คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : #ฉันจะกอด (Special ep.2)
“เอ้ยเนียร์ ฉันต้องไปและ… ฝากบอกน้องด้วยนะว่าสู้ๆ ดูแลตัวเองดีดีด้วย… ไว้แอปสอบเสร็จ ฉันจะโทรหา…”
“และก็… พี่นทคิดถึงแอปมาก”
ฉันจะไม่ยอมบอกรักใคร
เพราะเหงาใจ
นทกดวางสายสนทนาแบบวิดิโอคอลนั่นลงเมื่อเธอกลั้นน้ำตาไม่ไหวอีกต่อไป เธอรู้ดีว่าอีกคนคิดถึงเธอจนต้องร้องไห้บ่อยแค่ไหน เพราะเธอเองก็เหมือนกัน… เธอเองที่เป็นคนจากมา ก็คิดถึงคนตรงนั้นแทบขาดใจ
กว่าแปดเดือนที่เธอใช้ชีวิตอยู่ต่างแดน นับสิบประเทศที่เธอขึ้นๆลงๆเรือและโดยสารผ่านเครื่องบินจนเรียกได้ว่าหนำใจ ประสบการณ์การทำงานบนเรือสำราญที่ผ่านแลนด์มาร์คสำคัญๆของโลกไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้ง มันให้อะไรเธอมากมายเกินกว่าที่เธอจะอธิบาย… เธอได้สานฝันในสิ่งที่เธอต้องการ ได้อยู่กับพ่อที่แม้จะยุ่งอยู่ในครัวมากกว่าปกติ เพราะต้องฝากฝังงานไว้กับรุ่นน้อง… ทั้งหมดนี่มันเกินความคาดหมายที่เธอต้องการเสียอีก… มันเกินคุ้มแล้วกับการจากมา
แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้… ว่าเมื่อไรที่เธอต้องใช้ชีวิตอยู่ลำพังแบบในตอนนี้ มันก็ทำให้เธอคิดถึงคนไกลจนไม่เป็นอันจะทำอะไร…
“เฮ้อออออออออออออออ…”
เสียงถอนหายใจยาวเหยียดดังขึ้น พร้อมกับเจ้าของเสียงที่ทิ้งตัวลงนอนบนฟูกบางๆ ในห้องลูกเรือแคบๆที่เธอได้รับมาเป็นห้องส่วนตัว… ในห้องนี้ไม่มีอะไรน่าอยู่เลยเมื่อเทียบกับห้องที่บ้านของเธอ…
พูดแล้วก็คิดถึงห้องนอนในบ้านหลังใหญ่ใจกลางเมืองที่เธออยู่คนเดียวนั่น…
บ้านหลังนั้น ในห้องของเธอมีพื้นที่มากมายให้เธอได้ทำงานศิลปะที่เธอรัก มีเครื่องดนตรีนับสิบชิ้นให้เธอได้บรรเลงตัวโน้ตใส่ลงไป มีที่นอนนุ่มๆและเก้าอี้กลมแบบนั่งแสนสบายที่ทำให้เธอแทบไม่อยากจะลุกเมื่อได้นั่ง… มันมีความอบอุ่นซ่อนอยู่ทุกมุมของบ้าน… และมีตัวแทนความรักรายล้อมรอบห้องไปหมด
นั่นคือสิ่งเดียวที่ที่นี่กับที่บ้านมีเหมือนกัน…
รูปสุดที่รักของเธอ แอปเปิ้ล… ที่เธอใช้ดินสอคัดลอกรอยยิ้มสวยๆนั่นออกมาจากจินตนาการ แล้วแปะมันไว้รอบๆพื้นที่4x2ตารางเมตรแคบๆนี่ ให้ดวงตาใสแจ๋วมองเธอ… ให้เธอรู้สึกว่าเธอไม่ได้อยู่คนเดียว
เธออยู่กับแอปเปิ้ล… และมันอบอุ่นมากเมื่อคิดอย่างนั้น
ฉันจะเฝ้ารอรักแท้จริง
แม้จะอยู่ไกล
“แอปคิดถึงพี่นทจัง…”
ลายมือขยุกขยิกบนกระดาษปอนด์บางๆ ใจความสั้นๆที่กินใจจนคนได้รับความคิดถึงต้องอ่านซ้ำไปซ้ำมา และกลั้นน้ำตาแทบไม่ไหว… บันทึกหน้าที่ร้อยกว่า กำลังทำให้เธอรู้สึกเหมือนได้ย้อนกลับไปเป็นนักเรียนม.6อีกครั้ง…
วันที่อีกคนรบเร้า ให้เธอเล่นอูคูเลเล่ให้ฟังอย่างไม่รู้เบื่อ…
วันที่มีแต่รอยยิ้มและความสุขใจ เบ่งบานในหัวใจของเธอ
คิดถึงจังแอป…
เย็นเต็มที… ในบรรยากาศของงานวันประเมินชุมนุมที่แสนสนุก… ใครหลายๆคนต่างพากันเก็บซุ้มที่ตัวเองเสกสรรเอาไว้อย่างสวยงาม… เสียงโคร้งเคร้งดังลั่นไปทั่วหอประชุมกว้างๆแห่งนี้ แต่มุมนึงของโรงอาหารที่แสนสงบ… กลับมีคนสองคนที่นั่งอยู่ด้วยกันในมุมประจำเพียงลำพัง สองคนที่มีแต่ความสุขและเสียงเพลงในหัวใจ สองคนที่ยิ้มให้กันอย่างร่าเริงราวกับโลกนี้มีแค่เรา…
แอปเปิ้ลนั่งขัดสมาธิยิ้มหวาน มองคนตรงหน้าที่ดูมีเสน่ห์เหลือเกินเมื่อหยิบจับเจ้าเครื่องดนตรีเครื่องกระจิ๋วนั่น… เสียงหวานๆเรียกร้องความสุขมากขึ้นอีก… ความสุขที่ทะลุเพดานมาตรวัดไปแล้วเมื่อเธอได้ยินเสียงใสๆพร้อมสายตาที่เต็มล้นไปด้วยความในใจของพี่นท … สายตาตอนนี้ ที่พี่นทมองเธออย่างน่าประทับใจ
“พี่นท… แอปอยากฟังอูคูเลเล่อีกอ่ะ”
“โธ่. แอป พี่เล่นเป็นสิบเพลง คอแห้งไปหมดแล้วนะเนี่ย”
คนโดนรบเร้าให้เล่นอูคูเลเล่ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ก็ถึงทีต้องร้องประท้วงโอดโอย… ไม่ใช่เพราะเธอไม่อยากจะร้องเพื่อต่อเวลาความสุขแบบนี้ แต่เสียงของเธอมันจวนจะแหบแห้งไปแล้ว…
แอปเปิ้ลทำปากมู่ทู่ได้อย่างน่าเอ็นดู ดวงตาใสใสกระพริบปริบๆมองพี่นทอย่างออดอ้อนเพื่อให้ได้สิ่งที่ต้องการ…
สายตาท่าทางที่ทำคนมองแทบละลาย…
“แอปขออีกแค่เพลงเดียว นะพี่นท… นะๆ”
แถมมือนุ่มๆนั่นก็เลื่อนมาเขย่าแขนนทเบาๆแต่ก็เล่นเอาคลอนไปทั้งหัวใจ…
“ก็ได้… แต่หมดเพลงนี้ต้องกลับบ้านกันนะ”
แม้จะใจอ่อนไปหมดทั้งใจ แต่ก็ใช่ว่านทจะหมดทางต่อรอง… ยื่นข้อเสนอให้อีกคนกลับบ้าน แลกกับการที่เธอจะยอมเค้นเสียงเฮือกสุดท้ายมาบรรเลงเป็นความสุขของเรา ในวินาทีต่อไปนี้
วินาทีถัดจากที่ แอปเปิ้ลพยักหงึกๆจนเธอกลัวว่าคอจะหัก… แล้วมือที่เคยจับแขนเธอก็เลื่อนมาเกี่ยวก้อยกันไว้ … วิธีการสัญญาแบบเด็กๆตัวจ้อยที่ใครทำ ก็คงไม่น่ารักกว่าแอปเปิ้ลอีกแล้ว
ผู้หญิงที่เป็นดั่งหัวใจของเธอ ยิ้มกว้างจนตาปิด… ยิ่งดู แอปเปิ้ลก็ยิ่งเหมือนเด็กตัวน้อยๆที่เธอต้องคอยเอาใจและดูแล
แอปเปิ้ลช่างร้ายกาจ… ร้ายกาจที่ทำให้เธอหลงรักจนถอนตัวถอนใจไม่ขึ้น
“แอปอยากฟังเพลงที่พี่นทร้องบนเวที… ที่พี่นทร้องให้แอปอ่ะ”
“พูดไม่ค่อยเก่ง… แต่รักหมดใจ๊”
“คิคิคิคิคิคิคิ….”
เสียงหัวเราะของเรา ดังระงมในความคิดเธอ
มันช่างสดใสและอ่อนหวาน จนทำให้นทต้องเผลอยิ้มเมื่อรู้สึกได้ว่าเธอเคยมีความสุขกับแอปเปิ้ลมากแค่ไหน
มันมากกว่าทุกวินาทีที่เคยรู้สึก
มันลึกซึ้งมากกว่าที่คนทั้งโลกจะเข้าใจ
เธอรักผู้หญิงคนนี้…
มากที่สุดในโลกเลย
เพราะว่าฉันเชื่อ ว่าสักวันนึง
ตัวฉันจะเจอกับเธอในไม่ช้า
“นท… ทำไมดึกๆดื่นไม่นอน”
ที่เขาว่ากันว่า ไม่ว่าเราจะโตสักเท่าไร เราก็ยังเป็นเด็กในสายตาพ่อแม่เสมอ … นทเพิ่งรู้และเข้าใจว่ามันจริงเหลือเกินก็คราวนี้
ผ้าผ่มผืนบางที่ถูกนำมาใช้เป็นผ้าคลุมไหล่ชั่วคราว ถูกนำมาวางไว้บนไหล่เธอพร้อมกับกอดของพ่อที่โอบรอบกันไว้… คืนมืดมิดกลางทะเลเมืองหนาว กำลังกัดกินความรู้สึกเข้มแข็งให้อ่อนล้าถดถอยไปเรื่อยๆ จนนทกลัวว่าสุดท้ายเธอจะทนความอ่อนแอของตัวเองไม่ไหว
ใบหน้าหวานล้ำซุกซบบนอกพ่ออย่างต้องการขอกำลังใจ… กำลังใจที่จะทำให้เธออดทนสู้ต่อไปได้อย่างเข้มแข็ง มันผ่านไปแล้วเกือบเก้าเดือน… และเหลืออีกเพียงหกสิบกว่าวันเท่านั้นที่เธอต้องทนข่มใจ ข่มความคิดถึงที่รุมเร้ากันให้นอนจมกองน้ำตาทุกคืน
ไดอารี่ของแอปเปิ้ล ทุกๆหน้ามันเหมือนหนังรักที่ฉายซ้ำๆ… มันหวานสุดใจ แต่ก็ทำให้เธอคิดถึงเรื่องราวเหล่านั้นจนไม่รู้จะระบายออกมาด้วยคำไหน…
“พ่อ… นทคิดถึงเมืองไทยจัง”
เสียงเล็กๆสารภาพอย่างอับจนหนทาง น้ำตาหยดโตๆไหลซึมเปียกเสื้อโปโลหนาๆของคนเป็นพ่อ ให้ร่างอบอุ่นได้โอบรัดลูกเข้ามากอดแน่นเป็นการใหญ่ รอยยิ้มลุ่มลึกแบบผู้ใหญ่ใจดีถูกเผยออกมาอย่างเข้าอกเข้าใจในตัวลูกรัก มือหนานุ่มละไล้ไปตามเส้นผมสีเทาเข้มนั่นอย่างปลอบประโลมและเข้าใจ
ทำไมเขาจะไม่รู้ว่าลูกสาวคนนี้กำลังโฮมซิกแบบขั้นสุด… แอบเห็นอยู่บ่อยเชียว เรื่องไปนั่งเปิดหนังสือเล่มนึงแล้วร้องไห้เงียบๆคนเดียว
“มันนานเกินไปแล้วใช่ไหมนท ? ที่ใช้ชีวิตห่างไกลจากที่ที่เคยชิน จากคนที่นทรัก… มันนานไปแล้วใช่ไหม ?”
คำถามของพ่อกำลังทำนทพยักหน้าซ้ำๆอยู่กับอกอุ่นๆนั่นอย่างไม่อาจปฏิเสธได้… ไม่ใช่เธอไม่มีความสุขที่ได้อยู่ที่นี่ ไม่ใช่เธอไม่ตื่นเต้นกับอะไรใหม่ๆที่ผ่านเข้ามาในทุกวัน… แต่เพราะมันเนิ่นนาน มันนานจนความคิดถึงสะสมในใจมันพูนพ้นทับถมกันจนทนไม่ได้อีกต่อไป…
พ่อถามกันแบบนี้… ถามเหมือนมานั่งอยู่กลางใจแบบนี้ เธอจะเอาความเข้มแข็งอะไรไปปฏิเสธได้
“กลับเมืองไทยไหมล่ะนท ? กลับก่อนก็ได้นะ พ่อไม่ว่า…”
เสียงอบอุ่นนุ่มนวลเสนอทางอกที่ทบทวนมาสักระยะแล้วอย่างเข้าอกเข้าใจลูกสาวดี… นทเคยชินกับอิสระ เคยชินกับการมชีวิตที่เสรีอย่างไม่ต้องตกอยู่ภายใต้คอนโทรลของใคร มากกว่านั้น นทอยู่ได้โดยไม่ต้องมีพ่อแล้วในตอนนี้ เวลากว่าห้าปีที่เขาปล่อยให้ลูกใช้ชีวิตอยู่เพียงลำพังมันพิสูจน์ความแข็งแกร่งของลูกได้มากพอ… ไม่ต้องใช้อะไรพิสูจน์อีกแล้ว
“อยากกลับก็กลับได้น้า… อีกสองวันเรือเข้าฝั่ง นทก็ซื้อตั๋วแล้วบินกลับได้เลย… เอาไหมล่ะ?”
ผู้เป็นพ่อย้ำกับลูกสาวที่ช้อนสายตามองกันอย่างไม่แน่ใจ… รอยยิ้มแบบเดิมๆกำลังถูกถ่ายทอดให้คนมองเชื่อสนิทว่าผู้เป็นพ่อ โอเคกับการที่เธอจะกลับจริงๆ…
“พ่อให้นทกลับไทยได้จริงๆหรอ…”
แต่ก็ไม่วายจะถามย้ำทั้งน้ำตานองหน้า…
“ไม่หลอกหรอก… กลับได้ กลับบ้านได้”
“ไชโย !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!”
เสียงหัวเราะของสองคนพ่อลูก ดังลั่นดาดฟ้าเรือราวกับว่าอณูความสุขจะฟุ้งกระจายไปทั่วทุกที่ที่มีอากาศ ความสุขของผู้เป็นพ่อมันเพิ่มพูนเมื่อได้รู้ว่าลูกรักมีความสุข… ไม่ว่าเขาจะต้องห่างไกลกับลูกสาวคนนี้อีกนานแค่ไหน แต่เขาก็รู้ว่าอีกไม่นานเราจะได้พบกัน
ป่านนี้ที่เมืองไทย คงมีคนที่ลูกสาวเขารัก รออยู่ด้วยหัวใจที่ห่อเหี่ยวแทบตาย…
ทำไมเขาจะไม่รู้ ว่าลูกสาวคนนี้แอบซ่อนความลับอะไรไว้…
ก็เขาน่ะ แอบไปสืบถามมาจากจูเนียร์ตอนที่ได้โอกาสกลับไทยไปแจ้งข่าวดีกับลูกสาวเลยนะ
แอปเปิ้ล … ความรักของนท
“เก็บข้าวเก็บของให้เรียบร้อยนะนท”
“ค่า”
นทกอดร่างอวบท้วมของพ่อแนบแน่นอย่างสุขใจ ดีใจที่สุดที่ความคิดถึงของเธอกำลังจะสิ้นสุดลงเสียที
อีกแค่ไม่กี่วัน… อึดใจเดียวเท่านั้นแอปเปิ้ล…
แค่ไม่กี่วันเท่านั้น…
และฉันจะกอดเธอในทันทีที่เราเจอกัน
ฉันจะกอดเธอในทันทีที่ได้เจอเธอ
จะบอกว่านี่เป็นการจากลาที่แฮปปี้ที่สุดในชีวิตเธอก็ว่าได้…
ทันทีที่การสนทนากับพ่อจบลง คนที่เคยซึมกระทือมาตลอดก็กลับยิ้มแย้มแจ่มใสมีความสุข แถมยังกระโดดโลดเต้นเข้าห้องส่วนตัวมากวาดเอาของรักเข้ากระเป๋าทีละชิ้นอย่างทะนุถนอมจนน่าหมั่นไส้ กว่าร้อยพันผลงานที่นทสร้างสรรค์ขึ้นมาแทนความคิดถึง ถูกเก็บลงแฟ้มอย่างพิถีพิถันสมกับความรักที่นทใส่ลงไปทุกชิ้นงาน นอกเหนือจากเนื้อเพลง รูปวาด และคำคมอีกนิดหน่อยที่เธอเขียนเอาไว้ ก็ไม่เหลืออะไรอีกแล้วให้ต้องห่วง
ไดอารี่ของแอปเปิ้ล ถูกนำมาจูบซ้ำแล้วซ้ำเล่าลงบนปกจากเจ้าของชั่วคราวที่ยิ้มน้อยยิ้มใหญ่อย่างมีความสุข
ก่อนมือข้างนึงจะควานหาปากกา มาจรดประโยคนึงลงในหน้าท้ายของหนังสือ พร้อมกับลงวันที่วันนี้เอาไว้ ด้วยหัวใจที่อบอุ่นและเต้นแรงจนแทบกระดอนอกมานอกอก…
เนื้อเพลงที่เธอสร้างสรรค์เอาไว้แต่ไม่จบสักที
ฉันรอเธอมานานรู้ไหม ฉันรอเธอมานานเท่าไร
ถ้าเจอเมื่อไร…
จะกอดเธอไม่ปล่อยเลย…
2.23 AM
Feb 1, 2013
จะกอดเธอไม่ปล่อยเลย…
__________________________________________________________________________
พี่นทกับน้องแอปเขาจะกลับไปเจอกันแล้วนะ...
รู้สึกเหมือนลูกไม้จะอัพฟิคเดือนละตอน
แหมมมมม ทำหน้าที่ไรท์ดีจุงเบยยย
#สู้ใครบางคนไม่ได้อัพซะวันละตอน
55555555555
ลูกไม้จะยังไม่อัพ tbcจนกว่าฟีลดราม่าจะมา
ทำใจไม่ได้ เพราะอะไรฉันจึงทำฟิคที่ตั้งใจะวหานให้ดราม่าได้ขนาดนั้น
เพลีย. = =
อ่านกันนะ เผื่อจะชื่นใจขึ้นมาบ้างง
จะกอดเธอไม่ปล่อยเบยยยย ^^
ความคิดเห็น