คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ลู่วิทยาฮุนวิศวะ : 16
ห้องครัวถูกตัดออกไปจากตัวเลือกทันทีเมื่อฮุนเอาแต่รุ่มร่ามอยู่ที่อ่างล้างจาน พื้นที่ตรงนี้คับแคบเกินกว่าที่ผู้ชายสองคนจะยืนซ้อนกันด้วยซ้ำ แต่เมื่อปลายจมูกโด่งที่หยอกล้อเล่นกับแก้มนิ่มจนแดงระเรื่อไปพร้อมๆกับร้อนรุ่ม ผมก็แทบเข่าอ่อนลงดื้อๆให้กับฝ่ามือใหญ่ที่หายเข้าไปในเสื้อยืดตัวบาง
“ฮุน ไม่เอาตรงนี้นะ”
เสียงหวานสั่นอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อมือซนๆยิ่งลูบไล้ไปทั่วทั้งแผ่นหลัง ก่อนจะวกกลับมาด้านหน้าผ่านติ่งไตเล็กๆที่เริ่มมีมีปฏิกิริยาสู้มือ
“งั้นลู่อยากไปตรงไหน...บอกมาสิครับ”
หาที่หายไปในแท็ก #ลู่วิทยาฮุนวิศวะ ได้ทั้งเฟซบุ๊คและทวิตเตอร์ค่ะ
จบแล้วมาอ่านต่อเนาะ
------------------
ชีวิตประจำวันของเราผ่านไปอย่างเรียบง่าย ไม่ทันไรหนึ่งสัปดาห์ก็หมดไป วันศุกร์เวียนมาอีกครั้งหลังจากที่ได้สัญญากับป๊าเอาไว้ว่าจะกลับบ้านทุกเย็นวันศุกร์เพื่อแลกกับการคบหาฮุนเป็นแฟน
วันนี้ผมมีเรียนแค่ช่วงเช้าตอนสิบโมง แต่ฮุนไม่มีเรียน เขายังคงนอนซุกผ้าห่มอยู่บนเตียงอย่างเกียจคร้าน เมื่อหันไปมองนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงเช้าผมก็เลือกจะปล่อยให้เขานอนขี้เซาต่อ ก่อนจะลุกออกไปอาบน้ำ
หลังจากที่เราตกลงกันว่าจะนอนห้องใครวันไหน ก็สรุปได้ว่าวันไหนที่ผมเรียนเช้าเขาก็จะมานอนที่ห้องผม แต่ถ้าเขาเรียนเช้า ผมก็จะเป็นฝ่ายไปนอนกับเขาเอง แต่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นฮุนเสียมากกว่าที่ต้องเรียนเช้า ผมจึงจำเป็นต้องหอบเสื้อผ้าไปทิ้งไว้ที่ห้องเขาส่วนหนึ่ง
จากที่เถียงกันอยู่แรกๆว่าแยกกันนอนห้องใครห้องมันก็ได้ผมไม่ซีเรียส แต่กลายเป็นว่าฮุนดันซีเรียสซะงั้น อยู่ๆเขาก็กลายเป็นชายหนุ่มขาดความอบอุ่นไม่ยอมนอนคนเดียวขึ้นมาเสียดื้อๆ ความวอแวของฮุนคือถ้าผมอยากจะทำงาน หรือจะอ่านหนังสือก็ทำที่ห้องตัวเองไป แต่ถ้าถึงเวลานอนเมื่อไหร่เราต้องนอนด้วยกัน ไม่อย่างนั้นเขาจะนอนไม่หลับ
ผมไม่รู้ว่าจะอ่อนใจอย่างไรดีกับอาการติดแฟนของเขา...ซึ่งผมก็เถียงไม่ได้ว่าผมเองก็เริ่มเป็นเหมือนกันเสียแล้ว
ผมจัดการทำธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินพันผ้าขนหนูออกมานอกห้อง ฮุนยังคงซุกหน้าลงกับหมอนใบโต ผมจึงไม่ได้สนใจเขาอีก ยืนก้มๆเงยๆเปิดตู้เสื้อผ้าหยิบของใช้ส่วนตัวออกมา ผมก้มตัวลงสวมกางเกงชั้นในด้วยความเคยชิน โดยที่ไม่ทันได้รู้ตัวถึงเงาตะคุ่มด้านหลัง เขาก็กระตุกผ้าขนหนูที่คาดเอวผมออกไปแล้ว
“ฮุน!!! เล่นอะไรเนี่ย”
ผมหันกลับไปแหวใส่ตัวต้นเหตุทันที เขานั่งหัวเราะอยู่ที่ปลายเตียง ผมเผ้ายุ่งเหยิงแต่ก็ยังดูหล่อและสุขภาพดีเสมอ ในมือของเขามีผ้าเช็ดตัวของผมอยู่ หากแต่เขาไม่ได้สนใจมันเท่ากับเรือนร่างของผมที่อยู่ต่อหน้า
สายตาโลมเลียของฮุนทำให้ผมชักรู้สึกเขินจนร้อนแก้ม ทั้งเนื้อทั้งตัวของผมมีแค่บ็อกซ์เซอร์บรีฟสีเทาติดกายเพียงตัวเดียว รูปร่างที่ไม่ได้มีกล้ามอะไรมากมายอย่างคนอื่นพาให้ไม่มั่นใจจนต้องรีบหันไปคว้าเสื้อเชิ๊ตสีขาวเตรียมจะใส่ทันที
“เดี๋ยว เดี๋ยวก่อนดิลู่...อย่าเพิ่งใส่เสื้อ”
“อะ...อะไร เอาเสื้อเราคืนมา”
เสื้อเชิ๊ตสีขาวถูกริบไปวางอยู่บนเตียงไม่ต่างกับผ้าเช็ดตัว ผมยืนเก้ๆกังๆอยู่ได้ไม่นานร่างสูงก็ลุกเดินเข้ามาประชิดตัว ท่าทางคุกคามของฮุนไม่เข้ากับหน้าตาที่เพิ่งตื่นของเขาเลยสักนิด และนั่นทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะยื่นมือสางเส้นผมชี้ๆของเขาลงให้
“ชอบว่ะ...เฮ้ยนี่เราโคตรชอบลู่ใส่แบบนี้จริงๆ”
“อะไรของฮุนเนี่ย ตัวเองก็ใส่เหมือนกันนี่ ไปส่องกระจกดูตัวเองดิ”
ฮุนเอาแต่จ้องมองผมไปทั้งตัว เขาไม่ได้ทำหน้าตาหื่นกระหายอะไร เขาเพียงแค่มองแล้วก็ยิ้ม ไม่ก็จับผมหมุนไปหมุนมา ก่อนจะจบลงด้วยการกวาดตามองผมไปทั้งตัวอีกครั้งจนผมเลิกกระดากอายไปเอง
“มองอยู่ได้ พอแล้ว”
“ชอบอ่ะ”
“รู้แล้ว...เอาเสื้อคืนมา”
ฮุนยอมส่งเสื้อเชิ๊ตคืนให้ ผมจึงรีบเอามาสวมทันที เร่งมือติดกระดุมจนครบพร้อมกับที่ฮุนยื่นแขนเข้ามากอดเอวผมไว้หลวมๆ
“แบบนี้ก็ดี...เซ็กซี่เหมือนกัน แต่ไว้ใส่เสื้อของเราดีกว่า อันนี้มันสั้นไป”
ผมขมวดคิ้วให้กับคำพูดเพ้อเจ้อของเขา ก่อนจะมองตัวเองในกระจกเงา เสื้อเชิ๊ตสีขาวพอดีตัว ความยาวเลยเอวลงมาประมาณหนึ่ง แต่ดูแล้วก็ไม่เห็นจะเซ็กซี่อย่างที่ฮุนว่า และยิ่งผมทำหน้าไม่เข้าใจ เขาก็ยิ่งยิ้มมีเลศนัย
“เอาไว้ครั้งหน้าเราหาให้ใส่”
“คงไม่ได้คิดอะไรแผลงๆใช่ไหม”
“ไม่หรอกน่า รสนิยมเราปกติดี”
ผมพับแขนเสื้อขึ้นมาจนถึงข้อศอกทั้งสองข้าง ก่อนจะสวมกางเกงสแลค คาดเข็มขัดเป็นอันเสร็จเรียบร้อย นาฬิกาที่หัวเตียงบอกเวลาเก้าโมงกว่าแล้ว ผมจึงรีบเดินไปหยิบของทั้งหมดก่อนจะหันไปหาคนที่นั่งส่งยิ้มบนเตียงมาให้ ฮุนอ้าแขนออกรับผมเข้ามากอด ก่อนจะจุ๊บลงไปที่หน้าท้องของผมผ่านเสื้อนักศึกษา
“อาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยนะ ป๊านัดเอาไว้ตอนบ่าย ห้ามสายเด็ดขาด เรียนเสร็จแล้วเราจะรีบกลับมา”
“อื้มม เดี๋ยวงีบอีกแป๊บแล้วจะเตรียมตัว ไปเรียนเถอะ”
“งั้นไปนะ”
ผมโน้มตัวลงจูบปากคนตัวโต ก่อนจะรีบใส่ถุงเท้า รองเท้าแล้วเดินออกมา ฮุนยกพวงกุญแจให้ผมทั้งพวง มีทั้งกุญแจห้อง กุญแจล็อคจักรยาน และกุญแจรถยนต์ แต่ผมไม่ได้เลือกใช้อะไรสักอย่างแล้วใช้วิธีเดินเอา เพราะอย่างไรก็มีรถรางคอยบริการตั้งแต่หน้าประตูมหาวิทยาลัยอยู่แล้ว
มาถึงใต้คณะก็นั่งกินขนมรองท้อง คุยอะไรไปเรื่อยเปื่อยกับไอ้หัวเกรียน ไม่นานชานก็โผล่มาทักพร้อมกับรุ่นน้องตัวเล็กคนเดิมข้างกายที่วันนี้ก็ยังคงทะเลาะใส่กันเหมือนทุกที แต่เห็นจะมีเพิ่มเติมก็คงที่น้องแบ็คยอมให้ชานช่วยหอบหิ้วกระเป๋าใส่คอมพิวเตอร์นี่แหละ
ผมพูดคุยกับชานอีกเพียงไม่นานก็ต้องขึ้นไปเรียน วันนี้มีควิซท้ายคาบโดยที่อาจารย์ไม่ยอมบอกล่วงหน้า แต่ก็นับว่าโชคดีเพราะเป็นคำถามเกี่ยวกับเนื้อหาที่เพิ่งเรียนไปเมื่อต้นชั่วโมง พอหมดเวลาผมก็หอบข้าวของกลับคอนโดเพื่อจะได้ไม่ผิดเวลานัดกับป๊า
ผมเปิดประตูห้องเข้าไปก็เจอฮุนนั่งดูโทรทัศน์รออยู่ ผมไม่รู้ว่าความรู้สึกอบอุ่นในใจแบบนี้มีมาตั้งแต่เมื่อไหร่ ความรู้สึกที่มีใครสักคนรอ ความรู้สึกที่ถูกเติมเต็มโดยปราศจากความเหงา...ผมยิ้มออกมาได้ง่ายๆเมื่อเห็นฮุนที่นั่งเท้าคางมองมา เขาอ้าแขนออกรับตัวผมเข้าไปกอดเหมือนอย่างเมื่อเช้า
และนั่นก็ทำให้ผมรู้ ว่าความสุขของผมเป็นแบบไหน...
“เราย้ายไปอยู่ห้องเดียวกันเลยได้ไหม? ไปอยู่ด้วยกันนะลู่”
...เป็นแบบที่มีฮุน
TBC
Boxer Brief หน้าตาแบบนี้ค่ะ มันมีแบบขายาวกว่านี้ด้วย ในรูปที่เราหาอาจจะเป็นร่างผู้หญิง
แต่ของผู้ชายก็แบบนี้ล่ะ คล้ายๆกางเกงว่ายน้ำที่ขาสั้นๆ แล้วต้องสั้นประมาณนี้ด้วยนะ
ก็เพ้อเจ้อตามฮุนไป จริงๆเราชอบคนใส่กางเกงในแบบนี้นะ เซ็กซี่ดี แอร่ยยย
เราห่างหายฉาก S ไปนานมาก ถ้าไม่ดียังไงขอโทษด้วยนะคะ 5555555555555555555
ตอนหน้าไปหาพ่อตาอีก ใกล้จบแล้วค่ะๆ นี่แอบยาวเลยที่ตั้งใจไว้ไปอีก โฮ ยังไงฝากด้วยนะคะ
สกอป :)
ความคิดเห็น