กวีศิลป์

เนื้อเรื่อง

๏ ณ เอกภพ อันไร้ขอบเขต...

เป็นกาลบริเฉท เหตุปฐม
มวลหมอกก๊าซ หมุนเกลียว ในชั้นพรหม

 ผสานผสม แรงโน้มถ่วง เหนี่ยวนำมา
๏ มวลก๊าซยิ่งมากมหาศาล

 บริวาร บริเวณ ยิ่งมากกว่า
ยิ่งเพิ่มแรงหมุน เต็มอัตรา

แรงดูดเพิ่มค่า ท้นทวี
๏ อนุภาคล้านล้าน มากระทบ

 ยื้อหยุด ฉุดครบ สุดแรงหนี
แรงเหนี่ยวนำหมุนวน เต็มฤทธี

 มวลมากมี เป็นอนันต์ พลันยุบลง !
๏ ความหนาแน่น แม้นปริมาตร ยังเป็นศูนย์

 อนันต์คูณ เหลือเพียงจุด พิศวง ?
ปฐมกาล พรหมลูกฟัก อุบัติองค์

 พระประสงค์ กงกรรม โองการใคร ?!(ซิงกูลาริตี้)
๏ เวลา...ยังไม่มี ณ ที่นั้น

 มวลอนันต์ นั้นเป็นจุด ไม่ติงไหว
เอกภพ จักรวาล "กาล"หายไป

สุดคำนวณ การณ์ใด ณ จุดนั้น
๏ สุดจะเดา ความคิด พระเป็นเจ้า

สุดจะเอา สมการ ที่มีผัน
จะเกิดเหตุการณ์ใด อัศจรรย์ !

ไร้สูตรสรร ที่จะสร้าง ทฤษฎี

 

 

 

๏ ฉับพลันนั้น ! มหาระเบิด พลันเกิดขึ้น (Big Bang)

บังเกิดคลื่น พลังงาน ฉายรังษี
กาลเวลา ได้เริ่ม บังเกิดมี

ทุกๆ ที่ รัศมี กระจายไป ฯ
๏ เอกภพ ก็มี ปฐมกำเนิด

 บังเกิด เป็นดารา น้อยใหญ่
อนุภาค กระแทก กระจายไกล

ธาตุหนักใหญ่ ค่อยควบ รวบรวมตัว
๏ เป็นดาวฤกษ์ ดาวเคราะห์ คณานัก

 ดาราจักร จักรวาล เต็มไปทั่ว
เป็นดาวฤกษ์ ยักษ์แดง แสงมัวมัว

หรือเป็นหัว ดาวหาง เป็นทางราย
๏ มีบริวาร ดาวเคราะห์ โคจรรอบ

 เช่นระบอบ สุริยะ เราอาศัย
อยู่ใน ดาราจักร ทางช้างพลาย (ทางช้างเผือก)

ดั่งเม็ดทราย หยิบมือ ในทะเล
๏ อันดาวฤกษ์ สีส้มแดง แห่งเรานี้

อายุปี กลางดาว สุดจะเห (ดวงอาทิตย์มีอายุครึ่งอายุดาวแล้ว)
อีกห้าพัน ล้านปี จะภินท์เพ

จะโซเซ หม่นแดง หมดแสงดาว
๏ สี่พันห้าร้อยล้านปี อายุโลก

 เผชิญโชค ประสพเคราะห์ เหาะกลางหาว
ภูเขาไฟ แผ่นดินไหว ไร้เดือนพราว

 จึงถึงคราว อุกาบาตชน จนเกิดเดือน
๏ เป็นดวงจันทร์ หันเหียร เวียนวิถี

 โคจรรี วงรอบ ระบอบเหมือน
จวบถึงคราว ดาวหาง ย่างมาเยือน

 นำพาเพื่อน มีชีวิต ติดมาชน

๏ เมื่อแรกนั้น...บนดาว ยังร้อนอยู่

 หลอมเหลวดู เหมือนโคลนที่โดนฝน
บรรยากาศ ก๊าซมีเทน นภดล

เวลาพ้น จากถูกชน จนดาวเย็น
๏ เป็นแก่นแกนแน่นหนา บรรยากาศ

เริ่มรวมธาตุ เป็นสสาร อย่างที่เห็น
ไฮโดรเจ้น หลอมรวม ออกซิเจน

 คาร์บ้อนเป็น ธาตุหนัก เป็นหลักมา
๏ จนเกิดฝน ล้านปี มีสมุทร

 เซลล์ก็ผุด เกิดก่อ ต่อสาขา
บ้างเป็นพืช บักเตรรี อะมีบา

เป็นเชื้อรา กินแก๊สร้าย ให้กลายดี
๏ วิวัฒน์กาล ผ่านมา จนเป็นสัตว์

 สารพัด วัฒนา สปีซี่ร์
ไซโรพอด แมมมอส สัตว์ล้านปี

 จวบจนมี กาลวิบัติ วันอัดดาว
๏ ไดโนเสาร์ เต่าล้านปี ที่มีอยู่

ต่างตายหมู่ อุกาบาตชน จนดาวหนาว
ฝุ่นคลุ้งคลุม ยุคน้ำแข็ง อันเย็นยาว

 จึงถึงคราว วิวัฒน์ อุบัติชน
๏ เจ็ดล้านปีที่ผ่าน ยังคลานอยู่

 จนยืนคู่ สองเท้า เมื่อคราวหน
สี่ล้านปี ให้หลัง จึงเป็นคน

 รู้เหตุผล ค้นประดิษฐ์ คิดเครื่องมือ ฯฯฯ

 

กาพย์ฉบัง ๑๖
๏ โลกเปลี่ยนเวียนวันผันแปร ทุกสิ่งที่แล
ไม่เที่ยงไม่แท้ แน่นอนฯ
๏ ดาวเคียงหมุนรียงสลอน อนุภาคโฟรตอน
ควบขึงดึงถอน รอนแรงฯ
๏ ซุปเปอร์โนวาพาแสง รังษีแอบแฝง
สำแดง ปะทะพลังฯ
๏ หลุมดำดึงดูดดาวรั้ง เก็บกักแสงขัง
ดาราจักรยุบยั้งพังภินท์ฯ

กาพย์ยานี ๑๑
๏ ส่งผลกระทบโลกร้อน โคจรแกนเอียงเฉียงผิน
เป็นเวรเป็นกรรมราคิน ตัดสินวันสิ้นโลกาฯ

กาพย์ฉบัง ๑๖
๏ ช้างม้าวัวควาย กินหลายผักหญ้า
กระเพาะหมักก๊าซพา มีเทนทะลุโอโซนฯ
๏ สำแดงแรงร้อนแห่งหน น้ำแข็งโดนลน
ละลายเติมท้นนทีฯ
๏ เกิดเป็นมหา อุทกวารี
ท่วมท้นวิถี ท่วมโลกมีตำนานฯ

กาพย์ยานี ๑๑
๏ แผ่นหิน เปลือกโลกเคลื่อน แรงเขยื้อนมหาศาล
สั่นไหวใต้บาดาล จากสันฐานใต้ทะเล
เกิดเป็นคลื่นนรก ม้วนอุทกสุดหลบเห
ดินดานพาลโฉเก บรรพตเท ทับยับไป
โลกเปลี่ยนวันเวียนผัน ช่วยสร้างสรรกันทางไหน
รอดอยู่หรือบรรลัย ร่วมสมัยใครจะทำฯ

๏ โลกเปลี่ยนไม่เที่ยงแท้ ทุกสิ่งแปรกี่ฉนำ
จำเริญหรือระยำ ทุกๆกรรมต่างทำเองฯ

...ทุกๆกรรมต่างทำเองฯ