รักสุดจิ้น นาย Bad (minton) Boy

        

       “ทำไมต้องหลบหน้าผม”

เธอมองผมอย่างงงๆ แต่เพียงครู่เดียวเธอคงจะรู้ได้ว่าคำถามของผมหมายถึงอะไร แก้มใสๆเหลือบสีชมพูจางๆเพราะความร้อนภายในสนามแบดก็ระเรื่อสีแดงเข้มขึ้นทันที

“หลบ..หน้าอะไร..ไม่ได้หลบหน้าใครนี่” 

พูดจบก็ก้มหน้างุด ริมฝีปากสีชมพูเข้มที่เม้มสนิทและมือที่สั่นน้อยๆนั่นบ่งบอกผมได้เป็นอย่างดีว่าเธอกำลังโกหก

“ตุ๊ก..” แค่ผมเรียกเบาๆ เธอก็สะดุ้งโหยง รีบเงยหน้ามองผม แววตาระริกสั่นไหวในดวงตากลมโตสีดำสนิทนั่นทำให้ผมแทบบ้า..

ในวงการแบดมินตัน มารยาทการยกมือไหว้ทักทายเป็นสิ่งสำคัญ ผมถูกสอนให้ยกมือไหว้ผู้ปกครองของพี่ๆเพื่อนๆน้องๆ ทุกคน นักกีฬาคนไหนอายุมากกว่าก็ต้องเรียกพี่ คนไหนอายุน้อยกว่าก็ต้องเรียกน้อง แต่ลับหลังบรรดาพ่อแม่ผู้ปกครอง ผมไม่เคยเรียกตุ๊กตาว่าพี่ เพราะในใจผมนั้นผมไม่เคยคิดว่าเธอเป็นพี่สาวของผมเลยแม้แต่วินาทีเดียว

“ผม..” พูดได้แค่นั้นแล้วก็อดใจไม่ไหว ผมยกสองมือมาประคองวงหน้ารูปไข่นั่นก่อนจะดึงเข้ามาหาตัวพร้อมกับเอียงปรับองศาพร้อมสรรพ

“ปอ..อย่านะ” เธอรีบยกมือมาดันหน้าอกผมไว้ ถึงจะเคยเป็นนักกีฬาแต่ผู้หญิงตัวบางแค่นี้สู้ความแข็งแรงของเด็กหนุ่มสูง 185 เซนติเมตรอย่างผมไม่ได้หรอก “อื๊อ...”

ใบหน้าขาวใสนั่นสะบัดหลบริมฝีปากและจมูกของผมไปมา ทำให้ปลายจมูกของผมได้แค่เฉี่ยวผิวแก้มหอมๆชื้นเหงื่อของเธอเท่านั้น เมื่อเธอต่อต้านทำให้ผมทำอะไรไม่ถนัด ผมเลยต้องใช้วิธีเบี่ยงตัวลงไปกดทับเธอแทน 

“ปอ!! ปล่อยพี่นะ”

“ไม่..รักปอเถอะนะ ตุ๊ก”