คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : --Chapter 2--
CHAPTER 2....
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
--------WOOHYUN TALK--------
“อืออออ~ เช้าแล้วหรอเนี่ยยย”
แสงแดดอ่อนทะลุรอดผ่านผ้าม่านสีขาวสะอาดกระทบเข้ากับดวงตา อ่า.. ต้องตื่นแล้วสินะ เมื่อคืนนี้ ความฝันนั่นกลับมาทำให้ผมต้อง
ร้องไห้อีก... มันเหนื่อยจริงๆเลย อา.... อ๊ะ!!จริงสิ!!~ ผมต้องรีบไปร้านนี่นา
ผมเดินออกจากห้อง ตรงไปที่ห้องดงอู ฮ่าา~ นอนยังไม่ขยับเลย ดงอูนี่ยิ่งปลุกยากๆอยู่ ผมเดินเข้าไปปลายเตียงก่อนจะตะโกนลั่งห้อง
“ดงอูอา~ เช้าแล้วนะ ตื่นๆๆๆ”
“งื้ออ อูฮยอนอาา~” ดงอูสะดุ้งเบาๆ ก่อนที่จะงึมงำออกมา อะไรของดงอูเนี่ยย ขี้เซาที่สุดเลย
“ขอนอนหน่อยน้าา~ เมื่อคืนเลิกงานดึกด้วยอ่าา เดี๋ยวสายจะแวะเข้าไปหา...” ดงอูพูดพร้องเอามือถูๆหน้า ให้ตายสิ แพ้ลูกอ้อนทุกทีเลย
“เฮ้อ ดงอูนี่จริงๆเลย ฉันบอกให้เลิกทำงานนี้ก็ไม่ฟังเลย ไม่กวนแล้ว สายๆแวะเข้าไปด้วยนะ~” ผมบ่นเบาๆก่อนจะค่อยๆเดินออกจากห้อง ผมตะโกนประโยคหลังให้คนขี้เซาฟังก่อนจะปิดประตู
“อื้มมมม~” ดงอูพูดเสร็จก็เอาหมอนปิดหัวนอนต่อทันที คงง่วงมากจริงๆสินะ หลังจากผมทำธุระส่วนตัวเสร็จอะไรเสร็จ ผมก็ขับ
รถไปร้านกาแฟทันที ร้านกาแฟของผมนั่นแหละครับ แต่ผมมีลูกจ้างแค่คนเดียว มีดงอูมาคอยช่วยบ้างอะไรบ้าง แต่ร้านของผมก็ไม่ได้ใหญ่อะไรขนาดนั้น ออกแนวอบอุ่นน่ามานั่งเล่น ติวหนังสืออะไรประมาณนั้นมากกว่า ไม่เห็นต้องมีลูกจ้างอะไรมากมายเลยนี่นา
อ่าถึงแล้วๆ ร้านกาแฟที่มีป้ายใหญ่เขียนว่า ‘Be Sweet Cafe’ นั่นละ ร้านผมเอง~
"หื้มม~ อากาศตอนเช้านี่ดีชะมัดเลย ดงอูคงไม่เคยรับรู้ความรู้สึกแบบนี้เลยสินะ ฮะๆๆ"
"อ้าว!!อูฮยอน อรุณสวัสดิ์นะ มาเช้าอีกแล้วนะนายนี่” ผมหันกลับไปมองต้นเสียง อ๋าา นึกว่าใคร โฮย่านี่เอง~โฮย่า หรือ โฮวอนนี่เค้าเป็นเจ้าของรานหนังสือข้างๆร้านกาแฟผมเองครับ สงสัยออกมาเอานิตยาสารแน่เลย แต่ว่านะครับ หน้าตาเค้าดูดีมากเลย ไม่คิดเลยว่าจะมาเป็นเจ้าของร้านหนังสือ น่าจะไปเดบิวต์เป็นนักร้องมากกว่า แต่ใครจะไปรู้ โฮย่าเนี่ยหนอนหนังสือตัวพ่อเลยหละ ฮะๆ แถมเค้ายังเป็นคนที่ดงอูแอบปลื้มด้วยนะ อ๊ะ ผมพูดได้ไหมเนี่ย~
“ฉันมาเช้าก็จริง แต่มาไม่เคยทันนายเลยนะ ฮ่าๆๆ” ผมพูดยิ้มก่อนที่จะค่อยๆเดินไปหาโฮย่า
“โอเคๆยอมรับเลย~ ฉันขอกาแฟแก้วนึงหน่อยสิอูฮยอน เอา..”
"เอสเพรสโส่ร้อนๆ ฉันจำได้หน่าๆ ฮ่าๆๆ โอเคเดี๋ยวให้เจอาร์เอาไปให้นะ” ผมตัดโฮย่าก่อนที่จะบอกเมนูประจำของโฮย่าออกไป
"รู้ใจฉันอีกและ ยังไงก็ขอบคุณมากนะ~”
~กรุ๊งกริ๊ง~
"Be Sweet Cafe ยินดีต้อนรับครับบ อ้าว! อูฮยอนฮยองเองหรอ อรุณสวัสดิ์นะฮะ~” เสียงใสบอกต้องรับผมอย่างคึกคัก
"เจอาร์! มาเช้าจริงๆเลย ทำไมตื่นเช้าหละวันนี้” นี่คือเจอาร์ ผู้ช่วยของผมเอง ผมไม่รู้หรอกว่าชื่อจริงๆเค้าชื่ออะไรหนะ แต่เจอาร์ก็เป็นคนดีมากๆเลยนะ ตั้งใจทำงาน นิสัยก็น่ารัก มีลูกค้าสาวๆแวะมาหาเป็นประจำ บางครั้งผมก็รู้สึกว่าที่ลูกค้ามันเยอะเนี่ย เพราะเจอาร์เนี่ยแหละ
"อูฮยอนฮยองอ่า~ ผมมาเช้าแบบนี้ทุกวันอยู่แล้วนี่ฮะ”
"ฮ่าๆๆ ฮยองแซวเล่นหน่า อ่า..เจอาร์ ฮยองขอลาเต้ร้อนๆแก้วนึง แล้วก็เอซเพรสโส่ร้อนส่งที่ร้านโฮย่าด้วยนะ" ผมบอกเจอาร์ก่อนที่จะเดินไปช่วยจัดร้าน
"ได้ฮะ สักครู่นะฮะ~” เจอาร์พูดเสร็จก็เดินไปหลังร้าน ผมก็เลยนั่งแหมะอยู่กับโต๊ะ ไม่ยอมจัดร้าน ก็ เฮ้ออ วันนี้อากาศมันน่านอนขนาดนี่นะ ถ้าได้ลาเต้หอมสักแก้วก็คงจะดีแหละ ไม่อยากจะคุยนะ เจอาร์เนี่ย ฝีมือการชงกาแฟไม่มีใครกล้าเทียบเลยจริงๆ ชงอร่อยอย่าบอกใครเลยหละ~
"ได้แล้วฮะๆ” เจอาร์เดินกลับมาก่อนจะวางกาแฟสองแก้วลงบนโต๊ะ
"ขอบใจนะเจอาร์” ผมเงยหน้าขึ้นจากโต๊ะ ก่อนจะยิ้มให้บางๆ
"อ่า..แล้วของโฮย่าฮยองละฮะ?”
"อ่า....รายนั้นรอดงอูดีกว่านะ” ผมพูดพร้อมหัวเราะเบาๆ
~กรุ๊งกริ๊ง~
"Be Sweet Cafe ยินดีต้อนรับครับบ อ้าว!~ ดงอูนี่เอง ตายยากชะมัดเลยนะนายเนี่ยย" ผมพูดยิ้มๆ
"นี่อูฮยอนแอบนินทาเราให่เจอาร์ฟังหรอ หื้ม?” ดงอูพูดพลางเชิดหน้าขึ้นอย่างงอนๆ
"ดงอูอา~ ฉันยังไม่ได้นินทาอะไรดงอูเลยนะ คิดมากไปแล้วนายเนี่ย”
"ฮ่าๆ เอาเถอะๆ แล้วนี่นายกินกาแฟสองแก้วเลยหรอเนี่ย” ดงอูพูด ชี้มาที่กาแฟอีกแก้วตรงหน้าผม
"ปล่าวๆ ของโฮย่าหนะ...เออ ใช่ ดงอูมาพอดีเลย ดงอูเอากาแฟไปให้โฮย่าหน่อยนะ” ผมพูดพร้องกับผลักแก้วกาแฟไปทางดงอู ผมรู้นะว่าดงอูอาคิดอะไรกับโฮย่า ผมก็แค่ช่วยให้เพื่อนผมสมหวังในความรักก็เท่านั้นเอง~ อาจจะดูแกล้งๆ แต่ก็นะ~
"ทะ....ทำไมหละอูฮยอน อูฮยอนก็เอาไปให้เองสิ ให้เราไปทำไม”
"ก็แหม เรายังไม่ได้เริ่มทำขนมเลยนะดงอูอา อีกอย่างเราจะฝากนายไปซื้อนิตยสารร้านโฮย่าด้วย นะ ดงอูน้า~” ผมพูดกับดงอูด้วยน้ำเสียงออดอ้อน ผมแค่อยากทำหน้าที่เป็นพ่อสื่อที่ดีเท่านั้นเองนี่ครับ
"ก็ได้ๆเลิกทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ซักทีอูฮยอน เราไปให้เพราะสงสารหรอกนะ” ดงอูพูดแถมทำหน้างอน แต่ผมก็แอบเห็นรอยยิ้มจางๆจากปากกงอูด้วยหละ~ รู้หรอกว่าอยากไปหาโฮย่าใจจะขาดหนะ~
--------END WOOHYUN TALK--------
--------DONGWOO TALK--------
~กรุ๊งกริ๊ง~
"สวัสดีครับ~ ยินดีตอนระ...อ้าว! ดงอูอานี่เอง อรุณสวัสดิ์ครับ” ร่างสูงเอ่ยทักผมอย่างเป็นมิตร อ่า..ผมควรทำตัวยังไงดี
"อะ...อรุณสวัสดิ์คุณโฮย่า เอ่อ.. เราเอากาแฟมาให้หนะ วะ..วางไว้ตรงนี้นะ” ผมพูดอย่างกล้าๆกลัวๆ แต่คือ ผมไม่ได้กลัวเค้าหรอกนะ แค่... อ่าา ไปไม่เป็นจริงๆ
"ฮ่าๆ ทำไมไม่มองหน้าเราฉันหละดงอูอา อีกอย่าง..เลิกเรียกฉันว่าคุณสักที ฟังแล้วแปลกหูยังไงก็ไม่รู้ ฉันพูดหลายครั้งแล้วนะ ถ้าคราวหน้าดงอูเรียกฉันแบบนี้อีก ฉันจะทำโทษดงอูแล้วนะ” โฮย่าพูดโดยที่ไม่ได้หันหน้ามามองผม พลางจัดหนังสือเข้าชั้นให้เรียบร้อย มองยังไงก็ดูดี ให้ตายเถอะ~ หล่อไปแล้วนะ
"มะ...ไม่เรียกคุณแล้วก็ได้ เพราะเราไม่ค่อยสนิทกันนะโฮย่า ไม่ให้เรียกคุณมันแปลกๆยังไงก็ไม่รู้สิ” ความจริงผมกับโฮย่าเราไม่ได้สนิทกันมาก รู้จักกันแค่ผิวเผิน ที่รู้จักกันเพราะโฮย่าเป็นเพื่อนอูฮยอนที่เปิดร้านใกล้ๆกัน บางครั้งผมมาดื่มกาแฟร้านอูฮยอนผมก็จะเห็นโฮย่า แต่เราไม่ค่อยได้คุยกันเท่าไหร่หรอก
"อ่า..เราไม่สนิทกันหรอกหรอครับ ผมหนะ...อยากสนิทกับดงอูนะ” โฮย่าพูดพร้องกับหันมายิ้มให้ผม ทะ...ทำไมพูดแบบนั้น ฮืออ โฮย่าน่ารักไปแล้ว ผมจะตายไหมเนี่ย!?!?
"ระ...หรอเราก็อยากสนิทกันโฮย่านะ แหะๆ อ้อ! เราอยากได้นิตยสารสองสามเล่มเอาไปไว้ที่ร้านอูฮยอนอ่า โฮย่าจัดไว้อยู่ตรงไหนล่ะ” ผมทนมองร้อยยิ้มอบอุ่นนั่นไม่ได้อีกแล้ว ถ้ามองนานกว่านี้ผมต้องตายแน่ๆเลย~!
"อ๋อๆ ทางนี้เลยๆ” ว่าแล้วรางสูงก็ดันไหล่ผมไปโซนของนิตสาร มีนิตสารหลากหลายเล่มน่าอ่าน มีหลายประเภทเยอะแยะเต็มไปหมด มีแต่ของใหม่ๆ ร้านโฮย่าเป็นร้านหนังสือที่แปลกจัง ไม่เคยมีของค้างสต็อกเลยรึไงนะ~! แต่ก็นะ.. โฮย่าดูดีขนาดนี้ ต้องมีสาวๆมาอุดหนุนบ่อยอยู่แล้วล่ะ
"อืม...ดงอูอา อยากได้เกี่ยวกับอะไรหละ เดี๋ยวโฮย่าหาให้” ร่างสูงว่าพลางส่งยิ้มให้อย่างจริงใจ... ได้เห็นรอยยิ้มนั้นถึงกับไปไม่เป็น
"อะ..เอาเกี่ยวกับพวกแฟชั่นมาสองเล่มก็ได้ แล้วก็พวกท่องเที่ยวเล่มนึงก็ได้” ผมพูดก่อนจะแกล้งทำเป็นมองหา เพราะถ้าสบตาต่ออีกนิดนึง ผทคงต้องละลายแน่ๆเลย~
"ฮะๆ อยู่แถวนี้แหละ เลือกๆดู~ แล้วเดี๋ยวผมช่วยเลือกนะโอเคไหม หื้ม?” ร่างสูงเอ่ยถามผม โอ้ย!! ผมเขินจะตายอยู่แล้ว!!
"ดะ...ได้สิๆๆ” ผมเดินไปเลือกหนังสือตามชั้นต่างๆ อ่า..โฮย่าเรียงเองหมดเลยหรอ เก่งจังแหะ~ หนังสือน่าอ่านเต็มไปหมดเลย โอ๊ะ! เล่มนู่นก็น่าอ่าน เล่มข้างบนน่าอ่านจังแหะ อึ๊บบ!! เอิ่ม.. หยิบไม่ถึงเลยอ่ะ.... หลังจากพยายามอีกสองสามรอบ ผมก็รู้สึกได้ถึงความอุ่นของใครอีกคนจากข้างหลังผม กลิ่นหอมๆนี่คะ...ใครอ่ะ ด้วยตวามตกใจ ผมหันขวับไปอย่างรวดเร็ว
*จุ๊บ*
เฮือกกก O__O!!
"ดงอูอา....อยากหอมแก้มผมก็ขอดีๆก็ได้หนิครับ ฮะๆ” โฮย่ายิ้มบางๆก่อนจะจับแก้มตัวเอง หัวเราะเบาๆ
"คะ...คืออ มะ...ไม่ๆๆเราไม่ได้ตั้งใจ อ่า ขะ...ขอโทษนะโฮย่า ระ...เราไม่ได้ตั้งใจ” ผมกระวนกระวาย ขอโทษโฮย่าไปมายกใหญ่ ให้ตายย ผมหอมแก้มโฮย่าด้วยความบังเอิญนะ!! ทำไงดี ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ ผมเลือกหนังสืออยู่ดีๆโฮย่าก็มายืนซ้อนผม ผมๆๆผมก็เลยตกใจแล้วหันไป..แล้วก็....
"ฮ่าๆ ผมไม่ว่าอะไรดงอูอาเลย ผมเห็นดงอูหยิบไม่ถึงผมก็แค่อยากช่วย อ่า..ยังไงผมต้องขอโทษด้วยจริงๆนะครับ” ฮือออ ดงอูจะบ้าตายคับ.. เขินจะตายอยู่แล้ว
"มะ...ไม่ๆๆๆเลยโฮย่า เราเองต่างหากที่... เอ่อ ยังไงก็ขอโทษด้วยนะ... งั้น.. เราเอาสามเล่มนี้แหละ.. เอ่อ เก็บเงินกับอูฮยอนใช่มั๊ย เราว่า.. เราควรไปแล้วล่ะ บ๊ายบายย” ผมพูดตะกุกตะกักก่อนที่จะลาโฮย่าอย่างรวดเร็ว ผมรีบหอบหนังสือแล้วก้าวขาฉับๆออกไปทันที ขืนอยู่นานกว่านี้ผมต้องตายแน่ๆเลย ฮือออ~
~กรุ๊งกริ๊งๆ ~
"อ้าวดงอู~ ได้นิตยสารมาแล้วหรออ แต่เอ~ ไปทำอะไรมาทำไมหน้าแดงๆ?” อูฮยอนถามยิ้มๆ อูฮยอนนะอูฮยอน ยังมีหน้ามาถามอีก งืออ เขินจะแย่อยู่แล้วว~
"เปล่าหรอกๆเราวิ่งมาหนะ เหนื่อยเลยหน้าแดงๆ” จะให้ผมพูดรึไงว่าบังเอิญโดนโฮย่าจุ๊บแก้มเลยเขินวิ่งออกมาแบบนั้นหรือไง ให้ตาย อูฮยอนขมวดคิ้วเป็นเชิงถามว่า ‘แล้วจะวิ่งทำไม’ แต่ตอนนี้ไม่สนใจหรอก แค่นี้หน้าจางดงอูก็จะระเบิดเป็นมะเขือเทศอยู่แล้ว~
"งั้นหรออ~ แล้วดงอูออกค่านิตยสารเองหรอ ฉันลืมฝากเงินไปให้หนะ แหะๆโทษทีนะ” ผมแอบเห็นรอยยิ้มบางๆ แต่เพียงแค่พริบตาเดียว อูฮยอนก็กลับไปหัวเราะฝืดๆเหมือนเดิม... อะไรกัน ตาฝาดแน่ๆๆ
"ไม่เป็นไรหรอก เราบอกให้เค้ามาเก็บเงินที่อูฮยอนแล้วหละ ฮะๆ”
"อ่อ~ งกเหมือนเดิมเลยนะนายเนี่ย”
"โธ่~ อูฮยอนเลิกแกล้งเราสักทีสิ~”
"ฮ่าๆๆ ฉันไม่แกล้งแล้วๆ อ๊ะ! นี่สายมากแล้ว ฉันต้องไปทำเค้กแล้วหละ” นั่นสิ ผมเองก็ต้องรีบไปช่วยบัญชีที่คลับซองกยูฮยองสินะ... เมื่อคืนซองกยูฮยองโทรมาบอกให้ว่างๆไปเช็คหน่อย... อ้อ ที่ฮยองไม่จ้างคนอื่นเพราะว่าฮยอง ไม่ค่อยไว้ใจคนอื่นง่ายๆน่ะ เฮ้ออ เลยมาเหนื่อยผมเนี่ย
"เราเองก็ต้องไปแล้วเหมือนกัน เจ้านายโทรมาให้ช่วยเคลียบัญชีหนะ ฮะๆเราไปก่อนนะ”
"จ้าๆ~ ขับรถดีนะดงอู” ผมบอกลาอูฮยอนแฃะเจอาร์สั้นๆ ก่อนที่จะรีบเดินไปที่รถแล้วขับออกไปทันที...
--------END DONGWOO TALK--------
แสงแดดในช่วงสายกระทบผ่านผ้าม่านผืนใหญ่ในห้องนอนสุดหรูทำให้ร่างที่นอนอยู่บนเตียงขนาดคิงไซส์ต้องลืมตาขึ้นมาด้วยความรำคาญใจ...
"อืมม สายแล้วสินะ ปวดหัวชะมัด” สางสูงสะบัดหัวสองสามที่เพื่อไล่อาการมึนเอาออกจากหัว แต่มันกลับไม่ช่วยเลยสักนิด ร่างสูงจึงพาร่างของตัวเองไปล้างหน้าแปรงฟันอาบน้ำก่อนที่จะต้องออกไปทำงาน ถึงจะปวดหัวแค่ไหน แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ เพราะตอนนี้คอนโดของเขา ถือได้ว่าไม่มีอะไรที่กินได้เลยทีเดียว
60초면 충분한 story 내 맘으로 넌 들어왔어~ *ติ๊ด*
'คิม ฮิม ชาน'
"ว่าไงฮิมชาน?” เจ้าของผมน้ำตาลอ่อนกรอกเสียงใส่โทรศัพท์ชุ่ยๆ
[สวัสดียามสายฮะซองกยูฮยอง เมื่อคืนหนักละสิ~] เสียงยียวนดังออกมาจากปลายสาย
"ก็นิดหน่อยแหละ แต่ก็ยังพาตัวเองกลับมาบ้านได้ ฮะๆนายมีอะไรหรือปล่าว?”
[ไม่มีแล้วโทรมาหาฮยองไม่ได้หรือไงฮะ]
"ปล่าวหรอก ฉันแค่สงสัยหนะ ตกลงไม่มีอะไรจริงๆใช่ไหม?”
[มีก็มีแหละฮะ~ ฮิมแค่จะถามว่าฮยองจะเข้าคลับวันนี้ไหมน่ะฮะ เห็นเจลโล่บ่นอยากดวนเหล้ากับฮยองหนะ ฮะๆๆ] ฮิมชานพูดพร้องหัวเราะเบาๆตามแบบฉบับ
"ย่าห์!! เป็นเด็กเป็นเล็กคิดจะมาดวนเหล้ากับฉัน!!”
[ฮ่าๆๆเด็กมันเสนอฮยองก็สนองให้มันหน่อยแล้วกันนะฮยองอา~]
"ได้ๆเดี๋ยวฮยองกำลังจะออกไป ว่าจะซื้อกาแฟกินแก้แฮงค์ซักหน่อย”
[งั้นฮยองไปร้านนี่เลย เป็นร้านเพื่อนดงอูอ่ะ อร่อยมากเลยหละ ประมาณครึ่งชั่วโมงก่อนถึงคลับอ่า ไว้เจอกันนะฮะ รักนะฮะ~ อ้อ ร้าน.... นะฮะ~]
"เลิกโปรยสเน่ห์ได้แล้วคุณฮิมชานนี่ ไว้เจอกันๆ”
*ติ๊ด*
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ร่างสูงโปร่งเดินไปที่รถคันหรูราคาหลายสิบล้านของเขา นอกจากน้องชายของเขาแล้ว ไม่มีใครเคยได้นั่นรถคนนี้เลยแม้แต่คนเดียว หลังจากขับออกมาได้ซักพัก ร่างสูงก็ยังรู้สึกได้ถึงความมึนเมาที่แฮงค์ค้างจากเมื่อวานนี้
"อ่า...ปวดหัวชะมัด กาแฟซักแก้วก็คงดี” ร่างโปร่งบ่น พร้องสบถกับตัวเองเบาๆ ก่อนที่สายตาจะเห็นป้ายร้านที่ฮิมชานได้แนะนำเขาไว้
'Be Sweet Cafe’
"อืมม....ร้านนี้สินะ” ร่างสูงจอดรถไว้น่าร้านกาแฟน่ารักแห่งหนึ่งก่อนที่จะเดินเข้าไปในนั้น ภายนอกร้านถูกตกแต่งไว้อย่างน่ารัก มีสวนเล็กๆเหมือนบ้านในฝันเด็กๆ ประตูกระจกใสหมดทำให้เห็นภายในร้านได้อย่างชัดเจน ตอนนี้ก็ค่อนข้างสายแล้ว ลูกค้าจึงค่อนช้างที่จะเยอะ แต่ก็ไม่มากจนน่ารำคาญ ซังกยูเดินเข้าร้านไป
*กรุ๊งกริ๊ง*
สายตาหญิงสาวหลายๆคนในร้านมองตามตาไม่กระพริบ ก่อนที่จะซุบซิบกันไปมาถึงหน้าตาอันน่าดึงดูดของร่างสูง มันช่างดูน่ารำคาญในสายตา คิม ซองกยูคนนี้จริง เค้าจึงเมินสายตานั้นๆและมองบรรยากาศรอบๆร้านแทน อืมมม ร้านเล็กๆ ตกแต่งด้วยเฟอร์นิเจอร์โทนสีอบอุ่น เพดานแล้วพนังบางส่วนทำด้วยไม้ และสีขาว ผสมผสานกันอย่างลงตัว มีมุมถ่ายรูปน่ารักๆ ร้านที่ไม่ใหญ่มากทำให้จุคนได้น้อย ถึงอย่างนั้นมันก็เป็นข้อดีที่ว่า ถึงแม่ร้านจะเต็ม แต่ก็ยังดูเงียบสงบและสบายตา ไม่รกหรือเต็มไปด้วยผู้คน เหมาะสำหรับการนั่งคุยชิวๆ หรือทำรายงาน การบ้านด้วย คนแต่งร้านนี่คงเก่งใช่เล่น
“Be Sweet Cafe ยินดีต้อนรับฮะ!~ อีกซักพักจะมีคนมารับออเดอร์นะฮะ ” ผู้ชายหน้าตาน่ารักคนนึงเดินพาร่างสูงมานั่งบนโต๊ะเล็กพร้อมยื่นเมนูให้ ยิ้มจนตาหยีก่อนจะเดินไปหลังร้าน
“พี่อูฮยอนรับออเดอร์หน่อยฮะ ผมต้องไปแต่งหน้าเค้กอีกเยอะเลย!” เด็กคนนั้นตะโกนบอกอีกคนในห้องครัว ร่างสูงนั่งเลือกเมนูอยู่ซักพัก หลังจากเลือกได้ พนักงานหนุ่มอีกคนที่ไม่ใช่คนเดิม
“คุณลูกค้าจะรับอะไรดีฮะ?” พนักงานหนุ่มถามเสียงใส
“ผมไม่รู้สิ ฮะๆ ปวดหัวมากเลย เอาเป็น.. อเมริกาโน่แล้วกันครับ” ร่างโปร่งพูดเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ
“คุณลูกค้าจะรับอะไรหวานๆด้วยไหมฮะ ร้านเราเพิ่งอบเค้กเสร็จ ทานคู่กับกาแฟ อร่อยนะฮะ”
ร่างสูงสะบัดหัวไปมา เงยหน้ามองเพื่อจะได้ฟังพนักงานหนุ่มให้ขัด แต่แล้วก็ต้องชะงัก... ร้อยยิ้มที่แสนสดใส... น่ารัก.. เขาเคยเจอคนสวย น่ารักมานับไม่ถ้วน.. แต่นี่.. มันเป็นรอยยิ้มน่ารักที่จริงใจ.. ร้อยยิ้มที่เค้าไม่ได้เห็นมานาน
“อ่า... ก็ได้ครับ ขอบคุณนะครับ” รางสูงยิ้มบางๆก่อนจะยื่นเมนูคืนให้ร่างบาง
“ถ้างั้น.. รออีกสักครู่นะฮะ" ร่างบางยิ้มอีกครั้งก่อนจะเดินหายเข้าไปในครัว หารู้ไม่ว่า รอยยิ้มที่ทิ้งไว้นั่น ถูกเล่นย้อนในหัวสมองของร่างสูบนับไม่ถ้วน.. อ่า หัวใจของเขาสั่นรึเปล่านะ? ระหว่างรอขนม ร่างสูงจึงเล่นโทรศัพท์ไปพลางๆ ถึงมือจะเล่นโทรศัพท์ แต่ในหัวกลับนึกถึงรอยยิ้มของผู้ชายตัวเล็กเมื่อครู่อยู่ตลอด สงสัยในความรู้สึกของตัวเอง
“น่ารักชะมัด... ตกหลุมรักหรอ หึ ไม่หรอก ก็แค่...สนใจก็เท่านั้น” ร่างสูงบ่นพึมพัมกับตัวเองพลางใช้นิ้วเลื่อนบนหน้าจอโทรศัพท์ขึ้นลงไปมา ไม่ได้สนใจหัวใจที่กำลังเต้นเร็วขึ้นเลยสักนิด....ไม่นานนักกาแฟและเค้กหอมกรุ่นก็มาวางอยู่ตรงหน้าร่างโปรง
"อเมริกาโน่กับเค้กวานิลาได้แล้วฮะ ทานให้อร่อยนะฮะ"
"อ่า...ขอบคุณครับ”
"คุณไม่ใช่คนแถวนี้ใช่ไหมฮะ” ร่างเล็กถามพลางเอียงหัวอย่างสงสัย
"อะ...เอ่อ ไม่ใช่หรอก เพื่อนแนะนำผมมาหนะ”
"จริงหรอฮะ! งั้นทานให้อร่อยเลยนะฮะ” ร่างเล็กยิมกว้างก่อนจะเดินกลับไปที่เค้าเตอร์เพื่อนชงกาแฟให้ลูกค้าคนอื่นๆต่อ
"หึ....ก็น่ารักดี” ร่าสูงพูดออกมาเบาๆ ก่อนที่จะจัดการกับกาแฟและขนมตรงหน้าก่อนจะวางเงินเอาไว้แล้วออกไปทันที...
-------WOOHYUN TALK-------
"เจอาร์รับออเดอร์หน่อย เดี๋ยวพี่เก็บโต๊ะก่อน!!”
"ได้ฮะๆ ซักครู่คร๊าบบ” คิดไม่ผิดเลยที่จ้างเจอาร์เนี่ย ทำได้ทุกอย่างแถมยังขยันอีกด้วยหละ
ผมเดินไปที่โต๊ะของคุณลูกค้าคนเมื่อกี้ อ่า....เห็นเค้าบอกเพื่อนแนะนำมา? ใครกันนะ? ฮะๆแต่ก็ดีแล้วหละ ผมจะได้มีลูกค้าเพิ่มอีกเยอะๆไง จะว่าไป...แต่จะว่าไป เค้าดูดีมากเลยนะ มองครั้งแรกผมยังแอบใจสั่นเลย ฮะๆช่างมันเถอะ อ๊ะ!! เค้าให้เงินเกินมาตั้งเยอะแหนะ เศรษฐีหรอ?สงสัยจะรวยจัดนะ~ เห.. เขียนโน๊ตทิ้งไว้ให้ด้วยหรอเนี่ย ผมหยิบมันมาอ่านอย่างกล้าๆกลัวๆ ใช่ให้ผมรึเปล่านะ ถ้าไม่ใช่ทำยังไงล่ะ?
'ขอบคุณที่แนะนำเค้กนะครับ อร่อยมากจริงๆ อ่า...ผมชอบรอยยิ้มคุณนะ'
"เอ๋...รอยยิ้มของเราหรอ?” ดูถ้า... จะเป็นคนน่ารักเหมือนกันนะเนี่ย.. :)
너는 어디쯤에 있을까 어떻게 지낼까~ *ติ๊ด*
'♥ดงอูอา♥'
"อาา ว่าไงดงอู”
[อูฮยอน~ เราจำได้ว่าของใช้ที่คอนโดหมดแล้วอ่ะ อูฮยอนจะซื้อเข้าไปเลยไหม?]
"อ่า...วันนี้คงไม่ได้หรอก เราต้องไปสุสานหนะ”
[ไปหา... คนๆนั้นน่ะหรอ?]
"อื้ม~... ฉันคิดถึงเค้าหนะ มีอะไรจะเล่าให้เค้าฟังตั้งเยอะเลยหละ”
[เอาจริงๆเลยนะอูฮยอนอา....] ดงอูหยุด ก่อนที่จะสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
[นี่มันก็หลายปีแล้วนะ เมื่อไหร่อูฮยอนจะทำใจแล้วเปิดรับคนใหม่สักทีล่ะ] ผมเงียบ... ผมไม่สามารถตอบอะไรดงอูได้เลย.. ผมไม่รู้ว่าทำไม.. แต่ผม.. ทำไม่ได้จิงๆ
"เรา...เรากำลังพยายามอยู่นะดงอู แต่มัน.. ไม่มีใครแทนที่เค้าได้เลยน่ะ” ผมพูดไปปัดๆ ไม่ได้ตอบอะไรที่ตรงคำถามสักเท่าไหร่ หวังเพียวแค่ว่าดงอูจะเข้าใจ.. เท่านั้น
[เราไม่ได้ว่าอูฮยอนหรอกนะ เราแค่เป็นห่วงอูฮยอนเท่านั้นเอง]
"เร็วๆนี้หละดงอู... อ่าฉันต้องไปซื้อดอกไม้ด้วย แค่นี้นะดงอู~”
*ติ๊ด*
ผมมีอีกอย่างที่อยากจะบอกดงอู... แต่ถึงพูดไปมันก็ทำยากอยู่ดี ไม่ใช่แค่นั้น.. ทำใจน่ะ.. ยากมากเลย.. เพราะ
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ผมน่ะ... ก็อยากลืมเค้าเร็วๆนี้เหมือนกัน..
มาแล้วนะคะกับตอนที่ 2~ รอนานไหมมม~
ติชมตรงไหนบอกได้เลยนะ~ อาจจะเห็นตัวหนังสือแปลกๆนี่ต้องขอโทษจริงนะคะ มันแก้ไม่หายอ่าา T______T
ขอบคุณทุกเม้นเลยนะคะ สัญญาว่าจะพยายามเยอะๆ
หนึ่งเม้นหนึ่งกำลังใจนะคะ~ แต่เห็นยอดวิวเยอะๆก็ดีใจมากเลยย ;////////;
จะมาอัพตอนสามเร็วนี้เน้ออ~
-PSAK
ความคิดเห็น