คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : --Chapter 3--
‘ซง ซึงฮยอน
รักตลอดไป
xx/xx/2008’
“สวัสดีซึงฮยอน....อ่า ตอนนี้อากาศดีมากเลยนะ ฉันคิดถึงนายมากเลยนะ... ฉันเอาดอกเบอรี่โรสที่นายชอบมาให้ด้วยนะ!! ฉันวางไว้ตรงนี้นะ..” ผมวางดอกเบอรี่โรสไว้ข้างแผ่นสุสานของซึงฮยอน... ดอกไม้นี้เป็นดอกไม้โปรดของเขา ดอกไม่นี้มีความดีที่ดีมากเลยละ
“นายสบายดีไหม? บนนั้นเป็นยังไงบ้าง? นี่ก็...สองปีแล้วนะที่ฉันต้องอยู่แบบไม่มีนาย มันยังโหวงๆอยู่เลย ดงอูบอกให้ฉันเปิดใจรับคนใหม่เสียที ฉัน..” ผมพูดต่อด้วยเสียงที่ไม่ประติดประต่อกันสักเท่าไหร่ และ...
น้ำตาที่ผมกลั้นเอาไว้ เก็บมันไว้มาตลอด ได้ไหลลง..
“ฮึกก ต้องทำยังไงดีซึงฮยอน ฮึก ฉะ..ฉันควรเริ่มต้นใหม่หรอ ฮึกก นาย.. ว่าฉันทำได้ไหม ฉันคิดถึง ฮึกก ฉัน.. ฮึก คิดถึงนาย...จริงๆนะ” ผมไม่สามารถกลั้นน้ำตาได้อีกต่อไปแล้วล่ะ ผมปล่อยให้มันไหลรินลงมาโดยไม่ห้ามอะไรมันอีกแล้ว
“ไม่ว่ายังไง ฮึกก ฉันกะ..ก็รักนายนะ อูฮยอนรักซึงฮยอนนะ ฮึก”
จนถึงตอนนี้ผมยังคิดว่าผมคือต้นเหตุทำให้ซึงฮยอนต้องตาย ถึงหลายๆคนจะบอกว่ามันเป็นอุบัติเหตุ แต่ความรู้สึกผิดนั้นแน่นอกไปหมด มันจะติดตัวผมไปตลอด...
ผมนั่งร้องให้และพูดคุย เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในชีวิตของผมกับหินสลักเหมือนคนบ้าอยู่ที่หน้าสุสานของซึงฮยอน ผมสัญญากับซึงฮยอนไว้ว่าจะเข้มเข็มสินะ แต่ตอนนี้ผมคงดูอ่อนแอมากแน่ๆ ผมปาดน้ำตาออกลวกๆ ก่อนที่จะยิ้มอย่างอ่อนล้าให้ซึงฮยอน
“นี่ก็เย็นมากแล้ว...ดงอูคงรอฉันกินข้าวเย็นแล้วหละ ฉันไปก่อนนะ..ฉัน.. รักนายนะ” ผมลุกขึ้นยืน พร้อมที่จะเดินออกไป และเผชิญหน้ากับความจริงอันแสนโหดร้ายต่อไป
“ความหมายของดอกเบอรี่โรส.. ฉัน.. ยังจำมันได้นะ.. ซึงฮยอน..” ผมพูดออกมาเบาๆ คล้ายกับย้ำความหมายของดอกไม้นี้กับตัวเอง..
Berry Rose - I won’t give up promises, I’ll love you forever
(ดอกเบอรี่โรส- จะจำสัญญานี้ไม่มีวันลืม, จะรักตลอดไป)
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
สี่ปีที่แล้ว
“ใช่ๆๆ เรารอไม่ไหวแล้วนะ พอจบแล้วเราก็จะได้ทำในสิ่งที่เราอยากทำ แล้วคนแถวนี้ก็อาจจะได้แต่งงานเร็วๆนี้ก็ดะ..โอ้ยอูฮยอน! ตีเราทำไม!?”
“ก็ดงอูบ้า มาแซวเราทำไมหละ!!” ดงอูได้ยินอย่างนั่น จึงแกล้งทำเป็นเจ็บมากๆเพื่อแกล้งคนตัวเล็ก
“ด.. ดงอูอ่า~ เจ็บมากไหม ฉันขอโทษนะ~” ร่างที่ถูกตียิ้มให้ความเอาใส่ใจของร่างตรงหน้า
“ไม่เจ็บหรอกน่า~ แกล้งเล่นน่ะ~!” เพราะรู้อยู่แล้วว่าอูฮยอนเป็นคนแบบนี้ ดงอูเลยชอบแกล้งอยู่เสมอ ทั้งๆที่อูฮยอนตีน่ะ เจ็บมากกว่าเด็กห้าขวบตีนิดเดียวเอง
อย่างที่เห็นๆอยู่ อูฮยอนที่ทั้งเอาใจใส่คนเก่ง นิสัยดี น่ารักขนาดนี้ ใครๆก็คิดกันทั้งนั้นว่า ถ้าได้อูฮยอนไปเป็นแฟนนี่ โชคดียิ่งกว่าถูกลอตเตอรี่ใหญ่เสียอีกนะ มีชายหนุ่มแล้วสาวสวยหลายคนที่แอบชอบและหวังที่จะได้เป็นเจ้าของร่างบางคนนี้ แต่น่าเสียดาย...คนๆนี้กลับมีเจ้าของเสียแล้วน่ะสิ...
“อ๊ะ! ซึงฮยอน~ มาแล้วหรอ เป็นไงบ้างเรียนเหนื่อยไหม? กินข้าวเที่ยงหรือยังเนี่ย? ทำไมดูเหนื่อยจัง ไม่สบายหรือเปล่า~?” ร่างบางยิงคำถามใส่ ‘แฟน’ ร่างสูงทันทีที่เห็นหน้า
“ฮะๆๆใจเย็นๆสินัมอู เล่นถามแบบนี้ผมจะไปตอบหมดได้ยังไงกัน~” ร่างสูง “ซึงฮยอน” ตอบร่างเล็ก พร้อมด้วยชื่อเรียกเล่นน่ารักๆที่เขาตั้งให้.. ให้ตายเถอะ นัมอู น่ารักจริงๆ
“อ่าว~ ก็...”
“จุ๊บ! คิดถึงนัมอูนะครับ” ร่างสูงสวมกอดร่างเล็กจากด้านหลังพร้อมกับหอมแก้มเติมพลังให้กับตัวเองก่อนที่ร่างเล็กจะได้พูดอะไร ร่างบางได้แต่ก้มหน้าที่กำลังขึ้นสีจางๆ ก่อนจะทุบร่างสูงเบาๆ
“พอซึงฮยอนมาอูฮยอนก็ลืมเราเลยนะ” ร่างอีกร่างพูดด้วยน้ำเสียงติดงอนหน่อยๆ แต่แน่นอน ไม่ได้คิดอะไรนอกจากจะแกล้งคนตัวเล็กเลย
“อ่าฉันเปล่านะดงอู ฉันไม่ได้ลืมดงอูนะ~” อูฮยอนรีบหันมาง้อดงอูทันที กลัวที่เพื่อนจะโกรธจริงจัง
“ฮะๆเราล้อเล่นน่า งั้นซึงฮยอน ไปส่งอูฮยอนที่คอนโดด้วยนะ พอดีอาจารย์เรียกให้เราไปช่วยงานหนะ ไปก่อนนะ!!~” ดงอูพูดปัดก่อนจะรีบออกมาจากสถานการนี้โดยเร็ว ใครเค้าจะอยู่ขัดคู่สุดสวีตนี้ได้นานละ ดงอูคนหนึ่งละที่ขอผ่าน
ตอนนี้..ก็เหลือเพียงสองคน คู่รักสุดฮ๊อตในมหาลัย คนหนึ่งที่สูงโปร่งหน้าตาดี เรียนเก่ง มองมุมไหนก็ดูดี แถมยังเป็นคนอบอุ่นอีก ส่วนอีกคนก็หน้าหวานไม่มีใครเกิน ตัวเล็กผอมบางคนผู้หญิงบางคนยังต้องอาย บวกกับนิสัยน่ารัก และชอบเอาใจใส่คนรอบข้างแล้ว คู่รักคู่อื่นจึงขอหลบซ้าย มุดขวากันแทบไม่ทัน นั่นเลยทำให้คู่นี้เป็นคู่ที่ถูกจับตามองอย่างไม่ต้องสงสัย
“เย็นนี้นัมอูอยากกินอะไรครับ? เดี๋ยวผมพาไปนะ เอ...หรือนัมอูอยากดูหนัง? อยากไปร้านหนังสือไหม? หรือว่า...”
“ใจเย็นก่อนซึงฮยอน ฮ่าๆๆ ทำไมวันนี้เอาใจฉันจังเลย มีอะไรหรือปล่าว?” อูฮยอนถามยิ้มๆ มองหน้าแฟนหนุ่มอย่างละเอียด เก็บทุกลายละเอียดด้วยความรัก และเอาใจใส่
“อะ..เอ่อ ไม่มีอะไรหรอก ซึงแค่อยากเอาใจนัมอูหนะ ตกลงนัมอูอยากกินอะไรหละเย็นนี้” ร่างสูงบีบจมูกร่างบางเบาๆอย่างหยอกล้อ
“อ่อ~ ถ้างั้นเราไปกินอาหารญี่ปุ่นร้านเดิมกันนะซึงฮยอน~” ร่างบางพูดพลางเกาะแขนร่างสูงอย่างออดอ้อน
“ได้เลยครับ งั้นเราไปกันเลยดีกว่า” พูดจบ ร่างสูงก็จับมือคนรักไปที่รถ ก่อนที่จะขับออกไปร้านอาหารประจำทันที...
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
หลังจากทานอาหารเย็นเสร็จร่างสูงจึงพาคนรักของตัวเองมาส่งที่คอนโด วันนี้เป็นวันที่มีความสุขมาก.. เหมือนเดิม หากแต่วันนี้ ในใจของร่างสูงเต็มไปด้วยความอึดอัด...
ในใจร่างสูงอยากจะพูดอะไรบางกับร่างบาง แต่เพราะไม่มีโอกาศจึงไม่ได้พูดสิ่งสำคัญนี่ออกไป ถ้าร่างตรงหน้ารู้สิ่งที่เค้าจะบอก จะเสียใจแค่ไหนกัน?..
“ซึงฮยอน?? ซึงฮยอน!!!!~” ร่างบางตะโกนเรียกชื่อคนรักพลางโบกมือเรียกสติคนรักตัวเองกลับมา
“ห๊ะ? วะ...ว่าไงนัมอู?”
“ซึงฮยอนมีอะไรปิดบังนัมอูอยู่รึเปล่า?” ร่างเล็กถามเสียงเย็นพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเข้าหากัน ทำให้ร่างสูงชะงักนิดๆ
“ซึงจะมีอะไรปิดบังนัมอูหละ หื้มม~ รีบขึ้นไปเถอะ เดี๋ยวดงอูหาว่าซึงพานัมอูกลับดึกอีก รายนั้นน่ะบ่นยาวแน่ๆ ฮ่าๆๆ” ร่างสูงหัวเราะกลบเกลื่อน เขาเลือกที่จะหลีกเลี่ยงทที่จะบอกเรื่องสำคัญ เพราะอะไรน่ะเหรอ? เขาก็แค่... ไม่อยากเสียคนที่เขารักไปตอนนี้... ก็เท่านั้น
“ไม่มีก็ดีแล้วล่ะ~ งั้นนัมอูไปก่อนนะ ขับรถกลับบ้านดีๆนะซึง นัมอูรักซึงนะ~” ร่างบางกอดคนรักแน่น ร่างสูงยิ้มให้กับความน่ารักของคนรักอีกครั้ง
“ซึงก็รักนัมอูนะครับ ฝันดีนะ” ร่างโปร่งรอจนให้แน่ใจว่าร่างเล็กเดินเข้าไปในคอนโดแล้ว จึงเดินกลับไปที่รถ ระหว่างอยู่บนรถ ร่างสูงคิดเรื่องที่จะบอกคนรักของเค้าต่างๆนาๆ เค้ารู้ดีว่าคนรักของเค้าเป็นคนยังไง รู้ดีว่าจะต้องเจ็บปวด ไม่ว่าจะเป็นตัวเขาเอง และคนที่เขารัก เรื่องนี้ไม่มีทางแก้ หรือหนีมันพ้นได้ และเวลานั้น... มันก็ใกล้เข้ามาทุกที...
사랑했던 기억들이 나를 가지고 논다~ *ติ๊ด*
“ครับแม่”
[ซึงฮยอนจัดการเรื่องเด็กคนนั้นหรือยัง?] เสียงของผู้เป็นแม่ถามซึงฮยอนอย่างเย็นชา
“อะ..เอ่อ ยังครับ”
[แล้วเมื่อไหร่จะทำ!?! อาทิตย์หน้าลูกต้องบินไปดูตัวที่ญี่ปุ่นกับแม่แล้ว จำได้ไหม?] ได้ยินดังนั้น ผู้เป็นแม่ก็ตะคอกใส่โทรศัพท์ทันที
“แต่แม่ครับ...”
[ไม่มีแต่แล้วซงซึงฮยอน ลูกไร้สาระมามากพอแล้ว เด็กคนนั้นมีะอไรดีนักหนาลูกถึงรักมันขนาดนี้ ห๊ะ! นี่ลูกรักเด็กนั่นมากกว่าแม่งั้นหรอ!?] ไม่เปิดโอกาสให้ลูกชายตัวเองได้พูด ผู้เป็นแม่ก็หาข้ออ้างต่างๆนาๆมาเพื่อให้ลูกชายรู้สึกผิดทันที
“มะ..ไม่ใช่อย่างงั้นครับแม่ เพียงแค่..เอ่อ...ผมยังไม่มีโอกาสเลย...”
[ยังไม่มีโอกาสงั้นหรอ?! ลูกพูดคำนี้ทุกครั้งที่แม่โทรไปหาลูก.....ลูกยังไม่มีโอกาสบอกเด็กคนนั้นใช่ไหม...ได้! งั้นลูกไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น แม่ทำเอง อ้อพรุ่งนี้มารับหนูยูริที่สนามบินแล้วพาไปทานข้าวกลางวันด้วย แค่นี้นะ!!!]
“เดี๋ยวครับแม่!! แม่!!!! แม่!!!! โธ่เว้ยย!!!” ร่างสูงทุบพวงมาลัย... เขาอารมณ์เสีย ใช่ เพราะเขาก็เป็นห่วงคนรักของตัวเองเหลือเกิน ในวันพรุ่งนี้ เค้ายังจะมีคนรักชื่อนัมอูฮยอนอีกไหมนะ? แม่เค้าพูดจริงทำจริงเสมอ เค้าควรทำอย่างไรดี? ร่างสูงตั้งสติก่อนที่จะขับรถกลับคอนโดด้วยความโมโหทันที
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
วันต่อมา..
나와 같은 바램들로 그리워할까~ *ติ๊ด*
“ว่าไงซึงฮยอน?”
[อ่านัมอู...วันนี้ซึงคงไปรับนัมอูไม่ได้นะ]
“ติดธุระหรอ? ไม่เป็นไรหรอกซึงฮยอน นัมอูไปกับดงอูก็ได้”
[แล้วก็....ซึงคงไปก็คงไปทานข้าวเที่ยงกันนัมอูไม่ได้เหมือนกันนะ..ขอโทษที]
“ฮ่าๆไม่เป็นไรหรอกซึง...แล้ว.. ทำไมถึงมาไม่ได้หรอ”
[พะ..พอดีซึงต้องไปคุยกับลูกค้าแทนคุณแม่หนะ ขอโทษจริงๆนะ]
“ไม่เป็นไรหรอกซึง มันจำเป็นจริงๆนี่นา ยังไงงานก็สำคัญกว่านะ นัมอูไปกับดงอูก็ได้ ไม่เป็นไรจริงๆ” ร่างบางเอะใจนิดๆถึงเสียงแปลกๆของคนรัก แต่ด้วยความไว้ใจ จึงไม่คิดอะไรมาก
[อืม...ตั้งใจเรียนนะนัมอู ซึงรักนัมอูนะ]
“นัมอูก็รักซึงนะ อ๊ะ! ดงอูมาแล้วแค่นี้ก่อนนะ บ๊ายๆ” ร่างบางวางสายจากคนรักแล้วเดินไปขึ้นรถของเพื่อนรัก ระหว่างอยู่บนรถร่างบางที่คุยอยู่กับเพื่อนอย่างสนุกสนาน ก็ต้องชะงักนิดๆเมื่อได้ยินเสียงข้อความจากโทรศัพท์ของตัวเอง และที่ยิ่งน่าสงสัยกว่านั้น...ข้อความไม่ได้ขึ้นเบอร์คนที่ส่งไว้
“เอ...ทำไมไม่ขึ้นเบอร์หละ” อูฮยอนพึมพำคนเดียวเบาๆ
“อะไรหรออูฮยอน?” ดงอูถามเพราะเห็นคนตัวเล็กเงียบไป
“ข้อความหนะดงอู แต่มันไม่ขึ้นเบอร์น่ะสิ แปลกจริง” ว่าแล้วร่างบางจึงกดเข้าไปดูให้หายสงสัย.......แต่ข้อความนี้กลับเพิ่มความสงสัยให้ร่างบางอีกเป็นเท่าตัว
‘ ถ้าอยากเห็นอะไรดีๆ เที่ยงนี้มาที่ร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัย
-ผู้หวังดี-’
“เอ...ผู้หวังดีงั้นหรอ....ใครกันนะ”
“มันเขียนว่าอะไรอ่ะอูฮยอน?”
“ถ้าอยากเห็นอะไรดีๆ เที่ยงนี้มาที่ร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัยอ่ะ ฉันจะไปดีไหมดงอู?” ร่างบางรู้สึกไม่แน่ใจเลย ไม่มีชื่อคนส่งหรือแม้กระทั่งเบอร์ที่ส่ง ส่งผิดงั้นหรอ?? ไม่น่าจะใช่..
“ไปก็ได้นะอูฮยอนอา เราไม่ได้เสียหายอะไรเลยนะ ถ้ากลัวไปเสียเที่ยวงั้นวันนี้เราไปกินข้าวเที่ยงร้านนั้นเลยก็ได้นะ” ดงอูเสนอความคิดเห็นของตัวเอง บวกกับความอยากรู้อยากเห็น....ร่างบางที่รู้สึกไม่ค่อยดีเอาเสียเลย มีลางสังหรใจแปลกๆ แต่ก็ตัดสินใจไปตามข้อความนั้น....
ในห้องเรียน ร่างบางไม่ได้ฟังคำที่อาจารย์พูดเลยสักนิด ในหัวกลับมีคำถามมากมายเกี่ยวกับข้อความเมื่อเช้า รู้สึกแปลกๆอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน รู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ
....สนามบินอินชอน
“พี่ซึงฮยอน!! ทางนี้ค่ะ” หญิงสาวตะโกนเรียกชายหนุ่มที่ถือได้ว่าเป็นคู่หมั้นของตัวเองด้วยรอยยิ้ม โบกมือไปมา
ควอน ยูริ สาวร่างบางเพรียว ผิวขาว ตัวไม่สูงมากจนเกินไป ใบหน้าที่หมดจด จมูกโด่งเป็นสันเล็กๆ ดวงตาสีช็อคโกแล็ต ผมหยิกเป็นคลื่นประมาณบ่า รอยยิ้มที่สามารถละลายหัวใจหนุ่มๆไปเกือบทั้งสนามบิน... แต่หนุ่มก็ต้องผิดหวังกันเป็นแถว เมื่อเห็นชายหนุ่มน่าตาดีเดินมาหาเธอ..
“ไม่คิดเลยนะคะ ว่าพี่ซึงฮยอนจะมารับยูริด้วยตัวเอง ขอบคุณนะคะ” หญิงสาวพูดต่อโดยไม่ได้เปิดโอ กาสหนุ้มข้างหน้าได้พูดอะไร ดูจากสีหน้าแล้ว หญิงสาวก็ไม่ได้โง่ขนาดที่จะไม่รู้สึกถึงความไม่เต็มใจ
“แม่พี่ให้มารับหนะ....ไปกันเถอะ” ว่าแล้วร่างสูงก็ลากกระเป๋าอีกคนเดินออกจากสนามบินไปก่อนแล้ว ทิ้งให้หญิงสาวทำหน้างออยู่คนเดียว
“หึ...หยิ่งไปเถอะ เที่ยงนี้สนุกแน่ พี่ ซึง ฮยอน คิก~” หญิงสาวเอ่ยอย่างนึกสนุกเบาๆคนเดียว ถ้าทางคุณแม่ของชายหนุ่มไม่ได้ลงทุนโทรตามให้มาทำภารกิจสำคัญกับทางที่นี่ หล่อนไม่มีทางมาอย่างแน่นอน แต่ก็นะ.....ซงซึงฮยอนหล่อและรวยขนาดนี้ ผู้หญิงที่ไหนก็อยากได้เป็นธรรมดา แค่ทำตัวน่ารักต่อหน้าคุณแม่ของซึงฮยอน แม่ชายหนุ่มก็เอ็นดูเธอซะเหลือเกิน หึ....งานนี้ควอนยูริได้ดูอะไรสนุกๆอีกแล้วสิ
เมื่อหญิงสาวขึ้นรถคู่หมั้นของตัวเอง ชายหนุ่มก็ขับออกไปทันที
“วันนี้เรามีนัดทานข้าวเที่ยงด้วยกัน...พี่ซึงฮยอนไม่ลืมใช่ไหมคะ” หญิงสาวถามด้วยน้ำเสียงที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“เฮ้ออ....ไม่ลืมหรอก อยากไปทานที่ไหนล่ะ” กลับกัน ชายหนุ่มตอบแบบเอือมๆ
“ร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัยพี่ซึงฮยอนค่ะ เห็นคุณแม่บอกร้านนั้นอร่อยมากเลย ยูริอยากไป”
“ทะ..ทำไมต้องร้านนั้นล่ะ ร้านหรูๆในห้างๆไม่อยากไปหรอ มันดีกว่านะ” ร่างสูงพูกตะกุกตะกักนิดๆ
“ก็ยูริอยากไปร้านนี้นี่คะ ทำไมหรอคะ พี่ซึงฮยอนมีปัญหาอะไรหรือปล่าว”
“ปะ..ปล่าวหรอก ไม่มีอะไรหรอกนะ เฮ้อ..ควอนยูริ เธอรู้ใช่ไหมว่าพี่มีคนรักแล้วน่ะ” ร่างโปร่งพูดขึ้น อีกนัยนึงเพื่อเตือนหญิงสาวว่าเขา.. ไม่ได้รักเธอแต่อย่างใด และเขาก็พอจะรู้ว่ายูริไม่ได้รักเขาจากใจอยู่แล้ว มันคงมาจากรูปร่างภายนอก และฐานะทางบ้านแน่นอน
“รู้ค่ะ....คนๆนั้นชื่อนัมอูฮยอนสินะคะ ผู้ชายตัวเล็กที่เรียนที่เดียวกับพี่ซึงฮยอน...”
“เธอก็รู้หนิ แล้วทำไม...”
“พี่ซึงฮยอนไม่มีวันเข้าใจยูริหรอกค่ะ ยูริรักพี่ซึงฮยอน! ยูริอยากแต่งงานกับพี่ซึงฮยอน!! อูฮยอนอะไรนั่นเป็นผู้ชายนะคะพี่ซึงฮยอน! ผู้ชายนะคะ! แม่พี่ซึงฮยอนทันสมัยก็เถอะ แต่ท่านรับเรื่องนี้ไม่ได้จริงๆ!” หญิงสาวขึ้นเสียง พูดเรื่องที่จี้จุดซึงฮยอนมากที่สุด ใช่.. เธอตั้งใจ
“นี่ยูริ!!” ร่างสูงจอดรถที่ข้างทางทันทีก่อนจะหันมาเผชิญหน้ากับหญิงสาว เขาไม่สนหรอกที่หลอนบอกเขาว่ารักน่ะ มันไม่จริงอยู่แล้ว แต่กลับมาดูถูกความรักของเขาเนี่ยสิ
“ยูริพูดผิดตรงไหนกันคะ!! ถึงมันจะรวยแค่ไหนก็เถอะ แต่มัน เป็น ผู้ ชาย นะคะ! พี่อย่าคิดถึงแต่ตัวเองสิคะ พี่คิดถึงหน้าแม่พี่บ้าง!!” หญิงสาวยังคงตอกย้ำความเป็นจริงที่น่าเจ็บปวดให้ซึงฮยอนฟัง
“พอแล้ว ยูริ” ด้วยความเป็นสุภาพบุรุษ ชายหนุ่มจึงพยายามใจเย็นกับหญิงสาวให้ได้มากที่สุด ร่างสูงพูดเย็นๆ พยายามใช้สายตาบอกูริว่า เขาไม่ได้มีความอดทนสูงขนาดนั้น ยิ่งกับเรื่องแบบนี้
“หึ...ถ้าคนเค้าเอาไปพูดกันว่าลูกชายคนเดียวของคุณหญิง ซง อึนจอง คบหาผู้ชายด้วยกันเอง.....แม่พี่จะเอาหน้าไปไว้ที่ไหนกันนะ..”
“พอแล้วยูริ!!! เลิกพูดซักที!!” ร่างสูงตะโกนเสียงดังลั่นรถ ทำให้หญิงสาวสะดุ้งเล็กน้อย แต่ก็กลับมายิ้มเหมือนเดิม ใช่ โมโหเข้าไป มากๆยิ่งดี นี่คือสิ่งที่ควอนยูริ ได้คาดเอาไว้อยู่แล้ว ไม่สิ หวังไว้เลยต่างหาก
“ก็ได้ค่ะ....แต่พี่จำที่ยูริพูดเอาไว้ให้ดีก็แล้วกันนะคะ ยูริก็รักพี่ซึงไม่น้อยไปกว่านัมอูฮยอนหรอกนะคะ เราไปทานข้าวกันเถอะค่ะ...” หญิงสาวยิ้มปิด ก่อนที่จะมองออกหน้าต่าง พิงเบาะรถคันหรูอย่างสบายอารมณ์ ร่างสูงสูดหายใจเข้าลึกๆ สงบอารมณ์ตัวเองและขับรถออกไป
~กริ๊งงง~
“เที่ยงแล้วดงอู รีบไปกันเถอะ!!” หลังจากเสียงอ็อดดังเตือนว่าได้เวลาพักเที่ยงแล้ว นักศึกษาส่วนมากเลือกที่จะไปหาข้าวเที่ยงกินที่ห้างสรรพสินค้าข้างๆง่ายๆมากกว่า
จึงทำให้ร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัยไม่ค่อยมีคนเท่าไหร่....ตอนนี้ทั้งสองร่างมาอยู่ที่หน้าร้านอาหารหน้ามหาวิทยาลัย เพื่อมาดู อะไรดีๆ อย่างที่ข้อความนั่นบอกเอาไว้ ไม่รอช้าทั้งคู้รีบเดินเข้าไปในร้านทันที
ทั้งสองเดินเข้าไปเรื่อยจนถึงหลังร้าน ดงอูกลับหยุดชะงักทันที....
“อ๊ะ!! ดงอูอา จะหยุดทำไมไม่บอกก่อนละ” ร่างบางบ่นหลังจากที่ตัวเองชนเข้ากับน่างเพื่อนอย่างจัง ถูจมูกไปมาอย่างน่ารัก
“ชู่วว~ เงียบก่อนอูฮยอน ดูนั่น...” ดงอูพูดพลางชี้นิ้วไปข้างหน้า โต๊ะในสุดของร้าน ด้วยความสงสัยร่างบางเลยชะเง้อคอมองตาม แต่ภาพที่เห็นทำให้ร่างบางหยุดหายใจไปชั่วขณะ....
คู่ชายหนุ่มหญิงสาวมาเดทด้วยกันอย่างน่ารัก ภาพหญิงสาวกอดเอวชายหนุ่มอย่างออดอ้อนโดยที่มีคนรักของเธอคอยป้อนอาหาร ดูยังไงนี่ก็เป็นภาพที่น่ารักเหลือเกิน โดยที่หญิงสาวเดรสดำผอมบางคนนั้นถือว่าสวยมาก สวยไม่มีที่ติจริงๆ ดูจากการแต่งตัวแล้วคงรวยถึงขั้นรวยมากเลยหละ ชายหนุ่มนี่ก็เหมาะสมกันจริงๆ ชายกนุ่มสูงโปรง อบอุ่น น่าตาดี ดูเป็นสุภาพบุรุษ ดูยังไงสองคนนี้ก็เหมาะสมกันสุดๆ....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
“ซง ซึงฮยอน!”
:) Shalunla
ความคิดเห็น