คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : #การกลับมา (Special ep.3)
“แอป… ดีใจด้วยนะที่ติดครูแล้ว เสียดายอ่ะ เราน่าจะติดด้วยกันเนอะ จะได้เรียนด้วยกัน”
เสียงแหบห้าวแต่แสนจริงใจของเพื่อนร่วมห้อง ดังขึ้นพร้อมรอยยิ้มเจิดจ้าที่พุ่งเข้ามากระแทกตาในวันประกาศผลสอบตรงครั้งใหญ่ของมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังแห่งหนึ่ง… แอปเปิ้ลยิ้มตอบรับคำนั้นอย่างคนที่หน้าบานจนไม่อาจหุบยิ้มได้ ตั้งแต่เที่ยงวันที่เธอรู้ผล จนนี่มันบ่ายคล้อยจวนจะเย็นเต็มที เธอก็ยังคอนโทรลความตื่นเต้นให้ผ่อนคลายลงไม่ได้เลย
เธอดีใจที่สุดในวันนี้…
วันที่เธอสอบติดครูจากมหาวิทยาลัยอันดับหนึ่งในด้านนี้ วันที่เธอจะสามารถอวดใครได้อย่างภาคภูมิใจว่าเธอมีฝันอยู่ในมือแล้ว…
และนี่คือฝันที่เป็นจริงแล้ว… มันเป็นจริงอยู่ในมือของเธอ
กริ๊งงงงงงงงงงงงงงงงงงงงง
เสียงออดหมดคาบดังขึ้นบอกกัน… ให้หัวหน้าห้องได้ตะโกนร้องเรียกการทำความเคารพ แอปเปิ้ลกุลีกุจอกวาดข้าวของลงกระเป๋าอย่างรีบร้อน เธอมีคนสำคัญต้องรีบไปแจ้งข่าวดี… และเธอไม่อยากให้เรื่องนี้ถึงหูใครคนนั้นก่อน เธอต้องการพูดมันออกจากปากเธอ… อยากบอกด้วยตัวเอง
“แอปเป็นกำลังใจให้นะ… ไม่ติดวันนี้ไม่ได้แปลว่าเราจะทำไม่ได้ แต่มันอาจจะแปลว่าวันนี้ยังไม่พอ ต้องพยายามขึ้นอีกหน่อย”
แต่แม้จะรีบแค่ไหน คนสวยนิสัยดี๊ดีอย่างแอปเปิ้ลก็ยังยอมสละเวลาหันไปปลอบเพื่อนร่วมห้องด้วยน้ำเสียงแห่งความเข้าอกเข้าใจ รอยยิ้มหวานฉ่ำไปด้วยความอ่อนโยนแบบที่ทำเอาคนได้รับน้ำตาซึม โผเข้ากอดแอปเปิ้ลพร้อมเอาความผิดหวังไปสาดเสียเต็มไหล่ของผู้ชนะในวันนี้…
“ฮืออออ เพราะเราไม่อ่านหนังสือ เพราะเราไม่ … ไม่ตั้งใจ ฮืออออออออออ”
เพื่อนผู้แสนบอบบางกำลังร้องไห้เอาเป็นเอาตายเพราะความผิดหวังที่ประดังประเดเข้ามา แอปเปิ้ลได้แต่ยิ้มบางๆ ปลอบโยนอย่างเข้าอกเข้าใจ
“โอ๋ ไม่ร้องน้า… ยังมีโอกาสอีกตั้งหลายครั้งน้า โอ๋… โอ๋”
.
.
.
“แม่… แอปกลับมาแล้วน้า”
มันเป็นรูปประโยคไม่ปกติสักเท่าไรนัก ในวันปกติเธอไม่เคยต้องตะโกนประกาศปาวๆว่ามาถึงบ้านแล้ว คุณแม่สุดที่รักก็จะออกมารอรับอยู่หน้าบ้าน เห็นกันแต่ไกล แต่วันนี้มันผิดไป… บ้านที่แสนอบอุ่นของเธอเงียบกว่าปกติ จนต้องร้องเรียกให้ใครที่อยู่ในบ้านได้ตอบกลับมาบ้าง…
แอปเปิ้ลยืนรีรออยู่หน้าบ้านอีกหลายนาที… คิ้วคมขมวดอย่างนึกแปลกใจ คงไม่มีใครอยู่บ้านแน่ๆ แม่เธอคงออกไปข้างนอกโดยไม่บอกกันก่อนอีกเช่นเคย
เสียงถอนหายใจเฮือกใหญ่ดังออกมาอย่างนึกหงุดหงิด ถอดรองเท้านักเรียนวางบนชั้นแล้วกระชากประตูเข้าบ้านอย่างไม่ใคร่จะอารมณ์ดีเท่าไรนัก… เข้าบ้านได้ คนสวยเอาแต่ใจก็เหวี่ยงกระเป๋าลงบนโซฟาอย่างอารมณ์ไม่ดีขึ้นทุกที ทั้งๆที่วันนี้เป็นวันดีดี เธอมีข่าวดีจะมาบอกแท้ๆ เซ็งจริงๆเลย
ความเหนื่อยหน่ายแถมอากาศที่ร้อนระอุ ยิ่งเป็นตัวการชั้นดีให้คนสวยอารมณ์ถอดชุดนักเรียนเหวี่ยงไปคนละทิศละทาง… กิจวัตรยามเย็นของเธอดำเนินไปอย่างเป็นปกติ อาบน้ำ แล้วก็ลากตัวเองลงมากินข้าวที่แม่เตรียมไว้ให้แล้วอย่างเหงาๆ
นับวัน ชีวิตของเธอยิ่งเงียบเหงาลงอย่างน่าใจหาย… จากเมื่อก่อน ช่วงแรกที่พี่นทจากไป คนที่เคยสนิทชิดเชื้อกันมาต่างก็เห็นอกเห็นใจห้อมล้อม พอให้เธอได้คลายเหงาไปบ้าง แต่นี่ทุกคนก็มีภารกิจหน้าที่ที่ต้องทำกันหมด แม้กระทั่งพี่เนียร์ ที่คอยขี่รถรับส่งกันก็ไม่มีอีกแล้ว เธอต้องนั่งรถรับส่งประจำทาง ไปกลับด้วยตัวเองมาครบหนึ่งอาทิตย์เต็ม…
กับข้าวที่แสนอร่อยกำลังจะกลายเป็นมื้อเย็นคลุกน้ำตา ความเงียบงันในยามเย็นกำลังทำให้เธอเหงาแทบบ้า… เฮ้อ
ทำไมมันเหงาแทบขาดใจแบบนี้นะ
“เฮ้อ…”
เสียงถอนหายจังขึ้นอีกครั้ง แอปเปิ้ลไม่มีสมาธิจดจ่อกับอะไรสักอย่าง มื้อขวาจับช้อนกินข้าว มือซ้ายคว้าเอามือถือคู่ใจมาสไลด์นู่นนี่ไปเรื่อยๆอย่างเบื่อๆ
เสียงกวาดเก็บจานโคร้งเคร้ง กินข้าวเสร็จก็ล้างจาน ปิดผ้าม่านที่เปิดทิ้งไว้ผืนนึง ก่อนจะมองดูความเรียบร้อยทั่วบ้าน… แล้วเดินจากชั้นล่างที่แสนเงียบขึ้นไปเหงาต่อยังชั้นบนบ้าน ห้องนอนส่วนตัวของเธอ
เปิดประตูเข้าไปพบกับกลิ่นกรุ่นห้องนอนที่คุ้นเคย มือเรียวคว้าเอารีโมตชุดเครื่องเสียงมากดเปิดเพลงโปรดที่ฟังมาแล้วเป็นแสนเป็นล้านครั้ง… มีเสียงอะไรที่นอกเหนือไปจากเสียงหายใจของตัวเอง แอปเปิ้ลได้แต่คาดหวังว่ามันจะพอทุเลาความเหงาให้เธอได้บ้าง
ร่างบอบบางทิ้งตัวลงนั่งบนเตียงกว้าง เท้าคางลงกับฝ่ามือที่ทิ้งน้ำหนักลงบนหัวเข่า หลับตานิ่งฟังเพลงโปรดอย่างตั้งอกตั้งใจ…
ความเหงากำลังคลืบคลาน หัวใจกำลังอ่อนไหว…
นี่เป็นอีกครั้งนึง ที่เธอเผลอฟังเพลงนี้แล้วน้ำตาไหลไม่รู้ตัว
อยู่ไกลจนสุดสายตา ไม่อาจเห็นว่าเราใกล้กัน
และทุกครั้งหัวใจฉันยังคงไหวหวั่นกับความทรงจำ
เพลงที่บรรยายความในหัวใจอย่างชัดเจน ยิ่งทำให้คิดถึงจนต้องร้องไห้เพื่อผ่อนระบายความหนักหนาที่มีอยู่ในใจมากมายเหลือเกิน…
แอปเปิ้ลไม่รู้ตัวว่าตัวเองกำลังร้องไห้ฟูมฟายเท่าไร… บทเพลงดำเนินไปเรื่อย พร้อมกับความรู้สึกมากมายที่ระเบิดออกมาเป็นหยดน้ำตามากมายไม่รู้สิ้น
ความคิดถึงมันช่างทรมานเหลือเกิน มันช่างบั่นทอนหัวใจให้อ่อนล้าหมดแรงได้อย่างง่ายดาย…
ร่างบอบบางทิ้งตัวลงบนเตียงหนานุ่ม นอนคว่ำหน้าซุกหมอนใบโต ก่อนจะปลดปล่อยทุกความอ่อนแอเป็นหยดน้ำตาที่เปียกชุ่มไปทั่วหมอน… ไหล่บางไหวไปตามจังหวะสะอึกสะอื้น ความอ่อนแอกำลังทำให้เธอไม่น่ามองขึ้นทุกที
นึกถึงครั้งแรกเราพบกัน เธอและฉันไม่เคยต้องไกล
ในวันนี้ฉันต้องเผชิญความไหวสั่น อยู่ภายในใจ
เสียงร้องไห้เงียบลงไปพร้อมกับบทเพลงที่เปลี่ยนไปบรรเลงเพลงอื่น… ดวงตาเรียวหลับพริ้มสนิท ทั้งที่แพขนตายาวยังคงชื้นคราบน้ำตาอยู่อย่างนั้น
ด้วยความเหนื่อยอ่อนสุดจะทน… ร่างกายของเธอสั่งให้การพักผ่อนเริ่มต้นขึ้น ปล่อยวางซึ่งความคิดถึงที่หนักหนา แม้สักระยะสั้นๆก็ยังดี…
โดยไม่รู้ว่าเนิ่นนานเท่าไร….
.
.
เสื้อคลุมยีนส์ตัวหนาถูกถอดกองไว้ข้างตัว กระเป๋าสะพายใบเก่งวางกองใกล้ๆกัน เจ้าของเสื้อเอนพิงเบาะเต็มตัวอย่างเหนื่อยอ่อน ดวงตาคู่หวานหลับพริ้ม ระหว่างที่รถแท็กซี่ค่อยๆเคลื่อนตัวออกจากท่าอากาศยานนานาชาติสุวรรณภูมิ… ที่นี่ ประเทศไทย
ใช่ เธอกลับมาแล้ว…
“วันศุกร์สิ้นเดือนซะด้วย รถติดแย่เลย…”
น้าคนขับแท็กซี่บ่นเสียงแห้งๆตามประสา ให้นทได้ส่งยิ้มหวานๆเป็นกำลังใจ… พลางยกข้อมือขึ้นดูนาฬิกา นี่ห้าโมงเย็น จากที่นี่ไปรังสิต ปกติก็ราวๆชั่วโมง รวมเวลารถติด ก็คงจะราวๆสองสามชั่วโมง ไม่มากน้อยไปกว่านี้
เฮ้อ… อีกนานเลยทีเดียว
จุดหมายปลายทางของเธอในตอนนี้ไม่ใช่บ้านเธอ แต่เป็นบ้านของคนที่เธอคิดถึงที่สุด… ตลกดี ที่เธออดทนกับความคิดถึงได้เป็นปีๆ แต่กลับต้องมาคิดถึงจนท้อเอาตอนที่เหลือแค่สองชั่วโมงก่อนจะพบหน้ากัน
ไม่มีใครรู้ว่าเธอกลับถึงเมืองไทยแล้วโดยสวัสดิภาพ แม่กับน้องชายสุดที่รักห่างไกลกันจนเคยชินกับความคิดถึง เพื่อนจูเนียร์ก็ไปเข้าค่ายรับน้องไกลถึงประจวบฯ ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่เธอจะบอกใครๆให้ต้องเป็นห่วงกัน
หรือแม้กระทั่งแอปเปิ้ล…
วันนี้เป็นวันประกาศผลสอบเข้ามหาวิทยาลัยสนามแรกที่แอปเปิ้ลไปสอบ เธอรู้ว่ามันคงจะหนักหนามากพอแล้วกับการต้อ'ลุ้นผล ไม่อยากให้ต้องมารอคอยเธอแบบนับวินาทีให้ต้องทรมานใจ
ดีที่สุด… คือไปหาเสียเลย ไปเสียเลยในตอนนี้
หากผลออกมาดี เธอจะไปแสดงความยินดี
หากผลออกมาไม่ใช่ เธอจะคอยไปอยู่ข้างๆ ปลอบใจ
และหวังว่าการกลับมาของเธอคงจะทำให้แอปเปิ้ลชุ่มชื่นหัวใจบ้าง ไม่มากก็น้อยล่ะนะ
สามชั่วโมงไม่ขาดแถมเกิน… ค่าแท็กซี่เฉียดหกร้อยทำคนจ่ายเงินที่หามาได้ด้วยน้ำพักน้ำแรงตัวเองหน้าซีด ถึงแล้ว บ้านแอปเปิ้ล… กระเป๋าเดินทางสามใบย่อมๆถูกขนลงจากรถโดยน้าคนขับแท็กซี่ที่ดูจะมีน้ำใจดีงามเหลือกิร…
นทกวาดสายตากลับเข้าไปในรถ ไม่พบข้าวของอะไรที่เป็นของตัวเองอีกแล้ว ก็ลากกระเป๋าสามใบออกให้พ้นทางรถ แล้วส่งยิ้มให้แท็กซี่สีชมพูหวานจ๋อยที่ทำหน้าที่ส่งเธอถึงที่นี่โดยสวัสดิภาพอีกครั้ง
เธอคุ้นเคยกับที่นี่เป็นอย่างดี…
นทยืนยิ้ม มองบ้านหลังรั้วเตี้ยๆสีขาวด้วยน้ำตาคลอเอ่อ… ความตื้นตันตีขึ้นอกจนน้ำตาจวนไหล
กลับมาถึงแล้ว กำลังจะได้พบกันแล้วจริงๆ…
นิ้วเรียวยื่นกดกริ่งหน้าบ้าน มือบางสั่นระริก… นับลมหายใจที่สั่นไหวไม่เป็นจังหวะ
เรากำลังจะพบกันแล้วนะคะ คนดีของพี่นท…
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
เป็นความตั้งใจของเค้าที่จะต้องได้พาพี่นทน้องแอปในเลิฟซีนกลับมาเจอกัน
:)
เค้าก้ยังอยากจบtbcอยู่นะคะ ยังอยากทำให้มันเป็นความรักที่สมบูรณ์
ก็ยังพยายามกับtbcอยู่ในทุกๆวันจริงๆ....
เวลาเห็นมาเม้นทวงกันก็รู้ว่าทิ้งไปแบบนี้ไม่ได้หรอก ขอโทษนะ รู้สึกผิดจริงๆ
ความตั้งใจนอกเหนือจากพาพี่นทน้องแอปมาเจอกัน คือถ้าจะไม่ทำแล้ว ก็อยากให้มันเป็นทางการ
ไม่ใช่หายไป ทิ้งทุกคนไว้กลางทาง ไม่อยากให้เหลืออะไรติดค้าง จบไปด้วยกัน
และเค้าเลือกเลิฟซีน เค้าเตรียมตัวมากนะจะบอกให้ ฮิฮิ
รอข้อยก่อนนะอินางเอ้ย
ถ้ายังฮักก็รอข้อยก๊อนน
<3
ความคิดเห็น