมาพูดกับยงกุกแล้วเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบๆจนอีชิ้งสังเกตุได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับคริส
"ตุ้ยจาง เป็นไรว่ะ แม่งเงียบทำไมว่ะ?" อีชิ้งวิ่งไปเกาะบ่าคริสแล้วกระซิบถามคริสอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้
"ป่าว..กูไม่เป็นไร" คริสเดินเข้าห้องเรียนไปไม่สนใจสิ่งแวดล้อมภายในห้องว่ามีอะไรเพราะตอนนี้เขาเหม่อลอยคิดนู่นคิดนี้อยู่ในสมองแต่คงหนีไม่พ้นเรื่องเพื่อนสนิทของเขาที่จะจีบคนที่เขาชอบอย่างปาร์คชานยอล
"ตุ้ยจางมันไหวไม่นั้น" คิมมินซอกหน้าตาจิ้มลิ้มกระซิบกับอีชิ้งเบาๆแต่ก็ไร้สัญญาณตอบรับใดๆจึงทำให้เขาเอือมแล้วหันไปสนใจการ์ตูนที่เขาอ่านต่อ
'ฮึ้ย ฮึ้ย ฮู้วววว บรู้วว หมดเวๆ' เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นทำให้ทุกคนพากันทยอยออกจากห้องเรียนอย่างที่ใจมโนแล้วแต่คงผิดกับโอ เซฮุน พ่อหนุ่มอาภัพ
"โรงเรียนแม่งก็เลิกแล้วกูต้องมาทำวงทำเวรห่าอะไรนี้อีก" เซฮุนทำเวรไปก็บนกระปอดกระแปดออกไปพล่ามนู่นพล่ามนี่ออกไปจนคนอื่นเริ่มระอาแทน
"เพื่อนฮุนครับ เลิกบ่นไหมครับ งานการมันจะเสร็จไหมครับ?" คิมจงอินเพื่อนดำของโอเซฮุนก็เพลียกับนิสัยพูดมากของเพื่อนตัวเองมาก
"เงียบ! ทำเวรไปเดี๋ยวกูเอากบตบแม่ง" ชเวจุนฮงเด็กน้อยผู้ฆ่ายักษ์(?)กำหราบเพื่อนทั้งสองอยู่หมัดก่อนจะเร่งทำงานทั้งหมด
"เสร็จแล้วเฮ้! " สามสหายเปล่งวาจาออกมาพร้อมกันแถมยังเล่นเวฟมาบอยกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
"ไปละ บายพวกมึง" เซฮุนบอกลาเพื่อนแล้วรีบวิ่งแจ่นไปที่หลังโรงเรียนทันทีเพราะมีใครบางคนรอเขาอยู่ที่นั้น
"มาแล้วๆ" เซฮุนไปยืนข้างๆแบคฮยอนพร้อมกอบกุมมือนุ่มนั้นไว้แล้วยิ้มละลายหัวใจไปให้ทีหนึ่ง
"แบคฮยอนอ่า~" เสียงลู่ฮานตะโกนเรียกแบคฮยอนทำให้ทั้งสองต้องหยุดเดินแล้วหันไปมองยังต้นเสียง
"ครับพี่ลู่ฮาน" แบคฮยอนขานรับพร้อมวิ่งดุกดิกไปหาในทันที
"พี่กลับด้วยๆ" ลู่ฮานบอกแบคฮยอนแล้วยักคิ้วให้โอเซฮุนทีหนึ่งแล้วเดินจับมือแบคฮยอนอีกข้างหนึ่ง
"เอ่อ..คือ..ได้ครับ" แบคฮยอนหันไปมองหน้าเซฮุนปรัหนึ่งว่าลังเลนิดๆแต่ก็ตอบตกลงไปเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
"วันนี้กูจะไปให้มึงติวคณิตที่บ้านมึงนะ" เซฮุนหันไปพูดกับแบคฮยอนหน้านิ่งไม่แสดงแารมณ์อะไรออกมาเลยสักนิด
"แบคฮยอนครับเดี๋ยวพี่ไปช่วยเราทำการบ้านนะ" ลู่ฮานหันไปพูดกับแบคฮยอนพร้อมส่งร้อยยิ้มละมุนละไมไปให้
"เสือก!" เซฮุนตะโกนเสียงดังออกมาลอยแต่ก็พอจะรู้ว่าหมายถึงใคร
"โอ เซฮุน!" แบคฮยอนเรียกชื่ออีกคนเตือนตำหนิเบาๆว่ามันไม่สมควรที่จะทำกับรุ่นพี่
TBC.
ตอนนี้อารมณ์ตอนแต่งเปลี่ยวหนักมากเลยออกมากากๆงงๆเบลอๆเอ๋อๆตามชานยอล(?) เรื่องนี้พล๊อตเรื่องที่ว่างเอาไว้ตอนแรกมันไม่ได้เป็นแบบนี้ 5555555555 ด้วยความที่ไรท์สติฟั่นเฟืองราวคนบ้าเหตุการณ์ทุกอย่างเลยเปลี่ยนไปตัวละครเลยเวิ่นไป อยากบอกว่าไรท์เป็นคนแต่งฟิคคริสยอลกับฮุนแบคนะค่ะ มีคอมเม้นหนึ่งบอกให้อัพแด้โล่คือไรท์ไม่ได้แต่งเนอะแต่เพื่อนไรท์เดี๋ยวจะฝากบอกให้นะค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นทุกคำวิจารณ์ค่ะ
-.เดทตอล.
:)
Shalunla
"ชานยอล.." คริสกดเสียงต่ำทำให้ดูมีสเน่ห์จนชานยอลหลงอยู่ในพวังค์ก่อนจะเริ่มหายเอ๋อได้น้อยๆ
"ห้ะ?! ครับ? เอ๋? ทำไม?" ชานยอลเบนหน้าหนีอย่างมึนๆอึนๆแบบไม่เข้าใจอะไร
"เมื่อกี้เราเห็นอะไรรึป่าว?" คริสยื่นหน้าเข้าไปใกล้แล้วจ้องเข้าไปในดวงตากลมของชานยอลเพื่อค้นหาคำตอบที่ต้องการของเขา
"เห็นอะไร? ไม่เห็นหรอกครับ ใครจะกล้ามอง" ชานยอลรีบตอบกลับไปอย่างรวดเร็วพร้อมหน้าขึ้นสีหัวใจเต้นแรงเป็นจังหวะเพลง machine
"ก็ดีแล้ว เพราะพี่ก็อายเรา" คริสผละตัวออกมายิ้มบางๆแล้วเกาท้ายทอยเบาๆแก้ขัดเขินอายเมื่อกี้ ชานยอลมองการกระทำนั้นแล้วเดินไปที่อ่างล้างมือแล้วจุ่มมือล้างโดยทันที
"นี่แหน่ะ!" ชานยอลสะบัดน้ำไปหาคริสแล้วหัวเราะชอบใจดิ้นพรากๆตรงนั้นจนคริสเห็นแล้วหมั่นไส้เบาๆ
"เล่นอย่างนี้หรอเราเดี๋ยวเจอพี่จะหนาวพึ่งไปดูนักเรียนไทยเขาเล่นอย่างนี้รับรองไม่พลาดแน่!" คริสเอามือกวักน้ำใส่ชานยอลแล้วสะบัดๆไปสองสามทีก่อนจะวิ่งออกมาจากห้องน้ำ
"เห้ย! "ชานยอลถอดแว่นออกมาเช็ดแล้วเดินออกมาจากห้องน้ำก่อนจะขยี้ตาเบาๆแล้วกลับไปใส่แว่นขยับให้เข้าที่แล้วพุ่งตัวไปหาคริส
"โอ๊ะ! จะพุ่งมาทำไมเด็กน้อย" คริสลูบหัวชานยอลไปมาแล้วเริ่มกลายเป็นยีหัวสะมากกว่าเขาหัวเราะเบาๆกับความน่ารักของชานยอล
"ง่ะ ผมเสียทรงเดี๋ยวไม่หล่อ" ชานยอลเอามือจัดแต่งปัดปายทรงผมไปมาแล้วยู่ปากไม่พอใจเล็กๆ
"วันนี้อย่าลืมมาซ้อมนะเรา พี่ไปก่อนนะ" คริสยิ้มให้โบกมือลาแล้วเดินหันหลังไปทางบันไดเพื่อขึ้นไปห้องเรียน
"พี่คริสครับ ผมไม่ว่างวันนี้ขอโทษนะครับ " ชานยอลรั้งแขนคริสไว้จนต้องหันหน้ามาหาชานยอลพูดออกไปก่อนโค้งขอโทษด้วยความรู้สึกผิด
"อ่า งั้นไม่เป็นไรครับ เราไปทำธุระของเราเถอะ พี่เข้าใจ " คริสพยักหน้ายิ้มกว้างไปให้แล้วเดินไปที่บันไดแล้วเจอเพื่อนในกลุ่มพอดีจึงขึ้นไปที่ห้องเรียน
"ตุ้ยจางๆ ใครอ่ะที่คุยด้วย น่ารักมากจีบได้ไหม? สเปคกูเลยว่ะ" บังยงกุกมองที่ชานยอลอย่างเคลิ้มก่อนจะถามคริสไปอย่างไม่เคยรับรู้อะไรเลย
"เท่าที่รู้ชานยอลก็ไม่มีแฟน มึงจะจีบก็จีบไปสิ.." คริสหันมาพูดกับยงกุกแล้วเดินขึ้นบันไดอย่างเงียบๆจนอีชิ้งสังเกตุได้ถึงความผิดปกติที่เกิดขึ้นกับคริส
"ตุ้ยจาง เป็นไรว่ะ แม่งเงียบทำไมว่ะ?" อีชิ้งวิ่งไปเกาะบ่าคริสแล้วกระซิบถามคริสอย่างอดเป็นห่วงไม่ได้
"ป่าว..กูไม่เป็นไร" คริสเดินเข้าห้องเรียนไปไม่สนใจสิ่งแวดล้อมภายในห้องว่ามีอะไรเพราะตอนนี้เขาเหม่อลอยคิดนู่นคิดนี้อยู่ในสมองแต่คงหนีไม่พ้นเรื่องเพื่อนสนิทของเขาที่จะจีบคนที่เขาชอบอย่างปาร์คชานยอล
"ตุ้ยจางมันไหวไม่นั้น" คิมมินซอกหน้าตาจิ้มลิ้มกระซิบกับอีชิ้งเบาๆแต่ก็ไร้สัญญาณตอบรับใดๆจึงทำให้เขาเอือมแล้วหันไปสนใจการ์ตูนที่เขาอ่านต่อ
'ฮึ้ย ฮึ้ย ฮู้วววว บรู้วว หมดเวๆ' เสียงออดโรงเรียนดังขึ้นทำให้ทุกคนพากันทยอยออกจากห้องเรียนอย่างที่ใจมโนแล้วแต่คงผิดกับโอ เซฮุน พ่อหนุ่มอาภัพ
"โรงเรียนแม่งก็เลิกแล้วกูต้องมาทำวงทำเวรห่าอะไรนี้อีก" เซฮุนทำเวรไปก็บนกระปอดกระแปดออกไปพล่ามนู่นพล่ามนี่ออกไปจนคนอื่นเริ่มระอาแทน
"เพื่อนฮุนครับ เลิกบ่นไหมครับ งานการมันจะเสร็จไหมครับ?" คิมจงอินเพื่อนดำของโอเซฮุนก็เพลียกับนิสัยพูดมากของเพื่อนตัวเองมาก
"เงียบ! ทำเวรไปเดี๋ยวกูเอากบตบแม่ง" ชเวจุนฮงเด็กน้อยผู้ฆ่ายักษ์(?)กำหราบเพื่อนทั้งสองอยู่หมัดก่อนจะเร่งทำงานทั้งหมด
"เสร็จแล้วเฮ้! " สามสหายเปล่งวาจาออกมาพร้อมกันแถมยังเล่นเวฟมาบอยกันอย่างไม่ได้นัดหมาย
"ไปละ บายพวกมึง" เซฮุนบอกลาเพื่อนแล้วรีบวิ่งแจ่นไปที่หลังโรงเรียนทันทีเพราะมีใครบางคนรอเขาอยู่ที่นั้น
"มาแล้วๆ" เซฮุนไปยืนข้างๆแบคฮยอนพร้อมกอบกุมมือนุ่มนั้นไว้แล้วยิ้มละลายหัวใจไปให้ทีหนึ่ง
"แบคฮยอนอ่า~" เสียงลู่ฮานตะโกนเรียกแบคฮยอนทำให้ทั้งสองต้องหยุดเดินแล้วหันไปมองยังต้นเสียง
"ครับพี่ลู่ฮาน" แบคฮยอนขานรับพร้อมวิ่งดุกดิกไปหาในทันที
"พี่กลับด้วยๆ" ลู่ฮานบอกแบคฮยอนแล้วยักคิ้วให้โอเซฮุนทีหนึ่งแล้วเดินจับมือแบคฮยอนอีกข้างหนึ่ง
"เอ่อ..คือ..ได้ครับ" แบคฮยอนหันไปมองหน้าเซฮุนปรัหนึ่งว่าลังเลนิดๆแต่ก็ตอบตกลงไปเพื่อไม่ให้เสียมารยาท
"วันนี้กูจะไปให้มึงติวคณิตที่บ้านมึงนะ" เซฮุนหันไปพูดกับแบคฮยอนหน้านิ่งไม่แสดงแารมณ์อะไรออกมาเลยสักนิด
"แบคฮยอนครับเดี๋ยวพี่ไปช่วยเราทำการบ้านนะ" ลู่ฮานหันไปพูดกับแบคฮยอนพร้อมส่งร้อยยิ้มละมุนละไมไปให้
"เสือก!" เซฮุนตะโกนเสียงดังออกมาลอยแต่ก็พอจะรู้ว่าหมายถึงใคร
"โอ เซฮุน!" แบคฮยอนเรียกชื่ออีกคนเตือนตำหนิเบาๆว่ามันไม่สมควรที่จะทำกับรุ่นพี่
บทสนทนาของคนทั้งสามสิ้นสุดลงอย่างดื้อๆไม่มีเสียงใดๆเล็ดลอดออกมาจากบุคคลทั้งสาม พวกเขายังคงเดินไปตามทางที่มุ่งไปสู่จุดหมายคือบ้านของแบคฮยอน ความเงียบเริ่มทำให้แบคฮยอนเริ่มอัดอึดใจเพราะถึงจะเงียบแต่ดูเหมือนมีรังสีอัมหิตจะเข้าปกคลุมแทนที่เสียแล้ว
"เอ่อ..ถึงบ้านแล้ว เข้าบ้านกันเถอะ" แบคฮยอนหันไปพูดกับคนทั้งสองแล้วเดินนำเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆของเขา
"แบคฮยอนครับ ทำไมที่บ้านถึงมีสวนผักด้วยล่ะครับ?"ลู่ฮานหันไปถามแบคฮยอนแล้วกวาดสายตาไปทั่วๆสวนผักของแบคฮยอน
"แม่ผมเสียเมื่อสามปีที่แล้วพ่อผมทิ้งแม่ไปตั้งแต่ท้องผมได้ห้าเดือน ผมเลยต้องปลูกผักขายเลี้ยงดูตัวเองอย่างนี้แหละครับ " แบคฮยอนตอบกลับไปด้วยใบหน้าและดวงตาวูบไหวอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่งรอยยิ้มร่าเริงดังเดิมกลับไปให้ลู่ฮาน
"พี่ขอโทษนายนะ" ลู่ฮานเอ่ยขอโทษไปพร้อมใบหน้าสำนึกผิดอย่างเต็มอก
"ไม่เป็นไรครับผม" แบคฮยอนตอบกลับไปด้วยท่าทีสบายๆราวไม่คิดอะไรมาก
"รุ่นพี่แบคฮยอนครับ ผมกลับแล้วนะครับ" ไม่พูดเปล่าเซฮุนโค้งตัวให้แบคฮยอนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แบคฮยอนรู้สึกใจหายเล็กๆเมื่อเซฮุนใช้สรรพนามอย่างนี้กับเขาและทำตัวห่างเหินกับเขาแบบนี้
"กลับไปเถอะครับ พี่ไม่ได้ห้าม" ลู่ฮานตอบกลับเซฮุนไปก่อนที่แบคฮยอนจะได้พูดอะไร
"ผมไม่ได้พูดกับคุณครับ กรุณาอย่าเกว่งเท้าหาเสี้ยนด้วยนะครับ" เซฮุนพูดจบก็เดินออกจากบ้านแบคฮยอนทันทีโดยไม่หันหลังกลับไปสนใจ เขาเดินไปเรื่อยๆจนเจอกับรุ่นพี่ที่คุ้นเคยกับใครอีกคนหนึ่งที่มาด้วย
"ชานยอล!" เซฮุนเรียกชื่อคนที่เจอแล้ววิ่งไปทักอีกคนอย่างปกติที่เคยทำ
"อ้าวเหี้ย มาอยู่ได้ไงว่ะฮุน" ชานยอลยิงคำถามใส่เซฮุนด้วยคำพูดปกติของเขาที่ใช้คุยเวลาอยู่กับเซฮุน
"เออเรื่องกู แล้วมึงมากับใคร?" เซฮุนมองไปทางอีกคนที่ยืนข้างชานยอลแล้วทำหน้าสงสัยจับผิดอีกคนก็ไม่ปราน
"อ่อ มากับรุ่นพี่พึ่งเจอเมื่อเย็นเขาชื่อ ยงกุกน่ะ เออ กูรีบว่ะต้องไปหละ บายว่ะ" ชานยอลแนะนำอีกคนข้างกายเสร็จก็บอกลาเซฮุนพร้อมโบกมือลาแล้วเดินไปซื้อผักต่อ
"น้องยอลครับพี่ช่วยถือไหม?" บังยงกุกเอ่ยถามพร้อมยิ้มโชว์เหงือกสเน่ห์ไปให้ชานยอล
"ก็ดีครับ งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ" ชานยอลยื่นทุกอย่างในมือให้กับยงกุกไปแล้วยิ้มเบิกบานเดินตรงดิ่งไปทางที่เขาจะกลับบ้านแต่ก็ต้องพบกับอีกคนที่เขาพึ่งปฎิเสธซ้อมไปเมื่อเย็น
"อ่อ ที่เราไม่มาซ้อมก็เพราะมากับยงกุกนี้เอง" คริสเดินมาหาบุคคลทั้งสองแล้วมองไปที่ยงกุกด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย
"ป่าวครับ ผมแค่จะมาซื้อผักแล้วบังเอิญเจอพี่เขาก็เท่านั้น" ชานยอลปฎิเสธไปอย่างทันควันจนทำให้ยงกุกหน้าเสียอยู่บ้างเล็กน้อย
"ยงกุก ขอโทษนะกูขอพาตัวชานยอลไปนะ ขอของด้วย" คริสบอกกับยงกุกก่อนจะยื่นมือขอของๆชานยอลทั้งหมดแล้วเอามาถือไว้ในมือ
"เออๆ แม่งมึงนี่ก็" ยงกุกตอบกลับอารมณ์ชุนเล็กๆแต่ก็ยอมแล้วเดินเตะฝุ่นออกไปอบ่างอารมณ์เสีย
"กลับบ้านเราต้องเคลียร์กับพี่นะ ปาร์คชานยอล" คริสพูดแล้วยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ออกมาจนทำให้ชานยอลขนลุกซู่หลบตาไป
.
.
.
. งานเข้าแล้วสินะ ปาร์ค ชานยอล!!
"เอ่อ..ถึงบ้านแล้ว เข้าบ้านกันเถอะ" แบคฮยอนหันไปพูดกับคนทั้งสองแล้วเดินนำเข้าไปในบ้านหลังเล็กๆของเขา
"แบคฮยอนครับ ทำไมที่บ้านถึงมีสวนผักด้วยล่ะครับ?"ลู่ฮานหันไปถามแบคฮยอนแล้วกวาดสายตาไปทั่วๆสวนผักของแบคฮยอน
"แม่ผมเสียเมื่อสามปีที่แล้วพ่อผมทิ้งแม่ไปตั้งแต่ท้องผมได้ห้าเดือน ผมเลยต้องปลูกผักขายเลี้ยงดูตัวเองอย่างนี้แหละครับ " แบคฮยอนตอบกลับไปด้วยใบหน้าและดวงตาวูบไหวอยู่พักหนึ่งก่อนจะส่งรอยยิ้มร่าเริงดังเดิมกลับไปให้ลู่ฮาน
"พี่ขอโทษนายนะ" ลู่ฮานเอ่ยขอโทษไปพร้อมใบหน้าสำนึกผิดอย่างเต็มอก
"ไม่เป็นไรครับผม" แบคฮยอนตอบกลับไปด้วยท่าทีสบายๆราวไม่คิดอะไรมาก
"รุ่นพี่แบคฮยอนครับ ผมกลับแล้วนะครับ" ไม่พูดเปล่าเซฮุนโค้งตัวให้แบคฮยอนอย่างที่ไม่เคยทำมาก่อน แบคฮยอนรู้สึกใจหายเล็กๆเมื่อเซฮุนใช้สรรพนามอย่างนี้กับเขาและทำตัวห่างเหินกับเขาแบบนี้
"กลับไปเถอะครับ พี่ไม่ได้ห้าม" ลู่ฮานตอบกลับเซฮุนไปก่อนที่แบคฮยอนจะได้พูดอะไร
"ผมไม่ได้พูดกับคุณครับ กรุณาอย่าเกว่งเท้าหาเสี้ยนด้วยนะครับ" เซฮุนพูดจบก็เดินออกจากบ้านแบคฮยอนทันทีโดยไม่หันหลังกลับไปสนใจ เขาเดินไปเรื่อยๆจนเจอกับรุ่นพี่ที่คุ้นเคยกับใครอีกคนหนึ่งที่มาด้วย
"ชานยอล!" เซฮุนเรียกชื่อคนที่เจอแล้ววิ่งไปทักอีกคนอย่างปกติที่เคยทำ
"อ้าวเหี้ย มาอยู่ได้ไงว่ะฮุน" ชานยอลยิงคำถามใส่เซฮุนด้วยคำพูดปกติของเขาที่ใช้คุยเวลาอยู่กับเซฮุน
"เออเรื่องกู แล้วมึงมากับใคร?" เซฮุนมองไปทางอีกคนที่ยืนข้างชานยอลแล้วทำหน้าสงสัยจับผิดอีกคนก็ไม่ปราน
"อ่อ มากับรุ่นพี่พึ่งเจอเมื่อเย็นเขาชื่อ ยงกุกน่ะ เออ กูรีบว่ะต้องไปหละ บายว่ะ" ชานยอลแนะนำอีกคนข้างกายเสร็จก็บอกลาเซฮุนพร้อมโบกมือลาแล้วเดินไปซื้อผักต่อ
"น้องยอลครับพี่ช่วยถือไหม?" บังยงกุกเอ่ยถามพร้อมยิ้มโชว์เหงือกสเน่ห์ไปให้ชานยอล
"ก็ดีครับ งั้นผมไม่เกรงใจแล้วนะครับ" ชานยอลยื่นทุกอย่างในมือให้กับยงกุกไปแล้วยิ้มเบิกบานเดินตรงดิ่งไปทางที่เขาจะกลับบ้านแต่ก็ต้องพบกับอีกคนที่เขาพึ่งปฎิเสธซ้อมไปเมื่อเย็น
"อ่อ ที่เราไม่มาซ้อมก็เพราะมากับยงกุกนี้เอง" คริสเดินมาหาบุคคลทั้งสองแล้วมองไปที่ยงกุกด้วยสายตาที่ยากจะอธิบาย
"ป่าวครับ ผมแค่จะมาซื้อผักแล้วบังเอิญเจอพี่เขาก็เท่านั้น" ชานยอลปฎิเสธไปอย่างทันควันจนทำให้ยงกุกหน้าเสียอยู่บ้างเล็กน้อย
"ยงกุก ขอโทษนะกูขอพาตัวชานยอลไปนะ ขอของด้วย" คริสบอกกับยงกุกก่อนจะยื่นมือขอของๆชานยอลทั้งหมดแล้วเอามาถือไว้ในมือ
"เออๆ แม่งมึงนี่ก็" ยงกุกตอบกลับอารมณ์ชุนเล็กๆแต่ก็ยอมแล้วเดินเตะฝุ่นออกไปอบ่างอารมณ์เสีย
"กลับบ้านเราต้องเคลียร์กับพี่นะ ปาร์คชานยอล" คริสพูดแล้วยิ้มมุมปากเจ้าเล่ห์ออกมาจนทำให้ชานยอลขนลุกซู่หลบตาไป
.
.
.
. งานเข้าแล้วสินะ ปาร์ค ชานยอล!!
TBC.
ตอนนี้อารมณ์ตอนแต่งเปลี่ยวหนักมากเลยออกมากากๆงงๆเบลอๆเอ๋อๆตามชานยอล(?) เรื่องนี้พล๊อตเรื่องที่ว่างเอาไว้ตอนแรกมันไม่ได้เป็นแบบนี้ 5555555555 ด้วยความที่ไรท์สติฟั่นเฟืองราวคนบ้าเหตุการณ์ทุกอย่างเลยเปลี่ยนไปตัวละครเลยเวิ่นไป อยากบอกว่าไรท์เป็นคนแต่งฟิคคริสยอลกับฮุนแบคนะค่ะ มีคอมเม้นหนึ่งบอกให้อัพแด้โล่คือไรท์ไม่ได้แต่งเนอะแต่เพื่อนไรท์เดี๋ยวจะฝากบอกให้นะค่ะ ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นทุกคำวิจารณ์ค่ะ
-.เดทตอล.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น