THO HOST CLUB - LILO [1D Short Fic]

ข้อมูลเบื้องต้น

สวัสดีค่าาาา 
ขอแนะนำตัวก่อนนะคะ เรียกไรท์ว่าเอิร์นก็ได้ค่ะ 
เป็นมือใหม่หัดแต่งฟิค ภาษาอาจจะไม่สวย อ่านไม่รู้เรื่องหรืออ่านแล้วงงๆบ้าง ยังไงก็ขอโทษมา ณ ที่นี้ด้วนนะคะ 
ฟิคเรื่องนี้เป็นฟิค 1D เรื่องแรก มีเนื้อหาเป็นแบบชายรักชายนะคะ รับไม่ได้กดออกได้เลยค่ะ <มีฉาก nc ด้วยนะคะ> 
อ่านจบแล้วก็ขอคำแนะนำด้วยนะคะ จะขอบคุณเป็นอย่างสูงเลย 


ไปเวิ่นเว้อในทวีตเอิร์นได้นะคะ @sirikorn_earn

คุยมาเยอะแล้ว งั้นไปอ่านกันเลยนะคะ 

เนื้อเรื่อง

LILO-"THE HOST CLUB" [1D SHORT FIC]

     'ลูอิส'ไม่เคยคิดเลยเขาจะได้มาทำงานน่าเบื่ออะไรอย่างนี้มาก่อนเลย ถ้าเพราะเขาไม่ตกงานเขาก็คงจะได้เป็นมนุษย์เงินเดือนธรรมดาคนหนึ่ง มีบ้านเป็นของตนเอง และไม่ได้เป็นที่หมายปองของใครหลายๆคนเหมือนตอนนี้ 

     การเป็นโฮสต์ประจำบาร์ดังย่านกลางกรุงลอนดอนทำให้หนุ่มหน้าหวานเป็นที่หมายปองของผู้หญิงทั่วไป ด้วยใบหน้าเรียวเล็กราวรูปสลักที่หลุดออกมาจากเทพนิยาย บวกกับขนาดตัวเล็กกระทัดรัดดูเหมือนตุ๊กตาและคารมคมคายที่ดี แสดงออกถึงความฉลาดและการมีความมั่นใจในตนเอง การมีลูกค้าเจ้าประจำตั้งแต่อาทิตย์แรกของการทำงานจึงเป็นเรื่องที่ทำให้ลูอิสกลายเป็นคนดังในทันที

     "เลียม!!" เสียงหวานว่าพลางลุกออกจากโต๊ะที่ตนบริการก่อนจะตบไหล่เบาๆเป็นการทักทาย 'เลียม เพย์น' นักธุรกิจเจ้าของบาร์โฮสต์ชื่อดังแห่งนี้ ถ้าจะพูดให้ง่ายเขาก็คือเจ้านายคนใหม่ของลูอิสนั่นเอง แล้วตอนนี้ก็กลายเป็นคนรู้ใจของเขาไปแล้วด้วย

     "ว่าไงลูอิส ทำงานเหนื่อยหน่อยนะ" ร่างสูงเปล่งเสียงพลางยิ้มดีใจ ก่อนจะผละออกมาเมื่อเสียงโทรศัพท์ของตนดังขึ้น "ไปก่อนนะ" เลียมว่าพลางยิ้มให้ลูอิสอีกหนึ่งครั้ง

     ชายร่างเล็กกลับไปทำงานดังเดิม งานน่าเบื่อที่เขาไม่ค่อยจะชอบใจนัก

 

 

 

 

- เมื่อ 1 เดือนก่อน -

     ร่างเล็กเดินผ่านร้านค้ามากมายอย่างเหม่อลอย พลางคิดแค้นในใจที่ตนถูกเจ้านายไล่ออกด้วยเหตุผลที่ฟังไม่ค่อยเข้าท่านัก 

     "คนเยอะไปเนี่ยนะ หึ" ร่างเล็กแสยะยิ้มคนเดียวอย่างคนบ้า ก่อนจะต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินเสียงนุ่มลึกของใครบางคนเรียกเขา

     "เฮ่ เฮ่ๆๆๆ" ชายร่างสูงวิ่งมาที่เขาก่อนจะยื่นนามบัตรของตนเองออกมา "ฉันชื่อเลียมนะ เลียม เพย์น นายอยากทำงานเป็นโฮสต์ไหม" 

     ลูอิสอึ้งอยู่สักพักก่อนจะพยักหน้ารับอย่างงงๆ "ครับ ได้ครับ" ร่างเล็กตกใจที่ตนเองได้งานใหม่ทันทีหลังจากตกงานมาเมื่อตอนเย็น

     "พรุ่งนี้มาเริ่มงานที่บาร์XXXได้เลยนะ เวลาเปิดร้านเที่ยงคืนหล่ะ แล้วนี่บ้านอยู่ไหน เดี๋ยวผมไปส่ง"

     ร่างบางก้มหน้ามองพื้นทันทีเมื่อถูกถามเรื่องบ้าน "ค้างค่าเช่าหลายเดือนครับ ตอนนี้กำลังจะโดนไล่ออก" เลียมยิ้มรับก่อนจะบอกให้ลูอิสไปพักอาศัยอยู่กับตนเองก่อน

     "นายทำงานบ้านเป็นมั้ย" เลียมถามลูอิสพลางพาเขาขึ้นนั่งรถคันหรูของตน

     "ปะ..เป็นครับ แต่...อย่าให้ผมทำอาหารนะครับ"

     "งั้นนายมาอยู่บ้านฉัน ตอนเช้าดูแลงานบ้าน กลางคืนไปทำงานที่บาร์นั่นแหละ ส่วนเรื่องอาหารเดี๋ยวฉันช่วยนายจัดการเอง ตกลงมั้ย"

     "ครับ ได้เลยครับ" น้ำเสียงแสดงออกถึงอาการดีใจสุดขีดบวกกับเสียงเล็กแหบนั้นเปล่งดังออกมามากเกินไป ทำให้คนรอบข้างหันมามองทั้งคู่เป็นตาเดียว ร่างใหญ่ยิ้มรับก่อนจะนำลูอิสขึ้นรถของตน 

 

 

     รถหรูเคลื่อนมาจอดอยู่ตรงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ แสดงถึงความร่ำรวยของเจ้าของ เลียมลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูให้ลูอิสก่อนจะโค้งรับผู้มาเยือนคนในทันที 

     ร่างเล็กเดินออกมาจากรถก่อนจะหันไปหอมแก้มชายร่างสูงในทันที ก่อนจะวิ่งเข้าบ้านอย่างรวดเร็ว แต่ก็เร็วไม่ทันคนตัวใหญ่ ลูอิสถูกคว้าตัวไว้ก่อนจะถูกดึงกลับมาให้กายแนบชิดกับตัวของเลียม 

     ร่างสูงก้มหน้าลงมา สันจมูกกดลงบนแก้มนุ่ม ก่อนจะประกบริมฝีปากหนาลงบนเรียวปากบางสีชมพู หัวใจของลูอิสเต้นไม่เป็นส่ำพร้อมกับสูบฉีดเลือดไปที่หน้า ระบายแก้มนุ่มให้กลายเป็นสีชมพูอ่อน ก่อนร่างใหญ่จะผละออกมาให้เขาได้หายใจ เลียมยิ้มอย่างพอใจก่อนจะกระซิบข้างหูลูอิสเบาๆ 

     "อย่าคิดว่าจะทำให้คนเดียวสิ นายเป็นแฟนฉันนะ" ลูอิสยิ้มรับก่อนจะวิ่งเข้าไปในคฤหาสน์หลังใหญ่ คฤหาสน์ของเขาทั้งสองคน....

 

 

 

     "สวัสดีครับ...คุณหนู ขอผมนั่งด้วยนะครับ" ลูอิสว่าพลางเดินเข้าไปหาลูกค้าประจำของตน สาวน้อยผมสีน้ำตาลยิ้มพร้อมขยับให้ชายร่างเล็กนั่งก่อนจะเข้าไปซบเขาทันที ร่างเล็กขยับให้เข้าที่ ก่อนหญิงสาวจะเริ่มพูดเป็นครั้งแรก

     "ลูอิสมีคนรู้ใจไหมคะ เค้าเป็นใครหรอ เอ็มม่าอยากรู้จังเลย" คำถามทำให้ลูอิสสำลักเบียร์ที่ตนกำลังกระดกเข้าปากในทันที เขาจะหันมามองหน้า'เอ็มม่า' ลูกค้าประจำของบาร์แห่งนี้ก่อนตอบกล้บไปด้วยเสียงเล็กแหบของเขา

     "มะ..ไม่มีหรอกครับ ผมมีคุณหนูของผมอยู่แล้วหนิครับ" คิดในใจ แล้วจะให้เขาตอบไปยังไงล่ะเนี่ย ตอบไปก็เสียลูกค้าหมดสิ แถมคนรู้ใจที่ว่าของเขายังเป็นผู้ชายอีก ตอบไปแบบนั้นชีวิตเขาคงพังพินาศไม่เหลือชิ้นดีแน่นอน 

     หญิงสาวยิ้มรับก่อนจะลุกขึ้นจูงมือลูอิสออกไปหลังร้าน 

     หลังร้านเป็นซอยเปลี่ยวๆซอยหนึ่ง ไม่ค่อยมีคนผ่านมา นอกจากพนักงานที่จะออกไปตอนร้านปิดเพราะฉะนั้นเวลานี้จึงมีแค่เขาและเธออยู่สองคนเท่านั้น เอ็มม่าหันมาหาลูอิสก่อนจะเอื้อมมือมาคล้องคอลูอิสเอาไว้ 

     "มีเอ็มม่าคนเดียวจริงหรอคะ"

     "คะ..." พูดไม่ทันจบ เขาก็โดนริมฝีปากนุ่มของหญิงสาวประกบจูบ ลิ้นเล็กสอดแทรกผ่านโพรงปากเกี่ยวพันกันอนู่ในนั้น แต่ไม่นานเขาก็ต้องผละออกเมื่อได้ยินเสียงนุ่มลึกที่เขาคุ้นเคย เสียงของคนที่สำคัญที่สุดในชีวิต 

     "ลูอี กลับบ้าน!!" 

     "แต่.."

     "ไม่มีแต่แล้ว กลับบ้านเดี๋ยวนี้" ว่าพลางเดินไปกระชากแขนของร่างเล็กออกมาจากหญิงสาว ใบหน้าแดงก่ำไปด้วยความโกรธ ก่อนจะเดินนำไปที่รถของตน ทิ้งเอ็มม่าให้ยืนอยู่หลังร้านคนเดียว ร่างเล็กพยายามขัดขืนแต่สุดท้ายก็สู้แรงของคนตัวใหญ่ไม่ได้ จึงได้แต่เดินตามแรงกระชากของเขาต่อไป

     เลียมดึงเขาให้นั่งลงในรถก่อนจะกระแทกประตูอย่างแรงจนคนในรถสะดุ้ง 

     เขาขับรถออกไปด้วยความเร็วหวังจะระบายโทสะของตนเองออกมาได้บ้าง แต่ไม่เลย เมื่อเห็นร่างบางนั่งเงียบตั้งแต่นั่งรถกลับมา มันทำให้เขายิ่งโกรธขึ้นกว่าเดิม เขาเร่งความเร็วรถขึ้นเรื่อยๆ แต่ลูอิสก็ไม่สนใจและนั่งนิ่งเงียบ

     รถหรูเบรคทันทีเมื่อมาถึงหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ เลียมเอื้อมมือไปล็อคประตูไม่ให้ลูอิสลงไป ก่อนจะเริ่มหันไปพูดกับลูอิสเป็นครั้งแรก

     "นายยังรักฉันอยู่มั้ย"

     "รักสิ"

     "แล้วนายไปทำอย่างนั้นทำไม ฉันคนเดียวมันไม่พอรึไง" น้ำใสเริ่มไหลรินออกมาจากตาของลูอิส เขาตอบกลับไปด้วยเสียงเบาเพียงกระซิบ 

     "นายให้ฉันไปเป็นโฮสต์เองไม่ใช่รึไง"

     "แล้วใครใช้ให้ไปจูบลูกค้าอย่างนั้นวะ" เลียมตวาดออกไปก่อนจะลงจากรถไปอุ้มลูอิสเข้าบ้าน สายฝนกระหน่ำลงมาเหมือนจะให้เลียมสงบลง

     เขาโยนลูอิสลงบนเตียง ร่างเล็กพยายามลุกขึ้นแต่ก็เร็วไม่พอ ตอนนี้ร่างใหญ่ของเลียมขึ้นมาคร่อมเขาไว้ ก่อนเขาจะโดนยึดมือให้ขยับไปไหนไม่ได้ 

     ร่างใหญ่ฉีกเสื้อของเขาให้ขาดออก ก่อนจะเริ่มลูบไล้ไปตามเรือนร่างสวยงามของคนข้างล่าง ความร้อนในตัวเริ่มที่จะต้องการระบายออก ร่างเล็กพยายามดิ้นสู้กับร่างใหญ่ที่ทับตนเองอยู่ ความต้องการที่มากขึ้นทำให้เลียมปลดกางเกงของลูอิสออกหมด เหลือเพียงร่างเปลือยเปล่า ยั่วยวนให้เลียมมีความต้องการมากขึ้น 

     เขาปลดกางเกงตนเองลงก่อนจะเตะมันให้ลงจากเตียงไป ลูอิสเริ่มร้องไห้อีกครั้ง น้ำตาสีใสไหลรินออกจากตา เลียมพลิกตัวลูอิสให้คว่ำลงก่อนจะเริ่มบรรเลงเพลงรักกับลูอิส เลียมระบายความร้อนด้วยความเร็วที่ถี่ขึ้นเรื่อยๆ ของเหลวสีขาวเริ่มไหลเข้าสู่ร่างบาง แต่ถึงอย่างนั้น ร่างบางก็ไม่ได้มีความสุขไปด้วยเลย

     "ละ..เลียม ฮึกๆ จะ..เจ็บนะ" ลูอิสว่าพลางกำผ้าปูเตียงแน่น หวังจะระบายความเจ็บปวดของตัวเอง แต่ก็ไม่เป็นผล แทนที่จะหยุดเขาก็เพิ่มความเร็วขึ้นอีก ไม่ยอมให้คนรักของตนมีโอกาสหยุดพักเลย 

     "อะ...อื้อ" ส่งเสียงพลางเพิ่มความเร็วขึ้นอีกทำให้ร่างบางส่งเสียงร้องไห้ออกมาดังขึ้น ก่อนจะรวมกำลังเฮือกสุดท้ายเรียกชื่อคนรักของตนออกไป

     "เลียม!!...ฮึกๆ ฮึก" ร่างใหญ่หยุดชะงักเมื่อรู้สึกถึงความเจ็บปวดของคนข้างล่าง เสียงสะอื้นยังคงดังไม่หยุด จนเสียงโทรศัพท์ของเลียมดังขึ้น เขาถอนร่างออกจากร่างบางของลูอิสก่อนจะลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์จากเอ็มม่า คนที่ทำให้เขาสองคนทะเลาะกัน

     'ฮัลโหล'

     'ฮัลโหล คุณเลียมใช่มั้ยคะ นี่เอ็มม่าเองค่ะ ขอโทษสำหรับเรื่องเมื่อกี้นะคะ เอ็มม่าเป็นคนพาลูอิสออกมาเองค่ะ เอ็มม่าไม่รู้จริงๆ คุณลูอิสไม่ได้ผิดหรอกค่ะ'

     'จริงมั้ย'

     'ค่ะ' 

     น้ำเสียงของหญิงสาวไม่มีแววโกหก เลียมวางสายก่อนจะหันไปมองร่างเปลือยบางที่นอนร้องไห้อยู่บนเตียง คราบของเหลวสีขาวและคราบเลือดเลอะเปรอะเปื้อนเต็มเตียง เลียมไม่รู้ตัวเลยว่าทำอะไรลงไป เขาทำให้คนที่เขารักที่สุดและคนที่รักเขาที่สุดต้องเสียใจในเวลาเดียวกัน เขาทำไปก็แค่ระบายความโกรธเท่านั้นเองหรอ? เลียมคิดกับตัวเองก่อนจะลงนอนข้างๆลูอิส มือเอื้อมไปโอบเอวคนตัวเล็กเอาไว้ พลางกระซิบข้างหูที่ตอนนี้ชุ่มไปด้วยเหงื่อ 

     "ขอโทษนะลูอิส ฉันขอโทษ" ร่างบางยังคงสะอื้นไห้ น้ำตายังคงไหลรินออกมาจากตา ลูอิสรู้สึกเจ็บปวดที่สุดเท่าที่เคยเจ็บมา แต่เขาก็ยังคงให้อภัยเลียม เลียมก็แค่ทำไปเพราะโกรธจริงๆแล้วเขาก็เป็นคนผิดเอง ที่ไปจูบกับเอ็มม่าอย่างนั้น เขาตอบกลับไปเบาๆก่อนจะพยายามหันหน้ามาทางเลียม

     "อะ..อื้อ แต่นายจะไม่ทำอีกแล้วใช่มั้ย"

     "ไม่ทำแน่นอนครับ โฮสต์ตัวน้อยของผม" ว่าพลางยิ้มให้กับคนรักของตน มือขยับไปลูบผมสีน้ำตาลของลูอิสเบาๆ ลูอิสยิ้มรับหนึ่งทีก่อนทั้งคู่จะนอนอยู่ตรงนั้นด้วยกันจนเช้า

     

     

     ความรักมันเป็นเรื่องของคนสองคน ถึงอีกคนจะทำให้อีกคนเจ็บ แต่เขาหรือเธอก็จะเข้าใจเจตนาที่แท้จริงของความเจ็บปวดนั้น เลียมและลูอิสไม่สนว่าเขาทั้งคู่จะเป็นผู้ชาย หรือหากเขากลายเป็นผู้หญิงก็ตาม ถ้าเขารักกันยังไงเขาก็ยังรักกันตลอดไป และพร้อมที่จะให้อภัยกันเสมอ

 

 

- END -