จันทร์ของฉัน Moon Love

“คุณพีต้องการอะไรกันแน่ค่ะ ฉันว่าฉันชัดเจนมากพอแล้ว” นภัสกรยืนกอดอกถามชายหนุ่มด้วยความไม่พอใจ “สามปีมันก็มากพอที่ยังยืนยันว่าเราสองคนไม่เกี่ยวข้องกันอีก ทำไมคุณถึงยังไม่เข้าใจอะไรง่าย ๆ เสียที” 

“มูนลืมช่วงเวลาของเราง่ายจังเนอะ ยิ่งมูนพยายามลืมมากเท่าไหร่ พี่กลับจำมันชัดเจนมาขึ้นเท่านั้น ตลอดเวลาสามปีที่ผ่านมา ไม่มีสักวันที่พี่เข้าใจในสิ่งที่มูนสื่อ” สายตาของเชษฐ์รพีที่มองมาทางนภัสกรมันเต็มไปด้วยความเจ็บปวด สับสนและไม่เข้าใจ

“มูนบอกให้พี่ลืมเรื่องของเรา ขอโทษเถอะพี่ทำอะไรผิดเหรอ การที่พี่รักเธอ จริงจังกับเธอ อยากดูแลเธอไปตลอดชีวิตมันกลายเป็นพี่ผิดอย่างนั้นเหรอ ทำไมเธอไม่เปิดใจพิจารณาผู้ชายคนนี้บ้างหรือเธอเองก็มองพี่เป็นของเล่น ของตายในชีวิตเหมือนกัน” นภัสกรพูดไม่ออก เธอรู้ว่าเขารักเธอและเธอก็รักเขา แต่เธอกลัวเกินกว่าที่จะเอาเขาเข้ามาอยู่ในชีวิต

“ค่ะ สิ่งที่คุณเข้าใจถูกแล้ว ฉันไม่คิดที่จะรักหรือจริงจังกับคุณ พูดตรง ๆ ให้คุณเข้าใจอะไรง่ายๆ คุณมองเห็นภาพอนาคตเราสองคนเหรอคะ ครอบครัวคุณเขาจะยอมรับเหรอคะ ถ้าคุณอยากเก็บความทรงจำบ้าบออะไรนั้นก็เชิญ แต่สำหรับฉันมันคืออดีต อดีตที่ไม่น่าจดจำ”

“มูน...” เชษฐ์รพีพูดไม่ออก อาการตื้อที่อกมันกดจนเขาหายใจไม่ออก………