Snow Of Darkness

เนื้อเรื่อง

หิมะ....

เคยมีคนบอกว่ามันป็นสีขาว

เคยมีคนบอกว่ามันเป็นสิ่งที่สวรรค์ประทานมาให้มนุษย์

เเต่จะมีใครรู้ไหม

หิมะ..น่ะ

มันเป็นสีดำนะ

เป็นสีดำสนิทเลยล่ะ...

สีดำ สีเเห่งความหดหู่ เงียบเหงา

เเละ...เศร้า


เอฟีสเเนบใบหน้าเข้ากับเเผ่นหินอันเยียบเย็น ไร้ชีวิตชีวา ไร้ซึ่งความแบอุ่น  ท่ามกลางอากาศหนาวเหน็บของเดือนธันวา  เด็กชายอายุไม่ถึง10 ขวบ นั่งกอดเเผ่นหินป้ายหลุมศพเเน่น  ไม่สนใจต่ออากาศรอบตัวราวกับไม่รู้สึกถึงมัน


สุดท้ายเเล้ว...ก็ไม่เหลือใคร
สุดท้ายเเล้ว...ก็จบด้วยความตาย


ทำไม  ทำไมถึงปล่อยผมไว้คนเดียวล่ะฮะ
ทำไมต้องปล่อยให้อยู่กับพวกคนเลวๆนั่น


พ่อฮะ  ทำไม


ขอบตาร้อนผ่าวเมื่อนึกถึงสิ่งที่ผ่านมา อดีตอันเเสนสุขที่ไม่มีวันได้กลับไป  หยาดน้ำตาใสๆไหลรินคลอเคลียเเก้มขาวซีด  ร่างเล็กนั่งตัวสั่นงกๆท่ามกลางป้ายหลุมศพมากมาย  หากเขาไม่คิดจะกลับบ้าน


..เพราะอะไรน่ะหรือ 


ก็เพราะที่นั่นไม่มีใครน่ะสิ


หรือจะพูดอีกเเบบก็คือ 


มีเเต่ไม่มีใครสนใจ 


มองผ่านตัวเขาราวกับ


เขาไม่ได้อยู่ตรงนั้น


ไม่ได้มีตัวตน


ไม่มีใครมองเห็น


ใบหน้าหวานเเนบอิงเเผ่นหินราวกับมันเป็นร่างของคนๆนั้น  คนที่มอบความรักให้ คนที่มองเขาอย่างที่ไม่มีใครมอง  คนที่เขาเรียกว่า...พ่อ  คนที่บอกว่าจะอยู่กับเขาตลอดไป  คนที่บอกว่าจะปกป้องเขา


"ถ้ามีอะไรก็วิ่งมาหาพ่อได้นะ"

คนโกหก
ตอนนี้ผมไม่มีใครเเล้ว
ไม่มีใครให้วิ่งไปหา
ไม่มีใครคอยปกป้อง
ไม่มีใครอีกเเล้ว


ไหนว่าพ่อบอกว่าจะอยู่ด้วยกันไง
ไหนว่าจะอยู่ด้วยกันตลอดไป


พ่อโกหก
คนโกหก...


ผมวิ่งไปไหนไม่ได้อีกเเล้ว
ไม่สามารถไปพึ่งใครได้อีกเเล้ว
พ่อฮะ พ่อเอาผมไปด้วยสิ
เอาผมไปอยู่ด้วย
ผมขอร้องล่ะ
ผมไม่อยากอยู่คนเดียว


เอฟีสสะอื้นเบาๆ ร่างเล็กหลับตาเเน่นเเล้วซุกใบหน้าเข้ากับเสื้อหนาวเก่าๆที่ขาดวิ่นเเละผ้าพันคอสีหม่นๆ มือเล็กที่สวมถุงมือประสานกันเเน่น 


ใครล่ะจะอยู่กับเขา
ใครล่ะจะกอดเขา
ใครล่ะจะช่วยเขา 


เด็กชายร้องไห้อยู่ท่ามกลางความเงียบของสุสานที่ไร้ซึ่งผู้คนเพราะในวันนี้เป็นวันปีใหม่เเละคนพวกนั้นคงเลี้ยงฉลองกันอยู่ในบ้านที่เเสนอบอุ่น จะมีใครรู้ไหมว่าในวันนี้มีคนร้องไห้อยู่ จะมีใครรู้มั้ยว่าคนที่ถูกลืมมันทรมานเพียงใด  ถูกทิ้งไว้ราวกับเป็นเศษเดนที่ไม่มีใครต้องการ  ต้องอยู่ด้วยตัวเอง โดยมีความเงียบเเละความเหงาเป็นเพื่อน


ดวงตาสีทองใสเต็มไปด้วยความหมองมัวเงยหน้าขึ้นมองฟากฟ้าเบื้องบนเมื่อรู้สึกถึงความเย็นยะเยียบที่ตกมาสัมผัสใบหน้าหวาน  


หิมะสีขาวสะอาดค่อยๆโปรยปรายลงมา ราวกับพรจากสวรรค์ที่มอบให้มนุษย์  มอบความสวยงามให้  


สีขาวงั้นหรือ  


เด็กชายเเย้มยิ้มเย้ยหยันกับสีขาวอันบริสุทธิ์ของมัน


ไม่ใช่หรอก


หิมะน่ะมันเป็น...สีดำ
 

พลันรอบตัวของเด็กชายก็ถูกย้อมไปด้วยความมืดมัว  หิมะที่เมื่อกี้ยังเป็นสีขาวเเปรเปลี่ยนเป็นสีดำสนิท เเละเมื่อมันตกลงมาก็ให้ความรู้สึกเย็นยะเยือก เสียดเเทงเข้าขั้วหัวใจ ยิ่งกว่าหิมะสีขาว


มือเล็กๆยื่นไปรองรับปุยหิมะสีดำเเล้วนำมากำเเนบอก  ซึมซับความหนาวเหน็บเข้าสู่จิตใจ


เคยมีคนบอกว่า เมื่อเย็นเจอเย็น  มันจะเปลี่ยนเป็นความอบอุ่น  ความอบอุ่นที่อุ่นยิ่งกว่าที่ได้รับจากเปลวไฟเสียอีก


ใจที่ด้านชาเรื่อยๆกำลังกัดกร่อนตัวมันเอง เหมือนกับผ้าสีขาวที่ถูกย้อมให้เป็นสีดำ  เหมือนกับจิตใจนี้ 

จิตใจของเอฟีส  ไรดาเคีย 

เด็กชายผู้ถูกทอดทิ้งให้อยู่เพียงผู้เดียว


ผมทรมาน
ใช่  ทรมาน
อยากตาย
..เเต่..
ตายไม่ได้


จึงจำใจ
ยอมมีชีวิตต่อ
ทั้งๆที่ใจตายไปเเล้ว
อยู่ต่อเเบบที่เรียกว่า
ตายทั้งเป็น


เเม้ไม่เหลือใคร
เเม้ไม่มีใครต้องการ
เเม้ไม่มีใครให้วิ่งไปหา
เเม้ไม่มีใครให้พึ่งพิง

หากไม่มีมีใครดูเเล
ผมจะดูเเลตัวเอง

หากไม่มีใครกอดผม
ผมจะกอดตัวเองไว้

หากไม่มีใครบอกอรุณสวัสดิ์
ผมก็จะบอกอรุณสวัสดิ์เอง

ผมจะมีชีวิตต่อ
จะอยู่ต่อเเม้ไม่มีใคร
จะลองดูซักนิดว่า..
ไอ้ชีวิตเเบบนี้น่ะ
มันจะไปได้ถึงไหน
มันจะจบเเบบไหน
ผมจะรอดูวันนั้น
จะรอวันที่จุดจบมาถึง
จะรอวันที่ผมได้พัก
ผมจะรอวันนั้น...




หิมะน่ะ ไม่ได้เป็นสีขาวหรอกนะ


มันไม่ใช่สีขาวเลย


ไม่ใช่สีขาวเลยซักนิด


เพราะมันเป็นสีดำ


สีดำเหมือนผม




....................................................................................................................................

เรื่องสั้นเเสนสิ้นคิด ที่เกิดอยากเเต่งขึ้นมา  อันนี้เเต่งสดขอรับ อาจจะมีคำผิดบ้าง 555