วับวาวกลางสรวง

✧วับวาวกลางสรวง✧

By Pijika

เจ้าสัวชี้นิ้วไปข้างหน้า เบื้องบนท้องฟ้ากำลังเป็นสีฟ้าคราม กระจ่างไปทั่วทั้งผืน

‘เธอเคยเห็นดวงดาวมันขึ้นเวลากลางวันหรือเปล่าล่ะ’

ผู้สูงวัยถาม ดวงตาสีเทาหม่นทอดมองออกไปไกล

‘สรวง แปลว่าท้องฟ้า ฉันกับแม่ของเขา เถียงกันอยู่นานเชียวล่ะ กว่าจะได้ชื่อนี้’

แววตาฉาบทอไปด้วยรอยอดีต

‘สรวงเกิดมาพร้อมกลางสรวง ตอนนั้นมันยังเป็นโรงแรมเล็ก ๆ ไม่ได้ใหญ่โตเป็นกลางสรวง ปาร์ค อย่างที่เธอเห็นทุกวันนี้ ฉันรักกลางพอ ๆ กับลูกของฉัน ถ้าเป็นไปได้ ฉันก็อยากให้ท้องฟ้าของกลางสรวง สว่าง ตลอดไป’

วับวาวนิ่งฟัง รู้... ว่าท้องฟ้าสว่าง ต้องการแสงจากดวงตะวัน ไม่ใช่ดวงดาว ริบหรี่ อย่างเธอ

‘ฉันรักกลางสรวงมากจนยอมปล่อยหัวใจรักอีกสองดวงให้หลุดลอยไป สรรค์กับแม่ของเขา... ในตอนนั้น ฉันคิดแต่ว่าจะทำยังไง ให้ทุกอย่างที่สร้างไม่พังลงกับมือ ความรักที่เกิดขึ้นผิดที่ผิดเวลาจะทำลายทุกอย่าง แต่สุดท้าย... แม่ของสรรค์เลือกที่จะจากไป ส่วนฉันเอง ก็เลือกที่จะไม่รั้ง’

เจ้าสัวผ่อนลมหายใจ

‘เธออาจคิดตำหนิว่าตาแก่นี่ช่างเห็นแก่ตัว ไม่แปลกหรอก เพราะฉันเองก็คิดอย่างนั้นมาตลอดสามสิบปี ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ ฉันจะไม่ยอมปล่อยมือจากคนที่ฉันรักสักคน’

ร่างที่ยังคงความสง่า เค้าโครงหน้าคม ไม่ผิดจากผู้เป็นลูกชายหันกลับมา

‘และในวันนี้ ฉันไม่อยากให้สรวงเป็นเหมือนฉัน’

วับวาวกลืนก้อนสะอื้นที่ตีขึ้นลงไปในอก รู้ชัดแจ้ง จุดมุ่งหมายของอดีตหัวเรือใหญ่แห่งกลางสรวง กรุ๊ป คืออะไร

‘ท้องฟ้าเวลากลางวัน ถึงจะมองไม่เห็นดาว แต่ไม่ได้หมายความว่ามันไม่มี... ชีวิตของเธอก็เหมือนดวงดาวนั่นแหละวับวาว ต้องรอ... รอโอกาส รอเวลาที่จะเปล่งประกายบนท้องฟ้า รอเวลาที่จะ วับวาว... กลางสรวง’

ซึ่งมันไม่ใช่เวลานี้... หญิงสาวรำพึง

เวลาที่ สรวง ภาษรังษี จะต้องสุกสว่างด้วยศักดิ์และศรี ของผู้หญิงคนอื่น...

วับวาวยืนเงียบ... ปล่อยน้ำตาให้ไหลอาบแก้ม ทำอะไรไม่ได้ ท้องฟ้าของกลางสรวง กว้างใหญ่เกินไป...

กว้างใหญ่ และไม่ได้มีไว้สำหรับเธอ และลูก

3333333333333333333

สวัสดีค่ะ ลองลงนิยายครั้งแรก ยังไงก็ติชมกันได้นะคะ

ขอบคุณค่ะ

พิจิกา