คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : VEGETABLE -2-
PART TWO
แสงยามเช้าสาดส่องเข้ามาผ่านหน้าต่างปะทะกับชานยอลที่นอนคดอยู่ในเตียงนั้นทำให้ร่างบางนั้นยอมจำนนตื่นขึ้นมาได้อย่างไม่ค่อยเต็มใจนัก
ชานยอลขยี้ตาเบาๆก่อนจะหยิบผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป เพียงไม่นานนักชานยอลก็เดินออกมาจากห้องน้ำพร้อมชุดนักเรียนเต็มยศแล้วจึงหยิบกระเป๋าและแว่นตาเดินลงมาชั้นล่างของบ้าน
"แม่ครับ วันนี้..เอ่อ" ไม่ทันที่ชานยอลจะพูดจบก็เงิบไปเพราะเห็นร่างสูงของคริสคุยกับแม่ของเขาที่โต๊ะอาหารอย่างถูกคอ
"อ้าว ลงมาแล้วหรอชานยอล พี่เขารอเราตั้งนาน" ผู้เป็นแม่เอ่ยเสียงอ่อนนุ่มละมุนละไมไปให้ลูกรักที่ไม่ใช่ลูกแท้ๆของตนแต่มีความรักเปรียบเสมือนแม่จริงๆ
"คริสกินข้าวเช้าที่นี้พร้อมกันสิลูกแม่ก็ทำมาเยอะแยะไม่ต้องเกรงใจนะลูก คิดซะว่าแม่เป็นแม่อีกละกัน" คุณนายปาร์คหันไปพูดกับคริสแล้วส่งรอยยิ้มใจดีเพราะเอ็นดูคริสเหมือนลูกแท้ๆคนหนึ่ง อาจเป็นเพราะถูกชะตากับคุณนายปาร์คหรือคุยกันลงคอคงเป็นได้
"ผมยังไงก็ได้ครับ แต่ไม่รู้ว่าชานยอลอยากให้พี่กินข้าวด้วยรึป่าว" คริสพูดกับคุณนายปาร์คพลางพูดถึงชานยอลเบาๆ
"ใครจะไม่อยากให้กินครับ กินเถอะครับ" ชานยอลโผลงพูดออกมาก่อนเอ่ยชวนคริสกินข้าวพร้อมกัน
"คุณนายปาร์คครับ อยู่บ้านชานยอลไม่กินผักหรอครับ" คริสถามคุณนายปาร์คพลางมองอาหารในจานก่อนมองหน้าชานยอล
"ไม่หรอก ลูกคนนี้สอนให้กินอย่างไงก็ไม่กินดูสิร่างกายปวบเปียกผอมแห้งขนาดนี้จะสู้ใครได้" คุณนายปาร์คตอบออกไปมองหน้าลูกชายที่รักแล้วบ่นออกมาอีกยาว
"ไม่ต้องห่วงครับผมจะทำให้ชานยอลกินผักให้ได้ครับ แล้วผมจะดูแลชานยอลให้ดีเองครับ"คริสบอกกับคุณนายปาร์คด้วยท่าทีจริงจังพร้อมส่งรอยยิ้มไปให้
"พูดอย่างนี้แม่ก็โล่งใจ" คุณนายปาร์คดูมีท่าทีสบายใจมากขึ้นหลังจากได้ฟังคำประกาศของคริส
"ถ้าพี่คริสมารับผมทุกวันคนที่บ้านจะไม่ว่าเอาหรอครับ?" ชานยอลเอียงคอสงสัยแต่ก็คีบหมูเข้าปากไป
"ใครจะกล้าว่าทายาทอู๋เอ็มกรุ๊ปละครับ" คริสยักคิ้วให้ชานยอลก่อนจะคีบมะเขือเทศเข้าปาก
"อู๋เอ็มกรุ๊ป? เห้ย! บริษัทส่งออกผักสดรายใหญ่ในเอเชีย!!" ชานยอลตกใจตาโตเท่าไข่ห่านอ้าปากพะงาบๆอย่างอึ้งๆ
"ครับผม ผมอิ่มแล้วนะครับคุณนายปาร์ค ชานยอลเราอิ่มรึยัง?" ชานยอลพยักหน้ารัวๆดื่มน้ำไปอึกใหญ่แล้วรีบวิ่งไปเอากระเป๋านักเรียน
"แม่ครับไม่แล้วนะครับ!" ชานยอลตะโกนจากหน้าบ้านพร้อมรีบใส่รองเท้าแล้ววิ่งตามคริสไปที่รถก่อนจะตกใจอึ้งทึ้งอีกรอบ
"ขึ้นรถสิ ยืนเอ๋ออยู่ได้นะเรา" คริสเรียกเรียกสติอีกคนให้กลับมาเพราะอึ้งกับรถของเขาที่ไม่ค่อยได้เห็นบ่อยหนัก
"เอ่อ..ผมนั่งแล้วพังทำไง" ชานยอลมองระแวงก่อนถอยห่างออกจากรถแรมโบกีนีสีเหลืองเพือกันไม่ให้ตัวเองสร้างรอยขีดข่วนบนรถหรูคันนี้
"สรุปเราจะไปเรียนใช่ไหม? มันสายแล้วนะรีบขึ้นรถเถอะ"
"ครับๆขึ้นแล้วครับ" ชานยอลค่อยเปิดประตูรถอย่างเบามือและปิดลงเบาๆราวกลัวว่ามันจะพังในพริบตา ทันทีที่ชานยอลขึ้นมานั่งบนรถแล้วคริสก็เหยียบคันเร่งเคลื่อนตัวออกจากหน้าบ้านชานยอล
"อ้ากกกกกกกก พี่คริสสสสสส ขับช้าๆหน่อยครับหัวผมมึนไปหมดแล้ววววว" ชานยอลตะโกนกรีดร้องบอกคริสให้ลดระดับความเร็วลงพร้อมหน้าตาจะขาดใจตาย
"ถึงโรงเรียนแล้วเนี่ย เหยียบช้าไปทันมาเรียนพอดี" คริสเดินลงมาจากรถหรูแล้วเดินอ้อมไปอีกฝั่งเพื่อดูอีกคน ชานยอลยังคงนั่งค้างอ้าปากกว้างนิ่งอยู่ท่าเดิมไม่ไหวติงใดๆ
"ชานยอลครับลงมาได้แล้วครับ" ชานยอลสะดุ้งแล้วค่อยเดินลงจากรถอย่างเหม่อลอยโดยที่ไม่รู้ว่ามีลูกบาลกำลังมุ่งตรงมาทางเขา
"ระวัง! ปัก! "ไม่ทันเสียแล้วอนิจจังชานยอลได้ลงมานอนแน่นิ่งที่พื้นธรณีเรียบร้อยแล้ว คริสแลดูตกใจก่อนจะรีบวิ่งมาหาบร่างบางไปนั่งที่เก้าอี้
"โอ้ยยยยยย!! เจ็บจุงเบย" ชานยอลเริ่มได้สติคลำหน้าผากตัวเองเบาๆแต่ความปวดมันแล่นไปถึงประสาท(?)
"ทำไมเอ๋ออย่างนี้นะเรา " คริสยีหัวชานยอลเบาๆก่อนจะโน้มหน้ามาใกล้ชานยอลจนต้องหลับตาปี๋แต่ความฝันที่ชานยอลมโนก็ถูกทำลายลง เพล้ง! คริสแค่เพียงหยิบดอกของต้นจามจุรีที่ติดผมร่างบางออก
"ไปเรียนได้แล้วเราเด็กสายวิทย์ที่เอ๋อมาก "คริสระเบิดหัวเราะจนเงิงออกก่อนจะเดินขึ้นตึกนำชานยอลไปก่อน
"ผมไปเรียนนะ! เจอกันสนามบาสตอนเย็นนะครับ! "ชานยอลตะโกนไล่หลังก่อนจะวิ่งงุ้งงิ้งขึ้นห้องเรียนไปโดยไม่รู้ถึงพลังมืดบางอย่างที่มองเขาอยู่อย่างใกล้ๆเพียงแต่เขามองไม่เห็น
"อ่าว..พี่ชานยอลเดินผ่านกูไม่ทักเลย เฟลว่ะ" คิมจงอินพลังมืดนั้นพูดอย่างหัวเสียก่อนจะเดินกลับเข้าห้องเรียนตัวเองไปเช่นกัน
'ฮึ้ย ฮึ้ย ฮู้วววว บรู้วว หมดเวๆ' เสียงออด(?)ของโรงเรียนที่บอกเวลาว่าหมดคาบเรียนเตือนบอกทำให้นักเรียนทุกชั้นวิ่งออกห้องไปโรงอาหารกันประหนึ่งกับช้างทั้งโขลงตกมัน
"ชานยอลกูอยากรู้ว่ะทำไมโรงเรียนแม่งก็หรูตั้งชื่อโรงอาหารซะกูไม่กล้าเข้าไปแดกเลย" แบคฮยอนสะกิดชานยอลแล้วทำหน้าขนลุกทนไม่ไหวขนาดพูดไปด้วย
"กูว่าก็ไม่แปลกนะ มึงคิดมากป่ะ แม่งอยู่มากี่ปีสงสัยแม่งทุกปีเลยนะมึง" ชานยอลเกาหัวตัวเองแล้วเตะแบคฮยอนขี้สงสัยเบาๆ
"เหี้ยมากใครตั้งชื่อว่ะเนี่ย 'สะบึ้มหนอนแคนทีน(?)' อย่าให้รู้นะแม่งล้อยันลูกบวชแน่" แบคฮยอรระเบิดขำออกมากลางโรงอาหารก่อนจะสัมผัสถึงพลังบางอย่าง ฟิ้ววววววววว ลมแรงผ่านข้างหลังของเขา
"ถ้ากูเป็นคนตั้งมึงจะทำไม? "เซฮุนยืนเอาแขนข้างพาดไว้ที่ไหล่แบคฮยอนก่อนจะดูดชานมไข่มุขปื้ดๆเข้าไป
"เซฮุน ฉันพี่นายนะเฮ้ย!" ปากบอกเซฮุนไปอย่างนั้นแต่หน้าแดงไปถึงติ่งหู
"เป็นพีไม่ดีเป็นเมียกูดีกว่า" เซฮุนยื่นหน้ามาใกล้ๆแบคฮยอนโดยลืมไปว่ามีชานยอลอยู่ตรงนี้ด้วยแบคฮยอนบิดไปมาราวหญิงสาว(?)แรกแย้ม
"ไปจีบกันไกลๆเลยไป ติ่งกระหล่ำปลีผีกชีเน่า" ชานยอลเดินไปซื่อกับข้าวแล้วปล่อยสองคนนี้ทิ้งไว้
"เซฮุนขอไรอย่างหนึ่งดิ" แบคฮยอนมองหน้าเซฮุนเหมือนลูกหมาขี้อ้อน
"อะไร? เพื่อว่าที่เมียในอนาคตกูทำให้ได้หมดนะบ่องตงเลย" เซฮุนหยิกแก้มแบคฮยอนเบาๆแล้วลากเข้าไปในพุ่มไม้(?)
"เห้ยยยย! ลากมาไม? "แบคฮยอนดิ่นพรากกระดึ้บอยู่อย่างนั้นจนเซฮุนยอมปล่อย
"ก็ขอใช่ป่ะ? กูจัดให้ในนี้ไง-.,-" เซฮุนทำหน้าจิตๆคาริสม่าติดต่อยานแม่แล้วค่อยลูบต้นขาเรียวของแบคฮยอน
"ฮุนกูไม่ทนมึงแหละ! นี่ก็ผิดประเด็นจังไอเหี้ย!"แบคฮยอนถีบเซฮุนแล้วยืนจ้องหน้าส่งสายตาประหนึ่งว่า
.
.
.
'บยอน แบคฮยอน ไม่ง่ายนะ!!'
"สรุปมึงจะขอไรเนี่ย?หลงให้กูคิดว่ามึงจะขอ.." เซฮุนทำหน้าหื่นไปหาแบคฮยอนอีกครั้งก่อนจะเจอสายตาดุส่งกลับมา
"มาเล่นกีตาร์วงกูแทนไอหยอยได้ไหมว่ะ? ตอนนี้แม่งมันโดนพี่คริสคนหล่อประจำโรงเรียนลากไปเล่นบาสเรียบร้อยแล้ว"
"เออๆ กูตกลงนี่เพื่อมึงคนเดียวนะเว้ย" เซฮุนตบหน้าอกตัวเองแรงแล้วทำท่าเซลามูนให้แบคฮยอน
"ขอบคุณมึงมากนะไอฮุนลูก ผอ." แบคฮยอนตบบ่าๆเซฮุนแรงๆจนทรุดไปนั่งที่พื้น
"นี่สรุปกูกับมึงใครเคะใครเมะว่ะ?" แบคฮยอนพูดก่อนจะดึงเซฮุนให้ลุกขึ้นแล้วทำหน้าไม่ค่อยสบอารมณ์
"ถ้าผมเมะคุณคงมีความสุขใช่ไหม?" เซฮุนเก๊กหน้าตาเสียงให้เข้มขึ้นพร้อมสำเนียงติดญี่ปุ่นน้อยๆให้เหมือนโกโบริในนิยายไทยที่เขาเคยอ่าน
"ใช่ เราจะรอ" พูดเสร็จแบคฮยอนก็สะบัดก้อนออกไปจากที่ตรงนั้นเหลือไว้เพีงเซฮุนที่เจ็บปวดสับสนและเดียวดาย
"ไม่เมาเหล้าแล้วแต่เรายังเมารัก สุดจะหักห้ามจิตคิดไฉน ถึงเมาเหล้าเช้าสายก็หายไป แต่เมาใจนี้ประจำทุกค่ำคืน" เซฮุนมองตามแผ่นหลังแบคฮยอนแล้วพล่ามกลอนที่เรียนมาพรรณณาถึงความรักของตัวเอง
'ซ่า!' น้ำจากเบื้องบนหน้าต่างตกลงมาอย่างแม่นยำโดยไม่ปราณีโอเซฮุนเลยว่ากำลังชอกช้ำ(?)กับความรัก
"กูไม่สนใจว่าความรักของมึงจะเป็นยังไงแต่กูอยากรู้มึงเคยคิดจะเงียบบ้างไหม? มึงจะไปตามหาอังศนานิวของมึงที่ไหนก็ไป รำคาญคนจะนอน" จางอีชิ้งบุคคลที่สาดน้ำใส่ลูกผอ.โวยวายอย่างหนัก
"ยังเลยสงการน์มาแล้วไม่ต้องอยากสาดกูหรอก กูรู้กูหล่อ กูใจดี กูสปอร์ถ กูลูกผอ.กับนพนภา(?)"
"เวรแล้วอีชิ้ง กูลืมไปว่ามึงเป็นลูกผอ." อีชิ้งวิ่งใส่เกียร์หมาหนีไปทิ้งให้เซฮุนเปลี่ยวหนักอย่างนี้อยูร่ำไป(?)
"เหี้ย! แล้วกูทำไรอยู่? เล่นไรอยู่ว่ะ ไปดีกว่าแม่งงงว่ะ" เซฮุนเดินกลับไปในที่ของตัวเองอีกครั้งแหละบริเวณนั้นก็เงียบสงบสุขเหมือนเดิมราวไปมีอะไรเกิดขึ้น...
TBC.
ตอนนี้ป่วงไปแล้วโดนรีดเดอร์ไล่กระทืบ55555555 อารมณ์ช่วงนี้เปลี่ยวหนักเนื่อเรื่องเลยเพี้ยนๆไปบ้างแต่คิดว่าตอนนี้ต้องสนุกแน่ ยังไงก็ฝากเม้นฝากอ่านฟิคด้วยนะแจ้ะ จุ้บๆ
-.เดทตอล
ความคิดเห็น