คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : การพูดคุยระหว่างผองเพื่อน
าเร็ยิ้ม
ายหนุ่มล่าว “อบในายมา แล้วนายมีธุระไรอี”
าเร็ิว่ามัน้อมีอะไรอีแน่ ไม่ั้นอาราันไม่โทรมาอนนี้
อาราันล่าว “ันมีภาริให้นาย นายสนใป่าว”
าเร็ถาม “ภาริเี่ยวับมาเฟียสไร์ทป่าว”
อาราันอบ “ไม่ใ่ภารินั้น ถ้าภารินั้น้อรวม้อมูลให้มาพอ ไม่ั้นภารินั้นมันยาที่ประสบวามสำเร็”
เสียแทราวิรินในสายอาราัน “นี่นายะให้ภารินั้นมันะีหรือ ยัยนั้นมันร้าย”
เสียอาราันัึ้น “้าเื่อว่าเ้านั้นทำสบายอยู่แล้ว อโทษทีาเร็ วิรินแทรพูนะ เี่ยวันส่รายารภาริให้นาย นายะรับภารินี้ไหม ึ้นอยู่ับนาย”
อาราันวาสายไป าเร็ปวหัวเิบ ภาริถูส่เ้ามาภายในโทรศัพท์มือถือ
าเร็อ่านภาริอย่าละเอีย ภาริุ้มรอไมะ เวลาำเนินภาริ ระยะเวลา 2 ทุ่ม ระยะเวลาในารปิบัิานนเสร็ภาริ สถานที่เริ่มภาริห้าสรรพสิน้าบูลริน ลหรือไม่
าเร็ล ไม่ี่นาที เสียโทรศัพท์ัึ้น
าเร็รับสาย อห์นล่าว “ันมาถึแล้ว อยู่หน้าร้าน”
าเร็ำเลือไปมอ เห็นอห์น สเล่า อาเล็้า อยู่หน้าร้าน
าเร็โบมือ อห์น สเล่า ทั้สามไ้เ้ามานั่บนเ้าอี้เปล่าไว้ อห์นเรียพนัานเสริฟสาว พนัานเสริฟสาวเินเ้ามาหาอห์นเรียมรายารอาหาร
อห์นสั่รายารอาหาร าม้วยอาเล็้า และสเล่าสั่รายารอาหาร พนัานเสริฟสาวรายารอาหาร เินออไปาโ้ะ
าเร็ล่าว “อบในายมา ที่ไปเป็นเพื่อนสเล่า”
อห์นล่าว “ไม่เป็นไร เรื่อแ่นี้”
าเร็ถาม “นายมีประเ็นอื่นนอาเรื่อืนาบใ่ไหม”
อห์นอบ “าเร็เรามี เรื่อหนึ่มาปรึษา มีหิสาวหน้าาล้ายับวิรินมาถามประวัิอนายับัน ันวระอบเาไหม
เทอื่อไเอน่า” าเร็ล่าว “ยัยนี้้อ่าเราไม่เลิ เรา้อทำอะไรสัอย่าไม่ั้นเธอามราวีเราไม่เลิแน่. อห์นอบ “นายทำเียบๆ เียวยัยนี่ ันัารเอ”
อห์นถาม้วยวามล “นายะ่าเธอหรอ”
าเร็ใเมื่อไ้ยิน “นายพูเรื่อ่าที่นี่ เี่ยว้อเป็นเรื่อหรอ”
อห์นถึับะั มอูสีหน้าผู้นินอาหารภายในร้านที่มออห์นไปุเียว้วยสายาไม่พอใ
อห์นถึ้อหลบหน้า าเร็ล่าว่อ “เราไม่ไ้หมายถึแบบนั้น เธอไ้รับบทเรียนาอาวุธเธอเอ และเธอไม่ล้ายุ่ับเราอี”
อห์นำ อห์นถามลับ “ที่ันเห็นไเอน่า่อสู้ ฝีมือารใ้หอเธอร้ายามา นายไหวหรือ”
าเร็ล่าว “มัน้อไม่เป็นอย่านั้นหรอ เรามีทาแ้ แ่นายไม่ำเป็น้อรู้”
อห์นทำหน้าเบ้ อห์นล่าว “ปาแ็มา าเร็”
พนัานเสริฟเ็นรถเ็นอาหารพร้อมอาหารำนวนมาไปยัโ้ะ พนัานเสริฟหยิบอาหารมาวาไว้บนโ้ะ อห์น สเล่า และอาเล็้า่วยันัอาหารบนโ้ะ าเร็ อห์นสเล่ารับประทานอาหารันอย่าสนุสนาน
ะเียวัน ลานอรถั้น 2 รถยน์อเรียราย ายหนุ่มุลุมำ ้าน้ามีระเป้า้าถือนาให่วา้าัว ยืนพิเสา พอลูเวลาพบว่ามัน่ำแล้ว
พอลหยิบโทรศัพท์มือถือแบบทัสสินออมาภาริที่ลูิเฟอร์นิมอบหมาย ิเลือาาเร็ไม่ำัวิธีาร พอลยิ้มเล็น้อย
พอลำลัเรียมสนับหมัแบบพิเศษ าระเป้าถือ ระบอใส่สารแบบพิเศษนำไปฝัไว้ใน่อพิเศษที่อยู่้านหลัอสนับหมัสีแเพลิ
ะเียวันนพิราบัวเล็บินมาหาพอล นพิราบลายเป็นหิสาวแสนสวย ผมสีำสั้น ผิวสีแทน ใบหน้าสวยาม มีใฝที่หน้าหนึ่เม็ หน้าอให่ หุ่นีราวับนาแบบ สวมุหนัสีำรัรูปในมีถือาเหล็สีำทมิฬส่วนหัวมีผลึสีาวฝัไว้อยู่
พอลถึับะลึ พวระับสูอนรอีเน
พอลล่าวทัทาย “แม่มอมเวทย์แห่มนราีอา
ท่านมาที่นี่ไ้อย่าไร” ีอาอบสั้นๆ “ันมาับพอร์นาย”
ีอายาเหล็ ผลึสีใสเรือแสสว่า้า วยาสีแปราาอาาศ ีอารับวยาสีแ โยนให้พอล พอลรับวยาสีแ
พอลถามแบบ ๆ “ท่านีอา้อารอะไรันแน่”
ีอาล่าวสั้นๆ “ยาสีแมันฟื้นฟูพลัีวินาย เวลานายเพลี้ยพล่ำ”
ีอาลายนพิราบสีาวบินออไป พอลยิ้มออมา พอลร่ายเวทย์มนร์ำออามา ร่าเาปีศานัรบนาให่ 1 ัวออมาาวามว่าเปล่า ร่าเาปีศานัรบ มาหาพอล
พอลล่าว “เ้า่อนัวะ” ร่าเาปีศานัรบเลือนหายไป
พอลยิ้มออมา รอารมาอาเร็
ะเียวันที่บาร์เอะรอ เฮลลิ่านั่อยู่้าโเวน ื่มเบียร์ ายรร์เินเ้ามา้านหลัเฮลลิ่า โเวนโรธมาที่ายรร์เ้ามายุ่ับน้อสาวนเอ
แ่อาเอเลบอโเวนหยุ่อน เฮลลิ่าไม่อบให้มีผู้ายมาเาะเะ เธอแอบหยิบปืนพ่นแ็สนาเล็ เธอหยิบวน้ำยานิทราใส่่อเสียบหลัปืนพ่นแ็ส เธอยิปืนพ่นแ็สใส่ายรร์ทั้ 2 น
ายรร์ทั้สอสลบไปาฤทธิ์ไอน้ำยานิทรา
เสียนหล่น “ู้บ” ัสนั่นทั่วบาร์
นนในบาร์หันมอู เฮลลิ่าไม่ไ้สนในที่อยู่โยรอบ าร์บาร์เอะรอสอนมาหาายรร์ าร์นหนึ่สัมผัสไปที่ปลายมูายรร์
พบว่าายรร์ทั้สอยัมีีวิ แ่แ่หลับไป
าร์นหนึ่สอบถามเฮลลิ่า “น้อทำอะไรับายสอนนี้ ทำไมายสอนนี้ นอนออยู่แบบนี้”
เฮลลิ่าโทริหาอาเอเล “เ้าพวนั้นแ่สลบไป พี่่วยอบหน่อย่ะ”
อาเเลพยัหน้าอบรับ
อาเอเลอบ “สอัวนั้นแ่สลบไป เ้าพวนั้นมายุ่ับน้อสาวเรา เธอเลยสั่สอนไม่ให้ผู้ายพวนั้นมายุ่ับเธออี ถ้าไม่เื่อเปิล้อวรปิู”
าร์ทั้สอเปิูวีีโอล้อวรย้อนหลัทาโทรศัพท์มือถือ พบว่าเหุาร์ที่เิึ้นไปามายหนุ่มบอทุประาร าร์ทั้สอลาายรร์ทั้สอออนอบาร์ไปวาไว้นอร้าน
าร์เรียลู้าที่อยู่ในโ้ะายรร์ทั้สอพาายรร์ทั้สอลับ าร์ทั้สอ่วยพาายรร์ทั้ไปยัรถยน์อลู้าออยู่ เฮลลิ่าโล่อ เมื่อเห็นายรร์ทั้สอถูลาออไป
อาเอเลิ “ทำไมพอลถึมาที่นี่ มัน้อมีเป้าหมายที่มันสำัทำให้พอลมาที่นี่ หรือเป้าหมายนั้นือาเร็ มัน้อมีบาอย่าอยู่เ็หนุ่มนนั้น สิ่ที่ยิ่ให่ว่า”
อาเอเลยิ้ม ิแผนารออ อาเอเลหยิบบัรเินสให้โมัล้า
อาเอเลล่าว “รับนี่ไปโมัล้า”
โมัล้ารับบัรเินสามืออาเอเล โมัล้าสสัยว่าอาเอเล้อารทำอะไรันแน่ แ่ัวเอมึนเมาึอยาไม่ถามอาเอเล
อาเอเลล่าว “เ้าสัเาร์าเร็หรือ่วยาเร็ ้า่วยเ้าอีแร”
เฮลลิ่าว่าอาเอเล้อาระทำอะไร
โเวนไ้มาห้ามอาเอเล “มันะีหรืออาเอเล ที่ให้น้อสาวเรา ไปทำภาริแบบนั้น เ้านั้นเอไม่น่าไหววาใเท่าไร”
อาเอเลล่าว “เ้าไม่้อัวลไป ้ายั่วยน้อสาวเ้าอยู่”
อาเอเลลายร่าหนูแฮมเอร์สีาวแถบน้ำาลระโลบนโ้ะ หนูแฮมเอร์วิ่เ้าไปในระเป้าาเอเฮลลิ่า เฮลลิ่าล่าว พี่โเวน โมัล้า ันไปทำภาริ่อน่ะ”
เฮลลิ่าเินออไปาร้าน เธอเอ่ยถาม “อาเอเล าเร็ไปที่ไหน่ะ”
อาเอเล (ในร่าหนูแฮมเอร์) ล่าว “ลอไปลานอรถั้น 2 ู เ้าอาเอเ้าาเร็”
เฮลลิ่าเินออร้านไป และแวะื้อเรื่อื่มแ้อาารสาเมาที่ร้านสะวื้อภายในห้าสรรพสิน้า
าเร็รับประทานอาหารเสร็ าเร็เรียพนัานเสริฟสาวสวยิาน่าอาหาร พนัานเสริฟมายัโ้ะอาหาร พนัานเสริฟสาวสวยหยิบบิล่าอาหารที่าเร็และพรรพวไ้สั่
พนัานเสริฟิเิน และแ้ราาอาหารทั้หมให้ับาเร็ไ้รู้ อห์นไ้ยื่นบัรเินสที่าร์วิให้ยื่นให้พนัานเสริฟ
พนัานเสริฟสาวสวยยื่นบัรเินสมารูใส่เรื่อำระบัรเินส
เสียระบบไ้ัึ้น “ำระรายารอาหารเรียบร้อยแล้ว”
อห์นไ้รับบัรเินสาพนัานเสริฟสาวสวยและยื่นให้าเร็ืน าเร็รับบัรเินสเ็บเ้าระเป้าเิน าเร็เ็บระเป้าเินใส่ระเป้าาเ าเร็ออนอร้าน
าเร็ถาม “อห์นเ้าเ็บอที่ื้อไว้อยู่ที่ไหน”
อห์นอบ “อยู่ในท้ายรถอเราเอ”
าเร็ล่าว “รอ่อนี้่อน เี่ยวไปเอารถเ็นมา่อน”
อห์นพยัหน้าาเร็เินไปยัทีุ่อรถเ็นออยู่าเร็เ็นรถเ็นสิน้าเปล่า มาหาอห์น าเร็ล่าว “เี่ยวเราพาไปยัลิฟ์นอ”
าเร็เ็นรถเ็นเปล่าไปยัลิฟ์นอ มีสเล่า อห์นและอาเล็้าามไป
าเร็ไปถึอาารอรถั้น 2 อห์นพาาเร็ไปยัท้ายรถเ๋แบบนั่สามอนสีำ อห์นเปิประูท้ายรถ อสเล่าื้อไว้ำนวนมาอยู่ในส่วนท้ายรถ
อห์นและาเร็่วยันหยิบอสเล่าื้อลรถเ็นนนเ็มหม าเร็ถอยรถเ็นออมาห่าาประู อห์นปิประูหลัรถ
อห์นเรีย“อาเล็้าึ้นรถไ้แล้ว”
อาเล็้าพยัหน้า เธอึ้นรถ
อห์นเอ่ย“้าไป่อนนะ อให้เ้าโี าเร็”
อห์นึ้นรถไป าเร็เ็นรถเ็นเ็มไป้วยอินเ็มรถเ็นไปยัรถเ๋สปอร์สีำที่ออยู่ฝั่ร้ามที่อรถ
ฝาฝั่หนึ่ลานอรถายหนุ่มนหนึ่ในุลุมำำลัเฝ้ามอาเร็ าเร็รู้ว่ามีนเฝ้ามอนเออย่าผิสัเ าเร็ไ้หยุล มอไปโยรอบ สเล่าหยุล
สเล่าถาม “าเร็เ้ามีอะไร ถึหยุ”
าเร็ล่าว “มีนสัเาร์เราอยู่”
สเล่าสสัย าเร็หยิบุแรถให้ับสเล่า
าเร็อร้อ “เ้าไปรอที่รถ เี่ยวเราามไป”
สเล่ารับุแรถาาเร็ เธอไม่รู้วิธีใุ้แรถนี้
สเล่าถาม “ุแรถนี้ใ้ไล่ะ”
าเร็ี้มือไปยัปุ่มสีำที่อยู่้านบนุแรถ
าเร็ล่าว “เ้าลอปุ่มสีำ สิ่นี้ะ่วยเ้าไ้”
สเล่าปุ่มสีำเสียสัารถัึ้น สเล่าเ็นรถเ็นามเสียสัารถ
าเร็หยิบล้อรวับวามร้อนในระเป้าสะพายหลัออมา าเร็เรียปืนพไรท์แม็นั่มออามิิพิเศษ าเร็ใ้วิาหนัอสูรระูปีศาสร้าเราะลุมรอบัวาเร็ถือล้อับวามร้อนพร้อมับถือปืนเล็ในทิศทาเียวัน
าเร็ส่อล้อเล็ปืนไปทาทิศทารอบเินรทิศทามีนำลั้ออยู่ แ่หันมอโยรอบลอๆ าเร็ส่อล้อเอายในุลุมำ าเร็ไม่รอ้าเหนี่ยวไปืนเล็ไปยัายุลุมำ
ายุลุมำยิ้มเยาะ ไม่ทันที่าเร็เหนี่ยวไปืนนสุ
ร่าเาปีศานัรบนาสอเมรสวมุเราะหนาออมาาำลั้อมือสีำในมือ้ายายุลุมำ ร่าเาปีศานัรบระโนฟาฟันใส่าเร็
าเร็ลายไปืนั้สมาธิ่อร่าเานัรบปีศาระโนเ้าหานเอ ่อนปล่อยล้อรวับวามร้อนลพื้นและเะล้อรวับวามร้อนระเ็นไปหลายเมร
าเร็หลบมาบเาฟาฟันอย่ารุนแรอร่าเานัรบปีศา
าเร็รัวระสุนแส 4 นัวใส่ร่าเาปีศานัรบนหนึ่ ระสุนแสเาะทะลุร่าเานัรบปีศา ร่าเานัรบปีศาระเ็นไป ล้มลลุลานไป
ร่าเานัรบปีศาอีนเ้าประิาเร็
ร่าเานัรบปีศาฟันาบใส่าเร็ าเร็หลบมาบนัรบปีศาไม่พ้น ถูมาบนัรบปีศาฟันเ้าไปแ่ผิวหนัาเร็มีวามแ็แร่มา ึแ่เป็นรอยเล็น้อย
าเร็ถีบร่าเานัรบปีศาระเ็นออไป าเร็ยิระสุนแสใส่ร่าเานัรบปีศานหมแม็ ปืนพไรท์แม็นั้มรีโหลระสุน นร่าเานัรบปีศาล้มฟุบลไป
ายุลุมำหายใหอบๆ เาใ้พลัเวทย์มาเินไปารสร้าร่าเานัรบปีศาเหล่านี้ พอลมั่นใว่านะายหนุ่มนนั้นไ้ ร่าเานัรบปีศาทีุ่้ม่อน
พอลเรียร่าเานัรบปีศาโมีายหนุ่ม าเร็เห็นร่าเานัรบปีศา่อยๆโผล่มาาหลัำแพ
ร่าเานัรบปีศาเรีย้อนนาให่ออมา าเร็รู้สึว่าร่าเานัรบปีศานนี้แ็แร่ว่าร่าเานัรบปีศาที่นเยสู้มา เานัรบปีศาถือ้อนเาพุ่เ้าหาาเร็
้อนยัษ์เาฟาใส่าเร็เ็มแรทะลุวิาหนัอสูรระูปีศา(วิาหนัอสูรระูปีศาอาเร็ไม่ไ้อยู่ระับสูมาึสามารถป้อันไ้แ่ระับหนึ่) าเร็ระเ็นไปิับเสา เ็หนุ่มระอัเลือสีทอออมา
ความคิดเห็น