(จบแล้ว) เสน่หา...ยัยเปียโน

ลำดับตอนที่ #21 : บทที่ 9 ห้องนั้นฉันให้เธอ 100 %

ตอน 9 ห้องนั้นฉันให้เธอ 100 %

ณ.ตอนนี้ 18.30 นาที

"อาหารเสร็จแล้วจร้าหนุ่มๆ"คุณป้าเอ่ยปากเรียกคุณพัสและคุณลุง เมื่อจัดเตรียมโต๊ะและอาหารสำหรับทานอาหารมือเย็นในวันนี้ ตอนนี้ฉันมีความสุขจนบอกไม่ถูก ฉันรู้สึกถึงความอบอุ่นของความรักในครอบครัวครั้งหนึ่งที่ฉันได้ใช้ชีวิตแบบนี้กับครอบครัวของฉันบรรยากาศและสภาพแวดล้อมไม่แตกต่างกันเลย

"โอ้ อาหารน่าทานมากเลย"เป็นเสียงของคุณพัสเมื่อเดินมาถึงพร้อมกับนั่งลงข้างๆฉัน

"เหรอเจ้าตัวแสบไม่คิดจะมาช่วยแม่เลย"

"ก็มี...คนช่วยแล้วนิครับแล้วอีกอย่างมันเป็นหน้าที่ของผู้หญิงสวยๆอย่างคุณแม่ที่ต้องเข้าครัวไม่ใช่เหรอครับ"เขาพร้อมกับตักน้ำต้มยำกุ้งโซ้ดทันที ต่อด้วยแกงเขียวหวานอีกที

"ฝีมือแม่พัฒนาขึ้นเยอะเลยนะครับเนี่ย อร่อยขึ้นเยอะเลยครับแม่"คุณลุงพูดต่อด้วยเสียงเบาๆ

"ไหนขอลองชิมสิ"ตอนนี้ฉันและคุณพัสมองคุณลุงชิมต้มยำกุ้งกับแกงเขียวหวาน

"อืม...จริงด้วยฝีมือคุณพัฒนาขึ้นนะเนี่ย"ฉันไม่ได้พูดอะไรได้แต่นั่งยิ้มจนแก้มปริ คุณป้าพูดต่ออีกพร้อมกับอมยิ้มให้ฉัน

"อะไรจะขนาดนั้นเชียวไหนขอลองชิมสิ...อร่อยจริงด้วย"คุณพัสพูดขึ้นมาเลยว่า

"อาหารจานไหนเหรอที่เปียโนทำอะ อยากชิมจะอร่อยจริงอย่างปากว่าหรือป่าว ต้องเป็นปลาทอดแน่เลยหน้าตาแบบนี้คงทำได้แค่ปลาทอดแหละ ไหนๆชิมหน่อย"เขาพร้อมกับตักปลาทอดขึ้นมาทาน

"อืม...กรอบนอกนุ่มในฝีมือใช้ได้เหมือนกันนะเนี่ย"เขาพร้อมกับยิ้มให้ฉัน เสียงป้าดังสวนขึ้นมาเมื่อคุณพัสพูดจบ

"ปากดีจังนะเจ้าตัวแสบ แล้วรู้หรือป่าวว่าอาหารทั้งหมดนี้ใครเป็นคนทำ"

"จะใครละครับ ก็แม่ไง"คุณป้าพร้อมกับกึ่งยิ้มกึ่งขำแต่สายตามองฉันสลับกับคุณพัสไปมา จนทำให้คุณพัสสับสนแล้วออกเสียงมาว่า

"แม่อย่าบอกนะครับว่า อาหารทั้งหมดนี้เปียโนเป็นคนทำ"พร้อมหันมามองฉันสลับกับคุณป้า

"ก็ลองถามเจ้าตัวเขาดูสิ"ป้าเอ่ยปากบอกคุณพัส

"จริงเหรอเปียโน ทั้งหมดนี้คุณเป็นคนทำทั้งหมดอะ..?"

"ก็ฉันบอกคุณแล้ว ไม่เชื่อเองนี้"คุณป้าพูดขึ้นเลยว่า

"แม่เป็นแค่ลูกมือช่วยเธอเท่านั้นแหละ"คุณพัสอมยิ้มพร้อมกับสบตาฉัน

"ไม่อยากจะเชื่อเลย งันผมไม่รอละนะ"เขาพร้อมกับตักอาหารทานต่อจนอิ่ม ตอนนี้ฉันอยู่ในครัวกำลังล้างจานอยู่ สักพักฉันได้ยินฝีเท้าใครสักคนเดินเข้ามาในครัว

คุณพัส:

ผมเดินเข้ามาในครัวเพื่อมาช่วยเธอล้างจานเพราะแม่กับพ่อขึ้นห้องไปอาบน้ำเข้านอนกันแล้วละ ผมเดินเข้าไปพร้อมกับยื่นหน้าเข้าไปใกล้ๆเธอซึ่งหน้าผมจะอยู่ทางด้านขวามือของเปียโน ดูเหมือนเปียโนไม่รู้ตัวว่าตอนนี้ผมมาประชิดตัวเธอแล้ว เธอหันหน้ามาทางผมซึ่งผมไม่คิดเลยว่าจะเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้นกับผม เธอหันหน้ามาพร้อมกับหอมที่แก้มผม ผมไม่ได้คิดที่จะให้มันเกิดขึ้นเลยแต่มันดีนะ

"อุ่ย...!"เธอพร้อมกับสบตาผม ตอนนี้เธอหน้าแดงมาก

"อายเหรอหน้าแดงเลย"ผมพร้อมกับเอานิ้วชี้จิมไปที่แก้มแดงๆของเธอเบาๆ

"บ้าาา....ก็คุณอะ!"เธอพร้อมกับหันหน้าไปล้างจานต่อ

"ผมทำไม..!ผมยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะ คุณมาหอมแก้มผมเอง"

"ก็คุณเข้ามาประชิดฉันเกินนิ"ผมเดินไปอีกด้านเพื่อช่วยเธอล้างจาน แต่ยังพูดต่ออีกว่า

"ผมไม่โกธรหรอกนะเรื่องเมื่อกี้นี้ที่หอมผมนะ เดียวผมเอาคืนทีหลัง"

"จะบ้าเหรอคุณ ฉันไม่ได้ตั่งใจสะหน่อย"

"เหรอ...แต่ผมเสียหายนะ ผมต้องเอาคืนสิ"

"อีตาบ้า!"

"ใครบ้า...คนบ้าอะไรหล่อขนาดนี้ เดียวผมช่วยล้างจะได้เสร็จเร็วๆ"ผมกับเธอช่วยกันล้างจนเสร็จ ผมต้องไปส่งเธอที่ห้อง ณ.ตอนนี้ผมกับเปียโนเดินทางกลับไปที่ โรงแรมภัทราวดี

"ขอบคุณนะคะคุณพัสที่มาส่ง"เธอยืนบอกผมที่หน้าห้องนอนของเธอที่ผมพึ่งสั่งลูกน้องผมมาย้ายให้เธอเมื่อตอนเที่ยงวันนี้

"ไม่เป็นไรครับ วันนี้ทำอาหารอร่อยมากว่างๆเดียวผมมาทานอาหารที่ห้องคุณนะ ฝันดีครับผม"

"ค่ะ ฝันดีเช่นกันคะ"ผมยืนมองเธอปิดประตูห้อง สักพักผมเดินทางกลับบ้าน เห็นแม่นั่งรอผมที่โซฟาพร้อมกับดูรายการทีวีไปด้วย

"ทำไมแม่ยังไม่นอนครับ ผมบอกกี่รอบแล้วว่าไม่ต้องมารอผม"

"แม่เป็นห่วงเรานิ แม่มีลูกคนเดียวนะจะไม่ให้เป็นห่วงเราแล้วจะให้แม่เป็นห่วงใครละไอ้ลูกชาย"

"ผมก็เป็นห่วงแม่เหมือนกันนะครับ ผมถึงได้บอกไม่ให้แม่มารอผมไงครับ ที่ผมบอกเพราะผมเป็นห่วงสุขภาพแม่นะครับ แม่อายุมากแล้วนะครับแม่"ผมพร้อมกับเดินไปนั่งลงข้างๆแม่

"เหรอไอ้ลูกชายตัวแสบ ไปส่งหนูเปียโนมาเหรอ"

"ครับแม่"

"แล้วเปียโนอาศัยอยู่กับใครเหรอ แล้วอยู่ที่ไหน"

"ดูเป็นห่วงเธอเกินผมแล้วมังครับเนี่ย"

"ก็เป็นห่วงทั้งคู่นั้นแหละ"

"แล้วทำไมไม่เอาเธอมาเป็นลูกอีกคนเลยละครับแม่ เป็นห่วงเธอขนาดนั้น"

"เป็นได้ก็ดีสิ แม่ก็อยากมีลูกสาวเหมือนกันติดอยู่ที่ว่าเขามีพ่อมีแม่แล้วนิแหละ"

"จะยากอะไรละครับแม่ ก็เอามาเป็นลูกสะใภ้ก็แค่นั้น"ผมแกล้งแซวแม่เล่นๆ เพื่อขำๆเท่านั้น

"ก็คิดอยู่นี้ไง พร้อมเมื่อไรก็บอกแม่ละกัน"อ่าวเอาจริงอีก แค่แกล้งแซวเล่นๆนะครับแม่ งานเข้าเลยเป็นไงละปากดีไม่เข้าเรื่องไอ้พัส ผมพูดกับแม่ไปว่า

"โห่...แม่อะผมล้อเล่นเธอคงไม่เอาผมหรอก แม่ก็ยังจะตามผมอีก"เธอคงไม่เอาผมหรอกเกลียดด้วยซ้ำไปที่ไปเก็บเงินเธอมากมายขนาดนั้น แม่สวนผมกลับมาอีกว่า

"แม่เอาจริงนะเนี่ย!"แม่พร้อมกับแอบขำผมอยู่ในขำคอ นี้แม่พูดจริงหรือขำๆกันแน่เนี่ยถ้าเอาจริงๆงันเปียโนเธอก็ผ่านสายตาแม่สิ เหลือแค่อย่างเดียวเจ้าตัวเท่านั้น ผมเลยตอบแม่กลับไปด้วยความเขินอายที่เก็บอาการมากพอดู

"แม่อะ....แต่ผมได้ข่าวมา เธอเป็นเด็กกำพร้านะครับเธอพึ่งเสียพ่อกับแม่ไปเมื่อไม่กี่ปีนี้เองครับ"

"เหรอ..คำพูดฟังดูเหมือนไม่สนใจแต่รู้เรื่องเขาเยอะนะเรา แล้วเธออยู่ที่ไหนกับใครละยังไม่ตอบแม่เลย"แม่ยังจะแซวผมต่ออีก ผมตอบแม่เกี่ยวกับเปียโนไปว่า

"ตอนนี้เธออยู่ที่โรงแรมผมครับ ผมพึ่งย้ายเธอมานะครับแม่ ตอนแรกเธออาศัยอยู่หอพักเก่าๆผมเห็นสภาพแล้วไม่ไว้เลยย้ายให้เธอมาอยู่ที่โรงแรมผมในฐานะพนักงานส่วนตัวผมนะครับ"

"ดีมากไอ้ลูกชาย"แม่พร้อมกับเอามืออุ่นๆที่มาพร้อมกับไอ้อุ่นของความรักมาหยี่ที่หัวผมเบาๆ

"ครับแม่...ผมว่าไปนอนได้แล้วนะครับมันดึกแล้ว"เพราะตอนนี้ก็สองทุ่มกว่าแล้วละสำหรับคนที่มีอายุแล้ว ไม่ควรนอนดึกใช่ไมละครับ

"เดียวสิ...แม่ขอถามอะไรข้อหนึ่งสิ"

"ร้อยข้อเลยก็ได้ครับแม่ ว่ามาเลยครับ"

"ข้อเดียวก็ตอบแม่ให้ได้ก่อนไหม ที่จะให้แม่ถามเป็นร้อยข้อเนี่ย"

"ว่ามาเลยครับ อะไรมันจะตอบยากขนาดนั้น"

"พร้อมนะ...แม่จะถามแล้วนะ"แม่คราบถามสะทีเหอะอยากรู้แล้ว ผมเลยเอ่ยปากบอกแม่ไปว่า

"ผมพร้อมแล้วครับ อยากรู้จังคำถามแม่คืออะไร?"นั่งจดจ่อรอคำถามใจจะขาด

"พัส...คิดอะไรกับ....!ไม่ถามละให้แม่แน่ใจกว่านี้ก่อนดีกว่าแล้วแม่จะถามละกัน ไปนอนได้แล้ว"อะไรของแม่เนี่ยแล้วผมคิดอะไรกับอะไรยังไง ผมไม่ได้พูดอะไรต่อนอกเสียจากดูแม่เดินขึ้นห้องไป

ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน กดติดตามกดไลค์กดแชร์

ประพันธ์โดย

G P Y