“หมวกๆ...อยู่ตรงไหนกันนะ?”
หญิงสาวเจ้าของเส้นผมสีน้ำเงินเข้มเหลือบฟ้ากำลังใช้มือบางขาวราวหิมะกวาดของในตู้เสื้อผ้า ดวงตากลมโตมองหาสิ่งที่ต้องการอย่างลนลาน ตอนนี้เธอกำลังสวมชุดซานต้า แต่มันไม่ใช่ชุดซานต้าธรรมดา เพราะแทนที่จะใส่กางเกงสีแดง หญิงสาวสวมมินิสเกิร์ตสีแดงที่ปลายกระโปรงมีผ้าขนปุยสีขาวนุ่มๆประดับ ถัดลงมาเป็นถุงน่องสีเขียวบางยาวคลุมเข่า ชุดซานต้าแบบประยุกต์นี้ดูน่ารักเหมาะกับคนใส่ แม้มันจะดูแปลกๆเมื่อใส่ชุดซานต้านั่งอยู่ในห้องปูเสื่อทาทามิแถมล้อมด้วยประตูกระดาษสไตล์ญี่ปุ่นจ๋าก็ตาม
“นี่ ปีศาจหิมะยังแต่งตัวไม่เสร็จอีกเหรอ?” อาโอตะโบ...ปีศาจร่างยักษ์ถามจากเบื้องหลังประตูกระดาษ
“แต่งตัวเสร็จแล้วแต่หมวกหายไป!!!” ปีศาจหิมะสาว...ซึราระ ตอบขณะที่มือยังไม่หยุดค้นของ
“มัวแต่ค้นก็ช้ากันพอดี! ข้าให้เจ้ายืมหมวกแล้วกัน” อาโอเดินไปหยิบหมวกซานต้าของตนมาสวมลงบนหัวซึราระ
“ขอบคุณ...วะ หวา! มองอะไรไม่เห็นเลย!?”
“หัวของเจ้าใหญ่กว่าซึราระตั้งหลายเท่า มันจะใส่ไหวได้ไงเล่า” เคะโจโร...ปีศาจสาวผมยาวถอนหายใจ แต่ก็ยิ้มอย่างเอ็นดูเมื่อเห็นภาพซึราระโดนหมวกซานต้าของอาโอคลุมทั้งหัวปลายหมวกปิดดวงตาสีอำพันจนมิด
“ปีนี้เจ้ายืมหมวกข้าไปละกัน” เคะโจโรไปหยิบหมวกซานต้าของตนส่งให้ซึราระ
“ขอบคุณมากเคะโจโร ช่วยไว้ได้มากจริงๆ!” ซึราระสวมหมวกซานต้าของเคะโจโร แม้มันจะหลวมไปนิดแต่ก็ไม่ได้ทำให้เดือดร้อน
ทำไมซึราระถึงใส่ชุดซานต้าอยู่น่ะเหรอ? เธอคือปีศาจรับใช้ในบ้านใหญ่ของ ‘กลุ่มนูระ’ กลุ่มปีศาจขบวนร้อยอสูรที่ยิ่งใหญ่มีอิทธิพลมากในโลกแห่งภูตพราย ‘นูระ ริฮัง’ คือผู้นำรุ่นที่2ของกลุ่มนี้ลูกของเขาคือ ‘นูระ ริคุโอะ’ นายน้อยวัยห้าขวบผู้มีเลือดปีศาจเพียงหนึ่งในสี่ ซึราระรักและเอ็นดูริคุโอะเป็นอย่างมากเนื่องจากเลี้ยงดูอย่างใกล้ชิดมาตลอดราวกับเป็นพี่สาว
คริสต์มาสทุกปี ปีศาจรับใช้ในบ้านใหญ่จะผลัดกันปลอมตัวเป็นซานต้าแอบย่องเข้าห้องริคุโอะ เพื่อเสริมสร้างความฝันของนายน้อย เหล่าปีศาจอยากทำให้ริคุโอะดีใจที่ตื่นมาแล้วพบของขวัญจากซานต้า โดยจะเลือกปีศาจที่ทำหน้าที่ซานต้าจากการจับฉลาก ปีนี้ซึราระจะได้ทำหน้าที่นี้เป็นครั้งแรก ทำให้ปีศาจหิมะตื่นเต้นมากจนยิ้มไม่หุบ
“เอาล่ะ! ข้าพร้อมแล้ว!”
“พร้อมอะไรของเจ้า!? ของขวัญของนายน้อยยังกองอยู่มุมห้องเจ้าอยู่เลย!” อาโอร้องเสียงหลง
“อ๊ะ! จริงด้วย!!!” ซึราระวิ่งพุ่งเข้าไปหยิบกล่องของขวัญในห้องใส่ถุงผ้าสีน้ำตาลทันที
“เธอนี่จะรอดแน่เร้อ”
“ดูถูกกันเกินไปแล้วนะอาโอ! อย่างข้าน่ะสบายๆอยู่แล้ว รับรองว่าแนบเนียนสุดๆไม่เผลอไปทำลายความฝันวัยเด็กของนายน้อยแน่นอน”
“เอาน่าๆ อย่ามัวแต่เถียงกัน เดี๋ยวนายน้อยตื่นกลางคืนขึ้นมาจะยุ่งเอานะ” เคะโจโรห้ามปราม
“นี่ปีศาจหิมะ เธอลืมเจ้านี่นะ” อาโอส่งเคราปลอมให้
“ไม่อ่ะ เคราปลอมมันไม่น่ารัก ไม่เหมาะกับผู้หญิงเลยซักนิด”
“ใครสนเรื่องเหมาะไม่เหมาะกันล่ะ แบบนี้เกิดนายน้อยตื่นมาเจอเข้าก็จำหน้าเธอได้น่ะเซ่!”
“กะ ก็มัน…”
“ถ้าไม่อยากใส่ขนาดนั้น เอาหนวดปลอมไปใช้ก็ได้นะ ข้าเข้าใจ เพราะข้าเองก็ทำใจใส่เคราไม่ลงเลยซื้อหนวดปลอมมาพกเผื่อฉุกเฉินแทน” เคะโจโรส่งหนวดปลอมอันจิ๋วสีขาวให้
“ขอบคุณมากนะเคะโจโร” ซึราระมองเคะโจโรอย่างซาบซึ้ง เธอพกมันไว้ในกระเป๋าเสื้อ แม้จะน่ารักกว่าเครา แต่หากไม่ฉุกเฉินซึราระก็ไม่อยากใส่หนวดปลอมอยู่ดี
“ดีล่ะ! ทุกอย่างพร้อม”
ซึราระปรบมือเสียงดังแป๊ะเรียกขวัญกำลังใจ…
“อะ โอ๊ย!...เจ็บ…”
แต่ดูเหมือนจะตื่นเต้นจนตบแรงไปหน่อย ทำให้ฝ่ามือแดงซ่านและพองนิดๆ…
ในระหว่างที่ซึราระเดินมุ่งไปยังห้องริคุโอะน้อยอย่างร่าเริง…
“ยัยนั่นน่ะ...จะรอดแน่เหรอ?” อาโอถามพลางเกาหัวแกรกๆ
“...ข้าก็ไม่แน่ใจเหมือนกัน” เคะโจโรตอบขณะยิ้มแหยๆเล็กน้อย
****
ว่องไวปานสายลม นิ่งเงียบราวกับกลีบซากุระที่แตะผืนน้ำอย่างแผ่วเบา...นั่นคือคุณสมบัติที่ดีของซานต้า
ซึราระสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อระงับความตื่นเต้น เธอต้องปกป้องความฝันของนายน้อยให้ได้! ห้ามให้ริคุโอะในวัยเด็กรู้ความจริงเด็ดขาดว่าซานต้าจริงๆแล้วคือปีศาจรับใช้! รักษาจิตนาการอันงดงามของริคุโอะในวัยห้าขวบไว้คือภารกิจของซึราระในวันนี้!
ภารกิจเริ่มได้!...ซึราระเปิดประตูห้องของริคุโอะอย่างแผ่วเบา...ย่องเข้าไปอย่างช้าๆ...จากนั้นก็สะดุดขอบประตูล้มหน้าทิ่ม…
“โอ๊ย!!!” ซึราระร้องเสียงดังอย่างลืมตัว เจ็บไปหมดทั้งที่เข่าและใบหน้า ซึราระร้องครางด้วยความเจ็บพลางลูบจมูกด้วยความเป็นห่วงว่าดั้งจะหดจากแรงกระแทกเมื่อกี้หรือไม่…
“พี่สาวเป็นใครเหรอ?..” เสียงงัวเงียของริคุโอะดังขึ้นท่ามกลางความมืด เสียงฝีเท้าของเขากำลังดังเข้ามาใกล้! ริคุโอะกำลังเดินเข้ามาหาเธอ!
ขืนเป็นแบบนี้ต้องโดนจับได้แหง! ความฝันวัยเด็กของนายน้อยกำลังจะถูกทำลายป่นปี้เพราะความไม่ได้เรื่องของเธอ! ซึราระกล่าวโทษตนเอง ช่วยไม่ได้แล้วสินะ...ซึราระงัดไม้ตายก้นหีบออกมา…
“โฮะๆๆๆ ก็เป็นซานตาครอสยังไงล่าาา~” ซึราระแอบสวมหนวดปลอมขณะนอนหันหลังให้ริคุโอะ จากนั้นจึงรีบลุกขึ้นนั่งและพยายามดัดเสียงให้ทุ้มที่สุดเท่าที่ลำคอจะสามารถ
“ว้าวววว ผมเพิ่งเคยเห็นซานต้าตัวจริงเป็นครั้งแรกเนี่ยแหละ” ริคุโอะตัวน้อยตาเป็นประกาย
“โฮะๆๆ ยินดีด้วย มีเด็กไม่เยอะหรอกนะที่มีโอกาสเห็นซานต้าตัวจริง!”
“ว่าแต่คุณซานต้าหน้าตาเหมือนปีศาจหิมะเลย เสียงก็คล้ายๆด้วย”
“แค่กๆ!!!! คิดไปเอง! เจ้าคิดไปเองแล้วนายน้อย..เอ๊ย เด็กน้อย โฮะๆๆๆๆ” ซึราระสะดุ้งจนเกือบสำลักน้ำลายเลยทีเดียว
“อย่างงั้นเหรอ?” ริคุโอะทำหน้าฉงน
“อ่ะนี่ ของขวัญของเจ้า รับไปซะนาย..เด็กน้อย” ซึราระควักกล่องของขวัญออกจากถุงผ้า ของขวัญปีนี้คือหุ่นยนต์ของเล่นรุ่นใหม่ที่เหล่าเด็กชายทุกคนกำลังฮิตสุดๆ
“ว้าวววว ของขวัญล่ะ!”
ในระหว่างที่ริคุโอะมัวแต่สนใจของขวัญ ซึราระรีบสวมเกียร์หมาพุ่งหนีออกจากห้อง
“กรี๊ดดด!!!” แต่รีบร้อนไปหน่อยเลยเสียการทรงตัว ล้มลงไปกองกับพื้นเป็นรอบที่สอง…
ยังดีที่รอบนี้ยังไหวตัวทันระหว่างกำลังล้มเลยเงยหน้าหนีพื้นทัน หากล้มหน้าทิ่มตรงพื้นไม้ข้างนอกแทนพื้นเสื่อในห้องดั้งจมูกคงยุบหายจากใบหน้าไปตลอดชีวิตเป็นแน่ แม้จะเป็นเรื่องดีที่รักษาจมูกไว้ได้ แต่เข่ากระแทกพื้นเต็มๆทำเอาซึราระร้องครวญครางน้ำตาเล็ดกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็ง พลางสาปแช่งความเด๋อด๋าของตนเอง
“คุณซานต้า! เป็นอะไรรึเปล่า!?”
“ฮะๆ โฮะๆๆ..ข้าไม่เป็นไร...ข้าโอเค..(ซี๊ดดดดดด)”
ซึราระฝืนความเจ็บปวดที่หัวเข่าวิ่งแจ้นหนีไปอย่างลุกลี้ลุกลน โดยมีริคุโอะวัยห้าขวบมองตามอย่างห่วงๆ….
****
เสียงออดเลิกเรียนดังขึ้น
“นักเรียนทั้งหมดทำความเคารพ!”
“ขอบคุณครับ/ค่ะคุณครู!” จากนั้นเหล่าเด็กนักเรียนตัวน้อยก็พุ่งออกจากห้องเรียนทันที
คุณครูผู้สอนวิชาศิลปะยิ้มมองภาพนั้นขณะเริ่มตรวจเช็คงานของนักเรียน หัวข้องานวันนี้คือวาดรูปซานต้าพร้อมอธิบายลักษณะ ในระหว่างตรวจงานคุณครูเผลอหลุดขำเมื่อเห็นผลงานชิ้นนึงของเด็กในชั้นเรียน
‘ลักษณะของซานต้า: พี่สาวน่ารักน่าแกล้งที่หน้าตาเหมือนปีศาจหิมะ เสียงเหมือนปีศาจหิมะเวลาเจ็บคอ เป็นคนซุ่มซ่ามสุดๆเพราะสะดุดขอบประตูตั้งแต่ขามายันขากลับ ท่าทางจะเจ็บน่าดู จนทำให้ผมเป็นห่วง หวังว่าแผลจะหายดีแล้วนะ’
เหนือคำบรรยายลักษณะของซานต้า มีภาพวาดสมเป็นฝีมือเด็กน้อย รูปหญิงสาวผมสีน้ำเงินกับฟ้าเข้มใส่ชุดซานต้าแบบกระโปรงตัวเบี้ยวๆอยู่
“ซานต้าของนูระคุงนี่พิลึกสุดๆไปเลย”
คุณครูคิดว่าหากมีซานต้าแบบนั้นมีอยู่จริงๆต้องโดนไล่ออกจากงานแจกของขวัญให้เด็กแหงๆเนื่องจากความไม่เนียน ซึ่งก็อาจจะจริง เพราะหลังจากคริสต์มาสปีนั้นเป็นต้นมา ถึงซึราระจะจับฉลากได้หน้าที่ซานต้า ก็ไม่มีปีศาจตนไหนยอมให้เธอทำหน้าที่นี้อีก….
****
“เอาล่ะ สมบูรณ์แบบ!”
“...ทำอะไรของเจ้าน่ะปีศาจหิมะ”
“เคะโจโร!? คุบินาชิ!?”
เคะโจโรกับคุบินาชิออกมาเดินชมวิวยามค่ำคืนกันสองต่อสองและอาจจะจูบกันไปแล้วหากซึราระไม่บังเอิญผ่านมาทางนี้ด้วยชุดเด่นสะดุดตา ทั้งสองหรี่ตามองซึราระอย่างพร้อมเพรียง...ปีศาจหิมะสาวกำลังสวมชุดซานต้าอยู่ ชุดแบบเดียวกันกับที่ซึราระเคยใส่ตอนที่แอบย่องเอาของขวัญไปให้ริคุโอะตอนยังเด็ก
“กะ ก็เอาของขวัญไปให้ท่านริคุโอะยังไงล่ะ!” ซึราระยื่นถุงผ้าสีน้ำตาลให้ทั้งสองดู ในนั้นมีกล่องของขวัญอยู่
“เธอเมารึเปล่า? ท่านริคุโอะอายุสิบสามขึ้นเป็นผู้นำรุ่นที่สามของกลุ่มนูระแล้วนะ ไม่ใช่เด็กประถมซะหน่อย” คุบินาชิถามด้วยท่าทีมึนงง
ธรรมเนียมที่เหล่าปีศาจปลอมตัวเป็นซานต้าไปแอบให้ของขวัญริคุโอะนั้นเลิกทำกันตั้งแต่ริคุโอะอยู่ประมาณป.6เพราะริคุโอะโตมากพอที่จะไม่ตื่นเต้นกับเรื่องซานต้าแล้ว ทว่าถึงอย่างนั้นซึราระก็สวมชุดซานต้าและกำลังจะนำของขวัญไปให้ริคุโอะในวัยสิบสามปี
“ช่างฉันเถอะน่า พวกเธอก็จีบกันต่อไปสิอย่ามาสนใจฉันเลย”
“จะ จีบเหรอ!?” ทั้งสองประสานเสียงพลางหน้าแดงก่ำพร้อมกัน
ซึราระเผลอขำพรืดเมื่อเห็นทั้งสองหน้าเหวอแถมแก้มแดงแจ๋จนยืนมองจากไกลๆยังเห็น ทั้งสองอ้ำๆอึงๆเหมือนจะอยากแก้ตัวแต่เพราะเป็นความจริงเลยไม่รู้จะแก้ตัวยังไง
“เอาเถอะ ขอให้โชคดีน้า~” ซึราระโบกมือลาเคะโจโรและคุบินาชิเพราะเธอไม่อยากอยู่เป็นกขค.อีกต่อไป เดี๋ยวพรุ่งนี้ค่อยซักถามรายละเอียดจากเคะโจโรเอาทีหลังก็ได้ ที่สำคัญเธอมีภารกิจต้องรีบทำ…
ในถุงผ้ามีกล่องของขวัญสีชมพูผูกโบว์สีแดง ในกล่องของขวัญนั้นคือช็อคโกแล็ตที่ซึราระตั้งใจทำขึ้นมาอย่างสุดความสามารถ แล้วเหตุใดซึราระถึงต้องแต่งชุดซานต้าแอบย่องเอาช็อคโกแล็ตทำมือให้ริคุโอะงั้นหรือ? สาเหตุมันมาจากเมื่อประมาณต้นปีที่ผ่านมานี้…
****
หลังจากขบวนร้อยอสูรกลุ่มนูระปราบเซย์เมย์ลงได้สำเร็จ ชีวิตประจำวันอันแสนสงบสุขก็กลับคืนมา ในวันหนึ่งอันแสนสงบสุข ซึราระโดนแม่ของตนเองสั่งให้ไปขโมยจูบของริคุโอะ ทำให้ใจซึราระไม่อยู่กับตัวทั้งวัน เอาแต่คิดเรื่องการจูบจนใจเต้นใจลอย ความผิดแม่นั่นแหละที่พูดเรื่องแปลกๆ...เธอคาดโทษแม่ขณะพยายามทำให้แก้มที่แดงเรื่อเพราะจินตนาการเพ้อฝันกลับไปเป็นปกติ ออดเลิกเรียนดังแล้ว ถ้าไปเจอท่านริคุโอะสภาพนี้คงโดนคิดว่าเป็นปีศาจเอ๋อแน่ๆ! จะแสดงความเด๋อด๋าเหมือนเมื่อกลางวันไม่ได้!
เมื่อกลางวันซึราระเองก็ใจลอย จนริคุโอะเป็นห่วง แถมเขายังเดินเอาหน้ามาใกล้แล้วเอามือแปะหน้าผากเธออย่างอ่อนโยนเพื่อวัดไข้ด้วย!..จะว่านั่นเป็นจังหวะดีที่จะจูบ...เดี๋ยวๆ อย่าฟุ้งซ่านเซ่! โธ่เอ๊ย ท่านริคุโอะคนบาปหนา! เกิดข้าหัวใจวายตายไปจะทำยังไงเจ้าคะ!? ยังเขินค้างมาถึงตอนนี้เลยเนี่ย! ไม่ได้ๆ เลิกคิดๆ ใจร่มๆเข้าไว้ซึราระ!..
“ถ้าเป็นนูระน่ะไม่อยู่หรอกนะ เขาไปโรงยิมกับคานะ”
“เอ๋? ทะ ทำไมล่ะ..”
“นูระไปช่วยเก็บของในโรงยิมน่ะ คานะเป็นห่วงเลยไปช่วยด้วยอีกคน”
ริคุโอะไม่อยู่ในห้อง ซึราระจึงถามหาริคุโอะจากเพื่อนของเขา
อยู่กับใครไม่อยู่! ดันไปอยู่กับคุณอิเอนากะซะงั้น!
“ไม่นะๆๆๆ นี่มันแย่ที่สุดเลยยยย”
ซึราระก็รู้ว่าตนไม่มีสิทธิ์ไปหึงริคุโอะเพราะเป็นแค่คนสนิท แต่มันก็อดไม่ได้ ภาพมโนในหัวโลดแล่น เธอเผลอจินตนาการภาพสองคนนั้นกำลังจะจูบกัน...ถ้าเรื่องนั้นมันเกิดขึ้นจะทำยังไงดีล่ะ!!!
“ไม่ปล่อยให้เกิดขึ้นหรอกน่า!!!”
“อ๊ะ ซึราระนี่เธอมาช่วยขนของเหรอ? มาได้จังหวะพอดีเลย”
ซึราระกวาดตามองรอบห้อง พบเพียงริคุโอะคนเดียว…
“คุณอิเอนากะอยู่ไหนเหรอเจ้าคะ?”
“เธอมีธุระด่วนน่ะ เลยรีบกลับไปก่อน”
“อย่างนี้นี่เอง…” โล่งอกไปเลย...ซึราระมัวแต่ถอนหายใจด้วยความโล่งใจเลยไม่สังเกตข้างหลัง…
“ซึราระ! ระวัง!”
“กรี๊ดดดดดด!!!”
ของในห้องล้มลงมาทับทั้งสองจนลงไปนอนกับพื้น...ในท่าที่ริคุโอะคร่อมทับซึราระไว้…
“ซึราระ…”
“ทะ ท่านริคุโอะ…”
แก้มของทั้งสองแดงก่ำด้วยความเขินอาย เมื่อรู้ตัวว่าตกอยู่ในสถานการณ์รูปแบบใด…
“พวกเราจะทำยังไงดี? ผมขยับตัวไม่ได้เลย”
“นั่นสินะ..”
“อ๊ะ แต่ถ้าใช้น้ำแข็งของเธอ พวกเราคงออกไปได้”
“นะ นั่นก็จริง...พวกเราคงออกไปได้ทันที…”
น้ำแข็งของซึราระสามารถพาตัวเธอกับริคุโอะออกจากข้างใต้ข้าวของมากมายเหล่านี้ได้แน่นอน...แต่ว่า..ได้อยู่กับคนที่แอบรักในระยะประชิดขนาดนี้...แม้ตามปกติจะไม่ชอบความร้อนเนื่องจากเป็นปีศาจหิมะ แต่ซึราระรักความอบอุ่นจากร่างกายของริคุโอะที่สุด เธออยากแช่แข็งช่วงเวลานี้ไว้ อยากสัมผัสความอบอุ่นของเขามากกว่านี้..
“ขอแค่นิดหน่อย..พวกเราอยู่แบบนี้กันอีกซักพักได้ไหมเจ้าคะ..?”
ริคุโอะเบิกตามองด้วยความตะลึง..เผลอพูดอะไรแปลกๆออกไปซะแล้ว เมื่อรู้ตัวว่าหลุดปากพูดอะไรออกไป แก้มขาวก็ถูกแต่งแต้มด้วยสีแดงที่แดงยิ่งกว่าเดิมจากความอาย
ริคุโอะจับผ้าพันคอของซึราระไว้...เขาโน้มหน้าใกล้เข้ามา
“ทะ ท่านริคุโอะ..?”
ริมฝีปากของทั้งคู่จวนจะสัมผัสกัน…
“โอ้ววววววว เป็นอะไรรึเปล่าท่านริคุโอะ!? อาโอตะโบมาช่วยแล้วววว!!”
ริคุโอะกับซึราระรีบลุกนั่งและหันหน้าหนีกันอย่างว่องไวในขณะที่อาโอขนพรรคพวกปีศาจมาช่วยกันขนของในโรงยิม…
“ปีศาจหิมะ? เธอเองก็อยู่ที่นี่ด้วยเหรอ?”
อาโอออออออ!!!!! ไอ้บ้าาาาาา!!!!!
“ว๊ากกกกกกกกก ตาข้าาา!”
ซึราระสะบัดหน้าหนีจากอาโอที่ทุรนทุรายเพราะโดนน้ำแข็งของเธอแช่แข็งที่ตา
“กลับบ้านกันเถอะเจ้าค่ะ ท่านริคุโอะ”
“...”
ริคุโอะหันหน้าหนีซึราระ เขาไม่กล้าสบตากับเธอ...
“มีอะไรเหรอรึเปล่าเจ้าคะ..?”
“มะ ไม่มีอะไรซักหน่อย”
แก้มของริคุโอะแดงซ่าน ทำเอาซึราระเผลอยิ้ม
“อะไรเล่า?..”
ท่านริคุโอะเจ้าคะ..เรื่องก่อนหน้านี้น่ะ ข้าคาดหวังเหตุการณ์แบบนี้ได้ในอนาคตได้ใช่รึเปล่า?...
..ซึราระใจพองโต แต่หลังเหตุการณ์ในโรงยิม ผ่านมาสองเดือน ความสัมพันธ์ระหว่างเธอกับริคุโอะก็ยังไม่ได้พัฒนาเพิ่มจากคนสนิทกับเจ้านายไปเป็นแฟน…
ริคุโอะไม่ได้มีท่าทีรุกซึราระแต่อย่างใด คืนวันอันแสนธรรมดาผ่านพ้นไป ริคุโอะปฎิบัติกับเธอเหมือนเดิม หรือจริงๆแล้วซึราระแค่เพ้อฝันไป?
ท่านริคุโอะอาจจะแค่เผลอโน้มตัวเข้าหาเพราะเสียการทรงตัวไม่ก็โดนของทับเยอะเกินไปเลยเกือบเผลอจูบ..แต่ถ้าโน้มลงมาโดยไม่ตั้งใจก็ไม่มีความจำเป็นต้องขยับผ้าพันคอของข้าออกนี่นา...ปวดหัวววว ท่านริคุโอะคิดยังไงกับข้ากันแน่!!??
ในเมื่อท่านริคุโอะไม่รุกเข้ามา..ข้าจะลองเป็นฝ่ายเริ่ม!
ซึราระตัดสินใจทำช็อคโกแล็ตอย่างตั้งใจเพื่อมอบให้ริคุโอะในวันวาเลนไทน์และตั้งใจจะสารภาพความรู้สึกในหัวใจออกมา…
สุดท้ายซึราระก็ไม่กล้า เอาช็อคโกแล็ตอันนั้นมานั่งกินเองด้วยท่าทางเหงาหงอย แม้ว่าจะหงุดหงิดกับความขี้ขลาดของตัวเองก็เถอะ...แต่ถ้าจริงๆแล้วริคุโอะไม่ได้ใจตรงกันกับเธอล่ะ? ยังไงเสียซึราระก็เป็นแค่คนสนิท ลูกน้องอย่างเธอจะเหมาะสมกับเจ้าแห่งภูตพรายอย่างเขาน่ะเหรอ แถมปีศาจหิมะยังครองสถิติแห้วจากรุ่นที่หนึ่งและสองของกลุ่มนูระ แล้วหากเธอพูดออกไปแล้วถูกปฎิเสธเหมือนที่แม่เธอเคยโดนล่ะ? ใจของซึราระคงแหลกสลายเป็นชิ้นๆ
****
เวลาล่วงเลยจากวันวาเลนไทน์มาจนปลายปี วันธรรมดาล่วงเลยผ่านไป เรื่องช็อคโกแล็ตที่ไม่ได้ให้ริคุโอะไปยังคงติดใจซึราระมาหลายเดือน
จนกระทั่งถึงวันคริสต์มาส ซึราระตัดสินใจทำช็อคโกแล็ตขึ้นมาอีกครั้ง อยากมอบให้เขา เพราะความรู้สึกมันอึดอัดอยู่ในอก เธออยากทำอะไรซักอย่างกับมัน สุดท้ายก็ขี้ขลาดเหมือนเดิม บางทีการไปตบตีกับเซย์เมย์อาจจะง่ายกว่าเรื่องนี้..แต่จะกินแบบเหงาๆเหมือนตอนวาเลนไทน์ก็เสียดาย…
ซึราระปิ๊งไอเดีย งั้นก็ให้ช็อคโกแล็ตในนามของซานต้าสิ! ถ้าทำแบบนี้ถึงจะไม่ได้สารภาพรัก แต่อย่างน้อยก็ได้ให้ของขวัญ ความค้างคาใจคงน้อยลง!
เรื่องจึงลงเอยเช่นนี้...ตอนนี้ ซึราระในชุดซานต้าถึงได้มายืนหน้าเครียดอยู่หน้าห้องของริคุโอะ
ใจเย็นๆเข้าไว้ เย็นให้เหมือนอุณหภูมิร่างกายของตนเองตามปกติ..
ซึราระเปิดประตูช้าๆ เดินอย่างระมัดระวังไม่ให้พลาดเหมือนปีที่เธอทำหน้าที่ซานต้าตอนนั้น
ย่องๆๆ แล้วก็ค่อยๆวางงง...ซึราระวางกล่องของขวัญบริเวณหัวเตียงริคุโอะอย่างแผ่วเบา
สำเร็จ! ดีล่ะ...จังหวะนี้แหละ..รีบหนีออกจากห้อง…
“ดึกดื่นแบบนี้มาทำอะไรในห้องของข้าหรือ ซึราระ”
“ทะ ทะ ทะ ท่านริคุโอะ!!!??”
ละสายตาแปปเดียว รู้ตัวอีกทีก็โดนริคุโอะในร่างปีศาจโอบกอดจากด้านหลัง ทำใจเต้นตึกตักอย่างไม่คาดฝัน
“ชุดน่ารักจัง”
“อะ เอ๋!..”
“แล้วเจ้ามาทำลับๆล่อๆอะไรในห้องของข้าเหรอซึราระ?”
“มะ มะ ไม่ใช่ซะหน่อย! ข้าไม่ใช่ซึราระซักหน่อย!”
“หือ?”
“ขะ ข้าคือซานตาครอสต่างหากล่ะ!”
ซึราระเชิดหน้าพลางยืดอกด้วยความมั่นหน้า ชุดซานต้าก็ใส่ หมวกก็มี หนวดปลอมก็(จำใจ)ติด เนียนขนาดนี้รับรองว่ารอดแน่นอน(?)
“อุ๊บ...ฮ่าๆๆๆๆๆๆ”
“ขำอะไรของท่าน...เจ้ากันน่ะ!?”
ริคุโอะพยายามกลั้นขำ แต่สุดท้ายก็อดทนไว้ไม่ไหวจนเจ้าแห่งภูตพรายส่งเสียงขำลั่นพลางเอามือกุมท้อง ซึราระทำหน้ามุ่ยขณะมองริคุโอะในสภาพนั้น
“ขอโทษทีๆ..แล้วซานต้ามาทำอะไรในห้องของข้ากันล่ะ?” ริคุโอะถามในขณะที่ยังขำค้างไม่หาย
“ก็เอาของขวัญมาส่งให้ตามหน้าที่ซานต้าน่ะสิ”
“หืมมมมม ซานต้าส่งของขวัญให้แต่เด็กดีสินะ งั้นแปลว่าข้าเป็นเด็กดีอย่างนั้นหรือ?”
“ใช่แล้ว ท่านริ..เจ้าเป็นเด็กดีมากๆ!”
“ข้าเป็นเด็กดีมากๆสินะ”
“ชะ ใช่แล้วล่ะ”
“ไหนๆข้าก็เป็นเด็กดีมาตลอดทั้งปี ของขวัญชิ้นเดียวมันน้อยไปหน่อยนะ ขอของขวัญเพิ่มอีกซักอย่างได้ไหม?”
“ดะ ได้สิ ไม่ว่าจะอยากได้อะไรซานต้าก็ให้ได้หมดนั่นแหละ!”
“ถ้างั้นข้าขอ...หัวใจและร่างกายของซึราระเป็นของขวัญ”
“อะ เอ๋?...”
ริคุโอะในร่างยามค่ำคืนช้อนตัวซึราระขึ้นมาอุ้มไว้ในอ้อมแขน เขาอุ้มร่างเล็กของปีศาจหิมะไปวางไว้ฟูกนอนของตน หากปีศาจสามารถระเบิดตัวเองด้วยแรงเขินได้ ซึราระคงตัวระเบิดตู้มไปนานแล้ว ใบหน้าของซึราระเห่อร้อนยิ่งกว่าเดิมเมื่อริคุโอะนอนคร่อมทับตัวเธอไว้
“ทะ ทะ ท่านริคุโอะพะ พูดแบบนี้…” สถานการณ์มาขนาดนี้ถอยหลังกลับไม่ได้แล้ว! เป็นไงเป็นกัน! ซึราระทำใจให้กล้าแล้วถามออกไป “มะ หมายความว่า..ทะ ท่านชอบข้า..หรือเจ้าคะ…” ซึราระหลับตาปี๋ไม่กล้ามองหน้าอีกฝ่าย เธอทั้งกลัวและตื่นเต้นในเวลาเดียวกัน
“ข้าไม่ได้ชอบเจ้า”
“...”
“ข้ารักเจ้าต่างหากล่ะซึราระ”
“ทะ ทะ ท่านริคุโอะ!!!”
เขาจงใจแกล้งเธอชัดๆ ใจเธอตกไปอยู่ตาตุ่มวูบนึงเลยนะ ถ้าเธอใจสลายจนช็อคตายตรงนี้จะรับผิดชอบไหม!? แต่ถึงอย่างนั้นซึราระก็เขินอายและดีใจกับคำบอกรักของเขาเกินกว่าจะคาดโทษริคุโอะในตอนนี้
“ข้าขอหัวใจและร่างกายของเจ้าขนาดนี้แล้ว เจ้ายังไม่รู้ตัวเหรอว่าข้ารักเจ้าน่ะ?”
“ก็ท่านริคุโอะร่างกลางคืนหน้าหม้อนี่นา เดี๋ยวก็ไปอุ้มคุณอิเอนากะ เดี๋ยวก็ไปอุ้มยัยหนูองเมียวจิ จะให้ข้าเชื่อท่านได้ยังไงกันเจ้าคะ!”
“เจ้านี่โหดร้ายจังนะ ข้าไม่ได้หน้าหม้อซะหน่อย ข้าอุ้มเฉพาะตอนช่วยพาหนีจากศัตรูหรอกนะ แต่ข้าไม่ได้คิดอะไรกับสองคนนั้นไปมากกว่าเพื่อน”
“จะ จริงเหรอเจ้าคะ..”
“จริงสิ ข้าไม่เคยอุ้มใครมานอนคร่อมบนเตียงนอกจากเจ้าหรอก”
ซึราระดีใจ...ดีใจมากเหลือเกิน ที่หัวใจของเธอกับเขาตรงกัน แต่ว่า…
“เป็นข้า...จะดีจริงๆเหรอเจ้าคะ?..” ซึราระถาม ช้อนตามองริคุโอะ สบดวงตาสีแดงนั้นเป็นครั้งแรกของคืนนี้
ริคุโอะเป็นเจ้าแห่งขบวนร้อยอสูร ซึราระเป็นลูกน้อง หากเธอแต่งงานกับริคุโอะย่อมหมายความว่าเธอจะกลายเป็นนายหญิงแห่งกลุ่มนูระ ตำแหน่งนั้นเหมาะกับปีศาจซุ่มซ่ามอย่างเธอจริงๆงั้นเหรอ...ริคุโอะรู้จักซึราระมานาน เพียงมองสีหน้าและแววตาก็เข้าใจว่าเธอกังวลเรื่องอะไรอยู่ ริคุโอะที่คร่อมซึราระอยู่เอาสองแขนโอบกอดเธอไว้
“ต้องเป็นเจ้าเท่านั้น เป็นซึราระน่ะดีที่สุดแล้ว”
“...”
“ถึงกับร้องไห้เลยหรือ?”
“กะ ก็มันซึ้งนี่เจ้าคะ!”
น้ำตาคลอดวงตาสีอำพันกลายเป็นเกล็ดน้ำแข็งเล็กๆกระทบฟูกนอน ริคุโอะยิ้มเล็กน้อยก่อนจะถามว่า
“ขอหัวใจกับร่างกายของเจ้าเป็นของขวัญได้หรือไม่”
“..หัวใจและร่างกายของข้า เป็นของท่านริคุโอะมาตั้งนานแล้วเจ้าค่ะ” ซึราระเบือนหน้าพลางตอบเสียงเบา เขินเสียจนนึกอยากเอาแก้มแดงเรื่อไปซุกหนีที่ไหนซักแห่ง
น่ารักเกินไปแล้ว...ทนไม่ไหว…
“ท่านริคุ…”
เสียงนั้นหายไปกลางคันเพราะริบฝีปากบางของซึราระถูกช่วงชิงจูบแรกไป...ทั้งๆที่เป็นปีศาจหิมะ แต่ตอนนี้ใบหน้าของเธอร้อนไปหมด ไม่ใช่เพราะพิษไข้..คืนนี้ซึราระอาจจะตัวระเบิดตายเพราะความเขินไปจริงๆก็ได้
ริคุโอะเชยคางซึราระไว้เพื่อให้ดวงตาของเธอสบกับตาของเขา นิ้วนั้นลอบบีบแก้มนิ่มๆของอีกฝ่ายด้วยความเอ็นดู
“แต่งงานกันเถอะ ซึราระ”
“จะ จะ เจ้าค่ะ!”
ริคุโอะจุมพิตลงบนริมฝีปากนั้นอีกครั้ง ซึราระรับจูบนั้นไว้ กอดไออุ่นเดียวที่เธอชื่บชอบ จนกระทั่งเมื่อเขาสัมผัสบริเวณต้นขา…
“ท่านริคุโอะจะทำอะไรน่ะเจ้าคะ!?” ซึราระผละออกทันทีและถอยหนีไปเล็กน้อยด้วยท่าทีลนลานปนอาย
“ก็เจ้าน่ะมอบร่างกายให้ข้าแล้วไม่ใช่หรือ?” ริคุโอะยิ้มเจ้าเล่ห์
“คือ...แบบ...คือ...ข้ายังไม่พร้อมเจ้าค่ะ! จะ ใจเย็นๆก่อน...อย่างน้อยก็รอหลังแต่งงานอย่างเป็นทางการเถอะเจ้าค่ะ!!! ตอนนี้เตรียมใจไม่ทัน..”
ซึราระอายจนตัวสั่นราวกับลูกนก เธอเอาแขนเสื้อปิดใบหน้าแดงก่ำของตนไว้ กิริยานั้นทำให้ริคุโอะเอ็นดูจนเผลอยิ้มกว้างในแบบที่ไม่เคยทำในร่างกลางคืน เขายื่นมือไปลูบเส้นผมยาวสลวยของคนตรงหน้าด้วยความเอ็นดู
“วันนี้ข้าจะปล่อยเจ้าไปก่อนก็ได้”
“ขอบคุณเจ้าค่ะ”
“แต่เจ้าต้องนอนที่ฟูกของข้านะ”
“...ถะ ถ้าแค่นอนข้างกันล่ะก็…”
ซึราระคลานเข้าไปนอนข้างๆริคุโอะ เขาอาศัยจังหวะนั้นโอบกอดเธอไว้ ริคุโอะในร่างปีศาจตัวใหญ่กว่าเธอเยอะ ทำให้ซึราระแทบจะจมหายไปในอ้อมแขนและแผงอกอันแข็งแกร่งของเขา
“ท่านริคุโอะไม่หนาวเหรอเจ้าคะ? มานอนกอดปีศาจหิมะในคืนวันคริสมาสต์แบบนี้ไม่น่าจะสบายตัวเท่าไหร่ เอาไว้นอนกอดกันตอนหน้าร้อนดีกว่าไหมเจ้าคะ?”
“อย่าพูดเหมือนตัวเจ้าเป็นแค่แผ่นเย็นหรือถุงน้ำแข็งไว้คลายร้อนสิ”
“แต่ว่า..”
“ความเย็นของผิวกายเจ้าช่วยข้าไว้เสมอ”
“หมายความว่ายังไงหรือเจ้าคะ?”
“..ตอนเด็กๆที่ข้าเล่นซนจนหลงทางในความมืด ตอนนั้นทุกอย่างดูน่ากลัวไปหมด มือเย็นๆของเจ้าจับมือข้าไว้ ปลอบโยนข้าที่หวาดกลัวอย่างอ่อนโยน ผิวกายเย็นๆของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกอุ่นใจและปลอดภัย..”
“...”
“..ระหว่างสู้กับทามาซึกิแห่งชูโกคุ ในยามที่ดวงตาข้ามืดบอดเพราะสมุนของหมอนั่น มือเย็นๆของเจ้าจับมือข้าไว้ เสียงของเจ้าปลุกใจให้ข้าต่อสู้ได้อีกครั้งแม้มองอะไรไม่เห็น มือเย็นๆของเจ้าทำให้ข้ารู้สึกดีใจที่รับรู้ว่ามีคนอยู่เคียงข้าง”
“...”
“ข้าชอบความเย็นของผิวกายเจ้าที่สุด” ริคุโอะกุมมือบางนั้นเอาไว้ราวกับยืนยันคำพูดของตนเอง
“..ข้าเองก็ชอบความอบอุ่นของท่านริคุโอะที่สุดเหมือนกันเจ้าค่ะ” ซึราระกุมมือนั้นตอบ
ทั้งสองผลอยหลับไปในสภาพนั้น…
****
“ทะ ท่านริคุโอะ!!??”
ซึราระตื่นเช้าในวันถัดมา พอมองไปข้างกายก็พบริคุโอะนอนอยู่ข้างๆ แน่นอนว่าเป็นร่างมนุษย์เพราะเช้าแล้ว ทะ ทำไมถึงมานอนอยู่ในห้องของท่านริคุโอะได้ล่ะ…
พอมองชุดซานต้าที่ใส่อยู่ความทรงจำเมื่อคืนก็หวนคืนสู่สมองซึราระ หัวใจของเธอเต้นตึกตักเสียงดังราวกับมีการจัดคอนเสิร์ตในอก เธอเปลี่ยนชุดตัวเองกลับเป็นชุดยูกาตะกับผ้าพันคอสีขาวเหมือนปกติด้วยพลังปีศาจภายในพริบตา ก็นี่มันเลยวันคริสมาสต์มาแล้วนี่นะ
“ซึราระ…” ริคุโอะทำตาปรือ
ทันทีที่ริคุโอะลุกขึ้นนั่ง เรื่องเมื่อคืนก็โลดแล่นในหัวสมอง เรื่องใจกล้าที่ร่างปีศาจของเขาทำไว้เมื่อวานทำเอาริคุโอะหน้าแดงเถือก ใจเต้นโครมครามราวกับมีวาฬซักร้อยตัวดิ้นอยู่บนถนน
“ซึราระ…..”
“เจ้าคะ..?”
“..ถ้าเมื่อวานผมเผลอทำให้ซึราระไม่พอใจก็ขอโทษนะ…”
ทั้งๆที่เป็นคนเดียวกันแท้ๆ แต่ริคุโอะในตอนนี้กลับไม่กล้าสบตาหญิงสาวตรงหน้า
“ทะ ทำอะไรน่ะ!?”
“ก็กอดท่านริคุโอะยังไงล่ะเจ้าคะ”
“บะ แบบนี้มันเรียกว่ากระโดดทับแล้ว…”
ซึราระยิ้มมุมปาก ตอนกลางคืนเมื่อวานเธอโดนริคุโอะร่างปีศาจแกล้งไว้เยอะ โทษฐานที่ทำซึราระหัวใจเต้นแรงจนอกแทบแหกตายไปหลายรอบเมื่อคืน ดังนั้นตอนนี้ขอแกล้งคืนบ้างแล้วกัน ซึราระพุ่งเข้าใส่ริคุโอะทำให้เขาไม่ทันตั้งตัวจนลงไปนอนหงายบนฟูก เป็นผลให้ตอนนี้ซึราระนอนคร่อมริคุโอะอยู่ ใบหน้าแดงซ่านและสายตาเลิกลั่กของริคุโอะทำให้ซึราระรู้สึกเอ็นดูปนสะใจในเวลาเดียวกัน แม้จริงๆแล้วเธอจะเขินหน้าแดงไม่ต่างจากเขาเลยก็ตาม
“ท่านริคุโอะ…”
“อะไรเหรอ?...”
ไหนๆมาขนาดนี้แล้ว ซึราระอยากถามเรื่องหนึ่งที่เธอติดใจมาตั้งแต่ต้นปี…
“ตอนนั้น ที่อยู่ในโรงยิมเมื่อต้นปี..ท่านริคุโอะคิดจะจูบข้าหรือเปล่าเจ้าคะ?”
“..คิดสิ ถ้าตอนนั้นอาโอตะโบไม่เข้ามาคงจูบซึราระไปแล้ว เพราะซึราระในตอนนั้นน่ารักมากจนเผลอตัวเลยล่ะ”
ซึราระนิ่งเงียบไป แค่คำชมว่าน่ารักจากปากคนที่รักมันทำให้ใจเต้นได้ขนาดนี้เชียวเหรอ? รู้ตัวอีกทีก็โดนริคุโอะทำให้ใจเต้นด้วยคำเพียงคำเดียว แม้จะรู้ว่าริคุโอะร่างมนุษย์วัยสิบสามไม่ได้ขี้แกล้ง เมื่อกี้คงไม่ได้เจตนาจะแกล้งให้ซึราระเขินหรอก แต่ยังไงก็ต้องโต้กลับ เพราะโอกาสรุกริคุโอะให้หน้าแดงไม่ได้มีอยู่ทุกวัน
“ท่านริคุโอะ”
“ทำไมเหรอ?”
“รักนะเจ้าคะ”
“อะ เอ๋!” ริคุโอะร้องเสียงหลง เพียงแค่ได้ยินคำนั้นจากสาวที่หลงรักก็เขินจนควันแทบพุ่งจากหู
“แล้วท่านริคุโอะล่ะเจ้าคะ?”
“ก็...ซึราระรู้อยู่แล้วไม่ใช่เหรอ?..”
“ข้าอยากได้ยินอีกนี่...ไม่ได้หรือเจ้าคะ?”
ซึราระมองริคุโอะที่เธอนั่งคร่อมอยู่ด้วยสายตาออดอ้อนราวกับลูกหมาน้อย...น่ารักเกินไปแล้ว
“...ผมก็รักซึราระเหมือนกัน”
ซึราระแย้มยิ้มมีความสุขเมื่อได้ยินคำพูดยืนยันและได้เห็นท่าทางเคอะเขินของริคุโอะ
แต่จู่ๆริคุโอะก็คว้าเอวบางของเธอไว้ และพลิกให้ซึราระกลายเป็นฝ่ายนอนบนฟูกนอนของเขา โดยมีริคุโอะคร่อมทับอยู่
“เอ๋..?” การเปลี่ยนแปลงกระทันหันทำให้ซึราระส่งเสียงร้องเอ๋อๆออกมา รู้ตัวอีกทีก็โดนริคุโอะรุกกลับซะแล้ว
“ซึราระ...ขอบคุณที่อยู่เคียงข้างกันมาตลอดนะ”
“นะ นั่นมันคำพูดของข้าต่างหาก…”
คำพูดของซึราระขาดหายไปเพราะริคุโอะก้มลงจูบแก้มเนียนของเธอ ซึราระตะลึงและเขินจนอ้าปากค้าง ริคุโอะหัวเราะให้กับกิริยาน่าเอ็นดูนั้น ส่วนซึราระเมื่อเห็นผู้ชายที่มอบใจให้มีความสุขก็ทำให้เธอยิ้มออกมา
ซึราระรักริคุโอะ ไม่ว่าจะเป็นเจ้าแห่งภูตพรายผู้แข็งแกร่งในยามค่ำคืน หรือหนุ่มธรรมดาผู้อ่อนโยนในยามกลางวัน...ในเมื่อไม่ว่าจะกลางวันหรือกลางคืนทั้งหมดนั่นก็คือตัวตนของริคุโอะที่ซึราระรักที่สุด….
END
น่ารักมากๆๆ ขอบคุณนะคะที่แต่งเรื่องนี้