รักด่วน ขบวนสุดท้าย

ลำดับตอนที่ #4 : เพื่อน(ร่วม)บ้าน (๑๐๐%)

'ไม่ต้องห่วงนะครับ ในบ้านนี้มีกล้องวงจรปิด ท่านสั่งให้ลุงติดตั้งไว้ก่อนท่านเสียสองเดือนนี่เอง เราจะดูกล้องก็ต่อเมื่อหนูอุ่นหรือคุณโปรดร้องขอ ถ้าคุณโปรดทำอะไรรุนแรงกับหนู หนูก็สามารถบอกเลิกสัญญาได้เลย โดยที่ทรัพย์สมบัติทุกอย่างของท่านจะตกเป็นของหนูครึ่งหนึ่ง รวมถึงบ้านหลังนี้'

'โห นี่คุณตาวางแผนล่วงหน้าขนาดนี้เลยหรือคะ' เธอเบิกตาโตอย่างเหลือเชื่อ 'แต่อุ่นไม่โลภขนาดหวังทรัพย์สมบัติคุณตาหรอกค่ะ อุ่นรู้ว่าท่านเตรียมการทุกอย่างก็เพื่อรอวันที่หลานท่านจะเห็นคุณค่าทุกอย่างที่ท่านสร้างมา อย่างนั้นสินะคะลุงทนาย'

เธอยังจำบทสนทนากับทนายชลัทเมื่อกลางวันได้ดี แล้วหางตาก็ต้องเหลือบมองหากล้องวงจรปิดที่ซ่อนอยู่มุมฝ้าเพดานแทบมองไม่เห็น

อนาวิลาย้ายเสื้อผ้าและของใช้จำเป็นบางส่วนของตนเข้ามาในบ้านคุณตาตามสัญญาแล้ว แต่เธอยังคงเช่าห้องพักของตนไว้อยู่ เผื่อเกิดเหตุฉุกเฉินเช่นเขาเปลี่ยนใจบอกไล่เธอออกจากบ้านขึ้นมา อย่างน้อยเธอก็แค่ขนข้าวของกลับไปอยู่ที่เดิมของตน

ผู้ที่ดีใจที่สุดที่เธอย้ายเข้ามาอยู่บ้านหลังนี้คงไม่พ้นสุนัขทั้งสี่ตัว พวกมันกลับมาเริงร่า เห่าหอนและวิ่งกระโดดไปมารอบบ้าน พลันหางตาหญิงสาวก็เหลือบเห็นรถยนต์ญี่ปุ่นคันใหญ่เคลื่อนมาจอดเทียบหน้าประตูรั้ว หัวใจสาวเต้นระรัวทันทีเมื่อเห็นผู้ที่ก้าวลงมา

“พี่ภาคย์”

“พ่อให้พี่แวะมาดูว่าอุ่นย้ายข้าวของเรียบร้อยดีไหมน่ะค่ะ”

ร่างอวบรีบก้าวไปเปิดรั้ว เธอมองเขายื่นมือลูบหัวสุนัขอย่างคุ้นเคย แล้วความคิดก็ประหวัดไปนึกถึงวันแรกที่ได้เจอกับรชตวันในบ้านหลังนี้เมื่อสองปีก่อน เธอมาช่วยคุณตาอาบน้ำเจ้าสี่ตัว ส่วนเขาก็มาทำธุระแทนทนายชลัทผู้เป็นบิดา

“แล้วเรียบร้อยดีไหมครับ” เขาถามย้ำเมื่อยังไม่ได้คำตอบ

“อ๋อค่ะ ค่ะ เรียบร้อยดี”

“อุ่นลำบากใจล่ะสิ” ชายหนุ่มคาดเดาจากท่าทางเหม่อลอยของเธอ

“ไม่นะคะ” อนาวิลารีบปฏิเสธอย่างชินปาก ก่อนจะถอนใจออกมา “เอ่อ จริงๆ ก็นิดนึง แหะๆ”

“อดทนหน่อยนะจ๊ะ”

ไม่พูดเปล่าเขายังวางมือบนไหล่เธออีกด้วย โอ๊ยยย อนาวิลาสู้ตายค่า

“มีอะไรโทร. หาพี่ได้เสมอนะ”

“อ้าว พี่ภาคย์ไม่เข้าบ้านก่อนหรือคะ”

“ไม่ดีกว่าค่ะ เย็นแล้วพี่กลับเลยดีกว่า”

หญิงสาวฝืนยิ้มรับทั้งที่ใจแป้วลง เธอจะตามไปส่งเขาหน้ารั้วก็ถูกห้ามไว้อีก

“ไม่ต้องออกมาก็ได้ครับ พี่ไปล่ะ”

เมื่อเขาห้ามเธอก็ทำตามโดยดี อนาวิลายืนเกาะรั้วมองจนไฟท้ายรถห่างออกไปสุดสายตา เฮ้อ… รถด่วนขบวนสุดท้ายของเธอแล่นออกไปแล้ว คิดไม่ออกเลยว่าจะมีเหตุอะไรให้เธอได้เจอกับเขาอีก

อนาวิลาต้องวางแผนชีวิตใหม่หลายอย่าง เธอตั้งใจจะอาบน้ำให้พวกมันสัปดาห์ละครั้งเหมือนที่เคยช่วยเป็นลูกมือคุณตา ส่วนวันธรรมดาเมื่อเสร็จสิ้นหน้าที่การงานแล้วเธอก็ต้องแบ่งเวลามาทำงานบ้าน แค่นี้ทุกอย่างก็น่าจะลงตัวกระมัง

หญิงสาวจดลงในสมุดบันทึกเตือนความจำพลางเหลือบมองนาฬิกาบนผนัง สามทุ่มครึ่งแล้วแต่ยังไม่มีวี่แววว่าผู้ร่วมชายคาอีกคนจะกลับเข้ามาเสียที เธอตัดสินใจดับไฟห้องนั่งเล่นชั้นล่าง ก่อนจะขึ้นบันไดไปยังห้องนอนเล็กของตน

นานเท่าไรไม่รู้ที่เธอหลับฝันเห็นคุณตา แต่แล้วตนก็ต้องสะดุ้งตื่นจากฝันดีนั้นเมื่อเสียงกดแตรรถดังลั่นซอย อนาวิลาพลิกตัวตะแคงพลางยกหมอนขึ้นปิดหู ชินเสียแล้วกับซอยที่มีรถผ่านไปมาเช่นนี้ทั้งวัน

ทว่า...

ปิ๊นนน! ปิ๊น ปิ๊น ปิ๊นนน!

หญิงสาวสะดุ้งโหยงอย่างเพิ่งนึกขึ้นได้ เธอรีบวิ่งลงบันไดมาดูว่าเป็นรถของคนที่ยังไม่กลับถึงบ้านหรือไม่ แล้วความเร่งรีบประกอบกับความง่วงงุนก็ทำให้เซถลาลงบันไดมา ดีที่คว้าราวไว้ได้ทัน

นี่เธอต้องมาเฉียดตายหรือหัวใจวายเพราะเด็กไร้มารยาทคนนี้อีกกี่ครั้งกันนะ

"ล็อกรั้วทำไม คิดว่าบ้านนี้เป็นของเธอหรือไง" นายโปรดเปิดประตูลงมาตะโกนต่อว่า

อนาวิลากำมือแน่นอย่างสะกดอารมณ์ มันน่าเปิดรั้วให้ไหมนี่ แล้วใครจะไปรู้ว่าเขาไม่มีกุญแจบ้านหลังนี้

กระนั้นเธอก็ต้องออกแรงเข็นรั้วเหล็กขึ้นสนิมให้เปิดออกพอที่รถสปอร์ตจะเคลื่อนเข้ามาได้ สุนัขทั้งสี่ตัวเห่ากันขรม พวกมันตรงไปห้อมล้อมรถไว้อย่างเห็นเป็นของแปลกตา

"เฮ้ย! แล้วทำไมไม่ล่ามหมาเล่า เอาพวกมันใส่กรงไปสิ จะให้มาฉี่ใส่รถฉันหรือไง" ชายหนุ่มยังไม่ยอมลงจากรถ เขาไขกระจกลงพลางตะโกนออกคำสั่ง

"ปกติคุณตาก็ไม่เคยล่ามหรือขังพวกมัน" เธอตอบอย่างข่มใจเย็น

"แต่นี่มันไม่ปกติไง เข้าใจป่ะ เพราะถ้ามันเป็นชีวิตปกติของฉัน ฉันจะไม่มีวันมาอยู่ที่นี่กับมนุษย์ป้าอย่างเธอเด็ดขาด"

อนาวิลาสูดหายใจลึก ก่อนเธอจะสะบัดหน้าพรืดหนีเข้าบ้านไปโดยไม่สนใจเขาอีก

"นี่เธอ! เรียกมันไปด้วยเซ่" นายโปรดตะโกนไล่หลังหากก็ไม่เป็นผล

เขาลืมตัวเปิดประตูลงจากรถอย่างฉุนจัด แต่แล้วก็ต้องสะดุ้งโหยงแทบดิ้นพล่านเมื่อสุนัขทั้งสี่ตัวยื่นจมูกชื้นมาดมใกล้ตน

"เฮ้ย อย่ามาดมสิ ไป... ชิ่วๆ ไป๊"

หญิงสาวยืนรอฟังสถานการณ์อยู่บนบันไดขั้นบนสุด ครั้นได้ยินเสียงเขาเปิดประตูปึงปังเข้ามาในบ้านแล้ว ตนจึงกลับเข้าห้องนอนอย่างหมดห่วงว่าเขาไม่ได้ทำร้ายรังแกพวกมัน

อนาวิลาปีนขึ้นเตียงทว่าคราวนี้ตาสว่างกว่าเคยเสียแล้ว นาฬิกาบนหน้าจอโทรศัพท์มือถือบอกเวลาตีสองกว่า เธอยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปงเมื่อแว่วเสียงกุกกักดังมาจากภายนอก คืนนี้ของเธอท่าจะสิ้นสุดลงแล้วจริงๆ

ยามเช้าในบ้านใหม่ของอนาวิลาเริ่มต้นแตกต่างจากทุกวัน เธอตื่นด้วยเสียงตั้งปลุกจากโทรศัพท์มือถือ ไม่มีเวลาสำหรับอู้อยู่บนเตียงนานนัก เธอต้องรดน้ำต้นไม้และให้อาหารลูกสมุนอีก ภารกิจเหล่านั้นคงกินเวลาอย่างน้อยครึ่งชั่วโมง แล้วตนจึงจะขึ้นมาอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อไปทำงาน

"เอ้า รีบกินเร็วเข้าพวกแก เดี๋ยวฉันต้องไปทำงานอีกนะ" เธอร้องบอกพวกมันที่เดี๋ยววิ่งไปกินเดี๋ยววิ่งมากระโดดงับน้ำจากสายยางรดน้ำต้นไม้ "เลิฟลี่ คนสวยของฉัน ไปกินข้าวเร้ว อ๊ะๆ กินดอกโป๊ยเซียนคุณตาไม่ได้นะ!"

"เบาๆ ได้ไหมเนี่ย คนจะนอน"

อนาวิลาสะดุ้ง สายยางรดน้ำต้นไม้แทบหลุดจากมือ เธอมองขึ้นไปยังหน้าต่างห้องนอนชั้นบนก็เห็นชายหนุ่มผิวขาว รูปร่างของเขาผอมเพรียว หากมีร่องกล้ามเนื้อบนหน้าอกและหน้าท้องเปลือยเปล่า

หนึ่ง สอง สาม สี่... เอ๋ เดี๋ยวนะ นี่เธอมัวมานับ 'ซิกส์แพ็ก' เขาทำไมนี่!

หญิงสาวเคลื่อนสายตาขึ้นสบตาเจ้าของซิกส์แพ็ก เอ้ย... เจ้าของบ้านตัวจริง แล้วก็ได้เห็นดวงตาวาวโรจน์ของผู้ที่ถูกรบกวนห้วงนิทรา

นายโปรดขยี้ผมอย่างเหลืออด เขากระแทกหน้าต่างที่เปิดทิ้งไว้ปิดแรง น่ากลัวว่ากระจกจะร้าวแตกกรูลงมา

อนาวิลาลอบผ่อนลมหายใจยาว เธอลืมตัวพูดคุยกับสุนัขไปเอง ไม่ทันได้คิดว่าเจ้าของบ้านยังไม่ตื่น และบ้านนี้ก็ไม่ได้ติดเครื่องปรับอากาศ เสียงจึงลอดผ่านหน้าต่างมุ้งลวดไปโดยง่าย

"ไป ไปกินข้าวได้แล้ว" เธอกระซิบพลางไล่ต้อนพวกมันไปยังกระบะอาหารหลังบ้าน

อนาวิลารอล้างถาดอาหารพวกมันเป็นอย่างสุดท้าย ก่อนตนจะรีบขึ้นไปอาบน้ำ อยากออกไปให้ห่างจากคนในบ้านนี้ที่สุด

...................................

รู้สึกสับสนแทนครูอุ่นนน คนนึงก็ใช่และใจดี๊ดี ส่วนอีกคนก็มีซิกส์แพ็กยั่วน้ำลาย 

แอร๊ยยย เลือกไม่ถูกเลยค่า เพราะสองหนุ่มนั่นไม่ยอมให้เลือก 5555

ตอนหน้ามาดูด้านดีๆ ของนายโปรดกันบ้างนะคะ งานนี้มีถึงเนื้อถึงตัวอ่ะบอกเลย อิอิ