[All]SHORT FIC STORE by.threetarget★

ลำดับตอนที่ #1 : [INFINITE SF] มันคงเป็นความรัก :) part.1 -100%- (myungsoo x seongyeol)

TITLE : มันคงเป็นความรัก :)
PAIRING : MYUNGYEOL (myungsoo x seongyeol)
RATE : PG
WRITER :`midnight'sun.
NOTE : partแรกเน้ออ555555

 

 

-----------------------------------------------------------------------------------

 

'มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ตัวฉัน ยังยืนอยู่ตรงนี้'

"ซองยอล มึงทำอะไรอยู่วะะ รีบๆหน่อยดิ เดี๋ยวกูไปเรียนพิเศษไม่ทันนะเว้ย!!!"

"เฮ้ยย แปปดิวะ"

'มันคงเป็นความรัก ที่ทำให้ใจฉัน ไม่ยอมหยุดเสียที'

"โอ้ยยย อีซองยอล สรุปมึงจะไปไหมห้ะ เดี๋ยวครูก็ด่าหรอก !!!"

"อูฮยอนมึงอย่าใจร้อนดิวะ"

16.56.... อีกนิดเดียวเท่านั้น.... ผมจะได้รับรู้คำตอบแล้ว...

"มึงรอเชี่ยอะไรอยู่ห้ะะ = _ ="

"กูรอโฮย่า !"

"รอทำไมวะ"

"มึงลืมไปแล้วหรอว่าโฮย่าก็ไปเรียนกับเราอ่ะ - _ -"

"เออว่ะะ"


อีซองยอล.. ข้ออ้างเยอะที่สุด.. 

16.58 ใกล้แล้ว......



"อีกนานไหมมึง?"

"อีกสองนาทีเองงง"



16.59 ใกล้แล้วล่ะครับ...



"สองนาทีโคตรนานอ่ะซองยอล = _ ="

"อย่าทำตัวเป็นไอ่แก่ขี้บ่นได้ไหมห้ะอูฮยอน ติดนิสัยซองกยูฮยองมาหรอ?"

"จะบ้าหรอ !! ติดบ้าติดบออะไรวะ ถ้าติดป่านนี้ตากูต้องเล็กเท่าฮยองเขาแล้วสิ.."

ว่าแล้วอูฮยอนก็ทำตาตี่เลียนแบบซองกยูฮยอง..

"บ้าบอว่ะ5555"


10

9

8

7

6

5

4

3
.
.
.

2

...

1..


"เฮ้ย!! ซองยอลกูไปถามมาแล้วนะ.."


"ว่าไงบ้างโฮย่า?"


"คืองี้..................."


โฮย่าเข้ามากระซิบข้างหูซองยอลเพื่อไม่ให้อูฮยอนได้ยินรายละเอียดของเรื่องที่เขาเล่าให้ซองยอลฟัง


"!!!!"


"มึงอย่าคิดมากนะ...."

"โฮย่า.. กูไม่เป็นไรว่ะ ฮะ ฮะ ฮะ.."


ใครจะรู้ล่ะ  คำว่าไม่เป็นไรของอีซองยอลน่ะ.. ยิ่งกว่าเป็นไรเสียอีก..


เรื่องที่โฮย่าเล่าน่ะ ทำให้เขาแทบทรุด...


"ซองยอล..."

"อะ อะไร.. ฮะ ฮะ.. ฮึก.."

"ซองยอลใจเย็นๆ..."

"ฮึก ฮึก......"


"ซองยอลมึงร้องไห้ทำไม !!? โฮย่ามันเกิดอะไรขึ้น !?"


"....."


"กูไม่เป็นไร.. อะ อูฮยอน ฮะ ฮึก..."


"ใครทำเพื่อนกูวะ !!!"


'แม้ว่ามันไม่มีโอกาส แม้ว่าฉันต้องพลาดไปอีกสักที'

 

มันคงเป็นความรัก :)

"ซองยอล........"

"...."

"เฮ้ยมึง...ช่วยพูดหน่อยเถอะ กูขอร้อง"

"....."


"อูฮยอนมันเศร้าอยู๋อย่าเพิ่งไปกวน..."



"เฮ้ยแต่......"


"2ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีอะไรดีเลยใช่ไหม........"


".....อะไรนะซองยอล?"


"....."


"กูมันแย่ขนาดนั้นเลยหรอ มึงถึงไม่เคยสนใจกูเลย!!!!!!"


ข้าวของที่ถูกวางอยู่บนโต๊ะอย่างเรียบร้อยในตอนแรกๆ ตอนนี้ถูกเจ้าของของมัน เขวี้ยงอย่างไม่ใยดีเสียแล้ว....


"!!!!!!!!!!!!!!!"


"ซองยอลมึงใจเย็นดิวะ!"


"เชี่ยแม่ง.. ฮึก...ฮึก.."


"โฮย่า กูขอคุยกับมึงแปปนึงได้ไหม?"


"เออได้ ซองยอลมึงใจเย็นๆนะเว้ย"


"......."











"โฮย่ามันเกิดอะรไขึ้นกับอีซองยอล มึงบอกกูมา"



".... กูไม่รู้ควรจะบอกมึงดีไหม... แต่เรื่องมันมาขนาดนี้แล้วนี่........"


"พูดมาเลย"


"มึงรู้จักไอ่คิมมยองซูไหม?"


"ไอ่คนที่เย็นชาๆอ่ะนะ"


"อืม ไอ่ซองยอลชอบมัน..."


"อ่อ... ชอบมัน... ห้ะอะไรนะ!!!!"


"ชอบมานานแล้ว ราวๆสองปีได้..."


"กูก็ว่าช่วงนี้ทำไมแม่งไม่คุยกันเหมือนเมื่อสองปีก่อน........"


"มยองซูก็รู้ว่าซองยอลชอบ......"


"แล้วทำไม....."


"ในหัวหมอนั่นคงมีแต่อีซองจงล่่ะมั้ง......."

ชื่อของรุ่นน้องคนหนึ่งผุดขึ้นมาในหัวของอูฮยอน รุ่นน้องชายที่หน้าตามีความเป็นผู้หญิงสูง ก็ไม่แปลกที่จะมีคนมาชอบ..



"แล้วไงวะมึง"

"ซองยอลทุ่มเทมาก มึงควรจะรู้ไว้นะ..."

"ทุ่มเทอะไรวะ"

"ให้คิมมยองซู คิมมยองซูอยากได้อะไร ซองยอลจะซื้อให้หมด..."


".......... เพื่อนกูมันโง่ขนาดนั้นเลยหรอ..."



"........"


"มึงเอาโทรศัพท์มึงมา"


"ทำไม"


"กูจะตามไอ่บ้านั่นที่ทำเพื่อนกูเสียใจ!"


 

มันคงเป็นความรัก :)

"เชี่ยแอลมึงเป็นไรวะ"



เพื่อนสนิทที่สุดของมยองซูเรียกชื่อที่ไม่ค่อยมีใครเรียกสักเท่าไหร่




"ไม่ได้เป็นไรนี่"




"คิ้วขมวดเป็นปมเนี่ยนะ? มึงไม่เป็นไรแน่หรอวะ?"




"กูไม่ได้เป็นอะไร"




"ตามใจว่ะมึง มีอะไรก็พูดออกมาบ้างก็ได้ กูเป็นเพื่อนมึงมากี่ปี กูก็เดาความคิดมึงไม่ออกว่ะ"



Rrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrrr



"เชี่ย ใครโทรมาวะ"



มยองซูสบถกับตัวเอง ก่อนที่จะกดรับสาย



"ฮัลโหล"



[คิมมยองซูใช่ไหม?]



"แล้วคิดว่าใครล่ะ?"



[เออ ออกมาที่เรียนพิเศษหน้าโรงเรียนตอนนี้]



"ทำไม"



[กูมีเรื่องคุยกับมึงยาวเลยน่ะ อย่าลืมมานะ แค่นี้ล่ะ]




"มีอะไรวะ"



"มันเรียกกูไปคุย มึงกลับก่อนก็ได้ดงอู"



"เอองั้นกูกลับก่อนนะมึง อย่ากลับหอสายล่ะ ครูที่หอยิ่งดุอยู่ด้วย"



ดงอูพูดก่อนที่จะจะเดินหันหลังออกไป



"มีอะไรถึงเรียกกูไปวะ"


มยองซูพูดกับตัวเองก่อนที่จะเดินไปที่เรียนพิเศษหน้าโรงเรียน




"เรียกกูมาทำไมอูฮยอน?"



"มาเร็วดีนี่ มึงทำอะไรเอาไว้ล่ะ"



"กูทำอะไร"



"ในห้องน่ะ ดูสิ"



มยองซู หันเข้าไปในห้อง ก็พบกับร่างสูงที่คุ้นเคย กลังนั่งคุยกับคนที่เพ่งมาถามอะไรบางอย่างเมื่อไม่นานมานี้



"ทำไม"



"ไม่รู้ตัวเลยนะ หึ"




'ครืด'


อยู่ๆประตูก็เปิดออก พร้อมกับอีซองยอลที่เดินออกมา พอซองยอลเห็นมยองซูก็รีบเดิน และจงใจชนไหล่มยองซู



"เฮ้อ"



โฮย่ามองหน้ามยองซูอย่างหน่ายๆ ก่อนที่จะถอนหายใจออกมา แล้วเดินตามซองยอลไป



"ร้องไห้...?"



มยองซูพูดกับตัวเองเบาๆ แต่อูฮยอนก็สามารถได้ยิน



"เออ มึงทำเพื่อนกูร้องไห้"



"กูทำอะไร"



"หึ ไม่รู้ตัวเองเลยนะ มึงพูดว่าอะไรนะ อ้อ ... เพื่อนกูจะเป็นยังไงก็ช่าง มึงสนแค่อีซองจงคนเดียว?"



"...."



"กูเพิ่งรู้เรื่องเมื่อกี้น่ะ ว่าซองยอลชอบมึง มันไม่เคยบอกกู"



"..."



"กูไม่เคยเห็นซองยอลเขวี้ยงของ แล้วเอาแต่พูดว่า2ปีที่ผ่านมาไม่เคยมีอะไรดีเลยใช่ไหม กูเห็นก็วันนี้"




"แล้วไง?"



"หึ แล้วที่มึงเอาของขวํญที่ซองยอลให้มึงไปทิ้งนะ มึงทำแบบนี้ได้ยังไง!!!!!!!!"




อูฮยอนตวาดใส่มยองซูอย่างเหลืออด เพราะมยองซูดูไม่ใส่ใจกับสิ่งที่เขาพูดเลย




"....กูไม่ได้ทิ้ง"




"แล้วทำไมมึงถึงบอกโฮย่าว่าทิ้งไปแล้ว?"



"กูโกหก"



"ทำไมมึงถึงโกหก? แล้วทำไมมึงถึงโกหกแบบนี้!!! ซองยอลเสียความรู้สึกนะเว้ย!! ไอ่คิมมยองซู!!!! มึงจะไปไหน!!!"



มยองซูไม่พูดอะไร มยองซูเดินตามซองยอลเข้าไปในห้องน้ำ


ความรู้สึกผิดแบบนี้คืออะไรกันแน่ ?


--------------------------------------------------------------------------------------------------

พาร์ทหนึ่งจบแล้ววววววววววววว เฮ้~~~~~~
อย่าลืมเม้นให้กำลังใจไรท์ด้วยหนาาา~ พาร์ทสองจะตามมาเร็วๆนี้ :3

 

:)  Shalunla