คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : --Chapter 1--
Chapter 1
--------WOOHYUN TALK--------
ฟรึ่บบ!!
ปังๆๆๆ
“อูฮยอน!!! อูฮยอนได้ยินเราไหม!??!?” เสียงตะโกนออกมาจากด้านนอก อ่า...ดงอูสินะ ผมรีบปาดน้ำตาออกจากหางตาอย่างลวกๆสบัดหัวสองสามทีเพื่อเรียกสติตัวเองกลับมา
“ดะ..ดงอูว่าไง มีอะไรหรือปล่าว?” ผมลุกจากเตียงไปเปิดประตูห้องนอนผมให้ดงอู ผมกับดงอูเราเป็นเพื่อนสนิทกันน่ะครับ เราสนิทกันมาตั้งแต่มัธยมต้นจนตอนนี้เราเรียนจบกันแล้วล่ะ จะว่ายังไงดีหละ คือเราสองคนมีอะไรที่คล้ายกันมาก เหมือนพี่น้องฝาแฝดกันยังไงยังงั้นเลย ก็ดงอูหนะ รู้เรื่องและเข้าใจผมมากที่สุดแล้วน่ะสิ...
“เป็นอะไรรึเปล่า.. ร้องไห้อีกแล้วหรอ...”
“ปะ..ปล่าวหรอกดงอูอา ฉันแค่ฝันร้ายหนะ ฮ่ะๆ” ผมพยายามหัวเราะกบเกลื่อนฝันร้ายที่ตามหลอกหลอนผมทุกวันนี้ และแน่นอน เค้ารู้เรื่องความฝันนี้ แต่ผมไม่อยากให้เค้าคิดมากหรอกนะ ผมจึงตัดสินใจกลบเกลื่อนมันไป
“เราไม่เชื่ออูฮยอนอาหรอก เฮ้ออ..ฝันเรื่องนั้นอีกแล้วสินะ” ดงอูถามอย่างรู้ใจ ให้ตายสิ....เค้ารู้จริงๆด้วย เฮ้ออ ปิดไม่ได้แล้วสิ ผมพยักหน้าหน่อยๆแทนคำตอบ ยังไม่ทันที่ผมจะได้พูดอะไร ร่างเล็กของดงอูก็เดินออกไปจากห้องนอนผมเสียแล้ว อ่า..ดงอูอาจจะรำคาญผมหรือปล่าวนะ ผมเป็นแบบนี้มานานมากแล้ว... แต่หลังจากนั้นไม่นาน ดงอูก็เดินกลับเข้ามา
“อ่ะอูฮยอน ดื่มสักหน่อยนะ จะได้นอนหลับสบายๆ” ดงอูยื่นแก้วที่มีนมอุ่นๆใส่จนเต็มมาให้ผม
“อ่า...ขอบคุณนะดงอู ฉันรักนายจังเลย” ผมรับนมจากมือดงอูมาดื่ม ดงอูนี่ใจดีสำหรับผมเสมอเลย เหมือนนางฟ้าเลย ดงอูเป็นคนที่มีลุกที่เซกซี่ แต่น้อยคนนักที่จะรู้ว่าดงอูนี่คือนางฟ้าดีๆนี่เอง เวลาผมขออะไร ดงอูก็สามารถทำให้ได้เสมอ แต่มีอยู่เรื่องนึงที่ดงอูทำให้ผมไม่ได้...
“ฮ่าๆๆๆ รู้แล้วน่า เราก็รักอูฮยอนเหมือนกัน ถึงได้มานั่งดูแลเนี่ย เอ้า อูฮยอนดื่มนมเสร็จก็นอนได้แล้วนะ พรุ่งนี้อูฮยอนเข้าร้านเช้าไม่ใช่หรอ เดี๋ยวสายนะ”
“อา ใช่สิ!! ลืมไปเลยแหะ... ว่าแต่ นี่ดงอูเพิ่งกลับหรอ?” ผมมองนาฬิกา นี่มันก็ตีสองครึ่งแล้วทำไมดงอูยังอยู่ในชุดทำงานอยู่เลย... นี่มันชักจะดึกเกินไปแล้วนะ
“แหะๆใช่แล้วหละอูฮยอน กะ...ก็วันนี้ ลูกค้าเยอะนี่นา~ทำไงได้ล่ะ” ดงอูว่าแล้วยิ้มฉีกฟันให้ผม ..ยังจะมายิ้มอีกนะ กลับดึกอีกแล้ว
“ดงอูอา เมื่อไหร่จะเลิกทำงานนี่ซักที มันสนุกตรงไหนกัน ต้องมานั่นคุยกับใครก็ไม่รู้ กลับก็ดึก แถมในนั้นก็มีแต่เหล้า คนเยอะ อีกอยะ..” นี่ละ... สิ่งที่ผมขออยู่ทุกวัน แต่ก็ไม่เคยสำเร็จสักที
“พอแล้ววอูฮยอนอา~ ก็ทำไงได้หละ เราไม่ชอบงานยุ่งยากนี่นา ให้ไปช่วยอูฮยอนที่ร้านตอนเช้าๆแบบนั้นเราไม่เอาด้วยหรอก เราขี้เกียจจะตายอูฮยอนก็รู้ เราหนะชอบทำงานกลางคืนมากกว่านี่นา~ เราไม่เคยไปอะไรกับใครเลยนะ เราแค่คุยให้เค้าสบายใจขึ้นก็เท่านั้นเอง~” ดงอูพูดออดอ้อนพลางเกาะแขนผมไปด้วย เฮ้ออ โดนอ้อนให้ใจอ่อนอีกตามเคย ดงอูก็อย่างนี้ รู้ว่าผมห่วงก็ยังกลับดึกอีก
“ก็ได้ๆ แล้ววันนี้เป็นไงบ้างหละดงอู?” ผมเหนื่อยจะบ่นดงอูแล้วจริงๆนะ บ่นมาสองปี ดงอูก็ยังดื้อจะทำงานนี้อยู่นั่นแหละ
“เหมือนเดิมเลยอูฮยอน น่าเบื่อเหมือนเดิม เราไม่ชอบคนในนั้นซักคนเลยนะ เฮ้ออ ไม่ใช่สเป๊กเลยซักนิด” ดงอูบ่นพลางเดินไปนั่งลงข้างเตียงอูฮยอนที่พื้น พิงขอบเตียงแล้วบ่นไปพลาง
“อ่า~แล้วดงอูผู้เซ็กซี่คนนี้ชอบผู้ชายแบบไหนกันน้า~ ใช่เจ้าของร้านหนังสือแสนอบอุ่นคนั้นหรือปล่าวน้า~” ผมหยอกดงอูพลางเดินลงจากเตียงไปนั่งข้างๆ
“นี่อูฮยอน!!!!” ดงอูตีผมเบาๆ ใบหน้าน่ารักนั่นขึ้นสีจากๆที่แก้ม ฮ่า~ ดงอูนี่แกล้งง่ายที่สุดเลย~ ให้ตายสิ
“อ้าว หรือไม่จริงละดงอูอา อย่าคิดว่าฉันไม่รู้นะ” ผมเอ่ยแซวเบาๆ ดงอูเขินนี่น่ารักจริงๆ น่ารักจนผู้หญิงบางคนต้องอายเลยหละ
“นี่อูฮยอนจะไม่หยุดใช่มั๊ย!! ไม่คุยด้วยแล้ว เราไปอาบน้ำนอนดีกว่า เหนื่อยชะมัดเลย เดี๋ยวสายๆอาจจะแวะไปดื่มกาแฟที่ร้านนะ” ดงอูพูดพลางลุกขึ้น ค่อยๆเดินออกจากห้องผมไป
“ฮ่าๆๆๆ ไปเถอะดงอู ฝันดีนะ!” ผมตะโกนบอกดงอูก่อนที่ประตูจะปิด
“อื้ม~เช่นกัน เลิกคิดมากได้แล้วนะนัมอูฮยอน” ดงอูตะโกนกลับมาและอีกครั้ง...
ปั้ง....
ห้องนี้กลับมาเงียบอีกครั้ง
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
--------END WOOHYUN TALK--------
--------SUNGGYU TALK--------
“ซองจง! เห็นดงอูบ้างไหม?” ผมตะโกนถามน้องชายที่ซึ่งไม่ได้อยู่ห่างกันมากนัก
“เอ๋! กลับไปแล้วนิซองกยูฮยอง ผมเห็นเพิ่งเดินออกไปเมื่อกี้เองนี่ฮะ” น้องชายผมตอบกลับมาพลาง
เอียงคอด้วยความสงสัย.....วันนี้คนเยอะเหมือนเดิมเลยสินะ
เสียงดนตรีจังหวะเมามันเปิดดังสะนั่นอย่างต่อเนื่องให้หนุ่มสาวยามราตรีได้สนุกกับบรรกาศยามค่ำคืนที่นี่
เหล่าหนุ่มสาววัยรุ่นหรือแม้กระทั้งผู้มีอายุต่างแห่มาใช้บริการที่นี้ บ้างก็นัดเพื่อนมาสังสรรค์ บ้างก็ออกมา
ท่องราตรียามค่ำคืน แต่สิ่งที่เป็นที่ขึ้นขื่อของสถานที่นี้คงหนีไม่พ้นห้าหนุ่มสุดหล่อที่กุมใจสาวๆย่านนั้นไป
หมด ใช่... ไม่ผิดหรอก.. ที่นี่น่ะคือ ‘โฮสต์คลับ’ นั่นเอง และแน่นอน พูดถึงโฮสต์ของคลับเรา ที่ไม่เอ่ยถึงไม่ได้
ก็คงเป็น...
คิม มยองซู หรือ'แอล'นั่นเอง ผมดำสนิทคู่กับดวงตาอันเต็มไปด้วยเสน่ห์ของเขา ไม่มีใครสามารถบอกอะไรจากดวงตาคู่นี้ได้เลย เพียงแค่ตวัดตามอง สาวๆหรือแม้แต่หนุ่มๆตามจองคิวกันแทบไม่ทัน วิธีการวางตัวทุกอย่างดูสง่างามราวเจ้าชาย รอยยิ้มที่ไม่มีใครสามารถที่จะคาดเดาได้ เท่... คงเป็นคำเดียวที่พอจะอธิบาย ‘แอล’ คนนี้
'จางดงอู' หนุ่มหน้้าหวาน มาดเซกซี่ที่เปี่ยมไปด้วยความน่าค้นหา เขาไม่แตะตัวใครง่ายๆ ถือว่าหยิ่งอยู่พอตัว วางตัวระหว่างแค่ลูกค้ากับโฮสต์อย่างชัดเจน แต่ถึงอย่างนั้น หนุ่มสาวมากมายก็ยอมพลีใจให้เพื่อมาจองตัวหนุ่มคนนี้อยู่ดี อย่างที่ใครๆคิดกัน ไม่มีใครรู้ ว่ามีอะไรอยู่ในกล่อง.. หากไม่ยอมเปิดมันออก
คิมฮิมชาน หนุ่มหน้าสวยหวานแต่ แตกต่างจากดงอูโดยสิ้นเชิง.. เพราะอะไรนะเหรอ? เพราะคิมฮมชานนั้น สวย จริง! หน้าขาวเนียน ไร้ร่องรอยใดๆ ดวงตาเล็กน่ารัก จมูกเล็กที่โด่งเป็นสัน ปากสีชมพูบางสวย โครงหน้าเล็กและคมอย่างพอดิบพอดี ใบหน้าที่หญิงสาวหลายคนไฝ่ฝัน หากแต่กลับมามีเจ้าของเป็นหนุ่มคนนี้ ซึ่งมันก็ดูดีกับเขามาเลยจิงๆ หน้าตาและรูปร่างที่เฟอร์เฟ็ค ซึ่งตัดจากนิสัยอย่างสิ้นเชิง อย่าทำให้เขาคนนี้ไม่พอใจ เพราะเขาจะ เหวี่ยง! กัด! ด่า! วีน! ไม่หยุด!
อีชานซอง หรือ อีจุน หนุ่มเฟรนลี่ คริสม่าสูงลิ่ว หล่อบาดใจ ทำอะไรก็หล่อไปหมด จนสาวๆและแม้แต่หนุ่มๆต่างก็ละลายเพราะแค่รอยยิ้มที่เขามอบให้ ด้วยนิสัยที่ออกขี้เล่นนิดๆ เป็นคนตลก รอยยิ้มที่มาพร้อมกับตาเล็กหยีแล้ว ใครไม่เทใจให้ก็ถือว่าผิดปกติทางจิตแล้วหละ!
….คนสุดท้าย น้องเล็กของคลับนี้ ชเว จุนฮง หรือ เจลโล่ เด็กที่เป็นที่รักของนูน่า และฮยองหลายๆคน มีมากทีเดียวที่จะมีเพื่อนๆอายุคราวเดียวกันมาที่นี่เพื่อเจลโล่โดยเฉพาะ ด้วยนิสัยน่ารัก ขี้อ้อนแล้ว จึงไม่ยากเลย ที่จะมัดใจลูกค้าทุกท่าน ไม่มีใครที่ทำอะไรเกินเลยเจลโล่กันได้สักคน เพราะรอยยิ้มแสนบริสุทธิ์ที่เจลโล่มอบให้ตลอดเวลา
ลูกค้าที่ต้องการคุยกับโฮส์ตเหล่านี้จำเป็นต้องโทรจองล่วงหน้าเป็นอาทิตย์ เนื่องจากโฮส์ตที่นี่รับลูกค้าจำนวนจำกัดต่อวัน จึงทำให้คิวการจองตัวโฮส์ตเหล่านี้เรียงกันยาวเหยียด และวันนี้คนจะเยอะเป็นพิเศษ...เพราะหญิงสาวหรือผู้ชายหน้าหวานต่างรู้ว่าว่าเจ้าของโฮส์ตคลับนี้ หรือ คิม ซองกยู จะลงมาดูแลคลับด้วยตัวเอง! ทำไมน่ะเหรอ? ไม่ใช่แค่เพราะหนุ่มห้าคนเท่านั้นหรอกนะที่หน้าตาดี ดีกรีสูง เจ้าของโฮตส์อย่าง ซองกยูคนนี้น่ะ ของจริง...
วันนี้ผู้คนในคลับต่างก็แต่งกายด้วยชุดตัวเก่งเพื่อหวังจะให้เจ้าของคลับสนใจหรือแม้กระทั้งชายตามองพวกเค้า.... เพราะอะไรน่ะหรอ? ลูกค้าประจำทุกคน หรือแม้จะลูกค้าใหม่ ต่างก็เคยได้ยินว่า เขา คิม ซองกยู จะไม่สนใจใครมั่วซั่ว ต้องเป็นคนที่เขา สนใจ จริงๆเท่านั้นเขาถึงจะชายตามอง และแน่นอน แค่นั้นก็ทำให้คนพวกนั้นปรี่ไปหาเขาได้แล้ว
“เอ....วันนี้พระอาทิตจะขึ้นทางตะวันตกรึเปล่านะ ซองกยูฮยองเจ้าของคลับสุดหรูถึงลงมาดูแลพื้นที่นี้ด้วยตัวเองเนี่ย" เสียงๆหนึ่งดังขึ้นพร้อมกับแก้ววอดก้าหนึ่งช็อตยื่นมาให้ผม
“ไอเด็กนี่! ฉันแค่มาดูแลคลับของฉันมันผิดตรงไหนกัน...อ่าขอบใจ” ผมรับวอดก้าช็อตนั้นแล้วยกขึ้นดื่มรวดเดียวจนหมด รสชาติว็อตก้าแรงๆผาดผ่านคอผมลงไป อ่า คิดถึงชะมัด..
“แล้วทำไมอยู่ดีๆฮยองถึงมาหละ ปกติถ้าไฟไม่ไหม้ น้ำไม่ท่วม ต่อให้ยังไงฮยองก็ไม่มาไม่ใช่หรอ” ย่าห์...ไอเด็กนี่ ถึงผมจะมาไม่บ่อยขนาดนั้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่ามันจะแปลกขนาดนนั้นหรอกนะ...
“ฉันก็ไม่รู้ ก็แค่อยากมา นายมีปัญหามากไหม คิม มยอง ซู?” ผมพูดกวนๆ แต่ไอเด็กคนนี้งานการไม่มีทำรึไง อย่าบอกว่าแอลไม่มีลูกค้า? เป็นไปไม่ได้หน่า..
“โอเคๆไม่ถามฮยองแล้วก็ได้ ฮะๆ อย่ามองผมแบบนั้นสิฮยอง” แอลตอบยิ้มๆ ก่อนจะหัวเราะออกมาอย่างร่าเริง รอยยิ้มที่ไม่สามารถคาดเดาได้ของแอล มันดูดีเกินคาดเหมือนเดิมจิงๆ
“นายไม่มีอะไรทำรึไง ไม่มีลูกค้าเลยหรอ”
“ซองจงบอกว่าอีกยี่สิบนาทีคุณซองยอลจะมาที่คลับ ซองจงเลยให้ผมเป็นโฮสตให้กับเค้าหนะ” อ่า...คุณซองยอลอีกแล้วหรอ รายนี้นี่ลูกค้าประจำเลยนะ ถึงผมจะมาไม่บ่อยแต่ซองจงบอก รายนี้มาบ่อยมาก
“อ่อ! คุณซองยอลอ่ะนะ เห็นซองจงบอกมาบ่อยอยู่นะ คงรวยใช่เล่น” ผมพูดพร้องกระตุกมุมปาก ให้ตายเถอะ ลูกค้าแอลแต่ละคนนี่ ดีกรีดีเหมือนกับตัวมันเลยจิงๆ
“นั่นนะสิฮยอง ดูเหมือนลูกคุณหนูยังไงยังงั้นเลย แบบ..หนีออกมาเที่ยวอะไรแบบนี้หนะฮยอง ฮะๆๆ....หรือฮยองสนใจ?” สนใจ....งั้นหรอ หึ
“ไม่เลยซักนิด นายก็เห็นฉันไม่ค่อย...”
“ผมรู้ๆ ว่าฮยองไม่คั่วใครมั่วซั่ว ผมถามจริงๆ ฮยองไม่คิดจะมีตัวจริงบ้างหรอ ผมเห็นเล่นๆกับหลายคนแล้วนะ ไม่สนใจจะจริงจังกับใครบ้างหรอ?”
แอลขัดก่อนที่ผมจะพูดจบ หึ...นั่นนะสิ ทุกวันนี้ผู้หญิงมากมายเข้ามาเสนอตัวให้ผม ผมก็แค่สนอง อ้อ!.. บอกไว้ก่อน ผมไม่อะไรกับใครมั่วซั่วหรอกนะ ต้องเป็นคนที่ถูกใจจริงๆเท่านั้นหละ ถึงเวลา ถ้าผมเบื่อผมก็ทิ้งพวกเค้า ก็แค่นั้น.....
ความรักนะหรอ.....มันมีจริงซะเมื่อไหร่
“แล้วบรรดาสาวๆหนุ่มหน้าหวานๆวันนี้ฮยองสนใจจะรับซักคนไหมครับ พอรู้ว่าฮยองจะมา พวกนี้แต่งตัวเต็มน่าดู ฮะๆ ตลกชะมัด” แอลพูดก่อนจะหัวเราะฝืดๆ
“ไม่หละ ฉันบอกแล้วไงว่าแค่มาดูกิจการ ถ้ามันปกติดีก็ดี”
너는 어디쯤에 있을까 어떻게 지낼까~ *ติ๊ด*
“ว่าไงซองจง.. อ่า มาแล้วหรอ? โอเคๆห้องไหนหละๆ ได้ๆฉันจะไปเดี๋ยวนี้” แอลกรอกคำพูดใส่โทรศัพท์รัวๆก่อนจะกดวางสายไป
“ซองจงหรอ?”
“คนที่มาตามผมไปทำงานมันมีอยู่คนเดียวแหละฮยอง.....ผมไปก่อนนะ อย่าเมาจนกลับไม่ไหวหละ” พูดจบ ก็เดินไป
“ย่าห์!!ไอเด็กบ้าา ไปทำงานเดี๋ยวนี้เลย!!” ผมตะโกนไล่หลังแอลไป เด็กคนนี้นี่มันน่าหมั่นไส้
จริงๆ แต่ก็นะ แอลเนี่ยตัวทำเงินให้คลับของเราเลยนะ ตอนแรก ถ้าไม่บอกผมคงคิดว่าเค้าไปเป็นนักร้องหรือ
ไอดอลไปแล้ว ก็น่าตาเพอร์เฟคซะขนาดนั้น
"น้อง ว๊อดก้ามาอีกช็อต!”
--------END SUNGGYU TALK--------
.
.
.
.
.
.
.
.
.
ก๊อกๆๆๆ
“เชิญ" ร่างโปร่งเดินเข้ามาในห้องที่เรียกได้ว่าหรูที่สุดในคลับ เป็นห้องขนาดกว้าง มีโซฟา ทีวี เครื่องใช้ครบคัน บวกกับเฟอร์นิเจอร์หรูๆประดับทั่วห้อง มีกระจกแผ่นใหญ่ที่ทำให้เห็นถึงวิวทั่วคลับ มีไม่กี่คนนักหรอกที่จะได้ใช้ห้องสุดหรูแห่งนี้
“สวัสดีครับคุณซองยอล พบกันอีกแล้วนะครับ...”
ร่างโปรงที่เข้ามาทักทายลูกค้าขาประจำอย่างเป็นมิตรต่อร่างบางตรงหน้า ร่างบางที่มองมุมไหนก็
สวยเกินผู้ชาย ไม่ว่าจะมากี่ครั้งต่อกี่ครั้งก็แต่งตัวได้เซกซี่สุดๆ เสื้อไหมพรมแขนยาวตัวโคร่งไหลหลงมาเผย
ให้เห็นหัวไหล่ขาวเนียน บวกกับกางเกงหนังขายาวสีดำอวดเรียวขาขาวสวย ใบหน้าหวานที่กรีดอายไลนเนอร์
ยิ่งทำให้ดวงตานั้นน่ามองยิ่งขึ้นไปอีก ปากเรียวทาลิปกลอสยิ่งทำให้น่าจับจ้อง อ่าห์...มองยังไงก็สวย สวย
ไม่มีที่ติจริงๆ
“จะยืนมองอีกนานไหม คุณแอล....มานั่งด้วยกันสิ”
“ด้วยความยินดีครับคุณยอล..ลี่” แอลกล่าวแซวเล็กน้อย พวกเขาสนิทกันเกินกว่าจะใช้ชื่อเรียกกันแบบสุภาพต่อไปเรื่อยๆ
“นี่!! เลิกเรียกว่ายอลลี่อะไรนั่นซักที มันไม่เห็นเหมาะกับฉันซักนิด ฉันชื่อลีซองยอล จำไว้!!” คนหน้าสวยบ่นอย่างไม่พอใจ เรียกรอยยิ้มบางๆน่าดึงดูดจากร่างสูงได้ทันที
“ฮะๆ โอเคครับๆคุณซองยอล...ของผม” ร่างหนากระซิบคำสุดท้ายที่ใบหูของอีกคน
“ฮึ่ยย ช่างเถอะ” ร่างบางพูด แก้มเริ่มขึ้นสีจางๆ หันหน้าหนีร่างสูก ก่อนจะถามคำถามที่ทำให้ร่างสูง หุบยิ้มทันที
“คนที่นายคุยด้วยเมื่อกี้หนะใครหรอ? ตรงนั้นหนะ” ร่างบางพูดก่อนจะชี้นิ้วไปทางผู้ชายหน้าตาดีคนหนึ่งที่นั่งจิบว๊อดก้าที่อยู่ด้านล่าง มองจากมุมห้องทางนี้ คิมซองกยูก็ยังดูดีไร้ที่ติอยู่ดี
“คุณซองยอลจะอยากรู้ไปทำไมหรอครับ” แอลถาม พร้อมกับขมวดคิ้วบางๆ
“ฉันถามก็ตอบเถอะหน่า อย่ามาถามมากได้ไหม”
“โอเคครับๆ ฮะๆ...เค้าชื่อคิม ซองกยู เป็นเจ้าของคลับนี้นะครับ” แอลตอบหร้อมกับยิ้มจางๆ
“เจ้าของคลับงั้นหรอ.....” ร่างบางเอ่ยๆเบาๆด้วยน้ำเสียงตื้นเต้น
“ใช่ครับ แต่รายนั้นเค้าไม่ค่อยมาที่คลับหรอกครับ นานๆทีเลยหละ อีกอย่างนะครับ....คุณซองกยูหนะ เค้าไม่สนใจใครง่ายๆหรอกนะครับ” ร่างโปร่งพูด เน้นคำว่าสนใจให้ร่างบางได้ยินเป็นพิเศษ
หึ....น่าสนใช่เล่น” ร่างบางพูดกับตัวเองเบาๆ
“อะไรนะครับ?”
“เปล่าๆ ไม่มีอะไรหรอก เรามานั่งดื่มดีกว่านะคุณแอล~” ร่างบางบอกปัดร่างตรงหน้า พร้อมกับยกแก้วว๊อดก้าขึ้นมาอย่างเชิญชวน แต่ใครจะรู้ ว่าในหัวของร่างบางนั้นคิดอะไรอยู่..
จบไปแล้วกับตอนที่หนึ่งนะคะ~ *จุดพลุ*
สนุกรึเปล่า? ดีไม่ดีจรงไนติชมได้เลยนะคะ เป็นเรื่องแรกตื่นเต้นนิดหน่อย
ไรทเองก็จะพบาบามอย่างเต็มที่นะ พอมีรู้ว่ามีคนติดจามก็ดีใจค่ะ ^^
ยังไงก็ช่วยเม้นต์ด้วยนะ~ ถือว่าเป็นกำลังใจเนอะ~ อ่านให่สนุกนะคะ :D
-PSAK♠
ความคิดเห็น