คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Miracle in the Mirror : Prologue [100%]
บทนำ
ท่ามกลางบรรยากาศตอนเช้าที่ท้องฟ้ามืดครึ้ม รถแท็กซี่คันหนึ่งเลี้ยวซ้ายแล่นเข้าไปในถนนที่ทอดยาวแยกออกมาจากถนนหลัก สองข้างทางเป็นป่าแซมสลับกับบ้านเรือนบ้างพอไม่ให้รอบข้างดูน่ากลัวจนเกินไป เด็กสาวนั่งเหม่อมองออกไปนอกกระจกรถที่มีไอน้ำเกาะเล็กน้อย พลางครุ่นคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย วันนี้เป็นวันที่เธอต้องย้ายไปอยู่ที่บ้านซาคามากิชั่วคราว เนื่องจากพ่อกับแม่ของเธอมีธุระด่วนต้องไปจัดการที่ต่างประเทศ และมันอยู่ในช่วงวันลาหยุดของคนใช้พอดี ทำให้ไม่มีใครอยู่ที่บ้านเลย พวกท่านจึงตัดสินใจส่งเธอมาอยู่ที่บ้านซาคามากิซึ่งเป็นบ้านของเพื่อนสนิทของแม่ เธอก็เข้าใจอยู่ว่าแม่ของเธอเป็นห่วงเธอไม่อยากให้เธออยู่บ้านคนเดียว แต่ว่าการที่ส่งเธอให้ไปอยู่กับคนที่ไม่รู้จักแม้แต่หน้าตานี่มันก็ดูจะเกินไปหน่อยสำหรับเธอ
“ถึงแล้วครับ”
“ขอบคุณมากค่ะ”
เสียงของคนขับแท็กซี่เรียกให้เธอรู้สึกตัวอีกครั้ง เธอหยิบกระเป๋าลากใบใหญ่ก่อนจะก้าวเท้าออกมาจากรถพลางมองสำรวจคฤหาสน์หลังใหญ่ตรงหน้าอย่างตกตะลึง แม้คฤหาสน์จะดูเก่าแก่เพราะมีอายุยาวนานแต่กลับดูสวยงามและโอ่อ่ามาก เธอรู้สึกเหมือนต้องมนต์อะไรบางอย่างทำให้สองขาค่อยๆก้าวเข้าไปในคฤหาสน์หลังนั้นช้าๆ ทันใดนั้นฝนก็เทลงมาอย่างไม่ขาดสาย ทำให้ต้องเปลี่ยนจังหวะจากการเดินเป็นวิ่งเพื่อหลบฝนที่ตกอย่างบ้าคลั่ง
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าผ่าลงมาทำให้เธอสะดุ้งเล็กน้อย รู้สึกเสียวสันหลังวาบ ตาของเธอจ้องมองประตูบานใหญ่ด้วยหัวใจที่เต้นเร็ว ร่างกายรู้สึกเย็นยะเยือกไปหมด เด็กสาวค่อยๆ เอื้อมมือไปจับที่เคาะประตูก่อนจะออกแรงเคาะ
ก๊อก..ก๊อก
“ไม่มีใครอยู่เลยหรือไงกันนะ?”
เมื่อไม่มีคนมาเปิดประตูให้สักที เด็กสาวจึงตัดสินใจเอื้อมมือไปหวังจะเคาะประตูอีกครั้ง แต่ทันใดนั้นประตูก็เปิดออก เด็กสาวรู้สึกฉงนเมื่อมองเข้าไปในคฤหาสน์ไม่พบคนที่มาเปิดประตูให้เธอเลยแม้แต่เงา เมื่อเห็นอย่างนั้นแล้วก็ทำให้เธอรู้สึกกลัวขึ้นมา เป็นไปไม่ได้หรอกที่ประตูจะเปิดได้เองน่ะ! เด็กสาวพยายามปลอบใจตัวเองก่อนจะลากกระเป๋าใบใหญ่เดินเข้าไปข้างในตัวคฤหาสน์
“มีใครอยู่มั้ยคะ!?”
เธอตะโกนเรียกคนในบ้าน แต่ทว่าก็ไม่มีเสียงตอบรับกลับมาเลยแม้แต่นิด เธอจึงได้แต่มองสำรวจไปรอบๆ เผื่อจะเจอใครสักคน และทันใดนั้นสายตาของเธอก็ไปสะดุดเข้ากับร่างหนึ่งที่นอนเหยียดกายอยู่บนโซฟา เธอจึงตัดสินใจเดินเข้าไปใกล้ๆ เขา
“เอ่อ..ขอโทษนะคะ คือฉันคือคนที่คุณแม่ส่งมาอยู่ที่นี่วันนี้น่ะค่ะ”
“...”
“คือว่า...”
“หนวกหูจริง เธอน่ะ”
“เอ๋!?”
เด็กหนุ่มที่ดูเหมือนจะอายุรุ่นราวคราวเดียวกันกับเธอพูดออกมาทั้งๆ ที่ยังไม่ลืมตา แต่แค่นั้นก็เพียงพอที่จะทำให้เธอรู้สึกเคืองได้แล้ว แขกมาทั้งทีทำไมถึงไม่มีการเตรียมพร้อมต้อนรับอะไรเลยนะ แถมเจ้าของบ้านยังมานอนโดยไม่สนใจใครแบบนี้อีก!
“นี่! นายน่ะ ตื่นได้แล้ว”
“หา!! นี่เธอกล้าสั่งฉันงั้นเหรอ คิดว่าเธอเป็นใครกันหะ!?”
เขาลืมตาขึ้นมาตวาดใส่เธอเสียงดัง นั่นทำให้เธอโมโหมากขึ้นไปอีก ผู้ชายคนนี้ไร้มารยาทที่สุด! ตอนแรกเธออุตส่าห์พูดดีด้วยแล้วแท้ๆ แต่ตอนนี้คงไม่จำเป็นต้องทำแบบนั้นอีกแล้ว!
“นายนั่นแหละคิดว่าตัวเองเป็นใครกัน มาพูดจาไร้มารยาทกับแขกแบบนี้น่ะ!”
“นี่เธอกล้าเถียงฉันเหรอ!”
“ส่งเสียงเอะอะอะไรกันน่ะครับ”
ก่อนที่จะเธอกับเขาจะได้มีเรื่องกันจริงๆ ก็มีเสียงของชายคนหนึ่งดังมาจากข้างหลังเสียก่อน ทำให้เธอต้องหยุดการทะเลาะกับเด็กหนุ่มและหันไปมองตามเสียงนั้น ชายหนุ่มเจ้าของเสียงเดินเข้ามาหยุดข้างๆ เธอก่อนจะปรายตามองเธอสลับกับเด็กหนุ่ม ท่าทางของเขาดูเนี้ยบและเป็นผู้ใหญ่มาก
“เธอเป็นใคร?”
“วาตานาเบะ ฮินะ ค่ะ คุณแม่บอกให้ฉันมาอยู่ที่นี่ชั่วคราว”
“เรื่องนั้นไม่เห็นเคยได้ยินเลย อายาโตะ นี่มันหมายความว่ายังไง?”
“หา! ฉันจะไปรู้ได้ยังไง อีกอย่างยัยนี่ก็ไม่ได้พูดอะไรเลยสักอย่าง”
“ก็เป็นเพราะนายเอาแต่นอนแถมยังมาพูดจาไร้มารยาทใส่ฉัน ไม่ยอมให้ฉันพูดอะไรเลยนี่!”
“แปลกจังนะ ไม่เห็นมีใครแจ้งอะไรมาเลย” ชายหนุ่มที่ยืนคิดอะไรอยู่สักพักพูดแทรกขึ้นมา
“เอ่อ..พวกคุณคือ”
“ตรงนี้ไม่ใช่ที่ที่ควรจะพูดคุยกัน เชิญมาทางนี้ก่อน ฝากจัดการกับสัมภาระเธอด้วย”
เขาพูดขึ้นมาก่อนที่จะเดินนำไปอีกทาง แต่ประโยคหลังดูเหมือนเขาจะไม่ได้พูดกับเธอ...ทันใดนั้นฮินะก็รู้สึกเหมือนมีใครมายืนอยู่ข้างๆ เมื่อหันมามองก็ต้องใจสุดขีดเมื่อพ่อบ้านคนหนึ่งเข้ามาขนสัมภาระของเธอไป มาจากไหนกันนะ!? เมื่อกี้ยังไม่มีใครอยู่ตรงนี่เลยนี่! เธอได้แต่คิดอย่างงุนงง พ่อบ้านคนนั้นก็เดินหายเข้าไปในความมืด
ฮินะกลืนน้ำลายลงคออย่างยากลำบากก่อนจะหันไปสบตากับอายาโตะ เขามองเธอด้วยสายตาไม่เป็นมิตรก่อนที่เธอจะตัดสินใจเลิกสนใจเขาแล้วรีบเดินตามชายหนุ่มคนนั้นไป
-------------------------------------------------------------------------
“เอาล่ะ ตอนนี้ก็เป็นทางการสักที ทีนี้ก็ช่วยเล่าเรื่องของเธอให้ฟังด้วยครับ”
“คะ..ค่ะ คือว่า”
“อึฮึฮึ แหมๆ..แหม มีมนุษย์ผู้หญิงน่ารักๆ หลุดเข้ามาที่นี่งั้นเหรอ?”
ฮินะเงยหน้าขึ้นไปมองทางเดินบนชั้นสอง ก็เห็นชายหนุ่มอีกคนยืนอยู่บนนั้น เขายืนเท้าแขนลงบนราวบันไดก่อนจะส่งสายตากรุ้มกริ่มมาให้เธอแบบไม่ปิดบัง ทำให้เธอรู้สึกขนลุกกับท่าทางเจ้าชู้ของเขา
“มีเรื่องอะไรกันงั้นเหรอครับ?”
เสียงของใครบางคนดังขึ้นมาจากด้านหลังเรียกให้เธอหันไปมองอย่างตกใจ เอาอีกแล้ว? คนพวกนี้มาจากไหนกันน่ะ! ตอนแรกก็ไม่เห็นว่าจะมีใครอยู่ที่นี่อีกนี่นา
“หนวกหู...ถึงว่าได้กลิ่นมนุษย์แถวนี้ เธอเองสินะ”
ฮินะมองไปตามเสียงอย่างตกใจ คนนี้ก็ด้วยงั้นเหรอ! พวกเขาเป็นมนุษย์กันหรือเปล่านะ ทำไมถึงเหมือนหายตัวไปมาได้อย่างไงอย่างงั้นเลย แต่ว่าตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว ทำไมบ้านนี้ถึงได้มีแต่ผู้ชายกันหละ!? นี่มันเรื่องบ้าอะไรกันที่แม่ส่งเธอให้มาอยู่กับผู้ชายแปลกหน้าตั้งมากมายแบบนี้น่ะ แถมแต่ละคนก็ท่าทางแปลกๆ กันทั้งนั้น นรกชัดๆ เลย..
“...มีใครบอกได้มั้ยครับ เรื่องที่ผู้หญิงคนนี้จะมาอาศัยอยู่ที่บ้านหลังนี้”
“เอ่อ..ต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ เลยค่ะ คือว่า..ขอตัวก่อนนะคะ!”
เด็กสาวรีบลุกขึ้นก่อนจะโค้งตัวแล้วเดินผ่านพวกเขาไป แต่ก่อนที่จะได้เดินออกจากห้องโถง เสียงเอื่อยๆ ของชายคนหนึ่งก็ดังขึ้นเรียกความสนใจจากทุกคน
“เธอคือผู้หญิงที่เขาพูดถึงสินะ?”
ชายหนุ่มคนหนึ่งนอนอยู่บนโซฟา เขาพูดโดยไม่ลืมตามามองเธอและยังสวมหูฟังไว้อีกด้วย
“ชู นายรู้อะไรเกี่ยวกับยัยนี่หรือไง?” อายาโตะถามอย่างสงสัย
“หมอนั่น...ติดต่อฉันเมื่อหลายวันก่อน บอกว่าจะมีแขกคนสนิทมาที่นี่ให้ต้อนรับดีๆ...”
“หา? จะบอกว่ายัยนี่เป็นว่าที่เจ้าสาวเรอะ”
“เอ๋!?”
“อืม...บอกว่าเป็นเหยื่อสังเวย ยังน่าเชื่อกว่าเป็นเจ้าสาวเยอะเลย”
ชายหนุ่มที่สวมหมวกพูดขึ้นมาก่อนจะมองสบตากับเด็กสาวด้วยสายตามีเลศนัย ฮินะสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเบือนหน้าหนีไปทางอื่น พวกเขาพูดเรื่องอะไรกันน่ะ? ว่าที่เจ้าสาว? เหยื่อสังเวย? เรื่องมันชักจะแปลกๆ แล้วนะ เธอควรจะรีบออกไปจากที่นี่!
“อา...แล้วยังกำชับอีกว่าห้ามฆ่าทิ้งด้วย”
ชายหนุ่มที่ชื่อ ชู ลืมตาขึ้นมาก่อนจะใช้หางตามองสำรวจเด็กสาวเพียงเล็กน้อย แล้วหลับตาลงเหมือนเดิม เหมือนกับว่าเขาแค่อยากจะเห็นหน้าผู้หญิงที่จะมาอยู่ที่นี่แค่นั้นแหละ
“ตอนนี้ก็ไม่มีเรื่องข้องใจแล้ว จะแนะนำเราทุกคนให้รู้จัก ..นั่นลูกชายคนโตของบ้าน ชู ส่วนฉันเป็นลูกคนรอง เรย์จิ”
“นี่แฝดสาม อายาโตะ คานาโตะ ไรโตะ”
“ที่ยืนอยู่ตรงนั้นลูกชายคนสุดท้อง สุบารุ”
ฮินะมองตามที่เรย์จิแนะนำ พวกเขาแต่ละคนแปลกจริงๆ ด้วย..ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว พูดเรื่องที่เธอไม่เข้าใจ เจ้าสาวอะไรกัน? ทำไมถึงไม่มีใครบอกเรื่องนี้กับเธอเลย มันต้องเป็นเรื่องเข้าใจผิดกันแน่ๆ
“เดี๋ยวก่อนนะคะ พวกคุณพูดเรื่องอะไรกัน เรื่องเจ้าสาวอะไรนั่นฉันไม่เห็นรู้เรื่องเลย แถมพวกคุณก็..ท่าทางแปลกๆ”
ตึก..ตึก..ตึก
“เอ่อ...ขอโทษนะคะ”
TO BE CONTINUED...
จบไปแล้วนะคะกับบทนำ มีใครงงๆ ไหมเอ่ย ไรท์แต่งไปก็แอบงงเอง เนื้อเรื่องอาจจะเดินเร็วไปหน่อยนะคะ พอดีตอนที่ไรท์ปั่นก็เบลอๆ ตันๆ เลยออกมาแปลกๆ หน่อย แต่ก็พออ่านได้กันเนอะ กลัวนักอ่านทุกคนรอนานก็เลยรีบปั่นเลย ฮา ที่ไม่เน้นตรงแนะนำตัวเพราะทุกคนน่าจะรู้จักหนุ่มๆ กันอยู่แล้วเนอะ ก็ถือว่าผ่านตรงนั้นไป แอบมีปริศนาทิ้งไว้ให้นักอ่านลุ้นกันเล็กน้อย ใครกันนะที่มาขัดจังหวะได้ถูกเวลาเหลือเกิน >< #โดนนักอ่านรุมทึ้งเนื่องจากทิ้งระเบิดไว้(?)
ความคิดเห็น