*~อ้อมกอด~*

ข้อมูลเบื้องต้น

เนื่องจากการมาเยือนของเด็กๆ Got7 ที่ไทยเป็นเวลา 3 วันที่ผ่านมา ปรากฎว่าพี่มาร์คทำให้แม่ยกตายเป็นแถบๆ ด้วยการทำตัวหายซึน
และรุกเร้าน้องแบมของเราอย่างโจ่งครึ่ม ฟิคสั้นๆ (แสนสั้น) เรื่องนี้จึงได้ถือกำเนิดขึ้นค่ะ

ต้องออกตัวก่อนว่าตัวเองจริงๆ เป็นเมโลดี้ เพราะฉะนั้นอาจจะไม่ได้รู้เรื่องของเหล่า Got7 หรือ อกซ เยอะเท่าที่ควร แต่ชอบโมเม้นท์ของ MarkBam ที่สุดจริงๆ นะคะ ><! เวลาเจออะไรใครชงนี่จะฟินแก้มแดงตามไปตลอดๆ 5555 เพราะฉะนั้นถ้ามีอะไรผิดหลาดไป ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ

PS.ติชมได้ และขอบคุณที่สนใจกดมาอ่านค่ะ ขอบคุณน้า ทุกคนเลย ^^
PS.2 หลังจากฟินมาร์คแบม ก็แอบสงสารชายหวังนิดหน่อยเหมือนกันแฮะ เอิ้กๆๆๆๆ

เนื้อเรื่อง

                เสียงพนักงานต้อนรับประจำเครื่องบินเอ่ยบอกแก่ผู้โดยสารให้เตรียมตัวในขณะที่เครื่องบินกำลังจะเริ่มทำการ  เทคออฟ ยิ่งทำให้เด็กหนุ่มหน้าหม่นลงไปอีก เจ้าตัวเอาแต่เกาะขอบหน้าต่างมองออกไปข้างนอกด้วยใจเบาหวิว น้ำตาที่คลอหน่วย ก็ปริ่มๆ จะไหลออกมาอยู่ร่ำ แม้จะพยายามห้ามไว้แล้วก็ตาม

                “แบมแบม” เสียงนุ่มเอ่ยเรียกคนข้างกายด้วยความเป็นห่วง

                “ฮะ พี่มาร์ค” เด็กหนุ่มละสายตาจากวิวนอกหน้าต่าง หันหน้ามาสบตาคู่สวยกับเจ้าของเสียงเรียกเมื่อครู่

                “นายโอเคนะ?” มาร์คถามพร้อมกับเอื้อมมือไปบีบไหล่เล็กไว้เบาๆ ความอบอุ่นที่ส่งผ่านทำให้คนตัวเล็กเอื้อมมือมากุมมือบนไหล่นั้นไว้

                “ผมโอเคฮะ ผม.. ผมแค่คิดถึงแม่ ไม่รู้ว่าอีกนานแค่ไหนถึงจะได้กลับมาหาอีก ผม... ” พูดได้แค่นั้น น้ำตาที่อุตส่าห์เก็บกักเอาไว้ตั้งแต่ลาแม่ก่อนเข้าเกตขึ้นเครื่อง ก็หยดแหมะลงอย่างหยุดไม่อยู่ ตากลมโตที่ฉายแววสดใสร่าเริงอยู่เสมอเต็มไปด้วยประกายความเศร้าจนคนแก่กว่าอดไม่ได้ที่จะคว้าตัวเข้ามากอดเพื่อปลอบโยน แต่คิดไม่ถึงว่ากลับทำให้อีกคนปล่อยโฮออกมายิ่งกว่าเดิม

                “แบมแบม.. แบมแบมครับ”

                เสียงเรียกและแรงสะกิดเบาๆ ทำให้แบมแบมรู้สึกตัวทั้งที่ยังไม่ได้ขยับ ความรู้สึกหนักและความบวมของดวงตาทำให้เจ้าตัวเดาได้ไม่ยากว่าคงจะเผลอร้องไห้จนหลับไปแน่ๆ พอคิดถึงตรงนี้ความร้อนจากร่างกายก็พุ่งขึ้นลามไปถึงใบหน้าจนทำให้หน้ากลมขึ้นสีแดงจัด จะไม่ให้เขินได้ยังไง ในเมื่อรู้ตัวว่าร้องไห้จนหลับไปในอ้อมกอดของใครอีกคน อ้อมกอดที่ยังไม่ยอมปล่อยออกจนกระทั่งตอนนี้...

                “พ.. พี่มาร์ค ปล่อยแบมเถอะครับ” ร่างเล็กกระอ้อมกระแอ้มบอก พลางพยายามออกแรงขยับตัวเพื่อพาตัวเองออกมาจากอ้อมกอด

                “หืม? ตื่นแล้วเหรอครับ” มาร์คปล่อยคนตัวเล็กออกจากอ้อมแขน แล้วแอบยิ้มขำที่อีกคนปล่อยลมออกจากปากเสียงดังฟู่ คงจะโล่งใจสินะที่ดิ้นหลุดจากอ้อมแขนของเขาได้

                “ตื่นแล้วฮะ แล้วนี่ใกล้ถึงแล้วเหรอครับ เอ๋? ยังอยู่บนฟ้าอยู่เลยนี่นา” แบมแบมเอ่ยถามพร้อมกับหันหน้าไปนอกหน้าต่างแล้วพบว่าตัวเองยังลอยอยู่บนฟ้าที่ระดับความสูงหลายพันเมตร

                “อีกสักพักใหญ่ๆ แหล่ะ แต่ที่สะกิดให้ตื่นเพราะว่า...” มาร์คเอื้อมมือไปหยิบกระเป๋าเป้ใบเล็กพร้อมกับควานหาของที่ต้องการในกระเป๋า พรางบอกร่างเล็กให้ปรับเบาะเอนลงอีกหน่อย ถึงจะสงสัยแต่แบมแบมก็ทำตามที่มาร์คบอก “หลับตาด้วยครับ”

                “ห๊ะ! ต้องหลับตาด้วยเหรอฮะ หลับตาทำไมอ่ะ” แบมแบมลุกขึ้นจากเบาะที่เอนลงพร้อมกับส่งเสียงถามด้วยความตกใจ แต่พอเห็นตาคู่สวยส่งสายตาดุๆ ตอบกลับก็ทำได้แค่ล้มตัวกลับลงไปนอนเหมือนเดิม “ต้องหลับตาจริงๆ เหรอฮะ” ถึงปากจะถาม แต่เจ้าตัวก็นอนลงหลับตาตามคำสั่งใครอีกคนไปเรียบร้อยแล้ว

                ร่างเล็กที่นอนรออยู่ได้ยินเสียงหัวใจของตัวเองเต้นระส่ำจนกลัวว่าใครอีกคนจะได้ยิน และในตอนนั้นเองก็รู้สึกถึงอะไรบางอย่างถูกวางลงบนเปลือกตากลมโต พร้อมกับสัมผัสเบาๆ บนปอยผมของตน

                “ก็ถ้าไม่หลับตา พี่จะประคบตาให้เราได้ยังไงละครับ ตาบวมขนาดนี้กล้าออกไปเจอแฟนคลับที่มารอรับที่สนามบินงั้นเหรอ? หืม?”

                “พ.. พี่มาร์ค ขอบคุณมากๆ เลยนะฮะ” ร่างเล็กเอ่ยขอบคุณด้วยความเต็มตื้น รอยยิ้มสดใสถูกฉายขึ้นบนใบหน้ากลมมลอีกครั้ง ก่อนจะต้องเปลี่ยนเป็นอ้าปากค้างกับประโยคถัดมาที่ใครอีกคนจงใจกระซิบลงข้างหู

                “แต่เดี๋ยวกลับถึงหอแล้ว.. เรามีเรื่องต้องคิดบัญชีกันหน่อยนะครับ เล่นทำตัวน่ารักมาตลอดทางเลยนี่นา หึๆ”