คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ♀ TOM (or) BOY ♂ - 00
♀ TOM (or) BOY ♂
00
ชายรูปร่างเล็กในชุดเสื้อฮู้ดสีดำแขนยาว กับกางเกงยีนส์สีซีดพร้อมด้วยรองเท้าผ้าใบ เดินหอบสัมภาระใบใหญ่มายืนหยุดอยู่ที่หน้าอาคารสี่ชั้นสีชมพูหวานแหววในตรอกไม่ไกลจากมหาวิทยาลัย
ตาเรียวเล็กหรี่ลงมองป้ายที่เขียนด้านหน้าสลับกับแผนที่ที่ได้มา กะพริบตาสองสามครั้งเพื่อให้รู้สึกแน่ใจว่าตนเองไม่ได้ตาฝาด
หอพักเพียงพอ... ชื่อก็ถูกแล้วนี่หว่า!
แต่ทำไมมันเป็นหอหญิงไปได้!!!!!
ชื่อ คชา เป็นชื่อผู้ชายนะว้อยไอ้เฟรม!!!!!
อย่าบอกนะว่าสองสามอาทิตย์ที่คุยเฟซบุคกันมา มันคิดว่าผมเป็นทอม!
ไม่หนิ... ไม่น่าโง่ขนาดนั้นนี่หว่า ก็เคยเจอกันครั้งนึงตอนมาสอบสัมภาษณ์แล้วนี่ ตอนนั้นเขาก็ใส่เสื้อนร. กางเกงสีดำปกติดี หรือคิดว่าเขาเป็นคนบ้านนอกคอกนา จะหลอกยังไงก็ได้หรอ?
ถ้าคิดอย่างนั้น... ก็ถูกแล้วว้อยยยยยยย ฮือออออออออ ไม่น่าหลงเชื่อมันเลยว่าจะหาห้องถูกๆ ใกล้มหาวิทยาลัยให้ได้… เออ หาให้ได้แล้วไง ก็นี่มันหอหญิง!!!!!
ไอ้เชี่ยเฟรมเอ๊ย เจอตัวเป็นๆ อีกเมื่อไหร่ได้ตบหัวทักทายแน่ๆ
คชานั่งคร่ำครวญปนด่าเพื่อนโคตรใหม่ในใจที่ร้านน้ำเต้าหู้ใกล้ๆ ตึกสีชมพูตึกเดิม ไอ้เฟรมที่ว่า เป็นเพื่อนที่สอบติดคณะเดียวกัน แล้วดันนั่งรอสัมภาษณ์ข้างๆ เลยได้คุยกันยาว และยิ่งมีความชอบเรื่องดนตรีเหมือนๆ กันยิ่งคุยถูกคอ เฟรมเป็นเด็กอีสานที่มาอยู่กทม.ตั้งแต่ตอนม.ปลายเสียก่อน ยิ่งเห็นว่าเป็นคนบ้านเดียวกันแบบนั้น คชาเลยวานให้ช่วยหาห้องหับให้
แล้วผลเป็นไง... พรุ่งนี้เปิดเทอมวันแรกแล้ว คืนนี้จะมีที่ซุกหัวนอนไหม คชายังไม่รู้เลย
เกือบครึ่งชั่วโมงที่คชานั่งรำพึงรำพันถึงเพื่อนที่เคยเห็นตัวเป็นๆ แค่ครั้งเดียว ในที่สุดตัวจริงก็มาหาเขาจนได้... เฟรมรูปร่างเตี้ยกว่าคชาเล็กน้อย หากแต่ดูมีเนื้อมีหนังกว่ากัน รวมถึงดูแมนกว่าคชามาก หนุ่มร่างสันทัดเดินตรงมาหาเพื่อนใหม่ร่างเล็กพลางยิ้มแฉ่งให้
“เฮ้ย คชาหวัดดี.. โทษที ทายาสิวอยู่ ต้องรอมันแห้งก่อนน่ะ” เขาเอ่ยทักทายอย่างสบายอารมณ์ต่างจากคนฟังลิบลับ... รายนั้นกำหมัดแน่น ถ้าต่อยไอ้หน้าสิวตรงหน้าได้คงต่อยมันไปนานแล้ว
ขอให้สิวแกไม่หาย ให้หน้าแบบนี้ไปตลอดชาติ... ไอ้คนหลอกลวง!!!
“เออ สวัสดี” แม้ใจจะคิดร้ายเพียงใด หากแต่ยังทักทายกลับไปตามมารยาทที่พึงกระทำ
“อย่าทำหน้าอย่างนี้ดิ... คือจริงๆ ตอนแรกเราจะให้แกมาอยู่หอเดียวกับเราเว่ย แต่พี่ที่บอกจะย้ายออกดันเลื่อนเป็นย้ายเดือนหน้าว่ะ แล้วเขาก็บังคับให้ห้องนึงอยู่ได้แค่คนเดียวด้วย ไม่งั้นจะโดนจ่ายค่าปรับอย่างแพง มันเลยไม่มีที่ให้แกอยู่อะ” เฟรมยังพูดยิ้มๆ เช่นเคย
“เลยให้(กู)มาอยู่หอหญิง?”
“เปล่า... คือ.......” หนุ่มหน้ามึนพูดจบก็นึกอยู่สักพัก ก่อนจะพูดขึ้นต่อว่า... “เออ ก็ใช่”
“บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยย” คชาสบถลากเสียงยาว ไม่ได้ว่าคนตรงหน้าซะทีเดียวแต่เป็นการรำพึงรำพันกับโชคชะตาของตัวเองเสียมากกว่า
“เฮ้ย อย่าเพิ่งกริ้วดิวะ ฟังก่อน... คือที่นี่ค่าหอถูกมากเลยนะเว่ย เดือนนึง 2,500 แถมคุณป้าเขาใจดีลดเหลือแค่ 2,300 ห้องน้ำในตัว แถวนี้หาไม่ได้อีกแล้วนะ แล้วอีกอย่างนึง จากการที่เราเคยเจอแล้วก็เคยคุยสไกป์กับแกมาหลายครั้งแล้ว เราเล็งเห็นว่าแกสามารถมาอยู่ที่นี่ได้จริงๆ”
พอได้ยินเฟรมพูดยืดยาวแบบนั้น คชาจึงเริ่มมีความหวังเล็กๆ บางอย่างในใจ ใบหน้าหวานจึงนิ่งฟังต่อ
“คือเรารู้จักกับพี่ที่เคยอยู่หอนี้เว้ย พี่เขาชื่อแพรว”
“อ่าฮะ”
“เขาเป็นทอม”
บ้าเอ๊ยยยยยยยยยยยยยยยย คือคุณมึงจะบอกว่าผมเหมือนทอมใช่ไหมคร้าบบบบบบบ ก็คิดว่าจะมีเหตุผลอะไร!!!
ดูเหมือนประโยคจากเพื่อนใหม่จะทำให้เขาเลือดขึ้นหน้าไม่มากก็น้อย... คชากระแทกถ้วยน้ำเต้าหู้ว่างเปล่าลงบนโต๊ะสีขาว ขมวดคิ้วมองหน้าสิวของเฟรมอย่างเคร่งขรึม
“คือพี่แพรวจะไม่เช่าต่อแล้ว เราเลยให้พี่เขาบอกเจ้าของให้ว่าจะให้ทอมรุ่นน้องเช่าต่อสักเดือนนึง เจ้าของก็อนุญาต พร้อมอยู่ ไม่ต้องตรวจเอกสารไรเลยด้วย เจ๋งปะล่ะ?”
เห็นหน้าภูมิใจสุดๆ ของเพื่อนใหม่ตรงหน้าแล้ว ไม่รู้ว่าคชาควรจะตอบว่า ‘เออ เอ็งโคตรเจ๋ง สุดยอดเลยว่ะเพื่อน’ แล้วตบไหล่มันเบาๆ หรือควรจะซัดหน้ามันไปสักทีสองทีดี
แต่ตอนนี้คชากำลังไร้ทางเลือกแบบสุดๆ เขาเองก็ไม่รู้จักใครในกรุงเทพฯ เมืองฟ้าอมรแห่งนี้อีกแล้วเสียด้วย แถม 2300 บาทยังเป็นจำนวนเงินที่ถูกไม่ใช่น้อยเมื่อเทียบกับค่าครองชีพในเมืองกรุงแบบนี้...
ไหนๆ ก็ถ่อมาถึงนี่แล้ว...
“แค่เดือนเดียวใช่ไหมวะ?” เสียงเล็กย้ำถามอย่างไม่มั่นใจนัก
“เออ แค่เดือนเดียว รับรอง” เฟรมตอบยิ้มๆ กลับมาให้ ตบไหล่เล็กเบาๆ
“แล้วถ้าโดนจับได้ล่ะ?” ใบหน้าหวานเลิกคิ้วถามต่อ
“ไม่โดนหรอกคชา... แกโคตรเหมือนทอมเลยจริงๆ” ได้ยินเพื่อนใหม่ว่าดังนั้นก็ไม่รู้คชาจะดีใจหรือเสียใจ แต่เอาเป็นว่าในตอนนี้คงต้องดีใจไปก่อนก็แล้วกัน
“เชื่อเราเว่ย... ไม่มีอะไรยากเลย เข้าห้องปุ๊บก็ปิดประตูล็อกห้องปั๊บแค่นั้นเอง”
คชาพยักหน้าหงึกๆ อย่างเริ่มคล้อยตาม... พอนึกดูแล้วก็ไม่มีอะไรจริงๆ
“เดี๋ยวน้ำเต้าหู้มื้อนี้เราเลี้ยงเอง ถือว่าเป็นอาหารต้อนรับคชาเนอะ”
ศีรษะกลมพยักขึ้นลงอีกครั้ง เฟรมเห็นดังนั้นก็ยิ้มพลางเรียกเจ้าของร้านมาเก็บเงินทันที ก่อนที่ทั้งคู่จะลุกออกจากโต๊ะเล็กๆ ตัวนั้นไป
เฟรมยื่นกุญแจห้องให้กับเพื่อนใหม่ ตบไหล่อีกคนเบาๆ
“ห้องเบอร์ 23... อยู่ชั้นสองห้องที่สาม อาจจะยังมีข้าวของพี่แพรวอยู่นิดหน่อยอย่าไปสนใจ โชคดีนะเว่ย ที่นี่มันหอหญิง เรามาส่งแกได้แค่นี้แหละ”
พูดจบก็ยื่นสัมภาระของอีกฝ่ายที่ช่วยถือส่งให้คืนแก่เจ้าของ คชารับมันไป ทำหน้าสงสัยกับถุงพลาสติกทึบที่เฟรมให้มาพร้อมกัน
“ของขวัญต้อนรับเพื่อนใหม่... ไว้เข้าไปถึงห้องแล้วค่อยเปิดดูนะ”
คชายิ้มน้อยๆ ชักเริ่มจะถูกชะตากับเพื่อนคนนี้ซะแล้วล่ะ
“ทำตัวเนียนๆ ล่ะ เจอกันพรุ่งนี้ที่คณะ บาย”
แม้มือเล็กจะไม่ได้ยกขึ้นโบกให้อีกฝ่ายเพราะมีของเต็มมือแต่คชาก็ตอบกลับไปเบาๆ
“อือ บาย”
ตาคู่เรียวยืนมองเฟรมที่เดินไปจนลับ ก่อนจะหันกลับมามองตึกหอพักสีชมพูหวานจ๋อย นึกภาวนาขอพรอยู่ในใจ
คุณพระคุณเจ้าคุณพ่อคุณแม่สิ่งศักดิ์สิทธิ์ทั้งหลาย ช่วยให้คชาอยู่รอดปลอดภัยในหอพักเพียงพอนี้ด้วยเถิด...
สาธุ
TBC
เอาอินโทรไปก่อนจ้า ขอฝากเรื่องนี้ไว้ในอ้อมอกอ้อมใจด้วยนะ อ่านแล้วก็เม้นกันหน่อยว่าเป็นยังไง ชอบไม่ชอบ (บอกตรงๆว่าไม่มั่นใจกับการเขียนของตัวเองนักน่ะนะ เหอๆ)
ขอบคุณทุกๆคนค่า ใครยังไม่เคยอ่านเรื่องเก่า ก็ฝากเรื่องเก่าด้วยน้า ใกล้จบละ >>> My Sassy Boy
HNY 2555 ค่ะทุกคน สวัสดีปีมะโรง ^^
ความคิดเห็น