:Baby yessir! ♡

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter : 2

Chapter 2
 

"อะไรนะ!! พี่ไปที่บังคาเฟ่มาเหรอ?"

 

'ชเวมีรี' น้องสาวคนรองถามฮยางบีอย่างตื่นเต้น

ดวงตากลมโตฉายแววตื่นเต้นปนสงสัย 

ผมยาวสีชอกโกแลตถูกรวบขึ้นหลวมๆ เป็นทรงเดียวกับพี่สาว

มองดูเหมือนกัน แต่ต่างกันอย่างสิ้นเชิง

ในขณะที่ฮยางบีมีบุคลิกเป็นสาวมั่น แต่มีรีกลับเป็นคนสบายๆ 

และมีนิสัยตามแบบที่คนทำงานศิลปะควรจะเป็น

 

"ก็ใช่น่ะสิ ผู้ชายคนนั้นมัน ฮึ่ย น่าโมโหชะมัดเลย"

 

ฮยางบีบ่นอย่างหงุดหงิด แต่หาได้อยู่ในความสนใจของน้องสาวไม่

 

"แล้วพี่เจอพี่ยงกุกไหม? เจอไหมๆๆๆ"

 

มีรีรู้จักกับบังยงกุกและนับถือเหมือนเป็นรุ่นพี่ในวงการ

ถึงแม้จะยังเรียนอยู่มหาวิทยาลัย แต่เธอก็ใฝ่ฝันอยากจะเป็นนักแต่งเพลงเช่นเดียวกับเขา

เธออาจจะไม่เป็นที่รู้จักนัก แต่เธอก็เคยสร้างผลงานเอาไว้ไม่น้อยเหมือนกัน

เธอเคยเป็นแฟนคลับตัวยงของยงกุกมาก่อน ตั้งแต่ตอนที่เขายังคบกับนางเอกสาวชื่อดัง

หลังจากที่พวกเขาเลิกกัน เธอก็ได้มีโอกาสไปที่ร้านกาแฟนั้นบ่อยๆ และได้ทำความรู้จักกับยงกุกและจงออบ

เพราะงั้นเธอจึงสนิทสนมกับยงกุกและจงออบพอสมควร

เธอเอาเรื่องของเขามาเล่าให้ฮยางบีฟังบ่อยๆ แต่คุณพี่สาวกลับไม่ค่อยสนใจอยากจะรู้จักเท่าไหร่นัก

 

"จะไปรู้ได้ยังไงล่ะ พี่ไม่เคยเจอหน้าเขาสักหน่อย"

"โถ่ .. พี่ไม่รู้เหรอ ร้านนั้นนั่นแหละที่ฉันชอบแอบพี่ไปหาพี่ยงกุก ฮิฮิ"

"ยัยบ้านี่" 

 

ฮยางบีปาหมอนใส่น้องสาวเบาๆ หนึ่งที

 

"แล้วหนุ่มคนนั้นเขาหล่อไหมล่ะครับ"

 

'ชเวจุนฮง' น้องชายคนเล็กพููดออกมาลอยๆ ในขณะที่กำลังขนเสื้อผ้าบรรดาพี่สาวไปซัก

 

"เงียบเถอะน่า เขาไม่เห็นจะหล่อเลย กวนอย่างกับอะไร!"

"น่าเสียดายจัง ไว้ฉันไปที่นั่นบ้างดีกว่า ไม่ได้ไปหาพี่ยงกุกตั้งนานแล้ว ฮิฮิ"

 

มีรีพูดแล้วหันไปกดเปิดทีวี แต่แล้วเธอก็รู้สึกเหมือนกำลังตกอยู่ในภวังค์

 

전부 거짓말 잊을 수 있단 말

ชอน บู กอ จิ มัล อิ จึล ซู อิจ ตัน มัล

ที่ผ่านมามันเป็นเรื่องโกหกทั้งเพ

 

내가 널 제일 잘 알아 잘 알아누구보다 더 잘 알아

แน กา นอล เจล ชา รา รา ชา รา รา นู กู โบ ตา ทอ ชา รา รา

ผมลืมคุณไม่ได้หรอก ผมรู้ดี รู้ว่าคุณดีที่สุด ผมรู้จักคุณดีกว่าใครๆ

 

우린 사랑했잖아

อู ริน ซา รัง เง จัน นา

จนเมื่อเราตกหลุมรักกัน

 

.. เป็นผู้ชายคนหนึ่งกำลังร้องเพลงอยู่ในรายการเพลงอะไรสักอย่างที่เธอไม่ทันได้สนใจ

เสียงนุ่มๆ บวกกับใบหน้าหวานๆ ของเขาทำให้เธอเผลออ้าปากค้าง

 

 

ทำไมเธอไม่รู้จักเขากันนะ? .. เขาคือใครกัน ผู้ชายน่าสนใจคนนี้

 

 

กว่าจะรู้ตัว .. เธอก็นั่งฟังเขาร้องจนจบเพลงแล้ว

 

----------------------------------------------------------------------

 

ไม่กี่วันต่อมา..

 

วันนี้ฝนตกหนัก .. ทั้งๆ ที่มีรีคิดจะไปที่ร้านบังส์คาเฟ่อยู่แล้วเชียว

แต่นั่นไม่ได้ทำให้ความพยายามของเธอลดลง 

เพราะวันนี้เธอมีนัดทำงานกับเพื่อน ซึ่งทางผ่านขากลับบ้าน ต้องผ่านร้านกาแฟนี้อยู่แล้ว

.. ไม่ได้มาตั้งหลายเดือน แวะมาสักหน่อยจะเป็นไรไป

 

ตอนนี้พึ่งจะห้าโมงเย็น

หญิงสาววิ่งฝ่าฝนตรงมาที่บังส์คาเฟ่ มือข้างหนึ่งเอาโทรศัพท์แนบหูพลางนัดให้พี่สาวมารับที่ร้านกาแฟ

ส่วนมืออีกข้างเอาแฟ้มพลาสติกปิดโทรศัพท์มือถือไว้เพราะกลัวมันจะเปียก

ทันทีที่เธอก้าวขาข้างสุดท้ายมาหยุดตรงหน้าร้านกาแฟ 

ก็เป็นจังหวะเดียวกันกับที่ผู้ชายคนหนึ่งกำลังจะเปิดประตูเข้าไปในร้านพอดี

.. และเขาก็ดูจะมีความเป็นสุภาพบุรุษพอที่จะกันประตูไว้และให้เธอเข้าไปก่อน

 

"ที่บังส์คาเฟ่นะพี่ เร็วๆ เลยฉันเปียกไปหมดแล้วเนี่ย! ฮืออ.. อะไรนะ ตั้งสองชั่วโมงกว่า? บ้าน่าาา .. พี่คะ พี่..!!"

 

เมื่อพี่สาวตัดสาย มีรีก็งอแงใส่โทรศัพท์เล็กน้อยก่อนจะเดินเข้ามาในร้าน

 

กริ๊ง.

 

เมื่อนึกได้ว่าควรขอบคุณเธอก็รีบหันหน้ากลับไปแล้วโค้งเล็กน้อย

แต่พอเธอเงยหน้าขึ้นมา ...

 

 

 

'... ผู้ชายเสียงดีเมื่อคืนนั้นนี่'

 

 

 

มีรียืนจ้องหน้าเขานิ่งจนลืมไปว่าสภาพตัวเองตอนนี้เปียกไปทั้งตัว

ผู้ชายคนนั้นมองหน้าเธออย่างแปลกใจก่อนจะอมยิ้มเล็กน้อยแล้วเดินผ่านตัวเธอไป

 

.

.

 

มีรียังคงยืนค้างอยู่อย่างนั้น

 

'นี่ฉันมาเจอเขาที่นี่ได้ยังไงกัน..'

 

 

 

 

 

"นี่! ไอ้แสบ แกรู้จักเขามั้ย?"

มีรีตะโกนเรียกน้องชายมาดูผู้ชายคนนั้นที่พึ่งร้องเพลงจบไป

เขากำลังให้สัมภาษณ์กับรายการอะไรสักอย่างอยู่

 

"หือ? พี่ไม่รู้จักยูยองแจหรือไง"

 

จุนฮงที่วิ่งมานั่งดูข้างๆ พี่สาวตอบกวนๆ ทำให้เขาโดนเขกหัวไปหนึ่งที

 

"ถ้าฉันรู้จะถามไหม ตอบมาเร็วๆ เลย"

"นั่นน่ะยูยองแจ นักร้องหน้าใหม่ แต่เสียงงี้ อื้อหือ.. ใช้ได้เลย เคยออดิชั่นติดที่หนึ่งของเจวายพีด้วยนะ.. ผมว่าเขาเจ๋งมากเลยล่ะ น่าจะอายุเท่าพี่ด้วย .. ฯลฯ"

 

แล้วคืนนั้นมีรีก็นั่งฟังประวัติผู้ชายคนนี้จากน้องชายตัวแสบนานเป็นชั่วโมง.. 

 

 

 

 

แล้วอยู่ดีๆ บทมันจะเจอก็เจอง่ายๆ แบบนี้เนี่ยนะ!?

เธอรีบเรียกสติตัวเองกลับคืนก่อนจะรีบเดินไปหาที่นั่ง

 

มีรีสั่งนมร้อน .. เป็นอย่างเดียวที่เธอชอบสั่งเวลามาร้านกาแฟ 

 

ยงนัมเอานมร้อนมาเสิร์ฟให้มีรีพร้อมกับผ้าขนหนูเล็กๆ หนึ่งผืน

เขายิ่มให้มีรีน้อยๆ และบอกให้เธอเอาไปเช็ดผมเพราะมันเปียกมาก

มีรีรับผ้าขนหนูผืนเล็กและนมร้อนมาพร้อมกับกล่าวขอบคุณยงนัม

และหลังจากนั้น .. เธอก็เริ่มมองหายงกุก

 

สมัยม.ปลาย มีรีหาเวลาแอบมาเจอยงกุกอยู่บ่อยๆ และมักจะชวนเขาคุยเรื่องเพลง

เธอชอบหลบคนอื่นๆ และใช้ร้านนี้เป็นที่ที่เธอจะนั่งแต่งเพลง

แต่เธอก็ไม่ได้มาที่ร้านนี้นานมากแล้วตั้งแต่ที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย

ก็แน่สิ .. มหาลัยของเธอกับร้านกาแฟนี่มันคนละทางกันเลยนี่นา

 

ดังนั้นเธอถึงอยากจะเข้าไปทักเขาสักครั้ง 

 

และนั่น .. เธอเจอเขาแล้ว

จังหวะที่ยงกุกหันมา มีรีโค้งหัวให้เล็กน้อย และยงกุกก็ยิ้มรับ

 

เขากำลังนั่งคุยและหัวเราะร่วนอยู่กับผู้ชายอีกสองคน

คนแรกคือมุนจงออบ แดนเซอร์จากค่ายเพลงเดียวกับยงกุก

พวกเขาซึ่งเป็นรุ่นพี่รุ่นน้องที่สนิทกันมักจะมารวมตัวกันที่ร้านนี้เสมอ

ส่วนอีกคน .. เขาทำให้เธอแปลกใจ 

.. นักร้องคนนั้น

 

เพราะเขานั่นแหละเธอเลยไม่กล้าเข้าไปขัดจังหวะ

ถ้ามีแค่ยงกุกกับจงออบเธอคงเดินไปนั่งด้วยแล้ว - -

 

จังหวะที่สองคนที่เหลือกำลังคุยกันอย่างออกรส ยงกุกก็ทำท่าจะลุกมาหาเธอ

มีรีจึงส่งสัญญาณมือบอกเขาว่าไม่เป็นไร ทำให้เขานั่งลงที่เดิม

 

เธอนั่งอยู่ตรงนั้นเกือบชั่วโมง ..

เธอไม่รู้สึกเลยว่า แทนที่ตัวเองจะมองแต่บังยงกุกอย่างเคย

สายตาของเธอกลับหยุดอยู่ที่ยูยองแจ นักร้องที่เธอพึ่งรู้จักได้ไม่กี่วันเท่านั้น

 

ก่อนที่เธอจะเผลอหลับไป

 

.

.

.

.

 

สองชั่วโมงต่อมา..

 

ตอนนี้หนึ่งทุ่มกว่าแล้ว และฝนก็กำลังจะหยุดตก

 

 

กริ๊ง.

 

เสียงประตูร้านถูกเปิด 

เป็นฮยางบีที่ต้องมารับน้องสาวนั่นเอง .. เธอเดินเข้ามาเเล้วเริ่มมองหามีรี

แต่กลับเจอคนที่ไม่ประสงค์จะเจอซะก่อน ..

 

 

ยงกุกและจงออบที่หันมาตามเสียงประตูก็บังเอิญได้สบตากับเธอเช่นกัน

 

 

จงออบพยายามฉีกยิ้มเพื่อให้ฮยางบีสนใจ ส่วนยงกุกก็ยิ้มแล้วโค้งหัวให้ฮยางบีเล็กน้อย 

แต่สาวมั่นคนนั้นกลับสะบัดผมแล้วเชิดใส่พวกเขาเหมือนไม่เคยรู้จักกันมาก่อน

 

 

 

ถึงอย่างนั้น .. ยงกุกก็ยังขำ

 

 

 

ส่วนจงออบก็หันไปสะกิดยองแจที่นั่งข้างๆ 

 

"นี่ฮยอง .. คิดว่าผู้หญิงคนนั้นเป็นไงอะ?"

 

จงออบชี้ไปที่ฮยางบีที่กำลังเดินตรงไปหาน้องสาว

 

"ก็ .. คงสวยมั้ง .. "

 

ยองแจตอบผ่านๆ เพราะตอนนี้สายตาของเขาไม่ได้อยู่ที่ฮยางบีแล้ว

 

.

.

 

เขากำลังมองผู้หญิงอีกคนที่กำลังนั่งหลับอยู่ตรงนั้นต่างหาก 

ผู้หญิงที่เปียกไปทั้งตัวและนั่งหลับมาตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว

ตอนนี้ฮยางบีกำลังพยายามปลุกน้องสาวเพื่อพากลับบ้าน 

หญิงสาวงัวเงียลืมตาขึ้นพลางเอามือขยี้ผมสีชอกโกแลตจนฟูเพื่อเชคว่ามันแห้งแล้ว

เธอพยายามถ่างดวงตากลมโตของตัวเองโดยไม่ได้ห่วงสวยหรือกลัวว่าใครจะมองอยู่เลย

 

ยองแจมองแล้วก็อมยิ้ม .. ผู้หญิงคนนี้มีความเป็นธรรมชาติดีแฮะ

ยองแจมองตามฮยางบีและมีรีที่้เดินผ่านหน้าเขาออกจากร้านไป

และเมื่อเขาทนไม่ไหว เขาจึงหันไปหายงกุก

 

"ยงกุกฮยอง.. รู้จักผู้หญิงคนนั้นหรือเปล่า?"

 

-----------------------------------------------------------------

 

:)  Shalunla