คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Miracle in the Mirror : New Guests [100%]
ตอนที่ 1
“เอ่อ... ขอโทษนะคะ”
เสียงของใครบางคนพูดแทรกขึ้นมา ก่อนที่สายตาทุกคู่จะหันไปจับจ้องยังผู้มาเยือนคนใหม่ เด็กสาวผมยาวเป็นลอนสีบลอนด์ทองสลวยกำลังยืนอยู่หน้าห้องโถงอย่างกล้าๆ กลัวๆ เธอรู้สึกเหมือนตัวเองมาขัดจังหวะสนทนาของพวกเขา
การปรากฏตัวของเด็กสาวสร้างความสับสนงุนงงให้กับคนที่อยู่ในห้องโถงเป็นอย่างมาก แต่มันก็ทำให้ฮินะรู้สึกใจชื้นขึ้นมาหน่อยนึง ที่อย่างน้อยก็ยังมีผู้หญิงอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ แต่ดูๆ ไปแล้วเหมือนเด็กสาวคนนี้จะพึ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรกเหมือนกับเธอ
“ที่นี่ใช่บ้านซาคามากิหรือเปล่าคะ?”
“ที่นี่คือคฤหาสน์ซาคามากิ คุณมีธุระอะไรกับที่นี่งั้นเหรอครับ ถึงได้เข้ามาโดยพลการอย่างนี้?” เรย์จิถามพลางดันแว่นขึ้นด้วยท่าทีวางมาด ก่อนจะใช้หางตาตวัดไปมองผู้บุกรุก
“ขอโทษอีกครั้งนะคะ ฉันชื่อ อาซากุระ ไฮริ ฉันย้ายมาอาศัยอยู่ที่นี่ตามคำสั่งของคุณป้าน่ะค่ะ”
“นี่มันเรื่องอะไรกันอีกล่ะครับ ชู คนที่จะมาอยู่ที่นี่น่ะมีกี่คนกันแน่?”
เรย์จิขมวดคิ้วเป็นปมขณะมองชูที่เอาแต่นอนไม่ได้สนใจหรือตื่นตัวกับการมาของเด็กสาวแปลกหน้าเลยสักนิด เขาอดรู้สึกโมโหไม่ได้ที่ชูเอาแต่ทำตัวเฉื่อยชาไปวันๆ ทำให้ภาระต่างๆ ที่พี่ใหญ่ควรจะทำกลายมาเป็นหน้าที่ของเขา
“อา...ฉันลืมบอกไป คนที่จะย้ายมาอยู่ที่นี่น่ะ...มี 3 คน”
“แล้วทำไมถึงไม่รีบบอกตั้งแต่แรกล่ะครับ ทำเอาพวกเรางงกันไปหมด” คานาโตะพูดอย่างไม่พอใจก่อนจะหันไปคุยกับเท็ดดี้อย่างที่เขาชอบทำอยู่บ่อยๆ
“เป็นคนที่ไม่ได้เรื่องเลยเนอะเท็ดดี้”
“แสดงว่านี่ก็ไม่ใช่เรื่องเข้าใจผิดกันสินะครับ และดูเหมือนว่าเราจะยังเหลือแขกอีกหนึ่งคนที่ยังมาไม่ถึง ส่วนคุณ เดี๋ยวผมจะเรียกพ่อบ้านมาจัดการเรื่องสัมภาระให้”
เรย์จิหันมาพูดกับไฮริก่อนจะเชิญให้เธอมานั่งลงบนโซฟาข้างๆ กับฮินะ เพื่อรอรับแขกอีกคนที่ยังมาไม่ถึง เด็กสาวส่งยิ้มให้กับฮินะอย่างเป็นมิตร เพราะดูท่าทางแล้วพวกเธอน่าจะสนิทกันได้ไม่ยาก ฮินะเมื่อเห็นว่าไฮริยิ้มให้ก็ส่งยิ้มตอบกลับไปตามมารยาท ถึงแม้เธอจะรู้สึกอึดอัดที่จะต้องอยู่ในคฤหาสน์หลังนี้ แต่พอมาลองคิดดีๆ แล้ว การที่จะหนีออกไปจากที่นี่เป็นเรื่องที่ไม่ค่อยเข้าท่าเท่าไหร่ อย่างน้อยพ่อกับแม่ของเธอก็ต้องรับประกันความปลอดภัยของเธออยู่แล้ว ก็พ่อกับแม่ทั้งรักทั้งหวงเธอจะตายนี่นา ไม่ปล่อยให้เธอมาอยู่กับพวกคนที่ไม่น่าไว้ใจโดยที่พวกท่านไม่ทำอะไรสักอย่างหรอก..มั้ง
“ชิ! เสียเวลาชะมัด” สุบารุสบถอย่างหงุดหงิดก่อนจะสะบัดหน้าเดินออกจากห้องโถงไปโดยไม่สนใจคนอื่นๆ ดูเหมือนว่าใครก็คงจะรั้งเขาไว้ไม่ได้แล้ว เพราะไม่อย่างนั้นจะต้องมีเฟอร์นิเจอร์สักชิ้นในห้องโถงนี้เสียหายแน่ๆ
เรย์จิลอบถอนหายใจอย่างเหนื่อยหน่ายกับนิสัยขวางโลกของสุบารุ แต่จนถึงตอนนี้เขาก็เริ่มทำใจยอมรับมันแล้วล่ะ ถึงแม้ว่าในหนึ่งเดือนเขาจะต้องเสียค่าซ่อมแซ่มเฟอร์นิเจอร์และผนังห้องไปหลายเยนก็เถอะ
"นี่มันก็ผ่านมาหลายชั่วโมงแล้วนะ ทำไมแขกอีกคนถึงยังไม่มาสักทีครับ"
"เราลองออกไปตามหากันดูไหมคะ เผื่อว่าเธออาจจะหลงทาง"
"อะฟุ ดูเหมือนบิทช์จังจะยังไม่รู้สินะว่าถ้าออกไปข้างนอกตอนนี้มันจะเป็นยังไง"
"หมายความว่ายังไงคะ"
ไฮริมองไรโตะด้วยสีหน้างุนงง แต่เขาตอบกลับมาเพียงแค่รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ที่ทำให้เธอรู้สึกขนลุกไปทั้งตัว เรย์จิมองการกระทำล่วงละเมิดทางสายตาของไรโตะแล้วก็ถอนหายใจ คนพวกนี้ช่างไร้มารยาทเสียจริง
"เอาเป็นว่าเดี๋ยวผมจะออกไปดูข้างนอกกับชูแล้วกัน พวกคุณรออยู่ตรงนี้ก็พอครับ"
"ฉันจะไปด้วยค่ะ" ฮินะพูดขึ้นมาหลังจากเงียบอยู่นาน
"ไม่ได้หรอกครับ ข้างนอกมันอันตราย แล้วก็อีกอย่างพวกคุณเป็นแขกของบ้านซาคามากิก็ควรจะทำตัวให้สมกับเป็นแขกหน่อยนะครับ"
"ข้างนอกนั้นมันมีอะไรเหรอคะ ทำไมคุณถึงไม่ยอมบอกพวกเรา" ไฮริถามด้วยความสงสัย
"มันไม่ใช่เรื่องที่พวกคุณจำเป็นจะต้องรู้ อยู่เงียบๆ ในนี้ก็พอครับ"
เรย์จิมองไฮริกับฮินะด้วยสายตาเชิงตำหนิ ทำให้พวกเธอไม่กล้าพูดอะไรต่อ จากนั้นเขาจึงเดินไปลากชูออกจากโซฟา เขาชะงักเล็กน้อยในขณะที่กำลังจะเปิดประตู ก่อนจะทิ้งคำพูดน่าสงสัยไว้
"อ้อ แล้วก็อีกอย่างนึง..ห้ามออกไปข้างนอกเด็ดขาดจนกว่าผมจะอนุญาตนะครับ"
จากนั้นเขากับชูก็ออกไปข้างนอกสองคน ทันทีที่ทั้งสองคนนั้นออกไป บรรยากาศในคฤหาสน์ก็เงียบขึ้นมาทันตา
"...น่าเบื่อ"
หลังจากที่เกิดความเงียบอยู่นาน คานาโตะก็พูดขึ้นมาก่อนจะเดินออกไปจากห้องโถง ไรโตะเห็นว่าคานาโตะเดินออกไปแล้ว จึงหัวเราะน้อยๆ แล้วเดินตามออกไปบ้าง ตอนนี้ภายในห้องโถงจึงเหลือแค่อายาโตะ ฮินะแล้วก็ไฮริเท่านั้น
"ฮึฮึ..ฮึ" จู่ๆ อายาโตะก็หัวเราะขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ ทำเอาทั้งสองสาวงง
"หัวเราะอะไรงั้นเหรอคะ" ไฮริขมวดคิ้ว
"ฮึ! ฉันก็หัวเราะสมเพชพวกเธอน่ะสิ คิดว่ามาอยู่ในบ้านนี้แล้วจะได้อยู่อย่างสบายเรอะ ฝันไปเถอะ! พวกเธอเป็นเหยื่อของเรา และพวกเธอจะต้องทำให้ฉันพอใจด้วย!"
"หา!! ทำไมฉันจะต้องทำแบบนั้นด้วยล่ะ แล้วอีกอย่าง ใครเป็นเหยื่อของนายกัน ฉันมาอยู่ที่บ้านนี้ตามคำสั่งของคุณพ่อกับคุณแม่ ไม่ได้มาเป็นคนรับใช้ของใครซะหน่อย!"
"ฮินะพูดถูกนะ นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดกับพวกเราแบบนี้ พวกเราเป็นแขกนะ"
"แขกเรอะ ตลกเป็นบ้า นี่พวกเธอยังไม่รู้สถานะของตัวเองตอนนี้หรือไง เป็นแค่เหยื่อให้พวกฉันดูดเลือดอย่ามาทำเป็นพูดดีหน่อยเลยน่า!"
"ดูดเลือด!!?"
"พะ..พูดบ้าอะไรของนายกัน"
"จะบอกให้เอาบุญนะยัยพวกโง่ พวกเราเป็นแวมไพร์ และเธอก็เป็นเหยื่อสังเวยของพวกเราไงล่ะ!"
"หา!!?"
ในขณะที่ฮินะกับไฮริกำลังตกใจปนงุนงงกับคำพูดอายาโตะ ก็มีเสียงจากข้างนอกแทรกเข้ามาหยุดบรรยากาศน่าหวาดกลัวได้ชั่วคราว แต่ดูเหมือนว่าเสียงนั้นจะสร้างความหวาดกลัวให้กับพวกเธอมากกว่าเดิมเมื่อได้ยิน
'กรี๊ดดดดดดดด!'
ฉึก!!
TO BE CONTINUED...
ความคิดเห็น