(จบแล้ว) เสน่หา...ยัยเปียโน

ลำดับตอนที่ #22 : บทที่ 10 ยาพิษรัก 50%

ตอน 10 ยาพิษรัก 50%

1 เดือนผ่านไป

คุณพัส :

นี้ก็เดือนกว่าแล้วนะครับที่เปียโนทำงานกับผมมา ผมจะไปรับไปส่งเธอตลอดถึงแม้ผมกับเธอจะไม่ได้เป็นอะไรกันก็ตามแต่ แต่สำหรับคนอื่นเขาคิดกันหมดแล้วว่าผมกับเปียโนไม่ได้เป็นเพียงแค่เจ้านายกับลูกน้องแน่ แต่ผมไม่แคร์หรอกครับว่าพวกเขาจะคิดกันยังไง เปียโนเธอบอกว่าไม่คิดเหมือนกันเพราะผมเคยถามเธอ เมื่อสามวันก่อนนี้เอง ผมอยู่ในห้องทำงานแล้วเปียโนเธอเดินเอาเอกสารมาให้ผมเซ็นผมเลยใช้โอกาศนี้ถามเธอสะเลย

"เปียโนผมของถามอะไรหน่อยสิ"

"คะ..ว่ามาสิคะ"

"คุณคิดยังไงกับพนักงานที่นี้ที่คิดว่าเราสองคนเป็นมากกว่าเจ้านายกับลูกน้อง"เธอรีบตอบผมกับมาแบบไม่คิดเลยว่า

"ไม่คิดหรอกค่ะ เรื่องไรสาระแบบนั้น"นี้เปียโนเธอเห็นความรักที่ผมมีให้เป็นเรื่องไรสาระเหรอเนี่ย

"ที่พนักงานที่นี้ของคุณคิดกับฉันแบบนั้นหรือด่าว่าฉันหลับหลังเรื่องฉันกับคุณเสียๆหายๆฉันไม่แคร์หรอก เพราะฉันกับคุณเราก็ไม่ได้เป็นอะไรกันสักกะหน่อย แล้วฉันจะแคร์กับอีแค่ปากหมูปากหมาทำไมกันละ"อ่อแล้วไปนึกว่าเห็นความรักของผมที่มีให้เป็นเรื่องไรสาระ ถึงความรักของผมมันจะไม่ได้เปิดเผลยให้เธอรู้ ผมไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมผมถึงไม่กว่าบอกเธอ ที่รู้ๆผมรักของผมนะ

"ถ้าไม่มีอะไรแล้วฉันขอตัวก่อนนะค่ะ"เธอพูดก่อนจะเดินออกไป เธอเป็นผู้หญิงที่เข็มแข็งมากไม่แคร์อะไรเลยถ้ามันไม่ใช่เรื่องจริง นี้แหละผู้หญิงของผม

เปียโน:

ทำไมเขาต้องถามฉันแบบนั้นด้วยนะ ทำไมฉันจะไม่คิด คิดสิ ทั้งหล่อรวยนิสัยดีอีกต่างหาก ไม่คิดก็โง่ทั้งบ้าเลยละ แต่เขาคงไม่สนใจคนอย่างฉันหรอกทั้งจนเป็นเพียงแค่พนักงานต้อยต่ำคนหนึ่งจะไปสู้สาวสวย มีหน้าที่การงานที่ดีร่ำรวยเหมือนคนอื่นเขาละ ฉันอยากให้คำพูดพวกนั้นเป็นจริงด้วยซ้ำ ที่ฉันตอบไปแบบนั้นเพื่อเป็นการเตือนตัวเองไม่ให้รักเขาไปมากกว่านี้ก็แค่นั้น

คุณพัส:

ณ.ตอนนี้เวลานี้ผมทำงานตรวจเช็คเอกสารใกล้เสร็จเต็มที อยากพักผ่อนหลับสักงีบ พอผมจะหลับตาลงพักสายตาเท่านั้นแหละเสียงโทรศัพท์มันดังขึ้นมากวนใจผมทันที

"ใครมันโทรมาตอนนี้วะเนี่ย"ผมพึ่งพัมกับตัวเองเบาๆเมื่อเห็นสายปลายทาง

"มึ่งเป็นอะไรวะไอ้นัท มึงใจเย็นๆแล้วค่อยๆพูดเกิดอะไรขึ้นกูฟังมึงไม่รู้เรื่อง"เพื่อนนัทผมมันโทรมาพร้อมกับร้องไห้ฟูมฟายอย่างกะมีใครตาย มันค่อยๆเล่าให้ผมฟังว่า

"กูเลิกกับแฟนแล้ว แฟนกูบอกเลิกกู กูไม่คิดเลยว่าเธอจะกล้าบอกเลิกกู ฮือ ฮือ"พร้อมกับร้องไห้ไปด้วย มันก็เป็นแบบนี้ประจำแหละเวลามีสาวๆบอกเลิกมัน

"ว่าแต่ คนไหนวะที่บอกเลิกมึงเนี่ย"

"จะคนไหนละ ก็คนนี้แหละ"

"แล้วคนนี้มันคนไหนของมึงวะไอ้นัท"

"ไอ้เหี้ยไม่ต้องพูดแล้ว มึงมาหากูที่ร้านโซเฟียเลย กูโทรตามโซเซียแล้วโซเฟียกำลังมาก มึงออกมาเลยนะตอนนี้เลย กูเคลียดมาก"เคลียดตลอดโดนแฟนบอกเลิกเห็นผ่านไปไม่ถึงอาทิตย์เลยมีใหม่แล้วแม่ง ผมว่างสายจากไอ้นัทได้เดินออกมาจากห้องตรงไปที่รถไม่วายที่จะ

"เปียโนไปข้างนอกกับผมหน่อย"ผมเดินไปรอเธอที่รถเลย

"อีตาบ้า จะรีบไปไหนเนี่ยรอก่อนไม่ได้หรือไง"มาถึงก็บ่นเลยผมไม่ได้ตอบอะไร โน้มตัวเข้าใกล้เธอทันที

"นี้คุณพัส คุณจะทำอะไร"เธอคงตรงใจที่ผมโน้มตัวเข้าหาแบบประชันชิดแบบไม่ตั้งตัว ผมเพียงแค่จะคาดเข็มขัดนิรภัยให้เธอ

เปียโน:

ฉันตกใจหมดนึกว่าจะทำอะไรฉันสะอีก ที่แท้ก็ขาดเข็มขัดให้ แล้วนี้เขาจะออกไปไหนของเขาเนี่ย ฉันไม่ได้ถามอะไรเขาได้แต่นั่งไปกับเขาเท่านั้น จนถึงร้านเดิมร้านโซเฟีย

"มาแล้วเหรอพัส"พี่โซเฟียเอ่ยปากทักคุณพัสเมื่อเดินเข้าไปในร้าน

"สวัสดีคะพี่โซเฟีย" ฉันกล่าวสวัสดีเมื่อพี่เขาพูดจบ

"สวัสดีคะน้องเปียโน"พอพี่โซเฟียพูดจบคุณพัสประสานเสียงขึ้นว่า

"อืม..แล้วไอ้นัทมันเป็นบ้าอะไรอีกอะ"

"ก็เหมือนเดิมแหละ โดนแฟนทิ้งมันให้ฉันซื้อเหล้าแดงมาสองกลมเลยเนี่ย"เสียงชายอีกคนจากด้านหลังฉันดังขึ้นมาว่า

"ไอ้พัส มึงมานี้เลย"คุณพัสหันไปตามต้นเสียงเดินตรงไปหาชายคนนั้น เขาน่าจะเป็นเพื่อนคุณพัสที่พูดคุยกับพี่โซเฟียเมื่อกี่นี้นะ คุณพัสเดินไปนั่งลงข้างเขา พร้อมกับส่งแก้วเหล้าให้คุณพัส สวนฉันนั่งลงอีกโซฟาข้างกับคุณพัส ฉันเห็นเพื่อนคุณพัสกระซิบกับคุณพัส คุณพัสเอ่ยปากขึ้นมาเลยว่า

"เออ ลืมแนะนำนี้เปียโน ส่วนนี้เพื่อนผม ชื่อนัท"ฉันยิ้มให้คุณนัทแล้วกล่าวออกไปว่า

"สวัสดีคะ คุณนัท ยินดีที่ได้รู้จักคะ"

"สวัสดีครับผม ยินดีเช่นกันครับเปียโน"พร้อมส่งยิ้มกลับมาให้ฉัน

คุณพัส:

ไอ้นี้พอเจอสาวสวยเข้าหน่อยหายอกหักเลยนะมึงเมื่อกี่ยังดูเหมือนไก่หง่อยเป็นโรคพอตอนนี้สิยังกะปากกระดี้ได้น้ำใหม่

"ไอ้นัทหายชำใจแล้วเหรอมึง"ผมเอ่ยปากถามมันเพราะสีหน้ากับรอยยิ้มของมันเปลี่ยนไปอย่างกะคนละคน

"เออกูหายแล้ว"พูดไปก็มองหน้าเปียโนสลับกับผมไปด้วย ผมตอบกลับไปเลยว่า

"มึงเป็นบ้าอะไรเนี่ย เมื่อกี่ยังกับคนใจจะขาดตายแต่ตอนนี้...!"ผมไม่ทันได้พูดจบเลย

"กูเจอยาใจกูแล้ว!"ผมถามกลับไปด้วยความสงสัย ขออย่างเดียวอย่าได้เป็นเปียโนเลยก็พออะนะ

"ใครวะยาใจมึงเนี่ย...?"ผมมองหน้ามันกับรอยยิ้มที่มีเลขในของมันผมเลยพูดดักมันไปว่า

"มึงอย่าคิดแม้แต่นิดเดียวเลยนะ ถ้าเป็นเปียโน"พอผมพูดจบ

"ทำไมวะ น้องเขามีแฟนแล้วเหรอ"

"เออ..จะมีหรือไม่มีมึงก็ไปยุ้งกับน้องเขาไม่ได้หรอก"

"ทำไมวะ..!?"

"มึงไม่ต้องรู้หรอก แค่อย่ายุ้งกับน้องเขาก็พอ"

"อะไรของมึงวะ..."มันหันไปคุยกับเปียโนไม่สนใจคำพูดผมเลย

"น้องเปียโนทำงานกับเจ้าพัสเหรอครับ?"

"ค่ะ..!"

"อ่อ...แล้วน้องเปียโนมีแฟนหรือยังครับเนี่ย"

"คะ..ถามตรงๆแบบนี้เลยเหรอคะ"เธอนั่งยิ้มหวานให้ไอ้นัทเพื่อนผม

"ครับผม"

"ยังหรอกคะ"

"ครับผม...ถ้างันหัวใจยังว่างอยู่สิครับ พอจะเอาหัวใจผมไปใส่ในช่องว่างหัวใจของเปียโนได้ไหมครับ"เปียโนเธอไม่ได้พูดอะไรผมตอบแทนเธอกลับไปว่า

"ไม่ได้...เธอไม่มีหัวใจว่างสำหรับมึงหรอกไอ้นัท"

"มึงเป็นน้องเขาหรือไงมาตอบแทนเขาเนี่ย"มันหันมาพูดกับผมแล้วหันไปยิ้มให้เปียโน พูดกับเปียโนต่อ

"ว่าไงครับน้องเปียโน?"

"ก็ต้องดูว่า หัวใจพี่พอจะเข้ากับหัวใจเปียโนได้หรือป่าวนะคะ"โซเฟียเดินเข้ามาพร้อมกับพูดขึ้นว่า

"เข้าใจพูดเหมือนกันนะเนี่ยเรา...ไอ้นัทมึงอย่าได้ไปจับจองหัวใจน้องเขาเลย หัวใจน้องเขามีคนจับจองแล้วแต่ไม่กล้าบอก"โซเฟียพร้อมกับสบตาผมไปด้วยสลับไปมากันสามคนไอ้นัทแล้วเปียโน

"ใครเหรอค่ะพี่โซเฟีย..?"เปียโนเป็นคนถามเมื่อประโยคของโซเฟียจบลง โซเฟียสบตาผมก่อนจะตอบไปว่า

"ก็คนแถวนี้แหละ คนใกล้ตัวเราด้วย"โซเฟียพร้อมกับหันหน้ามามองผมทำให้เปียโนหันมามองผมด้วย ผมเลยทำเป็นไม่สนใจเขาทั้งสองกับยกแก้วเหล้าเข้าปากแทนจนหมดแก้ว เสียงไอ้นัทเพื่อนผมเอ่ยขึ้นมาเลยว่า

"เปียโนดื่มเป็นใช่ไหม...ไม่เป็นก็ต้องดื่ม"เสียงไอ้นัทมันช่วยผมได้ทัน ไม่งันโดนเปียโนถามแน่เพราะเมื่อกี่เหมือนอ้าปากจะถามผมพอดี เลยต้องตอบไอ้นัทแทน

"พอได้คะ..."ผมพูดแซวเธอเมื่อเธอพูดจบประโยค

"ใช่เหรอ..ว่าพอได้เห็นกินกับเพื่อนวันนั้นคออย่างแข็งเชียว เดียวยกเดียวยก"ไอ้นัทพร้อมกับสงแก้วเหล้าให้เปียโน

"อะไร..มายุ้งอะไรด้วยเนี่ยมันคนละที่กัน"

"เหรอออ..!!! มันเกี่ยวกันไมเนี่ยพอกินกับผมทำเป็นกินไม่เป็นเชียวนะ"ไอ้เพื่อนนัทส่งเสียงขึ้นมาว่า

"พอๆ..ทะเลาะกันยังกับผัวเมีย เปียโนครับหมดแก้วเลยครับ"เธอยกแก้วที่ถืออยู่ขึ้นดื่ม

"ไม่ไหวขอครึ่งแก้วแล้วกันคะ"

"ได้ครับผม"ไอ้เพื่อนนัทตอบกลับด้วยรอยยิ้มหวาน คิดจะจีบเปียโนผมละสิไม่มีทางสะหรอกฝันไปเหอะไอ้เพื่อนตัวดี พวกเรานั่งคุยกันไปจนเวลาผ่านไปหลายชั่วโมง จนทุกคนเริ่มมึนหัวกันแล้วละโดยเฉพาะเปียโนดื่นไม่หยุดเลยเมื่อเหล้าเข้าปาก ทุกคนไม่ต่างจากเธอหรอกเมาพอๆกัน ไอ้เพื่อนนัทอีกทั้งเมาทั้งคุยถูกคอเลยกับเปียโน

"เปียโนนี้ดื่มเหล้าเก่งเหมือนกันนะเนี่ย"ไอ้เพื่อนนัทเอ่ยปากขึ้น

"ไม่เก่งหรอกค่ะ พี่นัทดื่มเก่งกว่าอีก"ทำเป็นพูดถ่อมตัวทุกที เห็นทีไรยกหมดแก้วทุกครั้งไป

"งันก็ชน...หมดแก้วเลย"พอเปียโนชมก็ชนอย่างเดียวไอ้เพื่อนนัท เขาทั้งสองยกแก้วขึ้นดื่มหมดแก้วทั้งคู่

เปียโน:

เวลา 22.35 น.

ตอนนี้เวลานี้ค่ำมากพอดูอยู่นะ แต่พวกเราทั้งสี่ยังดื่มกันอยู่เลย เสียงพี่นัทดังขึ้นมาเลยว่า

"คืนนี้เราจะไปต่อกันนะเว้ยไอ้พัส"คุณพัสเอ่ยปากขึ้นว่า

"ต่อที่ไหนของมึงวะ ยังไหวอีกเหรอเนี่ยไอ้นัท"

"ไหวดิวะ ว่าจะไปต่อผับเอ็มพี"พอพี่นัทพูดจบพี่โซเฟียพูดต่อเลยว่า

"ใช่ที่อยู่บนโรงแรมธันวาหรือป่าวอะ"

"อืมใช่ๆนั้นแหละที่นั้นแหละ"พี่นัทตอบยืนยันอีกครั้ง แล้วพูดต่ออีกว่า

"เปียโนไปต่อด้วยกันนะ?"

"เปียโนขอไม่ไปละกันคะ ไม่ไหวแล้วจริงๆพรุ่งนี้จะต้องไปทำงานอีกกลัวไม่ไหวคะ"ฉันตอบกลับไปเพราะไม่ไหวแล้วจริงๆมึนหัวมากนะตอนนี้ พอฉันพูดจบประโยคพี่นัทต่อเลยว่า

"จะกลัวอะไรละครับน้องเปียโน ไอ้พัสมันก็ไปด้วยก็บอกมันเลยว่าพรุ่งนี้จะไปสายหน่อย"พี่นัทพูดออกมานี้คิดบ้างไมเนี่ย เจ้านายที่ไหนจะใจดีอนุญาตให้เข้างานสายได้ละคะเนี่ยยยย ฉันตอบไปสั้นๆว่า

"ไม่ดีมังคะ!"พี่นัทหันไปคุยกับคุณพัสว่า

"ไอ้พัสว่าไงวะ..?"

"ไปเหอะไปด้วยกันนี้แหละ ผมก็ต้องมารับคุณอยู่แล้วสายหน่อยไม่ว่าหรอก ไงสะพรุ่งนี้ผมคงไปสายอยู่แล้วแหละ"ฉันไม่คิดว่าเขาจะตอบแบบนี้ คิดว่าเขาจะปฏิเสธฉันสะอีกที่จะให้ไปทำงานสายได้ พี่นัทเสริมต่อเลยว่า

"เห็นไหมละว่าไอ้พัสเพื่อนผมมันใจดี ไปด้วยกันนะครับ"ฉันยังตอบปฏิเสธเขาอยู่ดีก็มันไม่ไหวจริงๆนี่น่า ไม่ได้ไปกับเพื่อนด้วยวางตัวไม่ถูก

"แต่ว่าเปียโนไม่ไหวแล้วจริงๆนะคะ มึนหัวมากเลยคะพี่นัท"

"น่าเปียโนคนสวยของพี่ พี่อกหักให้เกรียจไปกับพี่หน่อยนะ โซเฟียก็ไปด้วยไปเป็นเพื่อนโซเฟียก็ได้"

"นี้ฉันต้องไปด้วยเหรอเนี่ย"พี่โซเฟียตอบกลับ เสียงพี่นัทสวนกับว่า

"อืมใช่ ไม่ไปโดนดีแน่ ช่วยคุยกับเปียโนให้หน่อยสิ"มีการขู่พี่โซเฟียอีกนะ ยังไม่พอยังจะให้มาคุยกับฉันอีก

"ไปเป็นเพื่อนพี่ก็ดีเหมือนกันนะเปียโน โดนบังคับเหมือนกัน พี่จะได้มีเพื่อนด้วย"พี่โซเฟียก็ทำตามสะด้วยเห็นดีเห็นงามกันไปเสียหมดเลย

"โถ่..พี่โซเฟียอะ หนูเห็นแก่พี่นะเนี่ยถึงไปเนี่ย"พอทุกอย่างตกลงเรียบร้อยแล้วคุณพัสมาส่งฉันที่ห้องเพื่อมาแต่งตัวก่อนไปต่อกันที่ผับ คุณพัสจะไปในสภาพนี้เลยแค่ล้างหน้าเท่านั้นแต่ขอนอนรอฉันในห้องแทน ส่วนพี่นัทกับพี่โซเฟียจะไปเจอกันที่ผับเลย

ณ.ผับเอ็มพี

พี่โซเฟียกับพี่นัทยืนรออยู่ที่หน้าโรงแรมธันวาผับจะอยู่ชั้นสามเราทั้งสี่ขึ้นลิฟท์ไปชั้นสามนั่งโต๊ะแถวหน้าเลยละ วันนี้คนเยอะมากโชคดีที่โต๊ะว่างด้านหน้าพอดี ตอนนี้เที่ยงคืนแล้วละฉันยังมึงหัวอยู่เลยยิ่งเจอแสงสีเสียงยิ่งทำให้มึนเข้าไปใหญ่ แต่มันทำให้ฉันรู้สึกสนุกไปกับเสียงเพลงและดนตรีไม่น้อย ฉันขยับเรือนร่างบางๆของฉันไปกับเสียงเพลง ทุกคนสนุกไปกับเสียงเพลง

วันนี้ฉันไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมมีคนมาชนแก้วกับฉันบ่อยเหลือเกินรู้สึกฮอตเป็นพิเศษ แถมยังมีการสลับแก้วเหล้ากันดื่มด้วยนะ ฉันดื่มเข้าไปแล้วสองแก้วที่เขาส่งให้ มันสนุกไปอีกแบบดีนะ ชายรูปงามไม่น้อยมาคุยกับฉันเขาเป็นคนที่สลับแก้วเหล้ากับฉันนี้แหละ

"ผมเป นะครับคุณชื่ออะไรครับ "

"เปียโนคะ"

"ครับเปียโน คุณมากับใครเหรอครับเนี่ย"

"มากับเพื่อนๆนะ"การคุยของเราสองคนต้องใช้เสียงมากพอดูต้องใกล้ชิดกันมากด้วยเพราะเสียงในผับดังมาก

"อ่อครับ ผมสนใจในตัวคุณ ผู้ชายที่ยืนข้างๆคุณเมื่อกี่นี้ใช่แฟนคุณไหมครับ"

"อ่อ ไม่ใช่แฟนคะ"ตอนนี้คุณพัสไม่ได้ยืนๆข้างๆฉันแล้วไม่รู้ไปไหนน่าจะไปเข้าห้องน้ำมัง ทำไมตอนนี้ฉันรู้สึกแปลกๆนะรู้สึกคั้นเนื้อคั้นตัวยังงัยไม่รู้สิเมื่อดื่มแก้วเหล้าที่สลับกันไปเมื่อกี่นี้ เป็นแก้วที่สามแล้ว แต่ดื่มไปแค่ครึ่งแก้วเท่านั้นตอนนี้ มึนเมามากผิดปกติ ตอนนี้ฉันฟังเขาพูดไม่รู้เรื่องเลยว่าเขาพูดอะไร อยู่ดีๆมีมือหนามากระชากแขนฉันทำให้ร่างบางๆฉันไปซุกที่อกเขา ฉันลืมตาขึ้นมอง เขาคือคุณพัสนึกว่าใครเหมือนเขาพูดอะไรกับผู้ชายคนนั้นแต่ฉันฟังไม่รู้เรื่องเลย

ขอบคุณค่ะ ที่เข้ามาอ่าน กดติดตามกดไลค์กดแชร์

ประพันธ์โดย

G P Y