Love Lesson

~ Lesson 1 ~  Oh My God !
         "เอมิ..ตื่นได้แล้วลูก" "หนูกำลังแต่งตัวอยู่ค่ะ เดี๋ยวก็ลงไปแล้ว" นี่คือบทสนทนายามเช้าของครอบครัวที่มีเพียง 2 แม่ลูก " นี่ลูกต้องไปเรียนที่นั่นจริงๆเหรอเนี่ย" " ทำไมเหรอค่ะ คนที่จบออกมาที่นั่นมีงานทำแน่นอน" " มันก็จริงลูก แต่โรงเรียนนั่นมันเป็นโรงเรียนของพวกมีอันจะกินไม่ใช่เหรอจ๊ะ..แล้วเราจะหาค่าใช้จ่ายยังไง อีกอย่างแม่ก็กลัวคนพวกนั้นรังแกลูก" "โธ่ แม่คะหนูโตจนทำอะไรเองได้แล้วนะคะไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ ส่วนค่าใช้จ่ายเขาบอกว่าถ้าผลสอบหนูอยู่ในลำดับ 1-5 ก็ไม่ต้องเสียค่าใช้จ่ายอะไรเลย ฉะนั้นหนูก็แค่สอบได้ให้อยู่ในลำดับ 1-5 ก็พอเพราะหนูเก่งอยู่แล้ว ไม่อยากคุย" "แล้วถ้ามีคนที่เก่งกว่าลูกล่ะ" "แม่ไม่ต้องห่วงหรอกค่ะ แม่ลืมไปแล้วหรือคะว่าหนูสอบเข้าที่นั่นด้วยคะแนนอันดับ 1 ดังนั้นไม่ต้องห่วงค่ะ อ๊ะ! หนูต้องรีบไปเรียนแล้วเดี๋ยวไปสายแล้วถูกหักคะแนน" "จ๊ะ..โชคดีนะลุก" "ค่า"             
        "ฉัน ซากาชิตะ  เอมิ  ฉันอาศัยอยู่กับแม่เพียงลำพังเพราะพ่อของฉันได้จากฉันไปตั้งแต่ฉันยังเด็ก ดังนั้นแม่ของฉันก็เลยเลี้ยงดูฉันมาเพียงลำพัง...ฉันจึงตั้งปณิธานเอาไว้ว่า ฉันต้องสอบเข้าโรงเรียนดีๆ เมื่อจบออกมาฉันจะได้หางานดีๆทำเพื่อแม่ของฉ่ะ"  "เอี๊ยด..." แล้วก็.. "โครม" "เอ๋..อ่ะ..อะไรเหรอ" "นี่เธอ เธอที่ยืนอยู่ตรงนั้นน่ะ" "เอ๋..ฉ่ะฉันเหรอ" (มันก็มีเธออยู่คนเดียวแหล่ะย่ะ) "ก็เธอนั่นแหล่ะ..เธอจะเอายังไงกับรถฉัน มันต้องชนเสาก็เพราะเธอ "(ตาย..ตายแล้วๆนางเอกชั้นจะเป็นยังไงเนี่ย) "อ่ะ..เอ่อฉันไม่มีเงิน" "หืม..ตลกชะมัดอยู่โรงเรียนเดียวกับฉันแต่..ไม่มีเงิน แล้วเธอมาเข้าเรียนที่นี่ได้ยังไง" "ฉันสอบเข้ามาโดยเป็นนักเรียนทุน"(อะไรของอี่ตานี่เนี่ยประสาทป่าวฟะ) "อ่อ..พวกหัวกะทินี่เอง"(หัวกะทิแล้วมันหนักส่วนไหนของนายล่ะยะ) "งั้นเธอก็ต้องมาเป็นคนรับใช้ของฉัน" "หา..นายว่าอะไรนะ" "เธอ-ต้อง-มา-เป็น-คน-รับ-ใช้-ของ-ฉัน" "หา" (หาเจอรึยังฟะเนี่ยหามาหลายรอบแล้ว) "ไม่ต้องห่วงฉันจะหักค่าซ่อมรถจากเงินของเธอที่เธอควรได้" (อีตานี่ปกติป่าวฟะ แทนที่จะแจ้งความ ฯลฯ)(แล้วมันดีมั้ยละยะ...ทำเป็นบ่นนู่นบ่นนี่) "ไปล่ะนะครับ คุณ-คน-ใช้" "ด่ะ..เดี๋ยว..อะไรของมันหว่า..เสียดายหน้าตาชะมัดเลยแฮะออกจะหล่อแต่ดันไม่เต็ม ช่างเหอะรีบไปดีกว่าเดี๋ยวไม่ทัน"
~ ณ. โรงเรียน ~
         "เฮ้อ...มาทันพิธีปฐมนิเทศพอดีเลยแฮะ" "ต่อไป..ขอเชิญประธานนักเรียนมากล่าวสุนธรพจน์ครับ" เมื่อสิ้นเสียงพิธีกร..ภายในห้องประชุมก็เต็มไปด้วยเสียงปรบมือ(และเสียงกรี๊ดของพวกผู้หญิง) "สวัสดีครับ..ผม โทโด  เร็นจิ ผมคิดว่าทุกๆคน..." "เฮ้ยนั่นมันคนเมื่อตะกี้นี้นี่หว่า..เป็นประธานนักเรียนเหรอเนี่ย" "เทอมนี้ขอให้ทุกๆคนขยั...." "พูดไรนักหนาเนี่ยพูดมาเป็นชั่วโมง 2 ชั่วโมงแล้ว" (แบบว่าถ้าเป็นคนอื่นจะไม่บ่นแต่ดันมาเป็นอีตานี่เนี่ยดิ..(โธ่เอ้ย..ไม่ใช่อิจฉาเขาเหรอคุณนางเอก..ทั้งหล่อรวย ฉลาดด้วยอีกต่างหาก)ก็ใช่..เฮ้ยไม่ใช่ย่ะ) "ท้ายสุดนี้ผมหวังว่าทุกๆคนจะ...." "ใกล้แล้วๆใกล้จบแล้วอิอิอิ" "และผมขอประกาศให้ทราบว่าผมจะให้..คุณซากาชิตะ เอมิมาเป็นเลขาของผมแทนคนเก่าที่เพิ่งจบออกไป" "เอ๋..ใครนะชื่อคุ้นๆ..เฮ้ยน่ะ..นั่นมันเราเองนี่หวา บ่ะ..บ้าแล้วบ้าแน่ๆ..."  ตึง " ว้าย..ตรงนี่มีคนเป็นลม.ใครก็ได้พาไปห้องพยาบาลที" "ท่ะ..ทำไมมันมืดไปหมดเลยแถมดาวยังลอยเต็มหัวเลยด้วย"(โถนางเอกของฉัน..แค่นี้ก็เป็นลมเป็นแล้งไปแล้ว ถ้าหนักกว่านี้จะเป็นยังไงเนี่ย)
                        
                                                                                                                                   To Be Continue