:Baby yessir! ♡

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter : 1

Chapter 1 

------------------------------------------------------------------------

 

@Bang's Cafe.

 

"รู้แล้วน่า เขานั่งอยู่ริมหน้าต่างใช่ไหม? โอเคๆๆ ฉันจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ"

 

สาวมั่นวัยยี่สิบกลางๆ 'ชเวฮยางบี' กึ่งเดินกึ่งวิ่งเข้ามาในร้านกาแฟ

เธอรีบเกล้าผมสีดำให้เป็นทรงก่อนจะเริ่มมองหาคนที่เพื่อนสาวของเธอนัดไว้ให้

ไม่ง่ายเลยสำหรับจิตแพทย์ที่ต้องนัดกับคนไข้นอกโรงพยาบาล

แถมยังเป็นคนที่เธอไม่เคยรู้จักเพราะเพื่อนแนะนำเธอมาอีกทีด้วย

 

 

 

'นั่นไง เจอแล้ว'

 

 

 

ฮยางบีคิดในใจพลางมองไปที่ผู้ชายที่ใส่แจกเก็ตยีนส์ริมหน้าต่าง

เธอรีบเดินตรงเข้าไปหาเขาแล้วนั่งลงฝั่งตรงข้าม

 

 

 

"ขอโทษที่มาช้านะคะ คุณจองมินใช่ไหมคะ?"

 

 

 

ฮยางบีพูดพร้อมวางสัมภาระตัวเองลงอย่างรีบร้อน

ผู้ชายคนนั้นเพียงเงยหน้าขึ้นมามองเธออย่างแปลกใจเล็กน้อย แต่ก็ไม่พูดอะไรออกมา

 

 

 

"เรื่องที่คุณอยากปรึกษาฉัน ฉันได้ยินจากฮโยซองมาบ้างแล้วล่ะ เพราะงั้นถ้ามีอะไรจะเล่าเล่ามาได้เลยนะคะ... "

 

 

 

ฮยางบียังคงพูดต่อไปเรื่อยๆ โดยไม่เอะใจ ทำให้คนที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้ามยิ้มน้อยๆ 

'บังยงกุก' นักแต่งเพลงชื่อดัง (ที่ดังแค่ชื่อ) น้องชายเจ้าของร้านกาแฟแห่งนี้

.. เขากำลังคิดว่าผู้หญิงคนนี้ตลกดี

 

 

 

"คุณครับ"

"หือ?"

 

 

 

ยงกุกเงยหน้าแล้วพูดขึ้น ทำให้ฮยางบีที่กำลังพูดตามประสาจิตแพทย์ต้องสะดุด

เสียงของเขาทุ้มต่ำ แต่ก็ยังฟังดูดี ทั้งท่าทางและสไตล์ของเขา .. มันไม่เหมือนคนที่มีปัญหาทาง ..

 

 

 

"คุณคิดว่าผมเหมือนคนที่มีปัญหาทางจิตเหรอ?"

 

 

 

ฮยางบีอ้าปากค้าง 

 

 

'ทักคนผิดซะแล้วใช่ไหมเนี่ย ..'

 

 

 

ทันใดนั้นเอง ฮยางบีก็รู้สึกได้ว่ามีคนสะกิดไหล่เธอจากข้างหลัง 

 

 

 

"เอ่อ คุณคือชเวฮยางบีใช่ไหมครับ?"

 

 

 

เป็นผู้ชายใส่เเว่นท่าทางขาดความมั่นใจคนหนึ่ง  ตอนนี้ฮยางบีเข้าใจเรื่องราวทุกอย่างแล้ว ..

เธอรีบหันหน้ากลับมาหาผู้ชายที่นั่งตรงหน้าเพื่อจะขอโทษ แต่เมื่อเห็นเขานั่งขำอยู่เธอก็ดันรู้สึกโมโหขึ้นมา

 

 

 

"น่าขำมากเหรอคะ? นี่คุณ ถ้ามีผู้หญิงหวังดีคนนึงที่จะมาช่วยคนแต่ดันทักคนผิดคุณก็ควรวจะบอกเธอสิ"

"ผมผิด?"

"ไม่รู้ล่ะ แต่ฉันจะไม่ขอโทษหรอกนะ!"

 

 

 

ฮยางบีพูดพร้อมกับลุกขึ้นแล้วย้ายโต๊ะนั่งอย่างรวดเร็ว ซ้ำยังหันกลับมามองค้อนเขาซะอีก

ยงกุกมองตามเธออย่างงงๆ เขาคิดว่าเขาควรจะโกรธ ..

 

 

.. แต่ผู้หญิงคนนี้กลับทำให้เขาอารมณ์ดีอย่างบอกไม่ถูก

 

---------------------------------------------------------------

 

วันนี้เป็นวันอากาศดี ..

 

.. อย่างน้อยก็เป็นเขาที่คิดแบบนั้น

จริงๆ วันนี้ไม่มีอะไรพิเศษ เขาแค่รู้สึกว่าวันนี้จะมีเรื่องดีๆ เกิดขึ้นก็เท่านั้น

'มุนจงออบ' คิดในใจพลางลงจากรถแล้วเดินเข้ามาในร้าน 'Bang cafe' 

ร้านนี้เป็นร้านของรุ่นพี่ 'บังยงนัม' รุ่นพี่คนหนึ่งที่เขาเคารพมาก

เขาและเพื่อนๆ มักจะมานั่งรวมตัวกันที่นี่เป็นประจำ 

 

วันนี้ก็เช่นกัน

 

กริ๊ง .

 

เสียงกระดิ่งหน้าร้านดังขึ้นเมื่อจงออบเดินเข้ามาในร้าน

สาวๆ บรรดาแฟนคลับของพวกเขาที่มักจะมานั่งเล่นที่นี่พยายามส่งยิ้มและโบกมือให้เขา

ตามประสาผู้ชายอัธยาศัยดี .. จงออบยิ้มตาหยีตอบกลับไป

และทันใดที่สายตาเขาหันไปเห็นรุ่นพี่อีกคน 'บังยงกุก' นั่งแต่งเพลงอยู่ริมหน้าต่าง

เขาก็ตรงไปหารุ่นพี่ทันที 

 

 

"อ้อ พี่ยงนัมครับ วันนี้ผมขอกาแฟเย็นนะ!"

 

 

โดยที่ไม่ลืมจะสั่งกาแฟเย็นที่เขามักจะสั่งเป็นประจำ

'บังยงนัม' พี่ชายฝาแฝดของยงกุก ยิ้มมุมปากเผยให้เห็นลักยิ้มเล็กๆ 

ก่อนจะหันไปทำกาแฟต่อ

 

 

เสียงเพลงสไตล์ร็อคแบบที่เจ้าของร้านชอบดังคลอเบาๆ 

จงออบนั่งลงตรงข้ามบังยงกุก 

 

..ที่เดียวกับที่ฮยางบีนั่งก่อนหน้านี้

 

 

"ฮยอง วันนี้อากาศดีเนอะ"

 

จงออบพูดยิ้มๆ ยิ่งทำให้ยงกุกรู้สึกว่าวันนี้มีอะไรให้เขาแปลกใจหลายเรื่องเหลือเกิน

แล้วยงกุกก็หันไปเห็นสาวจิตแพทย์กำลังทำงานอย่างตั้งใจก็ทำให้เขาหลุดขำออกมา

หน้าตาเธอดูจริงจังต่างจากเมื่อกี๊ที่เจอเขามาก เหมือนคนละคนเลยทีเดียว 

 

.. ดูดีไปอีกแบบแฮะ ยงกุกคิดในใจ

 

แต่พอเรียกสติคืนได้เขาก็หันกลับมาคุยกับจงออบต่อ

 

"หืม? ว่าไงนะ?"

"ผมบอกว่าวันนี้อากาศดี๊..ดี" จงออบฉีกยิ้ม

"ไปเจอสาวที่ไหนมาหรือไง" 

"เปล่าหรอกครับ .. แต่อาจจะเจอก็ได้นะ วันนี้ผมมีลางสังหรณ์ดีๆ"

 

จงออบพูดขำๆ พลางเอื้อมมือไปรับแก้วกาแฟเย็นที่ยงนัมเอามาเสิร์ฟให้ถึงที่

 

"ขอบคุณครับฮยอง ฟรีใช่ไหมเเก้วนี้?"

 

ยงนัมหัวเราะแล้วเขกหัวจงออบหนึ่งทีก่อนจะกลับไปทำงานต่อ

ส่วนยงกุกก็เหลือบไปมองที่โต๊ะของฮยางบีครั้งแล้วครั้งเล่าจนแทบลืมไปแล้วว่ามีรุ่นน้องนั่งอยู่ตรงข้าม

แน่นอนว่านั่นไม่มีทางรอดพ้นสายตาของมุนจงออบไปได้

เขารีบหันกลับไปมอง แล้วเขาก็พบคำตอบ ..

 

ไม่ใช่คำตอบว่ายงกุกมองอะไร ..

 

 

 

 

 

แต่เป็นคำตอบว่าทำไมวันนี้เขาถึงอารมณ์ดีนัก ..

 

 

 

หญิงสาวคนหนึ่ง ที่จัดได้ว่าสวย

ผมดำขลับของเธอถูกเกล้าขึ้นหลวมๆ รับกับใบหน้าเรียว

ดวงตาเล็กๆ คู่นั้น ..  จมูกที่โด่งเป็นสัน .. 

ริมฝีปากบางที่กำลังคลี่ยิ้มน้อยๆ พร้อมกับพยักหน้าให้คู่สนทนา ..

 

 

 

..จงออบรู้สึกว่าเขาเจอรักแรกพบ

 

 

 

เขาพยายามส่ายหัวเรียกสติตัวเองกลับมา 

ทันทีที่คืนสติได้ เขาเขย่าแขนยงกุกอย่างร้อนใจ

 

"ฮยองๆๆๆ ผู้หญิงคนนั้นคือใครอ่ะ? ฮยองรู้จักใช่ไหม?"

 

ยงกุกมองหน้าจงออบงงๆ 

 

"หือ.. ไม่นี่ ฉันไม่รู้จัก" 

"โกหกน่า .. เมื่อกี๊ยังมองหน้ากันบ่อยๆ เลย อย่าคิดว่าผมไม่เห็นนะ" 

 

จงออบยังเขย่าแขนยงกุกไม่หยุด

 

"ปล่อยฉันโว้ยย .. แกนี่ บอกว่าไม่รู้จักๆ ไง วุ้! ถ้าฉันรู้จักผู้หญิงแบบนี้ จิตฉันคงไม่ปกติแล้วล่ะ"

 

ประโยคสุดท้ายยงกุกเน้นเสียงเพื่อให้แน่ใจว่าหญิงสาวได้ยิน

หลังจากนั้นเขาก็ลุกหนีไปหาอะไรกินหลังร้าน 

ทำให้ฮยางบีที่กำลังบอกลากับคนไข้และเก็บของเตรียมตัวกลับได้แต่มองตามอย่างเจ็บใจ

 

'ไอ้บ้าเอ๊ย อย่าให้ฉันเจออีกนะตายแน่! - -'

 

------------------------------------------------------------------

 

เอามาลงแล้วตอนแรก คิกคิก . ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ ♥
 

:)  Shalunla