จับหัวใจนายตัวแสบ

"อะไรนะค่ะ" ฉันพูดขึ้นด้วยความตกใจ เพราะพี่ชายของฉันจะไปต่างประเทศ
"พี่ก็บอกว่าพี่ต้องไปอเมริกา"
"แล้วทำไมพี่ต้องไปด้วย"
"ก็พี่ต้องไปช่วยคุณพ่อกับคุณแม่ทำงานไง" พี่ชายฉันตอบฉันอย่างช่วยอะไรไม่ได้
"แล้วทำไมพี่ไปแต่หนูไม่ได้ไปล่ะค่ะ" ดูสิ ก็มีแต่พี่ไปแต่ฉันไม่ได้ไปอยู่คนเดียว
"พี่ก็ไม่รู้เหมือนกัน แต่คุณแม่เรียกแต่พี่ให้ไปไม่ได้เรียกน้องนิ" คุณแม่ใจร้าย TT_TT
"แล้วหนูจะอยู่กับใครล่ะ" ก็ทั้งบ้านมีแค่ฉันกับพี่ชายแล้วก็พวกคนใช้ (เป็น 10 ) ส่วนคุณพ่อกับคุณแม่ก็ไปทำงานที่อเมริกา ถ้าพี่ชายฉันไปฉันก็ต้องอยู่คนเดียวสิ ไม่เอานะ
"ไม่ต้องกลัวนะ พี่ให้เพื่อนพี่คนหนึ่งมาอยู่ด้วย" เย้ เฮ้ยเพื่อนพี่ก็ผู้ชายสิ
"แต่พี่เพื่อนพี่เป็นผู้ชายนะ"
"อย่าหวงเลย มันไม่ทำอะไรน้องหรอก"
"ถึงยังก็ผู้ชายนะพี่ มันก็ต้องมีเนื้อหนุ่มแตกมามั่งล่ะ" ผู้ชายที่ไหนก็ไม่รู้ถึงจะเป็นเพื่อนของพี่ฉันไม่ไว้วางใจหรอกนะ
"แต่เพื่อนพี่คนเนี่ยนิสัยดีนะอย่างกลัวเลย" ยังไม่เลิกอีกเนอะ
"แล้วทำไมเค้าต้องมาอยู่บ้านเราด้วยล่ะ บ้านของเค้าไม่มีรึยังไง"
"มี แต่พ่อกับแม่ของเค้าก็ต้องไปทำงานที่อื่นเหมือนกันเลยให้พี่ช่วยดูแล"
"โดยการให้เค้ามาอยู่บ้านตอนที่พี่ไม่อยู่เนี่ยนะ" อะไรเนี่ยพี่ฉันบ้าไปแล้วหรอ
"อืม ใช่เลย"
"ไม่เอานะ หนูอยู่คนเดียวดีกว่า" ใครจะไปเอาด้วยไว้ใจได้ซะที่ไหน
"ไม่รู้ล่ะ พี่จะให้เค้ามาอยู่พรุ่งนี้เลยนะ" หา อะไรนะพรุ่งนี้
"ตะ...แต่พี่ค่ะ"
"ฝันดีนะครับคุณน้องสาว" ปัง!
อะไรเนี่ยยังไม่ทันพูดเลย
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ ซัมเมอร์ เป็นน้องสาวของพี่ วินเนอร์ ค่ะ ทุกคนอาจจะสงสัยว่าฉันมีรูปร่างลักษณะยังไง ฉันเป็นคนที่ถือว่าน่ารักอีกคนหนึ่ง ตากลมโตใส ริมฝีปากเล็กแต่ไม่เยอะนะค่ะ ผมของฉันสีดำประกายม่วง สูงประมาณ 168 ซม.ค่ะ ส่วนพี่วินเนอร์สูง175ซม. ผมสีดำเหมือนกับฉันแต่ประกายสีทอง ตากลมโต รูปร่างอย่างนักบาสเอาแค่พอสังเขบนะค่ะ ทางบ้านเราทำธุรกิจถึงจะไม่รวยมาก(แต่บ้านยังกับคฤหาสน์) ตั้งแต่เล็กจนโตฉันแทบไม่ได้เห็นหน้าพ่อแม่เลยเพราะท่านต้องออกไปทำงานตลอดฉันก็เลยอยู่กับพี่ชายมาตลอด 10 ปีแต่นี่พี่ชายฉันต้องไปช่วยพ่อกับแม่ทำงานอีก เฮ้อ ฉันคงจะต้องเหงาแน่ๆเลย

---วันรุ่งขึ้น---
ห้าว...ฉันลุกขึ้นจากที่นอนแล้วทำกิจวัตรประจำวันของตัวเองแล้วก็ลงมาข้างล่าง
"คุณหนูตืนแล้วหรอค่ะ" แม่บ้านทักขึ้น
"ค่ะ ว่าแต่แล้วพี่วินล่ะค่ะ" ฉันถามแม่บ้านเพราะทุกเช้าพี่วินจะมานั่งที่โต๊ะอาหารเพื่อมารอฉันทานข้าว
"คุณชายวินออกไปทำเรื่องย้ายไปอเมริกาตั้งแต่เช้าแล้วล่ะค่ะ" อืม นั่งสินะเพราะจะไปแล้วนี่นา คิดแล้วก็เศร้า
"ว่าแต่วันนี้มีอะไรกินบ้างค่ะ" ฉันถามแล้วก็มานั่งที่เก้าอี้
"วันนี้ไม่ได้ทำอะไรมากนักค่ะ ฉันก็เลยทำโจ๊กให้คุณหนูค่ะ" ว้าวโจ๊ก
)*_*( อร่อยจังเลย แต่วันนี้กินข้าวคนเดียวแล้วรู้สึกแปลกๆยังไงไม่รู้
"ไปอะไรไปหรอค่ะคุณหนู"
"เปล่าค่ะ หนูไปโรงเรียนดีกว่า" แล้วฉันก็วิ่งไปหยิบกระเป๋านักเรียนที่โซฟา
"ค่ะเดินทางดีๆนะค่ะ" แม่บ้านตอบแล้วก็เดินมาเก็บจาน
"คุณลุงค่ะเอารถออกให้หนูทีค่ะ" ฉันบอกคนขับรถให้เอารถของฉันออก
"ครับคุณหนู"

แอ๊ด...แอ๊ด
ฉันขับรถมาจอดในลานจอดรถของโรงเรียน ดูเหมือนว่าวันนี้ฉันมาเช้ามากเลยนะเนี่ย คนยังมากันไม่เยอะเลย ฉันก้าวออกจากรถแล้วก็เดินไปที่อาคารเรียน
"โอ๊ย! ขอโทษค่ะ ขอโทษค่ะ" ฉันเดินชนใครเนี่ยตัวใหญ่ชะมัด
"ไม่เป็นไรครับ" เขาตอบรับฉัน ในขณะที่ฉันกำลังตรวจสภาพตัวเองอยู่ เขาก็ยื่นผ้าเช็ดหน้ามาให้ฉัน
"ไม่เป็นไรค่ะ ฉันไม่ได้เลอะอะไรมาก"
"งั้นหรอครับ ไม่เป็นอะไรมากก็ดีแล้วล่ะครับ" เขาว่า ก็แค่ชนไม่ได้ลงไปกลิ้งซะหน่อย
^^ ฉันยิ้มให้เขาแล้วก็เดินไป ว่าแต่คนที่ฉันชนเป็นรุ่นพี่นี่นา หน้าคุ้นๆแฮะ ชื่ออะไรน้า
"เฮ้ย ยูจี เมื่อกิ๋นี้เดินชนใครว่ะ" มีผู้ชายคนหนึ่งพูดขึ้นคงจะเป็นเพื่อนของคนนั้นที่ฉันชนมั่ง ฮะ ยูจี ชื่อนี่มันชื่อคนที่จัดได้ว่าหน้าตาดีที่สุดในโรงเรียนแต่โคตรเย็นยาเลย
"ไม่รู้เหมือนกันเดินไม่ระวังเลย แต่เห็นหน้ารักเลยยกโทษให้นะ" แถมยังปากมากอีกด้วย นี่เพราะฉันน่ารักงั้นหรอถึงยกโทษให้นะ คนอะไรไร้น้ำใจมากเลย
เวลาเรียนดำเนินต่อไปอย่างน่าเบื่อ (สำหรับฉันนะ)
เลิกเรียน
เฮ้อในที่สุดก็เลิกเรียนซะที
"นี่ๆ ซัมเมอร์ ได้ข่าวว่าพี่เธอจะไปต่างประเทศหรอ" ยัยเรย์ถามฉัน ข่าวของพี่ฉันนี่เร็วดีจังนะ
"อืม เธอไปรู้มาจากไหนอ่ะ พี่เพิ่งบอกฉันเมื่อวานนี้เองนะ"
"โถ เขารู้กันทั้งโรงเรียนแล้ว" เร็วเนอะ
"แล้วทำไมหรอ"
"เปล่าแค่ถามอ่ะ แล้วทำไมต้องไปที่อื่นด้วย"
"ก็ต้องไปช่วยคุณพ่อกับคุณแม่ทำงานนะ" ก็ครอบครัวฉันมันเป็นครอบครัวธุรกิจนิ
"งั้นหรอ งั้นเธอก็ต้องอยู่บ้านคนเดียวอ่ะดิ"
"ใช่" ฉันตอบอย่างออ่นใจ ก็ฉันไม่เคยอยู่คนเดียวนิ
"ให้ฉันไปอยู่เป็นเพื่อนเปล่า"
"ไม่ต้องเลย เดี๋ยวบ้านฉันก็ได้พังกันพอดี" ก็มีครั้งหนึ่งที่เรย์ไปบ้านฉันเธอเดินสำรวจทุกซอกทุกมุมแถมยังเกือบทำของที่บ้านตกแตกอีกพวกคนใช้ต่างก็กลัวของจะตกแตก
"โห อะไรอ่ะมันไม่แย่ขนาดนั้นซะหน่อย" ไม่แย่ยังงั้นหรอ เธอค้นบ้านฉันยังกับมีอะไรซุกไว้นะ
"งั้นฉันไปก่อนนะซัมเมอร์ เบสเรียกฉันแล้วนะ บาย"
"บาย"

บ้าน
"กลับมาแล้วค่ะ" ฉันบอกพร้อมโยนกระเป๋าไว้ที่โซฟาแล้วนั่งลง
"กลับมาแล้วหรอน้องสาวสุดที่รัก" พี่วินเดินมาหาฉัน
"วันนี้พี่ไม่ได้ไปเรียนหรอ" ก็พี่ของฉันอยู่ในชุดลำลอง
"อืมพี่ไม่ได้ไปเรียน ไปทำเรื่องย้ายมาก็เลยกลับมาบ้านดีกว่า"
"สบายจังนะ" ฉันทำหน้ามุ่ยท
"โห อย่างอนสิจ๊ะ บุยๆ" -*-
"แล้วคนที่พี่บอกว่าจะมาอยู่ด้วยล่ะ" ใช่เพราะเป็นใครก็ไม่รู้
"อ๋อ คนนั้นเขาชื่อ ยูจี นะน้องคงรู้จักแล้วล่ะ" พีวินบอก
"อืม ยูจี หา! ยูจี"
"อืม ทำไมหรออย่าบอกนะว่าตกใจที่คนหล่อของโรงเรียนจะมาอยูที่บ้านเรานะ" ใครบอกว่าตกใจ (แต่มันก็ตกใจอ่ะ) ก็อีตานั้นมัน ไอ้คนปากมากที่ฉันเดินชนเมื่อเช้านี่ หน่อยเพราะฉันน่ารักงั้นหรอถึงยกโทษให้คนอะไรยกโทษให้เฉพาะคนน่ารัก
"คุณชายค่ะ มีเพื่อนมาหาค่ะ" คนใช้มาบอก
"อ้าว!มาแล้วหรอ" คนใช้พยักหน้า
"บอกให้เขาเข้ามาเลย" แล้วคนใช้ก็เดินไปเชิญยูจีเข้าบ้าน
"ไง วิน" เขาทัก
"มาเร็วดีนิ ยู" ตายยากชะมัด
"นี่เราแนะนำให้รู้จักน้องสาวเรา ซัมเมอร์" พี่วินแนะนำให้ยูจีรู้จักฉัน O_O แล้วทำไมเค้าต้องทำหน้าอึ้งด้วยล่ะ เพราะฉันน่ารักงั้นหรอ
" สวัสดีค่ะ" ฉันทักเราอย่างที่คนเราเรียกว่าผู้มีมารยาท
"สวัสดีครับ เราเคยเจอกันแล้วนิ" เขาทักกลับ ก็ใช่นะสิก็เมื่อเช้าพึ่งเดินชนไปนิ
"ค่ะ" ฉันตอบอย่างเรียบๆ
"อ้าว! เคยเจอกันแล้วงั้นหรอ งั้นก็ดีเลย" ตรงไหนอ่ะ - - *
"ซัมเมอร์ ยูจะมาอยู่ที่บ้านเราตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปนะ"
"ค่ะ อะไร!นะตั้งแต่วันนี้" เฮ้ย อะไรอ่ะ วันนี้เลยหรอสวรรค์โปรด - - *
"อืมใช่ ทำไมหรอซัมเมอร์"
"ไม่มีอะไรค่ะ" พึ่งมาทำความรู้จักกันแล้วก็มาอยู่บ้านเดียวกันวันนี้เลย อะไรมันจะเร็วขนาดนั้น
"ฝากตัวด้วยนะครับคุณซัมเมอร์" ไปฝากที่อื่นเหอะชิ
"หนูขึ้นห้องนะค่ะ" แล้วฉันก็หยิบกระเป๋าของฉันแล้วก็เดินขึ้นบันไดไป
ปัง...
เห้อ...ฉันทิ้งตัวลงนอนบนเตียง ทำไมพี่ยูจีต้องมาอยู่ที่บ้านเราด้วยน้า อ้อ!ใช่พ่อกับแม่ไปทำงานที่อื่นๆก็เลยฝากให้พี่วินช่วยดูแลแต่พี่วินต้องไปอเมริกา ฉันก้เลยต้องดูแลพี่ยูจีแทนพี่วิน โอ้ย!ปวดหัวทำไมฉันต้องรับหน้าที่ของพี่ฉันด้วยนะ