คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1 { 100 % }
Chapter 1
ทางเดียวที่ผมจะรู้ใจตัวเองคือ...หาใครสักคน
ผมนั่งคิดอยู่ในใจจนวันวันหนึ่งผู้ชายที่ชื่อ 'พยอนแบคฮยอน' ก็เข้ามาในชีวิตผม
แบคฮยอน เพื่อนร่วมห้องในโรงเรียนที่อยู่ดีๆก็ส่งจดหมายมุ้งมิ้งมาบอกชอบผม จริงๆผมก็ไม่ได้คิดอะไรด้วยแต่มันคงจะดีถ้าผมจะลองหาใครซักคนคบ เพื่อเป็นหลักประกันได้ว่าผมนั้นไม่ใช่ฐานทัพที่ใครๆจะมารุกได้ง่ายๆ ผมต้องเป็นคนบุกครับ ฮ่าฮ่า
และคนคนนั้นก็คือ พยอนแบคฮยอน หนุ่มน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มคนนี้นี่เอง
ไม่แน่นะ บางทีผมอาจจะชอบแบคฮยอนเข้าจริงๆก็ได้ใครจะรู้
ถ้าใจของผมมันเปลี่ยนไปจากเดิมอะนะ....
- can't take my eyes off of you -
"ยอลลี่"
.
.
"ยอลลี่!"
"ห้ะ หือ หืม?" ร่างสูงหันไปมองคนร่างเล็กข้างตัวที่กำลังมองหน้าเขาด้วยสายตาเป็นห่วง
"เป็นอะไรรึเปล่า ดูเหม่อๆ"
"อ่อ เปล่าหรอก แค่กำลังง่วงๆนะ" ชานยอลตอบคนตัวเล็กข้างตัวไปตรงๆ ก่อนจะทำตาปรือๆและฟุบหน้าลงไปที่โต๊ะเหมือนอย่างที่เคยทำมาตลอด โดยมีแบคฮยอนที่ไล้สายตามองไปที่คนขี้เซาอย่างเอ็นดู
"ชานยอล เอาสมุดมามั้ย เดี๋ยวแบคจดเล็กเชอร์ให้"
"งืมๆ" ชานยอลครางเสียงเบาก่อนจะหยิบสมุดของตนให้คนรักและฟุบหลับตามเดิม
แบคฮยอนยิ้มอยู่กับตัวเองก่อนจะเริ่มต้นตั้งใจเรียนในคาบเรียนสุดโปรด...ดุริยางคศิลป์
"ยอลลี่ดีจัง ไม่ต้องนั่งเรียนแต่ก็สอบวิชานี้ได้คะแนนดีทุกที"
"แหม ก็แฟนนายมันเป็นเด็กแบนด์หนิ ไม่เก่งสิ เก่งแมร่งอยู่วิชาเดียว"
"เออครับ ผมเก่งแค่วิชาเดียว แล้วมันไปหนักหัวคุณเซฮุนสุดเกรียนตรงไหนไม่ทราบครับ!?" ชานยอลหันไปแซะเพื่อนหัวเกรียนที่กำลังหัวเราะชอบใจแปรเปลี่ยนเป็นใบหน้าบึ้งตึงเพราะคำล้อของเพื่อนสนิททำเอาคนตัวเล็กที่กำลังมองดูเหตุการณ์อยู่หัวเราะคิกคัก
"คิกๆ"
"หัวเราะอะไรห้ะนายเปี้ยก" เซฮุนหันไปพูดกับแบคฮยอนด้วยใบหน้าบึ้งตึง
"นี่ๆ มีอะไรมาลงที่กู อย่ามายุ่งกับแบคฮยอนของกูครับ" ชานยอลพูดก่อนจะดึงแบคฮยอนมาแนบอกกว้างของตนจนคนตัวเล็กเขินจนหน้าแดงเป็นลูกแตงโม
"เออคร๊าบบบ หวานกันเข้าไปปป" เซฮุนพูดอย่างหมั่นไส้ก่อนจะหันไปพบใครบางคน
"อ้าว เพื่อนน้องแบคของคุณชยอลมาแล้วหนิครับ แหม ดำมาแต่ไกลเลยนะ"
"เมื่อไหร่ฮุนจะเลิกล้อเพื่อนแบคซักทีเนี่ย" แบคฮยอนพูดด้วยน้ำเสียงเหนื่อยอ่อน แต่คำตอบนั้นมันน่าเพลียมากกว่า
"ก็จนกว่าเพื่อนของนายจะหายดำ ฮ่าฮ่า ไปดีกว่า เดี๋ยวสีติด ไปๆไอ้ยอล ได้เวลาอันเชิญไปซ้อมแบนด์ละครับ"
"เออ ไปๆ ไปละนะแบค กลับบ้านดีๆนะ" ชานยอลพูดบอกลาคนรักที่กำลังโบกมือหยอยๆให้ก่อนจะถูกไอ้หน้ามึนลากตัวไป
"เมื่อกี้ไอ้เด็กยานแม่มันพูดอะไรเกี่ยวกับชั้นหรอ?" จงอินที่เดินเข้ามาหาแบคฮยอนแต่กลับลากสายตามองตามคนตัวสูงทั้งสองที่กำลังเดินโอบคอกันอยู่ด้วยความสงสัย
"ป่าวหรอก ฮ่าฮ่า ไปกันเถอะ แบคหาไรกินหน่อย จะไปด้วยมั้ยไค?" แบคฮยอนหันไปถามเพื่อนสนิทตนเอง 'จงอิน' หรือที่เรียกสั้นๆว่า 'ไค' นั่นเอง
"อ้าว แล้วไม่รอไอ้จุนมยอนหรอ?"
"เดี๋ยวจุนตามไป งั้นพวกเราไปกันก่อนเลยนะ" คนตัวเล็กพูดพร้อมลากคนตัวสูงให้เดินตามไป ถึงแม้จงอินจะยังสงสัยเล็กๆว่าทำไมไอ้ยานแม่ต้องหันมามองหน้าเขา แต่เขาก็ขี้เกียจที่จะถาม
ไม่แน่ถ้าได้คำตอบ เขาอาจจะวิ่งไปกระโดดเตะคนหัวเกรียนตรงหน้าเลยก็ได้
- can't take my eyes off of you -
หลังจากที่ผมถูกไอ้ฮุนลากตัวมาซ้อมแบนด์ทุกอย่างก็เป็นไปตามปกติ ผมเดินไปหยิบคาริเน็ตของตนออกมาก่อนจะเดินลงไปด้านล่างเพื่อซ้อมเพลง
ในขณะที่กำลังวุ่นๆอยู่กับการแบกขาตั้งโน๊ตเพลงลงไปอยู่ดีๆก็มีใครบางคนยื่นมือเข้ามาช่วยยก
"อ้ะ!"
"มา เดี๋ยวช่วย" ผมมองตามคนตรงหน้าที่อยู่ดีๆก็เดินเข้ามาช่วยยกของโดยที่ผมยังไม่ได้ขอ ริมฝีปากค่อยๆหยักเป็นรอยยิ้มโดยไม่รู้ตัว
คนตรงหน้าน่ารักยังไงก็ยังคงน่ารักอย่างนั้นเหมือนเดิม
หลังจากที่ผมพึ่งรู้สึกตัวใบหน้าเหวอก็เดินเข้าไปหาคนสูงกว่า
"เฮ้ย ไม่เป็นไร เดี๋ยวกูทำเอง"
"จะทำได้ไงฮ้ะ มือก็ถือคาริเน็ตอยู่ไม่ใช่หรอ ตะเอามือไหนแบก"
"อะไรวะ ปกติกูยังยกลงมาเองได้เลย" ผมบ่นกับตัวเองเบาๆแต่คนข้างๆมันดันหูดีได้ยิน
"อะไรของมึง คนวิ่งมาช่วยก็ควรจะดีใจดิวะ ดันมายืนบ่นกูอีก"
"เออๆ อยากแบกก็แบกไปเลยไป กูขี้เกียจแบกละ"
"เออดี ว่าง่ายอย่างงี้ดิ น่ารัก" คนตรงหน้ายิ้มหน้ารักก่อนจะเอามือใหญ่ๆมาขยี้ผมของผมจนหัวจากที่ยุ่งอยู่แล้วกลายเป็นโคตรยุ่ง
"เหี้_ผมยุ่งหมดแล้ว!" ผมรีบพูดกลบความเขินของตัวเอง ไม่งั้นมันคงเห็นผมหน้าแดงแน่ๆ
"ฮ่าฮ่า" เขายิ้มก่อนจะหันหลังและแบกขาตั้งลงไปให้
มีใครสงสัยมั้ยว่าเขาคือใคร
หนุ่มเปอร์คูสชั่นคนนั้นชื่อ 'อู๋ อี้ ฟาน' หรือ 'คริส' ครับ
หลังจากที่พวกผมซ้อมกันมาเนิ่นนานจนถึงทุ่มกว่า พวกเราก็พากันแยกย้ายกลับบ้าน ปกติผมกลับกับอิเน่ แต่วันนี้มันดันหายไปไหนไม่รู้
Rrrrrrr~
ผมได้รับข้อความหนึ่งจาก...ไอฮุน
เฮ้ย วันนี้ไม่ต้องรอกูนะครับ กูกลับบ้านแล้ว
บ๊ายบายคร๊าบคุณปาร์ค ชานยอล~
โอเซฮุนสุดหล่อ
ไอ้เหี้_เซฮุนนนน งั้นผมก็ต้องกลับคนเดียวอ่าดิ เศร้าแปป
ไม่นานผมก็ออกมาเดินเล่นอยู่ริมขอบฟุตบาทหน้าโรงเรียน ล้อเล่นครับ เดินกลับบ้าน หลังจากที่ถูกเด็กยานแม่ทิ้งให้กลับบ้านคนเดียว ผมจึงต้องเดินอย่างเดียวดาย
โป๊ก!
"โอ้ย ไอ้เหี้_ใครตีหัวกูวะ!" ผมหันไปยั้วะใส่ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้อยู่ดีๆก็เดินมาตบหัวผม เดี้ยะๆใช้ฟันกัดหัวขาดซะดีมั้ย
แต่ผมว่า ไม่ดีมั้ง..
"กูเองครับ"
"เหี้_คริสตีหัวกูทำไม" ผมพูดพร้อมเอามือกุมหัวตัวเอง
"ก็มึงอยากเหม่อทำไมหล่ะ ยิ่งเอ๋อๆอยู่ เดี๋ยวก็เดินตกฟุตบาทตายหรอก"
"นั่นมึงตั้งใจด่ากูใช่มั้ย"
"ใช่"
"เหี้__ กูไม่คุยกับมึงและ" ผมพูดก่อนจะสะบัดบ๊อบตัวเองเดินหนีไป
"เฮ้ย"
"..."
"ปาร์ค ชานยอล!"
"อะไรห้ !" ในขณะที่ผมกำลังจะหันไปตะโกนด่ามันแต่อยู่ๆทำไมมันถึงได้มายืนประชิดตัวผมขนาดนี้เนี่ย!
ขนาด ส่วนสูงของผมกับคริสไม่ค่อยต่างกันมากใบหน้าของเราทั้งสองจึงอยู่ใกล้กับจนปลายจมูกชนกัน
////!
ผมรีบผละใบหน้าตัวเองออกมาก่อนจะเห็น อะ..ไอ้คริสหน้าแดง
เอ่อ...ตายละ หน้าผมจะแดงตามมันมั้ยเนี่ย
มันค่อยเอามือตัวเองเกาท้ายทอยอย่างน่ารักก่อนจะกลับมาอยู่ในสภาพเท่ๆ เก๊กๆตามเดิม
ผมอยากบอกว่า ผมชอบลุ๊คเมื่อกี้มากกว่า
"มึงกลับบ้านไง?" คริสถามผม
"รถไฟฟ้า" ผมพูดก่อนจะหันหลังเดินหน้าต่อ
"บ้านอยู่ไหน?"
"ซอแดมุน"
"เดี๋ยวไปส่ง" ผมค่อยๆแอบยิ้มขึ้นเล็กๆ แต่ เดี๋ยวนะ
"บ้านมึงอยู่คังนัมไม่ใช่หรอ"
"ใช่"
"แล้วจะไปอ้อมทำเพื่อ?"
"ก็ ว่างอ่ะ อยากอ้อม มีไรมั้ย?" ผมมองหน้าอย่างงงๆกับการกระทำของมันก่อนจะเดินไปเรื่อยๆ
"ตกลงจะให้ไปส่งมั้ยเนี่ย!"
"เรื่องของมึงสิ ถ้าอยากไปก็ไป!"
"เออดี แค่นั้นแหละจบ!" มันพูดก่อนจะเอามือใหญ่ของมันมาจับมือผม!
ไอ้เหี้_ถ้าใครมามองภาพนี้คงต้องคิดว่าพวกเราเป็น...แน่ๆเลย แต่ทำไมผมคิดแล้วแต่ปากมันถึงไม่พูดออกไป กลับยิ้มจนเมื่อยปาก แต่ก็ไม่ยอมหุบยิ้ม
เป็นอะไรของมึงครับ ปาร์ค ชานยอล ^-^!!
To be continue next chapter xoxo!
ตกลงเรื่องนี้ใครพระเอกนายเอก ??
ไม่บอก ปล่อยให้งง
เจอกันตอนหน้าจ้าา ^__^
ความคิดเห็น