คำสัญญาสร้างรัก

ทุกคนเคยสัญญากับใครคนหนึ่งไหมครับ แล้วคนคนนั้นได้ทำตามคำสัญญาที่เขาได้ให้ไว้หรือเปล่า ผมเป็นคนคนหนึ่งที่ได้รับคำสัญญามาเหมือนกัน เขาสัญญาว่าจะอยู่กับผมตลอดไป แต่ว่าสุดท้ายแล้วเขาคนนั้นก็ไม่ได้ทำตามคำสัญญาที่เคยให้ไว้กับผม...

.

.

.

ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งมีเด็กชายตัวน้อยวัยเพียง 7 ขวบสองคนได้นั่งเล่นอยู่ที่หน้าห้องสมุดในช่วงพักเที่ยง ทั้งสองคนล้วนสนิทกันคนนึงตัวผอมมีผิวสีขาวละเอียดใบหน้าคมเข้มจมูกโด่งเป็นสันคิ้วโก่งดวงตาชั้นเดียวคมดุสีดำสนิทริมฝีปากหนานุ่มสวยฉายแววความหล่อมาตั้งแต่เด็ก ส่วนอีกคนนั้นกับตัวอ้วนกลมใบหน้าอวบใหญ่มีผิวสีน้ำผึ้งสวยจมูกโด่งเชิดขึ้นแสดงออกถึงความดื้อดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนคิ้วบางเฉียบริมฝีปากจิ้มลิ้ม

ทั้งสองคนกำลังอ่านหนังสือกันอย่างสนุกสนานแตกต่างจากเด็กคนอื่นๆที่วิ่งเล่นไปมา ก่อนที่เด็กตัวอ้วนกลมจะพูดขึ้นมา

"อิคคิว"

"ครับ"

"อิคคิวจะอยู่กับนิลไปตลอดใช่ไหม"

คนถูกถามขมวดคิ้วมุ่นว่าใครกันที่ทำให้คนตรงหน้าถามคำถามนี้ออกมา

"พวกเพื่อนคนอื่นๆเขาบอกนิลว่าอีกไม่นานอิคคิวก็จะไม่เล่นกับนิลเพราะว่านิลอ้วน ฮึก!"

อิคคิวใบหน้าตึงทันที'เจ้าพวกนั้นมันจะอะไรหนักหนาทำอย่างกับนิลไม่ใช่คนแกล้งนิลตลอดทำตัวเป็นเด็กงอแง' ถึงเขาจะเด็กแต่รับรู้เรื่องราวพวกนี้ดีอิคคิววางหนังสือลงแล้วขยับไปปลอบคนตรงหน้าที่ร้องไห้อย่างอ่อนโยน

"นิลไม่ร้องนะครับโอ๋ๆ"

"ฮึก...คิวจะไม่ถึงนิลใช่ไหม"

"ไม่ทิ้งแน่นอนครับนิลออกจะน่ารัก"

นิลเงยหน้าขึ้นมองเพื่อนตัวเองที่ขยับตัวมากอดปลอบตัวเองอย่างห่วงใยใบหน้าของอิคคิวแสดงออกถึงความอ่อนโยนเสมอ ไม่ทีแววตาของความรังเกียจตัวเองที่อ้วนเลยซักนิดเดียว

นิลนั้นรู้ตัวเองเสมอว่าที่เพื่อนคนอื่นๆทำไมไม่ยอมมาเล่นกับตัวเอง มันก็เป็นเพราะว่าความอ้วนนั่นเองถ้าผอมทุกคนก็จะเล่นด้วยงั้นหรอ ถ้างั้นนิลก็ไม่ได้อยากอ้วนเลยซักนิด

"อิคคิวไม่รังเกียจหรอ"

"..."

"นิลอ้วนนะ อิคคิวไม่รังเกียจหรอ"

คนถูกถามสายหน้าก่อนจะผละตัวออกมาแล้วจับประครองใบหน้าของนิลที่มีแก้มกลมสองข้างขึ้นมาสบตาของตนเองก่อนจะพูดออกมาเสียงดังฟังชัด

"คิวไม่รังเกียจนิลเลยนะต่อให้นิลอ้วนคิวก็จะไม่ทิ้งนิลหรอกเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปเลยนะ"

"งั้นคิวต้องสัญญานะว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป"

"ครับคิวสัญญาว่าจะอยู่กับนิลตลอดไป..."

'ใช่อยู่ด้วยกันตลอดไปเขาจะปกป้องคนตรงหน้าเองใครก็ไม่สามารถมารังแกนิลของเขาได้นิลของเขาออกจะน่ารักใครว่าเด็กไม่รู้จักความรักกัน ถึงมันจะไม่สมควรแต่แล้วไงเขาสนที่ไหนในเมื่อเขาสามารถจับจองได้ในสถานะเพื่อนไปก่อน'

แล้วหลังจากนั้นเมื่อโตพอค่อยเลื่อนสถานะอื่นก็ยังไม่สายไม่ต้องรีบร้อนเขาจะทำให้คนตรงหน้าค่อยๆตกหลุมพลางเอง

"นิลรักอิวคิวนะ"

"คิวก็รักนิลครับ"

นิลยิ้มออกมาก่อนจะรีบโผกอดเพื่อนคนสำคัญของตนแน่นซึ่งอีกคนก็กอดตอบกับมาเช่นเดียวกัน ในความคิดของนิลตอนนี้มันคือความสุขของเขามากแล้ว

อยากจะให้เวลามันหยุดแค่ตรงนี้เหลือเกินไม่อยากให้มันหายไปเลย มันอบอุ่นอย่างที่ไม่เคยได้รับจากคนรอบข้างที่ชอบตัดสินคนอื่นแค่เพียงหน้าตาเท่านั้น

.

.

.

แต่แล้วทำไมมันถึงเป็บแบบนี้ล่ะอยู่ๆมันก็เปลี่ยนไปหมดเลย ไหนบอกว่าจะไม่ทิ้งกันไง แต่แล้วทำไมมันถึงกลายเป็นแบบนี้ คำสัญญาที่ให้ไว้ลืมมันไปหมดแล้วหรอ

ไหนบอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไปแล้วทำไมตอนนี้ไม่อยู่อีกแล้ว ทำไมถึงทิ้งกันไปได้ลงคอทั้งๆทีสัญญากันไว้แล้วทำไม!!!

"ฮึก...อิคคิว"

"..."

"คนขี้โกหก..."

"บอกว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไง?"

"..."

เสียงพูดเงียบลงไปแปลเปลี่ยนเป็นเสียงสะอื้นไห้ในห้องที่มืดสนิทมีเพียงแสงของพระจันทร์ที่ส่องลอดเข้ามาทางหน้าต่างที่ถูกเปิดเอาไว้อาบไร้ร่างคนคนหนึ่งทำให้เห็นบาดแผลบนใบหน้านั้น

บนเตียงสีขาวมีร่างของของคนที่กำลังร้องไห้อย่างหนักนั้นคือนิลตอนนี้ทุกอย่างเปลี่ยนไปหมดแล้ว ร่างของนิลที่แต่ก่อนอ้วนกลมแต่ตอนนี้กับผอมบางอย่างหน้าประหลาคใจและยังมีรอยแผลตัวตัวและใบหน้าที่เกิดจากการโดนกลั่นแกล้ง

รูปร่างที่ดูสูงขึ้นแขนขาที่ยาวขึ้นบ่งบอกได้ว่านิลนั้นได้โตขึ้นแล้ว รูปร่างผอมบางที่อยู่ในชุดนักเรียนชั้นประถมปลายผมที่ปล่อยยาวระต้นคอเพราะโรงเรียนไม่เคร่งครัดเรื่องทรงผม มีผิวยังคงเป็นสีน้ำผึ้งสวยใบหน้าที่เคยกลมและมีแก้มตอนนี้กับเปลี่ยนไป ใบหน้าเรียวเล็กจมูกโด่งรั้นริมฝีปากจิ้มลิ้มดวงตากลมโตสีน้ำตาลอ่อนทอแสงหม่นหมองดวงตาบวมเปล่งจากการร้องไห้

"อยู่ๆก็ทิ้งกันไปทั้งที่ตอนนั้นบอกจะอยู่ด้วยกัน!"

"..."

"แล้วทำไม!"

"..."

"ทำไมตอนนี้อิคคิวถึงได้ไม่อยู่กับนิลล่ะ?"

ร่างของนิลสั่นไหวตามแรงอารมณ์ความรู้สึกของตนเองเฝ้าเพ้อเรียกหาถึงคำสัญญาที่อิคคิวเคยได้ให้เอาไว้

"เกลียดกันแล้วหรอรังเกียจกันแล้วใช่ไหมถึงได้ทิ้งกันไป"

"..."

"ในเมื่อไม่ต้องการกันแล้วนิลก็คงไม่ต้องรักษาและจมกับคำสัญญาจอมปลอมนี่ซินะ"

"..."

นิลยังคงเพ้อต่อไปก่อนที่ดวงตาจะหันไปมองกรอบรูปคู่ของตนกับอิคคิวที่ถ่ายด้วยกันวางอยู่บนชั้นหนังสือ มองได้ไม่นานก็ลุกขึ้นเดินไปหยิบมันปาทิ้งทันที

เพล้ง!!!

เสียงกรอบรูปแตกอแกเป็นเสี่ยงๆเศษกระจกกระจายเต็มพื้นแต่นิลก็ไม่สนใจ ก่อนจะก้มลงหยิบรูปขึ้นมามองด้วยดวงตาเหม่อลอยแล้วตัดสินใจฉีกมันทิ้งทันที

"ต่อไปจะไม่มีนิลคนเดิมอีกแล้ว"

"ในเมื่อทุกคนเลือกที่จัรังแกกันในเมื่อเลือกจะทิ้งกัน"

"ต่อแต่นี้ไปนิลคนนี้ก็ขอเอาคืนบ้างแล้วกัน!"

นิลพูดเสียงรอดไรฟันดวงตาโกรธเกรี้ยวอย่างไม่เคยเป็นมาก่อนแต่มันก็ยังคงมีแววตาแห่งความเจ็บปวดพลาดผ่านแต่แค่แวบเดียวเท่านั้นก็หายไป

นิลก้มมองลงที่พื้นที่มีเศษกระดาษและกระจกจากฝีมือตนเองก่อนจะแสยะยิ้มเหี้ยม

"ลาก่อนนะอิคคิวนิลคนนั้นได้วหายไปตลอดกาลแล้วและลาก่อนคำสัญญาจอมปลอมนั้นที่ได้ไว้ให้กันจากนี้อิคคิวจะไม่มีตัวตนอีกต่อไป..."

น้ำเสียงสั่นเครือของนิลที่พูดออกมาแผ่วเบาก่อนน้ำตาหยดสุดท้ายจะไหลออกมา

.

.

.

ทางด้านคฤหาสน์หลังใหญ่

"คุณชายครับนายรออยู่ที่ห้องทำงานแล้วครับ"

"..."

เด็กชายที่อยู่ในชุดนักเรียนประถมปลายใบหน้าที่สื่อความหล่อมาตั้งแต่เด็กดวงตาชั้นเดียวคมดุสีดำสนิทเรียบนิ่งจมูกโด่งเป็นสันคิ้วโก่งริมฝีปากหนานุ่มไม่พูดตอบรับคำพ่อบ้านเพียงแค่พยักหน้ารับเบาๆแล้วเดินมุ่งหน้าไปหาพ่อของตน

ในระหว่างทางที่เดินไปในหัวก็มีแต่ใบหน้าของคนที่ตัวเองได้สัญญาเอาไว้ว่าตอนนี้นิลที่เขสรักจะเป็นยังไงบ้าง

"รอก่อนนะครับคิวจะรีบจัดก่อนตรงนี้ให้เสร็จแล้วจะรีบกลับไปหานิลทันที เพราะคิวไม่มีวันปล่อยให้ว่าที่เมียในอนาคตอย่างนิลไปไหนแน่นอน

"..."

"รออิคคิวก่อนนะนิล"