คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : UNFOLLOW ME 1
“อากาศวันนี้ดีสุดยอดเลยยย !”
แดฮยอน หนุ่มน้อยตัวเล็ก ผิวคล้ำตะโกนหน้าบานหน้าต่างพลางบิดขี้เกียจ
“แบบนี้คงต้องไปเดินเล่นซะหน่อย อยู่แต่ในบ้านเสียดายอากาศดีๆ” เขาพูดพลางคว้ากุญแจบ้านมาไขอย่างรวดเร็ว
บนถนนเต็มไปด้วยผู้คน มากหน้าหลายตา แดฮยอนเพลิดเพลินกับการสูดอากาศเข้าปอดหนักๆและส่องตามร้านค้า
“เห้ย นั่นมันซีดีที่อยากได้นี่” เขาเดินเข้าไปหยิบแผ่นซีดีขึ้นมาดูอย่างสนใจ
“อัลบั้มชุดนี้ของ B.A.P เพิ่งออกมาใหม่เลยนะคะ ลด 5% สนใจมั้ยน้อง?” พนักงานสาววัยทำงานเดินมาถามข้างๆ
“เอ่อ.. ไม่เป็นไรครับพี่ คือผมยังกินแกลบค้างจากอัลบั้มที่แล้วอยู่ =_=” พูดจบแดฮยอนก็โค้งแล้วเดินออกมา
ฟิ้ววว ~ แปะ
กระดาษสีขาวนวลลอยละลิ่วในอากาศมาแปะค้างเติ่งอยู่บนหน้าผากแดฮยอน เขาหยิบมันมาดูพลางทำตาหรี่
“กระดาษอะไรวะ..”
บนกระดาษมีตัวหนังสือสีดำ เขียนด้วยปากกาหมึกซึม
I WILL FOLLOW YOU
“ไอวิลฟอลโล่วยู ? ฉันจะตามคุณ -_- ?” เขาเลิกคิ้วด้วยความสงสัย ตามทำไม ตามอะไร ตามกูทะมายยยยยย #โทษ
“สงสัยจะเป็นโบรชัวร์อะไรสักอย่าง” พูดจบแดฮยอนก็ยักไหล่แล้วปล่อยกระดาษลงพื้น ก่อนจะเดินจากไป
แอ๊ดดดด ปึง กริ๊ก!
เสียงบานประตูกระทบปิด ตามมาด้วยเสียงไขกุญแจล็อคของแดฮยอนดังแผ่วในบ้าน
“เดินซะเพลินเลยเรา กว่าจะถึงบ้านก็มืดแล้ว เฮ้อ =_= ~” แดฮยอนโยนกุญแจไปบนโต๊ะกินข้าวแล้วเดินไปที่ตู้เย็น
กริ๊ง ~
“หือ..?” เสียงเหล็กมากกว่าหนึ่ง กระทบกับพื้นดังกรุ๊งกริ๊งทำให้หน้าเรียวอดหันไปมองไม่ได้
กุญแจบ้านของเขาอยู่บนพื้น..
“หล่นมาได้ไงวะ สงสัยโยนพลาด ต้องปรับฝีมือแล้วเรา” ว่าแล้วแดฮยอนก็เดินไปเก็บกุญแจขึ้นมาตั้งบนโต๊ะอีกรอบ
กริ๊ง ~
ทันทีที่เขาหันหลัง เสียงนั้นก็ดังอีก..
“เว้ยเห้ย ! นี่มันไม่ตลกแล้วนะ.. “ ชายหนุ่มเบิกตาโตด้วยความตกใจ
“แดฮยอน..” เสียงเบาๆเอ่ยขึ้นมาในความว่างเปล่า
“ส..เสียงใคร.. ใครน่ะ..”
“พี่แดฮยอนครับ..”
“ฉันถามว่าใคร !”
“อยู่นี่เว้ย !”
ป๊อก !!
“โอ๊ย !!” จู่ๆกุญแจเจ้ากรรมพวงเดิมก็ลอยจากบนโต๊ะมาโดนหัวแดฮยอนเต็มๆจนเจ้าตัวทรุดไปนั่งยองๆบนพื้นพลางกุมหัว
“เฮ้อ เรียกตั้งหลายรอบ ไม่หันมาสักที ถามอยู่นั่นแหละว่าใคร ใคร =_=”
เด็กหนุ่มที่ไม่เหมือนคน (และไม่น่าจะใช่คน) ยืนกอดอกก้มมองอีกคนที่นั่งเจ็บปวดอยู่บนพื้นด้วยสีหน้าเซ็งๆ
“....นายเป็นใคร !! ผี .. ช่วยด้วย !! ผีหลอก !! TOT”
แดฮยอนเงยหน้ามองอย่างตกตะลึงในภาพตรงหน้าก่อนจะแหกปากร้องลั่น
“เห้ย ! ไหนผี.. ไม่นะ ผมกลัวผี !!”
ร่างสูงหันซ้ายหันขวาอย่างระแวงก่อนลงไปนั่งข้างๆแดฮยอนอย่างหวาดกลัวไม่แพ้กัน
“ไอ้บ้า ! แกนั่นแหละผี ออกปายยยยย TOT !!”
มือเล็กตบตีสะเปะสะปะมั่วซั่วไม่รู้ทิศทาง
“ปัดไปก็แค่นั้นครับ มันโดนตัวผมซะทีไหนล่ะหืม? =_=” เด็กผีนั่งมองหน้าอีกคนเหมือนจะถามว่า เหนื่อยมั้ย? -_-
“แกมาหลอกหลอนฉันทำไม...............” แดฮยอนเอามือปิดหน้าตัวเอง
“นี่พี่ยังไม่ได้กระดาษใบนั้นเหรอครับ?”
“ใบไหนวะ..” ดวงตาทั้งสองข้างยังแอบอยู่ภายใต้ฝ่ามือเรียว
“I WILL FOLLOW YOU”
“….”
“อืม นั่นแหละ ผมมากับกระดาษใบนั้น เอาล่ะ คิดซะว่าผมเป็นเพื่อนใหม่วัยใสจะมาอาศัยแก้เหงานะครับ ฮ่าๆๆๆๆ”
ผีหนุ่มหัวเราะอย่างซุกซน ลุกขึ้นเดินไปที่ตู้เย็นของแดฮยอน เขาใช้มือโบกลมผ่านเท่านั้นตู้เย็นก็เปิด
“ให้ตาย.. ทำไมนายต้องมาอยู่ที่นี่ ทำไมต้องเป็นฉัน ทำไม ทำไม อย่าแตะต้องอาหารพวกนั้นนะ !”
เสียงแดฮยอนโอดครวญทำให้ผีตนเดิมซึ่งกำลังจะสำรวจตู้เย็นต้องหันไปมองเอือมๆ
“เงียบเถอะน่า.. =_=” มือหนาเสกสั่งให้ก้อนชีสเค้กชิ้นโตลอยเคว้งเข้าปากแดฮยอนอย่างรวดเร็ว
“อุ๊บ ! อ๊อก ! OxO”
แดฮยอนแทบหงายหลังจากแรงกระทบที่ชีสเค้กก้อนนั้นลอยเข้าปาก เขาพยายามกัดกินและกลืนมันสุดชีวิต
“เงียบได้ก็ดีละครับ อย่าโวยวายให้มาก”
“อึก.. ไอ้บ้า ! ไปไกลๆเลยไป !” ทันทีที่ชีสเค้กลงคอ แดฮยอนก็แหกปากต่อพลางชี้นิ้วไปทางอื่น
“ครับๆ ผมไปแน่ แล้วจะกลับมาภายในพรุ่งนี้เช้า โคตรง่วงเลย ฮ้าว~” เด็กหนุ่มยืนยิ้มกวนประสาทก่อนจะอ้าปากหาว
“อ๋อ เออใช่ ! ผมลืมไป ผีหล่อตนนี้ชื่อ ชเวจุนฮง นะครับนะ จำไว้แล้วเรียกผมได้ทุกเมื่อ เลิฟยู บายครับ ~”
“…………”
จุนฮงโบกมือให้สองสามทีก่อนจะเดินทะลุผนังออกไปนอกบ้าน ทิ้งให้แดฮยอนจมอยู่กับความเงียบ
..นี่เขาจะต้องอยู่กับผีอย่างนั้นเหรอ..?
ความคิดเห็น